วันธรรมดา.....

วันนี้ทุกอย่างดูจะเป็นสีเทา

8.00 น.
ผมตื่นขึ้นมาเพื่อจะพบว่าท้องฟ้าวันนี้เป็นสีเทา...เหมือนเช่นที่เป็นเสมอมา สภาพอากาศที่ชวนเศร้าสร้อยนี้ทำให้ผมรู้สึกเศร้าไปด้วย แม้จะอยากซุกกายอยู่ในผ้าห่มเพื่อดำดิ่งอยู่ในอารมณ์สีเทานี้แค่ไหน แต่ผมก็จำต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำเพื่อออกไปทำงาน อาชีพอย่างผมการจะหยุดงานโดยไม่มีสาเหตุนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย...

ก่อนออกจากบ้าน ผมเปิดเครื่องแมคเพื่อเช็คจดหมายอิเลคทรอนิคอย่างเช่นทุกวัน ผมชอบเสียงตอนเครื่องสตาร์ทอัพ มันเหมือนเสียงตัวการ์ตูนที่ชื่อวอลอียามที่ชาร์ทพลังงานเต็มปรี่ เสียงนี้ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทุกครั้งที่ได้ยิน

....จดหมายของเธอนอนนิ่งรอการเปิดอ่านอยู่ในกล่องจดหมายแล้ว เมื่อผมเปิดโปรแกรมอีเมล์ขึ้น มา...

ผมอ่านจดหมายฉบับนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่สมองไม่สามารถแปลความของตัวอักษรเหล่านั้นได้เลย ตัวอักษรเหล่านั้นเหมือนจะเป็นเครื่องหมายอะไรสักอย่างที่ ผมไม่อาจทำความเข้าใจได้... ในที่สุดหลังจากอ่านมันเป็นรอบที่หก ดูเหมือนสมองของผมเริ่มทำงานได้อีกครั้ง ฉับพลัน...เนื้อความที่เธอเขียนถึงผม ความหมายที่เธอต้องการสื่อกับผม ผ่านตัวหนังสือเหล่านั้นก็ถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้าใส่นักเล่นกระดานโต้คลื่น ผมจมดิ่งอยู่ในห้วงมหาสมุทรเคว้ง คว้าง ดำดิ่งสู่ความมืดลึกล้ำ...

ผมนั่งนิ่งไม่ไหวติงร่างกายเหมือถูกแช่แข็ง สมองมึนงงเหมือนถูกไม้เบสบอลหวดเข้าอย่างแรงที่ท้ายทอย
เวลาผ่านไปชั่วกัลป์(หรืออาจจะ แค่พริบตาเดียว)เมื่อความรู้สึกของผมกลับมาอีกครั้ง ผมตอบจดหมายเธอสั้นๆว่าผมขอเวลา เธอตัดสินใจอีกสักพัก หลังจากทบทวนอะไรบางอย่างแล้ว ผมคงมีคำตอบที่ดีสำหรับเราทั้งคู่ให้กับเธอ

ใช่แล้ว ผมโกหก! ผมรู้ดีว่ามันไม่มีคำตอบที่ดีสำหรับเราทั้งคู่ สุดท้ายไม่ใครสักคนก็ต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บปวด...แต่ที่ผมทำ ได้ตอนนี้ก็คือการประวิงเวลาออกไปเท่านั้น แม้จะรู้ดีว่าไม่นาน สถานการณ์ก็จะกลับมาสู่จุดนี้อีกครั้ง ซ้ำแล้ว...ซ้ำอีก

...บางทีผมอาจจะต้องยอมรับที่ความจริงที่ว่าผมจะต้องเสียเธอไปแล้วก็ได้... ความคิดเช่นนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจทุกครั้งที่คิดขึ้นมา


ผมลุกจากเก้าอี้ สวมรองเท้า และออกไปทำงาน

...........................................

วันนี้ทั้งวันทุกสิ่งเหมือนพร้อมใจจะเหยียบผมให้จมดินลงไป เพลงในไอพอดที่ผมฟังอยู่ทุกวัน วันนี้ผมค้นพบว่าแทบทุกเพลงในนั้นเป็นเพลงรักผิดหวัง รายการวิทยุที่แท๊กซี่เปิดฟัง ก็เป็นรายการอ่านจดหมายจากทางบ้าน จดหมายที่เขียนมารำพันถึงความรักที่ผิดหวัง เนื้อความเว้าวอนว่าถ้าคนรักได้ฟังอยู่ ได้โปรดกลับมาหากันอีกครั้งหนึ่ง ให้ตายสิ! ใครมันจะไปสนใจเรื่องพวกนี้กัน

หลังจากรักษาผู้ป่วยนัดได้ครบ ผมตัดสินใจลางานครึ่งวันโดยอ้างว่าปวดศีรษะอย่างรุนแรง แม้จะดูไร้ความรับผิดชอบไปบ้าง แต่ด้วยอารมณ์ของวันนี้ ผมคงไม่สามารถรักษาคนไข้ได้อย่างเป็นปกติแน่ ผมตัดสินใจกลับบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบหนังสือสองสามเล่มหนังสือเพื่อนำไปอ่านที่ร้านกาแฟที่คุ้นเคย ที่ๆผมจะมาหย่อนใจเสมอเมื่อมีเรื่องรบกวนจิตใจ

แม้แต่รถไฟฟ้าก็ช็อคผมด้วยป้ายโฆษณาข้างขบวนรถขนาดใหญ่ใหม่ เอี่ยมเหมือนที่เพิ่งติดใหม่ๆวันนี้ ยูนิฟอร์มและรอยยิ้มของผู้หญิงในป้ายโฆษณาทำให้ผมเจ็บแปลบในอกขึ้นมาอีกรอบ ยูนิฟอร์มสีเลือดหมูของสายการบินที่เธอทำงานอยู่...

บรรยากาศในร้านกาแฟยังคงเหมือนเดิม พนักงานทักทายกันอย่างคุ้นเคย ผมสั่งกาแฟแบบเดิม...ดับเบิ้ลทอลคาราแมลแมคคีอาโต กรุ่นกลิ่นกาแฟและรสชาติละมุนลิ้นทำให้ผมผ่อนคลายลงได้บ้าง แต่ดูเหมือนผมจะไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องราวระหว่างผมและเธอได้เลย รอยยิ้มของเธอ อ้อมกอดของเธอ ช่วงเวลาดีๆที่เรามีร่วมกัน สิ่งต่างๆเหล่านั้นวิ่งวนอยู่ในหัว ฉายซ้ำไปซ้ำมาเหมือนภาพยนต์ที่ไม่มีวันจบ

ผมพยามจะหยุดคิดถึงเธอโดยการหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่ก็เหมือนพระเจ้าไม่ต้องการให้ผมหยุดคิดถึงเธอ หนังสือที่ผมหยิบมามีแต่เรื่องราวที่ชวนให้ผมฟุ้งซ่านไม่หยุดหย่อน เรื่องราวของชายที่ผู้หญิ่งที่เขารักแต่งงานกับเพื่อนสนิทที่สุดของเขา, เรื่องราวของหญิงสาวผู้มีเพื่อนที่แสนดีที่เธอไม่เคยต้องการ

ห่ะเช็ด...ทำไมวันนี้มันถึงได้แย่ขนาดนี้นะ

ที่สุดแล้ว..ผมก็ยอมจำนน เลิกพยามที่จะไม่คิดถึงเรื่องของผมและเธอใช้เวลาตลอดบ่ายทบทวนเรื่องราวต่างๆ ,ข้อตกลงที่มี ,ความรู้สึกของผมและเธอ, ความเป็นไปได้ของทางเลือกต่างๆที่จะรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ แล้วก็เหมือนเดิม ประตูทุกบานเหมือนจะเปิดไปสู่ความมืดมิดว่างเปล่า เส้นทางทุกทางดูเหมือนจะมุ่งสู่ทางตันหรือไม่ก็ทางทอดยาวเหยียดไร้จุดหมาย...

แม้อย่างนั้น ความคิดที่ว่าพรุ่งนี้จะไม่มีเธออยู่ข้างๆอีกแล้วก็ทำให้ผมหนาวขึ้นมาถึงขั้วหัวใจ

ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงมีความรักที่ปกติสามัญกับเขาบ้างไม่ได้...หรือบางคนเกิดมาเพียงเพื่อพบกับความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า พระเจ้า!! พระองค์คิดว่าหัวใจของผมทำด้วยเหล็กหรืออย่างไร ถึงได้ส่งบททดสอบที่เจ็บปวดเช่นนี้มาให้ผมเสมอ

.................
.................................


19.00 น. ผมเปิดเครื่องแมคอีกครั้ง เสียงสตาร์ทอัพไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นเหมือนทุกครั้ง...ไม่ใช่วันนี้ ผมเปิดโปรแกรมอีเมล์ขึ้นมา ตอบจดหมายเรื่องงานสองสามฉบับ


แล้วผมก็เริ่มเขียนถึงเธอ...


.........
..

..

จากคุณ	: Derrida29
เขียนเมื่อ	: 20 มี.ค. 53 18:11:43