แรงโน้มถ่วงตกค้างที่ส่งผลต่อยานแม่

ผมอยู่บนยานแม่มานานหลายปีแล้ว

ที่ยานแม่เนี่ยดีมาก ภายในกว้างขวาง อาจจะไม่สะอาดเท่าไร ก็ผมมันคนขี้เกียจ
ไม่ค่อยชอบทำความสะอาด แต่มันก็อยู่ได้สบายดีนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาเคลื่อน
ย้ายร่างกายไปที่ไหนก็สุดแสนจะสะดวกสบาย เพราะแค่ผลักเบา ๆ ร่างกายก็ลอย
ละลิ่วไปตามแรงผลัก แต่ถ้าผลักแรง ๆ ก็จะพุ่งเร็วเลยนะ ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า
ยานแม่ไม่มีเเรงโน้มถ่วง

และผมก็อยู่บนยานเพียงลำพังคนเดียว

แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมได้รับข่าวแจ้งมาว่า มีผู้ใหญ่ที่นับถือมากท่านหนึ่งป่วย ไม่
สบายอาการหนักมาก ผมเลยต้องลงจากยานแม่ รุดหน้าไปที่โรงพยาบาล ถามไถ่
อาการกับคนรู้จักที่นำมาส่ง ก็ยังบอกอะไรไม่ได้มาก เลยต้องรอให้หมอวินิจฉัย
นั่งรอสักพัก หมอก็ส่งไปเอ็กซ์เรย์ CT scan รอฟังผลอีกครู่หนึ่ง ก็ได้รับรู้ข่าวร้าย

เส้นเลือดในสมองแตก

ผู้ใหญ่ท่านนั้นเลยถูกแอดมิทเข้าหวอดผู้ป่วยระบบประสาท อาการของท่านถือว่า
โชคดีที่รอยโรคไม่มีขนาดใหญ่มากเลยอาการไม่หนัก แต่ก็ยังควบคุมมือและเท้า
ได้ไม่ดีนัก สติยังเลอะ ๆ เลือน ๆ อยู่ พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง คอยแต่จะผุดลุกผุดนั่ง
พยาบาลก็เลยต้องมัดแขนทั้งสองข้างไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตกเตียง ซึ่งบางคน
อาจมองว่าโหดร้ายกับคนไข้ ผมขอบอกว่า ดีกว่าที่คนไข้ตกเตียงครับ

นอกจากผู้ใหญ่ของผมแล้ว ในหวอดก็จะมีคนไข้รายอื่นจับจองเตียงนอนกันเต็ม
ไปหมด บางรายก็อาการไม่หนักเท่าไร แต่บางรายถึงกับต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ
สัญญาณชีพจรดังปี๊บ ๆ อยู่ตลอดเพื่อบ่งบอกว่าร่างที่นอนนิ่งยังไม่ตาย ญาติคนไข้
ก็มานั่งเฝ้าไข้กับทุกเตียงมากบ้างน้อยบ้าง สีหน้าบางคนก็ยิ้มรื่นออกแต่บางคน
กลับอมทุกข์ พอเห็นรอบกายเป็นเช่นนั้น ผมก็รู้สึกแปลก ๆ

รู้สึกว่าหนืด ๆ หน่วง ๆ

พอผมมองไปที่มุมหวอด ผมก็เห็นคนป่วยคนหนึ่งนอนพะงาบ ๆ อยู่บนเตียงเพียง
ลำพังคนเดียวคนเดียว ผมมองไปที่เขา ร่างของเขาผอมแห้งหนังแทบหุ้มกระดูก
ตาเหม่อลอย ปากเหี่ยวแห้งแตกเป็นฝ้าขาว นอนอย่างไร้คนเหลียวแล

พอรู้อยู่ว่าเขาป่วยด้วยโรคอะไร

ผมมองเขาเนิ่นนานเลยสังเกตเห็นอะไรมากขึ้น เขาใส่สายให้อาหารแต่ไม่ได้ใส่
สายสวนปัสสาวะและไม่ได้ใส่ผ้าอ้อมสำหรับผู้ใหญ่แต่มีถุงพลาสติกมาพันรอบ
เอวเพื่อเก็บกักของเสียที่เขาถ่ายออกมา ไม่มีฝ้าสีขาวของผงแป้งทาตามตัว
หนวดเครารุงรัง นอนหายใจน้อย ๆ ไปเรื่อย ๆ

ความคิดบางอย่างก็ผุดแวบขึ้นมาในหัว

เขาช่างเหมือนดอกไม้ ดอกไม้ที่ไม่สวยงามไม่น่าพิสมัย กำลังเหี่ยวแห้งไปอย่าง
ช้า ๆ รอเวลาให้ร่วงโรยลงสู่ดินเพียงลำพังและไม่มีใครสนใจ ใช่ ดอกไม้ไร้ค่าที่
ไม่มีใครสนใจที่สู้อุตส่าห์ผลิดอกบานบนโลกแต่กลับเหี่ยวเฉาก่อนเวลาอันควร

เมื่อหมดเวลาเยี่ยม ผมก็ต้องกลับจากโรงพยาบาล กลับขึ้นมาบนยานแม่อีกครั้ง
พอขึ้นยานแม่ น่าแปลก ผมรู้สึกเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไร มันรู้สึก
ไม่ลอยละล่องเหมือนเก่า เหมือนมีอะไรสักอย่างมาเกาะกุมร่างกายให้รู้สึกผืด ๆ

หรือว่าแรงโน้มถ่วงบนโลกติดตัวของผมกลับมาด้วย

ผมหยุด พินิจ ครุ่นคิด หาสาเหตุที่ทำให้ยานแม่ของผมมีสภาพแปลก ๆ ว่าเกิด
จากอะไรที่ทำให้เป็นเช่นนี้ สงสัยคงเป็นเพราะแรงโน้มถ่วงจากโลก ตกค้างติด
มากับร่างกายของผมแน่ ๆ ถึงทำให้รู้สึกหนืด ๆ หน่วง ๆ แบบเดียวกับที่โรงพยาบาล
ซึ่งพอคิดได้เช่นนั้น ผมรู้สึกหงุดหงิด กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก จึงตัดสินใจ
หยิบโทรศัพท์มือถือ กดเบอร์บ้าน โทรไปถามสารทุกข์สุขดิบ

โดยหวังว่ามันจะช่วยขจัดแรงโน้มถ่วงตกค้างนี้ออกไปเสีย

จากคุณ	: garnet19th
เขียนเมื่อ	: 9 มี.ค. 53 04:34:26