Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
อยากได้ยินว่ารักกัน  

“อยากได้ยินว่ารักกัน”  เป็นเรื่องสั้นที่ทางบล๊อกลายปากกา ให้โอกาสนำไปร่วมสนุก ในช่วงเทศกาลเดือนแห่งความรัก ที่ผ่านมาค่ะ


***

pinkrose



ฉันนั่งจ้องการ์ดสีแดงตรงหน้าอยู่นานหลายนาที คิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรกับมัน


         อดนึกขำตัวเองไม่ได้ในความเพี้ยน ขนาดซื้อการ์ดวันวาเลนไทน์มา ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะส่งถึงใครและไม่มีใครให้ส่งถึง แค่เห็นคนอื่นซื้อ... ก็นึกอยากจะซื้อกับเขาบ้าง... อย่างนี้เขาเรียกว่าบ้า... หรือเปล่านะเรา?


         “Take me to your heart. Take me to your soul.”

           เสียงริงโทนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำลายความเงียบ... ฉันเหลือบไปมองหมายเลขโทรศัพท์ภายในประเทศที่กะพริบโชว์อยู่เป็นระยะตามจังหวะเสียงเรียกเข้า ก่อนตัดสินใจกดรับสาย


         “ไปมั้ย เจน ผับบลูวินด์เซอร์ใกล้ๆ นี่เอง เดี๋ยวผมไปรับนะ” เสียงทุ้มๆ ของหมอเอริคผ่านมาตามสาย อินเทรนด์ไม่เบาเหมือนกันนะ ขนาดงานห้องผ่าตัดยุ่งขนาดนั้น ยังอุตส่าห์แบ่งเวลาโทรมาชวนฉันไปนั่งดื่มแกล้งทำโรแมนติคท่ามกลางเทศกาลวันแห่งความรักกับเขาด้วย


         “ขอบคุณมากค่ะ.. แต่ไม่ไปดีกว่านะคะ คุณก็รู้นี่นา ว่าเจนไม่ดื่มแอลกอฮอล์” ฉันตอบกลับ แอบคิดในใจว่า เขากดเบอร์โทรศัพท์ผิดคนหรือเปล่าหนอ?


         “หาอะไรดื่มอ่อนๆ ก็ได้นะครับ ดีกว่านั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียวนะเจน ได้ข่าวว่าลาพักร้อนด้วยไม่ใช่เหรอ” อีกฝ่ายยังไม่เลิกในความพยายาม


         “ใครบอกคุณว่าเจนเหงาล่ะคะ คุณไปเหอะ เจนจะซักผ้ารีดผ้าสักหน่อยค่ะ” ฉันหาข้ออ้างบอกปัดเพื่อนเก่า? แฟนเก่า? อย่างรวดเร็ว หากเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่ปฏิเสธ แต่นี่... เพราะวันเวลาผ่านล่วงเลยไปนานถึงห้าปี จึงไม่สามารถเรียกความสัมพันธ์เก่าๆ ของเรากลับคืนมาได้อีก แม้ว่านายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบแปด ลูกครึ่งชาวอังกฤษ-อียิปต์ จะกลับมาเป็นโสดและเนื้อหอมมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำอีกครั้ง


         “ผมล่ะเชื่อคุณเลย วันวาเลนไทน์แต่กลับมาซักผ้า วันอื่นมีถมเถไปทำไมไม่ซักนะ” เสียงเขาบ่นตามสาย สลับกับเสียงออดอ้อนตามบุคลิกของเขา “น่านะ เจน ผมอยากให้คุณไปด้วยจริงๆ นะครับ”


         “ไม่ล่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ และขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึงเจนด้วยค่ะ”


         ฉันรีบวางสายก่อนคนทางโน้นจะเซ้าซี้ต่อ ทีเมื่อก่อนล่ะเลือกมากดีนัก คนโน้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่สวย คนนั้นก็ไม่รวย แล้วเป็นไงล่ะ โดนกระทิงสาวชาวสเปนไล่ขวิดมาล่ะสิ ถึงจะกลับมาหาฉัน เชอะ!... หยิ่งนะ รู้ไว้เสียด้วย


         ฉันวางสายโทรศัพท์จากหมอเอริค กลับมานั่งมึนอยู่ตั้งนาน... เจ้าตัวความเหงาที่กำลังรุมเร้าเกือบทำให้ฉันใจอ่อนแล้วเชียว แต่นั่นสินะ... คนเราเจ็บแล้วต้องจำ ...ฉันพยายามบอกกับตัวเองอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในหัวใจอดคิดถึงใครคนหนึ่งไม่ได้ เก้าปีที่ผ่านมา นานเหลือเกิน แต่ทว่าเวลาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ยังคิดถึง และลืมใครคนนั้นไม่ได้สักที...


         ก่อนบรรยากาศรอบตัวจะดูแย่ไปกว่าเดิม ฉันรีบสลัดความคิดเพ้อเจ้อออกไปจากหัวสมองหันไปมองผ้ากองโตเท่าภูเขาในตะกร้า แล้วรู้สึกขี้เกียจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก


         “ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ” ฉันนั่งบ่นกับโทรศัพท์ในมือ ไม่มีใครส่งข้อความหรือโทรมาบอก “แฮปปี้วาเลนไทน์” เลยแม้สักคนเดียว อีเมล์ในกล่องขาเข้าก็ว่างเปล่าจนน่าใจหาย อดคลิกเปิดเมล์เก่าๆ ของใครบางคนอ่านไม่ได้


         “ผมเคยคิดว่าคุณเป็นเพียงคนเดียว ที่เข้าใจผมมาตลอด แต่สุดท้าย... คุณก็ไม่เข้าใจอะไรผมเลย...”


         “หากทุกอย่างที่ผมพยายามมาตลอด มันดูไร้ค่า หมดความหมายในสายตาของคุณแล้วล่ะก็ ผมขอยอมแพ้”


         ไม่มีครั้งไหนที่อ่านอีเมล์ฉบับนี้แล้วฉันจะไม่ร้องไห้ ...เฮ้อ บ้าแล้วแน่ๆ เรา... แล้วจะอ่านทำไมนะ... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน


         สายตาจ้องไปยังโทรศัพท์หากความคิดของฉันล่องลอยไปถึงไหนก็ไม่รู้ ...ฉันเฝ้าถามตัวเองว่ากำลังรออะไร จากใคร และเพื่ออะไรกันแน่ ในเมื่อวันวาเลนไทน์ทุกปีของฉันก็ว่างเปล่า เงียบเหงา อย่างนี้ มิใช่หรือ?

จากคุณ : teansri
เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 06:15:12

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com