ความเหงาที่ไม่มีเราเข้าใจ

ความเหงา ที่ไม่มีเราเข้าใจ
12 .02.10

ความรู้สึกกลวงโบ๋ว เวิ้งว้าง เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
เกิดขึ้นถี่ๆ จนแทบเท่าระยะหายใจเข้าออก

ผมทั้งไม่แน่ใจ และไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกตัวเองเท่าไรนัก
เวลาที่อยู่ตัวคนเดียวก็มักจะโหยหาผู้คน ความสัมพันธ์ และการพูดคุย
ในทางกลับกัน
เวลาที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา ที่ไม่รู้จักมักคุ้น
หรือแม้กระทั่งเพื่อนสนิทที่กอดคอกินเหล้า และผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย
กลับอยากหลีกหนี ลี้ออกไปจากผู้คนเหล่านั้น

ชีวิตอิสระ (ที่แม้จะรู้ว่าแค่เกิดมาก็ไม่อิสระแล้ว)
ที่ปราศจากความรัก ความผูกพันธ์  เยื่อใย ยุ่งยาก วกวน มันก็ดีอยู่
แต่ในทางกลับกัน ความเลวร้ายที่ถูกความว่างเปล่ากัดกิน
มันทรมานเหมือนอยู่ในความมืด ที่มองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง
รู้อยู่ว่ายกมือขึ้นมาตรงหน้าแต่มันมองไม่เห็น
ผมไม่รู้ว่าผมมีตัวตนอยู่ได้อย่างไร
และเพื่ออะไร

นักปรัชญาท่านหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า "ฉันคิด ฉันจึงมีอยู่"
ทุกวันนี้ผมคิดเรื่องราวต่างๆ มากมาย (แม้จะคิดอย่างฉาบฉวยและผิวเผิน)  
มองเห็นทั้งความงามที่มีอยู่จริง
และความโหดร้ายที่ดูเหมือนจะมีอยู่มากกว่าของโลกใบนี้
แต่ทำไม ' ฉันถึงไม่รู้สึกว่าตัวเองมีอยู่'

หรือ "ฉันต้องรัก ฉันจึงจะมีอยู่"
ผมไม่แน่ใจ...

จากคุณ	: aky
เขียนเมื่อ	: 10 มี.ค. 53 15:03:41