ความคิดเห็นที่ 1            เมื่อครั้งข้าพเจ้ายังเล็ก เป็นเด็กก่อนวัยเรียน มีเหมือนกันที่คุณแม่บ้านไม่อยู่ พี่ชายไปโรงเรียน พ่อ- แม่ ไปทำงาน ข้าพเจ้าจึงกลายเป็นเด็กฝาก คือฝากให้คุณตา- คุณยาย เลี้ยง คุณยายของข้าพเจ้าท่านเป็นเชื้อสายชาววัง ท่านชอบทำขนม ของว่างให้หลานๆกิน พวกฝอยทอง รวมมิตร  ข้าวแช่ อะไรต่อมิอะไรจนกินกันไม่หวาดไม่ไหว ท่านจะทำขนมทีละมากๆ และแจกจ่ายให้บรรดาหมู่ญาติที่อยู่ในละแวกใกล้เคียง          ข้าพเจ้านั้นแหละคอยทำหน้าที่เอาขนมไปแจกจ่ายให้บรรดาญาติมิตร ถือไม่ไหวไม่เป็นไรมีคนคอยช่วยถือ แต่ข้าพเจ้าจะต้องไปด้วยตัวเองเสมอ เพราะเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้ามีความสุขมาก เพราะคนที่รับขนมไปจากมือนั้นจะมีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ชื่นชมข้าพเจ้า ทั้งยังฝากความขอบคุณมายังท่านผู้ปรุง ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่เคยรู้ตัวเลยว่าคุณยายของข้าพเจ้ากำลังปลูกฝังความมีน้ำใจ ความเอื้อเฟื้อ และรู้จักที่จะแบ่งปันลงในหลานตัวเล็กๆ โดยเริ่มจากญาติใกล้ตัวก่อน          เมื่อมองย้อนกลับไป ข้าพเจ้าจึงรู้ว่าเหตุใดข้าพเจ้าจึงรู้สึกสนุก และมีความสุขกับการได้เป็นผู้ให้ เหมือนกับที่คุณยายของข้าพเจ้าเคยบอกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเมื่อหลายสิบปีก่อนว่า “ความสุขก็คล้ายกะละมังวิเศษแหละลูก ยิ่งตักของในกะละมังออกแจกจ่าย ของก็ยิ่งมีเพิ่มขึ้น ของในกะละมังเลยไม่รู้จักหมดเสียที” แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 10:12:06 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 09:24:13 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 09:23:35

ความคิดเห็นที่ 2   ตอนนี้กระแสที่รัฐบาลสนับสนุน ให้เยาวชนทำงานที่เหมาะกับวัยตอนช่วงปิดเทอมกำลังเป็นที่นิยม เป็นการหารายได้และประสบการณ์ในคราวเดียวกัน เหมือนกับที่เด็กฝรั่งทำกันแต่เมืองไทยกระแสเพิ่งจะเริ่ม          ข้าพเจ้าก็มีประสบการณ์การทำงานช่วงปิดเทอมเหมือนกัน ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุ 14 เรียนอยู่ชั้นมัธยม กำลังปิดเทอมหน้าร้อน ก๋งของข้าพเจ้าเปิดร้านขายเบเกอรี่อยู่แถวบางลำพู คนงานของร้านลากลับบ้านไปทำนา  ก๋งถามข้าพเจ้าว่าสนใจงานนี้หรือไม่ ก๋งให้ค่าแรง 1,000 บาท (นับว่าค่าแรงไม่เลวเมื่อหลายปีก่อน) ข้าพเจ้าตอบตกลงเพราะกะจะเอาเงินไปซื้อชุดยูโดไว้เรียนปีการศึกษาใหม่จะได้ไม่ต้องขอเงินพ่อ          ลืมบอกคุณไปว่าก๋งคือเตี่ยของพ่อมาเมืองไทยตอนอายุ 30 ปี ก๋งสร้างตัวจากกิจการร้านกาแฟ ที่เปิดดำเนินการมานานหลายปี จนกิจการขยาย ก๋งทำร้านอาหารและเบเกอรี่ งานของข้าพเจ้าคือเด็กขายเค้กหน้าร้าน  เป็นความรู้ใหม่ของข้าพเจ้าว่าคนขายเค้กต้องตัวขาวถ้าคนขายตัวดำจะทำให้คนซื้อรู้สึกไม่ดีกับตัวสินค้า และต้องไม่ผอมแห้งแรงน้อย ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่ได้ตัวกลมเหมือนวันนี้แต่ก็ไม่ผอมเกร็ง           สิ่งที่ท้าทายตือการเรียนรู้การใช้ที่คีม คีบเค้กลงกล่อง เค้าขนาด 1.5 นิ้ว X 3 นิ้ว โดยไม่เละไปเสียก่อน ดูเหมือนไม่ยากใช่ไหมคะ  ข้าพเจ้าก็เคยคิดเช่นนั้นตอนเป็นคนซื้อ จนมาเป็นคนขายนี่แหละถึงรู้ว่าทำเละไปหลายอันกว่าจะอยู่ตัว          การชั่งคุกกี้ก็เป็นศิลปะอีกอย่างหนึ่ง ตอนแรกๆข้าพเจ้ามักหยิบเกิน พอจะหยิบออก ลูกค้าก็เริ่มโวยวายว่าเกินนิดเกินหน่อย น่าจะแถมๆกัน ข้าพเจ้ายืนยันว่าเกินไปมากอย่างไรก็ต้องเอาออก จนก๋งที่นั่งคุมเก๊ะอยู่ต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย ให้ยอมลูกค้า  คุณลูกค้าออกจากร้านไปด้วยความสุขใจ (ได้คุกกี้เกินไปเยอะเลย)          วันนั้นตอนที่ไม่มีลูกค้า ก๋งบอกกับข้าพเจ้าว่า ลูกค้าคนนี้เป็นเจ้าประจำ การทำให้ลูกค้าไม่พอใจย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะร้านแบบเราไม่ได้มีเพียงร้านเดียว ที่เขาเลือกซื้อของจากร้านเราไม่ใช่เพียงเพราะเราใช้วัตถุดิบที่มีคุณภาพดี สะอาดและอร่อย แต่เพราะความคุ้นเคยและความเชื่อใจด้วย แน่นอน ก๋งจำชื่อลูกค้ารายนี้ได้ รู้ว่าทำงานอะไร มีลูกกี่คน งานอดิเรกอะไร ก๋งมักจดจำรายละเอียดบางอย่างของลูกค้าได้ นี่เองเป็นความสามารถเฉพาะตัว เป็นเสน่ห์ของก๋ง  ลูกค้ามีความสุขก๋งก็มีความสุขไปด้วย            ก๋งยังแนะนำข้าพเจ้าว่าช่วงว่างๆตอนที่คนไม่ค่อยเข้าร้าน ให้ข้าพเจ้าลองหัดชั่งคุกกี้แต่ละประเภทดูว่า 1 ขีดนั้นประมาณกี่ชิ้น เช่นถ้าประมาณเกือบๆ 10 ชิ้น ให้หยิบใส่ถุง 9 ชิ้นก่อน ค่อยหยิบชิ้นที่ 10 เติม จะเกิน 1 ขีดมานิดหน่อยดีกว่าหยิบมา 11 ชิ้นแล้วหยิบออก  1 ชิ้น ความรู้สึกของลูกค้าจะแตกต่างกันอย่างลิบลับ          ก๋งไม่ได้ไปเรียนจิตวิทยาการขายหรือ MBA มาจากสถาบันการศึกษาใดและคงไม่มีการเรียนการสอนในหลักสูตรใด ในมหาวิทยาลัยของรัฐหรือเอกชน นั่นยิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าความสำเร็จในชีวิตของก๋งไม่ใช่ความบังเอิญ ก๋งไม่ได้ขายเฉพาะขนม แต่ก๋งให้ความรู้สึกดีๆแก่ลูกค้าด้วย หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกจากจะได้ค่าจ้างเพื่อไปซื้อชุดยูโดแล้ว ข้าพเจ้ายังได้ประสบการณ์อันมีค่าที่จะตราตรึงไปในความทรงจำอีกนานเท่านาน ข้าพเจ้าภาคภูมิใจในตัวผู้ชายร่างเล็ก แต่มีจิตใจที่ยิ่งใหญ่คนนี้จริงๆ * ตกลงเงินที่ได้มา ข้าพเจ้าไม่ได้ซื้อชุดยูโดหรอก เพราะข้าพเจ้าเรียนตอนเทอมสอง เลยยืมของเพื่อนที่เรียนเทอมแรกมาเพื่อประหยัดรายจ่าย จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 09:36:24

ความคิดเห็นที่ 3   น้องอิฐเป็นลูกชายของน้า  เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกันกับข้าพเจ้าพอสมควร  ตอนที่น้องอิฐเกิด ข้าพเจ้าเรียนอยู่ปี 3 ที่ธรรมศาสตร์ ยังจำได้ว่าข้ามฟากไปเยี่ยมน้องอิฐกับน้าสะใภ้ที่โรงพยาบาลศิริราช            ตอนที่น้องอิฐอายุ 3 เดือน คุณพ่อ- คุณแม่ของน้องอิฐมีธุระต้องไปต่างจังหวัด  การจะนำลูกเล็กไปด้วยคงไม่สะดวกนัก น้องอิฐเลยมาอยู่ที่บ้านของข้าพเจ้าชั่วคราว ตอนนั้นแม่ปิดเทอมพอดี ข้าพเจ้าก็อยู่คอยเป็นลูกมือของแม่เลี้ยงน้องอิฐเป็นครั้งคราว เพราะข้าพเจ้าเป็นลูกคนเล็กของบ้าน ครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ต้องชงนม ล้างขวดนม ซักผ้าอ้อม ให้เด็กเล็กๆ นับว่าเป็นงานท้าทายไม่ใช่เล่น          น้องอิฐมาอยู่ที่บ้านข้าพเจ้าอีกครั้งตอนอายุประมาณ 3 ขวบ ครั้งนี้สนุกกว่าเดิมเพราะน้องอิฐต้องอยู่กับข้าพเจ้า สองคน แต่การเลี้ยงน้องอิฐก็ง่ายขึ้นเยอะเพราะเริ่มพูดจากันรู้เรื่อง  แค่อาบน้ำ หาข้าวให้กิน เป็นเพื่อนเล่นของเล่น เล่านิทานให้ฟัง พาเข้านอน ไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร ขอแค่อย่าร้องไห้คิดถึงแม่เป็นพอ            เย็นวันนั้นข้าพเจ้าเริ่มเตรียมมื้อเย็นโดยมีน้องอิฐคอยช่วยจัดแจง  ช่วยไปช่วยมาน้องอิฐก็เผลอปัดชามข้าวต้มลงจากโต๊ะกินข้าว  ชามกระเบื้องปลิวว่อนแตกกระจาย ข้าวต้มเลอะไปทั่วทั้งพื้น น้องอิฐตกใจ ข้าพเจ้าเองก็ตกใจ  แต่พอสติกลับมา ข้าพเจ้าก็รีบอุ้มน้องอิฐนั่งบนเก้าอี้ บอกน้องอิฐว่า “อิฐนั่งบนเก้าอี้ก่อนนะครับอย่าเพิ่งลงมา เดี๋ยวเศษกระเบื้องจะบาดเอา” ซึ่งน้องอิฐก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ข้าพเจ้า เริ่มเก็บเศษกระเบื้อง เช็ดข้าวต้มที่เลอะตามพื้น กวาดพื้น และถูพื้นอีกรอบเพื่อความมั่นใจ  แล้วตักข้าวต้มชามใหม่ให้น้องอิฐ และอีกชามสำหรับตัวเอง  อาหารเย็นมื้อนั้นจบลงด้วยดี          การที่เด็กเล็กๆ ทำน้ำหกลงพื้น  ทำแก้วแตก  ปัดชามข้าวกระจาย ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเขายังเป็นเด็ก กะกำลังของตัวเองไม่ค่อยถูก ประสาทสัมผัสกำลังอยู่ในช่วงพัฒนา  ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่บางคนต้องไปตี  ไปดุด่า ว่าเขาด้วย  เด็กไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ข้าวของเสียหาย แค่เขาทำแก้วใบโปรดของคุณแม่แตกเขาก็เสียใจพออยู่แล้ว คุณจะไปตี ไปว่าเขาอีกทำไม บอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันแตก บางครั้งอาจเป็นเพียงความหวังดีอยากช่วยรินน้ำมาให้คุณแม่ดื่ม แต่มือของหนูมันเล็ก แก้วมันหนักเกินไป  คุณไปตีลูกก็ไม่ทำให้แก้วกลับมาสู่สภาพเดิมได้  แต่การกระทำของคุณ คำพูดของคุณ กำลังทำให้หัวใจดวงน้อยๆแตกสลายตามแก้วใบโปรดของคุณไปด้วย เด็กจะจารึกลงไปในความทรงจำว่านี่คือผลตอบแทนของความมีน้ำใจของเขา  ใครจะรู้ โตขึ้นเขาอาจกลายเป็นคนแล้งน้ำใจเพียงเพราะการกระทำที่ผิดพลาดของผู้ใหญ่บางคนที่สร้างแผลในใจให้เขาในวัยเยาว์          อย่าว่าแต่แก้วใบโปรดเลย  ต่อให้เป็นแก้วเจียรไน หรือเครื่องลายครามที่ตกทอดกันมาเจ็ดชั่วโคตร ถึงมันจะแตกไปมันก็เป็นเพียงแค่วัตถุ ต่อให้มันไม่แตกก็ใช่ว่ามันจะเป็นของคุณไปได้ตลอดกาล ตอนที่คุณตายไปคุณก็เอามันไปด้วยไม่ได้ เพราะถ้าท่านผู้เป็นเจ้าของคนแรกสามารถเอามันไปได้ มันก็คงไม่ได้ตกทอดมาถึงมือคุณหรอก วัตถุไม่มีจิตใจ ไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่เหมือนจิตใจของคน โดยเฉพาะจิตใจดวงน้อยๆที่จะเติบโตไปในวันข้างหน้า  ถ้ากลัวว่าข้าวของจะแตกแล้วมานั่งเสียดายก็เลิกใช้ของที่มันแตกได้ ควรหันมาใช้ แก้วน้ำ  จาน ชาม ที่เป็นสแตนเลสแทน จะหล่นอย่างไร อย่างมากแค่บุบไม่มีวันแตก หากรักจะใช้เครื่องแก้ว หรือกระเบื้อง ให้คุณทำใจเสียเถิดว่าถึงมันไม่แตกวันนี้ วันหน้ามันก็ต้องแตก ถึงลูกคุณไม่ทำแตกคุณก็อาจทำแตกเอง พอถึงตอนนั้นกลับกลายเป็นว่า ใครนะวางแก้วไว้ไม่เป็นที่คุณเลยทำมันแตก คนวางผิด คนทำแตกไม่ผิด          ประสบการณ์ในวัยเยาว์ล้วนเป็นเครื่องหล่อหลอมให้เด็กคนหนึ่งเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง รักความยุติธรรม กล้าแสดงความคิดเห็น รู้จักให้อภัย รู้จักที่จะแบ่งปัน มีความซื่อสัตย์สุจริต มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์   หรือในทางกลับกัน เขาอาจมีนิสัยด้านลบหลายอย่าง ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับคนที่อยู่รอบตัวเขา คราวนี้ต้องถามกลับว่าคุณอยากเห็นลูกหลานเป็นคนเช่นไร รีบหล่อหลอมเขาเสียตั้งแต่วันนี้ อย่าเลี้ยงลูกด้วยอารมณ์          กลับมาที่น้องอิฐกันดีกว่า  วันนี้น้องอิฐเปลี่ยนจากเด็กชายร่างป้อม มาเป็นชายหนุ่มอนาคตไกล เป็นคนหน้าตาดี หุ่นนายแบบ เป็นนักกิจกรรมตัวยงสมัยที่เรียนในมหาวิทยาลัย  ทำงานด้านปิโตเลี่ยมที่น้องอิฐรักและถนัดเพราะตรงกับสายที่ได้ร่ำเรียนมา  เป็นที่รักของเจ้านาย ของผู้ร่วมงาน และหมู่ญาติทุกคน จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 09:42:54

ความคิดเห็นที่ 4   ถ้าคุณเลือกได้คุณจะอยู่ซีกไหน “ขนุน” เป็นลูกชายคนเล็กของพี่ชายข้าพเจ้า ปีนี้อายุ 9 ขวบแล้ว เป็นหลานคนโปรดของคุณย่า หรือแม่ของข้าพเจ้านั่นเอง ยอมรับความจริงกันเถอะว่าคุณปู่-คุณย่า มักจะรักหลานมากกว่าลูกของตัวเอง สมัยที่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กอายุเท่ากับขนุนแม่ยังไม่เคยตามใจขนาดนี้ พอถามเข้าแม่ก็บอกว่าก็เขายังเล็กต้องดูแลกันหน่อย จริงๆแล้วแทบจะเรียกได้ว่าคุณย่าเลี้ยงขนุนมาตั้งแต่แรกคลอดเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นพี่ชายต้องเอาลูกชายพาดบ่าแล้วขับรถมาฝากให้แม่เลี้ยงก่อนตัวเองจะไปทำงาน ตอนเย็นค่อยมารับกลับ เป็นแบบนี้จนขนุนเข้าโรงเรียน ช่วงปิดเทอมขนุนก็จะมาอยู่กับคุณย่า มาป่วนคุณย่าพร้อมๆกับพี่สาวที่ชื่อชมพู่ แล้ววันหนึ่งขนุนก็ถามพี่ชายของข้าพเจ้าว่า “ ถ้าโลกแตกออกเป็นสองซีก คุณพ่อจะอยู่ซีกไหน” พี่ชายตอบว่า “พ่อจะอยู่ซีกที่มีคุณย่าอยู่” ขนุนถามใหม่ว่า “แล้วถ้าอีกซีกมีคุณแม่ (หมายถึงภรรยาของพี่ชาย) อยู่ล่ะ” พี่ชายคงตอบว่า “พ่อก็อยู่ซีกที่มีคุณย่าอยู่” ขนุนถามต่อว่า “ถ้าซีกที่มีคุณแม่อยู่คุณพ่อจะเป็นอมตะไม่มีวันแก่ไม่มีวันตาย แต่ซีกที่คุณย่าอยู่คุณพ่อต้องแก่ต้องตายคุณพ่อจะอยู่ซีกไหน” พี่ชายยิ้มแล้วบอกขนุนว่า “พ่อก็เลือกที่จะอยู่ซีกที่มีคุณย่าอยู่อยู่ดี  ความเป็นอมตะไม่มีความหมายกับพ่อหรอก” “แล้วขนุนล่ะจะเลือกอยู่ซีกโลกไหน” พี่ชายถามกลับ ขนุนหยุดคิดไปสักพักแล้วตอบว่า “หนุน จะผ่าตัวเองออกเป็นสองซีก”   แต่อาว่านะ ขนุนอย่าผ่าตัวเองเลยมันเจ็บ ถ้าขนุนตัดสินใจไม่ได้นะ ขนุนกลายเป็นอะมีบ้าดีกว่า แบ่งเซลตัวเองออกเป็นสองส่วนเพื่อจะได้อยู่กับคุณแม่  คุณพ่อ และคุณย่าในเวลาเดียวกัน ด้วยรัก >>> อากาปอม  จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 09:48:22

ความคิดเห็นที่ 5   “ The true friend is one soul in two bodies ” เมื่อข้าพเจ้าเริ่มใช้ชีวิตของเด็กมัธยมนั้น ข้าพเจ้าย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่  ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ และเพื่อนคนแรกๆที่ข้าพเจ้ารู้จักคือ “ป้า”  ชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อเล่นที่พ่อแม่มันตั้งให้หรอก แต่เป็นชื่อที่ผองเพื่อนสุมหัวกันตั้งให้อันเนื่องมาจากบุคลิกที่ธรรมะธรรมโมของป้า เมื่อรู้จ้กป้ามากขึ้นเท่าไหร่ข้าพเจ้าก็ยิ่งพบว่า ป้าเป็นคนอีกประเภทที่ข้าพเจ้าไม่เคยพบเจอมาก่อน และคงไม่มีวันได้พบอีกจนชั่วชีวิต บนโลกใบนี้จะมีสักกี่คนที่พร้อมจะให้อภัยคนอื่น พร้อมจะตักเตือนแนะนำสิ่งดีๆให้คนอื่น และยังมีความปรารถนาดีต่อผู้อื่นโดยไม่ต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน คุณอาจคิดไม่ถึง ถึงความยิ่งใหญ่ของคนๆหนึ่งที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อที่จะตักเตือนคนอื่น ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าไอ้คนๆนั้นทั้งดื้อ ทั้งใจร้อน แล้วไม่ค่อยจะยอมเปลี่ยนความคิดของตัวเองเพื่อใคร แต่ป้าก็ยอมลดตัวลงมาเตือนข้าพเจ้าด้วยความหวังดี สำหรับข้าพเจ้าแล้วนี่คือกัลยาณมิตรที่แท้จริง วันเวลาของชีวิตช่วงวัยรุ่นที่ผ่านไปพร้อมกับป้าทำให้นิสัยแย่ๆของข้าพเจ้าเริ่มดีขึ้นจนถึงกับมีคนเอ่ยปากว่า “รู้สึกว่าไฟจะเริ่มอบอุ่น”   ข้าพเจ้าไม่มีความปราถนาดีกับเพื่อนมนุษย์มากพอที่จะไปตักเตือนใครๆ นอกจากจะรักและสนิทกันมากจริงๆ เพราะการเตือนคนอื่นถ้าเขาเข้าใจก็ดีไป ถ้าไม่เข้าใจจะพาลโกรธคนเตือน ทำให้มองหน้ากันไม่ติด คำตักเตือนนั้นมักฟังไม่รื่นหูเหมือนคำชม หลายคนรับไม่ได้แม้ว่ามันจะเป็นความจริง  ถ้าใครสักคนตักเตือนคุณขอให้รับรู้ไว้ด้วยเถอะว่าเขาปรารถนาดีต่อคุณเพียงใด ตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่คบเป็นเพื่อนกันมา ป้ากับข้าพเจ้ายังคงติดต่อกันตลอดแม้ว่าจะแยกย้ายกันไปเรียนคนละมหาวิทยาลัย ประกอบอาชีพที่ต่างกัน หรือแม้แต่จะอยู่ห่างไกลกันคนละทวีป เราทั้งสองยังคงปรึกษาหารือ รับรู้สารทุกข์สุกดิบซึ่งกันและกัน คอยให้กำลังใจกัน (ป้านั้นแหละที่คอยเป็นกำลังใจให้ข้าพเจ้าเสมอ) เป็นมิตรภาพอันถาวรนี้จะไม่มีอะไรมาสั่นคลอนได้ ตอนที่ป้าเรียนจบปริญญาตรี ข้าพเจ้ามอบนาฬิกาให้ป้าพร้อมการ์ดเล็กๆที่มีข้อความสั้นๆว่า “มีบางสิ่งไม่ผัน ไปกับกาลเวลา”  ส่วนประโยคภาษาอังกฤษข้างบน ป้าเขียนลงใน Friendshipให้ข้าพเจ้า ตอนเรียนจบมัธยมปลาย จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:00:33

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องของคุณก๋งที่สอนการตลาดให้แบบธรรมชาติ น่าประทับใจมากเลยค่ะ พอดีมีก่งเหมือนกันและเคยอยุ่กับท่านที่ตจว. ก็ได้เรียนรู้วิชาชีวิตมาแบบนี้เหมือนกัน นอกจากก๋งแล้ว การมีญาติผู้ใหญ่อยู่ด้วย ไม่ได้เป็นครอบครัวเดี่ยวๆเหมือนสมัยนี้จะดีมากเลยนะคะ อันนี้คิดเองนะคะ อยากให้กิ๊ฟแต่ให้ไม่ได้ เอาใจไปละกันค่ะ รวมเล่มเลยค่ะ เรื่องดีๆอย่างนี้ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:08:59

ความคิดเห็นที่ 7   “ว่ากันว่าดวงดาวจะมองเห็นได้ชัดที่สุด ก็แต่ในคืนที่มืดมิดเท่านั้น” คืนนั้นเป็นอีกคืนหนึ่งที่เรียกว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิต ข้าพเจ้าเลิกงานและกำลังจะขับรถกลับบ้านตอนสามทุ่มกว่า ข้าพเจ้าเลือกใช้เส้นทางข้ามสะพานสาทร เพื่อไปรับแม่ที่รออยู่ที่บ้านน้า ตอนนั้นฝนตกหนักมาก พอขับรถไปถึงกลางสะพานก็ได้ยินเสียงดังโครมจากทางด้านหลัง เมื่อหยุดรถแล้วหันกลับไป กระจก ! กระจกหลังแตกละเอียด น้ำฝนเทลงมาเต็มเบาะหลังรถ เมื่อลงจากรถไปดูก็พบว่ากระโปรงท้ายถูกอัดจนเกือบจะถึงเบาะหลัง กันชนหลังหาสภาพไม่เจอ รถของข้าพเจ้าถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชน คนขับหนีไปไหนไม่ได้เพราะรถของเขาเสียหลักไปชนรถปิกอัพอีกคันหนึ่งจนขวางช่องทางจราจร  รถของข้าพเจ้าวิ่งแทบไม่ได้แล้ว   สิ่งแรกที่คิดได้คือโทรหาประกัน ขณะที่คุณตำรวจเข้ามาดูสภาพรถของข้าพเจ้า แล้วพาคนชนไปโรงพัก    ข้าพเจ้าประคองรถแอบข้างทางรอประกัน แล้วข้าพเจ้าจะทำอย่างไรดีท่ามกลางสายฝนในเวลาสี่ทุ่มแบบนี้ ชื่อแรกที่ออกมาจากสมองคือ “กระต่าย” กระต่ายที่ว่าไม่ใช่เจ้าสัตว์ตัวเล็กๆที่ขนนุ่มนิ่มน่ารัก แต่เป็นเพื่อนซี้ร่างยักษ์ ที่เรียน MBA มาด้วยกัน ตอนที่โทรไปมันกำลังจะเข้านอน จำได้ว่าตอนนั้นประโยคแรกที่พูดคือ “ต่าย รถข้าถูกชน” มันตอบว่า “เอ็งรอแป๊บ เดี๋ยวข้าไปหา” กระต่ายถ่อร่างจากเมืองนนท์บ้านมัน มาหาข้าพเจ้า มารอจนประกันลากรถข้าพเจ้าไป พาข้าพเจ้าไปรับแม่ที่บ้านน้า แล้วพามาส่งที่บ้าน ตอนนั้นตีหนึ่งกว่าแล้ว ตอนเช้ามันยังใจดีพาข้าพเจ้าไปที่อู่ซ่อมรถ (ข้าพเจ้าไปเองไม่ถูกแต่คนลากรถบอกกระต่ายเมื่อคืนว่ารถของข้าพเจ้าจะถูกลากไปไว้ที่ไหน) หลังเหตุการณ์วันนั้น ข้าพเจ้าไม่กล้าข้ามสะพานสาทรอีกเป็นปี  ถ้าวันนั้นไม่มีกระต่ายเพื่อนยาก ข้าพเจ้ายังนึกไม่ออกเลยว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตกลางสายฝนกระหน่ำในค่ำคืนวันนั้น เวลาเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเกือบทุกคนจะถามข้าพเจ้าว่า “เพื่อนแบบนี้ยังมีอยู่อีกหรือ”  มีสิ.......ก็ กระต่ายไง ขอบคุณมากเพื่อน จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:09:24

ความคิดเห็นที่ 8   “ ความฝัน ยังคงเป็นฝันต่อไป ตราบเท่าที่คุณยังไม่เริ่มทำมันให้เป็นความจริง” แฟนๆที่ติดตามอ่านเรื่อง Note of Teddy Bear ของข้าพเจ้าที่ลงใน PANTIP ตอนค่ำๆวันศุกร์ คุณคงรู้จักน้องซกเล็ก ผู้เป็นแรงบันดาลใจให้ข้าพเจ้าเขียนหนังสือเล่มนี้ไวขึ้นกว่าที่ตั้งใจเอาไว้ เริ่มมีคนถามว่า “ซกเล็กเป็นใคร”  ซกเล็กเป็นรุ่นน้องที่จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับข้าพเจ้า    แต่มาเจอกันตอนที่ข้าพเจ้าทำงานที่แรก “ทำไมต้องซกเล็ก” เพราะตอนนั้นที่ทำงานมีคนชื่อเล่นว่า “เล็ก” อยู่หลายคน เวลาพูดกันทีต้องถามต่อกันว่าเล็กไหน เลยตัดปัญหาเรียกเล็กคนนี้ว่า ซกเล็ก “ซกเล็กแปลว่าอะไร” แปลว่าลาบเลือดค่ะเป็นอาหารอีสานชนิดหนึ่ง ซกเล็กเป็นคนที่มีความสามารถ เรียนเก่ง ทำงานก็เก่ง เป็นที่ปรึกษากฎหมายภาษีอากรระดับเทพอีกคนหนึ่ง เมื่อทำงานไปนานพอสมควร ซกเล็กก็พบว่าตัวเองจริงๆอยากทำร้านเบเกอรี่ มากกว่าจะเป็นที่ปรึกษา จากประสบการณ์นานกว่า 10 ปีในการทำงานสายนี้ เป็นเรื่องไม่ง่ายเลยที่ใครสักคนจะเปลี่ยนอาชีพแบบหักมุมแบบนี้ ซกเล็กถามความเห็นจากคนรอบข้างในเรื่องนี้ เสียงตอบกลับมาส่วนใหญ่บอกว่าถ้าจะทำเบเกอรี่ก็น่าจะทำเป็นงานอดิเรก งานหลักไม่ควรจะทิ้งเพราะน่าเสียดายประสบการณ์และรายได้ที่ไม่น้อยเลยทีเดียว  แต่ความเห็นของข้าพเจ้าต่างจากเสียงส่วนใหญ่เหล่านั้น ข้าพเจ้าบอกซกเล็กว่า “ลองถามตัวเองจริงๆว่าอยากทำอะไร ลองคิดถึงความเสี่ยงที่จะต้องเจอ”  แต่ในทุกความเสี่ยงย่อมมีโอกาสอยู่เสมอ ถ้าไม่ลองเราคงไม่มีวันรู้ว่าเราทำได้หรือไม่ คงต้องอาศัยความกล้าบวกกับความรอบครอบ เลือกจังหวะและเวลาที่คิดว่าเราพร้อม ไม่ว่าจะเป็นเงินลงทุน สถานที่ตั้งร้าน ลูกค้าเป้าหมาย ประสบการณ์ในการทำเบเกอรี่ แหล่งวัตถุดิบ และทีมงาน ซกเล็กเริ่มจากการหาตลาดลูกค้า ในขณะที่ทำงานด้านที่ปรึกษาเป็นหลัก งานขนมทำนอกเวลางาน จนเริ่มมั่นใจถึงความพร้อม (ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าเมื่อไหร่จึงจะพร้อมนอกจากตัวคุณเอง) ซกเล็กก็เริ่มเดินตามความฝันของตัวเอง  เมื่อถามว่าคิดอย่างไรที่หักมุมชีวิตแบบนี้ทำไมไม่ทำขนมเป็นงานอดิเรก คำตอบก็มีว่า “เมื่อตั้งใจจะทำอะไรแล้วก็อยากทำให้ดีที่สุดไปเลย ซึ่งคงไม่อาจทำอะไรให้ดีที่สุดไป 2 อย่างพร้อมๆกัน เมื่อต้องเลือก ก็ขอเลือกที่จะตามความใฝ่ฝันของตัวเอง ดีกว่ามานั่งเสียใจทีหลังว่า รู้อย่างนี้น่าจะทำตั้งนานแล้ว”  ซกเล็กยังบอกข้าพเจ้าว่าถ้ารออีกต่อไปก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้เริ่มเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นแล้วยังคงความฝันเดิมได้หรือเปล่า วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้ปัจจัยต่างๆเปลี่ยนแปลง เหมือนกับที่บางคนบอกไว้ว่า “คนเราไม่อาจกระโดดลงในกระแสน้ำเดิมได้เป็นครั้งที่ สอง ” เพราะทั้งกระแสน้ำและเวลา ผ่านแล้ว ผ่านไปเลยไม่อาจย้อนกลับมาได้อีก  เมื่อเลือกที่จะทำอะไรแล้ว และได้ทำอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร คุณก็จะไม่มานั่งเสียใจที่หลังว่ายังไม่ได้ทำตามความใฝ่ฝันของคุณ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 15:11:07 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 10:32:06 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:27:14

ความคิดเห็นที่ 9   สิ่งดีที่สุดที่คุณจะให้กับใครคนหนึ่งได้คงไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง .............แต่มันคือโอกาสและกำลังใจ    เงินทองที่ให้อาจหมดไปได้ในเวลาไม่นาน แต่โอกาสแม้เพียงน้อยนิดที่คุณให้คนบางคนได้สามารถพลิกชีวิตเขาไปได้ตลอดกาล เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นที่ทำงานของข้าพเจ้ารับรุ่นน้องเข้ามาทำงาน เด็กคนนี้เรียนจบชั้น ป.ว.ช.  ด้านบัญชี ด้วยเกรดเฉลี่ยอันยอดเยี่ยม น้องทำงานด้วยความตั้งใจและรับผิดชอบในงานที่ได้รับมอบหมายเป็นอย่างดี ข้าพเจ้าสามารถทำนายได้ว่าน้องคนนี้จะต้องมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน อะไรทำให้ข้าพเจ้ามั่นใจถึงเพียงนี้   ข้าพเจ้าเชื่อว่าคนเราจะเป็นนายที่ดีได้จะต้องเริ่มต้นจากการเป็นลูกน้องที่ดีก่อน ลูกน้องที่ชอบประจบสอพลอ งานการไม่ทำ เอาแต่ทำตัวเป็นกุมารทองรายงานนายถึงความเป็นไปในที่ทำงาน รายงานที่ถูกบิดเบือนประเภทเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่นมักถูกใจนายที่เป็นคนประเภทเดียวกัน  คุณอยากได้เจ้านาย-ลูกน้องแบบนี้ในที่ทำงานไหม กลับมาที่น้องคนนี้ดีกว่า วันหนึ่งน้องมาบอกข้าพเจ้าว่าไปสอบเข้าเรียนต่อปริญญาตรีได้ เป็นการเรียนนอกเวลาตอนเย็น เริ่มเรียนตอนหกโมงเย็น  เนื่องจากที่เรียนกับที่ทำงานไกลกันพอสมควร ถ้ารอจนเลิกงานแล้วไปเรียนคงไปไม่ทันแน่ด้วยการจราจรที่แสนสาหัสของกรุงเทพที่เราๆก็รู้กันดี  น้องขอออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเลิกงาน หนึ่งชั่วโมงในวันที่มีเรียน   ตอนนั้นข้าพเจ้าเป็นเพียงพนักงานชั้นผู้น้อย ไม่สามารถอนุญาตได้ด้วยตัวเองข้าพเจ้าต้องไปขอผู้จัดการฝ่าย เมื่อเล่าเรื่องให้ท่านผู้จัดการฟัง ดูที่เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักพร้อมพูดกับข้าพเจ้าอย่างใส่อารมณ์ว่า “ถ้าผมยอมให้คนหนึ่งไปเรียนได้ ผมก็ต้องยอมให้คนอื่นไปเหมือนกันแล้วระเบียบของบริษัทจะอยู่ตรงไหน” ข้าพเจ้าเรียนท่านผู้จัดการว่า น้องอุตส่าห์ตั้งใจไปสอบจนสอบได้ แสดงให้เห็นถึงความใฝ่ดีและความตั้งใจที่จะมีอนาคตที่ดี ข้าพเจ้าเชื่อว่าองค์กรที่ดีควรสนับสนุนให้พนักงานมีความก้าวหน้าในการศึกษา ไม่ใช่แค่เพื่อตัวพนักงานแต่เพื่อองค์กรเอง มันจะดีกว่ามิใช่หรือ หากจะทำให้พนักงานมีความรู้สึกที่ดีๆกับบริษัท และเติบโตไปพร้อมๆกัน  เมื่อถูกชักแม่น้ำทั้งห้ามาต่อรอง ผู้จัดการของข้าพเจ้าก็งัดไม้ตายมาใช้โดยบอกว่า “คุณจะยอมรับผิดชอบกับความเสียหายที่จะเกิดขึ้นเพราะลูกน้องคุณออกก่อนเวลางานไหม” “คุณจะตอบคนอื่นอย่างไรถ้าเขาถามว่าทำไมคุณยอมให้เด็กคนนี้เอาเปรียบคนอื่น ทำงานน้อยกว่าคนอื่น” สำหรับคำถามแรก ข้าพเจ้าตอบว่าขอรับผิดชอบในทุกความเสียหายอันอาจจะเกิดจากการที่น้องต้องออกก่อนเวลาเพื่อไปเรียน  ข้าพเจ้าตอบคำถามที่สองว่าข้าพเจ้าจะให้น้องมาทำงานก่อนเวลาว่าหนึ่งชั่วโมงในวันที่มีเรียนเพื่อไม่ให้เป็นการเอาเปรียบคนอื่น ยังจำได้ว่าคุณผู้จัดการทำตาขวางใส่แล้วส่งเสียงขู่ฟ่อๆว่า “ ผมเตือนคุณแล้วนะ” ข้าพเจ้ากลับมาบอกน้องด้วยความยินดีว่า นายยอมแล้วที่จะให้ออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเลิกงาน เพื่อที่จะไปเรียนได้ทัน เจ้าน้องยิ้มอย่างยินดีแล้วกลับทำหน้าเป็นกังวล น้องถามข้าพเจ้าว่าพี่ๆแล้วทำไมรัตน์(น้องอีกคนที่อยู่คนละแผนกกับข้าพเจ้าแต่มีผู้จัดการคนเดียวกัน สอบได้ที่เดียวกันกับน้องคนนี้) นายถึงไม่อนุญาตให้ออกก่อนล่ะ ข้าพเจ้าเล่าน้องฟังว่าการที่เขาได้ออกไปเรียนเร็วนั้นต้องแลกกับอะไรบ้าง ถ้าให้ข้าพเจ้าเดา  รุ่นพี่อีกแผนกคงเจอท่าไม้ตายจากผู้จัดการเหมือนกับที่ข้าพเจ้าเจอ เพียงแต่คำตอบของเราสองคนต่างกัน โอกาสของเด็กสองคนจึงต่างกัน อย่างที่ข้าพเจ้าบอก ลูกน้องที่ดีย่อมเติบโตเป็นเจ้านายที่ดี จากน้องเล็กๆในวันวาน...........วันนี้น้องเรียนจบปริญญาโทก้าวหน้าในหน้าที่การงานในบริษัทชั้นนำของโลก จริงๆแล้วที่น้องมีวันนี้ก็ด้วยความสามารถของเขาล้วนๆ เพียงโอกาสเล็กๆบวกกำลังใจที่มีให้กัน คุณเองก็สามารถหยิบยื่นให้กับคนรอบข้างได้โดยที่คุณไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมาย แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 16:13:03 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 10:41:53 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:38:15

ความคิดเห็นที่ 10 read read read จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 12:02:37

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารัีกมากทุกเรื่องเลยครับ ผู้จัดการใจร้าย สงสารน้องรัตน์ หวังว่าป่านนี้คงมีอนาคตที่ดีไปแล้ว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 17:38:16

ความคิดเห็นที่ 12 จริงนะ เวลาพ่อค้าเอาของออกจะรู้สึกเลยว่าแพง ฮ่าๆ เรื่องน่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 22:13:24

ความคิดเห็นที่ 13 อยากให้ ใจทุกเรื่องเลย แต่ทำไมให้ไม่ได้ละคะ "สิ่งดีที่สุดที่คุณจะให้กับใครคนหนึ่งได้คงไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง" ชอบเรื่องนี้เป็นพิเศษ เพราะตอนที่ทำงานมีหลายคนที่เรียนไปด้วยแล้วทำงานด้วย เจ้านายไม่ว่าอะไรเพียงแต่บอกว่า ให้รับผิดชอบงาน อย่าให้เสีย และไม่มีโบนัสนะ เพราะเราเอาเวลาไปเรียนด้วย ....^_____^.... แต่โบนัสขึ้นกับผลงาน น้องที่ไปเรียน หากรับผิดชอบงานได้ดี ก็เห็นได้โบนัสทุกที จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 07:58:51

ความคิดเห็นที่ 14   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9047896/W9047896.html link ของตอนต่อไปจ้า....หมา-แมว & สารพัดสัตว์ :] จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 15:35:24