เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง

กับคำขอ 0.3

ตื่นขึ้นมา กี่โมงแล้ว ห้องมืดๆ น่าจะเก้าโมงกว่า สิบโมง หันไปคว้านาฬิกาปลุกมาดู เฮ้ยเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว ฉันนอนไปกี่ชั่วโมงกัน ที่แน่ๆตอนนอนไม่น่าเกินเที่ยงคืน


ดูเหมือนฉันจะไม่เคยอิ่มกับการนอน อย่างต่ำในแต่ละคืน แปดชั่วโมง แต่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ การนอนแบบไม่มีนาฬิกาปลุก ทำให้วันหนึ่งของฉันหมดไปแล้วครึ่งวัน


ตื่นมาเปิดทีวี เสียงของทีวีช่วยฉันได้ ไม่ว่าดูหรือไม่ดู เพื่อนโทรมา ฉันว่าเพิ่งตื่น หยิบคุ้กกี้มากิน นั่งดูซีรี่ย์ไปพลาง ระหว่างรอคนมาเอาผ้าไปซัก


เคเบิลฉายซีรี่ย์เกาหลี เคเบิลแบบนี้ไม่มีที่บ้านเรา ไม่รู้ทำไม แปลกแต่จริง หลายช่องๆที่น่าสนใจ มักจะไม่เห็นที่บ้านเรา ไม่รู้อะไรเป็นเกณฑ์การเลือกฉาย


ดูซีรี่ย์จนจบไปสองชั่วโมง คนมาเอาผ้ายังไม่มา เพื่อนเริ่มโวย ฉันได้แต่บอกทำใจ ไม่เค้าก็เรา ใครที่ทนไม่ได้ก่อน ก็ต้องเลิกไป ตราบใดที่คนเรายังหาที่ดีกว่าไม่ได้ เราก็มักจะต้องทนอยู่กับอะไรที่เป็นอยู่ จะมีสักกี่คนที่เปลี่ยนแปลง ทั้งๆที่ไม่มีที่ใหม่ มันก็เหมือนมี Primary & secondary หรือ active & standby


ส่งผ้าที่ซักเสร็จ เพื่อนชวนไปเดินซื้อของ นั่งแท็กซี่กันไป ครึ่งชั่วโมง ที่ช๊อปปิ้งเน้นไปทางเสื้อผ้า สำหรับฉันไม่ใช่ขาช๊อป ก็ได้แต่เดินเอาเพลิน ผ่านคนมากมาย วูบหนึ่งเหมือนเห็นคนที่คุ้นในความรู้สึก


บางครั้งฉันก็เหมือนประสาทหลอน การมีใครอยู่ในความคิด มักทำให้เกิดความหวังที่จะได้เจอ ทั้งที่เป็นไปไม่ได้ โลกอาจไม่ใหญ่ แต่ไม่เล็กจนจะมีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้


เดินจนค่อนเย็น แวะร้านอาหารจีน อาหารมื้อแรกนอกจากคุ้กกี้ของวันนี้ เพิ่งรู้สึกตัวว่าหิว กลับจากเดินหลายชั่วโมง วันนี้ทีวีฉาย Notting hill หนังโรแมนติกซะเหลือเกิน ดูกี่ครั้ง ฉันก็รู้สึกอบอุ่น


การเดินทางตลอด การอยู่ท่ามกลางผู้คนต่างเชื้อชาติ ทำให้ฉันเริ่มชินกับการปรับตัว ทำตัวแตกต่างได้แต่ไม่แปลกแยก ลักษณะการเดิน คำพูด ท่าทางของคนในแต่ละประเทศไม่ค่อยเหมือนกันนัก เหมือนที่เค้าบอกว่าแขกตอบรับแต่ส่ายหัว


แต่อย่างหนึ่งที่ฉันเรียนรู้ คนไม่ว่าจะเชื้อชาติไหน ก็ต้องการคนรายล้อม แม้ว่าเราจะปฏิเสธซักแค่ไหนว่าเราอยู่คนเดียวได้


คนเราก็แค่ต้องการใครคนหนึ่ง อยู่ข้างๆ Always beside you อยากได้ยินคำๆนี้จากใครคนหนึ่ง


บอกตัวเองให้ลืม แต่ก็ไม่อยากให้ใครคนนั้นลืมเรา

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 15 มี.ค. 53 09:04:58