ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากเช็คความพร้อมทั้งหมด อ้าวตี3 สิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่มีใครโผล่มา งานกองถ่ายเวลาเป็นเรื่องคอขาดบาดตายมาก เพราะถ้าเราช้าคนเดียว คนอื่นๆที่รอต้องช้าหมด งานถ่ายทำก็ไม่สามารถถ่ายได้ มันจะกระทบเป็นลูกโซ่ทั้งหมด     ผมกดโทรศัพท์หาหัวหน้างาน “ฮัลโหล พี่โชคอยู่ไหนคับ”ผมถามด้วยความร้อนรน เสียงพี่โชคลอดมาตามสาย“อยู่บริษัทลูกค้าแล้ว ผมมารับของ ทีมงานออกมากันหมดแล้ว คุณรอเด็กฝึกงานคนหนึ่ง ชื่อเป้นะ ถ้ามา ก็ออกกันมาเลยนะเดี๋ยวเจอกันที่แยกบ้านโป่ง” ผมนั่งรอด้วยความกระวนกระวาย อะไรว๊าทำไมต้องให้เด็กฝึกงานออกจ๊อบนี้ด้วย หัวหน้างานไม่เข้าใจหรือว่างานนี้เราต้องทำงานโชว์ลูกค้าญี่ปุ่นให้เขาประทับใจ งานหน้าเขาจะได้นึกถึงเราเป็นอันดับแรก แต่ดันเอาเด็กฝึกงานออกงานด้วย แล้วนี่ปาเข้าไปตีสามกว่าแล้ว เด็กนั่นยังไม่โผล่ ผมสตาร์ทหกล้อถอยออกจากลานจอดเตรียมตัวออกเดินทางถ้าภายใน 3นาทีไอ้เด็กฝึกงานคนนั้นมันยังไม่มา ผมจะไม่รอ งานของออฟฟิศสำคัญกว่า ชั่วอึดใจก็มีรถเก๋งป้ายแดงวิ่งสวนเข้ามาในลานจอด แล้วเข้าไปจอดแทนที่หกล้อที่ผมพึ่งถอยออกมา คนที่ก้าวลงมาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี หลังจากล็อกรกแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เขาเดินมาที่รถหกล้อที่ผมนั่งอยู่พร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีครับ พี่จะไปงานที่บ้านโป่งหรือเปล่าครับ” “ใช่ คันนี้แหละ”ผมตอบห้วนๆ “ผมชื่อเป้ ครับ พี่โชคบอกให้ผมมานั่งรถที่นี่” “ฝึกงานเหรอ”ผมถาม พรางนึกในใจว่าไอ้หมอนี่เหรอคือเด็กฝึกงานนั่น “ครับผม”เขาตอบอย่างนอบน้อม “งั้นขึ้นรถมาเลย พี่รอตั้งแต่ตีสาม นี่ตีสามจะครึ่งแล้ว” ผมบอกด้วยความหงุดหงิด “ขอโทษครับ พอดีผมจะให้พ่อมาส่งแต่พ่อต้องไปอีกงานครับ”อ้าวพ่อมันก็ทำงานกองถ่ายเหมือนกันรึนี่ ผมนึกในใจ “งั้นรีบเลย  จะได้ไปกันซะที” “ครับพี่”เด็กฝึกงานเป้ เดินอ้อมหน้ารถไปขึ้นอีกด้าน ผมเข้าเกียร์ออกรถกระตุกนิดนึง จนเด็กเป้หัวทิ่มจนชนกระจกหน้ารถ “โอ๊ย”เขาร้อง มือลูบหัว ก่อนจะหันมาถามผม“ไปกันแค่สองคนเรานี่เหรอพี่” “อื่อ”ผมตอบอย่างไม่มีอารมณ์อยากคุยด้วย “ถ่ายหนังอะไรพี่เหรอ” “โฆษณาญี่ปุ่นมั้ง”ผมตอบ ไม่หันไปมองหน้ามัน เหมือนเด็กนั่นจะรับรู้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของผม นั่งนิ่งเงียบตาเพ่งมองไปที่ถนนอีกหลายนาที “นัดโลเกชั่นกี่โมงครับ”เป้ถามผมทำลายความอึดอัด “ตีห้า ไม่รู้จะไปทันหรือเปล่า ออกช้าตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง”ผมได้โอกาส ผมจะต้องให้เด็กฝึกงานนี่รับรู้ว่าเวลาเป็นสิ่งสำคัญ ผมต้องแกล้งขับรถช้าๆเพื่อให้ถึงโลเกชั่นสายๆ แล้วผมก็จะบอกหัวหน้างานว่าผมมาสายเพราะรอเด็กบ้านี่ “นี่เกือบตีสี่แล้ว ชั่วโมงนึงน่าจะทันนะ”เขาบอก จากคุณ : เสเพลบอยบ้านไร่ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 23:08:40

ความคิดเห็นที่ 2 “รถเราหกล้อใหญ่นะ ทำความเร็วไม่ได้ อย่างมากก็วิ่งได้แค่หกสิบ” “แล้วจะถึงกี่โมงครับ”เขาถามอย่างไม่ทุกร้อนหรือรู้สึกรู้สาอะไรถ้าเราไปสายสักห้า หรือสิบนาที คงไม่เป็นไรมั้ง “ประมาณหกโมง เขาจะถ่ายเอาแสงเช้า ถ้าเราไปไม่ทันเขาจะปรับนาทีละหมื่น”ผมใส่ไข่ “นาทีละหมื่นเลยเหรอ”เขาตกใจ “ใช่”ผมแกล้งทำหน้าเคลียด “เขานัดที่ตลาดบ้านโป่งเลยหรือเปล่าครับ” “โลเกชั่นแรก ถ่ายที่โรงงานน้ำตาลร้าง นี่แผนที่”ผมบอกพร้อมกับยื่นแผนที่ให้ดู เขารับไปดูอย่างพินิจพิเคราะห์ เพ่งมองอย่างไตร่ตรอง แล้วครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ “อ๋อ แถวบ้านผมเอง ผมรู้จักดี” “อ้าว อยู่บ้านโป่งเหรอ”ผมสงสัย “ครับ เลยบ้านผมไปประมาณ สามกิโล ผมรู้จักทางลัด ตอนเรียนอยูผมใช้บ่อย”เขาตอบอย่างมั่นใจ “ดี เราจะได้ไปถึงก่อนคนอื่น”ผมบอก ผมเริ่มใจอ่อนไม่อยากแกล้งเด็กฝึกงานคนนี้อีก “เดี๋ยวไปถึงเราไม่ต้องพักโรงแรมที่ทางกองถ่ายจัดให้ก็ได้ มานอนที่บ้านผม เดี๋ยวจะพาไปกินปลาแม่น้ำ”เขาบอกอย่างภูมิใจ ดีเหมือนกันผมนึก นานๆได้ออกมาทำงานต่างจังหวัด  ถ้าได้ซึมซับบรรยากาศชนบทก็คงดีไม่น้อย ผมมองนาฬิกาที่หน้าคอนโซลรถ มันบอกเวลาตีสี่ห้านาที ถ้าผมมัวขับแบบนี้มีหวังโดนหัวหน้างานด่าแน่ โทษฐานที่ไปถึงโลเกชั่นสาย “แล้วทางลัดที่ว่ามันอยู่ตรงไหน”ผมถาม เขาเพ่งมองแผนที่บนกระดาษเอสี่ “ดูจากนี่แล้ว ไปอีกไม่ไกล”เขาบอก แล้วมองออกไปบนถนนสองข้างทางที่มืดมิด “นี่ไง”เขาบอก “ป้ายขวามือ ทางลัดวัดท่าผา ทางนี้แหละ” ผมชะลอความเร็ว เปิดสัญญาณเลี้ยวขวาก่อนที่จะเลี้ยวไปตามทางที่เขาบอกอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แน่ใจนะว่าเป็นทางนี้” “แน่ใจสิพี่ ผมใช้ทางนี้มาตลอด 6-7ปี ตอนเรียนอยู่  ไม่หลงหรอก” ผมเพ่งมองสองข้างทางที่มืดมิด ผมไม่ค่อยชอบกับการวิ่งนอกเส้นทางเท่าไหร่ แต่เด็กนั่นยืนยันว่ามันคุ้นเคยทางนี้ผมก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ผมขับมาเรื่อยๆสังเกตุดูสองข้างทาง ถึงจะมืดแต่ก็พอดูออกว่าเป็นทุ่งนา สลับกับป่าไม้เบญจพรรณ ขับมาได้ระยะหนึ่งก็เป็นป่าไมยราพขึ้นเต็มสองข้างทาง ถนนที่ทอดยาวและขรุขระไม่มีรถวิ่งสวนมาสักคัน ผมชักใจไม่ดี “อีกไกลรึเปล่าวะเป้” “ไม่ไกลหรอกพี่ ข้ามสะพานนี้ก็ถึงแล้ว”เขาบอก ผมขับไปเรื่อยๆ อย่างไม่ค่อยสบายใจ พลางเพ่งมองข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เราขับผ่านป้ายชั่วคราวข้างทางข้อความว่า”โปรดระวังทางกำลังก่อสร้าง” “ข้างหน้าสะพานชำรุดห้ามผ่าน”ผมมองหน้าเด็กฝึกงาน แต่ดูเหมือนเขาไม่เห็นป้าย ตาเขามองแผนที่สลับกับมองเส้นทางอย่างตั้งใจ สองข้างทางเป็นกองหินที่กองไว้เตรียมการขยายผิวการจราจร แล้วเราก็มาถึงสะพานผมเปิดไฟสูงหน้ารถ มีไม้ทาสีแดงกั้นสั้นทางไว้พร้อมกับป้ายชั่วคราว “สะพานชำรุดห้ามผ่าน” “ขออภัยในความไม่สะดวก” ผมหยุดรถ เป้มองหน้าผมเหมือนจะขอโทษ “เดี๋ยวเราไปอีกทางก็ได้พี่” ผมมองเขาด้วยสายตาที่ตำหนิ แต่ก็สะกดอารมณ์ไม่พูด จากคุณ : เสเพลบอยบ้านไร่ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 23:09:40

ความคิดเห็นที่ 3 ผมกลับรถอย่างยากลำบาก แล้วขับย้อนกลับมาทางเดิม “เลี้ยวนี่ๆ” เด็กเป้บอก ผมเลี้ยวตามที่เด็กฝึกงานผู้ชำนาญทางบอก ทางที่เราเลี้ยวมาเป็นถนนลูกรังแคบๆถ้ามีรถสวนมารถใหญ่อย่างเราคงขับสวนกันลำบาก “เฮ้ยเป้ มันใช่ทางนี้เหรอวะ”ผมเริ่มไม่ไว้ใจเด็กนี่ แล้วก็นึกโทษตัวเองว่าไม่น่ามาตามทางที่มันบอกตั้งแต่แรกแล้ว “ขับไปเรื่อยๆเลยพี่ ผมว่าทางนี้แหละ แต่ก็ไม่แน่ใจนะ”ให้มันได้หยั่งงี้สิวะผมนึกด่ามันในใจ ผมเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง ตีสี่ครึ่ง เรามีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงที่จะไปถึงโลเกชั่น “จะตีห้าแล้ว”ผมบอก “น่าจะใกล้ถึงแล้วนะ”เขาบอก “ให้มันจริงเหอะ”ผมชักจะหมดความอดทน “ใจเย็นครับ เดี๋ยวเจอใครเราจอดถามก็ได้”เขาบอก ผมขับอย่างช้าๆพลางสอดส่ายสายตาเพ่งมองดูป้ายที่จะบอกเส้นทางไปสู่จุดหมาย แต่สองข้างทางยังมืดมิด ผมขับมาได้ระยะหนึ่ง เป้ก็บอกให้ผมชะลอรถ “พี่ๆ จอดแป๊บนึง เดี๋ยวผมลงไปถามข้างหน้าก่อน”เขาชี้ไปที่กระท่อมข้างทางหลังหนึ่งมีไฟจากตะเกียงโป๊ะที่ส่องแสงริบหนรี่ห้อยอยู่หน้าบ้าน ผมหยุดกึกก่อนถึงบ้านหรือจะเรียกว่าเป็นเพิงมากกว่า ตรงหน้าเพิงนั้นมีลุงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวบนแคร่ไม้ไผ่เก่าๆ เจ้าเด็กเป้ไม้รอช้า เปิดประตูรถลงไปแล้วเดินตรงไปถามทาง ผมมองจากรถเห็นเป้ชี้ไม้ชี้มือ แต่ลุงแก่คนนั้นนั่งก้มหน้าโดยไม่มองเจ้าเป้นั่นเลย แต่มือลุงคนนั้นก็ยังชี้บอกทางให้ เป้รีบวิ่งมาที่รถ “ไปเลยพี่ เลี้ยวซ้ายข้างหน้า”เขาบอกอย่างดีใจ ผมค่อยๆเคลื่อนรถย่างช้าๆ ผ่านหน้าแค่ไม้ไผ่นั้น ลุงแก่เงยหน้ามองผมแป๊บหนึ่งอย่างเลื่อนลอย สายตาของผมเหลือบเห็นป้ายหน้าบ้านหลังนั้น มองเห็นป้ายแว๊บหนึ่ง ผมอ่านในใจอย่างรวดเร็ว “นายพวน จันทเสน 108 หมู่ 5”ผมอ่านได้แค่นั้นรถก็ผ่านหน้าบ้านหลังนั้นไป “เลี้ยวซ้ายๆ”เป้สะกิดบอกผม แต่ผมมองไม่เห็นทางเลี้ยว “ซ้ายไหนวะ”ผมชักหงุดหงิด เพราะกลัวจะไปสาย “เลยมาแล้วพี่”เป้บอก”ถอยๆ” ผมเข้าเกียร์ถอยหลัง ก็เจอทางเล็กๆแคบๆทางซ้ายมือ “ทางนี้แหละ มันจะไปตัดออกอีกทาง”เป้บอกเหมือนไม่แน่ใจ แต่ผมก็เลี้ยวตามที่มันบอก ผมขับมาเรื่อยๆ ทางไม่ขรุขรุแล้ว เป็นถนนคอนกรีตอย่างดี แต่ค่อนข้างแคบ หกล้อความยาว9เมตร ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เกือบตีห้าแล้ว แต่สองข้างทางยังมืดมิดเหมือนไม่มีบ้านคน แล้วผมก็มองเห็นแสงไฟจากหลอดนีออนไกลๆ อย่างน้อยก็มีบ้านคน ผมนึกในใจ ผมเข้ามาจนใกล้แสงไฟนั้น แต่ก็ไม่สว่างพอที่จะบอกว่าเป็นบ้านคน หรือเป็นสถานที่อะไร จนกระทั่งรถเคลื่อนมาถึงต้นกำเนิดแสงไฟพร้อมกับถนนคอนกรีตนั้นสิ้นสุดตรงบันไดทางขึ้นพอดี ผมสาดไฟสูงจากหน้ารถเพ่งมองอย่างไม่แน่ใจ สถานที่ที่มองเห็นแต่แรก มันเป็นเมรุเผาศพที่ตั้งไว้กลางป่า บนเมรุนั้นมีรูปตั้งอยู่ผมเพ่งมองรูปนั้นอย่างตกตะลึงมันเป็นรูปลุงแก่ที่นั่งบนแคร่ไม้ไผ่เก่าๆที่บอกทางเรานั่นเอง จากคุณ : เสเพลบอยบ้านไร่ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 23:12:57

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วงงกันบ้างไหมครับ นี่เป็นเรื่องแรก แต่เขียนจากประสบการณ์จริงครับ จากคุณ : เสเพลบอยบ้านไร่ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 01:17:55

ความคิดเห็นที่ 5   จบแล้วเหรอครับ ?  ถ้ายังไม่จบเอามาต่อนะครับ ขอบคุณคุณ เสเพลบอยบ้านไร่ จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 01:58:46

ความคิดเห็นที่ 6 หลงอยู่ที่เดิม โดนปรับแน่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 21:58:51

ความคิดเห็นที่ 7 สรุปไปทันไม๊อ่ะ ได้ผีบอกทางแล้วนี่ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 12:35:07