ความคิดเห็นที่ 1 รออ่านตอนต่อไปค่ะ มาประเดิมเลย จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 10:31:17

ความคิดเห็นที่ 2   กรุณาติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : pankaew (Pankaew) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 13:05:40

ความคิดเห็นที่ 3   พระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องประกายขึ้นที่ขอบฟ้ากว้าง  วงกลมสีแดงสุกสว่างค่อยๆ เข้มขึ้นทุกขณะจนกลายเป็นแสงเริงแรงที่ไม่ควรเพ่งมองด้วยตาเปล่า  แสงที่แผดกล้านี้ส่องเข้ามาจากข้างบนจนเขาไม่อาจข่มตานอนได้อีกต่อไป  เมื่อลืมตาตื่น เขาก็ขยับกายอย่างเมื่อยขบเพราะต้องนอนอยู่ท่ามกลางกองอิฐกองหินแตกๆ  หักๆ  ซึ่งบางครั้งหากขยับกายโดยไม่ระวังก็จะถูกแง่แหลมคมทิ่มแทงให้เจ็บปวด เขาขยี้ตาเล็กน้อย และเมื่อรู้สึกตัวตื่นเต็มที่ธรรมชาติของร่างกายก็เริ่มเรียกร้อง  เขาเงยหน้ามองไปด้านบนของบริเวณกองอิฐสีแดงที่ก่อปิดทางเข้าออกไว้ แล้วก็นั่งรออย่างกระวนกระวาย “ ศักดิ์เอ๊ย  ก่อนจะออกไปข้างนอกอย่าลืมเอาข้าวไปล่ะ” “ ไม่ลืมหรอก ไปล่ะนะแม่” “ ระวังตัวนะลูก” บอกกล่าวแล้วคนเป็นแม่ก็ก้มหน้าก้มตาปะผ้าในมือต่ออย่างขะมักเขม้น เขานั่งรออยู่นานจนเริ่มรู้สึกเบื่อ  วันนี้ช้ากว่าทุกวันคงเพราะศักดิ์นอนตื่นสายอีกตามเคย  แต่เขาก็ยังคงนั่งมองไปเหนือกองอิฐ  สีแดงของมันทำให้เขาเคืองตาหน่อยๆ  ในที่สุดเขาก็เห็นก้อนดำๆ ขาวๆ ลอยข้ามกำแพงมา  เจ้าก้อนกลมๆ คงจะถูกโยนแรงไปหน่อยมันจึงลอยข้ามศรีษะเขาไปเกือบๆ  ท้ายตรอก  เขากระโจนตามทันทีและฉีกมันออกอย่างหิวโหย  กระดาษหนังสือพิมพ์ดังกรอบแกรบและขาดออกเผยให้เห็นเศษอาหารภายใน คงจะเป็นอาหารเหลือๆ  จากเมื่อคืนวานกระมัง  รสชาติคงไม่ต้องอธิบายว่ามันแย่ขนาดไหน  แต่ถึงมันจะแย่ยังไงเขาก็ต้องกล้ำกลืนฝืนกินเพื่อประทังชีวิต เมื่อพอประทังอาการหิวโหยแล้ว  เขาก็ออกกำลังกายด้วยการเดินกลับไปกลับมาในตรอก  เขาไม่ยอมแพ้หรอก  เขาจะต้องอยู่รอดและดูแลร่างกายให้แข็งแรง เพื่อสักวันหนึ่งที่เขาได้ออกไปจากที่นี่ เขาจะได้มีเรี่ยวแรงและกำลังที่จะต่อสู้ชีวิตต่อไป  เมื่อร่างกายพอได้เหงื่อแล้ว เขาก็ลงนั่งเพราะไม่มีอะไรจะทำ  วันเวลาของเขาผ่านไปด้วยความว่างเปล่า วันหนึ่งๆ ของเขาจึงเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน  เขานั่งแหงนมองท้องฟ้า เมฆสีดำเริ่มก่อตัวเป็นก้อนเมฆขนาดใหญ่ขึ้นทุกทีและคล้อยต่ำลงมาเบื้องล่างด้วยไอน้ำที่หนาและหนัก   ท้ายที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างแรง  เม็ดฝนขนาดใหญ่ที่เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตากระแทกเขาจนรู้สึกเจ็บ  เขาเปียกปอนไปทั้งร่างและหนาวเหน็บจนสั่นเทิ้ม  สิ่งที่เขาพอจะทำได้คือพยายามห่อตัวให้แนบชิดกันเพื่อให้กระแสแห่งความอบอุ่นไหลเวียนไปทั่วร่างกาย  แต่การกระทำเช่นนี้ก็ช่วยให้ความอบอุ่นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฟ้าฉ่ำฝน หยาดน้ำเล็กๆ  คงเกาะพราวอยู่ตามเรือนร่าง พายุใหญ่ผ่านพ้นไปแล้ว เขาขยับกายและสำรวจตัวเองว่ายังคง มีชีวิตอยู่หรือไม่  ร่างกายยังคงสะท้านสั่นด้วยความหนาวราวกับจะเป็นตะคริว  เขาจึงพยายามขยับไปบริเวณที่มีแสงแดดส่องลอดลงมารำไรเพื่อให้ร่างกายอุ่นขึ้นและคลายความเหน็บหนาว  แม้การทำเช่นนี้จะช่วยได้ไม่มากนักเพราะแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นมิได้ให้ความร้อนมากเพียงพอที่จะช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้นเท่าใดเลย “ แม่  อยู่ที่ไหนน่ะ  มีข่าวดี”  เสียงศักดิ์ร้องโวยวายดังขึ้นเรียกความสนใจให้เขาเงยหน้าขึ้นฟัง แต่แล้วก็ก้มงุด ข่าวดีของชายคนนั้นก็คงไม่เกี่ยวกับเขาอยู่ดี มารดาของศักดิ์เดินออกจากห้องจนมาถึงหน้าประตูบ้านที่ศักดิ์กำลังส่งเสียงโหวกเหวก ใบหน้าเหี้ยมๆ  กลับสว่างสดใสขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเขาฉีกยิ้มกว้างแสดงถึงความปิติยินดีอย่างที่สุด “ ขายได้แล้ว แม่ ขายได้แล้ว เราจะรวยกันแล้วล่ะ ไชโย!”  ชายหนุ่มจับมือมารดาเขย่าขึ้นลงอย่างตื่นเต้น นางเวียนหัวจนต้องดุลูกชายคนเดียวที่ทั้งรักและเอ็นดู  กว่านางจะเฝ้าฟูมฟักและถนอมเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ก็ลำบากมาไม่น้อย  เพียงแต่ตอนนั้นนางมีพ่อของเขาคอยเป็นกำลังใจจึงทำให้ฝ่าฟันมาได้จนทุกวันนี้ “ แกจะดีใจอะไรนักหนาวะ เจ้าศักดิ์  วันๆ ข้าวสารกรอกหม้อก็ไม่ค่อยจะพออยู่แล้ว   ก็มีแต่ช่วงเทศกาลละวะที่จะได้เงินช่วยเหลือมามั่ง” “ แม่เชื่อฉันซี  ต่อไปเราจะไม่ลำบากแล้ว” ศักดิ์ยังคงยิ้มแก้มแทบปริและจูงมารดาไปนั่งที่ห้องด้านใน “ แกหมายความว่ายังไง” นางฉงน “ บ้านหลังนี้ไงล่ะ ฉันจะขาย  มีคนมาขอซื้อเมื่อกี้นี้เอง” “ แกว่ายังไงนะ  จะขายบ้านหลังนี้ บ้านที่บรรพบุรุษแกปลูกกับมือนี่นะ”  นางผุดลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห “ โธ่ แม่ แม่ก็รู้ว่าเราลำบากกันขนาดไหน  คนที่มาขอซื้อก็เป็นญาติที่มีบรรพบุรุษคนเดียวกับเรานี่แหละ  เขาอาจจะดูแลซ่อมแซมบ้านหลังนี้ให้ดีกว่าเดิมก็ได้นะ แม่ นะ” ศักดิ์พยายามเกลี้ยกล่อม “ ใครล่ะที่จะมาซื้อน่ะ” มารดาเสียงอ่อนลง “ เอาน่า อีกหน่อยแม่ก็รู้เอง ฉันไม่ทรยศพ่อโดยขายให้คนที่ไม่รู้จักหรอก แม่เชื่อฉันสิ” ศักดิ์รับรองอย่างแข็งขัน นางถอดถอนใจ ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ก็อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้มาตลอด เมื่อก่อนมีญาติพี่น้องอาศัยอยู่รวมกันหลายคนก็ทำให้อึดอัดใจบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดแยกตัวไปอยู่ที่อื่น พ่อของศักดิ์ก็รักบ้านหลังนี้มากเช่นกัน  เขาเคยเปรยไว้ว่าถ้าเขามีเงินเขาจะเอามาซ่อมแซมบ้านหลังนี้ให้อยู่ต่อไปอีกสักร้อยปี บ้านไม้สักเก่าแก่ที่ตกทอดมาแต่โบราณ   กรรมวิธีการสร้างก็ซับซ้อนยิ่งนักด้วยการเข้าลิ่มไม้โดยไม่ใช้ตะปูซึ่งแทบจะหาไม่ได้แล้วในปัจจุบัน นางเองก็รักบ้านหลังนี้เช่นกันเพราะนางเห็นบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิดก่อนที่จะเข้ามาเป็นสะใภ้เสียอีก  ถ้าคนที่ซื้อไปทำลายบ้านหลังนี้ทิ้งเสียนางคงเสียใจมาก เขารู้สึกแปลกๆ  ว่าคงจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น เพราะเขาเห็นคนเข้าออกบ้านหลังนี้แทบทุกวัน  ส่วนใหญ่ก็จะมาขนข้าวของออกไป  แต่ศักดิ์ก็ไม่เห็นว่ากล่าวอันใดที่มีคนมาขนของของเขา  ในทางตรงกันข้ามชายหนุ่มกลับยืนบงการให้คนรีบๆ  มายกข้าวของเสียอีก  แม้ของในบ้านนี้จะมีไม่มากนัก แต่ก็ยังคงมีเครื่องเรือนเก่าแก่ซึ่งเมื่อก่อนเขาเคยอาศัยนั่งๆ  นอนๆ เขาเห็นศักดิ์บงการให้ขนไปทั้งหมด    พวกเขาขนกันทุกอย่างแม้แต่เสื้อผ้าจนเขาคิดว่าบ้านหลังนี้คงจะเหลือแต่บ้านว่างๆ     แล้ว ศักดิ์จะไปไหนหนอ  ถ้าจะไปเที่ยวก็ไม่จำเป็นต้องขนข้าวของไปทั้งหมดอย่างนี้  แต่ชายคนนั้นก็ไม่น่าจะมีเงินพอที่จะไปเที่ยวหรอกนะ เขาเริ่มคิดกังวลใจ  ก็ถ้าบ้านหลังนี้กลายเป็นบ้านร้างที่ไม่มีคนอยู่  เขาก็คงจะอดตายอยู่ในตรอกนี้  ยิ่งคิดก็ยิ่งวิตกกังวลจนนอนไม่หลับ  ร่างกายของเขาที่ซูบผอมอยู่แล้วก็ผอมดำลงไปอีก จากคุณ : pankaew (Pankaew) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 13:07:40

ความคิดเห็นที่ 4   วันหนึ่งเขากำลังนอนหลับก็ต้องสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเพราะมีเสียงดังอยู่ในบ้านและดังก้องมาถึงตรอกที่เขาอาศัยอยู่  บางครั้งก็เป็นเสียงหนักๆ  เหมือนใครกำลังทุบอะไร  แต่บางครั้งก็เป็นเสียงเสียดสีกันจนแสบแก้วหู เสียงเหล่านี้ดังอยู่แทบทั้งวัน  และตลอดทุกวันต่อๆ มา ศักดิ์หายหน้าไป เขาไม่เห็นชายคนนั้นกับแม่ของเขามาหลายวันแล้ว  และเขาก็เริ่มหิวจนแทบจะทนไม่ไหว  วันนี้เขาก็นั่งรออาหารอยู่ที่หน้ากำแพงอิฐอีกเช่นเคย  เขาได้แต่รอด้วยความหวัง ซึ่งหลายวันที่ผ่านมานี้เขาก็ได้แต่รอเก้อ  วันนี้มีเสียงรถยนต์มาจอดที่หน้าตรอก แล้วอีกสักพักเขาก็เห็นก้อนใสๆ ลอยข้ามกำแพงมา เมื่อแรกเขารู้สึกกลัวเพราะไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อน  มันลื่นและพอเขาเขี่ยมันก็ดังแปลกๆ  ซึ่งเขามารู้ทีหลังว่ามันเรียกว่าถุงพลาสติก  กลิ่นอาหารในถุงนั้นมันหอมยวนใจทำให้เขารีบแกะมันออก    ข้างในมีข้าวสวยหอมกรุ่นที่หุงสุกใหม่ๆ   กับไก่ทอด  โอ!  เขาไม่ได้กินไก่ทอดมา กี่ปีแล้วนี่  เขารีบกินอย่างเอร็ดอร่อย  ใครกันนะที่นำสิ่งนี้มาให้เขา  ศักดิ์คงไม่ใจดีกับเขาอย่างนี้  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ เขาได้แต่คิดอย่างพิศวง “ ผอมไปนะ คงต้องเพิ่มอาหารให้หน่อย เดี๋ยวเจ็บไข้จะลำบาก” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดอยู่ข้างตรอก เขาจึงเงี่ยหูฟังหลังจากที่นอนพุงกางมาหลายชั่วโมง “ จะลำบากพี่หรือเปล่า  อันที่จริงเราควรจะปล่อยเขาออกมานะ   มันไม่ยุติธรรมเลยที่กักขังเขาไว้อย่างนี้”  เสียงชายอีกคนหนึ่งพูด “ เอาเถอะ เมื่อบ้านเสร็จแล้ว พี่จะให้เขาออกมา” เขาชันตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น  ออกไปจากที่นี่หรือ  ผู้หญิงคนนั้นจะปล่อยเขาออกจากตรอกนี้ได้หรือ ความยินดีแล่นขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อสัมผัสกับความเป็นไปได้ก่อนที่จะฉุกใจคิด   เดี๋ยวก่อน! อย่าพึ่งหลงดีใจไปเลย  ผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ก็อาจเป็นเหมือนกับหนุ่มหน้าขาวคนนั้นและคนอื่นๆ  ที่ให้ความสนใจเขาในครั้งแรกทำให้เขามีความหวังแต่แล้วก็เมินเฉยเย็นชากับเขาในภายหลัง  ปล่อยให้เขาผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เชื่อผู้หญิงคนนี้หรือคนอื่นๆ  อีกต่อไป เมื่อคิดดังนี้แล้วเขาจึงส่งเสียงในลำคออย่างไม่เป็นมิตร “ ใครๆ  ก็บอกว่าเขาอันตราย จึงต้องขังเขาไว้อย่างนี้  ดูท่าทางเขาก็ไม่เป็นมิตรกับใครจริงๆ  ถ้าพี่ปล่อยเขาออกมาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ทำร้ายคนอื่น  ผมไม่เห็นด้วยที่ขังเขาไว้  มันริดรอนเสรีภาพมากเกินไป  แต่ผมก็ห่วงว่าพี่จะเดือดร้อน” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยความกังวล “ เอาเถิด แล้วพี่จะคิดดูอีกที”  คนเป็นพี่ก็หนักใจเช่นกัน เขารำคาญเสียงที่ดังอยู่ทุกวันมาก  บางทีก็มีกลิ่นเหม็นซึ่งเขาได้ยินบางคนพูดว่าเป็นกลิ่นของสารเคมีที่ใช้ทาไม้หรือ สีทาบ้าน  บางครั้งเขาก็ถูกจำกัดเสรีภาพมากยิ่งขึ้นอีกด้วยการที่มีสังกะสีแผ่นใหญ่ๆ  คอยกันเขาไว้ บางทีก็ให้เขาอยู่ท้ายตรอก  บางทีก็ให้มาอยู่หน้าตรอก  นี่เขาจะถูกรังแกไปถึงไหนกันแล้วชีวิตเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปกันนะ แต่มีเรื่องแปลกอยู่อย่างหนึ่ง ผู้หญิงที่เขาเห็นหน้าเป็นครั้งแรกเมื่อวันก่อน  วันต่อๆ  มาเธอก็มาหาเขาทุกวันทั้งเช้าและเย็นแล้วก็มักจะมีของอร่อยๆ  มาฝากเขาเสมอ  แล้วก็นั่งคุยกับเขาเป็นชั่วโมงจนความรู้สึกไม่เป็นมิตรเมื่อแรกพบค่อยจางหายไป  โลกที่ไม่มีอะไรให้ทำของเขาก็ถูกเติมเต็มด้วยการรอคอยการมาของเธอทุกเช้าเย็น  ความไว้เนื้อเชื่อใจก่อตัวขึ้นช้าๆ  แต่มั่นคงและหนักแน่น  ในที่สุดเขาก็ยินยอมให้เธอจับเนื้อต้องตัวร่างกายที่แสนจะเหม็นสาบของเขา  บางครั้งเขาก็จับมือกับเธอด้วยซ้ำไป เขาแทบจะลืมความรู้สึกที่สัมผัสกันเยี่ยงมิตรไปนานแล้วนับตั้งแต่พ่อของศักดิ์จากไป  ครั้งนั้นเขาพยายามตามหาและไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของศักดิ์จึงทอดทิ้งเขา  และตั้งแต่นั้นมาเขาก็เริ่มหวาดระแวงคนอื่น และไม่อยากรักใครเพราะไม่อยากสูญเสีย  แม้แต่ศักดิ์ที่เขาเคยดูแลมาแต่เล็กก็กลัวเขาจนถอยห่างออกไป  แต่ผู้หญิงคนนี้กลับพยายามผูกมิตรกับเขา  ซึ่งเขาก็เริ่มยินยอมที่จะรับไมตรีนั้น “ ป้าจับตัวเขาได้ด้วย ไม่น่าเชื่อเลย” คนงานที่มาทาสีบ้านชื่นชมอย่างออกนอกหน้า “ ป้าพึ่งมาจากกรุงเทพ คงไม่รู้หรอก หมอนี่น่ะทำร้ายคนมาหลายรายแล้ว” “ ใช่ ตัวอันตรายเลยล่ะ  เขาถึงต้องขังไว้” อีกคนเสริม “ ป้าว่าถ้าเราให้ความเป็นมิตรกับเขา  เขาก็เข้าใจนะ” หญิงเจ้าของบ้านคนใหม่ยิ้มอ่อนๆ  แต่ในใจก็ยินดีที่ความพยายามของเธอค่อนข้างจะได้ผลดี วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน  แต่ยามเช้าอย่างนี้แสงแดดยังไม่จัดจ้ามากนัก    เขามานั่งรอที่ประตูตรอก  เดี๋ยวนี้ตรอกของเขามีทางเข้าออกด้วย  เขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นที่ใครๆ  ก็เรียกขานว่าป้าขวัญเป็นคนสั่งให้สร้างขึ้น   แต่เขาไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรเพราะเขาก็ยังออกจากตรอกไม่ได้อยู่ดี  แต่ก็ยังดีที่ทำให้เขามองเห็นภายในบ้านได้มากขึ้น เวลาเขาเห็นป้าขวัญเดินมาแต่ไกลก็จะทำให้เขาจินตนาการว่าวันนี้จะได้กินอะไรบ้างนะ  วันนี้ป้าขวัญเดินมาหยุดที่ประตูตรอกเหมือนเช่นทุกวัน  เขายิ้มให้เมื่อเธอวางอาหารลงซึ่งเขาก็รีบจัดการทันทีอย่างไม่รอช้า  คุณป้ายืนดูอยู่เงียบๆ  พอเขาอิ่มและเงยหน้าขึ้นมองคุณป้าก็เอ่ยเบาๆ ว่า “ ป้าขอเข้าไปทำความสะอาดหน่อยนะ  ตรอกนี้สกปรกเต็มทน” พอขออนุญาตเสร็จ  ป้าขวัญก็ค่อยๆ แง้มประตูแล้วก้าวเข้าไปในตรอกอย่างช้าๆ  เขาจดๆ จ้องๆ  อย่างไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหน  ป้าขวัญขยับเข้าไปด้านในตรอกที่ไม่มีใครเหยียบย่างมานานปีแล้วเริ่มกวาดและโกยเศษอาหารที่เขากินหก, เศษอิฐเศษหิน, ขยะที่ทับถมกัน, ตลอดจนสิ่งปฏิกูลทั้งหลายออกจากตรอก  เขาเดินตามดูเธอทุกระยะเมื่อเธอล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของเขา  ป้าขวัญยังคงทำงานไปอย่างไม่สนใจสิ่งใดและทำเช่นนี้อีกหลายวันจนตรอกของเขาสะอาดเอี่ยม   กระป๋องใส่น้ำที่เธอเปลี่ยนน้ำให้เขาทุกวันก็นำไปขัดคราบตะไคร่น้ำออกจนสะอาด เขารู้สึกดีขึ้นเป็นอันมากเมื่อในตรอกไม่มีก้อนหินแหลมๆ  คอยทิ่มแทง  และปราศจากกลิ่นสกปรกอันน่ารังเกียจ  เขาเฝ้ามองป้าขวัญทำงานทุกวันและรู้สึกว่าเธอไม่ได้มีเจตนาร้าย  และทุกสิ่งที่เธอทำก็ล้วนมีความปรารถนาดีเพื่อให้เขาสบายขึ้นทั้งนั้น  เขาเริ่มไว้วางใจเธอจนสนิทใจเลยทีเดียว จากคุณ : pankaew (Pankaew) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 13:12:59

ความคิดเห็นที่ 5   คนงานมากหน้าหลายตาหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาทำงานภายในบ้าน  เขาเฝ้ามองผ่านประตูตรอกทุกวันอย่าง ไม่ค่อยพอใจ  คุณป้าน่ะเขายกให้  แต่คนอื่นๆ  นี่สิบุกรุกเข้ามาในบริเวณบ้านที่เขาเคยอาศัยอยู่ทำไมกัน  แล้วก็ทำโน่นทำนี่จนบ้านของเขาเปลี่ยนแปลงไปหมด   บ้านชั้นล่างที่เคยเป็นลานดินกับพื้นไม้ ก็เทปูนแล้วก็ปูกระเบื้องลื่นๆ มันๆ  ซึ่งเขาไม่ชอบใจนัก  แล้วกำแพงก็ก่อปูนทาสีขาวจนบาดตาผิดจากกำแพงไม้ที่เขาคุ้นเคย  ยังดีหน่อยที่ดูเหมือนตัวบ้านข้างบนจะคงบ้านไม้ของเดิมไว้เพียงแต่ซ่อมแซมในส่วนที่ผุพัง  แต่หลังคาถูกเปลี่ยนกระเบื้องใหม่ทั้งหมดเลยทีเดียว  เขารู้สึกใจหายว่าบ้านที่เขาคุ้นเคยจะไม่มีอยู่อีกต่อไป  เขาเกลียดนักคนที่มารื้อบ้านของเขาเนี่ย บ่ายคล้อยแล้ว เขากำลังเบื่อๆ อยู่พอดีเมื่อเห็นป้าขวัญมุ่งมาที่ประตูตรอก  เขาจึงยืนเกาะประตูเพื่อรอต้อนรับ ทันใดนั้นเขาก็คะมำไปข้างหน้าเมื่อประตูเปิดออกอย่างไม่คาดคิด  เขาวิ่งผ่านป้าขวัญที่ยืนมองอย่างตกใจและรีบตะโกนเรียกให้คนงานปิดประตูก่อนที่เขาจะเข้าไปในตัวบ้านซึ่งทุกคนกำลังทำงานกันอยู่  แต่เมินเสียเถิดถึงเขาจะอยู่ในตรอกแต่เขาก็ออกกำลังกายทุกวันฉะนั้นไม่มีใครวิ่งทันเขาหรอก  คนงานที่หันมาเห็นเหตุการณ์พากันแตกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง ส่วนใหญ่จะวิ่งตามกันขึ้นไปหลบบนชั้นสองของตัวบ้านซึ่งมีห้องพอที่จะซ่อนตัวได้ “ ไอ้ชิด  รีบวิ่งมานี่เร็ว” เสียงเพื่อนเรียกกันเสียงระรัวฟังไม่ได้ศัพท์ “ เฮ้ย! ไอ้โง่ อย่าไปทางนั้น”   ชายที่ชื่อชิดตกใจจนไม่ทันคิดจึงวิ่งไปยังโรงจอดรถซึ่งปิดประตูด้านหน้าไว้  เขาวิ่งตามไปติดๆ  อย่างมันเขี้ยว  ทีนี้ล่ะเขาจะสั่งสอนให้พวกนี้รู้สำนึกว่าอย่ามายุ่งกับบ้านของเขา . “ อย่า! ลูก อย่าทำ”  เสียงป้าขวัญร้องห้ามเสียงหลง แต่ไม่ทันแล้ว เขาทำร้ายชายคนนั้นจนล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาตามบาดแผลที่เขาสร้างขึ้น ป้าขวัญรีบเข้ามาแยกมวยคู่เอกที่เขาลงมือเพียงฝ่ายเดียวจนอีกฝ่ายล้มกลิ้ง เขาฮึดฮัดอีกครู่ใหญ่เมื่อป้าขวัญและชายร่างกำยำอีกสองคนเข้ามาห้ามอย่างกล้าๆ  กลัวๆ   ในที่สุดเขาก็ยอมเดินกลับเข้าตรอกทั้งๆ ที่จริงๆ  แล้วเขาอยากจะสั่งสอนคนอื่นๆ  อีกแต่เขาทนแววตาอ้อนวอนของป้าขวัญไม่ได้  เหตุการณ์ครั้งนี้ยิ่งทำให้ชื่อเสียงเขาเลื่องลือยิ่งขึ้นอีก “ พี่ ผมว่าอย่าเอาเขาไว้เลย  นี่เจ้าชิดก็เจ็บไปคนแล้ว” “ พี่ว่าเขาคงไม่ตั้งใจดอก คงเห็นว่าเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่น่าไว้ใจกระมัง  กับพี่เขาก็ดีนะ” พี่น้องสองคนทุ่มเถียงกันอย่างจริงจังเพราะคงจะต้องตัดสินใจเสียที “ ผมว่ากำจัดเขาไปดีกว่า  ไม่มีใครว่าพี่หรอก  ผมจะจัดการเอง” พงศ์เสนอด้วยเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว “ ไม่  พี่ไม่ตกลง  เขาก็เหมือนเราๆ  นี่แหละ จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน” ป้าขวัญทักท้วง “ บ้านนี้พี่อยู่คนเดียว ต่อไปคงไม่มีอะไรต้องห่วง” “ แต่ถ้าเขาทำร้ายพี่ล่ะ  ผมไม่ยอมหรอก” “ พงศ์  มันเป็นสิทธิ์ในการตัดสินใจของพี่นะ  ถือว่าพี่ขอร้องก็แล้วกัน” ป้าขวัญกล่าวอย่างที่ไม่ยอมให้ใครมาเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของตนได้   เขานิ่งฟังอย่างรู้สึกผิดหน่อยๆ  ชายที่ชื่อชิดถูกนำไปส่งโรงพยาบาลแล้ว  ส่วนตัวเขาก็กลายเป็นปัญหาที่กำลังถกเถียงกันอยู่    ถ้าเขาจะถูกกำจัดก็หมายความว่าเขาต้องไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือ     คุณพงศ์หมายความว่าอย่างไรกันหรือจะทำให้เขาหายตัวไปอย่างพ่อของศักดิ์  เขาคงเศร้าไม่น้อยถ้าไม่ได้เห็นหน้าป้าขวัญอีกเพราะเขาเริ่มจะชอบเธอแล้วแท้ๆ ทั้งสองคนยังคงเถียงกันอีกพักใหญ่  ในที่สุดป้าขวัญก็เดินมาหาเขา “ ลูกต้องไม่ทำอย่างนี้อีกนะ  เข้าใจไหม  เราจะได้อยู่ด้วยกัน” เธอพูดอย่างอ่อนโยน เขาทำหน้าเศร้า  เอาเถิดเขารู้แล้วว่าถ้าทำอย่างนี้เขาอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป  และคงจะไม่ได้เจอป้าขวัญอีก  เพราะฉะนั้นต่อไปเขาก็จะไม่ทำเช่นนี้อีก   ขอเพียงมีใครสักคนรักเขา  เชื่อใจเขาก็พอแล้ว การก่อสร้างบ้านยังคงดำเนินต่อไป  ป้าขวัญก็ยังคงปฏิบัติตนเช่นเดิน มิได้โกรธหรือเกลียดเขาเลยที่ทำเรื่องไม่ดีลงไปซึ่งก็ทำให้เขาซาบซึ้งมาก  และตั้งใจว่าต่อไปเขาจะคอยปกป้องดูแลป้าขวัญและบ้านหลังนี้เอง วันหนึ่งเขาไม่เห็นคนแปลกหน้าอยู่ในบ้านอีกแล้ว  ทุกคนมาแล้วก็ไปซึ่งเขาก็พอใจ  เขาอยากให้บ้านหลังนี้มีเพียงเขาและป้าขวัญเท่านั้น  เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับคนที่เขาไว้วางใจ  ประตูตรอกเปิดออกช้าๆ  แต่วันนี้ไม่เหมือนกับวันนั้น  วันนี้ประตูเปิดออกด้วยมือของป้าขวัญเอง  เธอยิ้มและเฝ้าดูเขาค่อยๆ  ก้าวออกมาอย่างตื่นเต้น  เขามองสำรวจไปรอบๆ  ด้วยความพออกพอใจ  บ้านดูสวยงามและมั่นคงแข็งแรงสมควรแก่การที่เขาจะคอยปกป้องดูแล  เนื้อที่และอาณาบริเวณก็กว้างขวางพอให้เขาวิ่งออกกำลังได้ทั้งวัน  เขาสำรวจไปทุกซอกทุกมุมของตัวบ้านจนเหนื่อยหอบ  เมื่อเขาประกาศอาณาบริเวณของตนเองด้วยการทำเครื่องหมายตามมุมต่างๆ เรียบร้อยแล้วเขาก็มองหาป้าขวัญ ป้าขวัญกำลังนั่งขุดดินเพื่อปลูกต้นไม้เล็กๆ  อยู่ที่สวนหลังบ้าน  เขาเดินเข้าไปคลอเคลียอย่างมีความสุขก่อนที่จะลงนอนกลิ้งเกลือกบริเวณพื้นดินใกล้ๆ  เธอ และเอาร่างกายถูไถไปกับพื้นดินที่เขาไม่มีโอกาสสัมผัสมานาน  ป้าขวัญหยุดทำงานและมองดูเขาอย่างขำๆ ก่อนจะเอ่ยออกมายิ้มๆ “ มีความสุขเหลือเกินนะ  ลัคกี้” เขาแลบลิ้นสีชมพูที่มีน้ำลายไหลเยิ้มออกมายาวยืด  และกระดิกหางเป็นพวงตอบรับ ถ้าพูดได้เขาก็อยากตอบป้าขวัญดัง ๆ ว่า “ ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ” จากคุณ : pankaew (Pankaew) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 13:18:05

ความคิดเห็นที่ 6   จบแล้วค่ะ ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ สำหรับผลงานชิ้นแรกบนถนนนักเขียน จากคุณ : pankaew (Pankaew) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 13:30:33

ความคิดเห็นที่ 7 คิดอยู่ว่าจะหมายถึงหมา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 19:13:18