ความคิดเห็นที่ 1 ความฝันที่ตรงกับความเป็นจริงอย่างไม่มีผิดเพี้ยนนั้นได้สะดุดหยุดลงแต่เพียงเท่านี้ ขณะที่ข้ากลับตกใจจนซึมไปทั้งตัว ลูบท้องที่นูนขยายใหญ่จนทั่วถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ตั้งครรภ์มาได้สามปีแล้ว...ข้าคิด...น่าจะถึงกำหนดคลอดเร็วๆ นี้ <>::<>::<> ตกค่ำ น่ายน่ายยังไม่ยอมมาปรนนิบัติข้าเข้านอนเสียที ตอนนี้ข้ายังไม่สามารถตักน้ำอาบน้ำล้างหน้าเองได้ จึงได้แต่เอ่ยปากเร่งนาง น่ายน่ายเข้ามาช่วยเหน็บผ้าขนสัตว์ที่คลุมขาให้ข้าพลางตอบว่า “เหนียงเนี่ยง บางทีคืนนี้องค์รัชทายาทอาจจะมาหาก็ได้นะเจ้าคะ?” ข้าเผลอยิ้มออกมา ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เยี่ยหัวก็ไม่เคยมานอนกับข้าอีกเลย ข้ารู้ดี นับแต่นี้ไปเขาก็จะไม่มาอีกเช่นกัน ในตอนนั้น...ตอนที่ยังอยู่บนเขาจวิ้นจี๋แห่งแคว้นบูรพา หากเยี่ยหัวบอกข้าว่าตัวเขามีนางในดวงใจอยู่แล้ว ข้าย่อมไม่มีทางบอกให้เขารับข้าเป็นภรรยาอย่างแน่นอน ในตอนนั้น...ข้ายังไม่ได้รักเขา ข้าเพียงรู้สึกเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว แต่เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เขารับข้าเป็นภรรยา ทั้งยังพาข้าขึ้นมายังสวรรค์ชั้นเก้าแห่งนี้ ข้าถนัดในเรื่องแกล้งทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เพื่อตัดปัญหาอยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องระหว่างเขากับซู่จิ่นเทียนเฟย ข้าสามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ทั้งหมด ข้าคิดว่าไม่ว่าอย่างไร คนที่เขารับเป็นภรรยาคือข้า ข้ากับเขาได้ร่วมหันหน้าสู่บึงใหญ่แห่งแคว้นบูรพากราบไหว้ฟ้าดินและสาบานต่อกัน ข้ายังอุ้มท้องลูกของเขาอีกด้วย ข้ารักเขาถึงเพียงนี้ เขาจะต้องตื้นตันใจในความรักของข้าเข้าสักวันอย่างแน่นอน และเขา...ก็เริ่มจะค่อยๆ อ่อนโยนกับข้าจริงๆ ข้าถึงกับหลงนึกปลาบปลื้มยินดีไปเองว่า ถึงแม้เขาจะไม่รักข้า แต่เขาก็นึกชอบข้าบ้างแล้วนิดหน่อยใช่หรือไม่หนอ? ความรักนี่...บางครั้งก็ทำให้คนเราเปลี่ยนเป็นมักน้อยอย่างมาก... <>::<>::<> แต่เรื่องนั้นได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นข้าจึงตื่นจากความฝัน ค่าตอบแทนคือสูญเสียดวงตาทั้งคู่...สูญเสียแสงสว่าง วันนั้น ซู่จิ่นเทียนเฟยเชิญข้าไปที่สระมณีชมดอกไม้ ข้าหลงนึกว่าเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ของพวกผู้หญิง จึงตอบรับเทียบเชิญนั้นอย่างโง่เขลา เมื่อไปถึงสระมณี ข้าถึงได้รู้ว่ามีแค่ข้ากับนางเพียงสองคน นางโบกมือไล่นางกำนัลทั้งหลาย แล้วจูงมือข้าเดินไปจนถึงแท่นประหารเซียน นางยืนอยู่บนแท่นประหารเซียน หันมายิ้มให้ข้าอย่างเย็นชา “เจ้ารู้ไหม? เทียนจวินจะแต่งตั้งเยี่ยหัวเป็นรัชทายาท และจะยกข้าให้เป็นฟูเหริน(๗)ของเยี่ยหัว” ข้าไม่เคยเข้าใจธรรมเนียมต่างๆ และละครลวงโลกของบรรดาเซียนพวกนี้เอาเลยจริงๆ และรู้สึกเพียงเลือดลมในท้องพลุ่งขึ้นมาทันควัน ไม่ทราบว่าเป็นความโกรธ หรืองุนงง ซู่จิ่นเทียนเฟยยังคงยิ้มอย่างสำรวม “ข้ากับเยี่ยหัวผูกสมัครรักใคร่กัน บนสวรรค์ชั้นเก้าแห่งนี้เดิมทีก็ไม่ใช่ที่ซึ่งมนุษย์ควรจะอยู่อยู่แล้ว หลังจากคลอดลูก เจ้าจงกระโดดลงสู่แท่นประหารเซียนแห่งนี้ กลับไปสู่ที่ที่เจ้าควรจะกลับเสียเถิด” ข้าไม่รู้ว่ากระโดดลงสู่แท่นประหารเซียนแล้วจะสามารถกลับไปยัง เขาจวิ้นจี๋จริงหรือไม่ ในตอนนั้นข้าไม่เคยคิดที่จะจากไปมาก่อน จึงตามนางอย่างงุนงงว่า “เยี่ยหัวบอกให้ข้ากลับไปหรือ? ข้าเป็นภรรยาของเขา ตามเหตุผลแล้วย่อมต้องอยู่กับเขานี่นา” มาลองนึกดูในตอนนี้ คำพูดนั้นเป็นการแส่หาความอัปยศใส่ตัวโดยแท้ แต่ในตอนนั้นข้าเอาแต่หลงเพ้อฝันไปเองว่า อย่างน้อยเยี่ยหัวก็ยังชอบข้าอยู่นิดหน่อย และขอเพียงเขาชอบข้าอยู่บ้างแม้จะแค่เล็กน้อย ข้าก็จะอยู่กับเขา ซู่จิ่นถอนหายใจอย่างนึกขัน แล้วพลันคว้ามือข้า พาข้าล้มต้วไปยังขอบแท่นประหารเซียนด้วยกัน ข้านึกว่านางจะผลักข้าลงสู่แท่นประหารเซียนเสียอีก แต่ผู้ที่ตกลงจากแท่นสูงกลับเป็นนาง ข้ายังไม่ทันตั้งสติได้ ข้างกายก็มีเงาดำเงาหนึ่งวูบผ่าน ตามด้วยกระโดดลงไป เยี่ยหัวอุ้มซู่จิ่นยืนอยู่ต่อหน้าข้า มองข้าอย่างเย็นชา ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น เต็มไปด้วยไฟโทสะลุกโชน ซู่จิ่นเอ่ยปากอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยหัวด้วยลมหายใจร่อแร่รวยริน “อย่าได้โทษซู่ซู่เลย คิดว่านางคงไม่ได้เจตนาจะผลักข้าหรอก เพียงแต่ได้ฟัง...ได้ฟังข่าวว่าเทียนจวินจะยกข้าให้ท่าน จึงหุนหันพลันแล่นเกินไปบ้างเท่านั้น” ไม่อยากจะเชื่อ ข้าไม่ได้...ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยชัดๆ! “ไม่ใช่ข้า...ไม่ใช่ข้า! ข้าไม่ได้ผลักนาง! เยี่ยหัว เชื่อข้าเถอะ! เชื่อข้าเถอะนะ...” ข้าพยายามอธิบายกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตื่นตระหนกลนลานจนพูดจาสับสนไปหมดเหมือนเป็นตัวตลก เยี่ยหัวโบกมือ ตวาดเบาๆ “พอแล้ว ข้าเชื่อแต่สิ่งที่ข้ามองเห็นเท่านั้น” เขาไม่ยอมฟังที่ข้าอธิบาย เขาไม่เชื่อข้า เขาอุ้มซู่จิ่น หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความร้อนใจ รีบร้อนก้าวลงจากแท่นประหารเซียน <>::<>::<> คืนนั้น เยี่ยหัวได้มายืนอยู่ตรงหน้าข้าด้วยแววตาหม่นหมอง “ดวงตาของซู่จิ่นถูกปราณดาบทหารใต้แท่นประหารเซียนลวกบาดเจ็บ ซู่ซู่ กฎแห่งกรรมตามสนอง หนี้ที่ติดค้างผู้อื่น จะต้องคืนกลับให้เขา ซู่ซู่ อย่ากลัวไปเลย ข้าจะแต่งงานกับเจ้าอย่างแน่นอน นับแต่นี้ไป ข้าจะเป็นดวงตาให้เจ้าเอง” ก่อนหน้านี้ เยี่ยหัวไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องที่จะแต่งงานกับข้าในสวรรค์ชั้นเก้ามาก่อน หัวใจข้าหนาวเยือกในบัดดล ความโกรธเกรี้ยวและหวาดกลัวพลุ่งขึ้นในใจพร้อมกัน ข้าคิดว่าเมื่อก่อน ข้าไม่เคยเสียกิริยาแบบนี้เลย ข้าจับมือเยี่ยหัว ถามเสียงเกรี้ยวอย่างลืมตัว “ทำไมท่านต้องเอาตาของข้าไปด้วย? นางกระโดดลงไปเองแท้ๆ! นางกระโดดลงไปเอง! ไม่เกี่ยวกับข้าเลยสักนิด ทำไมท่านถึงไม่เชื่อข้า?” นัยน์ตาเยี่ยหัวฉายแสงเจ็บปวด จากนั้นจึงยิ้มเย็นชา “ใต้แท่นประหารเซียนมีไอพิษฟุ้งตลบ นางกระโดดลงไปเองรึ? นางอยากตายงั้นหรือ? ซู่ซู่ เจ้าเปลี่ยนเป็นไร้เหตุผลมากขึ้นทุกทีเสียแล้ว” ในสวรรค์ชั้นเก้าแห่งนี้ เขาคือหนึ่งเดียวในใจข้า ข้าคิดมาตลอดว่า...คิดมาตลอดว่ารอจนลูกคลอดออกมาแล้ว ข้ากับเขาจะจูงมือลูกไปดูทะเลเมฆสิบหลี่ม้วนตลบ แสงทองแรกอรุณโอบหมื่นจ้างด้วยกัน เขาไม่รู้หรอกว่าสำหรับข้าแล้ว แสงสว่างมีความหมายมากแค่ไหน ถ้าถูกควักสองตาไป น่ายน่ายช่วยดูแลข้าอยู่สามวัน สามวันให้หลัง ซู่จิ่นได้มายืนอยู่ตรงหน้าข้า แล้วพูดว่า “ดวงตาของเจ้าคู่นี้ ข้าใช้แล้วดีมากเทียวละ” <>::<>::<> ข้าเข้าใจกระจ่างแจ้งในทันที ท่านเคยรักใครหรือไม่? ท่านเคยแค้นใครหรือไม่? ความจริงแล้วเดิมทีนี่เป็นความรักและความแค้นระหว่างเขาสองคนต่างหาก ข้าเป็นแค่คนที่ผ่านทางมาคนหนึ่งซึ่งถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่เท่านั้น เป็นบ่วงกรรมในชีวิตของข้า... <>::<>::<> เชิงอรรถ ๗.  ฟูเหริน (夫人 : fu ren) คำเรียกภรรยายังสาวไปจนถึงวัยกลางคนของสามัญชนผู้มีศักดิ์อย่างให้เกียรติในยุคโบราณ แปลได้ว่า คุณนาย จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 16:56:04

ความคิดเห็นที่ 2 สองวันมานี้ ข้าไม่สับสนเรื่องเวลากลางวันกับกลางคืนอีกแล้ว ข้ารู้จักใช้หูจับความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ เพื่อแยกแยะเวลาได้ หลังรับประทานอาหารเที่ยง น่ายน่ายวิ่งทะเล่อทะล่าหน้าตาตื่นเข้ามาในเรือน หอบตัวโยนจนหายใจแทบไม่ทัน “เหนียงเนี่ยง! เหนียงเนี่ยง! เมื่อกี้นี้เทียนจวินทรงประกาศราชโองการ ว่าจะ...ว่าจะยกซู่จิ่นเทียนเฟยให้แก่...ให้แก่องค์รัชทายาทเจ้าค่ะ!” ข้ายิ้มเยือน เยี่ยหัวได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาทมาได้หลายวันแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นไม่เร็วก็ช้าเท่านั้น แต่จะอย่างไรซู่จิ่นก็ไม่ได้เป็นภรรยาเอกของเยี่ยหัวอยู่ดี เมื่อไม่นานมานี้ข้าได้ยินมาว่า เมื่อก่อนเทียนจวินเคยทำสัญญาเอาไว้กับป๋ายจื่อตี้จวิน(๘)แห่งแคว้นชิงชิว(๙)ว่า ผู้ที่จะสืบทอดตำแหน่งเทียนจวิน จะต้องรับป๋ายเฉี่ยน บุตรสาวของป๋ายจื่อตี้จวินมาเป็นเทียนโฮ่ว ท้องกลับเริ่มปวดขึ้นมากะทันหัน น่ายน่ายร้องโพล่งซ้ำๆ กันเสียงหลง “เหนียงเนี่ยง! เป็นอะไรไปเจ้าคะ?” ข้าเงยหน้าขึ้นฝืนยิ้มไปทางทิศที่เสียงของนางดังมา “สงสัยจะคลอดแล้วล่ะ” <>::<>::<> ระหว่างที่เจ็บท้องคลอด ข้าหมดสติไปและเจ็บจนได้สติ ตอนที่ซู่จิ่นเปลี่ยนดวงตา เยี่ยหัวคอยเฝ้านางอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืน ขณะที่ในตอนนั้น ข้างกายข้ามีแต่น่ายน่ายอยู่เป็นเพื่อน ในตอนนี้ ข้าจึงพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เรียกชื่อของเยี่ยหัวออกมา แค่นี้ก็น่าสมเพชมากพอแล้ว ดังนั้นจะยอมน่าสมเพชมากยิ่งไปกว่านี้ไม่ได้ น่ายน่ายพูดทั้งร้องไห้ “เหนียงเนี่ยง ปล่อยมือข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะไปตามองค์รัชทายาท ข้าจะไปตามองค์รัชทายาท!” ข้าเจ็บท้องเสียจนพูดไม่ออก ได้แต่ทำปากบอกนางครั้งแล้วครั้งเล่าว่า “น่ายน่าย อยู่เป็นเพื่อนข้าสักครู่ แค่ครู่เดียวเท่านั้น” นางยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม <>::<>::<> เป็นเด็กผู้ชาย ข้าไม่รู้ว่าเยี่ยหัวมาตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่ตื่นขึ้นมา เขากำลังกุมมือข้าอยู่ มือทั้งคู่ของเขาเย็นเฉียบ เยี่ยหัวอุ้มลูกเข้ามาหา พูดว่า “เจ้าลูบหน้าเขาได้นะ เขาหน้าเหมือนเจ้ามากเชียวละ” ข้าไม่ได้ขยับ ข้าชอบเด็กคนนี้ แต่ข้าไม่สามารถพาเขาไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่เขาจวิ้นจี๋ได้ ข้าจำเป็นต้องทิ้งเขาไว้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทางที่ดีที่สุดจงอย่าไปแตะต้องเขา อย่าไปอุ้มเขา อย่าให้ตัวเองเกิดความรู้สึกลึกซึ้งต่อเขามากยิ่งไปกว่านี้ เยี่ยหัวนั่งอยู่ข้างๆ ข้านานมากโดยไม่ได้พูดอะไรเลย หลังจากเยี่ยหัวไปแล้ว ข้าเรียกน่ายน่ายเข้ามาตรงหน้า บอกให้ไปบอกเยี่ยหัวว่า ข้าตั้งชื่อเล่นให้ลูกว่า “อาหลี(๑๐)” ต่อไปขอให้เขาดูแลอาหลีให้ดีๆ <>::<>::<> เยี่ยหัวมาเยี่ยมข้าทุกวัน เขาไม่ใช่คนช่างพูดมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อก่อนข้าเป็นคนช่างพูด แต่ระยะนี้ข้าไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรทั้งสิ้น ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่จึงต่างคนต่างนิ่งเงียบด้วยกันทั้งคู่ เขาไม่ได้พูดถึงพิธีแต่งงานของเขากับซู่จิ่นให้ข้าฟัง น่ายน่ายเองก็เช่นกัน <>::<>::<> สามเดือนให้หลัง สุขภาพของข้าดีขึ้นมาก เยี่ยหัวนำผ้ามามากมาย ถามว่าข้าชอบแบบไหน เขาจะตัดชุดแต่งงานให้ข้า เยี่ยหัวพูดว่า “ซู่ซู่ ข้าเคยบอกแล้วว่า ข้าจะแต่งงานกับเจ้า” ข้าย่อมจะรู้ดีว่า เขาก็แค่สงสารข้าเท่านั้น เขาเห็นว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างข้า ซ้ำยังจะตาบอดเข้าอีก แม้จะเป็นการแส่หาเรื่องเอง แต่ขณะที่น่าโมโห มันก็ชวนให้สงสารอยู่มากเช่นกัน ข้าคิดว่าข้าต้องไปเสียที สวรรค์ชั้นเก้าแห่งนี้ ไม่มีเหตุผลใดที่จะทำให้ข้ารั้งต่อไปได้อีก น่ายน่ายเดินเล่นเป็นเพื่อนข้า เราสองคนเดินในเส้นทางจากตำหนักสี่อู๋ไปยังแท่นประหารเซียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า น่ายน่ายประหลาดใจอย่างมาก ข้าบอกนางว่า ข้าชอบดมกลิ่นหอมของดอกบัวตลอดเส้นทางสายนี้ ครึ่งเดือนผ่านไป ข้าสามารถอาศัยความรู้สึกของตัวเองไปกลับระหว่างตำหนักสี่อู๋กับแท่นประหารเซียนได้อย่างคล่องแคล่วไร้อุปสรรคแล้ว <>::<>::<> การหลอกน่ายน่ายเป็นเรื่องง่ายดายมาก เมื่อมายืนอยู่บนแท่นประหารเซียน หัวใจข้าเบาโหวงเหมือนสายลม อาหลีมีน่ายน่ายช่วยดูแล ข้าวางใจอย่างยิ่ง แต่แล้วอยู่ๆ ข้าก็อยากจะบอกเยี่ยหัวอีกครั้งเหลือเกินว่าข้าไม่ได้ผลักซู่จิ่น ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ตอนอยู่บนเขาจวิ้นจี๋ เยี่ยหัวเคยให้กระจกทองเหลืองแสนสวยแก่ข้าบานหนึ่ง ในตอนนั้น เขาต้องไปที่ที่ไกลแสนไกลเพื่อทำธุระที่สำคัญอย่างมาก ข้าอยู่คนเดียวแล้วเหงา เขาจึงล้วงของวิเศษนี้ออกมาจากกระเป๋าในแขนเสื้อ แล้วบอกข้าว่า ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ขอเพียงข้าหันหน้าหากระจกแล้วเรียกชื่อเขา เขาก็จะได้ยิน และหากเขาไม่ได้กลังยุ่งอยู่ เขาจะเป็นเพื่อนคุยให้ข้า ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดเมื่อมาถึงสวรรค์ชั้นเก้านี่แล้ว ข้าจะยังคงพกกระจกบานนี้ติดตัวอยู่ คิดว่าคงเป็นเพราะนี่คือของเพียงชิ้นเดียวที่เยี่ยหัวมอบให้ข้ากระมัง ข้าหยิบกระจกออกมา ไม่ได้เรียกชื่อเขามานานมากเสียจนชักจะไม่คุ้นปาก ข้าพูดว่า “เยี่ยหัว” เว้นช่วงไปนานมาก ริมโสตจึงค่อยมีเสียงของเขาดังขึ้นว่า “ซู่ซู่?” ข้าลืมไปแล้วว่าเขาไม่ได้อยู่ข้างๆ จึงเผลอพยักหน้าตอบช้าๆ แล้วเอ่ยปากอีกครั้งอย่างยากเย็น “ข้าจะกลับเขาจวิ้นจี๋แล้ว ไม่ต้องออกตามหาข้านะ ข้าคนเดียวอยู่ได้สบายมาก ช่วยดูแลอาหลีให้ข้าด้วยล่ะ เมื่อก่อนข้าเคยฝันมาตลอดว่าสักวันจะได้จูงมือเขาดูดาวดูจันทร์ ดูทะเลเมฆแสงอาทิตย์เป็นเพื่อนเขาพลางเล่าเรื่องบนเขาจวิ้นจี๋ของพวกเราให้เขาฟัง ตอนนี้เกรงว่าคงไม่อาจทำแบบนั้นได้เสียแล้ว” นิ่งคิดอยู่ครู่ ค่อยเสริมว่า “อย่าบอกเขานะว่าแม่ของเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา เทพเซียนบนสวรรค์ต่างค่อนข้างจะดูถูกมนุษย์กันทั้งนั้น” ทั้งที่เป็นคำพูดจากลาธรรมดาๆ แท้ๆ  พริบตานั้นน้ำตากลับพาลจะไหลออกมาเอาดื้อๆ ข้ารีบเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนจะนึกขึ้นได้กะทันหันว่า ข้าไม่มีดวงตาอยู่แล้ว น้ำตาจะไหลออกมาได้ยังไง? เสียงของเยี่ยหัวดูจะข่มกลั้นอารมณ์อยู่เล็กน้อย “จ...เจ้าอยู่ที่ไหน?” “แท่นประหารเซียน” ข้าตอบ “ซู่จิ่นเซียนเฟยบอกข้าว่า กระโดดลงไปจากแท่นประหารเซียนแล้ว ข้าก็จะสามารถกลับไปที่เขาจวิ้นจี๋ได้ ตอนนี้ข้าชินกับการมองไม่เห็นอะไรแล้ว เขาจวิ้นจี๋เป็นบ้านเกิดของข้า แถวๆ นั้นข้าคุ้นเคยมากทั้งสิ้น ข้าใช้ชีวิตอยู่คนเดียวย่อมไม่มีทางไม่สะดวกอยู่แล้ว” เยี่ยหัวตัดบทข้าอย่างรวดเร็ว “ซู่ซู่ เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับนะ ข้าจะไปหาเดี๋ยวนี้” สุดท้ายข้าก็ไม่มีความกล้าที่จะแก้ตัวกับเขาอีกครั้งอยู่ดี ว่าตอนนั้นข้าไม่ได้เป็นคนผลักซู่จิ่น เพราะสุดท้ายแล้วเขาจะไม่มีทางเชื่อข้า ส่วนข้าเองก็ไม่สามารถทนความผิดหวังและไม่เชื่อถือของเขาได้อีก ข้าพูดว่า “เยี่ยหัว ข้าปล่อยท่านไป ท่านเองก็ปล่อยข้าไปเถิด นับแต่นี้เราสองคนต่างไม่ติดค้างกันอีกเถอะนะ” กระจกทองเหลืองร่วงตกจากมือดังเคล้ง! กลบบังเสียงแทบตวาดจะเป็นบ้าคลั่งของเยี่ยหัว “เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นนะ!! ห้ามกระโดดลงไป...” ข้าพลิกตัวกระโดดลงจากแท่นประหารเซียน เยี่ยหัว...ข้าไม่ต้องการสิ่งใดจากท่านอีกแล้ว ดีเหลือเกิน... ในตอนนั้น...ข้าไม่ทราบว่า คำว่า “ประหารเซียน” ของแท่นประหารเซียน เพียงแต่ประหารฆ่าพลังการบำเพ็ญเพียรของเทพเซียนเท่านั้น แต่หากมนุษย์กระโดดลงสู่แท่นประหารเซียน กลับจะสูญสลายกลายเป็นเศษเถ้า ในตอนนั้น...ข้าไม่ทราบเช่นกันว่า...ความจริงแล้วข้าไม่ใช่มนุษย์ <>::<>::<> เชิงอรรถ ๘.  ป๋ายจื่อตี้จวิน (白止帝君 : Baizhi di jun) ป๋ายจื่อ (白止) เป็นชื่อ ตี้จวิน (帝君) คือตำแหน่งเทพระดับผู้ครองแคว้น ฐานะทัดเทียมกับ “เทียนจวิน” (天君) จอมเทพแห่งสวรรค์ ๙.  แคว้นชิงชิว (青丘国 : Qing qiu guo : ชิงชิวกว๋อ) ชิงชิว แปลว่า เนินสีเขียว, กว๋อ แปลว่า แคว้น ๑๐.  อาหลี (阿离 : a li) อา เป็นคำเรียกนำหน้าชื่อทั่วๆ ไป, หลี แปลว่า พรากจาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 16:58:50

ความคิดเห็นที่ 3 ไอพิษที่ใต้แท่นประหารเซียนทำร้ายข้าจนเหวอะหวะไปทั่วทั้งร่าง แต่เป็นเพราะไอพิษซึ่งสามารถเทียบเคียงได้กับสุดยอดศาสตราวุธนับพันนับหมื่นชิ้นนี้เช่นกันที่ทำให้ผนึกบนหน้าผากของข้าถูกผ่าเปิดออก ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไฝแดงบนหน้าผากของข้าเม็ดนั้นจะเป็นผนึกที่ถูกราชาปิศาจฉิงชางลงเอาไว้เมื่อสองร้อยปีก่อน ตอนที่ราชาปิศาจฉิงชางทลายออกมาจากระฆัง และข้าได้ทำการต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือดเพื่อที่จะผนึกขังเขากลับเข้าไปข้างในระฆังอีกครั้ง ผนึกนี้ได้เก็บงำซ่อนเร้นโฉมหน้า ความจำ และพลังปราณเซียนรอบๆ ตัวข้าทั้งหมด ทำให้ข้าเปลี่ยนเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง เรื่องราวในอดีตทยอยถาโถมเข้ามาหา ข้าลอบบอกกับตัวเองว่า “ป๋ายเฉี่ยน เจ้าเกิดมาด้วยครรภ์เซียน ไม่ต้องบำเพ็ญเพียรก็ได้เป็นเทพธิดา แต่ทั่วสี่ทะเลแปดแว่นแคว้นนี้ไหนเลยมีเรื่องง่ายดายปานนั้น หากไม่ผ่านด่านสวรรค์ด่านนี้ เจ้ามีหรือจะเลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นซ่างเสิน(๑๑)ได้” ดังนั้น...รักและแค้น บุญคุณและความแค้นในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงสามปีนี้ จึงเป็นแค่เพียงด่านสวรรค์เท่านั้น <>::<>::<> ข้าหมดสติไปที่ทางตะวันออกของทะเลบูรพา...ในป่าท้อสิบหลี่ของเจ๋อเหยียนซ่างเสิน เขาช่วยข้าจนฟื้นคืนสติมาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อาเตียอาเหนียง(๑๒)กับพวกพี่ชายของเจ้าต่างออกตามหาตัวเจ้ากันจนแทบจะเป็นบ้า ข้าเองก็ร้อนใจเสียจนสองร้อยกว่าปีมานี้ไม่ได้นอนหลับสนิทเลยสักคืน ตาของเจ้ากับบาดแผลเต็มตัวนี่...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เกิดอะไรขึ้น? ก็ด่านสวรรค์น่ะสิ! ข้ายิ้มพลางพูดกับเจ๋อเหยียนว่า “ข้าจำได้ว่าท่านมียาอยู่ชนิดหนึ่ง หลังจากกินเข้าไปแล้วจะสามารถลืมเรื่องที่อยากลืมได้อย่างหมดจดใช่ไหม?” เจ๋อเหยียนเลิกคิ้ว “ดูท่าทางสองร้อยกว่าปีมานี้ เจ้าผ่านมันมาอย่างเจ็บช้ำมากสินะ” <>::<>::<> ยาน้ำร้อนควันกรุ่นตรงหน้ารสชาติคลุมเครืออย่างมาก ในโลกนี้ไม่มีซู่ซู่บนเขาจวิ้นจี๋อยู่อีกต่อไป นั่นเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่งของป๋ายเฉี่ยน...ธิดาคนสุดท้องของป๋ายจื่อตี้จวินแห่งแคว้นชิงชิวเท่านั้น...ความฝันที่แสนจะทุกข์ตรมขมขื่นและมีสีดอกท้อ(๑๓)อยู่จางๆ หลังตื่นจากฝัน ในฝันเป็นเช่นไร ต่างลืมเลือนไปจนสิ้น... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑๑.  ซ่างเสิน (上神: shang shen) เทพชั้นสูง ระดับขั้นสูงสุดในการบำเพ็ญเพียรของเทพในเรื่องนี้ ๑๒.  อาเตีย (阿爹 : a die) พ่อ  อาเหนียง (阿娘 : a niang) แม่ ๑๓.  คนจีนเปรียบดอกท้อว่าเป็นการมีคู่ มีดวงเรื่องความรัก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 17:01:11

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกมากเลยค่ะ จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 19:48:28

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว คู่กันอยู่ดีนี่นา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 20:03:31

ความคิดเห็นที่ 6 w_panda @ ขอบคุณค่ะ ^__^ scottie @ แหม ก็พระเอกนางเอกนี่นา ^^" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 06:01:16

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ากก 2 บทเลย วันนี้อ่านบทนี้ก่อนค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 09:49:02

ความคิดเห็นที่ 8 กุลธิดา @ สวัสดีค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 08:26:21