ความคิดเห็นที่ 1   “ฉันไม่มีน้องสาว” ที่สุดก็เค้นเสียงออกมาได้ “คุณแม่ของคุณจินตา ชื่อ เกศินี  เฉลิมลาภ  แต่งงานกับคุณทรงภพ  สิทธิวรไกร  มีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคนก็คือคุณ  คุณมาณา” ทุกคำพูดที่ได้ยินฉีกกระชากแผลเก่าที่คิดว่าหายสนิทไปหลายปีให้เปิดกว้าง  รับเอาความเจ็บปวดทุกข์ระทมอันแสนสาหัสให้หวนคืนอีกครั้งครา ภาพความหลังหวนคืนมาในมโนสำนึกราวกับนั่งดูหนังเก่ารอบแล้วรอบเล่า  ผิดแค่ว่าหล่อนได้ซึมซาบทุกความรู้สึกของตัวละครเอกอย่างถ่องแท้ ครอบครัวของหล่อนมีอยู่ด้วยกันสามคน พ่อ แม่ ลูก  ชีวิตในวัยเด็กมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม  พ่อแม่รักใคร่ผูกพันธ์ถ้อยทีถ้อยอาศัยช่วยเหลือกันทำมาหากิน  ทว่าความสุขนี้อยู่กับเราได้ไม่นาน  ความทุกข์ที่คอยโอกาสเหมาะก็เข้ามาอยู่กับเราชั่วนิรันดร์ เสียงเอะอะโวยวายของบิดาปลุกหล่อนให้ตื่นขึ้นมากลางดึก  สิ่งแรกที่เด็กหญิงวัยห้าขวบคิดได้ก็คือ...เกิดอะไรขึ้นกับพ่อที่แสนดีของหล่อน  พ่อไม่เคยดุด่าว่ากล่าวหรือแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวใส่แม่แม้สักครั้ง  แล้วแม่ล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า  ไวเท่าความคิด  เท้าเล็กๆ พาหล่อนตรงไปยังห้องพ่อกับแม่ที่อยู่ติดๆ กัน ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นเสมือนตราบาปซึ่งประทับลงบนใจดวงน้อยจนยากจะลบเลือน แม่ร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ  พยายามจับมือพ่อไว้ดุจคนจมน้ำไขว่คว้าหาหลักยึดเหนี่ยวพยุงกาย  ทว่าอีกฝ่ายไม่นำพา  สะบัดแขนหลีกหนีราวกับพบสิ่งที่น่ารังเกียจ “แม่จ๋า...แม่จ๋า..” มาณาถลามากอดคอแม่ไว้  น้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียขวัญพร่างพรู “โอ๋ๆ คนดีของแม่  อย่าร้องไห้นะลูก” ท่านลูบหลังไหล่ปลอบขวัญ  แต่ทว่า... “อย่าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องลูกฉัน..!” พ่อดึงหล่อนออกจากอ้อมกอดมารดา  ไม่ใส่ใจเสียงกรีดร้องเหมือนได้รับความเจ็บปวดเหลือประมาณของลูกหรือแม้แต่การยื้อยุดของภรรยา “ได้โปรดเถอะค่ะ คุณภพ  อย่าเอาลูกไปจากฉันเลย  สงสารฉันเถอะ” ผู้เป็นแม่วิงวอนเสียงสั่นเครือเหมือนหัวใจแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี “ฮึ...สงสารเหรอ  แล้วเธอล่ะเคยสงสารลูกไหม?  ก่อนทำ..ทำไมไม่คิด  เกิดเรื่องขึ้นแล้วยังมีหน้ามาขอความเมตตาสงสารอีกเหรอ?” “คุณไม่เข้าใจ” “ฉันไม่อยากเข้าใจผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอหรอก  ปล่อย!”ท่านแกะมือแม่ออกจากตัวหล่อนอย่างไม่ใจดี  “ออกไปจากบ้านฉัน  ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!” บิดาตวาดเสียงขรมกลบเสียงร่ำไห้ของหล่อนที่โถมตัวไปหามารดา  หากท่านโอบกอดไว้แน่น “มาณา”  ผู้เป็นแม่จะเข้ามาหาหากบิดาเบี่ยงตัวหนี “ไปซะ  อย่าให้ฉันกับลูกต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย” คำร้องขอนี้ดุจหมุดตอกตรึงปลายเท้าภรรยา สายตาที่ทอดมองมีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ  ริมฝีปากเผยขึ้นเล็กน้อยคล้ายอยากจะอธิบายบางสิ่ง  แต่พอเห็นความห่างเหินเย็นชาและน้ำตาของลูกผู้ชายหยดรินท่านก็เปลี่ยนใจ “แม่จ๋า...” หล่อนเอื้อมมือจะโน้มตัวไปหามารดาหากบิดาขืนไว้สุดกำลัง  พูดบางอย่างที่หล่อนจับความไม่ได้  รู้แค่ว่า...ภาพสุดท้ายที่ยังติดตรึงในความทรงจำก็คือ...แม่ก้มลงกราบเท้าพ่อขออุ้มหล่อนเป็นครั้งสุดท้าย  และคำพูดสุดท้ายที่ผนึกแน่นมิรู้ลืมหลังจากที่พ่อทำตามความประสงค์ก็คือ... ‘แม่รักลูกนะ...มาณา  รักมากกว่าชีวิตของแม่เอง’ เสียงกระแอมของทนายอุเทนปลุกภวังค์ความคิด  หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ มองอีกฝ่ายงงๆ “ไม่สบายหรือเปล่าครับ?” “ปะ...เปล่าค่ะ”  หล่อนจิ้มเจื่อนกลบลบความผิดปกติที่เกิดขึ้น  ทำเป็นสนใจในสิ่งที่เขาพูด “คุณจินตาได้ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินของเธอ  ได้แก่บ้านพร้อมที่ดินในจังหวัดกาญจนบุรีพร้อมทั้งกิจการรีสอร์ทและเงินสดจำนวนสี่แสนบาท  โดยมีข้อแม้ว่า...” เขาเว้นจังหวะกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของคู่สนทนา “ข้อแม้อะไรคะ?” มันได้ผล “คุณต้องอุปการะ  เด็กชาย คิฬาน  เฉลิมลาภ  ลูกชายของคุณจินตาจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ” “อะไรนะ!” หล่อนขึ้นเสียงสูง  ความทุกข์โศกหายวับไปกับตา  เบิกตามองทนายเหมือนเขากำลังว่าจ้างให้ไปฆ่าคน “เลี้ยงเด็ก!” “ครับ  ไม่ต้องห่วงนะครับ  น้องคิอายุสี่ขวบแล้ว  ไม่ใช่เด็กแบเบาะ  พูดกันรู้เรื่อง  เลี้ยงไม่ยากหรอกครับ”  เขาตีความไปโน่น “ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่อายุ” “แล้วอยู่ตรงไหนล่ะครับ?” ทนายเฒ่านิ่วหน้าถาม “มันอยู่ที่..เขา..เป็น..เด็ก” หล่อนเน้นทีละพยางค์หวังให้คนฟังเข้าใจถึงความลำบากของตนเอง  แต่มันเปล่าประโยชน์  เขายังคงตั้งคำถามที่ทำให้หล่อนงุดหงิดหนักกว่าเก่า “แล้วยังไงล่ะครับ?” สิ่งแรกที่ผ่านเข้ามาในความคิดของมาณาก็คือ....จับชายวัยกลางคนเขย่าแรงๆ  แล้วก็อัญเชิญออกไปจากห้อง  ปิดประตูแรงๆ สักปั้ง  จากนั้นก็กลับมาทิ้งตัวนอน  เลิกใส่ใจกับเรื่องไร้สาระที่เขาเอามาสุมหัว  ทว่าพอเห็นสายตาเอื้อเอ็นดูระคนงุนงงสงสัยก็เปลี่ยนใจ “เด็กคือสิ่งมีชีวิตที่..” หล่อนกรอกตามองเพดานราวกับมองหาคำอธิบายที่ใกล้เคียงกับความคิดมาพูดกับเขา “ยุ่งยาก  วุ่นวาย  เอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่อง  น่ารำคาญ” อุเทนพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย  แต่ทว่า... “ผู้ใหญ่บางคนก็เป็นแบบนั้น” สายตายที่จับจ้องมองหล่อนเหมือนจะบอกว่า ‘ตอนนี้ผมเจออยู่คนนึง’ มาณามองอีกฝ่ายนัยน์ตาขุ่น  หงุดหงิดกับคนพูดไม่รู้เรื่อง “เอาเป็นว่า  ฉันคงรับพินัยกรรมนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”  หล่อนบอกปัดอย่างไม่ใยดี “ผมว่าอย่ารีบร้อนตัดสินใจจะดีกว่านะครับ  ลองเก็บเรื่องนี้ไปคิดดูก่อน  ถ้าเรายอมรับความเปลี่ยนแปลง บางทีชีวิตก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็ได้นะครับ”  เขาพูดทิ้งท้ายกำลังจะขอตัวกลับหากมาณาเรียกไว้ “เดี๋ยวค่ะ”  หล่อนมีท่าทีอึกอักเหมือนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร สักครู่ก็เอ่ยถามตามตรง “จินตา...เป็นอะไรตายคะ?” “หัวใจวายครับ” “แล้ว...แม่ฉันล่ะคะ”  น้ำเสียงหล่อนมีแต่ความลังเล “ท่านเป็นยังไงบ้าง?” อุเทนนิ่งไปคล้ายไม่อยากตอบคำถามอันจะทำให้คนฟังระคายใจ  ทว่าพอเห็นสีหน้าคาดหวังรอคอยก็เปลี่ยนใจ “ท่านเสียไปเมื่อสองปีก่อนครับ” คำตอบนี้ดุจสายฟ้าฟาดกลางใจคนฟัง ดึงเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดให้เหือดหายไปพร้อมๆ กับความเจ็บปวดที่โถมประดังราวคลื่นลูกโต  หัวใจเหมือนถูกฉีกกระชากออกจากอก  หยดน้ำตาเอ่อคลอหยาดริน  ลำคอตีบตันเหมือนมีก้อนแข็งๆปิดกั้น  ความเจ็บปวดทุกข์ตรมกลับกลายเป็นเพื่อนแท้ที่โอบแขนรอบกายอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : พรายแสง (พรายแสง) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 21:34:10

ความคิดเห็นที่ 2   “ผมเสียใจด้วย” อุเทนกล่าวเสียงแผ่ว มาณาพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าน้อยๆ พยายามข่มกลั้นอารมณ์ความรู้สึกอย่างสุดความสามารถ “ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลย?” “ไม่ทราบครับ  ผมเพิ่งมาทำงานให้คุณจินตาเมื่อสองเดือนนี่เอง” “แล้วศพของจินตาล่ะคะ?” “ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาไปเรียบร้อยแล้วครับ” “อะไรนะ!” คนฟังชักมึน ทั้งโกรธและโล่งใจที่ไม่ต้องเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องนี้  ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินที่เข้ามาหยิบฉวยสิ่งของที่ไม่ใช่ของตน “ถ้าฉันเป็นพี่สาวของเขาจริงๆ  แล้วทำไมถึงไม่บอกให้ไปจัดกาเรื่องพิธีศพล่ะ? ทำเหมือน..” “เป็นความต้องการของคุณจินตาครับ” เขากล่าวแทรก “แล้วพ่อเด็กล่ะ  จะไม่มีปัญหาเหรอถ้าฉันเข้าไปชุบมือเปิบ?” “เธอไม่มีสามีครับ  มีแต่ลูก” “ห๊ะ..?!” อาการ  งง..มึน..จุก  หวนกลับมาอีกครั้ง  ไม่สิ...ตอนนี้รู้สึกเหมือนวิ่งชนกำแพงมากกว่า “จะมีลูกโดยไม่มีพ่อของลูกได้ยังไง?” คู่สนทนายักไหล่เหมือนมันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดสำหรับสังคมยุคปัจจุบัน เห็นท่าทางของทนาย มาณาก็รู้สึกเหมือนตนเองแก่กว่าอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ “แล้วตอนนนี้เด็กอยู่กับใครคะ?” “ฝากคนในรีสอร์ทเลี้ยงให้น่ะครับ” “ถ้าฉันไม่รับพินัยกรรม  อะไรจะเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้คะ?” ทนายเฒ่าซ่อนยิ้มในหน้า  ดีใจที่มาณาไม่ใช่คนเห็นแก่ได้โดยไม่คำนึงถึงชีวิตน้อยๆ ที่ติดมากับทรัพย์สินเงินทองที่หล่อนจะได้รับ “คิฬานจะต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  จนกว่าจะอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ถึงจะมีสิทธิ์รับมรดก” “หมายความว่า...ถ้าฉันรับมรดก  ฉันก็จะต้องเลี้ยงเด็กคนนี้  แต่ถ้าไม่รับ  มรดกก็จะเป็นของเด็กตอนเขาอายุครบยี่สิบปี  ฉันเข้าใจถูกต้องไหมคะ?” “ครับ” มาณากุมขมับ  มึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก  เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงได้เปิดเผยเรื่องราวของคนสองคนให้ได้รับรู้ คนหนึ่งคือผู้ให้กำเนิด  เป็นผู้เดียวที่หล่อนโหยหามาเนิ่นนาน  แต่ทว่าวินาทีที่รู้ข่าวคราวท่าน หัวใจหล่อนก็ต้องแตกสลาย  ความเจ็บปวดยังคงอยู่ ความเจ็บช้ำยังมิเคยลบเลือน อีกคนเป็นคนที่ไม่เคยคิดว่าจะมีตัวตนอยู่ในโลก  ทว่าวันที่รับรู้ถึงการมีตัวตนของน้องสาวก็กลายกลับเป็นวันที่พรากจากอีกครั้งโดยมีหนึ่งชีวิตมาเป็นตัวแทน หล่อนตรองไม่ตกว่าควรจะรับหรือปฏิเสธพินัยกรรมฉบับนี้ดี อุเทนจับตามองหล่อนครู่ใหญ่  คิดว่าตนเองรุกอีกฝ่ายมากเกินไป  ควรให้เวลามาณาตัดสินใจอีกสักพักน่าจะดีกว่า “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ  ยังไงก็ขอให้พิจารณาเรื่องนี้อย่างละเอียดด้วย” มาณาลุกไปส่งชายวัยกลางคนที่หน้าห้อง  หับประตูปิดลงช้าๆ เมื่อเขาลับกายไปจากสายตา  ความเงียบที่โอบล้อมรอบกายเป็นเสมือนเพื่อนแท้ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับหล่อนมาโดยตลอด กี่ปีแล้วนะที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว อ้อ...นับตั้งแต่พ่อตายไปเมื่อห้าปีก่อน  ตายไปพร้อมๆ กับความเจ็บช้ำที่กัดกร่อนความเข้มแข็งในจิตใจและร่างกาย ตั้งแต่มารดาก้าวเท้าออกจากบ้าน  ท่านก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย  ฝังชีวิตที่เหลืออยู่ไว้กับความเคียดแค้นชิงชัง  น้ำเมากลายเป็นมิตรสนิทที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา มาณาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์เปิดช่องเสียบบัตรประชาชนดึงเอารูปถ่ายใบหนึ่งออกมา  มันเป็นรูปของแม่เพียงใบเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่  เป็นรูปครอบครัวที่ถ่ายร่วมกัน  สีของรูปถ่ายซีดจางไปตามกาลเวลาหากไม่อาจบดบังรอยยิ้มแห่งความสุขที่ทุกคนมีร่วมกันได้ แม่อุ้มหล่อนไว้บนตักในขณะที่พ่อโอบแขนไปรอบร่างบาง  บ่งบอกถึงความรักความผูกพันธ์ที่มีร่วมกัน  แต่ทุกอย่างพังครืนราวปราสาททรายต้องแรงคลื่น  ชั่วข้ามคืนทุกสิ่งที่ร่วมสร้างก็พังพิณไม่เป็นท่า  บ้านที่มีรักกลับกลายเป็นฝันร้ายคอยหลอกหลอน หล่อนไล้ปลายยนิ้วบนดวงหน้าสวยหวานของมารดา  ทั้งเจ็บช้ำทั้งทรมานกับวันคืนที่ต้องอยู่โดยปราศจากท่าน  มีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยถาม  ทว่า..ทุกอย่างมันสายเกินกาล ท่านจากไปไม่หวนคืนแล้ว ‘แม่เราน่ะ  เป็นผู้หญิงหลายใจ’ คำพูดของพ่อในยามเมามายดังก้องในโสตประสาท  แม้น้ำเสียงจะอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์สุราแต่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดแค้นเคืองมิเสื่อมคลาย ‘พ่อโง่เองที่เลือกผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแม่ของลูก’ มาณานึกถึงตนเองในวัยสิบหกที่ต้องรับฟังคำสบถก่นด่ามารดาด้วยหัวใจที่ชอกช้ำ  แม้จะเป็นถ้อยคำซ้ำซากซึ่งจำได้อย่างขึ้นใจ แต่หล่อนก็รับฟังด้วยดี  เพราะไม่มีใครรู้ซึ้งถึงความขมขื่นปวดร้าวนี้ได้เท่ากับผู้ที่ต้องสูญเสียเหมือนกัน ‘เขาสวมเขาให้พ่อโดยไม่คิดสักนิดว่าพ่อจะรู้สึกยังไง  จนท้องคาบ้านแล้วยังจะมีหน้าให้พ่อยกโทษให้อีก’ จริงสิ...ตอนนั้นพ่อพูดถึงเรื่องเด็กในท้องแม่  นี่ก็หมายความว่า...จินตา  เป็นน้องหล่อนน่ะสิ  น้องคนละพ่อ  ที่แน่ใจว่ามิได้มีพ่อคนเดียวกันก็เพราะบิดาเล่าให้ฟังว่า ตอนหล่อนอายุได้สองขวบกว่าๆ  ท่านก็ประสบอุบัติเหตุ  ทำให้เป็นหมันไม่สามารถมีลูกได้ แต่แม่หล่อนท้อง..! มาณายิ้มทั้งน้ำตา  สมเพชโชคชะตาของตัวเอง แม่ไม่เคยมาหาหล่อนเลยนับแต่วันที่ก้าวเท้าจากไป  แม้วันที่พ่อเสีย  ท่านก็ไม่เคยเยี่ยมกรายมาให้เห็น  ทุกคืนวันหล่อนเฝ้ารอคอยว่าสักวันแม่จะกลับมา  ในวัยเด็ก...วันแม่  กลายเป็นวันที่หัวใจหล่อนแหลกสลาย  ไม่ว่าจะหันหน้าไปทางไหนก็จะแลเห็นความรักความห่วงใยที่มารดามีต่อลูก  เพื่อนทุกคนมีแม่อยู่เคียงกายในขณะที่ตนเองยืนอยู่เพียงเดียวดาย  ชีวิตหล่อนเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด  ไม่เคยรู้ข่าวคราวใดๆ จากท่านเลย จนกระทั่งวันนี้ มาณาทิ้งตัวนอนมองเพดาน  ในมือยังคงถือรูปถ่ายของครอบครัวไว้ ครอบครัวใหม่ของแม่จะเป็นยังไงนะ?  คงจะมีความสุขกันมากจนหลงลืมลูกคนนี้ไป  แม้วันที่ท่านลาจากโลกนี้ก็ไม่เคยให้ใครส่งข่าวคราวมาบอก  ทำเหมือนไม่มีหล่อนอยู่ในโลก แล้วแบบนี้ยังจะให้หล่อนเข้าไปข้องเกี่ยวอีกทำไม เปลือกตาที่ทอดจับเพดานเริ่มหนักอึ้ง  ประสาทรับรู้อ่อนล้าใกล้หลุดลอยหากหูยังแว่วได้ยินเสียงหญิงชายพูดคุยกันอยู่ใกล้ๆ “ผู้หญิงคนนี้อาจจะสร้างปัญหาให้กับเรา” เสียงผู้หญิงดังแว่วๆ “ฮึ...ก็แค่มนุษย์” เสียงที่ตอบกลับห้าวทุ้มเจือด้วยความเหยียดหยัน ใครมาอยู่ในห้องหล่อน  มาณาพยายามปรือตาขึ้นมอง  ทว่าสิตสัมปชัญญะดับวูบดุจเปลวเทียนต้องแรงลมพัด +++++++++++++++ จากคุณ : พรายแสง (พรายแสง) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 21:35:28

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสนใจมากคะ จากคุณ : Geebi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 09:21:25

ความคิดเห็นที่ 4 มาณา ถ้ายังไงก็เห็นแก่หลานบ้างน๊า สงสารเด็ก จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 13:09:23

ความคิดเห็นที่ 5   ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ จากคุณ : พรายแสง เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 06:21:30

ความคิดเห็นที่ 6 ให้เงินสี่แสน ต้องรับเลี้ยงเด็กที่ไม่เคยรู้จักกัน 16 ปี อึ้งไปเหมือนกันนะ จะทำรีสอร์ทรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูเป็นพินัยกรรมที่คนทำเห็นแก่ตัวทีเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 21:31:13