เรื่องสั้น วันๆหนึ่ง ท้ายสุด 0.0

ขอบคุณสำหรับการติดตาม ทั้งๆที่ดูเหมือนเป็นงานเขียนที่ไม่มีอะไร หาสาระ หาความอะไรไม่ได้


เริ่มต้นเขียนด้วยอะไรที่มีอยู่เต็มหัว เป็นความคิดที่ขัดแย้ง


วันหนึ่งเกิดอยากเขียนมันออกมา ไม่งั้นคงนอนไม่หลับ


เป็นกันบ้างไหม ที่อะไรที่วิ่งวนอยู่ตลอดเวลา หัวเหมือนโปรเซสเซอร์ที่หมุนตลอด เหนื่อยและหนัก กลัวจะระเบิด


เริ่มต้นคิดจะเขียนแค่บรรยาย ระบายเป็นตัวตนคนๆหนึ่ง เขียนไปเขียนมาคิดว่ามีคนโต้ตอบน่าจะดี เดี๋ยวจะบ้าเสียก่อน


จินตนาการถ้าเราเป็นคนๆหนึ่ง ในวันๆหนึ่งบนโลกนี้ 0 อีกคนที่ไม่ใช่เราก็น่าจะเป็น 1 เราอยู่บนโลกดิจิตอลนี่หน่า ไม่ศูนย์ก็หนึ่ง


เรื่องราวของคนๆหนึ่งคงไม่ใช่ 0 ตลอดเวลา เวลาเดินไปข้างหน้า จึงเป็น 0.1, 0.2, 0.3,…..


เหมือนชีวิตอีกคนๆหนึ่ง เริ่มที่ 1.1 และ 1.2, 1.3,…..


แต่ก็ดูเหมือนไม่เติมเต็มสักที คนบนโลกเหงากันมากขึ้น พยายามเรียนรู้ที่จะค้นหาตัวตน หาความสุขที่แท้จริงของการมีอยู่ เป็นอยู่


เมื่อชีวิตคนเราไม่มีจุดเริ่มต้นที่พร้อมกัน จะมีวันบรรจบกันได้ไหม นั่นคือคำถาม


โลกเราแคบมาก แคบจนเราอึดอัดในบางที จนทำให้เรากลัว


หรือในบางครั้ง โลกเราก็กว้างมาก จนเราเหงา ความเหงาก็ทำให้เรากลัวอีก


บทส่งท้ายเหมือนเป็นบทเริ่มต้น  ชีวิตไม่จำเป็นต้องแค่เดินไปข้างหน้า เราอาจย้อนกลับ หยุดอยู่ที่เดิม ชีวิตไม่ใช่เส้นตรงเสมอไป บางทีมันก็คด แล้วนำเราวนกลับมาได้


ท้ายสุด ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ ให้มานั่งเขียน เป็นที่พึ่งเวลาที่ต้องการใครสักคน

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 19 มี.ค. 53 10:17:43