ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7 “หมายความว่าคนที่เมี่ยงเจอในความฝันนั่นเป็นวิญญาณเหรอคะ” มุจลินท์ถามโดยไม่เจาะจงคนตอบ เธออยากให้มีใครสักคนปฏิเสธ เธอไม่ได้ผิดสัญญาอะไรทั้งสิ้น พิธีกรรมที่ทำกันในวันนั้นเป็นเพียงสิ่งสมมุติ ทำเล่นกันสนุกๆ เท่านั้น ทว่าเพื่อนรุ่นพี่ที่นั่งอยู่รายล้อมนี้กลับอยากให้เป็นไปในทางตรงข้าม ไม่มีใครปฏิเสธ มิหนำซ้ำยังช่วยกันพูดสนับสนุนแนวความคิดนี้ “จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะจ๊ะ ลองมาเข้าฝันตัดพ้อต่อว่าอย่างนั้น แต่พี่ว่าน้องเมี่ยงอย่าคิดมากไปเลย ถ้าเขามาอีกก็ขอโทษขอโพย แล้วทำบุญกรวดน้ำไปให้เท่านั้นก็จบ” มุจลินท์หน้าเสีย ถ้าเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นกับคนอื่น เธอคงขบขัน และแนะนำว่าอย่าไปสนใจ ก็เพียงแค่ความฝันครั้งหนึ่งในจำนวนหลายร้อยหลายพันครั้งเท่านั้น แต่นี่เกิดขึ้นกับตัวเธอเอง แล้วยังมีเหตุการณ์แปลกประหลาดเกิดตามขึ้นมาต่อเนื่องอีกต่างหาก “แกมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง สรัล” หญิงสาวหันไปหาที่พึ่งสุดท้าย ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการดูรูปที่เธอถ่ายมาในกล้องดิจิตอล “อะไรนะ... อ๋อ เรื่องนั้นนะเหรอ” ปากพูดกับเพื่อน ทว่านิ้วมือยังกดปุ่มเลื่อนภาพดูไปเรื่อยๆ “ถ้าถามฉัน ฉันก็ว่าความฝันมันเกิดจากความคิดของเราเอง เป็นเพราะแกกังวล ก็เลยเก็บเอาไปฝัน ถ้าวันนั้นแกเดินตามฉันออกมาก็ไม่เกิดเรื่องอะไรแล้ว” มุจลินท์เองก็อยากย้อนเวลากลับไปทำเช่นนั้น เพราะไม่ว่าความฝันของเธอจะเป็นเพราะอะไร วิญญาณที่สัญญาร่วมกันเมื่อชาติที่แล้วมาตัดพ้อต่อว่า หรือจะเป็นเพราะความกังวลของตัวเธอเอง ก็ล้วนแล้วแต่มีต้นเหตุมาจากการทำพิธีถอนคำสาบานยกเลิกสัญญาทั้งสิ้น “เรื่องความฝงความฝันอะไรนั่น อย่าไปสนใจเลย แกมาสนใจทางนี้ดีกว่า” สรัลยื่นกล้องให้มุจลินท์ดูจอภาพ “แกถ่ายรูปพระธาตุไม่เต็มองค์เลยสักรูป แล้วจะเอาไปใช้งานได้ยังไง” มุจลินท์หัวเราะ ภาพที่สรัลกดปุ่มเลื่อนไปมาให้เธอดูนั้น เป็นภาพช่วงแรกก่อนที่จะเปลี่ยนจากเลนส์มุมแคบเป็นเลนส์มุมกว้าง “อย่าเพิ่งโวยวาย ดูให้จบก่อน” สรัลมองเพื่อนด้วยสายตาลังเล แต่ก็ดึงกล้องกลับไปดู เพียงครู่เดียวก็ยื่นกลับไปที่มุจลินท์อีกครั้ง “แล้วนี่ใครกัน แกถ่ายเขามาทำไมตั้งหลายรูป” คำว่า ‘เขา’ ดึงดูดเพื่อนรุ่นพี่ที่กำลังแยกย้ายกันไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองให้พรวดเข้ามาใหม่ นงลักษณ์ถึงกลับแย่งกล้องจากมือสรัลมากดดูเอง ท่ามกลางสายตาของไทยมุง เพียงภาพแรกก็เรียกเสียงฮือฮาได้แล้ว ถึงแม้จะเป็นภาพจากเลนส์มุมกว้างซึ่งทำให้ชายในภาพตัวเล็กนิดเดียว และยังเห็นแค่เพียงด้านหลังเท่านั้น “น้องเมี่ยงจ๋า ไหนบอกไม่เจอใครไงจ๊ะ แล้วนี่อะไร แอบถ่ายรูปผู้ชายที่ไหนมา” นงลักษณ์ทำเสียงล้อเลียน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในขณะที่คนอื่นๆ ก็กระเซ้าเย้าแหย่ไม่ต่างกัน มุจลินท์ทำหน้ายุ่ง จุดประสงค์ในการถ่ายรูปพวกนี้ไม่ใช่อย่างที่พวกพี่ๆ คิดสักหน่อย “แหมจะถ่ายทั้งทีก็ไม่ถ่ายข้างหน้า จะได้ดูว่าหล่อขนาดไหน” นงลักษณ์พูดต่อ “อ้อ ภาพนี้พอเห็น” แล้วเธอก็กดปุ่มขยายภาพสุดท้ายที่ชายหนุ่มหันมามองกล้อง ด้วยประสิทธิภาพของเลนส์ราคาแพงทำให้มองเห็นหน้าของเขาค่อนข้างชัด “เอ๊ะ นี่คุณเขนนี่นา” นงลักษณ์อุทาน เรียกเสียงฮือฮาจากไทยมุงได้ดังกว่าเดิม “แหม... น้องเมี่ยงตาถึงไม่ใช่เล่นเชียวนะ เย็นนี้ต้องไปต่อว่าหมอศรเทพหน่อยแล้ว ทำพิธีกันตั้งหลายคน ให้น้องเมี่ยงเจอแฟนก่อนได้ยังไง” ในขณะที่มุจลินท์กำลังคิดว่าจะอธิบายที่มาของภาพดีหรือไม่ ก็มีเสียงดังมาจากนอกวง “มุงดูอะไรกัน งานการไม่ทำกันแล้วหรือ” ชานนท์แย้มยิ้มเดินเข้ามาในสำนักพิมพ์ คำพูดของเขาเป็นการทักทายมากกว่าคำตำหนิ แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้วงสนทนาแตกไปโดยปริยาย ต่างคนต่างเดินเลี่ยงออกไป “อย่าให้บอกอเห็นรูปนี้เชียวนะ” คำพูดสุดท้ายของนงลักษณ์ที่บอกมุจลินท์ก่อนคืนกล้องให้สรัล ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วหันไปถามเพื่อนด้วยสายตา “พักกลางวันแล้วค่อยคุยกัน เรื่องนี้ต้องพูดกันยาว” เป็นคำตอบของสรัลที่เพิ่มความกังวลในใจแก่มุจลินท์อีกหนึ่งเรื่อง ก่อนเที่ยงเล็กน้อย สรัลเดินมาที่โต๊ะทำงานของมุจลินท์แล้วยื่นแผ่นดีวีดีให้เธอ “อ้ะ ฉันบันทึกภาพลงแผ่นดีวีดีให้แล้ว ถ่ายรูปเก่งนี่ มีสวยๆ ตั้งหลายรูป” “แล้วรูป...” “อ๋อไม่ต้องห่วง ฉันลบทิ้งไปแล้ว” สรัลรู้ว่าเพื่อนสาวเอ่ยถึงรูปใด “แต่เฉพาะในคอมพิวเตอร์นะ ส่วนในแผ่นที่ให้แกมีครบทุกรูป” “ทำไมไม่ลบไปด้วยล่ะ” “อ้าว... ก็แกอุตส่าห์ถ่ายมา แล้วจะให้ลบทำไม” “มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอกน่า” มุจลินท์ถอนหายใจ เป็นใครก็ต้องคิดแบบนี้ “ฉันแค่...” มุจลินท์นึกถึงเขนในชุดนักรบโบราณที่เธอเห็นผ่านช่องมองภาพของกล้องดิจิตอล แต่เมื่อกดชัตเตอร์แล้วภาพที่ปรากฏกลับกลายเป็นปกติ เรื่องอย่างนี้เล่าให้ฟังใครเขาจะเชื่อ โดยเฉพาะสรัลผู้ไม่ศรัทธาในไสยศาสตร์ทุกแขนง “ไปกินข้าวกัน” เมื่อคำพูดไม่หลุดออกจากปากมุจลินท์เสียที สรัลจึงตัดบทด้วยการชวนไปรับประทานอาหารกลางวัน “ยังไม่เที่ยงเลย” มุจลินท์ทักท้วง “เถอะน่า ขืนช้ากว่านี้ คงได้ยกโขยงกันไปทั้งกลุ่ม ฉันจะเล่าเรื่องคุณเขนให้ฟัง ส่วนแก... มีเรื่องอะไรจะบอกฉันไม่ใช่เหรอ” มุจลินท์เห็นจริงดังว่า ลำพังเรื่องที่จะฟังจากสรัลคงไม่เท่าไร แต่เรื่องที่เธอต้องการปรึกษาเขานี่สิ ล่วงรู้ไปถึงหูคนอื่นคงไม่ดีนัก เธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนงมงายในสิ่งเร้นลับเหนือการพิสูจน์ ออกก่อนเวลาเพียงแค่ห้านาทีสิบนาที บรรณาธิการคงไม่ว่าอะไร มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:17:09

ความคิดเห็นที่ 2 ร้านอาหารที่สรัลเลือกอยู่ในซอยเล็กๆ ไม่ไกลจากสำนักพิมพ์ แต่ก็ไม่ใกล้นัก เขายอมเมื่อยเท้าเดินลัดเลาะไปก็เพื่อจะมั่นใจได้ว่า บรรดาสาวรุ่นพี่ทั้งหลายจะไม่เลือกรับประทานอาหารกลางวันกันที่ร้านนี้ พวกผู้หญิงจะให้เดินหลายร้อยเมตรเพื่อไปกินข้าวคงหายาก แต่ถ้าเดินจับจ่ายซื้อของ ต่อให้ไกลเป็นกิโลเมตร... เท่าไหร่เท่ากัน “แกจะเล่าก่อนหรือจะฟังก่อน” สรัลถามหลังจากที่เขาและมุจลินท์สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อย “ฉันขอฟังก่อน” มุจลินท์ตอบ “คุณเขนเป็นใคร ทำไมพี่นงถึงห้ามไม่ให้บอกอเห็นรูป” “ถ้าจะให้เล่าเรื่องคุณเขน ต้องกล่าวถึงคุณเกษมก่อน” “คุณเกษมคือใคร” “คุณเกษมคือเจ้านายเก่าของบอกอ” สรัลบอก “เจ้าของสำนักพิมพ์ที่บอกอเคยทำงานด้วยแล้วลาออกมาอยู่ที่นี่” มุจลินท์ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องตรงไหน อ้าปากจะถาม แต่สรัลยกมือห้ามแล้วเล่าต่อ “คือบอกอของเราเนี่ยทำงานเป็นบรรณาธิการนิตยสารรายปักษ์ของสำนักพิมพ์โน้นมาหลายปี จู่ๆ ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้างานมาเป็นผู้ช่วยโดยที่แกไม่ได้แต่งตั้งหรือร้องขอ” “เป็นเรื่องดีนี่นาได้คนมาช่วยงาน” “แต่บอกอแกไม่คิดอย่างนั้นนี่หว่า แกมีความรู้สึกว่าจะถูกแย่งงาน” สรัลหยุดเล่า มองหน้าเพื่อนสาวก่อนพูดเบาๆ “ผู้ช่วยของแกคนนั้นคือ คุณเขน” มุจลินท์พยักหน้า “ฉันพอเดาออก แล้วคุณเขนทำอะไรให้บอกอคิดอย่างนั้น” “คุณเขนไม่ได้ทำอะไรหรอก เขาเป็นลูกชายคุณเกษม” “อันนี้เกินคาด แต่ฉันก็ยังมองไม่ออกอยู่ดีว่าทำไมบอกอจึงคิดว่าจะถูกคุณเขนแย่งงาน” “แกลองนึกดูสิเมี่ยงว่าลูกชายเจ้าของสำนักพิมพ์เขาจะหยุดอยู่แค่ตำแหน่งผู้ช่วยเท่านั้นหรือ” “อือ... ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น” มุจลินท์คล้อยตาม “บอกอก็เลยลาออกมาอยู่สำนักพิมพ์นี้” “ใช่แล้ว” สรัลพยักหน้าช้าๆ “และไม่เพียงแค่นั้น แกยังดึงลูกน้องเก่าที่เก่งๆ ให้ลาออกมาทำที่นี่ด้วย” “เช่น พี่วิไล พี่นงลักษณ์” มุจลินท์ลองทาย สรัลไม่ปฏิเสธ และยังเพิ่มเติม “พี่ภุชงค์ด้วย” หญิงสาวถอนหายใจ ความบาดหมางระหว่างชานนท์กับคุณเกษมคงร้าวลึก “คุณเขนก็เลยต้องเป็นบรรณาธิการนิตยสารฉบับนั้นจริงๆ” เธอเดา แต่ก็ผิดคาด “เปล่า... คุณเกษมจ้างคนอื่นมาเป็นแทน ส่วนคุณเขนก็ยังเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการไปตามเดิม” “ถ้าอย่างนั้น มันก็น่าจะเป็นเรื่องระหว่างบอกอกับคุณเกษม คุณเขนไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย” “เรื่องที่ฉันเล่ามาทั้งหมดนี่ คุณเขนไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงนักหรอก” “อ้าว แล้วแกมาเล่าให้ฉันฟังทำไม” “ฉันแค่อยากจะบอกว่า แกเลือกคนไม่ผิดหรอกเมี่ยง คุณเขนนอกจากหล่อแล้วยังรวยอีกต่างหาก” สรัลหัวเราะเมื่อเพื่อนสาวทำตาเขียวปั้ด “ล้อเล่นหรอกน่า ตอนนั้นยังไม่เกี่ยว แต่ตอนนี้เกี่ยวข้องโดยตรงทีเดียวเชียวละ” สรัลเว้นวรรคเพื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ราวกับว่าเรื่องที่จะบอกต่อไปนี้สำคัญนักหนา และมันก็สำคัญจริงๆ “คุณเขนแยกตัวออกมาตั้งสำนักพิมพ์ใหม่ ทั้งบริหารเอง และเป็นบรรณาธิการเอง เป็นสำนักพิมพ์ที่ทำนิตยสารท่องเที่ยว คู่แข่งของเราโดยตรง” มุจลินท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นอกจากจะตอบคำถามที่ว่าทำไมพี่นงลักษณ์ถึงได้ห้ามไม่ให้นำรูปเขนไปให้บอกอเห็นโดยเด็ดขาดแล้ว ยังช่วยคลี่คลายปริศนาที่ว่าเหตุใดเขนจึงเดินหนีไปดื้อๆ เพียงเพราะรู้ว่าเธอทำงานที่สำนักพิมพ์นี้” “เพราะอย่างนี้นี่เอง เขาถึงไม่ช่วยถ่ายรูปให้” หญิงสาวรำพึงเบาๆ กับตัวเอง ทว่าสรัลได้ยินเข้าเต็มเปา “อะไรนะ นี่แกวานให้เขาถ่ายรูปให้เหรอ” ท่าทางตกอกตกใจของเพื่อนทำให้มุจลินท์พูดเสียงอ่อย “ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่าเป็นคู่แข่ง เห็นเขาอัธยาศัยดี ช่วยแนะนำเรื่องการถ่ายรูปให้ตั้งหลายอย่าง” “อ้อ... อย่างนี้นี่เอง” สรัลพูดแค่นั้น แล้วก็หยุด หากอาการยักคิ้วหลิ่วตาของเขาทำให้มุจลินท์ร้อนตัว “อย่าเชียวนะ สรัล... แกอย่าคิดอะไรออกนอกลู่นอกทางเชียว” คำห้ามของเธอกลับยิ่งทำให้สรัลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ก็ได้ๆ แกไม่ได้สนใจคุณเขนหรอก แค่ถามเรื่องของเขา แล้วก็นั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจเท่านั้น” มุจลินท์ระบายลมหายใจออกมายาว พอดีอาหารที่สั่งเริ่มทยอยมา เธอจึงนั่งพิงพนักเก้าอี้รอจนบริกรเสิร์ฟอาหารเสร็จ จึงพูดกับเพื่อนชาย “ทีนี้ถึงตาฉันเล่าบ้าง แกพร้อมจะฟังหรือยัง” พอสรัลพยักหน้า เธอก็เริ่มเล่าเรื่องที่ค้างคาใจมาหลายวัน “ตั้งแต่ฉันไปทำพิธีกับพวกพี่ๆ มาก็เกิดเหตุการณ์อะไรแปลกๆ หลายอย่าง คืนแรกก็ฝันเห็นคนมาต่อว่า อย่างที่เคยเล่าให้ฟังไปแล้ว ปกติฉันไม่ได้ใส่ใจเรื่องความฝันสักเท่าไร แต่คราวนี้คำพูดของเขามันจำติดหู เหมือนกับมันก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา” “ฉันยังยืนยันตามเดิม แกคิดมากจึงเก็บเอาไปฝัน” สรัลตักกับข้าวให้มุจลินท์ระหว่างที่ฟังเธอพูด “แกเลิกกังวลเมื่อไหร่ คำพูดนั้นก็หายไปเอง” “มันไม่เท่านั้นนะสิ” มุจลินท์แย้ง ก่อนเล่าเพิ่มเติม “ฉันเห็นพระธาตุศรีสองรักในความฝันชัดเจน ทั้งๆ ที่ไม่เคยไปเลย วินาทีที่ฉันเห็นของจริงมันก็เหมือนภาพในความฝันไม่ผิด จะมีแตกต่างไปบ้างก็แค่บรรยากาศโดยรอบเท่านั้น” สรัลนิ่งเงียบใช้ความคิด สักพักเขาก็พูดออกมา “แกลองนึกดูให้ดี ถึงจะไม่เคยไป แต่เคยเห็นภาพพระธาตุศรีสองรักมาก่อนหรือเปล่า วันนั้นแกกำลังกังวลเรื่องพิธีถอนคำสาบาน รวมทั้งงานใหม่ที่ได้รับมอบหมาย ก็เลยจับเอาสองเรื่องนี้มาผสมปนเปกันในความฝัน” มุจลินท์คงจะอาการดีขึ้นเมื่อได้รับฟังคำอธิบายโดยอ้างเหตุและผลของเพื่อนชาย ถ้าไม่ได้เป็นเพราะ “สรัล... แกรู้มั้ย ฉันถ่ายรูปคุณเขนมาทำไมตั้งเยอะแยะ” “อ้าว ฉันจะไปรู้เรอะ” สรัลงุนงงที่จู่ๆ เพื่อนสาวก็เปลี่ยนเรื่องพูด ทั้งๆ ที่เรื่องความฝันยังไม่กระจ่างแจ้ง “แต่พวกพี่ๆ ที่สำนักพิมพ์ เขาตีความกันแล้วว่า แกสนใจเขา” “ขอยืมคำพูดแกมาใช้หน่อยเถอะ... ลองนึกดูให้ดี...” มุจลินท์ถอนหายใจครั้งที่นับไม่ถ้วน “ถ้าฉันสนใจคุณเขนจริงๆ ทำไมถึงไม่ขอเขาถ่ายรูปใกล้ๆ ชัดๆ คุณเขนน่ะคุยกับฉันร่วมๆ ครึ่งชั่วโมงเชียวนะ” นอกจากสรัลจะตอบไม่ได้แล้ว เขายังไม่เข้าใจอีกว่ามุจลินท์ยกเรื่องนี้ขึ้นมาถามทำไม เมื่อเพื่อนชายไม่ตอบ มุจลินท์จึงเป็นฝ่ายเฉลยเสียเอง “ฉันเห็นคุณเขนกลายเป็นนักรบโบราณ ในช่องมองภาพฉันเห็นเขาใส่เสื้อเกราะถือดาบเหมือนทหารสมัยก่อน ที่เราเคยดูในหนัง แต่พอถ่ายรูปมามันก็กลับเป็นปกติอย่างที่ทุกๆ คนเห็นนั่นแหละ” “แกแน่ใจนะว่าเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ” “ทำไมจะไม่แน่ใจ ใช่ว่าจะเห็นแค่แวบเดียวเสียเมื่อไหร่ มองในช่องมองภาพทีไรก็เห็นเหมือนเดิมทุกครั้ง” สรัลอึ้งไปกับคำบอกเล่าของเพื่อน ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงคิดว่าเป็นคำโกหกที่ฟังแล้วรู้สึกสนุกที่สุด แต่นี่ออกมาจากปากมุจลินท์ผู้ไม่เคยพูดปดกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เหลือเชื่อจริงๆ ว่ะ” สรัลพึมพำออกมา พร้อมๆ กับจ้องหน้ามุจลินท์เขม็ง “แกควรพักผ่อนให้เยอะๆ นะ หมู่นี้ชักจะคร่ำเคร่งกับงานมากเกินไปแล้ว” “สรัล...” “เฮ้ย... อย่าเข้าใจผิด ฉันเชื่อเรื่องที่แกเล่ามาทั้งหมดนี่เลยนะ สาบานก็ได้เอ้า” มุจลินท์ส่ายหน้า “ที่ฉันเล่าให้ฟัง ไม่ได้ต้องการคำตอบว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่แกช่วยหาเหตุผลที่ดีกว่าฉันตาฝาดไปเองหน่อยได้ไหม” “แกตาถั่ว ” “สรัล...” “โธ่เอ๊ย... แล้วจะให้ฉันบอกว่าอย่างไรเล่า” สรัลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง “คุณเขนเป็นผีมาหลอกแกตอนกลางวันแสกๆ อย่างนั้นเหรอ หรือว่ากล้องของฉันเป็นกล้องวิเศษที่มองเห็นวิญญาณ” “พูดอย่างนี้ กำลังประชดกันใช่ไหม” “ไม่รู้หละ ไอ้เรื่องที่แกเล่ามาเนี่ย มันเป็นได้สองอย่างเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะแกตาฝาด คุณเขนก็เป็นผีมาหลอกแก เลือกเอาเองแล้วกันว่าจะเชื่ออย่างไหน” “ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ตาฉันไม่ได้ฝาด และคุณเขนก็ไม่ใช่ผี” และมุจลินท์ก็พูดอย่างมั่นใจ “ฉันจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่” สรัลมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง จะว่าไปแล้วก็เป็นข้อเสียของคนที่อยู่กึ่งกลางระหว่างเชื่อกับไม่เชื่อในไสยศาสตร์และสิ่งเร้นลับอย่างมุจลินท์ เพราะถ้าเชื่อเต็มร้อยแบบนงลักษณ์กับคณะสาวโสดของเธอ ก็คงปักใจไปได้เลยว่าถูกภูตผีปีศาจเล่นงานแน่ และถ้าเป็นฝ่ายคัดค้านหัวชนฝาอย่างตัวเขาเอง ก็จะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระรกสมอง บางทีการสงสัยไปเสียทุกเรื่องก็น่าปวดหัวอย่างนี้ ‘ความเชื่อ’ หลายๆ เรื่อง ไม่จำเป็นต้องมีการพิสูจน์เลย อาหารต่อให้อร่อยปานใดก็ไร้รสชาติ หากผู้รับประทานไม่มีสมาธิอยู่กับมัน ข้าวในจานพร่องเกินครึ่งไปหน่อยเดียว มุจลินท์ก็รวบช้อนส้อม แล้วดื่มน้ำ ความเป็นเพื่อนสนิททำให้สรัลยังคงรับประทานต่อไปคนเดียวได้โดยไม่รู้สึกเก้อเขิน “กินข้าวน้อย ไม่มีอาหารไปเลี้ยงสมองแล้วจะคิดอะไรออกได้ยังไง” สรัลเตือนแกมบ่น ทว่าคลับคล้ายกับมุจลินท์จะไม่ได้ฟังเขาเลย คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันอยู่นานก็คลายออก แล้วเธอก็พูดช้าๆ “ฉันรู้แล้วว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน” สรัลมองตาเพื่อนแล้วสะดุ้ง มือที่จับช้อนตักอาหารกำลังจะส่งเข้าปากชะงักงัน “อย่าบอกนะเมี่ยง ว่าแกจะเริ่มที่คุณเขน” ----------------- จบบทที่ 7 ----------------- ต่อบทที่ 8 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:18:20

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 8 เสียงเรือหางยาวสองลำซึ่งกำลังแล่นสวนกันช้าๆ ดังคับคลองเล็กๆ ย่านชานเมืองหลวงฝั่งธนบุรี หากยังดังน้อยกว่าคนขับเรือทั้งสองตะโกนทักทายกันตามประสาคนรู้จัก มิตรภาพนั้นยังเผื่อแผ่ขึ้นไปถึงชายหนุ่มที่ยืนจิบกาแฟยามบ่ายอยู่บนระเบียงชั้นสองด้านหลังตึกแถวซึ่งปลูกขนานไปกับลำคลองแห่งนี้ เขนยกถ้วยกาแฟเป็นเชิงทักทายตอบ เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ยังไม่เต็มเดือนดี แต่ก็เป็นที่รู้จักของชาวเรือที่สัญจรไปมา ด้วยเหตุที่ว่า มักจะขึ้นมายืนชมวิวอยู่บนนี้เป็นประจำ วันนี้กลับไม่เป็นเหมือนที่เคย เขนขึ้นมาจิบกาแฟอยู่บนระเบียงก็จริง ทว่าความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่ลำคลองซึ่งตลิ่งฝั่งตรงข้ามยังมีต้นไม้ใหญ่หนาแน่น ไม่ได้อยู่ที่วิถีแห่งชาวเรือซึ่งฝากชีวิตไว้กับลำน้ำ สายตาของเขาจับจ้องไปยังรูปถ่ายขนาดโปสการ์ดสามสี่รูปที่อยู่ในมือ เขนอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่ในรูปเหล่านั้นถือกล้องตั้งท่าถ่ายรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ หากดูกี่เที่ยวก็ยังเก้งก้าง เก้ๆ กังๆ อยู่ดี เขาหยิบรูปใบหลังสุดขึ้นมาดู และคราวนี้ต้องใช้เวลานานเป็นพิเศษกับภาพหญิงสาวครึ่งตัว แลเห็นใบหน้านวลเนียนอย่างชัดเจน เธอกำลังพนมมือฟังพระสวดมนต์ด้วยดวงตาสงบนิ่ง ชายหนุ่มนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้นไม่เกินหนึ่งนาที จู่ๆ ดวงตาสงบนิ่งก็กลับฉายแววสับสน เขาไม่อยากจะใช้คำว่าพรั่นพรึง แต่นั่นก็ใกล้เคียงเหลือเกิน ใบหน้านวลเนียนนั้นเริ่มซีดขาวและมีเหงื่อซึมตามไรผม เขาไม่คิดอะไรไปมากกว่าเธอกำลังจะเป็นลม “คุณเมี่ยง... เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” อาการที่เห็นเมื่อครู่ ไม่หลงเหลืออยู่อีกเลย “ท่านคะ โทรศัพท์ค่ะ” ความคิดของเขนถูกขัดจังหวะโดยหญิงสาวร่างเล็กซึ่งยังเหนื่อยหอบกับการวิ่งขึ้นบันไดมาตามเจ้านาย เขนเช่าตึกแถวสามชั้นสองคูหานี้ไว้เพื่อเป็นสำนักพิมพ์นิตยสารท่องเที่ยวรายเดือน ซึ่งเน้นเฉพาะการท่องเที่ยวภายในประเทศไทยเท่านั้น ชั้นล่างเป็นสำนักงาน ชั้นสองเป็นที่เก็บของ ส่วนชั้นสามเขนจัดเป็นห้องพักในยามที่เขาทำงานติดพันจนดึกดื่น “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกท่าน” เขาดุด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากคนมาตามก็ยังคงไม่กล้าเรียกตามนั้นอยู่ดี นี่ขนาดเขามาเปิดสำนักพิมพ์เล็กๆ แยกกิจการเด็ดขาดจากสำนักพิมพ์ใหญ่ของบิดาแล้ว แต่ความเป็น ‘ท่าน’ ก็ยังติดตัวอยู่ไม่จากไปไหน ผู้โทรมาหาไม่ได้มีธุระสลักสำคัญอะไรมากนัก เพียงชั่วครู่ก็จบการสนทนา และแทบจะในทันทีทันใด ภาพของหญิงสาวคนนั้นก็กลับเข้ามาในห้วงคำนึงอีกครั้ง ‘เขนเป็นเครื่องป้องกันชนิดหนึ่ง คล้ายๆ โล่ ใช่หรือเปล่าคะ’ คำพูดของเธอทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย ก่อนหน้านั้นไม่มีใครสักคนที่จะแปลความหมายชื่อเขาถูก ถ้าไม่ได้ทายว่าไม้กางเขน ก็เดาเป็นนกกางเขนไปโน่นเลยทีเดียว เขารู้สึกถูกชะตา และจะดีเป็นอย่างยิ่งหากเธอไม่ได้ทำงานอยู่สำนักพิมพ์แห่งนั้น ย้อนหลังกลับไปสองเดือน ไม่มีใครคาดว่าความคิดที่จะแยกออกมาเปิดสำนักพิมพ์ของเขนจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งเจ้าตัวเอง มันเริ่มต้นจากความบังเอิญของเขาที่พลิกดูปฏิทินท่องเที่ยวของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย แล้วมาสะดุดตาตรงวันเพ็ญเดือนหก พุทธศาสนิกชนอย่างเขารู้ว่าวันนี้คือวันวิสาขบูชา หากที่อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย พิเศษกว่านั้น ด้วยมีงานสมโภชพระธาตุศรีสองรัก เขนรู้สึกว่าตนเองจะพลาดงานนี้ไม่ได้ และนอกจากนี้ยังต้องเผยแพร่งานดังกล่าวรวมทั้งประวัติความเป็นมาของพระธาตุศรีสองรักให้คนทั่วไปรู้ ซึ่งจะมีอะไรดีไปกว่าการทำหนังสือ สำนักพิมพ์เล็กๆ ที่ทำนิตยสารท่องเที่ยวเน้นเฉพาะภายในประเทศไทยจึงเกิดขึ้นหลังจากนั้น ท่ามกลางการคัดค้านของทุกคนในครอบครัว ยกเว้นนายเกษมผู้เป็นบิดา “ดีแล้ว แกจะได้เป็นผู้บริหารเต็มตัวเสียที แล้วนี่จะเป็นบรรณาธิการเองเลยหรือเปล่า” “คิดว่าไม่ครับ” เขนตอบ “แต่ระยะแรกๆ คงต้องเป็นไปพลางๆ ก่อนหาคนมาทำแทนได้” เรื่องนี้ทั้งตัวเขาเองและบิดาต่างรู้ บุคคลผู้ ‘อยาก’ เป็นบรรณาธิการมีมากมาย ด้วยคิดว่าเป็นกันง่ายๆ ทว่าเมื่อถามหาความรับผิดชอบ รวมทั้งสายตากว้างไกลในงาน ‘บรรณาธิการ’ จริงๆ แล้ว แทบจะนับคนได้ ต้นสัปดาห์ที่แล้ว เขนนำทีมงานซึ่งประกอบด้วยนักเขียนและช่างภาพไปยังอำเภอด่านซ้าย เพื่อจัดทำสารคดีชุดพระธาตุศรีสองรักตามที่ตั้งใจ โดยให้ลูกน้องทำงานอย่างอิสระ ส่วนตัวเองเดินเก็บบรรยากาศโดยรอบด้วยสองตา และกล้องถ่ายรูปดิจิตอลขนาดกะทัดรัดหนึ่งกล้อง ไม่นึกเลยว่าจะเจอใครบางคนที่นั่น... มุจลินท์นั่งยิ้มหน้าบานอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ เบื้องหน้าคือกองจดหมายทั้งที่ส่งถึงสำนักพิมพ์ ส่งถึงบรรณาธิการ รวมทั้งส่งตรงถึงเธอเองในฐานะผู้เขียนสารคดีท่องเที่ยวเรื่อง พระธาตุศรีสองรัก หลังจากนิตยสารฉบับล่าสุดตีพิมพ์ออกวางจำหน่าย มีการตอบรับจากผู้อ่านมากมายทุกช่องทางการสื่อสาร ไม่ว่าจะเป็นจดหมายแบบดั้งเดิม จดหมายอิเล็กทรอนิกส์ โทรศัพท์ และที่มากที่สุดก็คือ ความเห็นบนเว็บบอร์ดในเว็บไซต์ของสำนักพิมพ์ ซึ่งทั้งหมดนี้มีความรู้สึกเป็นไปในทิศทางเดียวกัน นั่นคือชื่นชอบสารคดีเรื่องพระธาตุศรีสองรัก บางคนถึงกับตั้งคำถามว่า ผู้เขียนเกิดในยุคนั้นหรืออย่างไร จึงได้ถ่ายทอดประวัติความเป็นมาของการสร้างพระธาตุศรีสองรักออกมาเป็นตัวอักษรได้ดีเยี่ยมเช่นนั้น ไม่น่าเชื่อว่าคนที่มาแสดงความยินดีต่อเธอคนแรกคือ จิตตา “น้องเมี่ยงเก่งจัง ใครๆ ก็กล่าวขวัญถึง ดังแล้วอย่าลืมพี่นะคะ” “ขอบคุณค่ะพี่จิต แต่เมี่ยงคงไม่โด่งดังอะไรถึงขนาดนั้น แค่งานเดียวยังพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอกค่ะ” แม้รู้ว่าจิตตาไม่ได้จริงใจในคำพูด แต่มุจลินท์ก็ต้องกล่าวขอบคุณไปตามมารยาท และคำถ่อมตัวของเธอนั่นเองที่เปิดโอกาสให้จิตตาเหน็บแนม “อย่างน้อยน้องเมี่ยงก็ยังเก่งกว่านักเขียนหน้าใหม่ของสำนักพิมพ์คู่แข่งเรา” จิตตาเน้นคำว่า ‘นักเขียนหน้าใหม่’ ชัดแจ้ง “โชคดีที่ทางโน้นออกงานเหมือนกัน แต่สู้น้องเมี่ยงไม่ได้ ก็เลยเป็นข้อเปรียบเทียบ พี่ภาวนาให้น้องโชคดีอย่างนี้ตลอดนะจ๊ะ” จิตตายังคงยิ้มเกลื่อนใบหน้า จนกระทั่งเดินนวยนาดจากไป ปล่อยให้มุจลินท์นั่งขมวดคิ้วสงสัยในคำพูดของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ เธอไม่ได้ติดใจคำเหน็บแนม แต่กำลังกังขาเรื่องสำนักพิมพ์คู่แข่ง “เป็นอะไรเมี่ยง นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด” เสียงของสรัลมาก่อนตัวตามเคย เขาเอะอะก่อนถือวิสาสะนั่งหมิ่นๆ บนโต๊ะทำงานของเพื่อนสาว แล้วทำตาโต “เฮ้ย... นี่จดหมายถึงแกทั้งหมดเลยหรือนี่ โอ้โฮเฮะ ไม่เบาแฮะเพื่อนเรา” “ไม่ทั้งหมดหรอก” มุจลินท์ตอบเสียงเนือยด้วยสมองของเธอยังคิดถึงเรื่องที่จิตตาพูดอยู่ “มีของบอกอด้วย แต่ก็เกี่ยวกับฉัน” “ผู้อ่านเขียนมาชมเรื่องพระธาตุศรีสองรักใช่ไหม” สรัลถามแต่ไม่รอคำตอบ เขาถือวิสาสะอีกครั้งด้วยการหยิบไปรษณียบัตรฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่าน “นี่ฉันจะมาบอกแกเหมือนกันว่าในเว็บบอร์ดชมแกกันอุตลุดเลย อย่าลืมเข้าไปขอบคุณพวกเขาด้วยล่ะ” “ฮื่อ... ฉันอ่านแล้ว กะว่าจะเข้าไปตอบตอนค่ำๆ วันนี้แหละ” เสียงของมุจลินท์ยังคงเนือยผิดวิสัยคนที่กำลังได้รับคำชมอย่างล้นหลาม สรัลจึงวางไปรษณีย์ฉบับนั้นลงแล้วมองหน้าเพื่อนสาว “แกเป็นอะไรวะ ไม่ดีใจเหรอ หรือมีใครเขียนมาติ” “เปล่าๆ” มุจลินท์รีบปฏิเสธ ทว่าหางตาเธอเหลือบไปทางจิตตาโดยไม่ได้ตั้งใจ และนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้สรัลรู้ถึงตัวต้นเหตุ “ทำไมเมี่ยง พี่จิตมาว่าอะไรแก” “เปล่า” มุจลินท์ปฏิเสธอีกครั้ง “พี่เขาไม่ได้ว่าอะไรฉันหรอก มาชมด้วยซ้ำ” “ไม่ใช่แค่นั้นละมั้ง” สรัลยังคงจ้องหน้าเพื่อนสาว เขาคาดคั้นทั้งสายตาและคำพูด “ไหนลองบอกฉันซิว่า พี่จิตพูดอะไรกับแกบ้าง” มุจลินท์จำต้องเล่าคำพูดของจิตตาให้สรัลฟัง ก่อนถอนหายใจ แล้วกล่าวเบาๆ “แกอย่าไปโกรธพี่จิตเลย ฉันแค่สงสัยเท่านั้นว่าที่ฉันได้รับคำชมมากมายอย่างนี้ เป็นเพราะสำนักพิมพ์โน้นตีพิมพ์เรื่องพระธาตุศรีสองรักเหมือนกันใช่ไหม” สรัลอึ้งไปพักใหญ่ๆ เขาเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้จากปากของมุจลินท์ “มันไม่เกี่ยวกันหรอก” สรัลแตะบ่าเพื่อนสาวเบาๆ “ไม่มีเหตุผลอะไรมากเกินไปกว่า แกทำดี ย่อมได้รับคำชม... ก็เท่านั้น” มุจลินท์พอจะยิ้มออกมาได้ หากยังไม่คลายกังวล “ฉันไม่ได้เห็นใครเป็นคู่แข่ง และก็ไม่อยากให้ใครเห็นฉันเป็นคู่แข่งด้วยเลยจริงๆ” หญิงสาวไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นด้วยกับคำพูดประโยคนี้ของเธอหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ชานนท์ “เป็นไง... อ่านหมดแล้วหรือยัง จดหมายของแฟนๆ” บรรณาธิการหนุ่มใหญ่เอ่ยถามหลังจากเรียกเธอเข้าพบในตอนบ่าย เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่ตัดสินใจไม่ผิดในการดึงตัวหญิงสาวมาเขียนสารคดีทางด้านนี้ บรรยากาศแห่งความสำเร็จเต็มไปด้วยความชื่นมื่น จนกระทั่งมุจลินท์เอ่ยประโยคที่เคยพูดกับสรัลอีกครั้ง “มันเป็นไปไม่ได้หรอกเมี่ยง” ชานนท์ส่ายหน้าทันทีที่มุจลินท์พูดจบ “ถึงเราหรือคนอื่นไม่อยากมองอีกฝ่ายเป็นคู่แข่ง แต่ในเชิงธุรกิจจะบังคับให้เราเป็นอย่างนั้นไปโดยปริยาย” “เมี่ยงไม่เข้าใจค่ะ” “ผมอธิบายอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าเกิดบนแผงมีหนังสือสองเล่ม แล้วผู้อ่านมีกำลังซื้อเพียงเล่มเดียว เมี่ยงอยากให้เขาซื้อหนังสือของใคร ของเรา หรือของคนอื่น” มุจลินท์ไม่ตอบ ทว่ารู้อยู่แก่ใจ ชานนท์จึงอธิบายต่อ “นิตยสารรายเดือน มันก็มีอายุวางอยู่บนแผงแค่เดือนเดียว โอกาสที่ลูกค้าจะเวียนกลับมาซื้อมันน้อยมาก พอเดือนใหม่ฉบับใหม่ก็ออกวาง ของเก่าที่เหลือไม่ทิ้งก็ต้องเอาไปเลหลังถูกๆ ดังนั้น คำว่าดีที่สุดสำหรับตัวเองมันไม่พอหรอก ต้องดีกว่าคนอื่นด้วย” หญิงสาวถอนหายใจ หากเธอเป็นนักเขียนเพียงอย่างเดียวเหมือนเมื่อก่อนก็คงไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้  แต่นี่เธอทำหน้าที่ผู้ช่วยบรรณาธิการอยู่ด้วย จึงไม่อาจไม่ใส่ใจ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:20:21

ความคิดเห็นที่ 4 มุจลินท์เก็บเอาความกังวลใจกลับไปบ้านด้วย เธอพยายามไม่แสดงอาการผิดปกติระหว่างรับประทานอาหารค่ำกับบิดามารดา ทว่ามีหรือที่ผู้ซึ่งเลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกจะไม่สังเกตเห็น ดังนั้นหลังจากมุจลินท์ขึ้นมาบนห้องส่วนตัวได้ไม่นาน นางลดาผู้เป็นมารดาก็เดินตามขึ้นมาเคาะประตูห้อง “แม่เข้าไปได้หรือเปล่าลูก” มุจลินท์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กลางโต๊ะมีนิตยสารท่องเที่ยวรายเดือนสองฉบับต่างสำนักพิมพ์วางอยู่ เล่มหนึ่งวางอยู่ตรงนี้มาหลายคืนแล้ว ส่วนอีกเล่มหนึ่ง หญิงสาวเพิ่งแวะซื้อมาระหว่างเดินทางกลับบ้าน “ได้ค่ะคุณแม่ เมี่ยงไม่ได้ล็อคประตู” มุจลินท์ตอบพร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ในขณะที่มารดาเปิดประตูเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีสบายๆ กับคำถามธรรมดาๆ “ที่ทำงานเป็นอย่างไรบ้างลูก งานหนักไหม ตั้งแต่ได้เลื่อนตำแหน่ง” “ก็นิดหน่อยค่ะ” มุจลินท์ยิ้มให้มารดาอย่างอ่อนโยน “ต้องรับผิดชอบมากขึ้น” “อย่างว่าแหละจ้ะ ตำแหน่งสูงขึ้น ความรับผิดชอบก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นเรื่องปกติ ทุกครั้งที่คุณพ่อของเมี่ยงได้เลื่อนตำแหน่ง ก็เครียดทุกที แต่พ่อเขาไม่เก็บไว้คนเดียว มาระบายให้แม่ฟังอยู่บ่อยๆ บางทีเล่าเสียเป็นเรื่องขำขันไป” นางลดาลูบศีรษะมุจลินท์ซึ่งนั่งนิ่ง นางรู้ว่าลูกสาวจะต้องมีเรื่องที่ทำให้เป็นกังวล เพียงแต่จะบอกหรือไม่เท่านั้น “ถ้าลูกมีเรื่องหนักใจ ปรึกษาพ่อกับแม่ได้นะจ๊ะ อย่าเก็บไว้ให้หนักอกอยู่คนเดียว” มุจลินท์เงยหน้าสบตากับมารดา ความสับสนมีมากมายพอๆ กับไม่รู้จะเริ่มต้นตรงที่ใด เธอไม่เคยให้ความกังวลใจในเรื่องหน้าที่การงานล่วงรู้ถึงหูบุพการี เพราะนอกจากเธอจะไม่คลายกังวลแล้วยังจะเป็นการนำความทุกข์ใจมาสู่บุคคลทั้งสอง แต่คราวนี้มันมืดแปดด้าน ไม่รู้จะปรึกษาใครดี “แม่คะ” ในที่สุดมุจลินท์ก็ยอมเปิดปาก “แม่เคยฝันเห็นอะไรซ้ำๆ กันหรือเปล่าคะ” แววตาประหลาดใจฉายวาบ นางลดาไม่นึกว่าลูกสาวจะถามถึงเรื่องอื่นที่ไม่ใช่งาน “เคยสิลูก เป็นอยู่บ่อยๆ เวลาที่แม่ใจจดใจจ่อ หรือนึกถึงสิ่งนั้นอยู่” “ทุกคืนเลยเหรอคะ” คิ้วของผู้เป็นมารดาขมวดเข้าหากัน นางยิ่งแปลกใจมากกว่าเดิม บุตรสาวฝันถึงอะไรทุกคืน “ไหนลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยซิว่า เรื่องมันเป็นยังไง” มารดาเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่มุจลินท์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เพียงเธอเล่าให้ฟังถึงความฝันที่ปรากฏซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นประจำทุกคืน ยังไม่ทันได้เอ่ยถึงเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน ในขณะที่เธอมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ มารดาก็มีทีท่าเป็นกังวลอย่างหนัก เธอจึงตัดสินใจไม่เล่าต่อ แต่แล้วผู้เป็นบุพการีกลับเปลี่ยนท่าที หัวเราะเบาๆ แล้วบอกกับเธอว่า “เป็นเพราะลูกกังวลกับงานใหม่ที่ไม่เคยทำนะสิ พอเลิกกังวลก็เลิกฝันไปเองนั่นแหละลูก” มุจลินท์จึงได้แต่ยิ้มรับ ไม่รู้ว่ามารดาคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือเพราะต้องการปลอบใจกันแน่ แต่สิ่งที่เธอรู้อยู่เต็มอก เหตุผลนั้นเป็นไปได้ยากยิ่ง ในเมื่อสารคดีเรื่องพระธาตุศรีสองรัก เธอเขียนจบจนตีพิมพ์ลงนิตยสารแล้ว ทว่าภาพเหตุการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังเกิดขึ้นในความฝันไม่เลิกรา ไม่เว้นแม้แต่เมื่อคืนที่แล้ว แรกๆ เธอก็ยินดี ด้วยสิ่งเหล่านี้ทำให้งานเขียนของเธอราบรื่น ภาพเหตุการณ์ก่อนและหลังการสร้างองค์พระธาตุผุดขึ้นมาราวเห็นกับตา หญิงสาวใช้ข้อมูลที่ค้นคว้ารวมกับความรู้สึก ‘คล้าย’ ได้สัมผัส ถ่ายทอดเป็นตัวอักษร จนกระทั่งเมื่อตอนสายวันนี้ คำพูดของจิตตาทำให้เธอได้คิด นี่เป็น ‘ฝีมือ’ หรือ ‘ความโชคดี’ กันแน่ ถ้าไม่ได้ฝันอย่างนั้น จะประสบความสำเร็จอย่างนี้หรือไม่ ยังไม่นับถึงงานของ ‘คู่แข่ง’ ที่บังเอิญมาซ้ำกัน และแน่นอนว่าย่อมด้อยกว่า แล้วงานต่อไปจะเป็นอย่างไร เธอไม่อาจตามไปฝันถึงทุกๆ เรื่องราวที่จะเขียนได้ หากทั้งหมดทั้งปวงนี้ ยังไม่เท่าสิ่งเดียวที่คาใจ... ผู้ชายในความฝันคือใคร ถึงได้มาย้ำคำนักหนาว่าเธอไม่รักษาคำพูด เธอไปสัญญาหรือสาบานอะไรกับใครไว้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร บนโต๊ะทำงานในห้องนอนของเขน มีนิตยสารท่องเที่ยวรายเดือนสองฉบับต่างสำนักพิมพ์วางอยู่เช่นกัน ชายหนุ่มเพิ่งอ่านเรื่องของมุจลินท์จบเมื่อตอนสายของวันนี้ เขารู้สึกทึ่งไม่น้อยที่หญิงสาวซึ่งดูท่าทางไม่เอาไหนคนนั้น จะเขียนสารคดีออกมาได้เยี่ยมยอดขนาดนั้น เขนพออกพอใจกับสารคดีพระธาตุศรีสองรักของนักเขียนในสังกัดสำนักพิมพ์ของเขา และยิ่งพอใจกับยอดขายนิตยสารท่องเที่ยวรายเดือนฉบับปฐมฤกษ์ ซึ่งเกินเป้าหมายอย่างทะลุทะลวง แต่เขาก็ไม่สบายใจเลยที่งานของนักเขียนสำนักพิมพ์อื่นที่ถือเป็นคู่แข่งโดยตรงจะโดดเด่นกว่าอย่างเห็นได้ชัดอย่างนี้ ชายหนุ่มไม่ได้อิจฉา ทว่าเขาต้องการแก้มือ เขนรู้ว่าโอกาสนั้นจะมาถึงในไม่ช้า คงไม่มีนิตยสารท่องเที่ยวฉบับใดพลาดงานนี้เป็นแน่ ไม่ว่าจะเป็นท่องเที่ยวต่างประเทศหรือในประเทศ เพราะงานนี้จัดว่าเป็นงานประจำที่ยิ่งใหญ่ และเป็นที่รู้จักกันทั่วโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นิตยสารที่เพิ่งลงสารคดีงานสมโภชพระธาตุศรีสองรักฉบับล่าสุด ย่อมพลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวง เพราะงานนี้จัดขึ้นที่อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย ...สถานที่เดียวกัน ทีมงานชุดเดิมจึงถูกเรียกประชุมในตอนบ่าย สาระสำคัญไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าผู้เป็นประธานในที่ประชุมบอกให้ทุกคนได้ยิน “สัปดาห์หน้า เราจะไปงานบุญพระเวส ไปดูการละเล่นผีตาโขนกัน” ----------------- จบบทที่ 8 ----------------- ต่อบทที่ 9 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:21:38

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 9 “ไปดูแห่ผีตาโขนกันมั้ย” สรัลซึ่งกำลังทำความสะอาดกล้องถ่ายรูปเงยหน้ามองคนพูด แล้วก้มหน้าง่วนอยู่กับอุปกรณ์หาเลี้ยงชีพของเขาตามเดิม ก่อนถามเบาๆ “แกชวนฉันหรือว่าสั่ง” “แกว่างมั้ยล่ะ ถ้าว่างฉันก็ชวน แต่ถ้าไม่ว่าง...” มุจลินท์พูดยิ้มๆ “ก็ทำตัวให้ว่างซะ ฉันจะได้ชวน” “สรุปว่าสั่ง” สรัลหัวเราะเสียงดัง “แหม... น่าเล่นตัวชะมัดเลยเรา” “เชิญไปเล่นตัวกับบอกอเหอะ งานนี้ถ้าจะให้ฉันเป็นตากล้องจำเป็นอีกคงไม่ไหว ฉันตามถ่ายขบวนแห่ผีๆ ทั้งหลายไม่ทันแน่” มุจลินท์นึกสภาพไม่ออก แต่ก็คาดเดาได้ไม่ยาก ขบวนแห่ที่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ช่างภาพจำเป็นที่เงอะๆ งะๆ อย่างเธอจะตามบันทึกภาพดีๆ และสวยงามได้อย่างไร “ขอคิดดูก่อน เอ... จะว่างดีมั้ยเนี่ย” “อย่ามาทำเป็นแอ๊ค” มุจลินท์ยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายไปมา “งานนี้แกหมดสิทธิ์ปฏิเสธ พี่ภุชงค์ยังไม่หายดี แล้วบอกอก็ไม่มีทางให้ฉันไปคนเดียวแบบคราวที่แล้วแน่” “รู้งี้ฉันแขนหักแทนพี่ภุชงค์ก็ดีหรอก จะได้ไม่ต้องตะลอนๆ ไปโน่นมานี่ไม่ได้หยุดได้หย่อนอย่างนี้” สรัลบ่น ซึ่งมุจลินท์ก็เข้าใจ การที่สำนักพิมพ์เหลือช่างภาพอยู่เพียงคนเดียวนั้นทำให้สรัลต้องรับทุกงานตามที่สำนักพิมพ์ต้องการ จะใกล้หรือไกลก็ต้องพึ่งพาเขาทั้งนั้น “ฉันว่าแกบ่นไปอย่างนั้นเองใช่ไหม สาวๆ ที่ด่านซ้ายสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ” สรัลหัวเราะหึๆ “สวยเท่าแกหรือเปล่า” “โอ๊ย... สวยกว่าฉันเยอะแยะ” “ถ้างั้นพอได้ ฉันจะเตรียมเมมโมรี่การ์ดไปเยอะๆ” “เตรียมไปถ่ายผีตาโขนเหรอ” มุจลินท์ถาม “อ๊ะ... ถ่ายรูปสาวๆ สิ” สรัลตอบหน้าตาขึงขัง “สารคดีของแกจะได้แปลกกว่าใคร งานแห่ผีตาโขน แต่รูปสาวๆ เพียบ ฉันกะว่าจะลงรูปใหญ่เต็มหน้ากระดาษเลยดีมั้ย” “ฉันไปคนเดียวเหมือนเดิมดีกว่ามั้ง” “เฮ้ย พูดเล่น” สรัลวางกล้องลงบนโต๊ะ แล้วโบกไม้โบกมือ “แค่ครึ่งหน้าเท่านั้น” แล้วทั้งสองก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมๆ กัน โดยหารู้ไม่ว่า จิตตาซึ่งบังเอิญเดินผ่านมากำลังเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เพียงไม่กี่นาทีต่อมา เรื่องที่ทั้งสองคนพูดจาเล่นหัวกันนี้ก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาในห้องบรรณาธิการ “คุณคิดมากเกินไปหรือเปล่า จิตตา สองคนนั่นเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนนะ” ชานนท์พูดกับหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามา ‘ฟ้อง’ พลางหันไปมองลอดมู่ลี่พลาสติกออกไปนอกห้อง ที่โต๊ะทำงานของสรัล มุจลินท์ยังคงพูดไปหัวเราะไปกับเจ้าของโต๊ะอย่างสนุกสนาน “จิตไม่ได้คิดเกินไปหรอกค่ะ บอกอ ถึงน้องสรัลกับน้องเมี่ยงจะเป็นเพื่อนกัน แต่ใครจะรับรองได้คะว่าจะไม่มีเรื่องไม่ดีงามเกิดขึ้น ผู้ชายกับผู้หญิงนะคะ” ชานนท์เข้าใจสิ่งที่จิตตาพูดทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยคิดแบบเธอเลยสักนิด “คู่นี้เขาไปไหนมาไหนด้วยกันแทบจะทั่วประเทศแล้วมั้ง ผมไม่เห็นจะมีปัญหาอย่างที่ว่าเลย” บรรณาธิการหนุ่มใหญ่มองตาหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ครั้นเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าว่าจะเห็นด้วยกับเขาจึงพูดต่อ “เอาละ... ถึงแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แล้วยังไงล่ะครับ มันก็เป็นเรื่องที่สองคนนั้นเขาตัดสินใจกันเองไม่ใช่หรือ” “บอกอพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก” จิตตาลืมตัวขึ้นเสียง แต่เมื่อตั้งสติได้ก็ลดระดับลงมาตามเดิม “ถ้าเป็นอย่างเมื่อก่อนนี้ละก็ใช่ค่ะ จิตไม่เกี่ยว แต่เดี๋ยวนี้น้องเมี่ยงเป็นผู้ช่วยบอกอนะคะ จะว่าไปแล้วก็เปรียบเสมือนเป็นหัวหน้าของสรัลด้วย” ชานนท์อึ้งไปชั่วขณะ และก็ยิ่งคิดหนักเมื่อจิตตาเน้นคำพูด “เจ้านายสาวกับลูกน้องหนุ่ม ยังไงจิตก็เห็นว่าไม่เหมาะค่ะ” บางทีเขาอาจจะลืมเรื่องแบบนี้ไป แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทั้งสองคนนั้นไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะคิดอย่างเขาไปเสียทั้งหมด อย่างน้อยก็มีจิตตาอยู่หนึ่งคนแล้ว อาจจะเสี่ยงต่อการสูญเสียการปกครอง ทว่าจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อตอนนี้ช่างภาพของสำนักพิมพ์เหลืออยู่เพียงคนเดียว เว้นแต่ว่าเขาจะหาช่างภาพผู้หญิงมาเพิ่ม หรือไม่ก็... “ให้จิตไปออกภาคสนามด้วยสิคะ จะได้คอยดูๆ ไม่ให้น้องๆ ออกนอกลู่นอกทาง” จิตตายื่นข้อเสนอหาทางออกให้เสร็จสรรพ เธอพูดราวกับว่าเป็น ‘ผู้ใหญ่’ กว่าสรัลกับมุจลินท์มากมายเสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่อายุห่างกันเพียงสองปี “แล้วงานประจำของคุณ ไม่ต้องทำแล้วหรือ” จิตตายิ้มแป้น คล้ายกับเตรียมคำตอบนี้มาแล้วเป็นอย่างดี “ทำค่ะ ทำทุกวัน แต่งานของจิตสามารถเอาไปทำต่างจังหวัดได้ จิตมีโน้ตบุ๊ก” ชานนท์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตรึกตรองชั่วครู่ก่อนพูดเบาๆ “ช่วยไปเชิญคุณนงลักษณ์หัวหน้าของคุณมาพบผมหน่อย” เพียงชั่วอึดใจ จิตตาก็กลับเข้ามาในห้องบรรณาธิการอีกครั้งพร้อมกับนงลักษณ์ซึ่งมีสีหน้าตื่นๆ “บอกอมีเรื่องสำคัญจะคุยกับนงเหรอคะ” นอกจากหน้าตื่นแล้ว คนถามยังมีน้ำเสียงตื่นเต้นอีกด้วย ชานนท์เหลือบตาไปทางจิตตาซึ่งนั่งตัวตรงไม่แสดงอาการใดๆ ก่อนเบนสายตากลับมาที่นงลักษณ์ “จิตเขามาขอผมออกภาคสนามไปกับสรัลและเมี่ยง คุณนงจะว่าอย่างไรครับ” สีหน้าตื่นเต้นของนงลักษณ์เปลี่ยนเป็นสงสัย เธอหันขวับไปทางจิตตาทันที ยังไม่ทันจะถามอะไร ชานนท์ก็ชิงพูดออกมาก่อน “ไม่ต้องถามถึงสาเหตุนะครับ ผมแค่อยากรู้ว่า งานของจิตจะเสียหรือเปล่า ถ้าต้องออกไปทำนอกสำนักงาน” นงลักษณ์นิ่งไปพักใหญ่ๆ งานของฝ่ายศิลปกรรม ทำนอกสำนักงานได้ก็จริง แต่ไม่สะดวกแน่ ถ้ามีปัญหาที่ต้องแก้ไขเร่งด่วน ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพที่ไม่ลงตัวกับรูปเล่ม หรือการจัดย่อหน้า เว้นบรรทัดต่างๆ ของบทความ “นั่นแล้วแต่ความรับผิดชอบในงานของเจ้าตัวค่ะ” ดูเหมือนคนฟังจะยังไม่พอใจในคำตอบนัก สังเกตจากอาการนิ่งเงียบ นงลักษณ์จึงพูดต่อ “จิตตาเป็นคนรับผิดชอบงานสูงค่ะ” เธอไม่ได้พูดปดเพื่อชมเชยลูกน้องแม้แต่น้อย ถึงจิตตาจะมีนิสัยบางอย่างที่เธอไม่ชอบ แต่จิตตาก็ทำงานในส่วนของตัวเองได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง “ขอบคุณมากครับ” คำพูดนี้เท่ากับเป็นการยุติข้อสนทนา นงลักษณ์จึงขอตัวออกมาทำงานต่อ ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องมีความค้างคาใจเป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อชานนท์ไม่เปิดโอกาสให้ถามไถ่ คำตอบที่อยากรู้จึงตกเป็นภาระของสรัลและมุจลินท์ผู้เกี่ยวข้องโดยตรงแทน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:23:05

ความคิดเห็นที่ 6 “รู้มั้ย ทำไมจิตตาถึงขอตามน้องสองคนไปออกภาคสนาม” นงลักษณ์ถามสรัลเป็นคนแรก ยังผลให้ชายหนุ่มถึงกับผงะเอนหลังชนพนักพิงอย่างแรง “พี่นงว่าอะไรนะครับ ลองพูดใหม่อีกที” เมื่อคำถามยังเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง นอกจากสรัลจะตอบไม่ได้แล้ว เขายังเป็นฝ่ายตั้งคำถามขึ้นมาอีกต่างหาก “พี่นงเอาอะไรมาพูด ล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ” “ไม่ล้อเล่นหรอกจ๊ะ งานนี้ของจริง พี่เพิ่งออกมาจากห้องบอกอเดี๋ยวนี้เอง” นงลักษณ์ชายตาไปทางห้องที่เธอกล่าวถึง “นี่จิตตาก็ยังอยู่ในนั้น เธอไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลยหรือ” สรัลส่ายหน้าแทนคำตอบ เขามึนงงไปหมดแล้ว จิตตามาเกี่ยวอะไรกับงานภาคสนามด้วย หลังจากนั่งเป็นใบ้อยู่ชั่วอึดใจ ชายหนุ่มก็ผลุดลุกขึ้นยืน ชะเง้อมองก่อนส่งเสียงเรียกเพื่อน “เมี่ยง... มาทางนี้หน่อย” มุจลินท์สะดุ้งเบาๆ เธอละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์เงยหน้ามองไปทางเจ้าของเสียงซึ่งกำลังกวักมือเรียกเธอสลับกับการโบกมือขอโทษขอโพยเพื่อนร่วมงานที่ส่งเสียงเอะอะรบกวนสมาธิ หญิงสาวกดปุ่มเซฟไฟล์บทความซึ่งเธอเขียนไว้ แล้วเดินไปหาสรัลที่โต๊ะทำงานของเขา “มีอะไรเหรอสรัล... พี่นง” นงลักษณ์ส่ายหน้า ยกคำถามนี้ให้ชายหนุ่มผู้ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง “ว่าไง สรัล” สรัลจ้องหน้าคนถามอยู่เกือบครึ่งนาที ก่อนถามเบาๆ “แกชวนยายจิตไปกับเราด้วยเหรอ” “ชวนพี่จิต...” มุจลินท์ทวนคำ มองคนโน้นทีคนนี้ที “เมี่ยงไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย” “หมายความว่า แกไม่ได้ชวนยายจิตไปด่านซ้ายใช่ไหม” พอหญิงสาวพยักหน้ายืนยัน สรัลก็พูดต่อ “ถ้าอย่างนั้น ยายนั่นก็ขอตามไปเอง” แล้วเขาก็บ่นพึมพำ “จะตามไปทำไมวะ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยสักหน่อย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” “พี่จิตจะไปด่านซ้ายกับเราเหรอ” คราวนี้มุจลินท์เป็นฝ่ายถามบ้าง เธองุนงงเช่นเดียวกับนงลักษณ์และสรัลเมื่อทราบเรื่องนี้ “พี่ไม่เกี่ยวนะคะ” นงลักษณ์รีบออกตัวเมื่อมุจลินท์หันหน้ามาทางเธอ “พี่ก็เพิ่งรู้เมื่อสักครู่นี้เอง ถ้าไม่เป็นเพราะจิตตาอยากไปเอง ก็เป็นเพราะบอกอสั่งนั่นแหละค่ะ แต่น่าจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า” “แล้วบอกอก็อนุญาต...” มุจลินท์พูดในสิ่งที่ทุกคนค้างคาใจ ชานนท์ให้จิตตาตามไปด้วยเหตุผลใดกันแน่ บรรณาธิการหนุ่มใหญ่หมุนปากกาในมือเล่น มองตามหลังหญิงสาวที่กำลังเดินออกจากห้องเขาไป พลางครุ่นคิด เหตุผลที่จิตตานำมาอ้างแม้จะพอฟังได้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเกินไปกว่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขามาตั้งแต่รู้ว่าสำนักพิมพ์คู่แข่งทำสารคดีเรื่องพระธาตุศรีสองรักแล้ว ในเมื่อทำเรื่องนั้น มีหรือที่จะพลาดทำเรื่องต่อเนื่องกัน การละเล่นผีตาโขนต้องอยู่ในแผนทำสารคดีของเขนแน่ แต่จะออกมาแนวใด... ชานนท์หัวเราะเบาๆ เขาไม่รู้ ทว่าอีกไม่กี่วันคงได้รู้... จากจิตตา หญิงสาวคนที่ชานนท์กำลังนึกถึง ยืนฉีกยิ้มอย่างเบิกบานอยู่หน้าห้องหลังจากเดินออกมา ทางซ้ายคือส่วนของกองบรรณาธิการและนักเขียน ทางขวาคือฝ่ายศิลปกรรมและฝ่ายภาพ จิตตาลังเลว่าจะไปทางไหนดี และแล้วเธอก็ตัดสินใจก้าวเดินไปทางซ้าย “น้องเมี่ยง พี่มีข่าวดีมาบอก” มุจลินท์เงยหน้าขึ้นมองคนพูด เธอแน่ใจว่าข่าวดีของจิตตากับข่าวร้ายของสรัลเป็นข่าวเดียวกัน และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ “บอกอให้พี่ไปดูแห่ผีตาโขนด้วย มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้นะคะ” มุจลินท์เพียงแค่ยิ้มให้ ไม่พูดอะไร อันที่จริงเป็นเพราะเธอพูดไม่ออกมากกว่า และเมื่อประโยคดังกล่าวถึงหูสรัล รายนั้นก็โวยวายทันที “ยายจิตเนี่ยนะ จะช่วยอะไรเรา เฮอะ... เป็นภาระของเราละไม่ว่า” “อย่าทำเสียงดังได้มั้ย” มุจลินท์ใช้นิ้วแตะริมฝีปาก “เดี๋ยวพี่จิตได้ยินเข้าก็เป็นเรื่อง” สรัลพยายามสงบสติอารมณ์ตามที่เพื่อนบอก แต่ก็ต้องเดือดขึ้นมาอีก เมื่อวันรุ่งขึ้นจิตตาเดินนวยนาดเข้ามาหา “น้องสรัล ช่วยทำแผนการทำงานส่งให้พี่ด้วยนะคะ พี่อยากรู้ว่าวันไหน ไปที่ไหนบ้าง เอ่อ... พวกน้องคงไม่ได้ทำงานโดยไม่ได้วางแผนล่วงหน้าใช่ไหมคะ” “มันจะมากไปแล้ว” สรัลไม่ได้พูดต่อหน้าจิตตา หากมาระบายอารมณ์กับมุจลินท์ “ยายนั่นทำเหมือนกับว่าเป็นเจ้านายของเราอย่างนั้น นี่ขนาดยังไม่ได้ออกเดินทางนะ” แล้วเขาก็จุ๊ปากจิ๊จ๊ะ “ไม่รู้ว่าบอกอเขาคิดอะไรของเขาอยู่” มุจลินท์ก็อยากรู้เช่นกัน ชานนท์บอกเธอเพียงสั้นๆ ว่าเขาให้จิตตาไปเป็นเพื่อนเท่านั้น ในขณะที่ทั้งสองคนมีข้อขัดข้องใจ จิตตากลับมีความปลอดโปร่งเป็นอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าการเข้าพบชานนท์จะส่งผลดีต่อเธอเกินคาด จิตตาคิดว่าเธอจะต้องเปลืองคำพูดมากมายในการเกลี้ยกล่อมให้ชานนท์เห็นคล้อยตามในเรื่องของสรัลกับมุจลินท์ แต่เขาก็กลับอนุญาตง่ายๆ อยากจะคิดเสียด้วยซ้ำว่า ชานนท์ล่วงรู้ถึงเจตนาแอบแฝงของเธอ ทว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเธอแน่ใจว่าไม่เคยเผยพิรุธใดๆ ออกมาเลย เขาเองต่างหากที่แสดงเจตนารมณ์ออกมาอย่างชัดแจ้ง แม้จะเป็นเพียงแค่คำสั่งสั้นๆ ก็ตาม “นอกจากสรัลกับมุจลินท์แล้ว ผมอยากให้คุณตามดูคนของสำนักพิมพ์คู่แข่งของเราว่าไปเก็บข้อมูลอะไรที่ไหนบ้าง และอย่าให้สรัลกับมุจลินท์รู้เป็นอันขาดนะว่าผมสั่ง สองคนนั้นเขาไม่ชอบเรื่องแบบนี้” แล้วมีหรือที่จิตตาจะแพร่งพราย ในเมื่อจุดประสงค์หลักของชานนท์กับเธอตรงกัน จิตตาต้องการเข้าไปใกล้ตัวเขน ผู้เป็นทั้งบรรณาธิการและเจ้าของสำนักพิมพ์คู่แข่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เช้าวันเดินทาง สรัลก็ต้องหัวเสียเป็นรอบที่สิบ เมื่อเลยเวลานัดไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่จิตตายังไม่มา “ยังไงกันนี่” ชายหนุ่มก้มลงดูนาฬิกาข้อมือของตนเองแทบจะทุกนาที “เมื่อไหร่จะมาเสียที รอตั้งนานแล้วนะ” มุจลินท์เองก็หงุดหงิด หากเธอขำท่าทางกระวนกระวายใจของเพื่อนมากกว่า “ท่าทางของแกเหมือนคนรอแฟนเลย” หญิงสาวหัวเราะคิก เมื่อเพื่อนชายแยกเขี้ยวใส่ “เดี๋ยวพี่เขาก็มาน่า เมื่อกี้ฉันโทรไปตาม เห็นบอกว่าออกมาจากบ้านแล้ว” “ออกมาจากบ้านแล้ว...” สรัลทวนคำตาค้าง “นัดเจ็ดโมงเช้า แปดโมงกว่าเพิ่งจะออกจากบ้าน” “ออกจากบ้านแล้วไม่ได้หมายความว่าเพิ่งจะออกนี่นา” มุจลินท์พยายามมองโลกในแง่ดี “พี่เขาอาจจะเกือบถึงแล้วก็ได้” “เกือบถึงก็ต้องบอกว่าเกือบถึงสิ” สรัลแย้ง “คนผิดนัดไม่มีทางบอกว่าออกจากบ้านแล้วในขณะที่เกือบถึงหรอก แค่ครึ่งทางยังยากเลย ฉันว่าเพิ่งออกจากบ้านชัวร์” และก็เป็นอย่างที่สรัลคิด เขากับมุจลินท์ต้องรออีกเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจิตตาจะมาถึง “ขอโทษทีน้องๆ พี่มาช้าไปหน่อย บังเอิญรถติด” มุจลินท์ลอบถอนหายใจ ผิดเวลาไปสองชั่วโมง คงไม่ ‘ช้าไปหน่อย’ อย่างที่เจ้าตัวพยายามพูด และข้ออ้างที่ว่า ‘บังเอิญรถติด’ มันใช้ไม่ได้เลยสำหรับการจราจรในเมืองหลวงที่ใครๆ ต่างรู้กันว่า พร้อมจะติดขัดได้ทุกเมื่อ ส่วนสรัลไม่ได้ติดใจในคำพูดของคนมาช้าเลย จะว่าไปแล้วเขาไม่ทันฟังเสียด้วยซ้ำ เพราะเหตุที่มัวแต่จ้องมองเครื่องแต่งกายของจิตตา เขากลืนน้ำลายติดกันสามสี่ครั้งก่อนพูดออกมาอย่างยากเย็น “พี่จิตครับ เราจะไปงานบุญกันนะครับ” เสื้อคลุมสีเขียวสดใสที่สวมไว้อย่างหลวมๆ นั้น ไม่อาจปิดบังเสื้อกล้ามสีขาวคอกว้างลึกอย่างน่าหวาดเสียวไว้ได้เลย และเมื่อสรัลละสายตาจากอกอวบอิ่มคู่นั้นลงสู่เบื้องล่างก็พบว่าจิตตาสวมกางเกงขาสั้นแนบเนื้อสีเขียวเข้ม มันสั้นจนแทบจะไม่มีส่วนที่เรียกว่าขากางเกงเลย “วันนี้เดินทางเฉยๆ ไม่ใช่เหรอจ๊ะ พี่อยากใส่สบายๆ จะได้ไม่อึดอัด” จิตตาให้เหตุผลที่ทำเอาสรัลเถียงไม่ออก ได้แต่รับกระเป๋าเดินทางใบเขื่องมาจากเธอ ก่อนจะเดินอย่างเบื่อหน่ายไปที่รถยนต์ ในขณะที่สรัลกำลังปิดฝากระโปรงหลังรถ หลังจากจัดวางกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย เขาก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเห็นจิตตากำลังเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับ “พี่จิต พี่นั่งข้างหลังครับ ตรงนั้นที่ของไอ้เมี่ยงมัน” คนเปิดประตูทำหน้าไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ สรัล พี่นั่งหน้าไม่ได้เหรอ” “ได้น่ะได้หรอกครับ แต่... ว้า...” คนปิดฝากระโปรงหลังดังโครมเกาหัวยุ่ง ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จนมุจลินท์หัวเราะในท่าทางของเพื่อน แล้วเป็นฝ่ายพูดแทน “สรัลเขาไม่รู้ทางค่ะ ต้องให้เมี่ยงคอยบอก” “อ้าวเหรอ นึกว่าอะไรเสียอีก” จิตตาเดินมาเปิดประตูหลังเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย ในขณะที่มุจลินท์ลอบหลิ่วตาให้สรัล เธอรู้ดีว่าเส้นทางสายนี้เขาไม่มีทางขับหลงแน่ๆ เพียงแต่ชุด ‘สบายๆ’ ของจิตตานั้น... มันช่างสร้างความอึดอัดรบกวนสมาธิเพื่อนชายของเธอเหลือเกิน ----------------- จบบทที่ 9 ----------------- ต่อบทที่ 10 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:24:36

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 10 เขนก้าวลงจากรถตู้มายืนยืดเส้นสายด้วยความเมื่อยขบ ระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรกับระยะเวลากว่าเจ็ดชั่วโมงบนที่นั่งคับแคบสร้างความเมื่อยล้าให้แก่เขาไม่น้อย บางทีระหว่างการนั่งรถตู้ กับการขับรถเก๋งมาเอง อย่างหลังน่าจะสะดวกสบายมากกว่าเสียอีก “เอ้า... ตื่นแล้วลงมากันได้แล้ว” เขาชะโงกกลับเข้าไปในรถตู้ เพื่อปลุกคนนั่งแถวกลางและแถวหลังรวมสี่คนซึ่งยังคงนั่งหลับตานิ่งอยู่ “อ้าว... ถึงแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มหนึ่งในสองซึ่งนั่งอยู่แถวหลังถามพลางสะกิดเพื่อนที่นั่งข้างๆ แล้วปลุกสองสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้าตนเอง “เอ๊ะ... ที่นี่พระธาตุศรีสองรักนี่นา” ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งลืมตามองไปรอบๆ ก่อนลงมาจากรถตู้เป็นคนสุดท้าย “เราเคยมากันแล้วนี่ครับบอกอ ผมนึกว่าจะไปที่วัดโพนชัยเลยเสียอีก” “มาด่านซ้าย ต้องมานมัสการองค์พระธาตุศรีสองรักก่อน” เขนตอบสั้นๆ เขารอจนทุกคนพร้อมจึงเดินนำไปยังเนินเขาเพื่อขึ้นสู่สถานที่ประดิษฐานองค์พระธาตุศรีสองรัก สองสาวที่เดินตามมีท่าทางตื่นเต้น เพราะเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ผิดกับชายหนุ่มอีกสองคนที่ดูเนือยๆ เนื่องจากเคยมาหาข้อมูลไปเขียนสารคดี และถ่ายภาพลงนิตยสารแล้ว ส่วนชายหนุ่มที่เดินนำหน้า ไม่มีใครรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร ในเมื่อใบหน้าอันคมคร้ามนั้น สงบนิ่งเหลือเกิน ทว่าดวงตาหลังแว่นกันแดดสีเข้มนั้น หากใครได้เห็นก็จะรู้ความศรัทธาอันเปี่ยมล้นฉายชัด ลูกน้องทั้งสี่คนมัวแต่สาละวนกับการถอดรองเท้าหุ้มส้นผูกเชือก ซึ่งจะต้องวางไว้ข้างล่างก่อนเดินขึ้นบันไดไปนมัสการพระธาตุ ทำให้เดินตามผู้เป็นเจ้านายไม่ทัน “เจ้านายหายไปไหนแล้ว พี่รุต... ก้อง” หญิงสาวคนหนึ่งถาม ซึ่งก็ได้รับคำตอบ “แกเป็นอย่างนี้แหละ กุล คราวที่แล้วก็หายไปเลย จนพี่กับก้องทำงานเสร็จ ถึงจะเจอตัว” “เหรอ...” กุลวดีแปลกใจเล็กน้อย ปกติเจ้านายของเธอตอนอยู่กรุงเทพออกจะเป็นคนดูแลเอาใจใส่ลูกน้อง แต่พอมาที่นี่กลับกลายเหมือนคนละคน “กุลกับชื่นอย่าเข้าไปด้านในล่ะ” ก้องเกียรติพูดบ้าง “เขาห้ามผู้หญิงเข้าไปในเขตองค์พระธาตุ” ทั้งกุลวดีและชื่นกมลค้อนขวับ หนึ่งในสองกล่าว “รู้แล้วย่ะ แล้วก็รู้อีกด้วยว่าเขาห้ามแต่งกายสีแดงมาไหว้พระธาตุศรีสองรัก นี่เห็นไหม เราสองคนไม่มีส่วนไหนของเสื้อผ้าเป็นสีแดงเลย” “เพราะอ่านสารคดีของเรานะสิ ใช่ไหม” “จ้า พ่อนักเขียน เดี๋ยวคอยอ่านคอลัมน์ใหม่เรื่องที่พักกับที่กินของเราสองคนดูบ้างเถอะ เผลอๆ อาจเบียดเรื่องที่เที่ยวของนายตกขอบไปเลยก็ได้” นักเขียนสามคนสามแนวกระเซ้าเย้าแหย่ด้วยคำพูดแรงๆ อีกพอประมาณด้วยวัยใกล้เคียงกัน ต่างจากมารุตช่างภาพ ซึ่งอาวุโสกว่ามาก จึงไม่ค่อยร่วมวงพูดหัวสักเท่าไร เขนเดินอ้อมมาทางด้านหลัง เมื่อมาอยู่ใกล้ๆ องค์พระธาตุสีขาวบริสุทธิ์ที่สูงจนต้องแหงนมองคอตั้งบ่า ถัดออกไปจากที่ตรงนี้ไม่กี่ก้าว นอกกำแพงเตี้ยกั้นเขตปริมณฑล หนึ่งเดือนผ่านมา เขาเจอหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเพิ่งได้รู้จักกัน นั่งพนมมือฟังพระสวดมนต์ อะไรบางอย่างรั้งสายตาให้หยุดอยู่ที่เธอ ภาพที่เห็นตรงหน้านี้ งดงามราวกับรูปวาดของจิตรกรเอก วงหน้าอันอ่อนเยาว์หากมีความสง่างามอยู่ในที ยิ่งดวงตาอ่อนโยนคู่นั้น มองกี่ทีก็แฝงไปด้วยความดื้อรั้นถือตัว เขนรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างยิ่ง... วินาทีนั้น เขาตอบตัวเอง แน่ละสิ ก็เพิ่งเจอกันก่อนหน้านี้เพียงวันเดียวนี่ หากอีกความคิดหนึ่งคัดค้านขึ้นมาทันควัน ไม่ใช่ ! เขากับเธอเคยรู้จักกัน... นานมาแล้ว “ไปไหว้พระธาตุศรีสองรักกันก่อนดีไหม” มุจลินท์ถามสรัล เมื่อรถยนต์แล่นเข้าสู่ตัวอำเภอด่านซ้าย “ไม่ดี” สรัลตอบแล้วถอนหายใจดังเฮือก ก่อนบุ้ยใบ้ไปทางเบาะหลัง มุจลินท์ต้องหันไปดูก็รู้ การแต่งกายของจิตตาผู้นั่งหลับมาตลอดทางนี้ ไม่สมควรพาเข้าไปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ยกเว้นแต่ว่า “ให้พี่จิตนั่งรออยู่ในรถก็ได้นี่” “แกห้ามเขาได้หรือ เมี่ยง” สรัลยังคงคัดค้าน “ขืนลงไปชุดนี้ แกกับฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน” “ถ้าอย่างนั้นฉันไปคนเดียว แกไปส่งฉันก่อน แล้วค่อยไปที่พัก” “เฮ้ย...” คนฟังร้องเสียงหลง “แกจะให้ฉันไปที่โรงแรมกับยายจิตสองคน ในสภาพแบบนี้นะเหรอ โอย... ไม่ไหวละมั้ง” แล้วเขาก็ทำท่าขนพองสยองเกล้า จนมุจลินท์หัวเราะคิก “เป็นไรไปเล่า พี่เขาออกจะเซ็กซี่ คิดเสียว่ามาฮันนีมูนก็แล้วกัน” “ไม่ใช่สเป็คฉันว่ะ” สรัลส่ายหน้าดิก “ฉันรอเนื้อคู่ของฉันดีกว่า ตอนนี้อาจจะยังไม่มาเกิดก็ได้ ไม่เหมือนแกหรอก ทำพิธียกเลิกคำสัญญาปุ๊บ เจอคนใหม่ปั๊บเลย” มุจลินท์หยุดยิ้มทันที “ใคร... ที่แกว่าคนใหม่น่ะ ใคร” “อ้าว... ก็คุณเขนไง เห็นสนใจอยู่ไม่ใช่เหรอ” “บ้า... ฉันกับคุณเขนก็แค่เจอกันโดยบังเอิญ ไม่มีใครสนใจใครสักหน่อย” “อ่ะแอ๊” นอกจากทำเสียงประหลาดแล้ว สรัลยังทำหน้าตาล้อเลียน “หยุดพูดเลยนะ” รอยยิ้มหายไปกลายเป็นความบึ้งตึงมาแทนที่ “หยุดพูดถึงคุณเขนเดี๋ยวนี้เลย” สรัลหัวเราะหึๆ จำได้ว่าเพื่อนสาวของเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาพูดแรงไปหน่อย จึงหยุดล้อเธอ ทว่าเรื่องของเขนกลับไม่เงียบลงไปง่ายๆ เพราะมีคนตื่นขึ้นมาพูดต่อ “เจอคุณเขนเหรอคะ ไหนๆ ตัวจริงหล่อขนาดไหน” จิตตาชะโงกหน้ามาจากที่นั่งตอนหลัง พลางมองคนโน้นทีคนนี้ที สรัลหัวเราะดังกว่าเดิม แล้วตอบ “หล่อใจละลายเลยหละครับ สาวๆ อย่างพี่จิตนี่เห็นแล้วกรี๊ดสลบ” ‘สาว’ ได้ยินดังนั้นก็เลยเหลียวหน้าเหลียวหลัง “ไหนๆ อยู่บนรถคันไหน” “ไม่ได้เจอคุณเขนค่ะ” มุจลินท์ถอนหายใจพูดอย่างเบื่อหน่าย “แล้วเขาก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมายหรอก สรัลพูดไปเรื่อยเปื่อย เขาแค่...” มุจลินท์ชะงักคำพูด เธอนึกไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร ชายหนุ่มหน้าตาดีมีมากมายบนปกนิตยสารหรือในจอโทรทัศน์ ทั้งดารา นักร้อง นายแบบ แต่ไม่มีใครสะดุดตาเธอเหมือนกับเจ้าของสำนักพิมพ์คู่แข่งรายนี้เลย “แค่อะไรคะ น้องเมี่ยง” จิตตาไม่ยอมปล่อยให้ประโยคนั้นขาดหายไปง่ายๆ มุจลินท์อึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร สรัลจึงโพล่งออกมาแทน “แค่รวยนะสิพี่จิต ถามได้” “แหมน้องสรัล การที่พี่จะดูใครมาเป็นแฟน คงไม่ใช่แค่หล่อกับรวยเท่านั้นหรอกนะ” จิตตาพูดพลางค้อนคนที่ไม่มีโอกาสรับรู้เลย แต่กระนั้นก็ทำเอาสรัลสะดุ้งโหยง ถึงกับหันมามองมุจลินท์ที่นั่งทอดสายตาไปนอกรถไม่สนใจคำพูดใดๆ เขาพอจะเดาออกแล้วว่า จิตตาตามมาด้วยทำไม มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:26:09

ความคิดเห็นที่ 8 ทั้งสามเข้าพักโรงแรมเดิมที่มุจลินท์เคยพัก พระธาตุศรีสองรักอยู่ไม่ไกลเท่าใด ดังนั้นเมื่อเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าห้องแล้ว เธอจึงโทรศัพท์บอกสรัลกับจิตตาที่พักคนละห้อง ขอตัวเดินไปนมัสการสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองอำเภอด่านซ้าย “ฉันไปด้วย” สรัลพูดทันทีที่เพื่อนโทรศัพท์ภายในมาบอก “อย่าเลย แกพักผ่อนเถอะ ขับรถมาเหนื่อยๆ ทั้งวันแล้ว ฉันคงอยู่ที่นั่นนาน อาจจะถึงค่ำๆ เลยก็ได้” “งั้นฉันนอนพักแป๊บนึง สักครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวตามไป แกเอารถไปด้วยนะ” “ไม่ละ เดินไปดีกว่าแค่นี้เอง” มุจลินท์ปฏิเสธ “แกเอารถไว้ใช้เถอะ เผื่ออยากจะไปไหน” “แล้วนี่ชวนยายจิตหรือยัง” “ชวนแล้ว พอบอกว่าไปไหว้พระเท่านั้นก็รีบปฏิเสธเลย เห็นว่าจะลงไปนั่งเล่นที่ล็อบบี้นะ” “คงไม่อยากเปลี่ยนชุดมั้ง” เสียงสรัลหัวเราะลั่นจนมุจลินท์ต้องยื่นหูโทรศัพท์ออกห่าง “ว่างๆ แกก็ลงไปนั่งเป็นเพื่อนพี่เขาสิ” เสียงหัวเราะของสรัลหยุดกึกราวกับปิดสวิตช์ “แกจะไปไหนก็รีบไปเหอะ ฉันจะนอน” คราวนี้เลยเป็นมุจลินท์ที่เป็นฝ่ายหัวเราะ “แล้วเย็นๆ เจอกัน” มุจลินท์เดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ถึงแม้ว่าแดดยามบ่ายแก่ๆ จะแรงจัด แต่ก็พออาศัยร่มเงาต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่ริมถนนไปตลอดทางได้ ผู้คนและรถรายังไม่มากมาย แต่พรุ่งนี้และวันถัดไป เมืองเล็กๆ แห่งนี้จะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวแทบทุกสารทิศที่พากันมาชมขบวนแห่ผีตาโขนอันลือชื่อ รถตู้รุ่นใหม่เอี่ยมแล่นช้าๆ เข้ามาหยุดนิ่งที่ลานจอดรถของโรงแรม เขนลงจากรถเป็นคนแรกเช่นเคย ทว่าคราวนี้ไม่ต้องส่งเสียงเตือน คณะทำงานทั้งสี่คนก็ตามลงมา ก้องเกียรติเดินเข้าไปภายในโรงแรมเพื่อติดต่อเรื่องที่พักซึ่งจองมาแล้วล่วงหน้า ส่วนคนอื่นๆ รวมถึงคนขับรถช่วยกันยกสัมภาระท้ายรถส่งให้บริกรที่กุลีกุจอมาบริการ ล็อบบี้ของโรงแรมซึ่งเงียบสงบก็เกิดเสียงอึกทึกขึ้น แม้แขกผู้มาใหม่แต่ละคนจะพูดจากันด้วยความดังตามปกติเท่านั้น แต่การที่คนห้าคนพูดขึ้นพร้อมๆ กันก็ส่งเสียงดังได้ไม่น้อย จิตตาละสายตาจากหนังสืออ่านเล่นที่ถืออยู่ในมือขึ้นมองกลุ่มคนเหล่านี้ เธอลงจากห้องพักมาหลบมุมอ่านหนังสือ ดื่มกาแฟ บนโซฟาในล็อบบี้ได้พักหนึ่งแล้ว คณะนี้ไม่ใช่คณะแรกที่มาเช็คอิน แต่เป็นคณะเดียวที่เธอให้ความสนใจ ด้วยสัญชาตญาณในการทำงานให้สำนักพิมพ์มาหลายปี ทำให้จิตตารู้สึกว่าคนพวกนี้น่าจะทำงานอย่างเดียวกับเธอ ความรู้สึกนี้ได้รับการยืนยันว่าถูกต้องก็ต่อเมื่อคนสุดท้ายก้าวเข้ามา “คุณเขน...” จิตตาอุทานออกมาเป็นชื่อของชายหนุ่มผู้ใส่เสื้อยืดลำลองลายขวางสีชมพูฟ้า กับกางเกงยีนส์สีเทา เธอมั่นใจว่าการเดินทางมาครั้งนี้ต้องเจอกับเขาอย่างแน่นอน ทว่านึกไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่ ซึ่งเป็นโรงแรมระดับสองดาวเท่านั้น จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ จิตตารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อชายสองคนกระซิบกระซาบกันแล้วบุ้ยใบ้มาทางเธอ เธอไม่สนใจสองคนนั่นหรอก ทว่าเพราะกิริยาเหล่านั้นมันทำให้เขนมองตามมายังเธอด้วย จิตตาบรรจงยิ้มที่คิดว่าทำให้ดูอ่อนหวานและเป็นกันเองมากที่สุดส่งไป ได้ผล เขายิ้มน้อยๆ พร้อมกับค้อมศีรษะส่งกลับมา หัวใจของเธอพองโตแทบจะกระโดดออกมานอกอก แค่นี้ก็มีเสน่ห์มากกว่ารอยยิ้มกว้างกับดวงตาแพรวพรายของสองหนุ่มเจ้าของกิริยาบุ้ยใบ้นั่นเป็นไหนๆ มิน่าเล่า มุจลินท์ถึงกับแอบถ่ายรูปเขนมาอวดเพื่อนๆ ที่สำนักพิมพ์ ตัวจริง ทั้งหล่อ ทั้งเท่อย่างนี้นี่เอง เขนรับกุญแจห้องพักมาจากลูกน้องแล้วทำท่าจะเดินตามบริกรที่เข็นรถบรรทุกกระเป๋าเสื้อผ้าไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง “คุณเขนคะ” พอหันกลับมาก็พบว่าเป็นหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้เขานั่นเอง เขนอดพิพักพิพ่วนไม่ได้เมื่อเห็นถนัดตาว่าหญิงสาวผู้นี้แต่งกายอย่างไร ได้แต่พยายามคิดว่า สมัยนี้ ใครๆ เขาก็แต่งตัวแบบนี้กัน “รู้จักผมด้วยหรือครับ” “รู้จักสิคะ แหม...” จิตตาหัวเราะเสียงใส “ใครๆ ก็รู้จักคุณเขน เจ้าของนิตยสารท่องเที่ยวฉบับใหม่มาแรงกันทั้งนั้น” “ผมดังขนาดนั้นเลยหรือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนหัวเราะเบาๆ “คุณล้อผมเล่น” จิตตายิ้มพองาม เอามือขวาทาบหน้าอกตัวเอง “ดิฉัน จิตตาค่ะ เพิ่งมาด่านซ้ายเป็นครั้งแรก ว่าจะมาชมแห่ผีตาโขนที่ว่ากันว่าสนุกสนานนักหนา” จิตตาไม่ได้โป้ปดแม้แต่น้อย หากเธอไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด การชมการละเล่นผีตาโขนเป็นเพียงผลพลอยได้เท่านั้น ยังมีเรื่องสำคัญที่ไม่อาจบอกให้ชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ตรงหน้านี้ได้ “ก็น่าจะสนุกนะครับ แต่ผมก็ยังไม่เคยดูเหมือนกัน” “อ้าว... เหรอคะ ครั้งแรกเหมือนกันเลย” เธอทำท่าราวกับประหลาดใจนักหนา แล้วพูดต่อ “คุณเขนมาทำงาน หรือมาเที่ยวคะนี่” “ทั้งสองอย่างครับ งานกับการท่องเที่ยวของผมแทบจะแยกกันไม่ออก” จิตตาหัวเราะอีกครั้ง เหตุผลนี้ก็เหมือนกับเธออีกเช่นกัน ในระหว่างนั้น ตาของเธอเหลือบไปเห็นสรัลกำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นบน และทำท่าจะทักทาย เธอจึงรีบละสายตากลับมาที่เขนตามเดิม และทำเป็นไม่เห็นเพื่อนร่วมสำนักพิมพ์ จนกระทั่งเขาเดินผ่านล็อบบี้ออกไปยังลานจอดรถ เขนพูดคุยกับจิตตาอีกสักพักก็ขอตัวไปพักผ่อน หากเท่านี้หญิงสาวก็พออกพอใจอย่างล้นเหลือ หนทางก้าวแรกของเธอโรยด้วยกลีบกุหลาบ ก็หวังว่าก้าวต่อๆ ไปจะพบกับความหอมชื่นอย่างนี้เช่นกัน “แกมาบอกฉันทำไม” มุจลินท์พูดเสียงห้วน เมื่อสรัลมารายงานเธอว่าเขาเห็นจิตตายืนคุยกับเขน “อ้าว... ก็เห็นว่าเพื่อนกำลังจะถูกแย่งแฟน ก็อุตส่าห์รีบมาบอก” “ใครเป็นแฟนใคร” “ยังมีหน้ามาถาม ก็แกกับคุณเขน” หญิงสาวถอนหายใจหนักๆ ดวงตาคู่สวยจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง “ฉันบอกแกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่า ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่พบกันโดยบังเอิญเฉยๆ” “แล้วทำไมแกต้องโกรธด้วย” ทั้งเสียงและสายตาคมเข้มยืนยันคำพูดของสรัล จนมุจลินท์ต้องปรับท่าทีให้อ่อนลง “ก็แกมายัดเยียดฉันนี่ เป็นใครก็ต้องโกรธ” “แต่ถ้าเป็นฉัน... ไม่โกรธว่ะ” สรัลพูดแล้วหัวเราะ “ถามแกจริงๆ เถอะเมี่ยง ถ้าแกไม่สนใจคุณเขน แล้วแอบถ่ายรูปเขามาทำไม” “แสดงว่าที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง แกไม่เคยเชื่อถือเลยใช่ไหม” “นี่แกจะให้ฉันเชื่อจริงๆ เหรอว่าคุณเขนแปลงกายเป็นนักรบโบราณได้น่ะ ไม่เอาน่าเมี่ยง คิดอะไรก็บอกมาตรงๆ เถอะ เราเพื่อนกันนะ” มุจลินท์จ้องเพื่อนด้วยสายตาที่ขุ่นเขียวกว่าเดิม “ก็ได้ๆ ฉันสนใจคุณเขน และจะเข้าไปพูดคุยกับเขาทันทีที่เจอกัน” “ก็แค่นั้นเอง ยอมรับตรงๆ ไม่เห็นจะยากอะไรเลย” “ไม่ได้หมายความอย่างที่แกคิดหรอกน่า ฉันจะหาทางพิสูจน์เรื่องนั้นให้ได้ต่างหาก” “เมี่ยง...” สรัลเอ่ยชื่อเพื่อนด้วยความเป็นห่วง “ระวังคุณเขนเขาหาว่าแกเป็นบ้านะ” ใบหน้าที่บึ้งตึงของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอย่างขบขันทันที “ฉันจะพยายามไม่ให้เขารู้ตัว แต่ถ้าพลาดขึ้นมา แกช่วยยืนยันด้วยก็แล้วกันว่าฉันคนดี ไม่ใช่คนบ้า” “ฉันว่าแกบ้ามากกว่า” สรัลส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจในความคิดของเพื่อน “ฉันถามแกจริงๆ เถอะ ถ้าคุณเขนเกิดไปติดอกติดใจยายจิตเข้าให้ แกจะว่าอย่างไร” มุจลินท์ไม่พูดอะไรอีกเลย ----------------- จบบทที่ 10 ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:27:18

ความคิดเห็นที่ 9 ลิงก์ครับ บทนำ บทที่ 1-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8866035/W8866035.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8942981/W8942981.html ------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 12:28:39

ความคิดเห็นที่ 10   รอลุ้นเมี่ยงกับเขนต่อนะคะ สนุกชอบค่ะ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 13:36:50

ความคิดเห็นที่ 11 มาเป็นคู่แข่งกันซะอีกแน่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 13:41:16

ความคิดเห็นที่ 12 โอ้,,,จิตตา เธอช่างกล้า จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 18:41:09

ความคิดเห็นที่ 13 งานนี้ท่าทางจะสนุกไม่น้อย เอ...แล้วสารคดีคราวนี้ผลจะออกมาเป็นไง้น้า ...ขบวนแห่ผีตาโขน... จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 19:46:47

ความคิดเห็นที่ 14 นางร้ายออกโรงเสียแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 20:03:07

ความคิดเห็นที่ 15 น่าสงสารนู๋เมี่ยง มีมารมาผจญ เซ็งแทนเลยอ่ะ จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 21:27:00

ความคิดเห็นที่ 16 อืมมม รอสองอาทิตย์ แต่ได้อ่านจุใจซะหลายตอนก็โอแล้วค่ะ อิอิ จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 00:11:26

ความคิดเห็นที่ 17 คุณเขนไม่มีทางติดใจจิตตาหรอกมีแต่จะรำคาญล่ะไม่ว่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 02:09:16

ความคิดเห็นที่ 18 นึกว่าจิตตาเคยรู้จักเขนซะอีก นี่อาศัยสัญชาตญาณในการคาดว่าใครเป็นใครเหรอคะเนี่ย หรือเคยเห็นรูปมาก่อน งานบังหน้าแน่ จิตตา รู้สึกชานนท์ก็น่าจะพอรู้นะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 21:51:48

ความคิดเห็นที่ 19 นางเอกเห็นพระเอกในชุดนักรบโบราณ แล้วพระเอกเห็นนางเอกในชุดโบราณบ้างหรือเปล่า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 11:57:42

ความคิดเห็นที่ 20 เอามาลงทีเยอะๆ งี้อ่านตาลายเลยค่า จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 23:22:11

ความคิดเห็นที่ 21 เอามาฝากค่ะ จากอัมพวา ชื่อร้านคุ้นๆ ไหมคะ? ^_^ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 02:33:38

ความคิดเห็นที่ 22   อูยยยย เยอะและยาวมาก เริ่มมึน ขอลงชื่อทิ้งไว้ก่อนนะคะ พักสายตาก่อน ค่อยกลับมาอ่านบทที่ 9 ค่ะ ^^ จากคุณ : อินทรายุธ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 18:18:14