ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ บ้านของกิ่งมีชิงช้าเล็กๆ นั่งได้ 1 คน ชิงช้าค่อนข้างเก่าเพราะว่ามันอยู่มาตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอจะชอบที่จะมานั่งเล่นตรงนี้แล้วพ่อแม่ของเธอจะคอยพลัดกันมาไกวให้ แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะต้องออกมาอยู่คนเดียวแล้ว แต่ตอนนี้เธอมีกล้าแฟนหนุ่มมาไกวชิงช้าให้เธอนั่งเสมอ เสียงไกวชิงช้าดังเอี๊ยดๆ เพราะสนิมที่เกาะมัน แต่เธอก็มีความสุขที่จะได้ฟังมัน “ชั้นว่าจะส่งการ์ดไปหาต้น” กิ่งพูดขณะที่นั่งอยู่บนชิงช้า ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เธอพูดต่อ “อย่างน้อยก็ถือว่าเราบอกเขาพูดตรงๆ นะชั้นรู้สึกไม่ค่อยดีเลยที่เราปิดบังเขามาตลอด” ชายหนุ่มหยุดไกวชิงช้าหันไปมองหญิงสาวเขายิ้มที่มุมปากพยักหน้าให้เธออย่างเข้าใจ ชิงช้าค่อยๆ หยุดแกว่ง หญิงสาวลุกขึ้นมา “กล้าจะทำอะไรน่ะ อย่านะ” กล้าเอามือช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้ม แล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน “ไหนๆ ก็จะแต่งแล้ว ขอมัดจำสักหน่อย” เขาพูดก่อนวางเธอลงบนเตียงนอน “อย่านะๆ” หญิงสาวผลักเขาออกไป เขาหัวเราะมีความสุข เธอหัวเราะตามพร้อมถามว่า “หัวเราะอะไร มีอะไรน่าขำ” “เปล่าหรอก แค่อยากหัวเราะ” เธอทำหน้าสงสัย “นี่ชั้นจะแต่งงานกับคนบ้าหรือเปล่าเนี่ย” “มาเตรียมงานแต่งของเราดีกว่า จะจัดที่ไหน อะไรยังไง ว่ามา” ชายหนุ่มลุกขึ้นพูด “ชั้นโทรหาพ่อแม่แล้วท่านบอกว่า ท่านอยากให้จัดที่นี่เพราะได้ถือโอกาสมาเที่ยวซะด้วยเลย” ชายหนุ่มรับฟังอย่างตั้งใจ “งานก็จัดเป็นงานเล็กๆ ที่บ้านเรานี่แหละ ชั้นอยากจัดตรงสวนข้างล่าง” เธอพูดต่อ “งั้นงานก็เอาตามนี้แล้วกันนะ เราไปนอนแล้ว” เขาเดินออกไปทักทายโบ้สุนัขของเธอที่นอนอยู่หน้าบ้าน “ดูแลเจ้านายแกให้ดีดีนะ” การ์ดเชิญทยอยส่งไปตามบ้านต่างๆ จนถึงการ์ดที่จะส่งให้ต้น กิ่งเขียนจดหมายแทรกลงไปด้วย ก่อนจะเอาไปให้บุรุษไปรษณีย์ส่ง เพราะบ้านอยู่คนละจังหวัด “พ่อหนุ่มเอาจดหมายมาส่งบ้านนี้เหรอ” คุณป้าคนหนึ่งมาทักบุรุษไปรษณีย์ “ครับ” “เจ้าของบ้านไม่อยู่เหรอครับบ้านเงียบเชียว” “พอดีเขาป่วยอยู่ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล เอาจดหมายมาให้ป้านี่ ป้าจะไปหาหมอพอดีเดี๋ยวป้าเอาไปให้” คุณป้ารับการ์ดเชิญไว้แล้วเดินไปขึ้นรถเมล์ ยิ่งใกล้คืนแต่งงานกิ่งก็ยิ่งกังวลแต่แม่ของเธอบอกว่ามันเรื่องปกติ เธอนอนไม่ความรู้สึกกังวลขนาดนี้เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน จู่ๆ ไอ้โบ้มันก็หอนขึ้นมา ท่ามกลางราตรีอันเงียบสงัดกับเสียงหมาหอนมันเป็นสิ่งที่ใครๆ หลายคนคงไม่อยากเจอ รวมทั้งเธอด้วย “โบ้...แกหอนทำไม...แกก็น่าจะรู้ว่าชั้นกลัว” เธอหยิบโทรศัพท์โทรไปหาต้นแต่กล้าบอกว่าไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวล หมาก็หอนหาคู่เป็นปกติ พลันเธอวางสายลง เธอได้ยิ่งเสียงดังเอี๊ยดๆ “ใครมาไกวชิงช้ากัน” เธอเดินไปที่หน้าต่าง เห็นชิงช้าตั้งตระหง่านนิ่งสนิท ไม่มีวี่แววของการเคลื่อนไหว แต่แล้วเสียงเอี๊ยดๆ ก็ดังขึ้นมาอีก...จากทางด้านหลังของเธอ เธอหันหลังกลับไปหน้าต่างกลับเปิดออกเอง เธอเห็นชายคนนึ่งหนึ่งบนรถเข็นหันหลังให้เธออยู่ ชายคนนั้นเข็นรถไปข้างหน้าเสียงเอี๊ยดๆ ก็ดังออกมาจากล้อที่ขึ้นสนิมเกรอะกรัง หน้าของเธอซีดพลางนึกถึงเหตุการณ์ในฝันครั้งก่อน เธอทรุดลงกับพื้น หลับตาลงเพื่อที่จะไม่เห็นภาพ แต่เธอยังคงได้ยินเสียงเอี๊ยดๆ อยู่ตลอดเวลา เธอนั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งเช้า เธอตื่นมาพบว่าหน้าต่างทั้งหมดถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา เธอโทรไปเล่าเหตุการณ์ให้กล้าฟัง กล้าเลยขอมานอนที่บ้านเธอ เธอจะได้หายกังวล “โห่..นอนบนเตียงไม่ได้เหรอ? โซฟามันแข็งจะตายนอนไม่สะดวก” กล้าพูดกับกิ่ง “แหมๆ ถ้าไม่นอนที่โซฟาก็นู้นไอ้โบ้มันว่าง นอนกับมันไหมล่ะ” เธอกล่าว จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:40:35

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๐ บนสะพานไม้เล็กๆ สร้างคร่อมลำธารแห่งหนึ่ง น้ำไหลเอื่อยๆ มีเสียงนกจิ๊บๆ บรรกาศเต็มไปด้วยธรรมชาติ ชายหนุ่มกับหญิงสาวยืนคุยกันบนสะพาน พูดถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง อนาคตที่จะแยกเขาทั้งสองคนออกจากกัน “จะไปจริงๆ เหรอ” ต้นพูด “อือ” หญิงสาวพยักหน้า “เราขอพ่อแม่เราแล้ว ท่านก็อนุญาตให้เราไปเรียนที่นู้นได้” เธอหันหน้ามามองต้น “ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรามีบ้านอยู่ที่นู้นด้วย แล้วกล้าก็ไปเรียนกับเรา ไม่ต้องห่วงหรอก” “แล้วเราจะยังรักกันหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม หญิงสาวเงียบ มีแต่เพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง “แล้วต้นคิดว่าเราจะยังรักกันอยู่ไหม” ชายหนุ่มพยักหน้าแต่แววตากังวลกับเรื่องในอนาคต เมื่อวันที่ต้องจากกันมาถึง ต้นไปส่งกิ่งที่ท่ารถ “ไอ้กล้ายังไม่มาอีก สายตลอดเลยไอ้นี่” ต้นส่ายหน้า กิ่งเลยพูดว่า “ไม่ต้องรีบหรอก นี่ตั้งอีกนานกว่ารถจะออก” “มาแล้วๆ” กล้าวิ่งมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ “นี่แบกบ้านไปเหรอไง กล้า” กิ่งทัก “ไอ้กล้า ดูแลแฟนกูด้วยนะ” ต้นพูด กล้าพยักหน้ารับ ทันทีที่รถคันโตเคลื่อนออกไป ต้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากิ่ง “กิ่ง เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกเป็นห่วงเธอขนาดนี้” “สงสัยเพราะเราไม่เคยต้องจากกันไกลเลยมั้ง ไม่ต้องห่วงเราจริงๆ นะ เราดูแลตัวเองได้ ต้นนั่นแหละ อย่าลืมออกกำลังบ้างนะ จะได้หายเจ็บป่วยออดๆ แอดๆ สักที” “ต้น..นายร้องไห้เหรอ ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอก” ต้นไม่ตอบกลับมีเพียงเสียงสะอื้นของเขา ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า “อย่าทิ้งเรานะ” กิ่งตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน “ไม่หรอก เดี๋ยวเรียนจบเราก็จะกลับมาเจอกันอีก” เมื่อเวลาเปลี่ยนผัน ของทุกสิ่งย่อมผันแปร รวมทั้งจิตใจของคนด้วยจากที่กิ่งเคยคุยกับต้นทุกวันๆ ก็เริ่มน้อยลง จนถึงไม่คุยเลย เขาว่ากันว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด คำคำนี้ก็คงใช้ได้กับกรณีนี้ ตอนที่กิ่งเปลี่ยนใจมารักกับกล้าแทน อาจจะเพราะว่ากล้าอยู่เคียงข้างกิ่งตลอดเวลา แต่ต้นอยู่ห่างไกลได้เจอกันเพียงแต่เสียง มันคงทำให้ความรักของทั้งคู่สลายลงไป “กิ่ง...คือว่าเราก็ไม่รู้ว่าเราจะบอกเธอดีไหม เราคิดเรื่องนี้มาโดยตลอด เราว่าตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เราจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ” กล้าพูดขณะมาส่งเธอที่หน้าบ้าน “อะไรเหรอ” “คือ..จริงๆ แล้ว.....เรารักเธอ..เราเริ่มชอบเธอตั้งแต่ ม.ปลาย คงพอพอกับไอ้ต้นนั่นแหละ” เขาสารภาพ หญิงสาวนิ่งอึ้งไปสักพักนึง ก่อนจะร้องไห้ออกมา “กิ่ง ร้องไห้ทำไม” เขาถาม เธอตอบพร้อมน้ำตาว่า “พูดตรงๆ นะ ว่าชั้นรู้สึกผิดมากเลย ชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถ้าชั้นจะบอกว่า บางครั้งชั้นก็คิดว่าชั้นชอบแกนะกล้า แต่ว่าชั้นก็ยังนึกถึงต้น ยิ่งเดี๋ยวนี้ชั้นโทรไปเขาก็ไม่รับโทรศัพท์ชั้นเลย ชั้นไม่รู้ว่าตอนนี้ระหว่างเขากับชั้นเราเป็นยังไง.....” เธอพูดอีกมามาย แต่เริ่มจับใจความไม่ได้ “เราขอโทษนะ ที่ทำให้เธอหนักใจ เราว่าเราไม่ควรบอกเธอเลย” กล้ารู้สึกแย่ “ไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีก จะได้ไม่อึดอัด” เธอสะอื้นไปพูดไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกย้ายกัน ในคืนนั้นกิ่งโทรหาต้น แต่ก็ถูกเมินเฉยจากปลายสาย เธอกำลังคิดว่าต้นทำลังทำอะไรอยู่ ถึงแม้ว่าเวลาจะเปลี่ยนใจคนได้ก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคน เพราะว่ายังมีคนบางคน ที่ยังรักเหมือนเดิม และยังรอคอยเวลาที่จะกลับมาพบกันอีก จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:44:17

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๒ งานแต่งงานจัดขึ้นอย่างอบอุ่น ถึงแม้ว่าแขกไม่มาก แต่แขกทุกคนก็คือคนที่สนิทๆ เท่านั้น “ต้นมันคงไม่มาแล้วล่ะ” กล้าพูดขณะที่พิธีกำลังจะเริ่ม แต่กิ่งยังคงรอต่อไป “ถ้าต้นไม่มาแสดงว่า เขาคงไม่ยกโทษให้พวกเราแน่เลย อย่างว่านะ เป็นใครใครก็โกรธ” กล้าจึงปลอบใจว่า “อย่าคิดมากหน่า บางทีมันอาจป่วยอยู่ มาไม่ได้ก็ได้นะ อย่าเพิ่งคิดมากเลย พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว” “แกว่ามันเชิญไอ้ต้นเปล่าว่ะ” กลุ่มเพื่อนของพวกเขา เริ่มนินทา “กูว่าไม่ว่ะ คิดดูนะมรึง แย่งแฟนเพื่อนแล้วยังจะชวนมางานแต่งอีกเหรอ” “แต่ไม่แน่หลอก บางทีมันอาจจะเคลียร์กันแล้วก็ได้” ต่างคนก็ต่างพูดกันไปต่างๆ นานา จนกระทั่งพิธีเสร็จสิ้น ก็ไม่มีแม้เพียงเงาของต้นเลย จนกระทั่งงานเลิก แขกทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้ว คู่บ่าวสาวนั่งอยู่ในห้องหอ “สุดท้ายต้นก็ไม่มา ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย” กิ่งพูด “อย่าคิดมากไปเลยไม่แน่นะ มันอาจจะโทรมาอวยพรก็ได้” ทันทีที่เขาพูดจบไฟในห้องก็ดับลงทันที ในห้องมีแต่ความมืดมิด เห็นเพียงเงาลางๆ ของคู่สนทนา “กล้า...ชั้นกลัว” กิ่งพูด “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไฟดับแบบนี้สิดี ชั้นว่าเรามา...กันดีกว่า” เขาคว้าตัวเธอมากอดไว้ โน้มศีรษะเข้าหาเธอ แต่แล้วริงโทนโทรศัพท์ของกิ่งก็ดังขึ้น “เดี๋ยวค่อยรับก็ได้” กล้าพูด แต่กิ่งไม่ฟัง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ต้น...กล้าต้นโทรมา” หญิงสาวตกใจ “เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่ามันอาจจะโทรมาก็ได้” เขาพูดเน้นย้ำ เสียงจากผู้โทรดูไม่ค่อยดีนัก พูดไปพลางไอค่อกๆ แค่กๆ ไปด้วย “เราแสดงความยินดีกับพวกเธอด้วยนะ ขอให้มีความสุข รักกันนานๆ นะ” “ต้น เธอไม่โกรธเราใช่ไหม” กิ่งถาม แต่ว่าสายก็ตัดไปเพียงเท่านี้โทรกลับก็ไม่ได้ “กล้าขอโทษนะ คือว่าตอนนี้เราไม่ค่อยสบายใจเลย ไว้วันหลังเธอ” เธอพูด กล้าพยักหน้าเข้าใจก่อนจะล้มตัวลงนอน “ถ้าหายดีเมื่อไหร่บอกด้วย จะฟัดให้เต็มอิ่มเลย” “ไอ้บ้า” เธอเขิน ก่อนจะล้มตัวลงนอนไปอีกคน จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:45:00

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๓ “วันนี้เราจะเข้ากรุงเทพจะไปด้วยกันไหม” กล้าชวนกิ่งไปทำธุระเป็นเพื่อน กิ่งตอบตกลงเพราะว่าใจหนึ่งก็อยากไปหาต้น อยากไปขอโทษต้นด้วยตัวเอง ทันทีที่ทั้งคู่ขึ้นรถ กล้ารู้สึกว่ารถหนักขึ้นอย่างผิดปกติ ราวกับมีคนอีกคนเพิ่มขึ้นมา “กิ่งเราว่าแกกินมากไปแล้วล่ะ น้ำหนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” กล้าทัก “บ้าเหรอ ไม่ได้กินอะไรสักหน่อย” กิ่งปฏิเสธ “มีหน้าที่ขับรถก็ขับไปเลยเธอ” “คร้าบบบคุณนาย” กล้าหยอกเล่น “แต่รถมันหนักๆ จริงๆ นะ เหยียบไม่ค่อยขึ้นเลย” “สงสัยของหลังรถมั้ง คงยังไม่ได้เอาออก” กิ่งสันนิษฐาน รถยนต์แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงกรุงเทพ ใช้เวลานานพอสมควร ทั้งคู่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ออกจากบ้านเลยแวะเข้าร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ร้านหนึ่ง คิดราคาเป็นรายหัวละ 99 บาท ร้านตกแต่งแบบไทย ไม่หวือหวาใช้สีน้ำตาลเป็นหลัก ที่ผนังมีกระจกบานใหญ่ติดไว้ให้พื้นที่ดูกว้างขึ้น กิ่งและกล้านั่งกินบนโต๊ะที่ติดกระจกพอดี “กล้า แกอย่ามูมมามดิ ดูดิคนอื่นเขาแอบมามองโต๊ะเราด้วย ชั้นเขิน” กิ่งพูด “โหย...ร้านแบบนี้มันก็ต้องกินให้คุ้มดิ แกนั่นแหละกินน้อยไม่คุ้ม 99 เอาเสียเลย” เขาพูดไปกินไป จนกระทั่งทั้งคู่อิ่มเรียกพนักงานมาเก็บเงิน “3 ท่าน บวกน้ำเปล่า 2 แก้ว 317 บาท ครับ” เสียงพนักงานคำนวณราคา แต่ท่าทางทั้งคู่จะไม่ได้ฟังว่าพนักงานคิดราคาผิด กล้ายื่นแบงค์ห้าร้อยบาทไป แล้วไม่ได้ดูว่าได้เงินทอนมา 183 บาทแทนที่จะเป็น 282 บาท ทันทีที่พวกเขาออกจากร้าน ลูกค้าคนอื่นๆ ที่แอบหันมองพวกเขาเริ่มนินทากัน “สงสารคนป่วยนั้นเนอะ มานั่งไม่กินเลย” “แหมแก...ดูดิหน้าซีด ขาลีบขนาดนั้น คงกินอะไรไม่ลงแหละ” “แต่อีก 2 คนนั้นก็ไม่ได้สนใจคนป่วยเลยนะ กินกันอยู่ 2 คน ชั้นสงสารผู้ชายคนนั้นจริงๆ” ก่อนจะขึ้นรถ กล้ามาเปิดดูท้ายรถว่ามีของอะไรที่ไม่ได้เอาลงไป รถถึงได้หนักเกินกว่าที่มันจะเป็น แต่พอเปิดดูกลับไม่พบอะไรเลย มีแต่เพียงความว่างเปล่า “กิ่ง แกอ้วนขึ้นจริงๆ แล้วล่ะ” เขาพูด “ไม่ใช่แล้วล่ะ เท่าที่ดูแกนั่นแหละกล้า กินแบบนั้นอ้วนขึ้นก็คงไม่แปลก” เธอยังคงปฏิเสธ “ไปชั่งน้ำหนักกันเลยไหม หยอดเหรียญบาทชั่งเลย” เขาท้า “บ้า ไม่เอา อายเสียงดนตรีมัน” กิ่งพูด “รีบไปทำธุระเหอะ” หลังจากทำธุระเสร็จกล้าขับรถมาที่บ้านหลังหนึ่ง บ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้รก ราวกับไม่มีคนดูแลมาหลายเดือน บ้านดูทรุดโทรมไม่น่าอยู่ “บ้านต้นนิ” กิ่งทัก “เรารู้ว่ากิ่งมาทำไม ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากลงมากรุงเทพ” กล้าพูด ก่อนที่ทั้งคู่จะลงไปกดกริ่ง แต่ก็ไม่มีใครออกมาจากที่บ้านหลังนั้น  สักพักหนึ่งก็มีคุณตาใส่ชุดสีดำเดินมาหาพวกเขาแล้วทักว่า “พวกหนู จะมาหาเจ้าของบ้านเหรอ” คุณตาถาม “ค่ะ” “พวกหนูเป็นเพื่อนเขา ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เลยอยากมาเยี่ยม” กิ่งตอบ “งั้นพวกหนูคงต้องรีบหน่อยนะ ไปที่วัดท้ายซอย ป่านนี้คงใกล้จะเผาศพพ่อหนุ่มบ้านนี้แล้วล่ะ” คุณตาพูด แล้วก็เดินจากไป กิ่งกับกล้าตกใจมากจึงรีบไปงานศพทันที ที่เมรุวัดท้ายซอย เป็นวัดเล็กๆ ของชุมชนแห่งนี้ มีโลงศพตั้งอยู่ข้างใต้ประกอบด้วยดอกไม้จันทร์จำนวนหนึ่งไม่ได้มากมายอะไร ทั้งคู่เดินขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์ “ต้น กิ่งขอโทษนะ กิ่งขอให้ต้นหลับให้สบายนะ” พอกิ่งพูดจบก็วางดอกไม้จันทน์ลง ก่อกๆๆ เสียงมือที่เคาะกับโลงศพ เพื่อที่หวังให้คนที่นอนนิ่งอยู่ข้างในได้รับรู้ข้อความที่พูดไป “ต้น กูยอมรับนะว่ากูผิด อย่าโกรธกูเลยนะ กูจะดูแลกิ่งเอง” กล้าก็ทำเหมือนกับกิ่งทุกประการเสียงเคาะดัง ก่อกๆๆ แต่คนที่อยู่ข้างในเหมือนจะรับทราบส่งเสียงเคาะสะท้อนออกมาดัง ก่อก...ก่อก...ก่อก..เสียงสะท้อนราวกับคนที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเคาะ กล้าตกใจมาก ถามกิ่งว่าได้ยินเสียงอะไรไหม แต่กิ่งไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย กล้าคิดว่าคงหูแว่วไปเอง “หนูเป็นเพื่อนของต้นเหรอ” คุณป้าใส่ชุดดำเข้ามาทักทาย “ครับ เป็นเพื่อนสมัยมัธยม” “น่าเสียดายเนอะ ยังหนุ่มยังแน่น ไม่น่ารีบไปเลย” คุณป้าพูด “ขอโทษนะคะ คือว่าต้นเขาเป็นอะไรเหรอคะ” กิ่งถาม จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:45:29

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๔ “เมื่อราวๆ 4 ปีก่อน ที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอย พ่อหนุ่มเนี่ยออกไปคุยโทรศัพท์ที่ตู้สาธารณะ ป้าก็ต่อโทรอยู่ตู้ข้างๆ จากนั้นเหรียญคงร่วงวิ่งไปเก็บเหรียญตรงถนนใหญ่ ทีนี้ก็มีคนเมาท่าทางจะรวย ขับรถมาชนพ่อหนุ่มนี่ แต่ไม่รู้โชคช่วยหรืออะไร ไม่ตายแต่ก็กลายเป็นเจ้าชายนิทรานอนนิ่งขยับไม่ได้ เหมือนกับตายแล้วแต่ยังหายใจอยู่แบบนั้นเลย คนที่ชนเขาก็ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดแลกกับการไม่เอาเรื่องเอาราวแถมยังให้เงินป้ามาอีก คือตอนนั้นมีป้าคนเดียวที่เป็นพยานเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาเลยเอาเงินมาปิดปาก แต่ก็นะป้าเองก็ไม่ค่อยมีรายได้อะไรเลยต้องรับเงินเขาไว้ แล้วดูแลพ่อหนุ่มนี่มาตลอด จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหมอตัดสินใจถอดเครื่องช่วยหายใจออก ก็เลยเป็นแบบนี้แหละ ป้าก็เลยจัดงานศพให้ สงสารเด็กมันเห็นกันตั้งแต่เล็กๆ ไม่น่ารีบไปเลย” “ป้าหมายความว่าต้นโดนรถชนตั้งแต่เมื่อ 4 ปีแล้วเหรอคะ” กิ่งถามพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบันทึกการรับสาย “หนูยังเพิ่งรับโทรศัพท์ต้นเมื่อคืนเอง” กิ่งค้นหาเบอร์ต้นที่โทรเข้ามา...แต่ก็ไม่มี..เบอร์หายไปแล้ว ราวกับว่าต้นไม่เคยโทรเข้าเครื่องเธอเลย “หายไปได้ยังไง เนี่ยๆ ของวันก่อนกับวันนี้ก็ยังอยู่ แล้วของเมื่อวานหายไปไหน ทำไมไม่มี” กิ่งหน้าซีด “ป้าคงตอบให้ไม่ได้นะ คืนนี้พวกหนูจะพักที่ไหนล่ะ นอนบ้านป้าไหม บ้านป้าก็อยู่ข้างๆ บ้านต้นนี่แหละ” คุณป้าชักชวน “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเราจะกลับแล้ว” ระหว่างทางกลับบ้าน กิ่งเล่าเรื่องที่ไม่เคยเล่าให้กล้าฟัง “ชั้นจำได้แล้ว วันนั้นต้นโทรคุยกับชั้นอยู่ แล้วเราทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วประมาณว่าแบตของต้นหมดมันเลยออกมาโทรที่ตู้ จากนั้นเราก็เคลียร์กันได้แล้วล่ะ จู่ๆ ต้นก็บอกว่า ขอตัวเดี๋ยว คงจะไปเก็บเหรียญนั่นแหละมั้ง จากนั้นชั้นก็ไม่ได้ยินเสียงต้นอีกเลยจนโทรศัพท์ตัดไป ชั้นก็นึกว่า ต้นยังไม่หายโกรธ โทรกลับไปก็ไม่ได้ มือถือก็ไม่ได้เปิดเครื่องอีกเลย” กิ่งเริ่มร้องไห้ แต่กล้าก็คอยปลอบใจจนกระทั่งถึงบ้านก็เป็นเวลาค่ำแล้ว “ชั้นยังติดใจเรื่องโทรศัพท์มากเลยนะ ชั้นเห็นชัดเลยนะว่าต้นโทรมา เสียงก็เสียงต้นชั้นจำได้” กิ่งยืนยันเหตุการณ์คืนก่อน “เป็นไปได้ไหมที่อาจจะเป็นคนอื่น แต่เธอกังวลเกี่ยวกับต้นไง เธอเลยฟังผิด” กล้าตั้งประเด็น ทันทีที่ทั้งคู่กลับเข้าห้องนอน พบว่าหน้าต่างทุกบ้านไม่ได้ปิด “กิ่งลืมปิดหน้าต่างเหรอไง” “บ้า ชั้นปิดแล้ว ปิดหมดทุกบานเลย” กิ่งยืนยันเพราะเธอปิดเองกับมือ “แล้วมันเปิดออกได้ไง สงสัยกลอนจะเสีย เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องซ่อม” กล้าพูดพร้อมเดินไปปิดหน้าต่างทันทีที่ปิดหน้าต่างครบทุกบานมีเสียงดัง “เอี๊ยดๆๆ....เอี๊ยดๆ” ดังมาจากที่สวน เป็นเสียงเหล็กที่ขึ้นสนิมเกอะกรังขยับไปมา “ใครมาไกวชิงช้าเล่นเนี่ย” กล้าทัก แต่กิ่งนิ่งอึ้ง นึกถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยเจอมา กล้าลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่าง “มีอะไรหรือเปล่า” กิ่งถามด้วยความตระหนก “มีสิ.......ไอ้โบ้มันมาขุดอะไรแถวชิงช้าก็ไม่รู้” “ขอตัวลงไปไล่มันก่อน” กล้าเดินลงไปจับโบ้ผูกไว้กับเสาหน้าบ้าน จากนั้นโบ้ก็หอนขึ้นมา กิ่งได้ยินเสียงเธอนั่งนิ่งอยู่ในห้องนอนหลับตาและไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:45:55

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๕ กล้าได้ยินเสียงเอี๊ยดๆ อยู่ทางด้านหลัง เขาเดินไปดูพบชายบนรถเข็นนั่งหันหลังอยู่ เขาเดินตามไป “แกเป็นใคร มาที่นี่ทำไม” ไม่ว่าเขาถามเท่าไหร่ก็ไม่มีคำตอบ เขาเดินไปจนถึงท้ายสวน “โอ้ย..” เขาร้องเสียงหลง หันไปพบว่างูกำลังกัดขาเขาอยู่ เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ ตาพร่ามัว จากนั้นรถเข็นก็ค่อยๆ กลับมาหาเขาเขาสังเกตชุดเป็นชุดคนไข้โรงพยาบาล........ “ต้น” “ต้นใช่ไหม กูจำชุดโรงพยาบาลได้ โรงบาลนี่มรึงเข้าประจำ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเพราะพิษงู ชายบนรถเข็นไม่พูดอะไรเขาเคลื่อนตัวมาใกล้ๆ กล้าพยายายามคลานหนี เขาคลานไปจนถึงชิงช้า “กิ่ง....กิ่ง ช่วยเราด้วย” กล้าตะโกน แต่ไม่ว่าจะตะโกนดังเท่าไหร่กิ่งไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย เขาหยุดพักตรงชิงช้า หมดเรี่ยวแรงจะขยับตัว เขาเริ่มมองอะไรไม่เห็น รถเข็นค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ ชิงช้าค่อยๆ ถูกไกว ราวกับมีคนมายกมันขึ้นแล้วจากนั้นก็ปล่อย ชิงช้ากระแทกกับศีรษะของกล้าอย่างแรง ชิงช้ายังคงแกว่งไปมา กระแทกจนเลือดไหลท่วมใบหน้า มันจึงค่อยๆ สงบลง ชายคนนั้นลุกขึ้นมาจากรถเข็น ขาที่ลีบแต่ก็รับน้ำหนักตัวได้แต่ไม่ค่อยดีนัก เขาลุกเดินโคลงเคลง เท้าของเขาเหยียบลงบนหน้าอกของกล้า กล้าพูดว่า “ต้น...กูขอโทษ...กูขอโทษ” เขาพูดซ้ำไปซ้ำมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงของคนใกล้จะตาย เขามองเห็นหน้าตาพออ่านปากได้ว่า......งูพิษ....จากนั้นเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา “กิ่งๆ เป็นอะไร” เสียงกล้าปลุกกิ่งที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง “กล้า..เธอจริงๆ ใช่ไหม” กิ่งถาม “แล้วให้ให้เป็นใครล่ะ” กล้าพูด “อะไรเนี่ยกลัวอะไรไม่เข้าท่า...หาวววววว ง่วงจังเลยขับรถมาทั้งวันขอนอนหน่อยเถอะ” พูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอน “ตกลงไอ้โบ้มันขุดอะไรเหรอ” เธอถาม “ไม่ต้องสนใจหรอก” “มันคงขุดฟังกระดูกนั่นแหละ” กิ่งไม่ฟังเธอเดินไปเปิดหน้าต่างดู ทันทีที่มือถอืสัมผัสกับหน้าตา “บอกว่าไม่ต้องเปิดไง” กล้าตะคอก “ทำไม มันมีอะไรนักหนา ถึงเปิดไม่ได้” กิ่งโมโห เธอจึงผลักหน้าต่างออก เธอพบศพของกล้านอนอยู่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด เธอตกใจหันหน้ากลับมาบนเตียงแทนที่คนนั้นจะเป็นกล้า..แต่กลายเป็นต้นแทน “บอกแล้วไงว่าอย่าเปิด” ต้นพูด กิ่งทรุดตัวลงไปกองกับพื้น เธอพนมมือขอให้ต้นอย่าทำอะไรเธอเลย ต้นค่อยๆ ใช้มือลากตัวเองลงมาจากเตียง “ต้น ชั้นขอโทษ อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ” ไม่ว่าเธอจะวิงวอนเท่าไหร่ ต้นก็เหมือนจะไม่ฟัง เขาค่อยๆ ลากตัวเองมาทีละนิด...ทีละนิดจนมาถึงตัวเธอ กิ่งได้ยินเสียงสะอื้น เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำหยดลงบนตัวเธอ เธอค่อยๆ ลืมตาเห็นต้นในสภาพเหมือนตอนที่จากกันไป เขากำลังร้องไห้ “ต้น...ชั้นผิดไปแล้ว” ต้นขยับมือแล้วคว้าตัวเธอมากอดไว้ เขาร้องไห้ไม่หยุด สักพักน้ำตาก็เป็นสีแดง กลายเป็นเลือดค่อยๆ ไหลออกมาจากตา กิ่งตกใจมากแต่ก็ขยับตัวไม่ได้ ต้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา เอามือขวาบีบคอของกิ่งไว้ กิ่งเริ่มทรมาน หน้าเธอเริ่มแดง หายใจไม่สะดวก สุดท้ายเธอก็สิ้นลมหายใจ ต้นค่อยๆ คลายมือออกเขาโอบกอดร่างเธอไว้แล้วร่ำไห้ เสียงครวญครางของเขาดังแว่วไปตามสายลม ท่ามกลางราตรีที่มือสงัดนี้ ทุกคนนอนหลับใหล จะมีใครรู้เล่าว่ามีเหตุการณ์ประหลาดเยี่ยงนี้เกิดขึ้น...........[จบ].... แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 16:20:31 จากคุณ : จอมโจรปล้นอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 19:46:27

ความคิดเห็นที่ 7   จบหรือยังเล่า จากคุณ : yui เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 01:53:38 A:110.32.112.38 X: TicketID:252780

ความคิดเห็นที่ 8 รถยนต์นั่ง 2 หรือ 3 คน หนักไม่แตกต่างกันอย่างชัดเจนหรอกนะคะ ไม่เหมือนจักรยาน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 18:08:42

ความคิดเห็นที่ 9   นั่งอ่านซะตอนนี้ทำเอาซะขนหัวลุกเลย ขอบคุณครับคุณ จอมโจรปล้นอมยิ้ม จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 02:29:08