เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง กับคำขอ

ถ้าลืมตาตื่น แล้วลืมอะไรไปได้บ้างก็ดี นั่นคือคำขอของฉันก่อนหลับตาลงในทุกคืน

วันนี้ก็ไม่ต่างจากวันเดิมๆที่ผ่านมา เช้าแล้วตื่นไปทำงาน ชีวิตในเมืองหลวง ที่พักฉันไม่ได้ไกลจากที่ทำงานมาก เดินไปสองสามบล็อกก็ถึง ทำให้เวลาในตอนเช้าสำหรับฉันไม่ต้องเร่งรีบมากเหมือนคนอื่น

เมืองใหญ่ทำให้การจราจรตอนเช้าไม่น่าโสภานัก มีบ้างบางวันที่ฉันเลือกนั่งแท็กซี่ไปทำงานแทนการเดิน อย่างเช่นวันนี้ ไม่รู้สินะ ได้แต่บอกตัวเองในใจ รู้สึกเหนื่อยๆเหมือนเดินทางมาไกล

นั่งคิดอะไรเพลิน ก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังอยู่ด้านหลัง อดเหลียวไปมองไม่ได้ มีรถขวางทางอยู่เลนขวา ทั้งๆที่ผ่านตลอด ตำรวจที่สี่แยกเดินไปไล่ให้ไป เห็นถกกันอยู่พักใหญ่ แต่ก็พอๆกับที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็มีแต่คนอยากได้อภิสิทธิ์เสมอไป

แท็กซี่จอดรถหน้าตึกที่ทำงานฉัน เป็นจุดห้ามโหลดคนลง แต่ก็เห็นจอดกันเป็นพักๆ ลิฟต์พาฉันขึ้นไปยังชั้น 20 แตะบัตรผ่าน ทักทายพนักงานต้อนรับหน้าประตู และเดินเลยไปนั่งที่นั่งประจำ ประจำในบางครั้ง หลายๆที่ทำงานตอนนี้ไม่จัดที่นั่งประจำให้พนักงานกันแล้ว ทุกคนมาและนั่งในที่ว่างที่จัดไว้ ไม่มีอะไรผูกพัน

วางโน๊ตบุ้ค ต่อเน็ตเวิร์ก เช็คอีเมล์ นั่งทำงานไปได้สักพัก ก่อนเปิดหน้าเวบเพจ Virtual life อีกที่หนึ่งที่ฉันต้องเข้าไปประจำ เพียงเพื่อพบใครบางคน ใครที่อาจไม่ได้สนใจว่าฉันมีตัวตนอยู่ในนี้

กลายเป็นสิ่งจำเป็น เหมือนต่อลมหายใจให้กับตัวเอง ที่จะได้เห็นเค้าทำอะไร คุยกับใครอยู่บนนี้ แค่เห็นและรับรู้ข้างเดียวก็ยังดี เวลาของเราต่างกัน ตอนนี้เค้าคงยังนอนอยู่ ฉันปิดหน้าจอนั้นลง หันกลับมาทำงาน

เสียงทักทายจากคนรอบข้างมีบ้างเป็นครั้งคราว ก่อนจะดังอีกทีหลังบ่ายโมงไปแล้ว พักหลังฉันไม่ค่อยได้กินมื้อเที่ยงตรงเวลานัก อาจเพราะหนีคนแน่นในเวลากลางวันก็เป็นได้ เพื่อนสองสามคนที่ทำงานคล้ายๆกันชวนกันไปกินข้าว

เราเลือกร้านอะไรแถวๆที่ทำงาน การกินอยู่เป็นอะไรที่ง่ายไปซะแล้ว ตัวเลือกมีไม่มาก รสชาติไม่ได้ถูกปากนักสำหรับคนอยู่ไกลบ้าน กินให้อิ่มและกลับมาทำงานต่อ

ช่วงทำงานตอนบ่ายไม่ได้ต่างจากตอนเช้า ถ้าเป็นวันที่มีประชุม หรือมีรายงานต้องส่ง ชีวิตจะต่างออกไปอีกหน่อย แต่ก็แค่มีอะไรต้องทำเพิ่มอีกสักอย่างสองอย่าง

เมื่อทำงานมานานขึ้น ทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะสนใจเรื่องราวรอบข้างน้อยลง เวลาที่จะทำหรือหยุดทำ แค่เป็นไปอย่างที่อยากทำ งานเสร็จ ส่งได้ก็เพียงพอแล้ว จึงไม่น่าแปลกใจ พอเริ่มเย็นฉันก็รู้สึกได้เวลาเลิกงานสักที

ช่วงเย็นฉันมักจะเดินกลับมากกว่าเรียกแท็กซี่ การหาแท็กซี่เวลาหลังเลิกงานยุ่งยากกว่ายามเช้ามาก เดินไปเรื่อยๆ ผ่านผู้คนที่เริ่มทยอยออกมาจากตึกสูง เสียงบีบแตรดังตามท้องถนน กลิ่นควันบุหรี่เป็นอะไรที่น่ารำคาญสำหรับฉัน คงได้แต่ทำใจให้ชิน

ฉันคิดอยู่ในใจสำหรับมื้อเย็น คงไม่น่าเป็นปัญหา ฉันมีนมอยู่ในตู้เย็น โยเกิร์ต อาจซื้อเพิ่มขนมปังสักสองชิ้น มื้อนี้ก็คงผ่านไปได้เหมือนทุกๆครั้ง กลับเข้าห้อง เปิดทีวี ซีรี่ย์ที่ดูประจำกำลังจะฉาย เร่งอาบน้ำตอนนี้คงยังทัน

ดูซีรี่ย์ กินมื้อเย็น นั่งทำอะไรก๊อกแก๊ก ก่อนเปิดเพลงฟังจาก ipod ที่ต่อลำโพงตัวเล็กออกมาฟัง หลับไปกับคำขอที่ดังขึ้นในใจอีกคืนหนึ่ง

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 11 มี.ค. 53 09:40:49