เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง กับการรอ 1.1

ผมได้แต่รอ ไม่รู้รอรัก หรือรอเลิกรักเธอกันแน่

ผมชอบเวลากลางคืน ไม่รู้สิ มันทำให้ผมรู้สึกสงบได้อย่างประหลาด หรืออีกเหตุผลหนึ่ง ตอนกลางคืนทำให้ผมได้เจอกับเธอ โลกที่ดูกว้างใหญ่ ดูเล็กลงไปในยุคสมัยนี้ที่อะไรก็เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี

อินเตอร์เน็ต เวบเพจทำให้คนที่อยู่ไกล เหมือนอยู่ใกล้ แต่จะใกล้ใจด้วยหรือเปล่านะ

ผมเปิดเวบเพจ Virtual life เพื่อเข้าไปดูเธอ เหมือนพวกโรคจิต เห็นเธอตอบเพื่อนๆเธออยู่บนนั้น อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่าเธอสบายดี

กี่ปีแล้วที่ไม่ได้เจอเธอ ผมรู้จักเธอผ่านทางเพื่อนฝูงที่อยู่ด้วยกัน เธอดูสดใสตลอดเวลาในสายตาผม แต่บางครั้งก็ดูอ่อนไหวง่าย สังเกตจากที่ผมเคยเห็นเธอร้องไห้ จำได้ว่าผมถามเธอว่าเป็นอะไร เธอตอบมาแบบวกวน ผมไม่ได้ถามเธอต่อ ดูเหมือนจะเป็นการละลาบละล้วงเกินไป

งานของผมทำให้ผมไม่มีเวลาเข้าเล่นอินเตอร์เน็ต โลกอินเตอร์เน็ตสำหรับผม แค่เพื่อเข้าไปเห็นเธออยู่บนนั้น จริงๆก็เป็นเธอนั่นแหละทำให้ผมหันมาใช้เจ้าเทคโนโลยีนี้

เปิดอ่านข้อความที่เธอคุยกับเพื่อนๆ แสดงว่าตอนนี้เธอเริ่มเดินทางอีกครั้ง การติดต่อกันครั้งล่าสุดเธอย้ายกลับไปทำงานแถวโซนเอเชีย มันไม่ต่างกันเท่าไร เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอยู่ดี

เวลาที่ต่างกันคงเป็นแค่ปัจจัยหนึ่ง ผมนึกย้อนไป ถ้าผมเริ่มทำอะไรตอนนั้น พูดอะไรออกไป อะไรจะเปลี่ยนไหม คงไม่ เธอมีคนของเธอ ผมมีคนของผม เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ฟุ้งซ่านอีกแล้ว ผมปิดหน้าเวบเพจ ได้เวลาเข้านอนแล้ว

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 13 มี.ค. 53 09:28:35