ความคิดเห็นที่ 1 เราโล่งใจ เมื่อวันที่ ๘ ที่ผ่านมา ว่าลูกค้า ซึ่ง หมอประจำโรงพยาบาล ดึงเครื่องช่วยหายใจ เครื่องให้อาหาร ฯลฯ ออก แล้วบอกว่า ให้เวลา 6-8 ชั่วโมง ตายได้  ไม่ได้ตายตามที่หมอว่า            แต่แรกเราก็ว่า จะไปวันที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๓ แบบบ้าจี้นิดนิด ที่ลูกหลานเขาโทรฯมาแล้ว ก็จะเร่งไปให้ได้ เพื่อจะไปยืนเรียงรายรอบเตียง รอให้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของลูกค้าหมดไปจากร่าง            แต่ คิดไปคิดมา แล้ว เอ ... พวกเรานี่ไปแช่ง ลูกค้าได้อย่างไร ? เขายังไม่ทันจะตายสักหน่อย  มีคนสั่งจองศาลาวัดไว้ให้เขาแล้วอีก แถม เมื่อวันจันทร์ที่ ๘ นั้นเป็น วันแรม ๘ ค่ำเดือนสี่ ตรงกับวันพระ ครูบา อาจารย์เคยบอกไว้ว่า ใครสิ้นวันพระละก็  ญาติจะหนาวกันเลย ต่อให้หน้า ร้อนก็เถอะ  เพราะ เป็นวันที่ ครูบาอาจารย์เทพเทวดา ท่านต้องเนรมิตตัวเอง แว้บไปฟังธรรม และ ปฎิบัติธรรมกัน จะมาช่วยต่อรองกับยมพบาลว่าไม่ให้ ลงนรกนั้นไม่ได้....          ดังนั้น  เราอย่าไปวันจันทร์ที่ ๘ เลยดีกว่า ...เราก็สรุปกันว่าอย่างนั้น ที่จะจัดแจงเตรียมกระเป๋าเดินทาง เตรียมเสื้อผ้างานศพ ทั้งหลาย เราจึงหยุด ไม่ไปดีกว่า            เราเป็นญาติกับเขาเสียเมื่อไหร่ หากไปอย่างนั้น มิกลายเป็น ไปแช่งลูกค้าให้ตายไว ๆ ดอกหรือ           คิดไปคิดมา  ถึง ผู้โทรศัพท์มาบอกข่าวให้เราเดินทางจะญาติชั้นต้น ของลูกค้าก็ตาม  เราก็คิดว่า ทางที่ดี เราไม่ไปแช่งเขาดอก ไว้ให้เขาตายแน่ ๆ แล้วเราค่อยไปกันเถิด (ขอยืมรูปจากไทยมิส อีกรูปแล้วกัน ) จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 03:03:11

ความคิดเห็นที่ 2 ครั้นเรานอนหลับสบาย ๆ หลังเล่นเกม จนหนำใจ  แล้วคลานขึ้นเตียง เดี่ยวของตัวเอง  พร้อมเปิดไฟอ่านหนังสือธรรมะก่อนหลับตามปกติ เป็น ประจำทุกคืนอย่างนั้นแล้ว.....        ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ นอนดึก ๆ ก็ตื่นสายหน่อย ๆ คุณจะมาเอา อะไรกับ คุณผู้หญิงของบ้านที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรต่อมิอะไรอย่างแต่ ก่อนอีกเล่า ?  แต่รับรองว่า หากตื่นขึ้นมา จะ เสียบหม้อน้ำร้อน ต้มไว้ชง กาแฟ เป็นที่แน่นอน  อีกสิบนาทีถัดไป จะได้น้ำร้อนควันกรุ่นไว้ให้ชงกาแฟ ให้ควันฉุย            แล้วคุณที่บ้านเขาก็จะจัดการ ลงไป ลวกไข่ มาสามฟอง ของเขาสอง และของเรา ๑ เป็นปกติ  แล้วก็ถือขึ้นมาชั้นบน มานั่งตรงโต๊ะกลมกลาง ห้อง เพื่อบริการให้เราอิ่มหนำสำราญ เป็นเช่นนี้ทุกวัน            ดื่มกาแฟ กินไข่ลวกสุก ๆ กินขนมอื่นอีกสองสามชิ้น แล้วก็แวะ มาเปิดหน้าจอ ดู เกมที่เล่นค้างไว้ตอนกลางคืน ต่อให้จนสาย ๆ ก็เดินไป ห้องโน้น ห้องนี้ ไปเครื่องคอมพ์ห้องโน้นอีก ทำกิจกรรมอะไรมากหลาย ไปสายสุดขีด                 คุณท่านก็มาบอกว่า "พี่แป๊วไปแล้ว "            นั่นแหละ  เราจึง ปิดเครื่องคอมพ์หมด ทุกช่อง เพื่อจะเตรียม ตัวจัดเรื่องจะต้องไป  โดยก่อนไปก็ต้อง ปะฉะดะ กันเรื่องจะไปอย่างไร ไปรถอะไร ไปที่ไหน พักอย่างไร พักหรือไม่ กลับมาเลยไหม ? อะไรอย่างนี้   ซึ่งชินเสียแล้ว  เพราะพวกสถาปนิกตกแต่งภายในอื่น ไม่เห็นเขาจะเรื่อง มากอย่างคุณท่านนายนี้  ก็เห็นเขาขับรถไปโน่นมานี่ จังหวัดโน้นนี้ เช้าไป เย็นกลับ ก็ธรรมดา ไม่เห็นจะต้องค้างอ้างแรม อะไรเลย           แต่คุณท่านดูเขาจะเจาะจงว่า  หากไปงานลูกค้ารายนี้เมื่อใด จะต้อง เพลินบรรยากาศ เจ๊าะแจ๊ะ หาที่พักผ่อนอารมณ์ เสมอ ๆ          ดังนั้น การพูดกันจึงคนละแนวความคิด ก็ต้องมีการเสวนากลุ่มย่อย เพียงแค่ว่าจะไปอย่างไร กลับตอนไหน เมื่อไหร่ ก็ยาวไปหลายสิบนาทีจน เรา หรือ ข้าพเจ้า ที่จะเขียนต่อไปนี้ ก็ แทบจะไม่อยากไปเสียแล้ว เพราะ เป็นคนไม่ชอบไปงานศพใครดังว่านั่นแหละ             แต่ เมื่ออธิบายว่า  จะไปเพราะอะไร เพราะจะนำหนังสือธรรมะ ที่เราจัดพิมพ์ไว้หลายเล่ม โดยที่ท่านลูกค้านี้ บริจาค อย่างตั้งใจเพื่อร่วมพิมพ์ ด้วยมาทุกครั้ง ไปถวายพระที่จะสวดหน้าศพท่านในคืนนั้น เพื่อท่านจะได้บุญ กุศลเต็มที่หากได้ยิน ได้ยื่นหน้ามาดูในงานตัวเอง              ดังนั้น จึงคิดจะไป  เพราะอยากให้เจ้าของโลงท่านได้รับบุญ ให้เต็มเปี่ยม ให้สมกับเวลาที่ท่านมีชีวิตอยู่ แล้วเราบอกบุญพิมพ์หนังสือทุก ครั้ง ท่านตั้งใจร่วมช่วยพิมพ์อย่างเต็มอกเต็มใจ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:20:43

ความคิดเห็นที่ 3 จากนั้น ก็มาปัญหา เรื่องพาหนะอีกแล้ว ข้าพเจ้าก็บอกตามตรงว่า "คุณหยิง" ของข้าพเจ้านั้น ขับในเมืองไปมาง่าย ๆ แถวนี้ไม่เป็นไร แต่จะให้ ลากไปถึงพัทยา ก็ขอบาย มิฉะนั้น จะกลายเป็นต้องไปหารถลากมาลาก "คุณหยิง" กลับบ้านแทน   ทีนี้ ญาติชั้นที่สองของลูกค้าที่บอกว่าจะไปมาแต่ ต้น ก็เกิดกลับคำว่าไม่ไปเสียแล้ว ที่ว่าจะขับเบ๊นซ์ไปให้เราไปด้วยนั้นไม่ไปเสียอีก            คุณผู้ชายก็ชักอารมณ์ไม่ดี บอกว่า ข้าพเจ้าอย่าไปดีกว่า เพราะเขา จะไปเอง ไปอย่างไร ก็เรื่องของเขา จะไปนอนห้องหน้าแถวเหนือบาร์เหนือ ผับอะไรคนเดียวเขาก็ง่าย ๆ  (อีกแล้ว ไปต้องค้างอีกแล้ว ) ด้วยว่า โฮเต็ลที่ เราประจงตกแต่งกันไว้ให้นั้น เต็ม              ข้าพเจ้าฟังแล้วก็ ไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไร ก็บอกว่า งั้นคุณจะอยู่ ก็อยู่ไป อิชั้นจะกลับเอง  เขาก็โวยขึ้นอีกว่า อะไร อย่ามาตัดบท ไปด้วยกัน กลับก็ต้องกลับด้วยกัน จะมาปล่อยเราแยกกลับมาได้อย่างไร              ข้าพเจ้าก็รำคาญ อีก ก็เลยบอกว่า งั้นคุณจะนอนห้องไหนอะไรก็ ตามใจ  ฉันจะไปค้างบ้านหลานชาย ที่จอมเทียนดีกว่า         ว่าแล้วก็ จะโทรฯ ไปบอกหลาน  เขาก็ยกแม่น้ำหลายสายมาแจงอีกว่า หลานชายกำลังมีลูกเล็ก จะไปกวนเขาทำไม ฯลฯ  เอ... ไม่รู้จะหาเหตุมาอ้าง อะไรกันนักกันหนานักนะ ?                ข้าพเจ้าก็ชักรำคาญคนมากเรื่องนี่เหมือนกัน บอกว่า โทรฯ ไปเถอะ เพราะเขาเป็นหลานฉัน ฉันจะไปตอนไหน ไปรถอะไรก็แล้วแต่ จะรถเก๋งรถตู้ รถโดยสาร อะไร เขาก็จะมารับที่ท่าให้ฉันได้ ถ้าเขารู้  อย่างแน่นอน           ครั้นแล้ว ข้าพเจ้าก็ เดิน กลับไปอีกห้องเสียแทน จัดหนังสือที่จะนำไป ใส่เป้สะพายหลัง แล้วกำลังคิดว่า จะแต่งตัวอย่างที่เดินทางไปเคารพศพครูบา ดวงดีที่เชียงใหม่ แบบ ใส่สองชั้นไปด้วยกันเลย ไม่ต้องแบกกระเป๋าเสื้อผ้าไป น่าจะดี  ก็ได้ยินเขาคุยแว่ว ๆ กับหลานชาย ฟังได้ศัพท์ว่า  คุณหลานกำลังอยู่ แถวสุวรรณภูมินี่แหละ ไม่ได้อยู่พัทยา  ตอนบ่ายจะขับรถข้ามทางด่วนมาหา คุณอาที่บ้าน ไปพัทยาด้วยกันเลย ...            ก็เป็นอันแน่ใจแล้วว่า สัมผัสที่หกของข้าพเจ้า คงไม่เลอะเทอะ อย่าง ที่เขาจงใจ โก่งคอคัดง้างความคิดของข้าพเจ้าไปหมดเสียทุกอย่าง(ตามปกติ) อย่างนั้น จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:32:03

ความคิดเห็นที่ 4 แต่งตัวเสร็จแล้ว ข้าพเจ้าก็ลงไปนั่งรอรถอยู่หน้าบ้าน  ในที่สุด คุณหลาน ก็มารับ เพื่อจะเดินทางไปพัทยา แต่ขอแวะไปเยี่ยมมารดาของเขา คือ พี่สะไภ้ ที่บ้านที่คุณแม่ของข้าพเจ้าอยู่ในบริเวณเดียวกัน ข้าพเจ้าเลยถือว่าได้บุญอีกนิด หนึ่ง ที่ได้มีโอกาสไปแวะเยี่ยมคุณแม่ด้วยก่อนไป          ประมาณ บ่ายห้าโมงกว่าหกโมง ก็ไปถึงวัดเมืองพัทยาเขตนาเกลือ เข้าไป ทักทาย ภรรยาท่านลูกค้า และ ลูก ๆ ของท่านทุกคนแล้ว  นำหนังสือที่ท่านช่วยบริจาค พิมพ์มา ไปมอบให้ภรรยาท่านช่วยจัดใส่ถาดไว้ถวายพระสวดหน้าศพ สี่องค์ เสร็จแล้ว ก็มีเวลา เดินสำรวจการตกแต่ง ดอกไม้ หน้าหีบศพ และ พวงหรีดต่างๆ           เห็นได้ว่า มีกระถางกล้วยไม้ วางหน้าหีบ และ กระเช้า บรรจุกระถางกล้วยไม้ วางเหนือหีบศพ   แถมรูปลูกค้า ผู้น่ารักของเรานั้น ท่านยิ้มแป้นอยู่ในกรอบรูป ดูเหมือน เมื่อท่านยังมีชีวิต ก็สนุกสนานช่างกระเซ้าเย้าแหย่เรา อย่างไรก็อย่างนั้น          ข้าพเจ้า ออกปากชมว่า ช่างมีความคิดที่ดีเสียนี่กระไร ที่ใช้ กระถางกล้วยไม้ วางแต่งหน้าหีบศพอย่างนั้น คราวนี้ ลูกสาวของท่านลูกค้า ก็ บรรยายให้ฟังด้วยความ ชื่นชมโสมนัสว่า คุณพ่อท่านสั่งไว้ทุกอย่างก่อนตาย ว่าท่านชอบอย่างนี้  รูปท่านก็ เลือกรูปยิ้มแป้นต้อนรับคนบนศาลา อย่างเหมือนคนช่างโอภาปราศัยสมัยยังมีชีวิต ดอกไม้หน้าศพ ก็สั่งว่าต้องเป็นกระถางกล้วยไม้ เพื่อให้ทั้งสวย ทั้งทน อย่าให้เป็น การแต่งดอกไม้ฟู่ฟ่าวันสองวันแล้วก็กลับแห้งเหี่ยวต้องเปลี่ยนใหม่สิ้นเปลืองอย่างที่ เห็น ๆ กันในงานศพอื่นทั่วไป                ข้าพเจ้าก็เลยเพิ่งนึกได้ว่า ไม่มีพวงหรีด มาเคารพศพท่าน ได้ยินลูกสาวท่าน กำลังโทรฯ สั่ง ก็เลยสั่งด้วย ทางร้าน ก็มีแก่ใจถามว่า จะเอาหรีดพิเศษอีกนิดไหม ? คือเขาจะใช้ช้อนกินข้าวนี่แหละ แต่งหรีดมาให้ เวลาเลิกงานศพแล้ว ทางวัดก็นำไป ใช้ได้    ได้ยินอย่างนั้น ก็เลยยินดี สั่งไป ในเวลาช่วงสวดค่ำนั้น            ก่อนพระจะสวด ข้าพเจ้าก็ชวน คุณท่านที่ไปด้วยกัน ให้เดินออกไปหาอะไร กินกันนอกวัดก่อน เพราะชักหิวแล้ว ดังนั้น จึงไม่ต้องรับประทานของในวัด เป็นที่แน่ นอน               กลับมาก็จึงได้เห็นหรีดช้อนดังว่า  ดูแล้วว่าสวยงามดี และ มีเสียงชื่นชม ต้องยกประโยชน์ให้แนวความคิดของท่านลูกค้าเราเป็นผู้จุดประกาย จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:38:25

ความคิดเห็นที่ 5 เลิกจากงานแล้ว คุณแกก็จะต้องขอเข้าไปที่ โฮเต็ล เพื่อไปกับเพื่อนเขาผู้เป็นอาของ ลูกสะไภ้ของท่านเจ้าของโรงแรม (โยงกันไปให้ละเอียดละออเห็นภาพ) ข้าพเจ้าก็ไป นั่งฟัง ผู้ชายสองคน ดื่มเบียร์ไป คุยกันไป มิไย จะบอกว่า จะดื่มไปทำไม เขาก็ไม่เห็น จะสนใจอะไร  ว่านั่นมันเวลาดึกแล้ว ไม่เห็นจะเกรงใจหลานชายเราที่จะต้องคอยเปิด ประตูบ้านรับเราเลย            จนประมาณ สี่ทุ่มกว่า คุณเพื่อนเขาก็สรุป เรียกเจ้าหน้าที่โฮเต็ล ให้ขับรถตู้ คันที่ลูกค้าใช้ประจำ มารับเราทั้งสองไปส่ง  ร่ำลาแล้วก็ถือว่าจบงาน            แต่ก็มีการพลัดหลงของเส้นทางนิดหน่อย สงสัยคุณผู้ชายที่เราคิดว่าจะ ฝากผีฝากไข้ นี้ ท่าจะเมาเบียร์ เพราะเลยพัทยาไปจนจะถึงทางเข้าฐานทัพสัตหีบ อยู่มะรอมมะร่อ ต้องให้ข้าพเจ้า บอกใหม่ว่า บ้านคุณหลานชายน่ะเขาอยู่หมู่บ้าน ใหญ่ ๆ โต ๆ เลยอลังการไปนิด เยื้องๆ โฮเต็ลแอมบาสเดอร์ต่างหาก            เอาเป็นว่า ลูกค้าผู้ไปไม่กลับนั้น เขาไปเขาก็ทำดี รอบคอบ  แต่คุณของเรา ไฉน จึงจะกู่ไม่กลับ แค่เบียร์ขวดเล็ก อย่างนั้น ?              หลานชาย อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาคอย พอรถเราจะถึงหน้าบ้านเขา ประตูก็เปิด เตรียมไว้ให้แล้วเรียบร้อย  อาทักทาย หลานกับหลานสะไภ้ แล้วก็ไปล้างมือ ขอเข้าไป ดูหลาน ย่า  ในห้อง แล้วก็ สบายใจ             หลับสนิทแจ่มใสในบ้านหลานอย่างมีความสุขความสบาย เพราะหลานไม่ปลุก แต่เช้า แต่เขาออกไปทำงานเช้า แล้ววกมารับตอนเที่ยง ออกไปทานอาหารกลางวันแล้ว จึงนำคุณอาทั้งสองไปส่งท่ารถ บขส ที่จะไปลงหมอชิตแทน (ภาพนี้ คุณอาอยู่กับหลานชายและ หลานย่า(ชาย)คนแรกของตระกูลเรา ) แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 53 10:57:54 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 04:50:32

ความคิดเห็นที่ 6 คนเรา จะเคารพ คบกัน ก็ด้วยน้ำใจ   บางคน คิดว่ายิ่งใหญ่คับฟ้าอลังการสัก แค่ไหน แต่เยื่อใยในสังคมที่สานไว้ด้วยเงินตรานั้น บางครั้งมันก็ไม่มีความหมายอันใด คุณจากไป ผู้คนจำได้ชั่วไม่กี่เพลา แล้ว ก็  ลืมไป คนเขาอาจไปงานศพคุณเพื่อประดับเกียรติ ว่าได้ไปงานคนรวย คนเด่น คนดัง               ข้าพเจ้า ถือว่า ไปงานครั้งนี้ เพื่อ ส่งทางสุดท้ายให้แก่ คนดี คนหนึ่ง ซึ่งชีวิต ในโลกมนุษย์ อาจต้องเกี่ยวพันกับบาร์ กับเหล้า กับผู้หญิง แต่ที่ข้าพเจ้าเห็นเมื่อได้ใกล้ชิด ตัวตนเขาแท้ ๆ มาตลอด นั้น  เขาเป็นคนรักเมีย รักลูก รักครอบครัว อย่างที่หาได้ยาก จากผู้ชายในปัจจุบัน และ เขาก็มีความจริงใจในมิตรภาพที่ให้แก่เรา  อย่างที่ยากจะหาจากลูกค้าคนอื่น ๆ ซึ่งเราได้รู้จักมา        ลูกค้า มีน้ำใจดีกับเราทั้งครอบครัวมาตลอดเวลา   ข้าพเจ้าได้ทำหน้าที่ตอบแทนคุณไปส่งลูกค้าไปทางสวรรค์ที่เขาจัดสรรเตรียมไว้ เขาคงแบกบุญมากมายที่เขาทำไว้ตลอดเวลา ไปกับเขาด้วย        เขาไปจากโลกแล้ว เขาไม่กลับ   แต่เราไปแล้วเราก็กลับ.... กลับมาสู่วังวนเดิม บันทึกไว้  ณ คืนพระพฤหัสบดี ๑๑ มีนาคม พระพุทธศักราช ๒๕๕๓ เพลา จบ ตีสี่ กับอีก ๕๙ นาที แรม ๑๑ ค่ำ เดือนสี่ ปี ฉลู  ณ เรือนไม้กลางสวน นนทบุรี สยาม ราชอาณาจักรไทย (ภาพลูกหลานลูกค้าตอนมาทำบุญสร้างหลวงพ่อทวด ไว้ที่วัดในจังหวัด นนทบุรี ให้คุณพ่อของเขา ) จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 05:04:55

ความคิดเห็นที่ 7 พักนี้ไปงานศพบ่อยเหมือนกันค่ะ พี่ทิกิ ต่างกรรมต่างวาระกัน แต่เสียด้วยโรคเดียวกัน คือ มะเร็ง วัดที่บ้านจัดกันแบบง่ายๆ เล็กก็ไปช่วยช่วยเขา ล้างถ้วย ล้างชามบ้าง ทำเท่าที่จะช่วยได้ เพราะคนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน คนไหน ทำความดีไว้มากน้อยแค่ไหน จะเห็นได้ตอนงานศพนี่แหละ ว่ามีใครไปส่งเข้าเตาเผามากแค่ไหน ปล. เรื่องวัดชลประทานฯ เห็นด้วยเลยค่ะ ตอนนั้นไปงานศพอาจารย์ ท่านปัญญา ห้ามพวงหรีดด้วย เป็นต้นไม้กระถางจัดหน้าศพ งานเสร็จแล้ว ก็แจกจ่ายให้แขกไปปลูก ลดปัญหาขยะ ได้อีกโข แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 53 08:31:21 จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 08:31:02

ความคิดเห็นที่ 8   สวัสดี คุณทิกิครับ ในบรรยากาศ เศร้าสร้อยเช่นนี้ จากคุณ : กระบี่ไม้ไผ่ (เสือลูกเกด) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 08:42:16

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นคนที่ชอบอาหารที่เขาเลี้ยงในงานศพค่ะคุณทิกิ ทำไมก็ไม่ทราบ แต่ก็ชอบอะค่ะ มีความรู้สึกว่างานไหนงานนั้น อาหารอร่อยไปหมด อาจเป็นเพราะเขาเสิร์ฟให้นิดเดียวก็ได้นะคะ อย่างข้าวต้มนี่ไม่กี่ช้อนก็หมดแล้ว หรือแซนวิชที่เขาเสิร์ฟพร้อมกาแฟก็ชิ้นเล็กนิดเดียว กัดสองคำหมด คงเป็นเพราะเหตุที่ปริมาณมันน้อยมั้งคะ ก็เลยรู้สึกว่ามันอร่อย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 15:34:56

ความคิดเห็นที่ 10 หลังๆ นี้ไปงานศพบ่อยด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 18:23:42

ความคิดเห็นที่ 11   ส่งเขาไปแล้ว เราก็กลับสู่วังวนเดิมของชีวิต  ชอบตรงนี้ค่ะ แต่ไม่ชอบงานศพ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 20:43:48

ความคิดเห็นที่ 12 คนจะไปถึงเวลาแล้วก็ต้องไปค่ะ ถึงมีเหตุจำเป็นให้ต้องอยู่ ก็กลับไปไม่ได้ ส่วนคนที่อยู่ก็จำเป็นต้องไป ๆ กลับ ๆ ที่ไหนก็แล้วแต่ จนกว่าจะไปจริง ๆ นั่นละ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 00:31:22