เสียงเพลงรอสายที่ดังถี่ขึ้น

มีคนถามว่าเขายังโทรมาหาลูกบ้างหรือเปล่า พอฉันตอบว่าไม่เขาก็จะว่าคนอะไรใจดำไม่คิดถึงลูกแต่ถ้าบอกว่าโทรมา ก็จะถามว่าโทรมาทำไมต้องการอะไร ยังกล้าโทรมาอีกเหรอทำกันขนาดนี้
เหมือนอย่างเมื่อวานที่ลูกไม่สบายเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น ขณะอยู่ท่ามกลางญาติพี่น้อง เรารับสาย พูดคุยกันเบา ๆ เอาโทรศัพท์แนบหูลูก เสียงอ้อแอ้ผ่านสายไป ไม่รู้ว่าปลายสายคิดยังไง แต่ไม่ยอมวางสาย อือออไปกับเสียงอ้อแอ้นั้น ฝ่ายญาติพี่น้องของฉันพูดแทรกให้ปลายสายได้ยิน จะโทรมาทำไม จะถามทำไม ไม่รักจะโทรมาทำไมอีก ไม่ต้องโทรมาแล้ว อย่ารู้เรื่องอะไรเลย ไปคุยกับมันทำไม ทำไมต้องรับสาย สารพัด จนฉันเงียบพูดไม่ออก ก่อนจะบอกว่า แค่นี้ก่อนนะ ปลายสายรับทราบ ฉันตัดสาย ถูกต่อว่ามากมาย ไปรับสายมันทำไม ไปบอกข่าวมันทำไม บอกมันไปเลยถึงตายก็ไม่บอกเด็ดขาด ฉันเงียบ
ทุกคนยังโกรธแค้น ยังชิงชังกับสิ่งที่เขาทำกับเรามันยากเกินกว่าที่จะยอมรับได้อีกแล้ว แค่เสียงที่ผ่านสายยังไม่อยากให้ได้ยิน เขาถามว่าทำไมยังติดต่อกันอีก ทำไมต้องไปพูดดีด้วย ทำไมไม่ด่ามันไปบ้าง
ฉันไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่นี่ผิดหรือถูก ไอ้ที่ฉันคิดมันผิดหรือถูก ฉันคิดอยู่เสมอว่า ถ้าเรายังติดต่อกัน จนวันที่ลูกรู้เรื่องทุกอย่าง กลายเป็นความเคยชิน ที่ได้คุยกับพ่อ อย่างน้อยใครจะว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อก็ไม่ได้ จะว่าพ่อทิ้งก็ไม่ได้ ในเมื่อพ่อยังใส่ใจ ยังอยากรู้เรื่องราว ยังโทรหา ยังได้คุยกับพ่อ แต่เชื่อว่าอีกนานกว่าที่เขาจะโทรมาหากันอีก
หรือว่าฉันจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเพียงความว่างเปล่าตัดขาดร้างลา ฉันควรที่จะทำแบบนั้นเหรอ
แล้วก็ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ อย่างไหนที่ว่าถูกละ
มีคนถาม ก็ญาติ ๆ นะแหละ เขายังส่งเงินมาให้ลูกไหม ถ้าบอกว่าไม่เขาก็ว่า อื้อหือ ใจนะทำด้วยอะไรว่ะ นิดๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี ถ้าบอกว่าส่งมาก็ถามอีกว่าเดือนเท่าไหร่ละ สามพัน น้อยไป มันจะไปพออะไร อีกคนก็พูดว่า จะไปเอาของมันทำไม ส่งคืนไปซะ มีศักดิ์ศรีซะบ้างที่มันทำนะยังเจ็บไม่พอเหรอ บ้างก็ว่า พาลูกไปเปลี่ยนนามสกุลมันซะไม่ต้องให้ใช้หรอกนามสกุลมันนะ หลายเสียง แตกต่างกันไป ฉันทำได้แต่เงียบเพราะทำอย่างที่เขาพูดไม่ได้ ถึงพ่อของลูกจะทำร้ายจิตใจฉันขนาดไหน แต่กับลูกเขาก็ยังเต็มที่กับลูกอยู่ เปลี่ยนนามสกุลลูกต้องใช้ทั้งพ่อและแม่ไปอำเภอพร้อมกัน ตอนนี้ ฉันไม่ไหว ไม่อยากเจอหน้าบอกตรง ๆ ว่ากลัวความอ่อนแอจะเกิดขึ้นอีก
ฉันก็พอเข้าใจอย่างที่เคยเข้าใจ มนุษย์เงินเดือน หมื่นกว่าบาท ผ่อนบ้าน ส่งประกันชีวิต(สองอย่างนี้ของลูก) บัตรเครดิตบัตรเฟริ้สช้อยส์แถม ภรรยาเด็กของเขายังไม่มีงานทำ หมุนไม่ทัน ยังไปยืมของใครไม่รู้มาให้ก่อน เงินสำหรับฉันและลูกมันจำเป็นเกินกว่าจะหยิ่งนะ จะมากหรือน้อยเขาก็ยังส่งมาให้ถ้าไม่ส่งมาสิ คิดเอา ผู้หญิงคนเดียวรายได้ไม่คงที่ จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อนมให้ลูก ในวันที่ลูกไม่สบายและต้องไปหาหมอ ค่ายาต่างจังหวัดไม่แพงค่ะแต่โรงพยาบาลดี ๆ มันอยู่ในตัวจังหวัดและไกล ไม่เหมือนที่ที่เคยอยู่โรงพยาบาลสามสี่แห่งจะเลือกเอาที่ไหนละ ดึกดื่นแค่ไหนเข้าได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง
จะโกรธจะแค้นจะเสียใจยังไง เขาก็ยังมีแก่ใจโทรมาถามทุกวันว่าลูกเป็นไงบ้าง โอนเงินให้แล้วนะ เอาไปเท่านี้ก่อนละเดี๋ยวจะหาให้ใหม่ แล้วฉันจะตัดรอนเขาอย่างที่คนเขาพูดกันได้ยังไงกัน
และวันนี้ฉันได้มีโอกาสได้ถามในสิ่งที่อยากรู้เมื่อเขาโทรมาหากันอีก ฉันถามไปว่า
“พ่อลูกเรายังจะมีโอกาสได้เห็นหน้าพ่ออีกไหม”
เสียงเงียบไปนานก่อนที่เขาจะบอกว่า
“ได้เห็น มั้ง”
ต้องมีสักวันที่ฉันเข้มแข็งมากกว่านี้ ต้องมีสักวันที่เขาเองคิดออกว่า เขาจะทำอะไรเพื่อลูกของเขาบ้างไหม ทุกวันนี้ฉันได้ยินเพียงเสียงที่ไม่มีความร่าเริงของเธอ เสียงอ่อย ๆ กับน้ำเสียงที่แสนลังเล ฉันไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนแปลงเธอไปมากขนาดนี้ นั่นไม่ใช่หตุผลที่ฉันจะรับรู้ต่อไปแล้ว ที่ฉันต้องรู้ก็แค่เพียง ยังติดต่อมาหากันบ้าง ถามไถ่บ้าง ส่งเงินมาให้ด้วยอย่าว่าหน้าเงินเลย แต่ว่ามันจำเป็นจริง ๆ สำหรับฉันและลูก ถึงญาติ ๆ เขาจะมาจัดการชีวิตฉันกับลูกแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะออกค่าใช้จ่ายให้ฉันด้วยเมื่อไหร่กันละ

จากคุณ	: ปันฝัน
เขียนเมื่อ	: 16 มี.ค. 53 19:45:09