เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง กับคำขอ 0.2

นอนกระสับกระส่ายอยู่พักใหญ่ ฉันไม่แน่ใจว่าหลับไปนานเท่าไร แต่รู้สึกไม่สบายตัว แสบคอ หายใจไม่ออก อาการเดิมกำเริบอีกครั้ง ก่อนเอื้อมมือไปคว้ายาพ่นที่โต๊ะหัวเตียง

ฉันมียาประจำว่างอยู่แล้ว เหมือนเป็นอาการประจำที่มาพบกันตลอด พ่นยาแล้วรู้สึกดีขึ้นหน่อย ก่อนหลับไปอีกครั้ง

ตื่นมาตอนเช้า เหมือนมึนหัว ตัวรุมๆ ฝืนใจก่อนลุกไปอาบน้ำ วันนี้ฉันมีประชุมตอนเช้า เลือกเสื้อแขนยาว กับผ้าพันคอผืนใหญ่ ฝืนกินซีเรียสกับน้ำผลไม้ไปแก้วหนึ่ง กินอะไรรองท้อง เดี๋ยวท้องจะไปร้องตอนประชุม

ประชุมเสร็จเกือบเที่ยง รู้สึกมึน หนาวสั่นๆ ไม่อยากอาหารเลย นั่งกินกับเพื่อน ก็ได้แต่มองจานตัวเอง เห็นจะต้องเลิกงานไวซะแล้ววันนี้ กลับจากกินข้าว ทำรายงานส่ง เป็นวันต้องส่งรายงานซะด้วย

มีเอกสารต้องอ่าน มันเยอะซะจนเหนื่อย ฉันไม่ได้เกิดมาเผื่ออ่านเอกสารเลยจริงๆ เอกสารหนึ่งหน้า อ่านข้ามสิบบรรทัด อ่านหนึ่งบรรทัด เกือบจะรู้เรื่อง แต่ไม่รู้เรื่อง

วันนี้เปิดเวบเพจ Virtual life ช้ากว่าทุกวัน วันนี้เค้าไม่ค่อยได้คุยกับใคร ไปไหนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ได้แต่สงสัย กลับมานั่งอ่านเอกสารต่อ ฉันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย เหมือนหลอกตัวเอง ว่าได้อ่านแล้ว คนเรามักเป็นอะไรแบบนี้หรือเปล่า ทำอะไรให้ตัวเองสบายใจทั้งที่ก็รู้ว่าความจริงคืออะไร

บอกลาเพื่อนตอนเย็น วันนี้เลิกงานเร็วกว่าทุกวัน เดินไปซื้อขนมปังกลับมากินเป็นมื้อเย็น เหนื่อยเกินกว่าจะคิดอะไรไหว กินเสร็จกินยา นอนเร็วกว่าทุกคืน คำขอฉันจะเป็นจริงหรือเปล่า

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 12 มี.ค. 53 09:03:45