ความคิดเห็นที่ 1   บทนำ          ภาพจากจอโทรทัศน์ทำให้ผมต้องตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้า   สายตาผมลุ้นระทึกในทุกวินาทีที่ร่างสูงเพรียวขยับไหว   บุรุษในจอภาพซึ่งผมจ้องมองแทบจะไม่กะพริบตาอยู่ตอนนี้  เขามีชื่อว่า รามิล   และที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในภวังค์ของเขา  ก็เพราะรามิลคือ ‘นักมายากลฟองสบู่’         รามิล นักมายากลพลังจิต ที่ดวงหน้าอำพรางไว้ด้วยหน้ากากสีเขียวอมฟ้า    เขามีความสามารถพิเศษเหนือคนทั่วไป คือ การใช้จิตใต้สำนึกควบคุมให้สิ่งที่แสนจะธรรมดาเปลี่ยนเป็นความมหัศจรรย์เหนือจินตนาการ และตอนนี้เขากำลังใช้มนตรา เนรมิตรให้ฟองสบู่ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศเคลื่อนไหวราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีชีวิต!             นักมายากลอัจฉริยะบังคับฟองสบู่ด้วยมือซ้ายและขวา  การล่องลอยในอากาศของฟองสบู่ดูลึกลับ  เคว้งคว้าง  แต่ก็มากด้วยความงดงามไร้ที่ติ   สายตาหลายร้อยคู่ในห้องส่งจับจ้องที่ฟองสบู่แห่งชีวิตซึ่งล้อกับแสงไฟที่ส่องลงบผิวสว่างใส  เขาร่ายรำเนิบช้าอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความกราดเกรี้ยวอย่างฉับพลัน  รามิลส่งแรงสัมผัสอย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปที่ฟองสบู่เพี่อเปลี่ยนจากรูปทรงกลมให้เป็นหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะตุบๆ และวินาทีเดียวกันนั้น หัวใจผมก็เต็มไปด้วยความสุขพอกัน จากนั้นจึงรามิลก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว  แล้วโน้มตัวเล็กน้อย  เขาส่งกระแสจิตผลักให้ฟองสบู่ ลอยสูงขึ้น  สูงขึ้น จนเหมือนมันจะลอยออกมาจากหน้าจอโทรทัศน์   และส่งต่อมาถึงผม  แต่แวบหนึ่งเสียงดัง  โป๊ะ  ก็เกิดขึ้น แม้เสียงนั้นจะดังเพียงแผ่วเบา ทว่ามันก็บาดลึกเข้าถึงทุกหัวใจที่เฝ้ามองอยู่     ห้วงเวลานั้นผมใจหายวาบ!   การเต้นของหัวใจขาดห้วงลงอย่างกะทันหัน   ไม่นะ.. มันต้องไม่จบลงอย่างงี้  ผมค้านในสิ่งที่รับรู้จากการถ่ายทอดสดผ่านหน้าจอโทรทัศน์                   เปลือกตาผมปิดสนิทลงทันทีด้วยไม่อาจทนมองภาพต่อจากนั้นได้  ความมืดโอบคลุมอย่างรวดเร็ว  เสียงหัวใจผมดังก้องในหูทั้งสองข้าง  ความคิดร้ายๆ วิ่งวน แล้วจมไปในหลุมดำอันน่ากลัว ผมใจเสียกับพรายฟองสบู่แสนรักนั้นเหล่าซึ่งแตกสลายลง  และหากมันเป็นความจริง  ก็เท่ากับว่าความฝันของผมได้พังครืนลงแล้วเช่นกัน แต่รามิลไม่เคยทำผิดพลาด    ไม่ ...มันเป็นไปไม่ได้    ฟองสบู่ ต้องอยู่กับเขา...มันจะคงอยู่ในมือของเขาจนกว่าการแสดงจะปิดฉากลง                ความทุกข์ในใจผมผ่านไปอย่างเนิบช้า ผิดกับเวลาของความจริงมันผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที               จู่ๆ ผมก็ขนลุกทั้งตัวเมื่อเสียงครางรอดผ่านออกมาจากลำโพงทีละนิด  แล้วตามด้วยการปรบมือที่ดังอย่างยาวนาน   ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อรับรู้ถึงพลังแห่งความหวังอย่างแรงกล้าที่แผ่ขยายออกมาจากจอโทรทัศน์   ผมมองไปที่แสงวูบไหว  เวลานี้ภาพในจอซึ่งฉายชัดเจน               เวลาลึกลับ  เกิดต่อหน้าผม   รามิลได้สร้างปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติต่อทุกสายตาที่จดจ่ออยู่กับเขา                ฟองสบู่ รูปหัวใจ ขนาดใหญ่ที่แตกลง ได้เปลี่ยนเป็น ฟองสบู่ขนาดเล็กๆนับพันฟอง   และลอยสูงเหนือร่างสูงเพรียว  มันเวียนว่ายประหนึ่งเป็นปลาแสงนีออน  ที่ล้อกับแสงไฟซึ่งตกกระทบ ก่อเกิดประกรายระยิบระยับสวยจับใจ            ภาพที่ผมเห็นได้สร้างจินตนาการ ให้ผมคิดไปว่า รามิลคือ เทพเจ้า  และเขาเป็นเทพเจ้าซึ่งมาจากโลกอื่น ซึ่งเต็มไปด้วยเวทมนตร์ของนักมายากลฟองสบู่! จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 13:10:09

ความคิดเห็นที่ 2   บทที่ ๑  ในฝัน                                                        -๑- เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ผมฝันเรื่องเดิมๆ ติดต่อกันอย่างนี้    ผมจำได้แม่นว่าในฝันผมเป็นนักมายากล ที่มีเวทมนตร์สามารถเนรมิตทุกสิ่งให้เป็นไปตามใจนึก  และยังฮอตสุดๆ จนมีสาวๆคอยวิ่งตามกรี๊ดทุกฝีก้าว  ทว่าทั้งหมดนี้มันกลับเป็นเพียงฝันดีแบบม้าตีนต้น  เพราะสุดท้ายแล้ว ความฝันของผมไม่ได้จบลงอย่างสวยหรู  เพราะก่อนที่ผมจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ความฝันมันก็เล่นหักมุมกลับตาลปัตรเสียอย่างนั้น และครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมเห็นตัวเองอยู่ในลิฟต์แคบๆ อึมครึม   เท้าสองข้างเปลือยเปล่า และร่างผมก็ลอยเคว้งเท้งเสียสมดุล  มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตามด้วยการหล่นวูบจากลิฟต์   หล่นหายเข้าไปในสถานที่ลึกลับ   คราวนี้รอบตัวผมมีแสงสว่างวูบวาบสลับไปมา   หัวใจมันหวิวๆ ชอบกล    บวกความกลัวที่คุกคามทีละนิด กระทั่งสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่คืบคลานเข้าใกล้  ความรู้สึกสะอิดสะเอียนก็พุ่งเข้าใส่ผมไม่ยั้ง  เมื่อรู้ตัวอีกทีว่า คราวนี้ ผมตกเข้าไปอยู่ในชักโครก!           ผมงัวเงียตื่นพร้อมอาการตกใจปนกับท้องไส้ที่ดังครืดคราด อยากจะสำรอกเต็มที่   หัวผมปวดตุบๆ อย่างไม่ต้องสงสัย  เพราะล้มตัวลงนอนช่วงห้าโมงเย็น  และตื่นจากฝันประหลาดก่อนเครารพธงชาติไม่กี่นาที                 แสงแดดสุดท้ายของวันรอดผ่านเข้ามาในห้องนอน   เสียงด้านนอกเงียบงันอย่างน่าใจหาย  บ้านทั้งหลังมีผมอยู่คนเดียว   พลอยให้ผมรู้สึกสงสารตัวเองจับใจที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวเช่นนี้               ผมลุกจากเตียงอย่างช้าๆ  ก่อนจะตรงไปล้างหน้า และเดินลากเท้ามานั่งหงอยๆตรงหน้าจอโทรทัศน์            ไม่มีภาพใดๆ ตรึงให้ผมจดจ่ออยู่กับหน้าจอวูบวาบนั้นได้เลย    อารมณ์เบื่ออย่างประหลาดพุ่งปรี๊ดสุดขีด   เวลานี้เสียงจากโทรทัศน์เริ่มทำให้ผมรำคาญหนักเข้าไปอีก   ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่   ก่อนจะตัดสินใจเดินคอตกออกไปนอกบ้าน   ผมฉวยกล่องเหล็กแสนรักไปด้วย  ด้วยข้างในนั้นพอจะมีสิ่งที่ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง             แสงอาทิตย์จับถนนลาดยางทอดยาวไปไกลลิบตา  ผมเดินทอดน่องด้วยใจเลื่อนลอยตรงไปข้างหน้าซึ่งเป็น              สนามเด็กเล่น  และแน่นอนว่า ในใจผมตอนนี้ อยากจะเจอใครสักคน  สักคนที่ผมจะพูดคุยได้  เผื่อความเหงาในใจมันจะลดน้อยลงไปได้บ้าง               เสียงลมพัดผ่านอยู่รอบตัวผม  มันดังหวีดวิวอย่างน่ากลัวจนผมต้องทำตัวเล็กลีบ  จากก้าวทอดน่องช้าๆจึงเปลี่ยนเป็นการจ้ำพรวดเดียวไปถึงสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน   ผมหันซ้ายแลขวาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จนเห็นว่ามีเด็กชายสองคนถีบรถจักรยานมา  มันเป็นรถสำหรับเด็กหัดถีบจักรยานเพราะมีล้อเล็กๆ คอยประครองอยู่ด้านหลังคู่หนึ่ง         “ พี่แดน  พี่แดน” เสียงใส  ของเจ้าตัวเล็กร้องเรียกผมอย่างดีใจ   แต่เด็กน้อยคงไม่รู้หรอกว่า  ผมน่ะดีใจกว่าพวกเขามากแค่ไหน  ถึงร่างตรงหน้าจะเป็นเพียงเด็กชายสองคนที่ไม่ประสาในเรื่องใดๆ ก็เถอะ         “ ว่าไง...ยังไม่กลับบ้านกันอีกเหรอ”          “ ผมกับต้นข้าว ออกมาดูปลา  ปลาตรงโน้นแน่ะ   พี่เดี่ยวตกปลาได้ตัวเบ้อเร่อเลยละ  ใหญ่มากๆ”  ขนุนทำมือให้ผมดู  มือเล็กของเขากะขนาดใหญ่เกินจริงจนผมรู้สึกตื่นเต้นไปกับพวกเขาด้วย         “ โฮ๊ะๆ อย่างไอ้เดี่ยวนะเหรอ  จะตกปลาได้  ปลาตายลอยมาสิไม่ว่า  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”  ผมรู้สึกว่าตนเอง อิจฉาเพื่อนรุ่นพี่ที่ชื่อเดี่ยวยังไงไม่รู้ เพราะในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ เด็กที่รุ่นราว คราวเดียวกัน ก็เห็นจะมีแต่ผม กับเด็ดเดี่ยวเท่านั้น และทุกอย่างที่เป็นเรื่องดีๆ น่าชื่นชม  ผู้ใหญ่ก็จะยกย่อง และเชื่อว่าเป็นฝีมือ เด็ดเดี่ยว กันทั้งนั้น   ส่วนเรื่องตรงกันข้ามพวกเขาก็ลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า  ต้องเป็นผมอย่างไม่ต้องสงสัย          “ไม่.... ปลายังไม่ตายพี่แดน  มันดิ้น อย่างงี้ด้วย   ตัวใหญ่ม้าก   ผมเห็นเหงือกมันพะงาบๆด้วย” ขนุน ตีสีหน้าจริงจัง จนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้  ปลาอะไรจะใหญ่นักหนา   อย่างเด็ดเดี่ยวก็ได้แต่ทำบาปทำกรรมอย่างนี้ละ  ระวังให้ดีเถอะ สักวันจะเจอดีแน่ๆ              ความร้ายกาจเข้าครอบงำผมอีกแล้ว  แต่มันเป็นเพียงชั่วแวบเดียวเพราะสายตาจาก ขนุน กับต้นข้าวที่มองมานั้น  ทำให้ผมต้องทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี เหมือนเดิม           “ แล้วนั่น กล่องวิเศษนี่”          “ อา...” ผมทำเสียงตื่นเต้น  รับกับคำพูดต้นข้าว         “ โห..พี่แดนเอากล่องวิเศษ มาด้วย ว้าว อย่างงี้มีเรื่องสนุกอีกใช่ไหมครับ”         “ มันแน่นอนอยู่แล้ว สหาย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ว่าแต่มีของมาแลกไหมละ”         “....” เด็กชายทั้งสองคนส่ายหน้าแทบจะพร้อมกับ    และมันทำให้ผมหน้าหงิกทันที    เอาอีกแล้วเป็นอย่างงี้  จนได้  ผมเริ่มจับพิรุธเล็กๆ ว่า ต้องมีใครคอยบงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่   เพราะก่อนหน้านี้  ผมกำชับว่าต้อง พกของเล่นติดตัวมาด้วยทุกครั้ง เพื่อแลกเปลี่ยนกับมนตราล้ำค่า ที่อยู่ในกล่องวิเศษของผม         “ ไม่มี ก็ไม่เล่น ให้ดูหรอกนะ   เข้าใจไหม”        “ ใจร้าย ! “ เสียงแหลมของขนุน หวีดขึ้น   ผมเริ่มจะมีโมโห เล็กน้อย แต่ก็พยายามทำเป็นอารมณ์ดี เพราะหมู่บ้านเล็กๆ  แห่งนี้ ก็มีแต่พวกเขานี่ละที่เป็นเพื่อนผม เพื่อนขี้มูกโป่งที่แสนน่ารักน่าหยิก และว่านอนสอนง่ายเป็นที่สุด          “ อย่างงั้น ก็ได้  พี่จะเล่นให้ดู  แต่เล่นนิดเดียวเท่านั้นนะ  ตกลงไหม”        “ว้าววววววว  ดีใจจังเลย”         ดวงหน้าฉายยิ้มแป้นของพวกเขา  พลอยให้ผมชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก  รู้สึกเหมือนว่าตัวเองลอยได้   และเสียงหัวเราะชอบใจที่ดังจากขนุน กับ ต้นข้าว ยิ่งเพิ่มพลังให้ผมพร้อมที่จะแสดงเวทมนตร์ แห่งมายากลที่แสนยิ่งใหญ่นั้นทันที       “เอาละน้า   พร้อมรึยังเอ่ย”           พวกเขาไม่ตอบ แต่ดวงตาฉายประกรายวิบวับ   ผมยิ้มกริ่มอย่างเป็นต่อ    ก่อนจะพูดงึมงำ ราวกับว่าท่องมนตราเพื่อโหมโรง การแสดงครั้งยิ่งใหญ่ของตน        ผมค่อยๆเปิดกล่องเหล็ก ด้วยสองมือที่สั่นเทา    แปลกที่ทุกครั้งที่สัมผัสมัน    หัวใจผมนั้นเต้นระรัวเร็วอย่างบอกไม่ถูก  คล้ายกับว่า ความฝันทั้งโลกของผมบรรจุอยู่ในกล่องเหล็กใบนี้         และทันทีที่กล่องเปิดออก   ความฝันซึ่งอัดแน่นอยู่ภายในก็ พวยพุ่งออกมา              “มนตราของนักมายากลฟองสบู่”   ตอนนี้ผมปรารถนาให้พลังลึกลับจงเกิดขึ้น  เพื่อที่ผมจะเสกเป่าให้ทุกสรรพสิ่งในกล่องเหล็กใบนี้เปลี่ยนไปตามจินตนาการที่ไม่รู้จบของผม แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 53 13:53:20 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 53 13:51:09 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 13:11:28

ความคิดเห็นที่ 3   มาต่อแล้ว นะครับ ( ปล. เรื่อง คำผิด และ การตรวจทาน ผม ขอภัย ไว้ ณ โอกาส นี้ ด้วยนะครับ  จะพยายามปรับปรุง ให้ดีขึ้น ต่อไป ) -๒-     แต่ไม่ทันที่ผมจะเอื้อมหยิบหมากฝรั่งในกล่องเหล็กร่างของเด็ดเดี่ยวก็กระโจนเข้ามาร่วมวงสนทนาของพวกเรา “ จะทำอะไรน่ะ   เล่นหลอกเด็กอีกแล้วละซี  แดนไกลล่า!” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว และท่าทีกวนประสาทนั่น มันทำให้ผมเดือดดาลเป็นที่สุด ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พร้อมกับถลึงตาใส่เขา ด้วยอารมณ์เดือดดาล “ แล้วจะทำไม  ก็ดีกว่าพวกชอบรังแกสัตว์ละ “ ผมบุ้ยใบ้ไปที่ปลาตัวโตซึ่งอยู่ในตะกร้ารถจักรยานเด็ดเดี่ยว “ รังแกสัตว์เหรอ  เออ...ยังไงก็ดีกว่าพวกขี้โม้  วันยังค่ำละ  ฮึ ฮึ”  เขาหัวเราะในลำคอ  และใช้สายตาบังคับให้ ขนุนกับต้นข้าว ถอยห่างผมออกมายืนทางฝั่งตนเอง “ พี่แดนขี้โม้เหรอพี่เดี่ยว  ขี้โม้เป็นเด็กเลี้ยงแกะแบบที่พ่อผมบอกใช่ไหมครับ” ขนุนถามเสียงใส  เขามองผมตาปริบๆ และดวงตาคู่เดียวนั้นก็กำลังพิพากษาผม   ความรู้สึกหลากหลายมันถาโถมใส่ผมไม่ยั้ง   ทำไมนะ ผมต้องตกอยู่ใน สถานการณ์เช่นนี้  และต้องตกเป็นจำเลย  ของเด็กตัวเล็กๆ ที่เป็นคนออกคำสั่งประหารผม            ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ที่ผมต้องมาอยู่ในช่วงเวลาตกต่ำเช่นนี้ “ ก็พี่แดนเป็นนักมายากล จะขี้ไม้ได้ไง”  ต้นข้าวทำหน้าฉงน  คำว่านักมายากลของเขายิ่งตอกย้ำให้ผม  ปวดใจ มากกว่าเมื่อครู่หลายเท่า “ โห... จะหลอกเด็กตาดำๆ ไปถึงไหน แดน   เชื่อเลยนะ  แกน่ะ มันเด็กเลี้ยงแกะตัวพ่อเลย”   “ มันจะมากไปแล้วนะ เด็ดเดี่ยว” ผมหน้าตึง  หูร้อนผ่าว และโกรธจัดจนน้ำตาคลอหน่วย แต่น้ำตาของผมไม่ได้มาจากความอ่อนแอใดๆ หากแต่มันกลั่นออกมาจากความกดดันซึ่งอัดแน่นเต็มอก   “ ดูตัวแกซี แค่นี้ก็ร้องไห้   ไป เลยไป๊  ขี้ม้าสามศอกไปฟ้องพ่อเลี้ยงแกโน่นเลย”   “ หยุดเดี๋ยวนี้... ไม่งั้นโดนอัดแน่” เสียงผมสั่นเครือ และน้ำตาก็เอ่อพร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ  แต่ผมก็กำหมัดแน่น  และพร้อมจะย่างสามขุมไปต่อยเขาให้ล้มคว่ำจริงๆ  ถึงแม้เด็ดเดี่ยวจะมีร่างสูงใหญ่กว่าผมก็ตาม “ เอาซี  ถ้าคิดว่าจะล้มฉันได้   อย่างแกเก็บแรงไว้ ทำงานบ้านดีกว่ามั้งแดน   แล้วนี่หุง  ข้าวถูบ้านรึยัง ละ ฮ่า ฮ่า” เด็ดเดี่ยวยังไม่ยอมลดราวาศอกง่ายๆ   คำพูดเขาแทงใจดำผมอีกครั้ง   จนตัวผมต้องก้าวไปประชิดตัวเขา “ แล้วไง  แน่มากใช่ไหม  เดี่ยว” “ ใช่..” เขาเสียงเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั้น  แฝงด้วยความดุดันจนผมเองใจฝ่อเสียเอง   “ โธ่...นึกไว้แล้วเชียว อย่างแกมันก็ได้ แค่เห่า  เท่านั้นละ”  เด็ดเดี่ยวทำให้ผมต้องเสียหน้าอีกครั้ง เขาผลักไหล่ผมอย่างแรง  และแรงผลักจากเขาก็ทำให้ผมเซแซดๆ อย่างไม่เป็นท่า   “ ขี้ก้างเอย...”   ผมก้มหน้าต่ำ  ทำไม ผมต้องพ่ายแพ้เขาเสียทุกครั้ง  ในโลกแห่งความจริงที่แสนโหดร้าย  เด็ดเดี่ยวเป็นผู้ชนะตลอด    ทั้งที่พื้นที่สนามเด็กเล่นแห่งนี้ คือเวทีการแสดงของผม แต่เขาก็ยังเข้ามายึดครอง  พร้อมกับพยายามที่จะทำลายความฝันอันงดงามของผมด้วย   “ เลิกคิดเป็นตุเป็นตะได้แล้ว    นับวันยิ่งใกล้บ้า...   ไอ้บ๊องเอย” “แล้วนายมีปัญหาอะไร   ฉันแสดงให้ ขนุน แล้วก็ต้นข้าว ดูเท่านั้น   ใครให้นายมาจุ้นจ้านที่นี่ไม่ทราบ” “ ก็แก มัน ขี้โกง  หลอกเด็ก  นึกว่าไม่รู้เหรอว่า แกน่ะหลอกให้เด็กเอา เงิน เอาของเล่นมาแลก กับการแสดงงี้เง่านี่ คิดว่าพวกเค้าเห็นแกเป็นนักมายากลอย่างงั้นนะเหรอ  ฝันไปเถอะ   อย่างแกมันก็เป็นได้แค่ลูกเลี้ยงภารโรงขี้เหล้าเท่านั้น” “ทำไม นายต้องมา ยุ่งเรื่องของฉันด้วย    ถ้าไม่ชอบก็ ถอยไปสิ  อย่ามาหาเรื่องได้ไหม” “หาเรื่องตรงไหน  ฉันมาผดุงความยุติธรรมต่างหากละ    ขืนปล่อยแกไว้อย่างงี้   เด็กตาดำๆ พวกนี้ก็ถูกปั่นหัวให้เชื่อแกเป็นตุเป็นตะหมด   และยิ่งกว่านั้น ดีไม่ดี ถูกแกหลอกให้ซื้อของบ้าๆ พวกนั้นด้วยนะซี”          ผมจ้องหน้า  เด็ดเดี่ยวอย่างเหลืออด   เขาจะเอาอะไรกับผมหนักหนานะ   ทั้งที่โรงเรียนก็กวนประสาทผมตั้งมากมาย   พอกลับมาที่บ้านก็ยังตามมาหาเรื่องผมไม่หยุดหย่อน              เด็ดเดี่ยว จ้องหน้าผมตอบ   ปากบางๆ ของเด็ดเดี่ยว จะขยับหยับๆ  เขาเคี้ยวหมากฝรั่งแล้วตามด้วยการเป่าเป็นลูกโป่งเล็กๆ  ล้อเลียนยั่วให้ผมโกรธจัดหนักกว่าเดิม จากนั้นเด็ดเดี่ยวก็ทำคอยืดคอยาว มองมาในกล่องเหล็กแสนรักของผม “เอ้า  ไหนละการแสดงของแก ขอดูสิ    มายากลหลอกเด็กนั่น” ผมสูดหายใจแรง   นิ่งอยู่นานเพราะไม่รู้จะตั้งตัวยังไงดีเมื่อเด็ดเดี่ยวท้าทายให้ผมต้องแสดงมายากลต่อหน้าเขาอย่างนี้ “ ไหนละ  มัวโอ้เอ้ อยู่นั่นละ   หรือว่า  แกมันเป็นพวกเด็กเลี้ยงแกะจริงๆ” “ พี่แดนๆ  เล่นเลย  เล่นให้ พี่เดี่ยวเห็นซีครับ  ว่าพี่ไม่ได้ ขี้โม้”  ต้นข้าวร้องขึ้น   ส่วนเจ้าขนุนก็วิ่งตรงแน่วเข้ามาดึงแขนให้ผมแสดงมนตราที่พวกเขาเชื่อว่ามันมีอยู่จริง         “ เออ...” ผมได้แต่อ้ำอึ้ง   วินาทีนี้  รู้สึกว่าสมองมันถึงขับเคลื่อนช้ากว่าปกติ   และหัวใจก็เต้นอ่อนแรงเหลือเกิน         “ ว่าแล้วเชียว ที่แท้ ก็ของเก๋   หน้าขายหน้าชะมัด”เด็ดเดี่ยวยิ้มเยาะ  พลางเป่าหมากฝรั่งในปากเป็นลูกกลมๆ สีขาวเล็กๆ  อยู่พักหนึ่งก่อนจะทำให้มันแตก เกิดเสียงดัง โป๊ะขึ้น !           โป๊ะ! โป๊ะ!โป๊ะ!   เสียงนั้นแทรกเข้าไปในโสตประสาทผม   เพียงแวบแรกที่ได้ยิน  ผมก็ตกอยู่ในภวังค์ลึกลับทันที  ความรู้สึกประหลาดคุกคาม   หูทั้งสองข้างผมกระดิกไหว  เสียงที่เกิดขึ้นสร้างพลังยิ่งใหญ่ให้   และวินาทีต่อแต่นี้ไป ผมพร้อมที่จะพิสูจน์ความลับอันยิ่งใหญ่ซึ่งติดตัวผมมาตั้งแต่เกิดแล้ว... *** โปรดติดตาม บทต่อไป นะครับ ผม แบ่งเป็น บทสั้น ๆ บทละ  4 -5 หน้า เอ สี่ ซึ่งไม่ยาวมาก และหวังว่าจะไม่ทำให้กระทู้ รกเกินไป  กระทู้หน้า ผมจะลง สัก 2 ตอนขึ้นไป  ขอบคุณ ครับ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 53 22:59:10 จากคุณ : เขมปัณณ์ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 13:52:15

ความคิดเห็นที่ 4 รับทราบค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 16:38:36

ความคิดเห็นที่ 5 อ๊ะ ..ชื่อล็อคอิน เพราะจังค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 17:58:38

ความคิดเห็นที่ 6   สวัสดีครับ คุณ scottie ผมละ ไม่ได้เข้ามาเขียนที่นี่เกือบ ปี แล้ว แฮะๆๆ คิดถึงเหมือนกันนะครับ เพราะ จำได้ว่า คุณ scottie เข้ามาทักทายตลอด ซึ้งน้ำใจมากครับ  ทั้งที่เรา  ก็เขียนๆ แก้ๆ อยู่อย่างนั้น  ( เริ่มอาย ครับ ) ส่วนเรื่อง เดิม ที่เขียนไว้ จบ และ ส่ง สนพ ไปแล้วละครับ คุณ teansri ครับ  หวังว่า ไม่ใช่ แค่ ชื่อ ล็อคอิน เพราะนะครับ อยากให้ ชอบ เรื่อง นักมายากลฟองสบู่ ของผม ด้วย ขอบคุณที่แวะเข้ามา ให้กำลังใจ นะครับ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 53 20:21:26 จากคุณ : เขมปัณณ์ สิปปกรณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 20:19:51

ความคิดเห็นที่ 7   กำลังอ่านมันๆจบซะแล้ว ~^~ จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 10:25:42