PANTIP.COM : W9016147 นิยายรักจากปักกิ่ง ตอนที่ 1 [นิยายเกย์อีโรติก] [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่หนึ่ง

เวลาผ่านไปได้สามปีแล้ว ที่เรื่องราวต่างๆ มากมายได้เกิดขึ้นในชีวิตผม เขาคนที่ผมรักหมดหัวใจมักจะกลับเข้ามาในความฝันเสมอทุกคืน มันเป็นฝันซ้ำๆที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาสามปีที่เขาได้จากไป

ในฝัน...ผมจะสงสัยว่านี่คือความจริงหรือความฝัน เฝ้าหลงถามตัวเองในฝันว่า “นี่คุณตายไปแล้ว ไม่ใช่หรือ? หรือว่าจริงๆ แล้วคุณยังมีชีวิตอยู่” จนเมื่อสะดุ้งตื่นในตอนเช้าถึงได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วทั้งหมดนั้นคือฝันไป

อากาศที่เมืองแวนคูเวอร์เย็นสบาย ต่างจากปักกิ่งที่เมื่อถึงฤดูหนาวนั้นเต็มไปด้วยพายุหิมะพัดอย่างบ้าคลั่ง หรือในฤดูร้อนก็สุดชื้นและอบอ้าวจนแทบหายใจไม่ได้ สายลมที่แวนคูเวอร์นั้นเย็น เป็นสายลมสดสะอาดภายใต้ดวงตะวันสดใส สำหรับการตื่นนอนในแต่ละวันผมจะสงสัยว่า “ผมอยู่ที่ไหน?” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นใบเมเบิลต้องสายลมยามเช้าสั่นไหวระริก เมื่อมองที่ข้างตัวเป็นหญิงสาวสวยวัยอ่อนเยาว์นอนหลับสนิท เธอคือภรรยา “คนใหม่” ผมถอนหายใจช้าๆ และล้มตัวลงนอนตามเดิม “จมจ่อม”หายเข้าไปในความฝันความทรงจำเก่าๆ อีกครั้ง

ผมเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวชนชั้นสูงของประเทศจีน หลังจากจบการศึกษาระดับมัธยม ผมก็ได้รับการคัดเลือกให้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยชั้นนำของจีน เรียนเอกวิชาวรรณคดีจีน เมื่อย่างเข้าปีที่สองผมได้เปิดบริษัทขนาดกลางกับกลุ่มเพื่อนๆ หลังจบการศึกษาผมได้ขยายธุรกิจการทางด้านกระแสการเงิน โดยเฉพาะการติดต่อค้าขายกับประเทศโซนยุโรป กระโจนเข้าในวงจรธุรกิจทำทุกอย่างที่ให้กำไรเป็นเงิน ทั้งนี้โดยการอาศัยเส้นสายระดับสูงของพ่อคอยสนับสนุน นับได้ว่าผมเป็นนักธุรกิจผู้กว้างขวาง ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจมูลค่าทางการตลาดหลายร้อยล้าน ตอนนั้นผมเพิ่งอายุได้ยี่สิบเจ็ด ผมไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงาน ผมไม่มีแม้กระทั่ง “คู่นอน” “เป็นตัวเป็นตน” ความจริงก็คือผมเปลี่ยนมันไปเรื่อยๆ เหตุที่ต้องใช้ความหมายรวมๆ ว่า “คู่นอน” นั้นเพราะคู่นอนของผมนั้นประกอบไปด้วยทั้งหญิงและชาย ผมเริ่มรู้จักกับ “กิจกรรม” พวกนี้ เมื่อตอนเรียนอยู่ปีหนึ่ง ผมยังจำได้แม่นถึงการมี “อะไรกัน” หรือที่เรียกว่า “ขึ้นเตียง” กับผู้หญิงครั้งแรก เธอเป็นคนน่ารัก เป็นนักศึกษาร่วมชั้น ตาเธอไม่โตนักแต่เธอมีขนตายาว เธอมีอายุมากกว่าผมสองปี ใบหน้าเธอได้รูป ขนตายาว จมูกโด่งยั่วยวนชวนให้ผมอยากเอาริมฝีปากเข้าไป “ขบงับ” เวลาเธอยิ้มหรือหัวเราะเธอมีลักยิ้มที่สองแก้ม “ครั้งแรก” ของเราเกิดขึ้นในที่อพาร์ตเมนต์ของผม

เราสองคนโดดเรียนทั้งวัน แรกเริ่มผมต้องขอให้แม่บ้านที่คอยทำความสะอาดหยุดทำงานหนึ่งวัน และผมก็พาเธอไปที่ห้อง เธอดูค่อนข้างตื่นเต้น ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยการจูบ มันเป็นจูบเนิ่นนานแบบไม่มีการหยุดพัก ผมพยายามเอามือซุกซน“เลื้อยไล้”เข้าไปในชุดของเธอ เธอเองก็ไม่มีท่าทางปฏิเสธ เธอยังคงจูบผมอย่าง“ดูดดื่ม” ผม“เคล้าคลึง”ไปบนหน้าอกของเธอ เธอ “ผงะ” เล็กน้อย และผลักผมออกไป พร้อมกับคำว่า “อย่า”

แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนเป็นการยิ่งยุ เหมือนเป็นการเติมเชื้อไฟราคะในกายผม ผมเหมือนไม่สามารถควบคุมตัวเอง ผมกระซิบแผ่วเบา “ผมรักคุณ คุณเป็นคนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วย” มันเป็นถ้อยคำสกปรกหลอกลวง และผมก็จัดการถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างรีบร้อน ถอดกางเกงตัวเอง โน้มเธอนอนราบลงบนเตียง ยกขาเธอขึ้นและพยายามสอดใส่แท่งเนื้อเข้าไประหว่างรอยแยกบนร่างน้อยนั้น ครั้งแรกมันช่าง“ประดักประเดิด” ผมควานหารอยแยกอยู่สามสี่ครั้ง จนท้ายที่สุดเธอก็ช่วยใช้มือของเธอนำทางไปสู่“รอยแยกลึกลับ”เมื่อเนื้อ“ชำแรก”เนื้อผมก็หลั่งทันที เธอร้องไห้ ผมไม่แน่ใจว่าเธอดีใจหรือเสียใจ ผมคิดไปเองว่า ผู้หญิงจะร้องไห้สำหรับการมี “อะไรกัน” ใน “ครั้งแรก”
ผ่านไปหนึ่งปีต่อมา เมื่อผมเจนจัดมากขึ้น จนมารู้ทีหลังว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเธอ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่ครั้งที่สาม หรือครั้งที่สี่เสียด้วยซ้ำ หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนคู่นอนหญิงแบบไม่ซ้ำหน้า การหาผู้หญิงสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม การกำจัดเธอออกไปให้พ้นทางต่างหากคือปัญหาที่แท้จริง ผมเป็นพวกประเภทเกลียดการมีความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้ง พวกเธอมักจะสร้างปัญหาให้ผมด้วยการอยากรวมเป็นครอบครัวเดียวกัน และมักพูดประโยคที่ผมได้ยินจนเบื่อหน่ายว่าฉันจะไม่แต่งงานกับชายอื่นนอกจากคุณคนเดียว ผมเริ่มเบื่อหน่ายพวกเธอ เบื่อมากจนกระทั่งไม่อยากมองพวกเธอด้วยซ้ำ ระหว่างนั้น เพื่อนคนสนิทแนะนำให้ผมได้รู้จักกับ “เด็กหนุ่ม” เขาเป็นนักร้องในคลับคาบาเร่ต์ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมได้รู้จักกับ “กามกรีฑา” แนวใหม่
เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วย แต่นั่นมันก็นานเสียจนผมจำชื่อเขาไม่ได้เสียแล้ว(แม้จะพยายามนึกอย่างหนักแล้ว) แต่ผมจำรูปร่างหน้าตาเขาได้แม่น ผิวเนียน หน้าตาดี ได้ยินว่าอายุประมาณยี่สิบกว่า แก่กว่าผมเสียอีก แต่ดูภายนอกแล้วนึกว่าสิบแปดสิบเก้า ข้อบกพร่องประการเดียวบนร่างกายนั่นคือสิ่งที่เรียกว่า “เมล็ดถั่วของวัยหนุ่มสาว” (สิว) บนผิวหน้า เราได้มีโอกาสเจอกันในคลับคาบาเร่ต์ ผมได้ขอเพลงให้เขาสองเพลง เขาเป็นคนค่อนข้างช่างคุยแต่บางทีก็ดูไว้ตัว เราไปเริ่มต้นกันที่ห้องพักของเขาหลังจากเลิกงาน ระหว่างเดินทางเขาพูดไม่หยุด บางครั้งผมรู้สึกรำคาญแต่จำต้องเก็บอาการรำคาญเอาไว้ เขาช่างเป็นคนช่างคิดและต้องการรู้อยู่เสมอว่าผมคิดกับเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างไร ห้องพักที่เขาอยู่ตกแต่งอย่างดี มันเป็นห้องพักขนาดสองยูนิต มีเฟอร์นิเจอร์มากแต่จัดและทำความสะอาดอย่างดี เมื่อนึกถึงห้องของตัวเองแล้วให้กระดากอายที่มันช่างรกรุงรังด้วยความไม่ใส่ใจของผม

“พ่อแม่เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้ เอาไว้อยู่ตอนแต่งงาน” เขาพูดปนหัวเราะ ขณะที่สายตาไล้โลมไปตามร่างกายผม

“ขอไปอาบน้ำล้างกลิ่นเหงื่อผู้คนจากคลับหน่อย อาบด้วยกันไหม?”

“รอดีกว่า”น้ำเสียงผมดูไม่เป็นมิตรนัก แต่ความจริงแล้วผมพยายามซ่อนความประหม่าไว้ข้างใน นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผมระหว่าง“ผู้ชายกับผู้ชาย”มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผม และมันดูยากกว่าการต้องไป “ขึ้นเตียง” “ครั้งแรก” กับผู้หญิงเสียอีก

ไม่นานเขาก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำด้วยการใส่กางเกงในเพียงตัวเดียว เขามีร่างกายสมส่วน ผมสังเกตเห็นว่าเส้นผมเขายังแห้งอยู่ แท้จริงเขาแค่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาไม่ได้พูดอะไรมาก มันเริ่มต้นด้วยการลูบไล้ไปบนร่างกาย เราถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ ผมถูกพรมจูบไปทั่วทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ส่วนแท่งเนื้อในกางเกงของผมนั้นถูกลูบไล้ด้วยมือชำนาญงาน ผมแทบจะไม่หายใจด้วยสัมผัสที่มันเกิดขึ้น ผมยังนั่งนิ่งโดยไม่ทำอะไร เขาคงสังเกตเห็น เขาหยุดเงยหน้าขึ้นมามองหน้าด้วยสายตาอันแสนอ่อนโยน โอย... ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวผมมีอารมณ์ “ร้อน” อย่างนี้มาก่อน เขาได้ปลุกอารมณ์หื่นกระสันทั้งหมดที่ผมมี รัก ปรารถนา กระหาย ใคร่ อยาก ทั้งหมดที่มี
ผมผลักเขาลงบนเตียง สองแขนโอบร่างเปลือยเปล่านั้นไว้แน่น มันเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของผู้ชาย ดูบอบบางแต่แข็งแรง รู้สึกมันช่างแตกต่างจากเนื้อหยุ่นของผู้หญิง เมื่อกางเกงผมถูกถอดออกท่อนเนื้อลำแข็งก็ปรากฏตัว แท่งเนื้อของผมขยายใหญ่ หัวแดงระเรื่อ เขาตะลึงพร้อมอุทาน

“ใหญ่อะไรอย่างนี้” ไม่พูดเปล่า พลางใช้ปากขัดขึ้นขัดลง ความรู้สึกเสียวซ่านที่เกิดขึ้น ทำเอาผมลืมตาไม่ขึ้น นี่มันช่างเป็นความรู้สึกที่สุดแสนตื่นเต้น

“ผมใกล้จะออกแล้ว” ความเสียวซ่านทำให้ผมคราง ผมเคยขอให้ “พวกผู้หญิง” ทำอย่างนี้ให้ แต่ดูเหมือนพวกเธอลังเล อมๆ ชักๆ อยู่สองสามครั้งและหยุดไป หรือไม่ฟันของพวกเธอก็ครูด แท่งเนื้อผมเสียถลอกปอกเปิก เขายังคงดูดกินแท่งเนื้อผมเป็นจังหวะขึ้นลง ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้มือขัดจรวดตัวเองไปด้วย

“ผมจะออกแล้ว”ผมครางกระเส่า เขาถอนปากออก แล้วเปลี่ยนมาใช้มือชักขึ้นลงแทน เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดที่ไม่สามารถย้อนกลับ น้ำรักของผมก็ได้พุ่งทะลักทะลาย ผมไม่เคยรู้สึกว่า “มันดีจริงๆ” อย่างนี้มาก่อน ไม่มีอะไรต้องเก็บกด แค่ปลดปล่อยและเพลิดเพลิน

หลังจากทำนบที่เก็บน้ำสีขาวขุ่นผมได้ทะลาย ผมเห็นแท่งเนื้อของเขายังคงตื่นตัวอยู่ ผู้รู้สึกละอายใจ ไม่อยากทำกิจกรรมที่เรียกว่า “โอษฐกามกิจ” เป็นการตอบแทน แต่เขาไม่ใส่ใจอะไรมาก เขาค่อยๆนำมือผมไปช่วยชักแท่งเนื้อนั่น ขึ้นลงอย่างช้าๆ กล้ามเนื้อของเขาเริ่มแข็งเกร็งพร้อมเสียงครางกระเส่าเหมือนเสียงผู้หญิง มือข้างหนึ่งของเขาทำงานอย่างชำนาญด้วยการสอดนิ้วเข้าไปในประตูหลังของตัวเอง ร่างกายเริ่มเกร็งสั่น เสียงครางดังลั่นห้อง และในที่สุดเขาก็หลั่ง
หลังจากมี “อะไร” กัน เขาบอกว่า ผมนั้นเป็นคนที่หล่อที่สุดที่เคยมี “อะไร” กันมา ถึงแม้คนอื่นๆ จะมีเทคนิคยอดเยี่ยมยังไง เป็นผมเท่านั้นที่เขามีอารมณ์ร่วมด้วยมากที่สุด ผมเองไม่ทราบว่าทำไม แต่คำกล่าวชมนั้นไม่ได้ทำให้ผมดีใจอะไรมาก ผมคิดว่า ชายหรือบางทีหญิงคนนี้ได้พรากความไร้เดียงสาไปจากผม ผมคิดว่าผมควรจะเริ่มต้นออกค้นหาส่วนที่หายไปในชีวิต ด้วยการออกล่า “ความบริสุทธิ์” จากเด็กหนุ่ม ไม่ว่าจะด้วยเงินด้วยวาจา หรือด้วยหน้าตา มันมากขึ้นทุกวันจนผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พบหลันหยู

- to be continued-
แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 00:05:03

จากคุณ : สาวอิสานรอรัก (sawisan.rorruk)

เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 00:02:58

ความคิดเห็นที่ 10

บทที่ สาม

จื่อ เม่ย เธอเป็นสาวออฟพิศหน้าตาดี เธอทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดให้บริษัทร่วมทุนธุรกิจ ผู้หญิงที่ผมชอบมีอยู่สองประเภท อย่างแรกคือผู้หญิงที่ยังไปมหาวิทยาลัยอยู่ อย่างหลังคือแบบ จื่อ เม่ย ผมไม่ชอบนักร้องหรือนางแบบ พวกนั้นเรียกร้องมากเกินไปเพราะคิดว่าตัวพวกเธอก็ไม่ใช่“เนื้อสด” แต่สำหรับเด็กหนุ่มผมกลับชอบพวกที่เล่นดนตรีหรือไม่ก็วาดรูป ส่วนที่น่าดึงดูดสายตามากที่สุดของจื่อเม่ย ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนเอาใจ ใส่ความรู้สึกของคนอื่น แต่เป็นบั้นท้ายของเธอ มันช่างกลมมนไม่แบนราบเหมือนสาวชาวจีนทั่วไป บั้นท้ายของเธอนั้นมนและเนียนเรียบ เวลาเธอยืนหรือเดินยักย้ายไปไหนๆ มันช่างดูยั่วยวน แน่นอนผมไม่รู้จักเธอมากเธอเองก็คิดว่าผมเป็นเพียงเพื่อนร่วมเตียง ผมได้ออกเดทกับเธอมาได้ประมาณหกเดือนแล้ว ข้าวของที่ซื้อให้เธอมีมากมายคิด ว่าเป็นเงินเดือนหนึ่งก็ ประมาณแปดพันหรือเก้าพันเหรี ยญ

ตอนนั้นใกล้จะถึงเดือนพฤศจิกาย นแล้ว แต่ต้นไม้ใบไม้ยังดูโรยพื้นอยู่ มันเป็นเช้าวันอาทิตย์ ผมหลับสนิทอยู่ในผ้าห่ม มือหนึ่งยังวางพาดอยู่บนก้นของ จื่อเม่ย แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมจำเป็นต้องเปิดเปลือกตามมารับโทรศัพท์ ซึ่งโทรมาจากลิ่วซิง

“มีใครป่วยเป็นอะไรหรือทำไมโทร มาเช้าขนาดนี้”ผมเหมือนละเมอ

“เช้าอะไรรู้ไหมว่ามันใกล้จะเที่ ยงแล้ว”

“งั้นต้องการอะไร” ผมหงุดหงิด

“หลันหยู โทรมาเมื่อเช้า เขาบอกว่าตอนนี้เขาสอบกลางภาคเสร็จแล้ว ฉันเดาเอาว่าเขาคงคิดถึงนายน่ะ” ลิ่วซิง กระเซ้า

“....” ผม

“ลืมไปแล้วหรือ?” ลิ่วซิง ถาม

“จำได้ บอกเขาว่า...” ผมมองดูเวลาในนาฬิกา “สองทุ่มให้ไปรอที่ โรงแรม”

วางหูโทรศัพท์ ผมรู้สึกว่าตื่นเต็มที่แล้ว ลุกขึ้นจากเตียงควานหากางเกงในมาใส่

“ใครโทรมาหรือคะ นั่นคุณกำลังจะออกไปหรือ?” จื่อเม่ย ถามขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียง เธอนอนคว่ำ

“ไม่มีอะไรหรอกแค่ธุรกิจ ผมต้องไปแล้ว” จื่อเม่ยไม่ได้ถามอะไรอีก เธอวางตัวได้ดี เธอรู้สถานะของตัวเธอดี

เวลาประมาณเกือบสองทุ่ม ภัตตาคารในโรงแรมเซียงโค่ว ค่อนข้างเงียบ มีคนเข้ามาใช้บริการแค่สอง สามโต๊ะซึ่งกำลังคุยกันอย่างออกรสอยู่ไกลๆ เมื่อเวลาเปลี่ยนไปเป็นสองทุ่ม ยี่สิบนาที หลันหยูได้ปรากฏตัว เขาดูเปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่เจอเขามองหาผมไปรอบๆ ผมโบกมือให้เขาเห็นผม

“ขอโทษที่มาสายครับท่าน” เขาไม่ได้อธิบายเหตุผลเพิ่มเติม

“มาที่นี่ยังไง”

“มารถโดยสารครับ” สำเนียงแบบคนปักกิ่งเขาดีขึ้นมาก

“ผมยังไม่คุ้นทางเมืองปักกิ่งเท่า ไหร่ครับ ตอนมาผมนั่งรถผิดสองครั้ง” เขาให้เหตุผลเพิ่มเติม

ผมมองดูเขาขณะที่เขาพูด แล้วให้รู้สึกประหลาดใจเพราะเมื่อไม่ได้เจอกันสี่ หรือบางทีอาจจะห้าเดือน เขาดูสูงขึ้น ใบหน้าไม่ดำด่างและแก้มตอบเหมือนครั้งก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เปลี่ ยนไปบนใบหน้าเขา คือดูหล่อขึ้น ท่าทางเขาไม่ดูตื่นกลัวและวิตกกังวล ถึงแม้เขาจะไม่ยิ้มแต่มันดูเป็นมิตรขึ้น มีสิ่งเดียวที่ยังไม่เปลี่ยนไปคือ นัยน์ตาโศกคู่นั้น

“คราวหลังนั่งแท็กซี่มาแล้วกัน บางทีพี่อาจจะไปรับเองถ้ามีเวลา” เขาไม่พูดอะไรมาก

“ที่มหาวิทยาลัยเป็นไงบ้าง” ผมถาม

“มันน่าเบื่อมาก ทุกคนเคยเป็นที่หนึ่ง ทุกคนแข่งขันกันอย่างเงียบๆ” เขาพูดพลางหัวเราะพลาง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นเขา หัวเราะร่า โอ.. มันช่างสดใสและแสนหวาน

“อย่าทำอะไรให้มันเหนื่อยหนักนัก และอย่าทำอะไรให้ล้าหลังนัก แล้วเรื่องอาหารการกินในมหาวิทยาลัย ล่ะเป็นไงบ้าง” ผมนั้นมีทักษะในการทำให้ผู้คนรู้สึกว่าผมเป็นห่วง นั่นเองผมจึงมีเพื่อนมากมาย และนั่นเองผมจึงมีมีคู่รักมากมาย ด้วย

“อาหารนั่นอร่อย โดยเฉพาะอาหารแบบทางเหนือ พวกอาหารแป้งก็อร่อย แต่ก๋วยเตี๋ยวนี้แย่มาก”

“อืม..” ผมหัวเราะ “อย่าไปกินก๋วยเตี๋ยวในโรงอาหารนะ ไม่ค่อยสะอาด พี่จำได้ว่าตอนเรียนเคยกินปรา กฏว่าต้องเข้าห้องน้ำถึงห้าครั้ง ... ตามความจริงนะ พี่เคยไปกินอาหารในมหาวิทยาลัยมาหลายที่ พี่คิดว่าอาหารอร่อยที่สุด คือใน “เซาธ์เทิร์นยู” ส่วนที่แย่ที่สุดคือ “ไชน่ายู”

“ผมเรียนอยู่ในไชน่ายูครับ” เขาบอกและรู้สึกภาคภูมิใจ โดยมันปรากฏที่การแสดงออกทางสีหน้า ผมรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ที่เขาเคยบอกเมื่อก่อนว่าเรียนม หาวิทยาลัยนั่น มันเป็นความจริงทั้งหมดรึ นี่เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยจริงๆ และเป็นนักเรียนเรียนดีด้วยหรือนี่ ผมยังคงเก็บเป็นความสงสัยส่วนตัว “นี่เลยมื้อเย็นมาแล้วกินอะไรมาหรือยัง?” ผมคิดจะสั่งอาหาร

“ยังครับ” เขาตอบ ท่าทางอาย “ผมต้องไปติวหนังสือส่วนตัว ผมกลัวมาช้า สอนเสร็จเลยตรงมาที่นี่ทันที ไม่ได้แวะทานข้าวที่ไหนก่อน”

ผมไม่รู้ว่าทำไมเขามีเรื่องให้ ประหลาดใจผมอยู่เรื่อยๆ คราวนี้เรากินข้าวกันก่อน ระหว่างกินเราแทบจะหยุดมองกันและ กันไม่ได้ ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิง ผมคงควงเขาไปไหนมาไหนด้วยกัน เรารีบกินข้าวเพื่อที่จะได้ขึ้นห้อง เพื่อขึ้นเตียงกันเร็วๆ เราสองคนดูหื่นกระหาย ผมถอดเสื้อผ้าเขาออก

“เราทำให้พี่ต้องรอนานนะ พี่คิดถึงเราแทบตาย” ผมกระซิบแผ่ว

“มหาวิทยาลัยเพิ่งเปิด ผมเลยยุ่ง ผมคิดจะโทรมาหลายครั้งแต่เกรงใจ” เสียงเขากระเส่า ความบ้าคลั่งระหว่างการทำรักของ ชายกับชายนั้นแตกต่างระหว่าง ชายกับหญิง การทำรักระหว่างชายกับชายนั้นเต็มไปด้วยพละกำลังและความกระชับของกล้ามเนื้อ ไม่เหลวหยุ่นเหมือนเนื้อผู้หญิง อย่างตอนนี้หน้าอกแผงใหญ่ พร้อมเอวคอดของหลันหยูมองดูคล้ายรูปสามเหลี่ยมคว่ำ เราพร่ำพรมกอดจูบกันและกันไม่ห ยุดหย่อน เราต่างคนต่างดูดดื่ม ไล้เลียแท่งเนื้อของกันและกัน ผมลองเอานิ้วสอดเข้าไปทางประตูหลังของเขาอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการนำทาง เขาตัวสั่นและเกร็งแต่ไม่ขยับหนี ผมยังคงพร่ำจูบไม่หยุดในขณะที่ นิ้วสอดลึกเข้าไปมากขึ้น คราวนี้เขาเคลื่อนตัวหนีและหยุด จูบทันที ผมมองดูเขา มองเข้าไปในดวงตาโศกคู่นั้น ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน ผมเริ่มต้นจูบเขาอีกครั้งและกระซิบแผ่วที่ข้างหูว่า

“พี่ชอบเราจริงๆ นะ พี่จะทำเฉพาะสิ่งที่น้องพอใจให้ทำเท่านั้น” คำพูดนี้ราวกับมนต์วิเศษ เขารู้สึกมีอารมณ์ร่วมมากขึ้น ท้ายที่สุดผมก็หลั่งด้วยการใช้ ปากของเขา หลังจากนั้นผมก็ช่วยเขาชัก ขึ้นๆ ลงๆ แล้วเขาก็หลั่ง มันใช้เวลาไม่นาน เราอาบน้ำและนอนพร้อมกัน คราวนี้เขาไม่ได้หลับทันทีเหมือนคราวก่อน เราเริ่มพูดคุย ผมบอกให้เขาหยุดเรียกผมว่า “ท่านประธานฮันตง” แค่เรียกชื่อว่า
“พี่ฮัน ตง” ก็พอ ผมอธิบายความหมายเพิ่มเติมว่าชื่อนั้น หมายถึง ผู้พิทักษ์ความคิดของเหมาเจ๋อตง ผมเล่าเรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับ ตัวผมดูเหมือนเขาฟังอย่างผ่อน คลายและมีความสุข ผมมีความรู้สึกว่าผมควรทำอะไรบางอย่างให้ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมและเขา

“มันอาจจะเป็นโชคชะตาที่เราได้ มาเจอกัน แต่น้องยังเด็กนัก ซึ่งบางทีทำให้พี่รู้สึกผิด ประเทศตะวันตกมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดา และในจีนนี่ถือว่ามันเป็นความผิดบาปอย่างหนึ่ง แต่อย่างไรนี่มันเป็นเรื่องของ คนสองคน ถ้าเรารู้สึกดีเราก็สานสัมพันธ์ ต่อไป แต่ถ้ารู้สึกไม่ดีเมื่อไหร่เรา ก็เพียงแค่ลืมมันไป” เขาตั้งใจฟังและไม่ได้พูดอะไร

“จริงๆแล้ว พี่คิดว่าคนสองคนถ้ารู้จักกันมากเกินไป ท้ายสุดแล้วก็ต้องจากกันไป” ผมพูดพลางหัวเราะ นี่มันเหมือนเป็นการบอกเป็นนัย ว่า ผมไม่จริงจังอะไรมากกับความสัมพันธ์ นี้ ผมกลัวว่าเขานั้นจะคิดว่า ตัวเองเหมือนเด็กหญิงเล็กๆ และถือเป็นจริงเป็นจังกับความสัมพันธ์ นี้มากเกินไป

เรานัดเจอกันอีกสามสองครั้งหลัง จากนั้น เราทำรักกันอย่างระห่ำแต่ไม่มี อะไรพัฒนาไปมากกว่าเดิม ผมเพียงแต่ไม่ต้องการบังคับเขาในสิ่งที่ผมต้องการ “ของเหล่านี้” ควรเกิดขึ้นจากความพึงพอใจจากทั้ง สองฝ่าย ผมเพียงแต่ต้องอดทนและรอ เขาเองก็ไม่เคยร้องขอเงินหรือพูดอะไรมากเกี่ยวกับตัวเขา ผมเองก็ไม่ได้ถาม ลิ่วซิงจะเป็นคนติดต่อเรื่องเงิน แทนผมเขาบอกว่าเทอมนี้เขา ไม่มีปัญหาเรื่องเงิน เขาได้รับเงินจากทุนและรายได้สอนพิเศษแบบส่วนตัวที่เขารับไว้สองงาน ซึ่งนั่นมันก็เพียงพอแล้ว

เขาช่างเป็นคนที่งดงามอย่างธรรมชาติ เขาสูงขึ้นเล็กน้อยและดูมีสง่า ราศีขึ้น สิ่งผิดแปลกที่ทำให้ดูไม่ลงตัว คงเป็นที่เสื้อผ้าที่เขาสวม ใส่ ซึ่งดูเชยไม่ทันยุคทันสมัยเหมือ นหนุ่มสาวปักกิ่งในสมัยนั้น ผมขอร้องให้ เสี่ยวหมิง (เพื่อนเก่า) ช่วยซื้อเสื้อผ้าที่เด็กวัยรุ่นฮ่องกงรวยๆ นิยมกันในตอนนั้น ขณะนั้นปักกิ่งยังไม่มีตัวแทน นำเข้าเสื้อผ้าจากต่างประเทศ

วันนั้นภายหลังเมื่อเราทำรักกัน ผมชี้ไปที่กองถุงกระดาษในอยู่ใน ตู้เสื้อผ้าแบบวอร์คอิน ผมบอกว่าทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าที่ ซื้อมาให้เขา เขาแค่พูดว่า “โอ้โห” และจบลงด้วยคำว่า “ขอบคุณครับ”

เขาตื่นนอนตอนหกโมงเช้าวันต่อมา และบอกว่ามีเรียนตอนแปดโมงเช้า ผมว่าผมสามารถขับรถไปส่งเขาได้ เขาตอบว่าไม่เป็นไร ไปรถโดยสารก็ทันเวลา ผมบอกให้เขาเอาถุงเสื้อผ้าไปด้วย เขาท่าทางลังเล หยิบออกไปแค่กางเกงยีนส์และเสื้อ แจ็คเก็ต และบอกว่าส่วนที่เหลือทิ้งไว้ท ี่นี่เวลาจำเป็น ผมไม่ได้นอนต่อหลังจากที่เขาไปออกไป ผมเดินทางไปยังออฟพิศ พร้อมกับสั่งเลขาส่วนตัวและลิ่ว ซิงว่า หากคราวหน้าและคราวต่อไป หลันหยูโทรมาให้บอกว่าผมไม่อยู่ ผมรู้สึกดีใจที่ผมไม่ได้ให้หมายเลขโทรศัพท์เคลื่อนที่ส่วนตัวแก่เขา

เดือนธันวาคม ผมต้องเดินทางไปประเทศเชคโกสโลวาเกียเพื่อทำธุรกิจ ใจจริงผมไม่อยากเดินทาง แต่ใจหนึ่งก็คิดว่าดีเหมือนกันเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ เพราะผมกำลังมีความรู้สึกว่าเบื่อ ปักกิ่ง

ผมได้กำจัด จื่อเม่ย ออกไปให้พ้นทาง ผมเบื่อก้นกลมๆ ของเธอเสียเต็มประดาแล้วตอนนี้ เหตุคงเป็นเพราะผมคงเบื่อทุกอ ย่างที่ผมซื้อมันมาได้ด้วยเงิน ถึงแม้จื่อเม่ยจะเป็นผู้หญิงไม่ เรื่องมากแต่มันก็ยากพอควร กับการกำจัดเธอออกไป ผมทำธุระอยู่ใน เชคโกสโลวาเกียเป็นเวลาหกวัน เพื่อสะสางเรื่องราวการส่งของล่าช้าให้กับลูกค้า ปัญหาผ่านไปได้ด้วยดี เมื่อเสร็จงานผมไม่ได้เดินทางกลับประเทศในทันที ผมอยากจะหาความสำราญที่นี่สักพัก แต่ก็เกรงเรื่องโรคภัยไข้ เจ็บที่อาจตามมาจากความซุกซน สุดท้ายผมบอกให้เพื่อนร่วมเดิน ทางกลับไปก่อน ส่วนผมนั้นเดินทางไปฮ่องกงคนเดียวและก็อยู่ที่นั่นจนกระทั่งถึงกลางเดือนมกราคมปีต่อมา
ผมจำอะไรไม่ได้แล้วเกี่ยวกับหลัน หยู และก็ไม่มีใครเอ่ยถึงมันอีก พระจันทร์เต็มดวงของวันปีใหม่ป ีนั้นเหมือนจะเดินทางมาถึงช้า กว่าปกติ เมื่อสิ้นเดือนมกราคม ผู้คนในออฟพิศต่างรอคอยให้ปีใหม่มาถึงเร็วๆ เหล่านักเรียนนักศึกษาและคนงาน กรรมกรเก็บข้าวเก็บของใส่กระ เป๋าและกล่องใบใหญ่พากันเดิน ทางไปที่สถานีรถไฟเพื่ออ อกทางเดินกลับบ้านกันขวักไขว่ มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาว่า หลันหยูเองก็คงจะกลับบ้านปีใหม่ นั้นด้วย

- จบตอน -

จากคุณ : sawisan.rorruk

เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 22:22:59