ความคิดเห็นที่ 1 นานเท่าไรแล้วนะ ที่เราไม่ได้พบกัน เมื่อเขาค้นพบที่ของเขา ส่วนฉันก็ยังคงอยู่ในที่ของฉัน เป็นที่ที่เราห่างกันเหลือเกิน ทั้งที่คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่หัวใจฉันกลับอ้างว้างแปลก ๆ น่ารำคาญชะมัดเลย ฉันยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ ทั้งสองข้าง เรียกสติให้กลับคืนมา บอกตัวเองว่าตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่ในโรงแรม และรอเวลาสำหรับงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่ถูกจัดขึ้น ย้ำซ้ำ ๆ ถึงที่อยู่และการกระทำของตัวเอง ก่อนจะก้มลงควานหาโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในกระเป๋าออกมากดหาเพื่อนรักที่นัดกันไว้ว่าจะเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยกัน รออยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงใส ๆ ตอบรับ “โทษนะจ๊ะ...รถติดมากมาย” “อีกไกลไหม” “ไม่หรอก เธอเข้าไปในงานก่อนเลยก็ได้” “ไม่เป็นไร...เดี๋ยวเรา” ยังพูดไม่ทันจบฉันก็ต้องร้องเบา ๆ เมื่อเดินไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง อารามตกใจทำให้มือที่จับถือโทรศัพท์เผลอคลายออก ฉันรีบก้มลงตะครุบโทรศัพท์ราคาแพง แต่ก็ไม่ทัน โทรศัพท์สองเครื่องหล่นอยู่บนพื้น โชคดีที่มีซิลิโคนสีดำสนิทช่วยกันกระแทก ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าฟิล์มที่ติดกันรอยที่จอจะทำหน้าที่ได้ดีพอจะไม่มีรอยขีดข่วนใด ๆ อยู่บนตัวเครื่อง ฉันคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่ายังปลอดภัยดีก็ค่อยถอนใจอย่างโล่งอก ขณะพึมพำขอโทษเบา ๆ ตามนิสัย แล้วเงยหน้าขึ้นเตรียมจะลุก คุณพระช่วย...!!! ฉันแทบร้องออกมาเมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่ก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือแทบพร้อมกับฉัน คนตัวโต รูปร่างสูงใหญ่แต่ดูดีอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแลคสีดำนั้นเรียกได้ว่าหุ่นดีเข้าขั้นนายแบบ แต่ที่ร้ายคือใบหน้านั้น รูปหน้าคมหากดูละมุนด้วยผิวขาวเนียนอย่างน่าอิจฉานั้นทำให้ฉันแทบลืมหายใจ เราต่างตะลึงมองหน้ากันนานในความรู้สึก คล้ายภาพสโลว์โมชั่นในละคร เพียงแต่เมื่อนี่คือชีวิตจริง ฉันบอกได้เลยว่าเวลาเพียงวินาทีเดียวก็คล้ายจะเนิ่นนานจนน่ากลัว ดวงตาคมดุที่สบตากับฉันทำให้ฉันพยายามเรียกสติตัวเองได้สำเร็จ ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากมาโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ใครก็ได้บอกฉันที...พระเจ้า โชคชะตา หรือกฎแห่งกรรมทำให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้น เสียงฝีเท้าเร็ว ๆ จากด้านหลังกับเสียงเรียกทำให้ฉันไม่ลังเลใจเลยที่จะก้าวให้เร็วขึ้น อดไม่ได้ที่จะนึกขอบคุณเพื่อนรักที่เลือกโรงแรมแห่งนี้ โรงแรมชั้นนำใจกลางกรุงที่ประดับประดาอย่างหรูหรางดงาม แน่นอนว่าคนที่มาต่างก็เป็นผู้ดีมีเงิน และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ทั้งฉันและเขาไม่กล้าพอที่จะวิ่ง โดยเฉพาะเมื่อผ่านหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่หันมามองฉันแทบจะทันทีด้วยความสงสัยแล้ว ฝีเท้าฉันก็ต้องลดลงโดยอัตโนมัติ ก็นี่ไม่ใช่หนังสายลับนะที่พระเอกหรือนางเอกจะไปวิ่งไล่ล่าผู้ร้ายในโรงแรมได้ง่าย ๆ โดยไม่มีใครสงสัยหรือคิดมาขวางน่ะ อย่างน้อยก็ต้องเกรงใจเจ้าของถิ่นกันบ้างจริงไหมละ ฉันเดินเร็ว ๆ มาจนถึงตัวช่วยชิ้นสำคัญของบรรดาสายลับที่ถูกจับได้ ลิฟต์...ใช่แล้ว ตรงหน้าฉันคือลิฟต์ที่กำลังจะปิด ต่อให้คนโง่ที่สุดในโลกถ้ามาเจอสถานการณ์แบบฉัน เชื่อเถอะร้อยทั้งร้อยก็ต้องกระโดดเข้าไปโดยไม่ต้องลังเลใจ ฉันเองก็เช่นกัน เมื่อเข้ามาในลิฟต์แล้ว ฉันก็รีบยกมือขึ้นกดปิดประตูอย่างรวดเร็ว จบเสียที...การพบเจอโดยไม่คาดคิด ลาก่อน...ผู้ชายที่อยู่ในความคิดถึงของฉันเรื่อยมา ฉันเอนตัวพิงผนังลิฟต์ด้วยความเหนื่อยจากการเดินเร็ว ๆ หรือบางทีมันอาจจะปนอยู่ด้วยความเหนื่อยล้าในใจกับการได้พบเขาอีกครั้งก็เป็นได้ สวรรค์...อย่าแกล้งฉันนักเลย ปล่อยให้เราอยู่กันคนละฟาก เป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบต่อไป เมื่อดวงวิญญาณของเขาได้พบร่างของตนแล้ว จะมีเหตุผลใดอีกที่เราจะมาพบกัน ฉันไม่กล้าเข้าไปที่โรงแรมอีก สุดท้ายจึงได้แต่นั่งคิดหาเหตุผลดี ๆ ที่จะโทร.บอกเพื่อนรักแล้วรุ่นพี่สายรหัสถึงการที่ฉันไม่ไปงาน เป็นอะไรที่วุ่นวายจริง ๆ   แต่จะโทษใครได้ละ เมื่อนั่นคือสิ่งที่ฉันเลือกเอง เลือกที่จะวิ่งหนีจากผู้ชายคนนั้น โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะจำฉันได้หรือไม่ ฉันเผลอกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเคยชิน ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นเป็นท่วงทำนองประหลาดไม่เหมือนที่ตั้งไว้ ฉันรีบควานหาโทรศัพท์เจ้าปัญหาออกมา ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าหมายเลขที่แสดงอยู่ที่หน้าจอคือหมายเลขโทรศัพท์ของฉันเอง สวรรค์...อย่าบอกนะว่าฉันหยิบโทรศัพท์สลับกับเขา เพราะความไม่ชอบแท้ ๆ ทำให้ฉันเลือกจะแต่งโทรศัพท์ด้วยซิลิโคนสีดำเพียงอย่างเดียว โดยไม่สนใจกับสายห้อยสีลูกกวาดอย่างที่พวกผู้หญิงชอบใช้กัน ถ้ารู้ก่อนว่ามันจะทำให้ฉันหยิบโทรศัพท์สลับกับผู้ชายคนนี้ละก็ ฉันจะยอมซื้อสายห้อยเป็นสิบอันมาคล้องเป็นสัญลักษณ์ให้มันรู้กันไปเลย ฉันจ้องโทรศัพท์ในมืออยู่นาน คล้ายจะเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาแทนที่ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะหยุดลง เหลือสองทางเลือกสำหรับฉัน จะโทร.เข้าโทรศัพท์ของตัวเอง หรือรอให้เขาโทร.กลับมา ซึ่งผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างกันสักเท่าไร เพราะสุดท้ายเราก็คงต้องพบกันเพื่อจะแลกโทรศัพท์คืน ไม่ว่าทางไหนก็เป็นอันตรายต่อฉันและเขาทั้งนั้น แม้วันนี้เขาอาจยังจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ แต่ถ้าใบหน้าฉันเกิดเป็นสิ่งเร้าให้เขาคิดออกคิดมา หายนะต้องมาเยือนฉันแน่ ๆ เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ฉันได้แต่เดินไปมาอยู่หน้าโรงแรม ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าใครบางคนจอดรถทิ้งไว้ริมทางไม่ไกลนักแล้วกำลังเดินเข้ามา “คุณครับ...” เขาเรียกเบาๆ  ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเท่าไข่ห่านเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเรียกคือผู้ชายที่ฉันกำลังนึกถึง “อ้อ...คุณคงมาเอาโทรศัพท์ นี่ค่ะ” ฉันรีบยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ เขามองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ ก่อนจะพยักหน้าอย่างนึกได้ “อ้อ...ครับ นี่ของคุณ” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเสื้อคลุมแล้วส่งให้ฉัน หมดธุระแล้วฉันก็รีบหมุนตัวกลับไปอีกทาง แต่เขากลับดึงไหล่ฉันเอาไว้ สัมผัสของปลายนิ้วอุ่นที่แตะไหล่เปลือยเพราะชุดสายเดี่ยวทำให้ฉันชะงักไป เขาเองก็อาจนึกได้ถึงมารยาทของสุภาพบุรุษที่เขาคงถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก มือนั้นจึงคลายออกแล้วถูกดึงกลับไปไว้ข้างตัวอย่างที่ควรเป็น “เอ้อ...ผมไม่แน่ใจว่าเราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่าครับ” ฉันได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ สาบานได้ว่าเป็นเพราะความไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไร ไม่ใช่เพราะจะไล่เจ้าหยาดน้ำใส ๆ ที่ล้นขึ้นมาสักนิดเดียวจริง ๆ “ไม่ค่ะ...เราไม่เคยพบกัน” ฉันตอบพร้อมกับใช้นิ้วชี้ไขว้กับนิ้วกลางอยู่ข้างตัว ไม่ได้อยากจะผิดศีลข้อสี่หรอกนะ แต่สถานการณ์มันบังคับนี่นา หรือบางที ฉันอาจจะไม่ผิดศีล เพราะคนที่ฉันเคยพบไม่ใช่เขาคนนี้ ไม่ใช่...ผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แต่เป็นแค่ดวงวิญญาณหลงทางและความจำเสื่อมเท่านั้น แต่จะให้ฉันบอกเหรอว่า ‘อ๋อ...ค่ะ วิญญาณคุณเคยอยู่กับฉัน’ เขาได้หาว่าฉันเป็นโรคประสาทน่ะสิ “แต่ผมรู้สึกเหมือนเคยพบคุณ” เมื่อเขาพูดมาอย่างนี้ ผู้หญิงอย่างฉันก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ ทั้งที่ไม่อยากเจอ ๆ ก็ยังต้องมาเจอ เห็นทีทางเดียวที่จะไล่ผู้ชายคนนี้ได้คงมีแต่จะต้องสร้างภาพนางมารร้ายให้เขาเห็นเสียแล้ว ฉันหันกลับไปเชิดหน้าขึ้นมองหน้าเขาแล้วกอดอก “นี่...ไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่ามุกแบบนี้มันเก่าไปแล้ว” จบ...แล้วนางมารร้ายคนนี้ก็หันไปโบกแท็กซี่แล้วจากไปโดยไม่ทิ้งรองเท้าแก้วไว้แม้แต่ข้างเดียว เรื่องอะไรละ ก็รองเท้าน่ะคู่ละตั้งร้อยเก้าสิบเก้าเชียวนะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 21:29:58

ความคิดเห็นที่ 2 จบ...ใช่...มันควรจะจบ แต่สวรรค์หรือใครบางคนคงยังไม่พอใจกับคำตอบที่ฉันเลือกจะให้เขา เพียงกลับถึงบ้าน อาบน้ำและเตรียมจะเข้านอน เสียงโทรศัพท์ฉันจึงดังขึ้น หมายเลขประหลาดที่ฉันมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักปรากฏอยู่บนหน้าจอเมื่อฉันหยิบมาดู ความเคยชินทำงานเร็วกว่าสมอง ฉันเลือนนิ้วไปกดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เอ่ยเสียงเบา “ค่ะ...” “คุณจำผมได้ไหม” ฉันอ้าปากค้าง ดูเหมือนจะต้องผิดศีลอีกแล้ว “ใครคะ” ฉันแกล้งถามเหมือนจำไม่ได้ ทั้งที่ความจริงแค่ได้ยินเสียงหน้าเขาก็ลอยเข้ามาปรากฏให้เห็นชัดแจ๋วราวกับกำลังดูหนังสามมิติเลยทีเดียว “เราเดินชนกันเมื่อเย็น” เขาเท้าความถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันทำเสียงรับในคอเป็นเชิงรับรู้ “ผมว่า...ผมฝันถึงคุณ” ฉันอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก แล้วตัดสินใจกดตัดสัญญาณการติดต่อแล้วรีบปิดโทรศัพท์ทันที พิลึกที่สุดในโลก ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ ทั้งเก่งไปเสียทุกอย่าง แต่ไม่เคยมีใครสอนเขาหรือไงนะว่าการโทรศัพท์มาพูดแบบนี้กับผู้หญิงที่เพิ่งเจอหน้ากันได้วันเดียวน่ะ แม้ในซิทคอมตอนบ่ายเขายังไม่ทำกันเลย แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือ คืนนั้นฉันนอนแทบไม่หลับ คำนวณจากสถานการณ์แล้วเขาคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ แน่ หากลองปักใจจนโทรศัพท์มาพูดกับฉันแบบนี้ เขาคงต้องตามรังควาญฉันต่ออย่างไม่ต้องสงสัย หรือโชคชะตา...จะปล่อยให้ฉันเอาแต่ใจตัวเองอีกครั้ง หรือกฎแห่งกรรมต้องการให้ฉันเดินไปกับเขาคนนั้น ที่แน่นอนที่สุดคือความต้องการของเขา ผู้ชายที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจในตัวเองและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองอย่างร้ายกาจ ไม่รู้ว่าเขารู้ที่อยู่ฉันได้อย่างไร แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็ขับรถมาจอดรออยู่หน้าคอนโดมิเนียมที่ฉันพัก เพียงเดินลงไปหน้าล็อบบี้ก็ได้เห็นร่างสูงใหญ่ที่เคยคุ้นตา เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาดักหน้าฉัน ท่าทางนั้นดูดีมีเสน่ห์ ยิ่งเมื่อเขาเผยยิ้มบาง ๆ ที่บอกความมั่นใจในตัวเองแล้ว ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะเดินหนีไปทางอื่น “ผมอยากคุยกับคุณ” ฉันได้แต่มองสบตาเขา ไม่นานก็ถอนใจยาวอย่างอ่อนล้า “เรื่องที่คุณฝันถึงฉันน่ะเหรอ...ถ้าเป็นเรื่องงี่เง่าอย่างนั้น ฉันขอแนะนำให้คุณลืม ๆ มันซะ อย่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้เลย” เขาหัวเราะ แล้วฉวยโอกาสที่ฉันกำลังเลิกคิ้วมองอย่างงุนงงคว้าเอากระเป๋าใบใหญ่ที่ฉันถืออยู่ไปไว้ในมือ “ถ้าคุณจะไปมหาวิทยาลัย เดี๋ยวผมไปส่ง” “เราคุยกันให้จบแล้วให้ฉันไปเองดีกว่า” ฉันตอบเสียงเรียบ จ้องหน้าสบตาเขานิ่ง “อย่าลืมว่าคนอย่างคุณไม่ควรไปไหนกับใครอย่างเปิดเผย” ฉันพูดชัดเจน กึ่งจะเตือนและบอกให้เขารู้ว่าฉันรู้จักเขาดี นักร้อง นักดนตรี นักธุรกิจ นักจีบผู้หญิง ไม่สิ...เดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าคาสโนว่าตัวพ่อ ไม่ว่าจะฐานะไหนเขาก็คือผู้ชายที่ถูกจับตามอง เป็นคนที่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟและความสวยงาม “คุณรู้จักผม...” “ฉันชอบอ่านหนังสือ...รูปคุณลงหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ” “แล้วทำไมคุณไม่ลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดูบ้าง...” เขาเอ่ยคำถามที่ทำให้ฉันประหลาดใจ และเพียงแค่ฉันเลิกคิ้วขึ้นมองเขาก็คลี่ยิ้มแล้วผายมือเข้าหาตัวเอง “คุณไม่อยากลองเปิดอ่านดูจริง ๆ เหรอ” ฉันอ้าปากค้าง กระพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง รู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังน้ำเน่าอย่างไรชอบกล แต่เมื่อออกมาจากปากผู้ชายคนนี้แล้ว ฉันรู้สึกเหมือนเขาจงใจท้าทาย ยั่วเย้าให้ฉันก้าวเข้าไป ใช่...นี่ละ ความร้ายกาจของดวงวิญญาณหลงทางที่ฉันเคยรู้จัก เขาขุดหลุมล่อฉันด้วยการท้าทาย และผู้หญิงอย่างฉันก็โง่พอที่จะกระโดดลงไปในหลุมนั้นตามคำเชิญ มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าผู้หญิงเงียบ ๆ อย่างฉันหยิ่งในศักดิ์ศรีแค่ไหน ประเภทฆ่าได้หยามไม่ได้เชียวละ ฉันเชิดหน้าขึ้นมองเขาอย่างจงใจจะท้าทายกลับ “มันอยู่ที่ว่าหนังสือเล่มนั้นน่าสนใจแค่ไหน...” “ลองเปิดหน้าแรกดูก่อนไหมครับ” เขาคลี่ยิ้มถามพร้อมกับยกกระเป๋าถือของฉันในมือเขาขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะผายมือบอกให้ฉันเดินตามเขาไปที่รถ “ถ้าฉันเปิดอ่านแล้วไม่น่าสนใจ ฉันจะเก็บไว้ในชั้นก็ไม่เป็นไรใช่ไหม” ฉันเอ่ยถามเมื่อเราเดินไปด้วยกัน แต่เขากลับคลี่ยิ้มอย่างมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุด “ผมสาบานว่าคุณจะสนใจจนวางไม่ลง” โชคชะตา กฎแห่งกรรม หรือเหตุและผลกันแน่ที่บงการให้ฉันเดินตามเขาไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นเกมประหลาดที่มีเดิมพันราคาแพงพอ ๆ กับหัวใจและความสงบสุขในชีวิตของฉัน ทั้งที่ทุกอย่างควรจะจบสิ้นลงตั้งแต่วันที่ดวงวิญญาณได้พบร่างของเขา ได้พบกับที่ทางที่ถูกและควรสำหรับเขา แต่เหตุใด...วันนี้จึงเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นอีก อะไรกันนะ...ที่ขีดเส้นทางให้เราเดินมาพบกันอีกครั้ง -------------- คุณ rainfull : เอิ้ก...ขอบคุณค่ะ ดีใจจัง ว่าแต่...ไอซ์ยังยืนยันนะคะ เก้าอี้นุ่ม ๆ นั่นน่ะทำให้นิสัยเสียจริง ๆ ก็แหม สบายออกปานนั้น คุณ aunsa : มาแล้วค่ะ โชคชะตา คุณ scottie : สาวน้อยประหลาด ๆ คนหนึ่งเจ้าค่ะ เป็นปริศนาที่ไอซ์ไม่สามารถตอบได้ในเรื่องสั้นเรื่องเดียว (เศร้าจัง อยากให้จบในตัว แต่ก็ลำบากเหลือเกิน) แต่จะปรากฏในเรื่องต่อ ๆ ไปค่ะ คุณ goldensun : สาวเจ้ามาตอบแล้วค่ะ คุณผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป : ขอบคุณค่า แล้วผ่านมาอีกบ่อย ๆ นะคะ คุณเรียวรุ้ง : เอาสาวน้อยมาตอบด้วยตัวเองแล้วค่ะ ส่วนเรื่องรูป โปรดติดตามเรื่องต่อไป แหะ ๆ -------------- เรื่องสั้นฉบับต่อไป : ความสัมพันธ์(Deep Relationship) เจ้าค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 21:31:35

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 20:30:14

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านที่มา พอตามติดได้แล้วค่ะ คราวนี้ ฝ่ายชายเริ่มรุกแล้ว จะยังไงต่อ รออ่านค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 21:40:49

ความคิดเห็นที่ 5 เจอกันแค่ในฝันแล้วทำไมต้องหนีขนาดนั้นล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 22:15:53

ความคิดเห็นที่ 6 อะนะ... รอติดตามตอนต่อไปจ้า จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 11:51:44

ความคิดเห็นที่ 7 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 16:21:04