ความคิดเห็นที่ 6 ... แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 22:37:00 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 19:39:00 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 19:38:19 จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 17:25:40

ความคิดเห็นที่ 7 ruddy01: เราขอจบไปก่อนนะ 555 คุณเซอร์เบตจี๊ด: ไม่ได้เจอสะนานเลย สบายดีเหมือนกันครับ คุณchuk007: แวะมาลงชื่อก็ยังดีครับ มาถึงตอนจบแล้วครับคุณผู้อ่านทุกท่าน แต่เป็นจบภาคเท่านั้น อาจจะหายไปสักพัก กว่าจะเอาตอนใหม่ภาคใหม่มาลง ชื่อเรื่อง ก็จะเปลี่ยนใหม่ ไปตามภาคนั้นๆ ชื่อของภาคนี้ดูเป็นชีวิตจริงไป ผมต้องกลับรีไรท์เพื่อเพิ่มบทของชีวิตหมอบ้านป่าให้มากขึ้น ให้ สมกับชื่อ ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 53 17:45:16 จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 17:27:18

ความคิดเห็นที่ 8 ขอโทษครับ ไม่รู้อยู่ดีๆ กระทู้หายไปเฉยเลยไม่เข้าใจ เหมือนกัน มาตามกระทู้ที่หายไปตอนนี้ได้ครับ เเละขอบคุณสำหรับกิฟนะครับ คุณชัดเจนน้องนาง จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 22:30:15

ความคิดเห็นที่ 9 สองคู่รักยืนอยู่ท่ามกลาง หมู่ผู้คน ต่างชาติต่างภาษา ในแดนเถื่อนแดนกันดาร แม้ในหัวใจของทั้งสองจะเปี่ยมสุขด้วยความรัก แต่ มองไปยังทิศไหน ยังคงเห็นความเจ็บปวดป่วยไข้ ทุกข์เข็ญของผู้คน สองคนสนิทอย่างนายเต๊อะ กับคู่หูชาวมอญเนลอญ ยังคงง่วนอยู่กับการจ่ายยาเป็นมือระวิง กับแถวทหารยาวเหยียด “เกตุจ๊ะพี่ เออ... ” หล่อนคลายมือออก ไม่รั้งเขาไว้อีก “น้องทราบคะ ว่าควรทำตัวอย่างไร ต่อไปนี้น้องจะเป็นภรรยาที่ดี ไม่ทำตัวเป็นเด็กเกเรอีกแล้ว ทำหน้าที่ของพี่หมอไปเถอะนะคะ ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่าเป็นไหนๆ เรายังมีเวลาให้กันอีกเยอะ น้องรักก็เพราะพี่หมอแสนดีอย่างนี่เอง” เดินไปหยิบกล่องชุดล้างแผล แล้วมาชูให้คนรักดู “น้องก็จะช่วยพี่หมอด้วยนะ เห็นทหารหลายคนมีแผลพันผ้าสกปรก น้องจะช่วยเปลี่ยนผ้าให้เขาเอง น้องก็อยากจะทำตัวเป็นประโยชน์บ้างเหมือนกัน”เธอพูดตามประสาซื่อออกมาเพราะอยากทำตัวเป็นภรรยาที่ดี จนเขารีบดึงตัวเข้ามากอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างรักใคร่เอ็นดูยิ่งทันที “น้องอาย คนอื่นเค้านะ พี่หมอ ดูสิใครๆก็มองเราใหญ่แล้ว” “อย่าเขินไปเลย”เขามองด้วยแววตาเป็นประกายด้วยความรัก“ก็ภรรยาของพี่หมอน่ารักออกสะขนาดนี้ พี่อยากหอมแก้มน้องให้ซ้ำเลย”หยิบถุงมือกับผ้าคาดปิดปากมาให้ “ได้สิจ๊ะ น้องจะช่วยก็ได้ แต่น้องต้องสวมถุงมือ กับใส่หน้ากากอนามัยนี่ด้วยนะ เพื่อป้องกันเชื้อโรคทั้งจากตัวน้องเองและจากคนเจ็บด้วยนะ”คุณหมอคู่รักชี้นิ้วไปยังลานกว้าง อันเห็นชายร่างสูง ในชุดดำยืนอยู่ไกลๆ “พี่ได้ยินน้าเล่าอูมาบอกว่า คุณสัณฑ์ก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน แต่ไม่ยอมมาให้พี่ตรวจ น้องช่วยไปดูอาการของเขาแทนพี่ได้ไหมเอ่ย” แววตาเป็นประกายอย่างเปี่ยมสุขของหญิงสาว ริมฝีปากอันมีแต่รอยยิ้มนั่นตอบมา“ได้แน่นอนคะพี่หมอ ความจริงนายคนนั่นก็เป็นคนดีเหมือนกัน ไม่งั้น พี่หมอคงไม่คบด้วยหรอก แล้วเขายังอุตสาห์เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องพี่หมอกับพวกเราอีก อย่างนี้น้องก็ต้องดีกับเขาให้มากๆด้วยถึงจะถูก ต่อไปน้องจะเลิกราวีกับเขาแล้วละคะ” “น้องเป็นเด็กดีจริงๆ พี่โชคดีที่ได้น้องมาเป็นภรรยา” “พี่หมอ! น้องต้องรีบไปก่อนนะ” อยากจะโผเข้าไปกอดตอบ แต่ก็ไม่อยากให้คนรักเสียงาน เลยไปคว้ากล่องยาแล้วก็รีบวิ่งแจ้นออกไปทันที ชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ของนักเทควันโดสาวได้เริ่มขึ้นแล้ว หล่อนนึกถึงชายสองคนผู้มีพระคุณ พี่หาญศึกกับพี่ไพรวัลย์ คือคนที่อวยทาง ชักนำให้เธอ ได้มาพบกับคนดีๆ เช่นพี่หมอ กับคนอันเพียบพร้อมที่สุดในโลก คุณหมอ ณ บ้านไพร คนนี้ “เหลือเพียงออกตามหา เณรกานต์ ให้พบเท่านั้นสินะ” กฤษณ์มองตามภรรยาสาวของเขาไป “ครับนายหมอ”เล่าอูตอบมา “ชีวิตของน้องเกตุก็จะสุขสมบูรณ์เสียที หมอตั้งใจจะเปิดโรงเรียนประถมกินนอนอยู่เสร็จอยู่ที่ชายแดน สร้างโรงพยาบาลเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้ และสร้างบ้านสร้างครอบครัว ลงหลักปักฐานเสียที อยู่ที่ชายแดนนี่แหละ ถึงตอนนั้นเล่าอูต้องเป็นคุณครูใหญ่โรงเรียนของผมด้วยนะ น้าจบปริญญารัฐศาสตร์การปกครองมาใช่ไหม เคยเป็นปลัดอำเภอมาก่อน คงพอคุมเด็กได้” “ครับๆนายหมอ” คนขี้เหล้ายิ้มกริ่ม นายสรรชัย แซ่เล่า คนเดิมในอดีต ก็อยากกลับมาอีกครั้ง คงต้องหาทางเลิกเหล้าอย่างจริงเสียที “ส่วนถ้าน้องเค้า อยากกลับไปรับใช้ทีมชาติ ไปแข่งโอลิมปิก ผมก็จะรอ อยากให้เธอทำความฝันของตนเองให้เป็นความจริงเสียก่อน แล้วเราค่อยมีลูกด้วยกัน” ในสายตาของเล่าอู ต่อทั้งสองหนุ่มสาว มีแต่ความชื่นชมโสมนัสยินดียิ่งล้นในหัวอก นายหมอตาสีฟ้าของเขา ไม่ว่าใครที่ไหน จะนิสัยดุร้ายสักเพียงใด ต่อเมื่อมาเผชิญหน้า จะต้องหมดความก้าวร้าวรุนแรงในจิตใจ กลายมาเป็นคนดีเหมือนเช่นที่พวกเขาทุกคนมารวมกันเป็นคณะแพทย์อาสาได้ในปัจจุบัน ดวงตาสีฟ้างามคู่นั่นช่างมีอิทธิพลต่อผู้คนยิ่งนัก นักค้ายาเสพย์ติดอย่างตะบันสองพี่น้อง หมอเถื่อนขูดเลือดเนื้อ หากินกับคนป่วยอย่างพวกนายชาติ ตูยีมู นายจั๊ว หรือแม้แต่อดีตข้าราชการเลวๆอย่างตนเอง เพราะไปพัวพันกับขบวนการค้ายาเสพย์ติดจนต้องสูญสิ้นอนาคต แต่ละคนล้วนมีประวัติร้ายๆมาก่อน แต่ก็ได้รับโอกาสมามีชีวิตใหม่จากนายหมอกันทุกคน แม้แต่เด็กสาวแสนห้าวยังกลายมาเป็นอ่อนนิ่ม เชื่อฟังคำทุกอย่างอยู่ในตอนนี้ ห่างออกมา ในมุมสงบ ใต้ต้นไม้ใหญ่ อันมีแนวหินงอกบดบัง ลับตาคน สองร่างยืนนิ่งอยู่อย่างสงบ แต่ในมุมนี้ยังคงเห็น สองคู่หนุ่มสาวในหมู่คนได้ดี สองนายทหารจากสองฝั่งชายแดนไทยพม่า กำลังเจรจาความกันอยู่ระหว่างร้อยเอกหาญศึก นายทหารกองทัพบกไทย กับพันตรีนะเคามวย นายทหารกองกำลังกะเหรี่ยงพุทธ “หากคุณคิด ชำระความแค้นแทนพี่น้องชาติของคุณละก็ เชิญเลย” ร้อยเอกหาญศึกหันไปตอบอย่างเยือกเย็น ตาจ้องอีกฝ่าย ไม่ลดละ พันตรีนะเคามวยเดินเอาอกมาชน เบียดดัน ตาจ้องตาไม่ลดละ “เอาเลย มันทีคุณแล้วนี้” “อย่าพึ่งใจร้อน เราต้องได้เจอกันแน่ ในที่ใดที่หนึ่ง แต่ต้องไม่ใช่เวลานี้” ดวงตาอันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น จ้องสำรวจลึกต่อศัตรูตรงหน้า “สงครามเมื่อสี่ปีก่อน ที่ด่านบ้านแม่อูสุ ผมในตอนนั่นยังเป็นร้อยตรี คุณคงจำผมไม่ได้ แต่ผมยังจำคุณได้ดี จำได้แม่นเสียด้วยเพราะต้องหนีตายจากไฟนรก ที่คุณสั่งเผาทั้งเป็นพวกผมกับลูกน้อง คุณแน่มากเอาชนะพวกผมได้ แต่การฆ่าล้างของคุณมันทำให้ผมหรือพี่น้องร่วมชาติผมเจ็บแค้นยิ่งนัก ผมกลับถึงบ้านเมืองอย่างผู้แพ้ อัปยศอดสู และที่สำคัญเเทบไม่กล้ามองหน้าญาติพี่น้องลูกเมียของลูกน้องที่ตายไปด้วยซ้ำ คุณช่างโหดร้ายทมิฬมากนะ” “ล้างอายตอนนี้ก็ยังไม่สาย”นายทหารไทยเยาะเย้ยอย่างไม่กลัวความตาย“ชีวิตผมกับลูกน้องอยู่ในมือผู้พันแล้ว คุณไม่ควรปล่อยศัตรูเอาไว้ กลับกันถ้าหากเป็นผม ก็ไม่ปล่อยคุณไปเช่นกัน” นะเคามวยยิ้มอย่างสงบ หันไปมอง นายหมอของเขา ในหมู่ผู้คน “ผลจากในสงคราม การเจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดา ผมจะไม่เอามาเป็นความอาฆาตแค้นส่วนตัว เพราะรู้ว่าคุณเองก็ต้องทำตามหน้าที่เช่นเดียวกัน คุณต้องปกป้องแผ่นดินของคุณไป แต่ตอนนี้แผ่นดินที่คุณเหยียบมันคือแผ่นดินของชนชาติผม และผมก็พร้อมจะกำจัดศัตรูทุกคนที่มาเหยียบแผ่นดินนี้ เช่นกัน แต่ ณ เวลานี้ ไม่ต้องห่วง ต่อหน้านายหมอผมจะไม่ทำอันตรายคุณ หรือลูกน้องของคุณเด็ดขาด แต่จงจำเอาไว้ให้มั่นว่าถ้าเมื่อใดคุณหรือคนของคุณแยกออกมาจากคณะฯของนายหมอเมื่อไหร่ ผมจะตามล่าสังหารคุณทันทีเพราะที่นี่คือเผ่นดินของผม” “หากคุณมีเรื่องจะพูดแค่นี้ ผมคงต้องขอตัว”เลือดในกายทหารไทยมันร้อนระอุทันที “ช่างเลือดร้อนเสียจริง ช้าก่อน ที่ผมเรียกคุณมาพูด เพราะมีเรื่องสำคัญจะมาเตือน” “คุณคงไม่ได้บอกขับไล่ผม ให้ออกไปจากแผ่นดินของคุณนะ” พันตรียิ้มเยาะอย่างมี อำนาจเหนือกว่า “มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของคณะแพทย์อาสาของนายหมอ เพราะเส้นทางที่คณะฯจะมุ่งไป ถ้าไม่ผิด ผมแน่ใจว่า นายหมอจะมุ่งผ่าน เขาหงส์ เพื่อลัดผ่านไปขึ้นถนนสายเอเชีย แล้วไปต่อทางรถยนต์ไปยัง เมืองตานพยูซยัด ในรัฐมอญต่อไป แต่ก่อนจะเข้าเขาหงส์ต้องผ่าน หมู่บ้านทับกลาง ที่นายหมอไปตั้งไว้ ให้ชาวบ้าน เป็นที่ลี้ภัยจากสงคราม แต่ที่นั้นกำลังเป็นพื้นที่อันตราย เพราะกองร้อยพิเศษจากกองทัพ กำลังจะเดินทางไปกวาดล้างคนที่นั้น จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 22:34:00

ความคิดเห็นที่ 11 “พี่สัณฑ์คะ!พี่สัณฑ์” เสียงหวานใส วิ่งมาแต่ไกล เกตุถือกล่องยามาด้วยสีหน้าร่าเริง เมื่อใดเห็นแผ่นหลังของนายคนนี่ยามใด ก็พลันให้นึกถึงแต่พี่ไพรวัลย์ยามนั้น ในใจของเธอ บอกกับตนเอง ว่าอาจะยึดถือชายผู้นี้แทนตัวพี่ไพรวัลย์ไปเลยก็ได้ เจ้าเคราดำยังคงยืนนิ่ง สูบบุหรี่ควันโขมง พอยินเสียงใสแววมา ก็แอบชำเลืองตามานิดหนึ่ง หัวหูฟู ผมเผ้าเนื้อตัว มอมแมม ฝุ่นยังร่วงกราวจากเนื้อตัวไม่หมด อดีตลูกศิษย์สาวได้กลับมาหาเขาแล้ว สาวน้อยนักกีฬา ค่อยย่องมาทางด้านหลังอย่างกลัวท่าที ครึ่งขลาดครึ่งกล้า “มาทำไม”เขาถามอย่างเย็นชา “พี่สัณฑ์คะ คือ น้องจะมาทำแผลให้พี่นะ” “ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน” “คือต่อไปนี้ เรามาดีกันนะ” เขาทำเสียงดุ เมื่อเด็กสาวเอานิ้วจิ้มๆที่สีข้างอันเปิดโลง “ก็ตรงนี้ไง” หล่อนใจดีสู้เสือมองยิ้ม ชี้ไปหลังเสื้ออันขาดกะรุ่งกะริ่งของเขา แล้วก็ต้องแปลกใจ ผิวเนื้อสีทองแดงนั้น ยังคงดูแข็งแกร่งไม่มีริ้วรอยขีดข่วนให้เห็นแม้แต่น้อย “คิกๆๆมาก็ดีแล้ว มาก็ดีแล้ว” ร่างสูงทะมึน เริ่มหัวเราะเสียงกวนประสาท ก่อนอัดบุหรี่ จนแก้มตอบ อัดควันเข้าเต็มปอด หันมาเผชิญหน้าเด็กสาว แล้วเป่าควันเข้าใส่เต็มหน้าทันที ฟู่!...กรี๊ด!!...ฟู่ฟู่...หึฮ่าๆๆ... “คิดจะมาลูกไม้ไหนกันนังหนู!ฮ่าๆๆ” กรี๊ด!! แค่กๆๆ เจ้าคนบ้า... แค่กๆๆ โอ้ย... ควันโขมง รมไปทั่วทั้งตัวเด็กสาวอดีตลูกศิษย์จอมเก เจ้าเคราดกเบี่ยงตัวไปด้านหลัง เอามือเข้าตบสะโพกแน่นอีกที จู่โจมแบบด้วยยุทธวิธีแบบไม่ให้ตั้งตัว ป๊าบ! “นี่แนะนังหนู สะโพกเด้งดีจริงๆ” เส้นผมดำเงาบนหัว มีควันลอยกรุ่น ควันบุหรี่ที่เธอแสนเกลียด จากใบหน้าอันเจือยิ้ม ก็กลับมาแดงก่ำ ยืนสั่น มือเท้าเกร็งดิก ตัวสั่นเกร็งพับๆด้วยความโกรธสุดขีด “เด็ดขาดจริงๆลูกพี่สัณฑ์! ก๊ากๆๆ แก้แค้นให้พวกผมสำเร็จแล้ว” เจ้าสามคนลูกน้องเก่า ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เข้ามาเสริม รุมหัวเราะเยาะด้วยแค้นเดิมจากเมื่อวาน ชี้หน้าคนถูกแกล้ง หัวเราะจนตัวงอตัวโก้ง ไปตามๆกัน “อารายกาน แค่เนี้ยะทำโกรธเค้าด้วยเหรอ... ไม่เห็นต้องโกรธจนควันออกหัวเลยนี้” “ก๊ากๆๆ ช่ายๆ ควันออกหัวเลย...” “กรี๊ด!!กรี๊ด!!กรี๊ด!!เจ้าคนบ้า แค่กๆๆ “ก๊าก ฮ่าๆๆ โอ้ย! ขำ!ขำจริงๆ” นักเทควันโดสาวพอตั้งหลักได้ ก็ดีดเเข้งออกไปทันที เจ้าเคราเบี่ยงตัวหลบลูกเตะอย่างง่ายดาย สามคนโดดหลบแข้งลูกพี่สาวได้อย่างรวดเร็วทันกัน เกิดการชุลมุนกันขึ้น เจ้าเดชตัวใหญ่สุด วิ่งไปเอาตัวนายสัณฑ์หรือไพรวัลย์ของพวกเขาขึ้นขี่หลัง แล้ววิ่งอ้าวหนีตรงเข้าไปทางชายป่า “ฮี่!...กับ กับ ฮี่!...กับ กับ รีบหนีผู้หญิงบ้าเร็วพวกเรา! ฮี่!...กับ กับ ฮี่!...กับ กับ” “อย่าหนีนะเจ้าพวกบ้า! มาให้แม่เตะสะดีๆ วันนี้แม่ไม่เอาเลือดหัวออก อย่ามาเรียกนังเกตุว่าเป็นทีมชาติเลย” อีกสองคนพอแกล้งอดีตลูกพี่สาวได้สำเร็จ ก็พากันวิ่งโกยแน่บ ตามหลัง หลบพายุก้อนหินอันขว้างปาไล่หลังมา จากผู้หญิงโมโหร้าย “พี่สัณฑ์!เราไปด้วย ฮูเล่ย์! ฮูเล่ย์!ฮูเล่ย์! ฮี่!...กับ กับ ฮี่!...กับ กับ” “กรี๊ด!กรี๊ด!ไอ้พวกบ้า!!”เสียงวีนแหลม แก้วหูของคนใกล้ๆแทบแตก เด็กโมโหร้ายยังคงเต้นเร่าๆ วนไล่หาก้อนหิน ขว้างปาไปเท่าไรก็ไม่ถูก พวกลิงไวเป็นปรอท พี่ชายร่างยักษ์รีบวิ่งมาถึงจนแผ่นดินสะเทือน ร้องเอ็ดดังมาแต่ไกล “เกิดอะไรขึ้น! พวกมันทำอะไรน้อง” “พี่หาญศึกช่วยน้องด้วย พวกมันรุมแกล้งน้อง กระซิกๆฮือๆๆๆ” “ไหน! ไหนๆ พวกมันไปทางไหนแล้ว!!” เกาะแขนพี่ชายฟัดเหวี่ยง ร้องกระจองอแงทันที หาญศึกรีบวิ่งมาถึง แต่ทันแค่ฝุ่นตลบ ไม่ทันเห็นหลังพวกมนุษย์กวนประสาท วิ่งหายเข้าป่าไปเร็วรี่ “อะไรกันพวกมันหนีเข้าป่าไปหมดแล้วเรอะ” “พี่ต้องจัดการพวกมันให้น้องด้วย น้องไม่ยอมจริงๆ ฮือๆๆ” “โอ๋ๆหยุดร้องเสียนะ นิ่งเสียนะ แล้วพี่จะตามไปเล่นงานพวกมันคืนให้เอง ขอก้อนหินให้พี่เถอะนะ” รวบตัวน้องสาวมากอด ปลอบขวัญ ร่างน้อยยังคงโกรธจนตัวสั่น ในอ้อมแขนของพี่ชาย ก้อนหินขนาดเขื่องเลย ผล็อยหลุดมือดังตุ๊บ! “เดี๋ยวพี่จะชำระแค้นพวกมันให้นะ ไม่ต้องโกรธนะ”ย้ำจนเสียงดัง หน้าตึง พวกคนที่อยู่กลางลาน เริ่มได้ยินได้เห็นแล้ว หมอกฤษณ์ รีบตรงมาทางนี้ทันที “ฮึ่ม! เจ็บใจนัก นายสัณฑ์ เสียแรงนึกว่าเป็นคนดี ที่แท้ยังไม่ทิ้งสันดานเดิม พวกมันสามตัวก็เหมือนกันเข้าขากันดีนัก กลับมาน้องจะเอามาเป็นเป้าซ้อมมือซะให้เข็ดจะปาให้หัวแตกเลย จะให้อดข้าวเย็นด้วย ซิกๆๆ” ทั้งโกรธทั้งพาล ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด จนคู่หมั้นหนุ่มมาถึงเหตุการณ์อย่างละเหี่ยใจ ต่อพฤติกรรมของทั้งสองคน อีกคนก็คนรักอีกคนก็เพื่อนรัก ไม่เคยลงรอยกันเสียที “หมอมาก็ดีแล้วผมจะส่งคืนเด็กเกเรคนนี้ให้ละกัน” ต้องหายใจอย่างโล่งอก เพราะเขาคนเดียวคงเอาไม่อยู่แน่ “ขอบคุณครับคุณหาญศึก” “เฮ้ เรียกพี่หาญศึกสิ ทำเป็นอื่นไปได้” จากพี่ชายตัวโต ก็มาเกาะแขนฟ้องคนรักต่อ “พี่หมอต้องเลิกคบกับนายนั้นเลยนะ!”หล่อนตาขวาง“นายโจรป่าห้าร้อย คนเลวห้าร้อยชาติกับลูกสมุน ซิกๆๆ” “พี่หมอมีของจะให้ รับขวัญให้น้องนะ” “ไม่เอ๊า! ไม่อยากได้ น้องอยากแหกอกคน!” “นี่ ชุดเจ้าสาวกะเหรี่ยงนะ ส้วย...สวย คุณนะเคามวย เขามีติดมา เลยขอมอบเป็นของขวัญให้น้อง มาดูกันไหมจ๊ะ พี่ชักจะอยากเห็นน้องใส่ ว่ามันจะสวยแค่ไหนกัน” นิ่งไป เงยหน้ามองคู่หมั้นหนุ่ม “เอะ จริงหรือคะ! แล้วไหน” “ตามพี่มานะ ” รีบปราดน้ำตาทิ้งลืมเรื่องโกรธไปทันที รีบวิ่งตามการจูงแขนของชายคนรักไป หาญศึกต้องทึ่ง มองตามว่าที่น้องเขย เขาปราบเด็กอันธพาลได้อย่างง่ายดายกว่าที่คิด และเป็นครั้งแรกที่น้องสาวจอมดื้อของเขาว่านอนสอนง่าย “ทำไมเราเมื่อก่อน ไม่หัดเอาของมาล่อแบบนี้บ้างนะ พวกเด็กสาวชอบของสวยๆงามๆอยู่แล้วนี้ เฮ้อ...พึ่งจะมาคิดออกเอาตอนนี้เอง”เดินส่ายหัว บ่นพร่ำ ตามหลังคู่หนุ่มสาวไป แผ่นผาสูงล้ำเฉียดฟ้า อันมีป่าผืนน้อย เป็นระเบียงลอยฟ้าอันเขียวขจีซุกซ้อนอยู่เบื้องล่าง แดดอ่อนยามเช้าพราวมา ลานหินงอกอันแสมขึ้นอยู่ทั่วไป แลดูขาวสะอาดงามตาขึ้นทันที กับภาพสองหนุ่มสาววิ่งตามกันไป เหมือนอยู่ในสวนสวรรค์ เขาละเธอ หล่อสวยสมกันเหมือนเทพบุตรเทพธิดาบนพื้นโลก ทั้งสองคนจะเป็นหลักพึ่งพาให้กันและกัน สืบไปในภายภาคหน้า กานดาผมทำตามสัญญาแล้วนะ ผมทำหน้าที่ของพ่อ และพี่ชาย ให้ลูกสาวของคุณอย่างสมบูรณ์แล้ว คนรักของเธอพร้อมด้วยฐานะ ชาติตระกูล เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างแม้กระทั้งความกล้าหาญ จนทหารอย่างผมยังแอบอิจฉาเลยละ หมดสิ้นภาระแล้ว สักวันหนึ่งหากผมสิ้นอายุขัย ผมหวังว่าจะได้พบคุณวันนั้น รอผมนะยอดกานดา จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 22:36:17

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านรู้สึกมันขาดๆ ไปจริงๆ ด้วยค่ะ บางตอนหายไปนี่เอง ตอนจบน่ารักดีค่ะ มีการวิ่งไล่กันด้วย รอภาคต่อไปนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 22:40:44

ความคิดเห็นที่ 13 เง้อ... พอจะมาตามอ่าน ดันจบภาคซะแว้ววว ฮ่าๆๆๆๆๆ ยินดีด้วยค่ะที่ยังเขียนจบ เราสิเขียนนิยายไว้ชาติที่แล้ว หน้ากระดาษไม่ขยับสักนิด 55555 ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 22:43:28

ความคิดเห็นที่ 14 ชัดเจนน้องนาง: ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกิฟครับ พี่ไก่: ขอบคุณที่ตามมาจนจบเลยนะครับ        ตอนจบไม่อยากให้เครียด เลยตัดเงื่อนไข        อันส่งต่อภาคใหม่ออกไปเสีย่ก่อน เชอร์เบต จี๊ดด:ผมก็อยากจะเขียนนิยายจบเรื่องเเรก                    กะเขาเหมือนกัน เลยขอจบภาคง่ายๆ                    ดีครับ แต่จบก็เหมือนไม่จบ ตามได้ต่อ                    ครับ555 ภาคใหม่ผมกำหนดชื่อเรื่องไว้เเล้วครับ ตรงเผ่ง กับการ ผจญภัยในป่า เป็นทั้งวิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์ในตัว พบกันใหม่ใน สมิงไวรัส ภาคต่อของหมอเถื่อน ณ บ้านไพรครับ จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 23:30:20

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าวเฮ้ย!!  จบซะแล้ว  ทิ้งกันนี้น่า  ไม่ยอมๆๆๆ จากคุณ : ruddy01 เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 20:15:22