เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง กับการรอ 1.2

คืนนี้ผมกลับห้องดึกกว่าทุกคืน พอดีมีฉลองจบโปรเจ๊ท นายใหญ่ของงานพาไปเลี้ยงใหญ่บนดาดฟ้าตึกสูงกลางเมือง ลมเย็นพัดผ่าน เครื่องดื่มเยี่ยม อาหารยอด หลายๆครั้ง เวลาผมมองไปทางไหน ก็อดคิดถึงเธอไม่ได้ หากเธอจะอยู่ตรงนี้

งานเลี้ยงเลิก ผมกับเพื่อนต่างแยกย้าย ผมโบกมือลาเพื่อนที่ละคนสองคน กลับมาที่ห้อง คอมพิวเตอร์เครื่องเดิมเปิดอยู่ หน้าเวบเพจที่เปิดอยู่หน้าเดียวรอคอยผมอยู่ทุกวัน

วันนี้เธอไม่ได้โพสต์อะไร เธออาจจะยุ่ง ผมเลือกไล่เปิดโฟส์เดอร์ในเครื่องที่ละโฟส์เดอร์แทน ยังมีเวลารออีกสักพัก เผื่อเธอจะเข้ามา

อย่างไม่รู้ทำอะไร ไล่ไปไล่มาไปเจอรูปถ่าย รูปถ่ายมากมายบนเครื่องผม ผมเป็นคนชอบเดินทาง เพื่อนฝูงที่ไปด้วยกันทั้งเรื่องงาน และท่องเที่ยว

เครื่องผมไม่มีรูปเธอ รูปล่าสุดที่ผมมีเป็นตอนที่เรารู้จักสักเกือบสิบปีได้แล้ว เราติดต่อกันบ้างเวลาที่ต่างคนได้กลับบ้าน บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ แต่ทุกครั้งก็จะมีเพื่อนฝูงมากมาย ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอมากนัก ได้แต่คุยกันด้วยเรื่องทั่วไป

สองปีได้แล้วที่ผมกลับแต่ไม่เจอเธอ เธอเองก็วุ่นกับเรื่องงาน หรืออาจเรื่องใครสักคน ผมไม่กล้าถาม มันคงทำร้ายจิตใจตัวเองเกินไป เพราะสำหรับผมคำตอบของเธอไม่สำคัญ มันไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนไป

คืนนี้อากาศเย็นลงอีก ผมเปิดฮีตเตอร์แรงขึ้น ผมเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ต้องมาอยู่ประเทศเมืองหนาว ผมอดคิดไปถึงเธออีกแล้ว เธอขี้ร้อนมากๆ จำได้มือเธออุ่นทั้งที่อากาศข้างนอกหนาว

พยากรณ์บอกว่าพรุ่งนี้หิมะจะตก ผมจะดูเผื่อเธอ เธอชอบหิมะ

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 14 มี.ค. 53 12:46:05