ความคิดเห็นที่ 1 กับการรอ 1.4 ผมปิดหน้าต่างบทสนทนาออนไลน์ ตกใจ ผมตกใจ ผมเห็นเธอออนอยู่บนนั้น อารมณ์ตื่นเต้น ทำให้ผมเลือกล๊อกเอ้าท์ออกมา ผมไม่ได้เปิดโปรแกรมนี้มานานแล้ว วันนี้ผมเปิดขึ้นมา ทั้งๆที่ใจหวังว่าจะพบเธอบนนั้น แต่พอเห็นชื่อเธอออนไลน์ ผมกลับตกใจ ดูงี่เง่าสิ้นดี ผมเลือกที่จะเข้าไปอีกครั้ง เธอไม่อยู่แล้ว เธออาจไม่เห็นผมด้วยซ้ำ วันนี้มีงานต้องเอากลับมาทำ ผมต้องเคลียรงานหลายอย่างก่อนจะลาพักร้อนสักอาทิตย์ไปเที่ยวกับเพื่อน เมืองที่ผมอยู่ ตั้งอยู่ตอนกลางๆประเทศ พอช่วงวันหยุดยาว ผู้คนมักไปเที่ยวทางเหนือ ผู้คนในเมืองมักโหยหาธรรมชาติ ผมเองมีเพื่อนอยู่แถบนั่น คงได้แวะไปหา นี่ก็ใกล้ปลายปีแล้ว ไม่รู้เธอมีแพลนไปไหนหรือเปล่า ผมรู้ว่าเธอชอบท่องเที่ยวเหมือนกัน เคยเห็นรูปเธอ ที่เพื่อนๆเธอโพสต์ไว้ เธอไม่ค่อยโพสต์รูปตัวเองนักจากที่ผมสังเกต อยากให้เธอโพสต์รูปบ้าง ไม่รู้ตอนนี้เธอจะอ้วนขึ้น หรือผอมลงสักกี่มากน้อย เธอมักกินน้อย กินไม่ค่อยเป็นเวลา ผมมักเป็นห่วงสุขภาพเธอเสมอ สองปีแล้วไม่ได้เจอ หรือผมจะเลือกกลับบ้าน ผมมานั่งคิดสองจิตสองใจ พักหลังผมคงแก่ตัวลง คิดกลับไปกลับมาเหมือนพวกสูงอายุ ผมอยู่ที่นี่มานาน บางครั้งก็รู้สึกว่าสมควรกลับบ้านซะที เหตุผลนะเหรอ ผมหาเหตุผลให้กับตัวเองไม่ได้ เพราะอะไร หรือเพราะใคร บางครั้งคนเราก็อยากทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล ยิ่งเราโตขึ้นเหตุผลมักจะมากขึ้นตาม เรากลัวที่จะให้อารมณ์มาอยู่เหนือความคิด เราตัดสินว่าอะไรถูก ผิด จากเหตุผลมากมาย แต่สุดท้ายคนที่เป็นทุกข์มากมายจากการตัดสินใจด้วยเหตุผล ก็คือตัวเราเอง จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 09:41:11

ความคิดเห็นที่ 2 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 13:23:26