ความคิดเห็นที่ 1 |
“ตอนนี้พวกเจ้าชักจะดังใหญ่แล้วนะ เป็นถึงอาชญากรที่มีค่าหัวสูงสุดในแคว้นเรกินส์”
เฮล์มพูดขึ้นหลังจากที่พวกเขา เดินออกมาจากกระท่อม
มิวส์ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ บนเนินเขาที่อยู่ใกล้ชายแดนตะวันตกของแคว้นเรกินส์ติดกับดินแดนของพวกโกธที่ จ้องรุกรานอาณาจักรรอมเมล อย่างไรก็ตามทางเข้าหมู่บ้านแห่งนี้ต้องผ่านหุบเขาชันซึ่งเคลื่อนกำลังทหาร ลำบาก จึงไม่ค่อยได้รับผลกระทบจากสงคราม
“ท่านเฮล์มกับนายท่านรู้จักกันได้ยังไงคะ...” ริสว่า
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ อุตส่าห์มาที่หมู่บ้านมิวส์ทั้งที เรามาสนุกกันดีกว่า...”
ว่าแล้วเฮล์มก็พาทั้งสองเดินไปหาพวกชาวบ้าน
“สองคนนี้น่ะเรอะ ที่เป็นเจ้าของค่าหัวสูงสุดในประวัติศาสตร์แคว้นเรกินส์...”
ชายวัยกลางคนร่างใหญ่ว่า
ริสเขยิบไปยืนหลังเรจ เมื่อเห็นพวกชาวบ้านรุมจ้อง
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกลัวหรอกสาวน้อย เราไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอก พวกเจ้าจะอยู่ที่นี่นานเท่าไรก็ได้ตามต้องการ...”
ชายร่างใหญ่หัวเราะ
“จริงสิ ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย... ข้าชื่อเกรกอรัสเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเจ้าล่ะ”
“ข้าชื่อเรจ”
“ข้าชื่อริส มาจากหมู่บ้านบลูมค่ะ”
“เจ้ามาจากหมู่บ้านบลูมเหรอ...”
ชาวบ้านคนอื่นๆ ร้องถาม
“งั้นเจ้าก็ต้องรู้จักเกรแฮมกับเมลสินะ”
“ค่ะ คุณลุงเกรแฮมกับพี่ชายเมลเป็นนักดนตรีที่บลูมอินน์ ทั้งสองท่านสบายดีค่ะ” ริสว่า
เธอนึกถึงภาพของชายวัยกลางคนที่เล่นแอคคอร์เดียน กับหนุ่มใหญ่ที่เล่นกีตาร์คอยสร้างความรื่นเริงให้กับแขกที่บาร์
“ฮ่าๆๆ ยังงั้นเรอะ... พวกเกรแฮมเองก็เป็นคนของหมู่บ้านนี้นั่นแหละ สาวน้อย ข้าจะให้เจ้าได้ฟังดนตรีต้นฉบับดูบ้าง” เขาว่า
“เอาล่ะ! พวกเรามาร้องบรรเลงกันดีกว่า!!”
ว่าแล้วพวกชาวบ้านก็หยิบเครื่องดนตรีขึ้นมาคนละชิ้นซึ่งมีทั้งกีตาร์ แอคคอร์ดเดียน แบนโจ ไวโอลิน ขลุ่ย กลองยาว ฯลฯ พวกเขาร่วมกันบรรเลงเป็นท่วงทำนองอันสดใส หนักแน่น และมีชีวิตชีวา ส่วนพวกที่เหลือก็ร่วมกันขับร้องประสานและคล้องแขนเต้นรำกลมกลืนไปกับบทเพลง ทำให้บรรยากาศในหมู่บ้านมิวส์ครึกครื้นขึ้นมาทันที
“เจ้าก็มาเต้นรำด้วยสิ”
หญิงชาวบ้านคนหนึ่งจับมือริสดึงเข้าไปในวงเต้นรำ
“เจ้า ชื่อว่าเรจใช่ไหม...”
เกรกอรัสหันมาพูดกับชายหนุ่ม ขณะที่ทั้งสองนั่งดูพวกชาวบ้านร้องรำทำเพลงกันอยู่
“ข้า...”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกข้าหรอก ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน”
หัวหน้าหมู่บ้านว่า
“คนที่นี่ล้วนมีอดีตที่ไม่อยากจะพูดถึงด้วยกันทั้งนั้น แต่ในขณะที่ล้อมวงเต้นรำกันอยู่ ทุกคนก็จะลืมอดีตเหล่านั้น แล้วสนุกไปด้วยกัน... บางครั้งดนตรีก็ช่วยให้เราเปิดใจเข้าหากันได้โดยไม่ต้องอาศัยถ้อยคำ...”
เรจมองไปยังผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังสนุกสนานอยู่กับเสียงเพลง บ้างก็ผิวขาว บ้างก็ผิวคล้ำ บ้างตัวใหญ่ บ้างตัวเล็ก ดูปราดเดียวก็รู้ว่าที่นี่ได้รวบรวมผู้คนจากหลายอาณาจักร หลายแคว้นเข้าไว้ด้วยกัน
และคนเหล่านั้นก็กำลังยิ้มให้กันอย่างรื่นเริงราวกับเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมานานหลายปี
จริงสินะ... บทกวีที่ริสขัขานในตอนนั้นก็ช่วยบรรเทาความทุกข์และเปิดใจของข้าเช่นกัน... เรจคิด
ในตอนนั้นเองเขาก็เหลือบไปเห็นเฮล์มกำลังจับมือเต้นรำกับริสอยู่ตรงกลางวง ทั้งสองก็กำลังสนุกสนานไม่น้อยไปกว่าชาวบ้านคนอื่นๆ
ไอ้ดรูอิดนอกคอกนั่น มันเล็งจังหวะนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้วสินะ...
ทันใดริสก็หันมาเห็นเรจพอดี เธอจึงวิ่งออกมาจากวงล้อมนั้นมาหาชายหนุ่ม
“นายท่านก็มาเต้นรำด้วยกันสิคะ”
“เอ่อ...”
“ไปสิ เจ้าหนุ่ม” เกรกอรัสยิ้ม
... ... ...
เวลาแห่งความสนุกสนานดำเนินต่อไปจนถึงหัวค่ำ และหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จพวกเรจก็กลับไปที่กระท่อมของเฮล์ม
“นายท่านเต้นรำเก่งจังเลยค่ะ” ริสว่า
“เอ่อ... ยังงั้นเรอะ”
ตอนที่ริสชวนไปเต้นรำ เรจก็รู้สึกเกร็งๆ เต้นไม่ออก แต่เพราะพื้นฐานของวิชา “เบลดแดนซ์” ที่เขาเคยฝึกนั้น ต้องอาศัยการเคลื่อนไหวที่สัมพันธ์กับ “จังหวะ” ทำให้เขาสามารถจับจังหวะและเต้นรำกลมกลืนไปกับทำนองเพลงได้ในที่สุด
“หึๆๆ สำหรับเจ้าแล้วต้องบอกว่าทำได้ดีจนไม่น่าเชื่อล่ะนะ” เฮล์มว่า
“คนที่หมู่บ้านนี้เหมือนกับลุงเกรแฮมกับพี่ชายเมลที่บลูมอินน์เลยค่ะ ทั้งเป็นมิตร จริงใจ อยู่ด้วยแล้วสนุก ข้าชอบพวกเขามากๆ เลยค่ะ”
สีหน้าที่มีความสุขของริ สบ่งบอกถึงความประทับใจจากก้นบึ้งของหัวใจ
คน ที่มีอดีตอันโหดร้าย แต่กลับมีความสุขอยู่กับปัจจุบันโดยไม่เก็บเอาอดีตมาใส่ใจงั้นเหรอ... เรจคิด
แล้วเราจะขุดเรื่องใน อดีตของนางขึ้นมาทำลายความสุขในตอนนี้ทำไม...
ทีแรกเขาตั้งใจจะถามเรื่องที่เหมืองนีลเฟรม แต่พอเห็นริสมีความสุขขนาดนี้จึงเปลี่ยนใจไม่ถาม
“เรจ... ริส... พวกเจ้าเดินทางมาไกล วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยว่ากัน...” เฮล์มว่า
... ... ...
โปรดติดตามตอนต่อไป....
| จากคุณ |
:
เต้อ้วนมาก  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มี.ค. 53 15:57:03
|
|
|
|
