ความคิดเห็นที่ 1 ...คำตอบคือ... เพราะเขาเป็นผู้ได้รับสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวในมรดกมูลค่ามหาศาลของ ‘คุณอังกาบ สุริยะธาดา’ ผู้มีศักดิ์เป็นป้าน่ะสิ! ก็คงมีแค่สตรีวัยห้าสิบสี่ที่นั่งอยู่กับเขาตรงนี้คนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจและรับรู้ได้ว่า มรดกและทรัพย์สมบัติมากมายนั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีหรือมีความสุขแม้แต่น้อย นั่นเพราะเขาไม่เคยคิดอยากจะได้ และที่จริง เขาก็ไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะได้ด้วยซ้ำหาก ‘ดนัยวัฒน์ สุริยะธาดา’ ลูกชายคนเดียวของป้าอังจะไม่เกิดสูญหายไปตอนที่เขาขอไปทำงานตามความฝันของเขาสักครั้ง ซึ่งสิ่งนั้นก็คือการไปทำข่าวที่ไหนสักแห่งในประเทศแถบตะวันออกกลางเมื่อเกือบสองปีก่อน เรื่องร้ายเกิดขึ้นมาเมื่อดนัยวัฒน์ถูกลักพาตัวไป ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครทราบแม้กระทั่งว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือถูกกลุ่มโจรที่ลักพาไปสังหารตายเสียแล้ว และสาเหตุนั้นเองที่เป็นต้นเหตุให้คุณอังกาบทำใจไม่ได้และเริ่มล้มป่วยออดๆแอดๆเรื่อยมาจนกระทั่งมาจากไปเมื่อเดือนกว่าๆนี้ เพราะเหตุนั้นเอง มรดกมหาศาลจึงต้องตกทอดมาสู่ทายาทในลำดับชั้นต่อมา นั่นคือพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน และ ‘พันตำรวจตรีวิพัฒน์ วิศิษฏการ’ ผู้เป็นพ่อของพีรพัฒน์ก็อยู่ในฐานะนั้นพอดี แต่อาจโชคร้ายไปนิดตรงที่ พ.ต.ต. วิพัฒน์ ถูกผู้ร้ายยิงดับไปตั้งแต่เขาอยู่ชั้น ม.๒ แล้ว ดังนั้นวันนี้มรดกมาหาศาลเลยตกแอ้กมาทับเขาเต็มๆ แต่ก็อย่างที่กล่าว สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ความสุข เพราะการสูญเสียพ่อผู้เป็นเสาหลักไปตั้งแต่อายุไม่ถึงสิบห้าทำให้เขามุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะต้องช่วยเหลือแบ่งเบาภาระของแม่อย่างที่สุด ในช่วงที่ต้องสอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย พีรพัฒน์ตัดสินใจเลือกเรียนในสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เพราะนอกเหนือจากความชอบแล้วเขายังมองถึงโอกาสการทำงานที่น่าจะสดใสในอนาคต แต่แน่นอน ทุกอย่างไม่ได้ได้มาอย่างรวดเร็วหรือง่ายดาย การเรียนในสาขาวิชาวิศวกรรมนั้นก็จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย ซึ่งตอนนั้นถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจุนเจือของป้าอังแล้ว เขาก็อาจจะไม่มีโอกาสได้จบออกมาเป็นวิศวกรก็เป็นได้                “แต่ป้าอังเขารักพี แล้วก็มีบุญคุณกับพีมากนะ”                “ผมรู้ครับ” ชายหนุ่มตอบ พีรพัฒน์สำนึกดีว่าป้าอังเมตตาเขากับแม่มากขนาดไหน เพราะแน่นอนว่าป้าอังน่ะรู้ และเข้าใจดีว่าศาสตร์ที่เขาเลือกเรียนนั้นมันอาจจะไม่สามารถใช้ช่วยในงานธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของท่านได้เลย แต่ป้าอังก็ยังช่วยเหลือเขา ช่วย...โดยมิได้หวังผลอันใดนอกจากอนาคตและความสุขที่หลานชายอย่างเขาเลือกที่จะเดินเท่านั้น พีรพัฒน์ไม่เคยหลงลืมความจริงนี้แม้ขณะจิต แต่ว่า...             “แม่รู้ ว่าพีเป็นห่วงบริษัทของพีเอง เพราะมันเพิ่งก่อตั้ง รากฐานยังไม่มั่นคง แต่ว่าเพื่อนๆเราที่ช่วยกันตั้งบริษัทมา ทั้งลภ ทั้งซ้ง ฝากเขาช่วยดูแลกันก่อนได้ไหม ถึงอย่างไรบริษัทของป้าอังก็ต้องการคนเข้าไปช่วยนะลูก” พีรพัฒน์ได้แต่ลอบถอนใจ ฝากเพื่อนช่วยดูแล ที่แม่พูด มันก็คงเป็นเรื่องง่ายมากถ้าบ้านลภไม่ได้มีไร่กับฟาร์มปศุสัตว์อยู่ปากช่อง และบ้านซ้งไม่ได้เป็นร้านทองในย่านเยาวราช เรียกว่าต่างคนต่างมีธุรกิจครอบครัวให้ต้องช่วยบริหารกันทั้งนั้น แต่เพราะต่างก็มีความฝัน ว่าอยากจะทำงานในศาสตร์ที่ตัวเองร่ำเรียนมา สามคนจึงตกลงใจร่วมกันสร้าง ‘พีแอลเอส ซิเคียวริตี้ ซิสเต็มส์’ บริษัทด้านการรักษาความปลอดภัยบนเครือข่ายและระบบคอมพิวเตอร์ และแน่นอน ถ้าหักเรื่องของภาระงานของครอบครัวแล้ว ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุดในการจะรับหน้าที่ดูแลพีแอลเอส ซิเคียวริตี้ ซิสเต็มส์อย่างเต็มตัว แต่ทว่า... ชายหนุ่มได้แต่ทอดถอนใจเพราะเขาเองก็รู้ดีว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่อย่างเอพีกรุ๊ปของป้าอัง ถ้าไม่มีประธานเข้าไปบริหารในเร็ววันนี้ ที่นั่นก็คงเหมือนชิ้นเนื้อหวานๆให้แร้งการุมทึ้ง                แล้วเขาควรจะทำอย่างไร หนึ่งคือสิ่งที่ตนเองเพิ่งสร้างขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างด้วยความตั้งใจ ส่วนอีกหนึ่งคือความอุสาหะและธุรกิจที่รักของผู้มีพระคุณ นี่เขาควรทำยังไงดี พีรพัฒน์รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ยอดมนุษย์ที่จะสามารถบริหารงานทั้งสองอย่างไปพร้อมๆกันได้             “บ้านของป้าอังก็เหมือนกัน” เสียงเนือยๆของแม่ยังเอ่ยต่อไป “ถึงพีจะไม่อยากเข้าไปอยู่ แต่ยังไงก็ต้องเข้าไปดูแลนะลูก บ้านใหญ่โต คนของป้าอังก็เยอะแยะ พีจะทิ้งเขาไม่ได้”             “ตอนนี้คนที่อยู่ในบ้านก็ออกกันไปเกือบหมดแล้วล่ะครับ” พีรพัฒน์บอกเบาๆ “จะเหลือก็แต่คนเก่าคนแก่ของป้าอังไม่กี่คนเท่านั้น”             “นั่นละ คนเก่าคนแก่ ยิ่งทิ้งเขาไม่ได้ใหญ่เลยรู้ไหม” ชายหนุ่มได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วๆ             “แม่ครับ” เขาเอ่ยเรียก “แม่ไปอยู่ที่นั่นกับผมได้ไหม” คุณดวงทิพย์เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แค่เพียงเท่านี้พีรพัฒน์ก็รู้แล้วว่าคำตอบของแม่จะเป็นอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่เตือนให้เขากระตือรือร้นเป็นธุระในเรื่องที่เกี่ยวกับป้าอัง และไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขอให้แม่ไปอยู่กับเขา             “พีก็รู้ว่าแม่รักบ้านสวน”             “ผมก็รักบ้านสวน”             “พี...”                 “ผมอยากให้พี่วัฒน์เขายังมีชีวิตอยู่ และก็กลับมา” ใช่! ถ้าเพียงแค่ดนัยวัฒน์จะไม่ได้หายสาบสูญไป เขาก็คงไม่ต้องมาเป็นผู้จัดการมรดกนี่เลยแม้แต่น้อย ชีวิตของเขาก็คงจะมุ่งมั่นกับการสร้างและพัฒนาพีแอลเอส ธุรกิจไอทีเล็กๆของตนเอง แม้จะดูลำบากแต่มันก็จะเป็นความภาคภูมิใจสำหรับลูกผู้ชายเช่นเขา แต่นี่เพราะมรดกมหาศาลที่ตกมาโดยไม่ได้ปรารถนาสักนิด มิหนำซ้ำมันอาจจะทำให้เขาต้องยุติและละทิ้งความฝันที่เริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมาแล้วเสียด้วย   คุณดวงทิพย์ได้แต่มองพีรพัฒน์อย่างนึกสงสาร นางเข้าใจความรู้สึกของลูกชายดี บางครั้งบางสิ่งที่ได้มาก็อาจเรียกได้เต็มปากว่าทุกขลาภ             “แม่เองก็อยาก” นางเอ่ยเบาๆ “และแม่ก็เชื่อนะ ว่าวันหนึ่งพวกเราจะได้ข่าวตาวัฒน์บ้าง เพราะฉะนั้นขอให้พีคิดเสียว่าพีช่วยดูแลทุกอย่างแทนพี่เขาก่อนได้ไหมลูก” พีรพัฒน์ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ ตลอดเวลาเกือบเดือนกว่าแม่ก็ได้แต่บอกเขาแบบนี้ บอกด้วยถ้อยคำและน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าสุดท้ายความหมายก็คือการให้เขายอมวางความฝันด้วยการเข้าไปเป็นผู้บริหารเอพีกรุ๊ป บอกให้เขาห่างออกไปจากแม่ ห่างออกไปจากบ้านสวนที่อาศัยมาตั้งแต่เกิดด้วยการเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ของป้าอัง นาทีนี้พีรพัฒน์นึกไม่ออกเลยว่าตัวเองจะมีความสุขได้อย่างไร                และถ้าคิดว่านี่คือเรื่องปวดหัวเล็กๆสองสามเรื่องที่มาพร้อมมรดกมหาศาลของป้าอังแล้วละก็ ผิดถนัด เพราะยังมีอีกเรื่องที่พีรพัฒน์ยังไม่เคยได้เอ่ยถึงมันเลย ชายหนุ่มหยิบกระดาษเขียนจดหมายสีขาวพับทบออกจากกระเป๋าเสื้อก่อนยื่นให้แม่เสียเฉยๆ คุณดวงทิพย์ได้แต่กะพริบตามองหน้าเขาและกระดาษในมืออย่างสงสัย                “อะไรหรือจ๊ะ?”                “อีกเรื่องที่เกี่ยวกับป้าอังน่ะครับ” คนเป็นแม่เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนจะยื่นมือมารับจดหมายไปคลี่อ่าน อึดใจหนึ่งเต็มๆกว่าที่คนเป็นแม่จะเงยหน้าขึ้นมาให้เขาได้สบโอกาสถามว่า                “แล้วผมควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้หรือครับ” . สวัสดีค่ะ ขอบคุณคุณ scottie นะคะ สำหรับกำลังใจแรก แฮะๆแต่ว่า...แค่เริ่มต้นขึ้นเขา คุณ scottie ก็เห็นไปถึงยอดเขาซะแล้ว ฮ่าๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถึงรู้วิวยอดเขาแล้ว เดี๋ยวคนแต่งพาชมวิวระหว่างทางแทนละกันนะคะ (ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า) คุณลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี ขอบคุณเช่นกันสำหรับคำแนะนำแรก เราเปลี่ยนตามคุณบอกแล้วล่ะค่ะ (อันนี้ต้องแอบสารภาพว่าบางอารมณ์เราก็ขี้เกียจ พิมพ์เป็นตัวเลขมันไวกว่า แฮะๆ แต่ไม่ได้แล้ว อยากเป็นนักเขียนต้องห้ามขี้เกียจ ฮี่ๆ) ตามอ่านต่อด้วยนะคะ แล้วเดี๋ยวคนแต่งจะพา คุณลำบากใจจัง ชมวิวข้างทางเหมือนกัน ^^! .............. ตอนแรกค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8957999/W8957999.html จากคุณ : parinnada (parinnada) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 53 21:20:22

ความคิดเห็นที่ 2 ค่อนข้างสั้นนะคะ สำหรับ 1 กระทู้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 19:13:27