ความคิดเห็นที่ 1 คุณมีเพื่อนสนิทหรือเปล่าครับ? เพื่อนคนที่ว่าต้องเป็นเพื่อนต่างเพศที่สนิทสนมกันถึงขั้นคุยได้ทุกเรื่อง ปรึกษากันได้ทุกอย่าง เพื่อนคนที่ทำให้คนรักของคุณถึงกับอิจฉาตาร้อนเมื่ออยู่ด้วยกัน เพื่อนคนที่หลายคนรอบข้างรวมไปถึงตัวคุณเองก็อยากจะให้เป็นมากกว่าแค่ “เพื่อนสนิท” ลูกค้าคนแรกในชีวิตผมคือเพื่อนสนิทแบบที่ผมกล่าวข้างต้น เธอเป็นหญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงคล้ายผู้ชาย เราเรียนด้วยกันมาหลายปี ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันหลายอย่าง ทั้งที่สุขและไม่ค่อยสนุก เธอมักหัวเราะแล้วหยุดไม่ได้ บ้าจี้ขี้แกล้ง หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเสมอเวลาอาย แม้ว่าดูภายนอกเธอจะไม่ค่อยอ่อนหวาน แต่หากมีโอกาสได้สนิทชิดเชื้อก็จะพบว่าเธอเป็นผู้หญิงมากกว่าหญิงอื่นใดหลายคนที่คุณเคยรู้จัก คงพอเดาความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอได้ไม่ยาก ผมยอมรับว่าแอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่โชคชะตากลับพัดพาเราไปตกอยู่ในความสัมพันธ์แบบเพื่อน แถมดันสนิทกันเกินกว่าธรรมดาเสียอีก ไอ้ความรักที่อัดอยู่ในอกก็เลยจุกอยู่ที่คอไม่อาจขึ้นไปจนถึงปากและผ่านออกไปบอกสู่เธอให้รับรู้ได้ ที่แย่ไปกว่านั้นและช่วยย้ำให้เรื่องของผมกับเธอหยุดลงแค่เพื่อนอีกก็คือ เธอดันไปพบรักกับหนุ่มรุ่นพี่ที่คอยมาตามจีบเธอ วันที่เธอบอกกับผมว่าเธอตกลงปลงใจเป็นคนรักของรุ่นพี่คนนั้นแล้ว ผมจำได้ว่ารู้สึกเหมือนสายฟ้าผ่าฟาดลงมากลางกระบาลน้อยๆ จนหูอื้อตามัวพูดออกมาได้คำเดียวว่า “เหรอ” หลังจากนั้นผมก็ได้แต่เฝ้าดูเธอมีความสุขกับคนรัก และสถานะของเราก็หยุดอยู่แค่เพื่อนสนิทโดยที่ไม่มีโอกาสขยับขยายกลายเป็นอื่นได้ ถึงแม้จะเจ็บปวดในตอนนั้นแต่พอมาถึงทุกวันนี้ผมกลับรู้สึกดีใจ เพราะว่าความที่เป็นแค่เพื่อนมันทำให้เรารักกันได้อยู่จนทุกวันนี้ หากวันนั้นผมบังอาจเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นคนรักถึงวันนี้ผมอาจเสียเพื่อนดีๆ คนนี้ไปตลอดกาลแล้วก็เป็นได้ ย้อนกลับไปในวันที่เธอบอกข่าวดีที่กำลังจะมาถึง เย็นวันนั้นเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นพร้อมแสดงเบอร์โทรอันคุ้นตา ผมกดรับสายอย่างไม่ยากกล่าวทักทายด้วยคำพูดที่แสนสนิทชิดเชื้อ “ว่าไงวะ” เสียงเพื่อนสาวทักทายกลับมาด้วยสำเนียงไม่ต่างกัน “เอ่อ ช่วงเดือนหน้าว่างมั้ย” “ไม่มีธุระอะไรนะ ทำไมวะชวนไปเที่ยวไหนเหรอ” ผมใช้เวลาคิดไม่นานและย้อนกลับด้วยถาม “ว่าจะชวนมางานแต่งน่ะ” เธอตอบเสียงตื่นเต้นปนหัวเราะร่า “เอ้ย จริงดิ หลอกผู้ชายสำเร็จแล้วเหรอ” ผมถามกลับไป พร้อมกับภาพหญิงสาวในชุดนักศึกษาแสนคุ้นเคยในวันวานปรากฏขึ้นมาในหัว เสียงปลายสายตอบย้อนกลับมาอย่างเผ็ดร้อนก่อนที่ผมจะเบี่ยงกลับมาเข้าเรื่องเป็นจริงเป็นจัง เธอบอกว่าสถานที่จัดงานเป็นโรงแรมหรู กำหนดวันไว้อีกราวๆ เดือนกว่าที่กำลังจะมาถึง เธอเล่ารายละเอียดการเตรียมตัวแต่ละอย่างเสียยืดยาว ชุดเจ้าสาวสีขาว ชุดไทยหวานสีชมพูเดินดิ้นทอง และอีกสารพัดชุดใส่ถ่ายภาพแต่งงาน ลามไปถึงชุดชั้นในลูกไม้ จนผมต้องรีบบอกให้หยุดเธอก่อนจะลามไปถึงเรื่องหวาดเสียวอื่นๆ เธอจึงเงียบเสียงลงได้ครู่หนึ่ง “ตื่นเต้นละสิ” ผมยอกเธอ “เออสิ แต่งงานครั้งแรกนะเว้ย” เธอตอบกลับมาเสียงดังและลดเสียงลงเมื่อถามผมว่า “ตกลงแกไปนะ” “ไปสิ ไปแน่” ผมยืนยัน “ดีมาก แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องจัดแถลงข่าวกับเพื่อนฝูงก่อน เดี๋ยวกูนัดอีกทีนะ” เธอพูดจบพร้อมวางสายโดยไม่รอคำตอบใด ปล่อยเสียงโทรศัพท์ดังกรอกหูผมราวกับระฆังเริ่มต้นการเดินทางย้อนอดีต หลังจากวางสายผมหวนรำลึกกลับไปในกาลเวลาที่ผ่านมา ท่องไปในความทรงจำที่บางอย่างยังคงชัดเจนแต่บางอย่างก็กลับเลื่อนลางจางหาย ผมจำเสื้อตัวโคร่งที่เธอใส่ได้ กระโปรงยาวคลุมเข่า ท่าทางทะมัดทะแมงในชุดกีฬา และวันหนึ่งในหน้าร้อนที่สั่นหัวใจผม เธอปล่อยผมยาวสยายต่างจากเดิมที่รวบรัดมัดไว้ตลอด กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอล่องลอยมาปั่นป่วนอารมณ์ ทันทีที่เธอทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ วินาทีนั้นเองที่ผมไม่อยากเป็นเพื่อนเธออีกต่อไปแล้ว ผมใช้เวลานับปีกับอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบอกรักไม่ได้ เวลาอยู่ด้วยกันผมพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำใจได้ แม้ว่าบางครั้งอยากเฉไฉไปจับมือเธอแล้วสารภาพความรู้สึก แต่ผมก็ไม่มีกล้ามากพอที่จะทำเช่นนั้น และในที่สุดเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาแทรกระหว่างเรา รุ่นพี่ที่แสนดีคนนั้นนั่นเองที่เป็นคนเทน้ำดับไฟฝันที่ผมจุดหวังไว้ในใจ เมื่อเธอบอกว่าคบหากันกับรุ่นพี่ความคิดเกินเพื่อนของผมมีอันต้องจบลงอย่างจริงจัง ไม่เหลือแสงสว่างให้มองเห็นความหวังอีกแม้แต่น้อย แต่ก็อย่างที่บอกไปว่าเรายังคงความเป็นเพื่อนสนิทกันจนมาถึงทุกวันนี้ นั่นแปลว่าผมยินดีกับเธอด้วยอย่างบริสุทธิ์ใจกับการแต่งงานของเธอในครั้งนี้ แค่ขอแอบเก็บความรู้สึกเกินเพื่อนเมื่อครั้งอดีตเอาไว้เป็นเรื่องให้ยิ้มได้คนเดียวโดยที่ไม่มีใครรู้ เธอนัดเพื่อนฝูงมาทานข้าวพร้อมจัดแถลงข่าวอย่างที่ว่าในอาทิตย์ต่อมา บรรดาสาวๆ รุ่นค้างปีกับหนุ่มๆ รุ่นปิดกรุส่งเสียงวี้ดว้ายโห่แซวกันครึกครื้น ผมสังเกตเห็นว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้นเท่าไร เมื่อมีเพื่อนคนใดได้แต่งงานก็ดูเหมือนจะเป็นการกดดันพวกที่ยังไม่ได้แต่งมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนหนึ่งคงเพราะเพื่อนฝูงที่ครองตัวเป็นโสดมีจำนวนลดลงทุกปี อีกส่วนคงเพราะคนรอบข้างเริ่มดำเนินการบีบคั้น พ่อแม่เริ่มพูดจาเหน็บแนมให้รู้สึกหวาดหวั่นกับการอยู่ตัวคนเดียวยามแก่เฒ่า ญาติพี่น้องคอยส่งสัญญาณในหลายรูปแบบให้รู้ว่าอายุขนาดนี้ยังไม่แต่งงานมีอะไรผิดปกติแล้วนะ ผมสรุปเอาเองว่าเมื่อตัวเลขอายุสูงขึ้นแรงกดดันจากสภาพแวดล้อมก็จะเพิ่มมากขึ้นตามลำดับ เราจึงเห็นการดิ้นรนเอาตัวรอดของหนุ่มสาวค่อยๆ ดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ หลังอายุผ่านวัยเบญจเพส   ผมเดินแยกออกจากวงสนทนาหัวข้อ “บั้นปลายของชีวิตโสด” เปลี่ยนไปนั่งคุยกับว่าที่เจ้าสาว เอ่ยปากถามไถ่ถึงการเตรียมตัวสำหรับงานสำคัญว่าไปถึงไหนแล้ว เธอหันมาเล่าเสียงเหนื่อยแต่แววตาเจือไปด้วยความสุขว่า แต่ละอย่างที่ต้องทำวุ่นวายอย่างเหลือเชื่อ การเตรียมงานมีปัญหาไปเสียทุกอย่าง ที่สำคัญทุกเรื่องล้วนต้องใช้งบประมาณในการจัดการทั้งนั้น แค่เริ่มต้นชีวิตคู่คนเราต้องมีต้นทุนสำหรับใช้ฟันฝ่าอุปสรรคกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ “ก็ไม่ต้องจัดงานใหญ่สิ แต่งแบบเล็กๆ เลี้ยงแบบกันเอง” ผมเสนอตามที่คิด จากคุณ : Mayom_X เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 19:00:11

ความคิดเห็นที่ 2 “กูก็อยาก แต่ในความเป็นจริงมันทำไม่ได้หรอก ส่วนตัวกูกับพี่เค้าน่ะไม่มีปัญหาอะไร คนอื่นๆ ในครอบครัวเรานี่สิ มันคงเป็นแบบแผนที่ต้องปฏิบัติกันไปแล้วว่างานแต่งงานต้องมีแบบนั้นแบบนี้ เป็นขั้นตอนปฏิบัติตามที่เขาวางกันไว้ ความจริงแล้วทุกวันนี้มันก็สะดวกมากเลยนะ มีคนรับจัดการให้ทุกอย่างเพียงแค่เรามีเงินเดินเข้าไปหาคนรับจัดงานเราก็ได้ทุกอย่าง สะดวกสบายแต่แพง ” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่นานก็เปลี่ยนกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มแบบที่ผมรู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตัวแน่ๆ “ช่วยกูหน่อยสิ” ยิ้มหวานลอยมาจนผมหลบแทบไม่ทัน “ช่วยอะไรวะ” ผมเริ่มระแวง   “ช่วยทำพรีเซนในงานแต่งกูหน่อย” จากแค่ยิ้มเริ่มเข้าถึงตัวโดยกระโดดเข้ามาเกาะแขน ผมถอยห่างเล็กน้อยด้วยความกลัว กลัวถ่านไฟในหัวใจมันจะคุกรุ่นขึ้นมาให้กระวนกระวาย “จะดีเหรอวะ” “ดีสิ” พร้อมสายตาอ้อนวอน “นะ นะ นะ” จริงอยู่ที่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่าเพื่อนแต่กับการที่ต้องมารับฟังเรื่องราวความรักหวานชื่นของคนที่เคยมีความหลังกันนั้นมันคงปวดใจไม่น้อยเป็นแน่ “เออ ก็ได้” ในที่สุดผมก็ตกปากรับคำทำให้พร้อมกับเสียงหัวใจตัวเองร้องด่าในการตัดสินใจครั้งนี้ “เย้” เธอกระโดดดีใจ “แล้วต้องทำไงบ้าง” “เอาเป็นว่าเริ่มต้นที่แกอยากให้ออกมาแบบไหน ตลกขำๆ หรือแบบหวานซึ้งกินใจ”   “เอาปนกันได้มั้ย ขำมากเดี๋ยวคนในงานจะนึกว่ามาดูตลกคาเฟ่” เธอหัวเราะยาวหยุดยากอย่างเคย สักพักจึงค่อยลดลงได้ หยุดกลับมาคุยรายละเอียดกันต่อ เราคุยกันคร่าวๆ ถึงเรื่องราวที่อยากจะเล่าสิ่งที่เธอต้องไปเตรียมและกำหนดเวลาเพื่อไม่ให้เกิดการผิดพลาดขึ้น “พี่เค้าขอแต่งงานยังไงวะ” จู่ๆ ผมก็อยากรู้ขึ้นมา เธอหน้าแดงก่ำแบบฉบับของเธอที่ผมรู้จัก แม้ไฟในร้านจะสีส้มอุ่นแต่ผมยังคงเห็นใบหน้าแดงระเรื่อได้ชัดเจน ผมยิ้มล้อเพราะรู้ว่าเธออาย “นี่ถามเพราะงานหรือว่าอยากรู้ส่วนตัววะ” เธอถามกลับ ผมหัวเราะร่วน “ทั้งสองอย่าง” “ก็ได้ ก็ได้ คืนนั้น ” เธอเริ่มต้นเล่าเรื่อง “เฮ้ย! ถามเรื่องขอแต่งงานนะเว้ย ไม่ใช่เรื่องอย่างว่า” ผมหัวเราะสนุกสนานกับการได้แกล้งเพื่อน “รู้เว้ย จะฟังมั้ยวะเนี้ย” จบประโยคด้วยเสียงกำปั้นกระแทกหัวไหล่ผมดังตุบ นอกจากจะเขินอายม้วนแล้วเพื่อนผมคนนี้มันยังชอบลงไม้ลงมืออีก “คืนนั้นพระจันทร์เต็มดวง ดวงใหญ่เท่านี้แน่ะ” เธอทำมือแสดงขนาดของพระจันทร์ให้ดู “กูกับพี่เค้าก็นัดกันไปกินข้าว ก็ไม่มีอะไรมากนัดกันร้านริมน้ำที่ประจำพอไปถึงก็สั่งอาหาร พออาหารยกมาวางกูก็ตั้งหน้าตั้งตากินเหมือนเคย” เธอเล่าพร้อมทำท่าประกอบสนุกสนานกับการกิน “ห่วงกินจนไม่ทันรู้ตัวว่างั้น” ผมแซวอีก “ก็คนมันหิวนี่หว่า อย่ากวนสิวะกำลังจะถึงตอนสำคัญ” เธอหยุดครู่หนึ่งแล้วจึงเล่าต่อ “จากนั้นเราก็นั่งกินกันไปคุยกันไป พอกูจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จพี่เค้าก็เริ่มเข้าเรื่อง” เธอยิ้มหวานแล้วก็นิ่งเงียบไป “อะไร?” ผมอยากรู้ต่อ “อันนี้ไม่บอกว่ะความลับระหว่างคนสองคน” แล้วเธอก็หัวเราะอย่างสะใจที่กระตุ้นต่อมอยากรู้ของผม “โธ่” ผมอุทานยาวอย่างขัดใจแต่หน้าก็ยิ้มให้เพื่อนรักที่หัวเราะยังไม่ยอมหยุด “เลือกวันเหมาะดีนี่ แกชื่อศศิธร แปลว่า พระจันทร์ เลือกวันขอแต่งงานเป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ช่างคิดเหมือนกันนี่หว่าคุณพี่ว่าที่สามี” “เออว่ะ” เธอทำหน้าตกใจกับสิ่งที่เพิ่งคิดได้ “นานๆ จะหวานทีคิดไว้เสียรอบคอบเชียว” “ก็ขอแต่งงานทั้งทีนี่นะ... งั้นเอาแบบนี้! เดี๋ยวกูทำช่วงขอแต่งงานเป็นอนิเมชั่นน่ารักๆ บรรยากาศริมน้ำแล้วก็มีพระจันทร์ดวงโตๆ หล่นมาทับ” ผมเสนอความคิดทันทีที่นึกขึ้นได้ เธอคิดอยู่พักหนึ่ง “เอาสิ แต่ไม่ต้องทับแล้วเลือดพุ่งสมองไหลนะเดี๋ยวจะโหดเกินไป เด็กมางานเยอะ” คืนนั้นเราคุยกันต่ออีกยาวทั้งเรื่องงานแต่งงาน เรื่องพรีเซนเทชั่นที่ให้ผมช่วย ไปจนถึงเรื่องสัพเพเหระอื่นๆ ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ลากกันไปถึงอนาคตที่เพื่อสาวของผมวาดฝันไว้ คืนนี้คงเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่ผมจะได้มีโอกาสคุยกับเธอยาวๆ ก่อนปล่อยให้เวลาทั้งชีวิตของเธอไปเป็นของ “ครอบครัว” ที่เธอกับว่าที่สามีกำลังร่วมกันก่อร่างสร้างขึ้น งานเลี้ยงเลิกราก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อยโดยไม่มีใครเมามายเหมือนสมัยเรียน ไม่มีคนดื้อดึงอยากอยู่ต่อจนเช้าหรือไปต่อที่บ้านใคร ทุกคนล้วนมีเรื่องที่ต้องทำรออยู่ ไม่ในคืนนี้ก็พรุ่งนี้ที่จะมาถึง จากคุณ : Mayom_X เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 19:03:49

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากส่งเพื่อนคนอื่นขึ้นรถไปจนหมดผมกับเธอยืนรอว่าที่สามีของเธอมารับ เรานั่งรออยู่บนเก้าอี้หินอ่อนด้านหน้าร้าน พื้นบนโต๊ะหินอ่อนมีตารางหมากฮอสอยู่ตรงกลางเหมือนกันกับม้าหินประจำของเราในสมัยเรียนมหาลัย ลมเย็นพัดมาสั่นกายจนรู้สึกหนาวในกลางดึกแบบนี้ แถมลมตัวดียังหอบเอาความทรงจำเก่าๆ มาให้รู้สึกสะท้านไหวในหัวใจอีก ลมพาผมให้หวนคิดถึงเย็นวันหนึ่งหลังหมดตารางเรียนประจำวัน เธอชวนผมลงมานั่งคุยกันที่ม้านั่งหิน รอบกายเรามีผู้คนเดินไปมาบางตา ในสนามฟุตบอลมีเพียงนักกีฬาสองสามคนเล่นส่งบอลกันอยู่ อากาศวันนั้นเย็นสบายอย่างประหลาด แดดร่มลมตก ทุกสิ่งล้วนเป็นใจให้ชายหนุ่มสักคนเอ่ยปากบอกรักหญิงสาวเสียเหลือเกิน ผมมองหน้าเธอและตัดสินใจว่าจะบอกทุกสิ่งที่อยู่ในหัวใจ แต่... “กูตกลงเป็นแฟนกับพี่เค้าแล้วนะ” หญิงสาวผู้ที่ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนเอ่ยประโยคที่เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกะบาลผม จากนั้นผมก็พูดอะไรตอบเธอไม่ได้นอกจาก “เหรอ” เป็นการรับรู้สภาพสิ้นหวังอย่างถาวรของตัวเอง ผมจำอะไรต่อจากนั้นได้ไม่ชัดเจนนัก ดูเหมือนเธอพูดอะไรอีกพักหนึ่งก่อนรุ่นพี่คนรักจะเดินเข้ามารับเธอกลับไปด้วยกัน ผมยอมรับว่าเสียใจ สะเทือนใจ และเจ็บใจ แต่ในเมื่อเรื่องราวมันได้ผ่านมานานแล้วและตอนนี้ทุกคนก็มีความสุขกับชีวิตเป็นอย่างดี ผมคงจะไม่ฟูมฟายให้คุณรู้ตอนนี้หรอกว่าความเจ็บปวดในตอนนั้นมันเป็นเช่นไร ที่เล่าให้คุณฟังก็เพียงเพราะนึกถึงวันนั้นขึ้นมาได้ในคืนนี้ คืนที่ผมกับเธอนั่งอยู่ด้วยกันเพียงลำพังมันช่างคล้ายคลึงกันเสียเหลือเกิน และที่น่าหัวเราะทั้งน้ำตาก็ตรงที่จุดจบของเรามันดันเหมือนเดิมอีกครั้ง ผมกำลังรอส่งเธอให้ไปกับรุ่นพี่ว่าที่สามีของเธอเหมือนในวันวาน ก่อนงานแต่งงานราวสามสัปดาห์รูปภาพ ภาพเคลื่อนไหว และเรื่องราวที่อยากบอกเล่าถูกส่งมาถึงมือผมโดยว่าที่สามี ผมเลยถือโอกาสแสดงความยินดีและรับปากว่าจะทำงานให้ออกมาดูดีที่สุด เมื่อนำข้อมูลที่ได้มาเรียบเรียงคร่าวๆ ความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องธรรมเนียมการทำพรีเซนเทชั่นในงานแต่งก็เกิดขึ้นในใจ ใครเป็นคนคิดว่าเราต้องเล่าเรื่องตั้งแต่เกิด ไล่มาจนโตเข้าโรงเรียน เลื่อนขึ้นมหาลัย เข้าทำงาน มาจนจบตรงรูปถ่ายชุดแต่งงาน ความจริงเล่าเพียงส่วนความรักของทั้งคู่ก็น่าจะเพียงพอ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์เพื่อนสาว ส่งคำถามในใจให้เธอตอบ “ต้องใส่รูปตอนแกกับพี่เค้าเป็นเด็กด้วยเหรอวะ?” “อ้าว เห็นไปงานอื่นเค้าก็มีกัน ” เธอทำเสียงเหมือนกันลังคิด “แต่แม่กูชอบนะ เค้ามาช่วยกูเลือกรูปแล้วก็นั่งรำลึกถึงความหลัง ปากก็บ่นไปเรื่อยว่ากว่าจะเลี้ยงมาโตได้ขนาดนี้ลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็บอกว่าใส่รูปเก่าๆไปด้วยจะได้รู้ว่าเค้าเลี้ยงลูกมาดีขนาดไหน” ผมหยิบรูปที่แม่เพื่อนอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมกอด น้ำตาผมแทบไหลรู้สึกเหมือนโดนแม่เพื่อนหยิกแขนลงโทษที่บังอาจสงสัย “ส่วนรูปตอนเรียนกับทำงานอันนี้กูเอาไว้บอกคนอื่นว่ากูมีคนคบน่ะ อ่อแล้วรูปคู่กับแกนี่ใส่ไปด้วยนะ อย่าแอบเอาออก” แล้วเธอก็วางสายไปทิ้งเสียงโทรศัพท์ดังกรอกหูผมเช่นเคย ผมมองไปที่กองรูปและยกมันขึ้นมาสลับดูจนพบรูปถ่ายคู่ระหว่างผมกับเธออย่างที่ว่า ด้านหลังเขียนบรรยายไว้สั้นๆ ว่า “เพื่อนสนิท” ตอนนี้เองที่น้ำตาอุ่นๆ รวมตัวกันข้ามพรมแดนออกสู่โลกภายนอก ผมปล่อยให้มันไหลออกมาจนพอใจแล้วจึงหันไปสนใจงานที่ต้องทำต่อให้เสร็จ งานชิ้นนี้ผมตั้งใจไว้ว่าจะทำออกมาเป็นแนวสนุกสนานโดยแอบปนความหวานสอดแทรกไว้ตลอด ช่วงแรกเล่าถึงพื้นฐานของทั้งสองตั้งแต่เด็กไล่มาจนเริ่มโต เข้าเรียนจนกระทั้งได้มาพบกัน ช่วงกลางเน้นนำเสนอความรักที่มีให้กันมายาวนานตั้งแต่วันที่สารภาพรัก เรื่อยมาจนถึงตอนเริ่มต้นชีวิตทำงาน เน้นช่วงเวลาสำคัญที่ผมกำหนดไว้เป็นค่ำคืนของการขอแต่งงานโดยทำเป็นอนิเมชั่นน่ารักๆ และจบช่วงสุดท้ายของพรีเซนเทชั่นงานแรกในชีวิตนี้ด้วยภาพถ่ายในชุดแต่งงานแสนโรแมนติกของทั้งคู่ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ งานของผมเสร็จทันกำหนดเวลาคือก่อนคืนแต่งงานของทั้งคู่หนึ่งสัปดาห์ ผมเปิดพรีเซนเทชั่นให้ทั้งคู่ชมเป็นครั้งแรกในร้านอาหาร เพื่อนสาวของผมหน้าแดงเหมือนเคย หัวเราะไม่หยุดอย่างทุกครั้ง แต่ครั้งนี้พิเศษตรงเธอมีคนช่วยเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ตลอด ในช่วงท้ายเมื่อหน้าจอแสดงภาพเธอในชุดเจ้าสาวที่แอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของคนรักอย่างมีความสุขขึ้นมารูปแล้วรูปเล่า ผมแอบเห็นทั้งสองจับมือกันแน่นมองเห็นอนาคตที่สดใสในแววตาของคนทั้งคู่ “ขอบใจมากนะเว้ย” เธอหันมาตบไหล่ผมหลังจากเก็บคอมพิวเตอร์ลงกระเป๋าเรียบร้อย “แล้ว...” เธอหันไปมองหน้าว่าที่สามีท่าทางอึดอัด ผมพอเดาได้ว่ามาจากสาเหตุใดจึงยิ้มใช้มือลูบปากครั้งหนึ่ง “เรื่องเงินใช่มั้ย” ผมยิ้ม “เออ นั้นแหละ ไม่ต้องเกรงใจนะ” เธอรีบบอก “ไม่ต้องห่วงกูไม่เกรงใจหรอก ไว้วันงานกูจะไปกินให้เรียบเลย” ผมบอกเธอ “ถือว่านี่เป็นของขวัญงานแต่งงานก็แล้วกัน” ทั้งสองหันหน้ามองกันแล้วจึงหันมาพยักหน้าให้ผม เราสนิทกันเกินกว่าจะเอาเรื่องเงินมาพูดกันให้รำคาญใจ อีกอย่างหากไม่เสียแรงทำงานให้เพื่อนรัก ผมก็ต้องมาปวดหัวกับการสรรหาของขวัญไปมอบให้ในงานออยู่ดี นี่ถือเป็นวิธีหลีกเลี่ยงเรื่องปวดหัวได้อย่างดี ผมบอกรายละเอียดที่จำเป็นให้ทั้งสองรู้อีกเล็กน้อย เช่นควรใช้เครื่องแบบไหนฉายพรีเซนเทชั่น ควรตรวจดูว่าเสียงดังหรือเบาเกินไปมั้ย หากไปทดสอบสถานที่จริงแล้วมีข้อผิดพลาดใดให้รีบบอกจะได้ปรับแก้ให้ได้ทันการ “ขอมีความสุขมากๆ นะ” ผมบอกกับเธอก่อนเดินกลับไปที่รถ   เธอยิ้มกว้างให้  “ขอบใจนะ สำหรับทุกอย่าง” หากเป็นในหนังเราคงเห็นคนสองคนโอบกอดกันด้วยความซาบซึ้ง ถึงจะเป็นแค่เพื่อนกันก็เถอะ แต่ในสังคมไทยคงยากที่จะเป็นแบบนั้น เพื่อนต่างเพศไม่ได้รับโอกาสให้สนิทกันถึงขั้นกอดแสดงความยินดี และอีกอย่างผมไม่แน่ใจว่าที่สามีของเธอที่ยืนรออยู่ไม่ห่างจะเข้าใจหรือไม่ เราจึงจากกันด้วยเพียงคำพูดของเธอที่เตือนผมว่าอย่าลืมไปงานแต่งงานของเธอ ในที่สุดตัวผมก็มายืนอยู่กลางงานเลี้ยงในคำคืนสำคัญที่สุดคืนหนึ่งของเพื่อน หลังจากทักทายถ่ายรูปหน้างานเรียบร้อยผมก็เข้ามากินค่าตอบแทนสำหรับการทำงานอย่างเอร็ดอร่อย อาหารเพียงพอกับผู้คนที่มาร่วมงานบรรยากาศรื่นเริงราบรื่น ผู้คนที่ส่วนใหญ่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาวนเวียนอยู่รอบกาย เมื่อถึงเวลาไฟในงานก็เริ่มรี่ลงเปิดช่องให้ความมืดเข้าปกคลุม พิธีกรสาวกล่าวต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน อย่างไม่รอช้าพิธีกรชายนำเข้าสู่ผลงานของผมที่จะได้เปิดสู่สายตาสาธารณชน เสียงเพลงคุ้นหูที่ผมใส่ไว้ดังขึ้นพร้อมข้อความว่า “ชั่วนิรันดร์นั้นนานแค่ไหน” เป็นประโยคเปิด แขกผู้ร่วมงานยืนชมอย่างเพลิดเพลิน หัวเราะครึกครื้นเมื่อถึงช่วงตลก หญิงสาวที่มาร่วมงานหลายคนกรี๊ดกร๊าดสนุกสนานโดยมีผมแอบสังเกตอย่างปลื้มใจอยู่ในมุมหนึ่งของห้องจัดงาน และเมื่อข้อความสุดท้ายที่ขึ้นว่า “ขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงาน” เลือนหายทั้งห้องจึงตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง แต่ไม่นานลำแสงก็พุ่งตรงไปยังประตูทางเข้า เหนี่ยวนำทุกสายตาให้จ้องมองตามไปพบคู่บ่าวสาวที่ปรากฏตัวขึ้นกลางแสงไฟสว่าง ทั้งสองจับมือกันเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เสียงเพลงบรรเลงทำนองคุ้นเคยในงานวิวาห์ สายตาผมมองตามเพื่อนสนิทในชุดเจ้าสาวสีขาวระยิบระยับรับแสงไฟ เธองดงามสมกับเป็นเจ้าสาว ดวงตาเธอสุกใสเต็มไปด้วยความยินดี รอยยิ้มเขินอายเอ่อล้นไปด้วยความสุข ผมมองตามเธอตลอดโดยไม่ละสายตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องจนถึงเดินขึ้นบนเวที “ผมจะมองเธอด้วยสายตาแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย” ผมคิดดังๆ ในใจ จากคุณ : Mayom_X เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 19:05:21

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านเพลินดีค่ะ แต่อ่านจนจบตอน ไม่มีชื่อคนโผล่มาเลยล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 18:14:26

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณจ้าคุณ scottie ที่เข้ามาอ่าน นั้นสิไม่มีสักชื่อเลย ^^ จากคุณ : มะยม (Mayom_X) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 11:20:44

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบวิธีการเขียนแบบนี้ค่ะ จากคุณ : Halimeda Lover เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 19:31:18