(>///< )( >///<) รักจริงแต่อิงนิยาย ตอนที่ 10 (>///< )( >///<)

รักจริงแต่อิงนิยาย





:) >>> คุณ scottie >>> ขอบคุณมากๆค่ะที่ช่วยแนะนำ จะปรับปรุงเรื่องความยาวค่ะ .. ขอบคุณค่ะ ^^







ตอนที่ 1 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8941610/W8941610.html




ตอนที่ 2 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8945160/W8945160.html



ตอนที่ 3 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8949257/W8949257.html




ตอนที่ 4 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8953510/W8953510.html




ตอนที่ 5 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8957018/W8957018.html





ตอนที่ 6 (>///< ) >>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8960326/W8960326.html





ตอนที่ 7 (>///< )>>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8963827/W8963827.html





ตอนที่ 8 (>///< )>>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8970170/W8970170.html





ตอนที่ 9 (>///< )>>> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8974725/W8974725.html









ตอนที่ 10






วันที่ลูกหยุดเรียน ปกติแป้งจะขลุกอยู่กับลูก แต่วันนี้เพราะมีคนเทียวไปเทียวมา คุยแต่เรื่องเจ้ามือหวยหนี และพูดแต่เรื่องซ้ำๆเดิมๆ ว่าจะไปตามเจ้ามือที่ไหนดีแป้งจึงหนีไปที่โรงเพาะชำ

แป้งฝากไม้ดัดให้ช่วยดูแลลูก เพราะยังไม่มีใครตื่น แต่รับปากไม้ดัดไว้ว่า จะกลับมารับไปนั่งรถเล่น...แล้วเขาก็แอบนึกต่อไปว่า แล้วคราวนี้จะฝากเด็กๆไว้กับใคร ถึงจะได้ไปกับไม้ดัด 2 คน แต่คงไม่มีทาง ต้องพาไปด้วยทั้งหมดนั่นแหละ

โลกของแป้ง...ถ้าจะมีใครเข้ามาในชีวิตในวันนี้ จะไม่ใช่มีเพียงแต่คนที่จะเข้ามาเพื่อเขา แต่จะต้องเพื่อลูกของเขาด้วย

แป้งแวะไปดูลุงคงที่เพาะเมล็ดพันธุ์ดาวเรืองไว้ในกระบะเพาะ เพราะดาวเรืองที่ปลูกอยู่หลายแปลงเก็บดอกจนหมดอายุแล้ว จะต้องเตรียมปลูกใหม่

แป้งไว้ใจลุงคงได้ เพราะทำงานกันมานาน แต่แป้งก็ต้องหมั่นมาดู เพราะเผลอเมื่อไหร่ ลุงคงก็จะแอบชวนพรรคพวกคนงานมาดื่มเหล้าเฮฮากัน แป้งไม่ชอบให้ใครมาส่งเสียงดังรบกวนดอกดาวเรืองของเขา

เหตุผลของแป้ง ที่กลัวดอกดาวเรืองจะหนวกหู ลุงคงกับเหล่าคนงานฟังแล้วปวดหัว แป้งจึงอธิบายง่ายกว่านั้นคือ ถ้าใครมากินเหล้าในไร่จะถูกหักค่าแรง และจะไม่ให้ยืมเงินไปจ่ายค่าเทอมลูกก่อน ด้วยคำอธิบายง่ายๆแบบนี้ จึงไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ยกเว้นแต่แป้งจะเผลอนั่นแหละ

“ไม่มีใครช่วยเหรอลุงวันนี้”

แป้งแปลกใจ ปกติลงแปลงเพาะอย่างนี้ จะมีคนงานผู้หญิงพาลูกที่หยุดเรียนมาช่วยกัน

“วันนี้ไม่มีใครมีกะจิตกะใจจะมาทำงานหรอก”

“เป็นอะไรกันล่ะ”

“ก็เจ้ามือหวยหนีไง หงอยกันเป็นแถว เจ้าแหม่มไข้ขึ้นเลยมั้ง ขนาดพวกที่ซื้อกัน 20 – 30บาท ถ้าได้เงิน จะได้คุ้มกับที่ลงทุนไปหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ยังหงอยขนาดไม่มาทำงาน น้องสะใภ้เอ็งน่ะฝันหวานว่าจะได้เงินเยอะ ไม่บ้าก็บุญแล้ว”

“แต่ถ้าเจ้ามือหนีทุกงวด แล้วไม่มาทำงานทุกงวดก็ไม่ไหวนะลุง พูดกันให้เข้าใจด้วย”แป้งบอกขรึมๆ

“รู้น่า เอ็งก็ช่างดุจริง”

“ก็ขนาดว่าดุ ฟังกันบ้างมั้ยล่ะ”

ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊น  ๆ ๆ ๆ

เสียงแตรดังสนั่น อย่างต่อเนื่อง

“พ่อใครตายวะ บีบแตรอยู่ได้”

ลุงคงบ่น แต่โผล่หน้าไปดูอย่างรำคาญ แต่แป้งเฉยๆ นึกเดาได้ แม้ว่าเสียงแตรจะไม่คุ้น แต่นิสัยบีบแตรเรียกร้องความสนใจ หรือเรียกง่ายๆว่ากวนประสาทชาวบ้านอย่างนี้ไม่มีใครหรอก

“เจ้าถม อุ๊ปะ เปลี่ยนรถใหม่อีกแล้ว มิน่าเสียงแตรไม่คุ้นเลย”

“บีบแตรสันดานเสียแบบนี้ ลุงคิดว่าจะมีคนอื่นอีกรึไง”

“แล้วเอ็งก็ไม่ออกไป ปล่อยให้มันบีบแตรกวนประสาท พอกันเลย”

“ญาติกันน่ะลุง”

แป้งหัวเราะ แล้วโผล่หน้าออกไปดู ปฐมพัฒน์นั้นเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง แต่งตัวก็หล่อเนี๊ยบ ราวกับหลุดมาจากแคตตาล็อก

ปฐมพัฒน์เคยบอกกับแป้งว่าเขามีอาชีพเป็นนักธุรกิจที่หล่อ เท่ที่สุดในตำบล แป้งไม่เคยคัดค้านความเป็นนักธุรกิจของปฐมพัฒน์ และไม่คิดจะพูดอะไรให้ปฐมพัฒน์เสียความภูมิใจ ตราบเท่าที่ปฐมพัฒน์ยังคงไม่มีปัญหาเรื่องการเงินกับเขา

ปฐมพัฒน์เดินลงมาจากรถคันหรูที่เพิ่งถอยมาใหม่ด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์

“ไอ้แป้ง ไม่ได้ยินเสียงแตรรถหรือไงวะ”

“ได้ยิน แต่ไม่ใช่ธุระที่จะต้องใส่ใจว่าใครบีบแตรกวนประสาทดอกดาวเรืองข้า มานี่มีอะไร”

“เมื่อกี้ไปที่บ้านนายมา เพื่อนไอ้ป้อมสวยดีนะ”

“เออ ที่มานี่จะพูดเรื่องนี้รึไง”

แป้งทำทีเป็นไม่สนใจ นึกรำคาญที่ใครๆเห็นไม้ดัด จะพูดถึงความสวยของเธอทุกคน และมันก็เป็นภัยสำหรับเขามาก เพราะคนที่ชม อาจจะแย่งไม้ดัดไปจากเขา

“ไอ้นพดลมาพูดอะไรกับนาย...เรื่องประมูลใช่มั้ย”

“ก็รู้แล้วจะมาถามทำไม...ว่าแต่...นายคิดทำไปทำไม ทุกวันนี้ยังรวยไม่พออีกเหรอวะ”

แป้งย้อน ลุงคงจะหลบเข้าไปข้างใน แต่ปฐมพัฒน์ถามขึ้นก่อน

“คำว่ารวย มีคำว่าพอเหรอลุง”

ลุงคงยิ้มแหย

“ข้าไม่เคยรวยว่ะ เลยไม่รู้โว้ย”

ลุงคงเดินหนีไปหน้าตาเฉย ปฐมพัฒน์หันมามองแป้ง

“มันบอกให้นายมาเตือนฉัน ไม่ให้ประมูลเรื่องสะพาน”

“ก็ใช่”

“แล้วทำไมไม่มาบอก”

“เฮ้ย...ไอ้ถม...เราน่ะเป็นญาติกัน ไม่มีใครเป็น( ^o^ )ใคร อย่าให้มันมากนักเลย อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าหาความเดือดร้อนมาให้ญาติพี่น้องก็แล้วกัน”

แป้งรับปากนพดลไปแล้วว่าจะบอกปฐมพัฒน์ให้ แต่คิดไปคิดมา ก็สรุปได้ว่าไม่พูดดีกว่า เพราะคนอย่างปฐมพัฒน์เตือนไปก็ไม่มีประโยชน์ และคิดไปคิดมา เขาก็คิดได้ว่า...เขามีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำเพื่อนพดล มันไม่ใช่เรื่องอีกเช่นกัน

“มันจะเดือดร้อนอะไร รับงานได้ ก็ต้องมาจ้างพวกเรากันเองทั้งนั้น มีแต่จะหารายได้เข้าชุมชน”
ปฐมพัฒน์อธิบายอย่างพยายามบอกจะบอกว่าตนเองคิดถูก แป้งถอนใจ

“มันง่ายอย่างนั้นเลยเหรอวะ ครอบครัวนพดลทำงานนี้มาตั้งนาน นายเองก็รู้”

“ธุรกิจน่ะ...ใครดีใครได้ ประมูลได้ก็เอาไปสิวะ จะกลัวอะไร แต่คงกลัว ไม่งั้นคงไม่มาพูดกับนาย”  

“นายก็ตัดสินใจทุกอย่างชัดเจนอยู่ในใจนายแล้วนี่ ก็ไม่เห็นน่าจะต้องมาถามอะไร หรือว่าต้องเดือดร้อนใจอะไร ถึงขนาดต้องแจ้นมานี่”

“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกไอ้แป้ง”

“อะไร”

ปฐมพัฒน์ยักไหล่

“เรื่องยังไม่เกิด จะพูดทำไม เดี๋ยวสักพักก็รู้เอง”

“พูดอะไร...ยิ่งพูดยิ่งงง”

“ช่างเถอะ...ไม่ใช่ปัญหาอะไรตอนนี้...ตามไปที่รถหน่อย ซื้อตุ๊กตามาฝากหลานว่ะ”

“เมื่อกี้ไม่เจอรึไง”

“เจอ แต่อึ้งกับความาสวยของพี่เลี้ยงว่ะ เลยลืม”

ปฐมพัฒน์เดินกลับไปที่รถ แป้งอยากโดดถีบตามหลัง กับประโยคสุดท้ายเนี่ยแหละ



แป้งหอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ 2 ตัว สำหรับแปมกับเป และของเล่นสำหรับเด็กผู้ชาย สำหรับแวน กลับมาที่บ้าน ปฐมพัฒน์ซื้อของเล่นมาฝากหลานๆเสมอ ถึงแม้จะทะเลาะกับเขาบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยพาลไปถึงเด็กๆ ซึ่งเป็นข้อดีที่แป้งเห็นในตัวญาติคนนี้ แต่นิสัยอื่นๆ ส่วนใหญ่จะรับไม่ได้

ไม้ดัดเห็นของเล่นที่เด็กๆได้แล้วก็แอบส่ายหัว เพราะสิ่งที่ขนเข้าบ้าน มีแต่จะทำให้บ้านรกมากขึ้น เท่าที่ดูมา เด็กๆเล่นกันไม่นานก็เลิกเห่อ ไม้ดัดแอบคิดในใจว่าจะกำจัดของในบ้านยังไงดี ให้หายบ้านหายรกเสียที

“เดี๋ยวไปนั่งรถเล่นกัน ไม้ดัดแต่งตัวให้เด็กด้วยนะ พี่ไปสืบข่าวหน่อยว่าพวกเล่นหวยเป็นไงบ้าง”
แป้งบอก เมื่อชะเง้อดูแล้วว่าที่บ้านแม่เงียบกริบ แสดงว่าแหม่มไม่อยู่ แป้งจะเดินไป ไม้ดัดรีบถาม  

“พี่แป้งจะไม่ช่วยแหม่มตามจริงๆเหรอ”

“ตาม...ตามใคร”

“เจ้ามือหวยไง”

“แหม่มมาพูดอะไร”

แป้งหันมาซัก ไม้ดัดยิ้มแหย ไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะรู้อยู่ว่าแป้งไม่อยากยุ่ง สมบัติเองก็เผ่นออกจากบ้านตั้งแต่ยังไม่สร่างเมาดี เพราะถึงแม้ว่าจะเสียดายเงินแทนเมีย แต่เพราะตัวเองเป็นตำรวจ จะมายุ่งกับเรื่องแบบนี้ก็ผิดวินัย ไม่ช่วยเมียก็โกรธอีก เพราะฉะนั้นเผ่นเอาตัวรอดก่อนดีกว่า เมื่อสมบัติไม่อยู่ แหม่มอาละวาดลั่นบ้าน แตกต่างจากคนที่เฮฮาเมื่อคืนนี้โดยสิ้นเชิง  

ไม้ดัดไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องนี้ แต่แหม่มมาขอร้องว่าให้ช่วยพูดกับแป้งให้หน่อย เพราะไม้ดัดกับพรรคพวกเล่นหวยที่ถูกโกง สืบได้แล้วว่าเจ้ามือหวยมีบ้านอยู่ในตัวเมือง จึงคิดจะไปตามกัน และอยากให้แป้งขับรถไปให้ เพราะรถแป้งเป็นรถกระบะ บรรทุกคนได้เยอะดี หรือถ้าแป้งไม่ยอมไป ก็จะขอยืมรถ แล้วจะให้พรรคพวกขับไปเอง

แหม่มไม่กล้าพูดกับแป้ง เพราะแป้งคงไม่ยอมทั้ง 2 อย่าง จึงคิดจะยืมปากไม้ดัดพูดแทน เพราะคิดว่าแป้งอาจจะเกรงใจไม้ดัดบ้าง

ไม้ดัดเล่าตามที่แหม่มพูดทุกอย่าง ตอนแรกคิดว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องยากอะไร เพราะสิ่งที่ขอก็เรื่องธรรมดาๆ แต่คำถามของแป้งที่เสียงแข็งผิดปกติว่าแหม่มมาพูดอะไรทำให้ไม้ดัดชะงักไป และเปลี่ยนจากการขอให้แป้งไปกับแหม่ม เป็นเล่าเรื่องที่แหม่มมาพูดแทน

“ไม้ดัดคิดว่าพี่ควรไปเหรอ”แป้งย้อนถาม เมื่อฟังจบ

“อ้าว...ทำไมต้องมาถามดัดแบบนั้น”ไม้ดัดเหวอ

“ก็เห็นมาพูด พี่ก็เลยสงสัยว่าไม้ดัดคิดว่าพี่ควรไปหรือเปล่าน่ะสิ”

“ดัดจะไปคิดอะไรล่ะคะ ก็แค่แหม่มบอกให้ช่วยพูด ดัดก็พูดไง”

“แต่มาพูดตามที่แหม่มสั่ง มันก็เหมือนกับเห็นด้วยกับแหม่ม”

“พี่แป้ง...ดัดยังไม่ได้บอกเลยว่าดัดเห็นด้วย”

“แล้วดัดว่าพี่ควรไปมั้ยล่ะ”

“ไม่รู้ไม่ใช่เรื่องของดัดนี่นา”

ไม้ดัดจะเดินหนี แป้งขวางทันที

“พี่ไม่อยากไป”

“แล้วไงคะ”

“พี่ไม่อยากไป พี่เลยบอกดัดไง”

“พี่แป้ง”

ไม้ดัดใช้หลักมือแตะหน้าฝากแป้ง อยากรู้ว่าเขาตัวร้อนหรือเปล่า

“พี่ไม่ได้บ้าน่า”

“แล้วพี่เป็นอะไร ดัดพูดเล่าดีๆ แต่พี่มาย้อนถามอะไรแปลกๆ งงนะเนี่ย”

“พี่ไม่อยากไป และไม่อยากให้ยืมรถ ไม่อยากยุ่งด้วยเลย พี่ไม่ชอบยุ่งกับพวกเล่นหวย ที่จะไปสืบก็เพราะอยากรู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง จะได้เลี่ยงถูกเท่านั้น”

ไม้ดัดมองสบตาแป้ง ขำที่เขาพยายามอธิบายอะไรมากมาย ทั้งๆที่ไม่ต้องก็ได้ แต่ดูแล้ว... เขาอาจจะไม่สบายใจ แต่ไม่รู้จะพูดยังไง ไม้ดัดตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องพูด

“พี่แป้งสัญญากับเด็กๆว่าจะพาไปนั่งรถเล่น”

“อ้าวเหรอ”

“ลืมเหรอคะ”

“เปล่า...พี่นึกว่าพี่สัญญากับไม้ดัดน่ะ”

“โธ่...ก็เหมือนกันแหละ...ก็ไปด้วยกันหมดนี่นา ไปเลยมั้ยคะ”

แป้งพยักหน้า

“งั้นดัดไปตามเด็กๆ”

ไม้ดัดยิ้มสด แล้วหันกลับเข้าบ้านไป

สัญญากับไม้ดัด หรือ สัญญากับเด็กๆก็เหมือนกัน...แป้งอยากให้เป็นคำสัญญาที่มีความหมายเดียวกันอย่างนี้ตลอดไปเหลือเกิน








.

จากคุณ	: my_view
เขียนเมื่อ	: 13 มี.ค. 53 23:21:07