ความคิดเห็นที่ 1   “คนไข้แค่ ศีรษะแตก แขนเดาะ และฟกช้ำอีกนิดหน่อยเท่านั้น อาการโดยรวมถือว่าไม่มีอะไรน่าห่วงมากนักแต่ยังก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อนหมอถึงจะเช็คอาการโดยละเอียดได้อีกครั้ง” คุณหมอสรุปอาการคนไข้ให้ คมกริชฟัง “อีกนานไหมครับกว่าเธอจะฟื้น” คมกริชถามอย่างกังวลใจ “หมอคิดว่าพรุ่งนี้เช้าก็น่าจะฟื้นครับ...ว่าแต่คุณติดต่อญาติคนไข้ได้รึยังครับ” “ผมไม่รู้จะติดต่อยังไงครับคุณหมอเพราะเธอไม่มีอะไรติดตัวอยู่เลยซักอย่าง แต่คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมเป็นคนขับรถชนเธอยังไงผมก็จะรับผิดชอบทุกอย่าง” “หมอเชื่อคุณ เพราะอย่างนี้ทางโรงพยาบาลจึงจะยังไม่แจ้งความจนกว่าคนไข้จะฟื้นขึ้นมาและให้เธอเป็นคนตัดสินใจเองว่าเธอจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง” หมอบอกเสียงเรียบ คมกริชแสดงความรับผิดชอบทั้งที่ในใจเขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นฝ่ายตั้งใจเดินเข้ามาให้รถเขาชนมากกว่าที่จะเป็นอุบัติเหตุ เขายังจำภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ดี ขณะที่เขาขับรถฝ่าสายฝนมาเรื่อยๆ นั้นเขามองเห็นผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่ริมถนนสายตาเหม่อลอยของเธอมองมาที่รถของเขา เมื่อรถเขาแล่นเข้าใกล้และกำลังจะเลยผ่านไปนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ก้าวขึ้นมาบนถนน ในระยะกระชั้นชิดเขามองเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเธอได้อย่างชัดเจนแต่ในสภาพที่ฝนตกถนนลื่นเช่นคืนนี้เขาหยุดรถไม่ทันจริงๆ “คืนนี้ก็ดึกมากแล้วคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ หากว่ามีอะไรเร่งด่วนทางโรงพยาบาลจะโทรฯ แจ้งตามหมายเลขที่คุณให้ไว้” “ผมอยากรอจนกว่าเธอจะฟื้นครับคุณหมอ” “ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่ฟื้นหรอกครับ พรุ่งนี้ค่อยมาแต่เช้าก็ได้” คุณหมอพูดพลางมองที่เสื้อทีทั้งเปียกและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่คมกริชสวมอยู่ก่อนเดินออกจากห้อง คมกริชยืนมองคนที่นอนหายใจแผ่วเบาอยู่บนเตียงแล้วก็นึกสงสาร ตอนแรกเขาโกรธเธอมากที่เป็นสาเหตุทำให้เขาต้องเดือนร้อนวุ่นวายเช่นนี้ หากแต่แววตาเศร้าสร้อยที่เขามองเห็นก่อนที่จะขับรถชนเธอนั้นมันทำให้เขาโกรธเธอไม่ลง ........................................................... วันรุ่งขึ้น คมกริชหอบของพะรุงพะรังมาโรงพยาบาลแต่เช้า ของที่เขาขนมาก็ล้วนเป็นของบำรุงคนป่วยทั้งสิ้น เขาเปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเพราะเกรงว่าจะรบกวนคนป่วยซึ่งอาจยังไม่ฟื้นเมื่อเข้ามาในห้องคมกริชก็เดินเบาราวแมวย่องเอาของไปวางบนโต๊ะที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องอย่างระมัดระวัง “อ้าว...ฟื้นแล้วเหรอคุณ” คมกริชทักเมื่อหันไปเห็นว่าคนป่วยกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงสายตาคู่หม่นจับจ้องมาที่เขา “..........” นิชามองคมกริชด้วยแววตาว่างเปล่าแทนคำพูดโต้ตอบใดๆ คมกริชเดินมาหยุดที่ข้างเตียง เขาสังเกตเห็นอาหารเช้าที่ทางโรงพยาบาลจัดมาให้นิชายังอยู่ในสภาพเดิมจึงพูดว่า “คุณคงไม่อยากทานอาหารโรงพยาบาลซินะ ผมคิดอยู่แล้วหล่ะเลยซื้อโจ๊กมาฝากคุณด้วย เจ้านี้อร่อยขั้นเทพเลยนะ ผมต้องยืนต่อแถวรอเกือบชั่วโมง รับรองว่าถ้าคุณได้ชิมแล้วจะติดใจ” คมกริชพูดพลางเดินกลับไปที่โต๊ะและจัดการแกะโจ๊กใส่ชาม “คุณเป็นใคร ?” นิชาถามคมกริชด้วยแววตาเลื่อนลอยว่างเปล่าเมื่อเขานำโจ๊กมาวางตรงหน้า “ผมชื่อคมกริช...คนที่คุณพยายามจะยัดเยียดความเป็นฆาตกรให้ยังไงล่ะ” คมกริชพูดล้อเล่นแต่คำพูดนั้นกลับทำให้แววตาเศร้าสร้อยของนิชายิ่งหม่นหมองลงไปอีก “ผมล้อเล่นน่า” คมกริชรีบพูดแก้สถานการณ์เมื่อสังเกตเห็นอาการนั้น นิชารู้ดีว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นสร้างความเดือดร้อนให้คมกริชเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเธอตายไปจริงๆ เขาก็จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกรฆ่าคนตายแม้ว่าจะไม่ได้เจตนาก็ตาม ยิ่งคิดนิชาก็ยิ่งรู้สึกผิด “ฉันขอโทษ” นิชาก้มหน้าน้ำตาไหล “ไม่เอาน่าคุณ อย่าร้องไห้ซิ ผมยิ่งแพ้น้ำตาผู้หญิงอยู่ด้วย ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไร ผมก็รอดพ้นจากการเป็นฆาตกรแค่นี้ก็จบเรื่องแล้ว ทานโจ๊กดีกว่านะครับเดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย” คมกริชเลื่อนโต๊ะอาหารสำหรับคนไข้ให้ขยับเข้าใกล้นิชาเพื่อที่เธอจะได้ตักอาหารได้สะดวกขึ้น นิชาจับช้อนได้ไม่ถนัดนักเพราะข้อมือเจ็บ “ให้ผมช่วยไหม” คมกริชถาม นิชาส่ายหน้าแทนคำตอบ “แล้วนี่คุณติดต่อญาติคุณรึยังครับ” นิชาส่ายหน้าแทนคำตอบอีกเช่นเดิม “อ้าว...ทำไมหล่ะ คุณควรบอกให้พวกเขารู้นะ” “ฉันยังไม่อยากเจอใครตอนนี้” น้ำเสียงนั้นเบาหวิวปนสะอื้น “โอเค..โอเค...หยุดร้องไห้ได้แล้ว ถ้าคุณยังไม่พร้อมผมก็จะไม่ถามอะไรคุณทั้งนั้น” คมกริชยอมจำนนต่อน้ำตาของนิชา นางพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและยื่นซองพลาสติกใสบรรจุเครื่องประดับเพชรที่นิชาสวมในวันที่เกิดอุบัติเหตุมาคืนให้ “เอาวางไว้ที่โต๊ะนั่นก็ได้ค่ะ” นิชาพูดน้ำเสียงแผ่วเบาและปราบสายตาไปที่โต๊ะเล็กๆ ข้างเตียง “ตรวจสอบดูก่อนนะคะว่าครบไหม” พยาบาลสาวกล่าว “ไม่ต้องหรอกค่ะ” นิชาปฏิเสธที่จะตรวจสอบ “คุณทานโจ๊กไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะคุยกับหมอเกี่ยวกับอาการของคุณซักหน่อย...ฝากคนไข้ด้วยนะครับคุณพยาบาล” ประโยคหลังคมกริชหันไปพูดกับพยาบาล เมื่อคมกริชออกจาห้องไปแล้วนิชาจึงหันไปบอกให้นางพยาบาลออกไปด้วย นางพยาบาลมีทีท่าลังเลแต่นิชาก็ยืนยันว่าเธออยู่คนเดียวได้จริงๆ นางพยาบาลจึงยอมออกจากห้องไป จากนั้นนิชาเอื้อมมือไปหยิบซองใส่เครื่องประดับมาแกะออก นิชาหยิบแหวนเพชรวงงามที่อยู่ปนกับเครื่องประดับเพชรอื่นๆ ออกมาอย่างเบามือ แหวนวงนี้เป็นแหวนที่ “เขาคนนั้น” มอบให้ในวันที่เขาขอเธอแต่งงาน นิชายังจำความรู้สึกในวันนั้นได้ดีว่าเธอมีความสุขแค่ไหน เธอวาดฝันถึงอนาคตที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่นร่วมกันกับ “เขาคนนั้น” แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นก่อนวันแต่งงานของเขาและเธอเพียงหนึ่งเดือน เมื่อเขาบอกกับเธอว่าเขามีความจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน วินาทีนั้นนิชาเจ็บปวดเกินกว่าจะถามถึงความจำเป็นของเขา เพียงแค่รับรู้ว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่นเธอก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลแม้ว่านิชาจะพยายามหลับตาเพื่อสกัดกั้นมิให้น้ำตาไหลออกมาแต่ก็เปล่าประโยชน์ ........................................................... คมกริชกลับมาที่ห้องพักฟื้นของนิชาหลังจากคุยกับคุณหมอเสร็จแล้ว แต่กลับไม่พบเธอในห้อง เขาจึงออกมาเดินหาด้านนอกจนกระทั่งมาเจอนิชานั่งคุยกับคนไข้เด็กคนหนึ่งที่สวนหย่อมด้านหลังโรงพยาบาล คมกริชสังเกตเห็นว่านิชาพูดพลางเช็ดน้ำตาไปพลางผิดกับคนไข้เด็กรายนั้นที่ดูท่าทางร่าเริงมาก เสียงของคุณหมอที่สรุปอาการของนิชาให้เขาฟังเมื่อครู่ดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง ‘อาการภายนอกของคนไข้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หมอจะห่วงก็แต่สภาวะทางด้านจิตใจเพราะคนไข้มีการซึมเศร้า ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็ได้แต่ร้องไห้สลับกับอาการเหม่อลอย ไม่ยอมให้ทางโรงพยาบาลติดต่อกับญาติของเธอ และไม่ยอมให้ข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับตัวเธอเลย’ คมกริชยืนมองอยู่ห่างๆ จนกระทั่งคนไข้เด็กคนนั้นเดินจากไปเขาจึงเดินเข้าไปหานิชา “คุณมาอยู่ที่นี่เองปล่อยให้ผมตามหาซะทั่วโรงพยาบาล” พูดพลางนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ นิชา “แล้วนี่ไปเอาลูกโป่งสวรรค์มาจากไหนครับ” คมกริชพูดพลางมองลูกโป่งสวรรค์ใบโตในมือของนิชา “เด็กคนนั้นให้ฉัน” นิชาชี้ไปที่คนไข้เด็กที่เดินจากเธอไปเมื่อครู่ “เด็กคนนั้นสอนอะไรฉันหลายอย่าง...ที่สำคัญเขาสอนให้ฉันรู้จักรักตัวเอง” นิชาบอก “ผมชักอยากรู้แล้วซิว่าเด็กคนนั้นคุยอะไรกับคุณ” “เด็กคนนั้นเขาน่าสงสารมาก เขาอายุแค่สิบสองแต่ต้องมารับรู้ว่าตัวเองเป็นโรคร้าย เวลาของเขาเหลืออีกไม่มากแต่เขากลับเข้มแข็งและมีกำลังใจดีมาก...เขาพยายามรักษาตัวเอง ทำตามค่ำสั่งหมอทุกอย่างด้วยหวังว่าจะทำให้เขาหายหรืออย่างน้อยจะเป็นการต่อชีวิตเขาให้ยาวขึ้นแม้จะเพียงแค่เดือนนึงหรือสองเดือนก็ตาม” นิชามองไปที่เด็กคนนั้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กคนนั้นมองมาที่นิชาพอดี ทั้งสองจึงโบกมือและยิ้มให้กัน คมกริชเห็นภาพนี้แล้วก็เบาใจขึ้นว่าอาการของนิชาคงไม่น่าห่วงมากนัก “เด็กคนนั้นทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ยอมทิ้งชีวิตเพียงเพราะผู้ชายที่ไม่รักฉันเพียงคนเดียว ฉันมันโง่ แค่จะรักตัวเองยังทำไม่ได้แล้วจะไปหวังให้ใครมารัก” นิชาก้มหน้าน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง “นี่คุณอย่าร้องไห้ซิครับ เดี๋ยวใครเค้าก็หาว่าผมรังแกคุณหรอก” “ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเดือนร้อนวุ่นวาย” นิชาพูดน้ำเสียงปนสะอื้น “ก็บอกแล้วไงว่าคุณไม่เป็นอะไร ผมไม่เป็นอะไร เพราะฉะนั้นก็ไม่มีอะไรต้องขอโทษ” “นั่นแหละ ยิ่งคุณไม่โกรธฉัน ไม่ด่าฉันซักคำมิหนำซ้ำยังดีกับฉันอีก มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดมากขึ้น” นิชายังคงร้องไห้ไม่หยุด “คนเราทุกคนก็ย่อมต้องมีอารมณ์ชั่ววูบที่อาจตัดสินใจอะไรผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นแหละ เอาเป็นว่าผมเข้าใจคุณแล้วคุณก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้นนะครับ” คมกริชปลอบ “คุณจะไม่ถามฉันซักคำเลยเหรอว่าทำไมฉันถึงได้เดินไปให้รถของคุณชน” “ไม่หรอก...ผมเชื่อว่าทุกการกระทำของคนทุกคนย่อมมีเหตุผลในตัวเองเสมอและอีกอย่างผมไม่อยากให้คุณต้องมานั่งพูดถึงสิ่งที่ทำให้คุณเจ็บปวดอีก แค่นี้คุณก็บอบช้ำมากพอแล้ว อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ จากนี้ต่อไปผมขอแค่ให้คุณรักตัวเองบ้างก็พอ” คมกริชยิ่งพูดนิชาก็ยิ่งร้องไห้ไม่หยุด   “อ้าวคุณ...ร้องไห้ไม่หยุดเลยทีนี้” “ชีวิตฉันผ่านวินาทีแห่งความเป็นความตายมาแล้ว...ฉันรู้แล้วว่าชีวิตมีค่าแค่ไหน ฉันจะลืมอดีตทุกอย่างที่มันทำร้ายจิตใจฉัน ฉันจะทิ้งความทุกข์ทั้งหมดที่มีไปกับลูกโป่งสวรรค์ใบนี้และขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ ขอเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งกว่าเดิมนับจากวันนี้เป็นต้นไป” พูดจบนิชาก็ปล่อยให้ลูกโป่งสวรรค์ในมือลอยขึ้นฟ้าไป คมกริชสังเกตเห็นอะไรบางอย่างวิบวับที่ปลายเชือกจึงร้องถามนิชา “อะไรติดอยู่ที่ปลายเชือกหน่ะคุณ” “แหวนเพชร แหวนหมั้นของฉันเอง” นิชาพูดหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้สึกเสียดายสักนิด “เฮ้ย !!! แหวนเพชรเชียวนะคุณทิ้งไปแบบนั้นไม่เสียดายเหรอ” “แหวนวงนั้นมันเป็นเหมือนเครื่องพันธนาการที่ผูกฉันไว้กับอดีตที่เจ็บปวด วันนี้ฉันขอปลดพันธนาการให้หัวใจตัวเองเสียที ถ้าคุณเสียดายก็บินตามไปเก็บมาซิ” “ผมไม่ใช่เทวดานะจะได้บินไปเก็บมาได้หน่ะ”   “ถ้าคุณบินไปก็บมาได้ฉันยกให้” “นั่นมันแหวนหมั้นนะคุณ หมายความว่าคุณจะขอหมั้นผมงั้นเหรอ” คมกริชกระเซ้า “อย่าว่าแต่หมั้นเลยถ้าคุณบินไปเก็บมาได้จริงๆ ฉันจะขอคุณแต่งงานเลยด้วย” นิชาพูดพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา คมกริชรู้สึกยินดีที่วันนี้เขาได้เห็นเค้ารางของความสุขได้เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจที่ขาดวิ่นของนิชาอีกครั้ง คนเราก่อนที่จะรักคนอื่น เราต้องเรียนรู้ทีจะรักตัวเองให้เป็นเสียก่อน หากแม้ตัวเรายังรักตัวเราเองไม่เป็น การรักคนอื่นก็คงเป็นเรื่องยาก - จบ - แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 53 15:38:35 จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 15:33:38

ความคิดเห็นที่ 2 -w-; เหมือนจะมีส้มหล่นใส่จริงๆ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 17:14:22

ความคิดเห็นที่ 3   รักตัวเอง รักตัวเอง ท่องไว้ ท่องไว้ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 17:36:25

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว จบทื่อๆ แบบนี้เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 20:11:29

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเรื่องสั้นที่น่าอ่านครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 06:28:07

ความคิดเห็นที่ 6   คุณ joyka >>> ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ แล้วก็แว่บเข้าบล็อคน้อง joyka มาแล้วด้วยล่ะ เขียนนิยายเก่งมากเลยค่ะ คุณปันฝัน >>> บางทีคนเราก็รักคนอื่นมากจนหลงลืมตัวเองไปเหมือนกันนะคะ ^^" คุณ scottie >>> มีโครงการนำพล็อตนี้ไปทำเป็นเรื่องยาวค่ะตอนนี้ได้ theme แล้วล่ะคะ กำลังวางโครงเรื่องอยู่ คุณเจียวต้าย >>> ขอบคุณที่แวะมาอ่าน แวะมาทักทายค่ะ *** ยินดีน้อมรับคำวิจารณ์จากทุกๆ ท่านนะคะดีไม่ดีอย่างไรพูดได้อย่างตรงไปตรงมาเลยค่ะ...เพราะมันจะเป็นประโยชน์มากๆ ในการพัฒนางานเขียนต่อไปค่ะ จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 10:20:24

ความคิดเห็นที่ 7   เข้่ามาอ่านครับ เขียนได้ดีครับ ชอบมากครับ แต่ควรจะมีภาคต่อนะครับ ขอบคุณครับคุณ พันธนาการแสงดาว จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 00:47:05

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบมาก จากคุณ : nuni_kumi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 11:33:24

ความคิดเห็นที่ 9 รักตัวเอง ท่องไว้ ไม่ต้องท่องก้อขึ้นใจอ่ะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ได้จากการอ่านเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 11:37:25

ความคิดเห็นที่ 10   ขอบคุณ คุณผ่านมาแต่ไม่ผ่านไป / คุณ numi_kumi / คุณเรียวรุ้ง ที่แวะมาทักทายให้กำลังใจกันนะคะ ^^" จากคุณ : พันธนาการแสงดาว เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 00:38:07

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนได้ดีครับ  รู้สึกอยากให้มีภาคต่อแบบคห.บนๆจริงๆแหละครับ จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 12:24:42