บ้านร้างกับหัวใจที่ร้าวราน

จะเรียกว่าความเรียงได้หรือเปล่านะ

เกือบสองเดือนที่หอบลูกจากกันมา ข้าวของภายในบ้านนั้นบางส่วนถูกขนออกมา เหลืออีกครึ่งยังอยู่ที่นั่น คำที่เธอเคยบอกเอาไว้ ของที่เขาขนไป จะซื้อมาใส่ไว้ให้เต็ม ให้มันเหมือนเดิม เวลากลับมาจะได้มีที่พัก จะไม่ให้ใครอยู่จะซื้อไว้เพื่อเราสองคนแม่ลูก

มาวันนี้เพื่อนสนิทของเธอบอกว่ามีคนย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้วในอีกห้อง ที่ไม่ใช่ห้องนอนของฉัน แต่เธอไม่บอกจนฉันต้องถาม มีคนไปอยู่แล้วเหรอ เธอถึงได้บอกเพื่อนสนิทอีกคนของเธอที่ฉันก็รู้จักดีเช่นเดียวกัน พี่คนนั้นเป็นคนดีเขาคอยช่วยเหลือเธอเสมอ รู้ในทุกเรื่องของเรา เขาได้งานอยู่ตรงข้ามกับบ้านนั้นพอดี กิจการที่เขาเคยมี ต้องปิดลง ต้องหางานทำเป็นลูกจ้างเหมือนเดิม ก็ช่วยเหลือกันไปตามประสาเพื่อน แต่ถ้าฉันไม่ถามเธอก็คงไม่บอก หรือเห็นว่ามันไม่สำคัญอะไร

มันทำให้อดคิดถึงความหลังไม่ได้บ้านที่เธอซื้อไว้ให้เราสองคนแม่ลูกอยู่กัน ฉันเคยถาม “จะไปอยู่ด้วยกันไหม” “ต้องอยู่สิ” นั่นเป็นคำตอบ มาวันนี้เมื่อเธอไม่อยู่ ฉันไม่อยู่ บ้านหลังนั้นกลายเป็นบ้านร้าง หัวใจไม่ต้องพูดถึงมันแตกสลายไปตั้งแต่วันนั้น

ที่ยังมีชีวิตและลมหายใจอยู่ก็เพื่อลูกและอนาคตของเราสองคนแม่ลูก ที่จะไม่มีเขาในชีวิตอีกต่อไป เรื่องทำใจมันก็ไม่ง่ายเลยนะ ไม่อยากจะให้มีอะไรมากระทบใจกันอีก เพราะน้ำตาที่มันเหือดแห้งไปก็เริ่มไหลอีก ..นี่เรารักไอ้บ้านั่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ..อดที่จะถามตัวเองแบบนี้ไม่ได้

กับเมื่อวันก่อน 15 สายที่ไม่ได้รับ และกับอีกเมื่อวาน 4 สายที่ไม่ได้รับ ถ้ามันไม่มากมายขนาดนั้น ฉันคงไม่อยากจะติดต่อกับเธออีกแล้ว

“มีอะไรเหรอ จะตายแล้วหรือไงถึงได้โทรมามากมายขนาดนั้น”

ฉันถามเมื่อเธอโทรมาอีกครั้งและฉันรับสาย

“เปล่า”

“แล้วโทรมาทำไมละ”

“ลูกเป็นยังไง”

“ก็ไม่เป็นอะไรนี่”

“ที่เป็นตุ่มแดง ๆ นะหายหรือยัง”

“มันเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ละ”

“โทรศัพท์ไม่มีตังค์เพิ่งเติมตังค์”

คำแก้ตัว คำสารภาพ หรืออะไรก็ตาม ฉันอยากบอก อยากตะโกนบอกไปเหลือเกิน อย่าโทรมาอีกได้ไหม ฉันเปิดอีเมลล์ไว้แล้ว เรื่องของลูกฉันส่งผ่านไปทางนั้นแล้วไม่จำเป็นต้องติดต่อกันเพื่อแค่จะถามว่า ลูกเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้หรือไง ฉันคนนี้ยังร้องไห้อยู่ ฉันคนนี้ยังเสียใจและทำใจไม่ได้สักที ยิ่งนานก็ยิ่งทำใจไม่ได้ไม่รู้ว่าทำไม

ฉันไม่ได้บอกเธอหรอก แค่ส่งเมลล์ไปบอก หวังว่าล๊อกอินเมื่อไหร่เธอก็จะรู้ แล้วก็คงเข้าใจจะไม่ติดต่อกลับมาอีก

“ของที่เหลืออยู่ทิ้งไปเถอะ ขายไปก็ได้ ทำยังไงก็ได้ให้มันไม่อยู่ในห้องนั้น คงไม่กลับไปอีกแล้ว”

เธอเงียบ ฉันไม่รู้ว่าความเงียบของเธอหมายถึงอะไร เธอทิ้งไปแล้วหรือว่ามันยังอยู่เธอบอกแต่เพียงว่า

“..เขาไม่ได้เอาอะไรเข้ามาแค่เครื่องซักผ้ากับชั้นวางของ”

แต่ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม บ้านหลังนั้นก็มีคนเข้าไปอยู่แล้ว โดยที่เธอไม่ได้บอกฉันตั้งแต่แรก เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ในส่วนของบ้านหลังนั้น แม้แต่นิดเดียวคำพูดและคำสัญญาทั้งหมดเป็นโมฆะ เพราะเธอทำไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว

คำไหนบ้างที่เธอบอก

“มีลูกแล้วไม่ทิ้งกันแล้ว”

“เราต้องอยู่ด้วยกัน”

“ลูกจะไม่เป็นหมาหัวเน่าจะมีลูกคนนี้แค่คนเดียว”

“รักลูก อยากกอดลูก อยากอุ้มลูก”

เธอรู้บ้างไหมคำพูดพวกนี้ทำร้ายจิตใจกันขนาดไหน เธอเป็นคนพูดเองไม่มีใครบังคับให้เธอพูด อะไรที่เธอทำไปไม่เคยไว้หน้าหรือให้เกียรติฉันสักนิด

“เขาไม่ได้ทำผิดอะไร”

คำพูดของเธอเมื่อเอ่ยถึงคนนั้น

..คนที่ผิดก็คือฉันสินะ ที่มีลูก ลูกก็ผิดเหมือนกันใช่ไหม ที่เกิดมาเป็นลูกของเธอ ..

มีคนเคยบอกว่า เด็กที่เกิดมาไม่มีตำหนิ เป็นเด็กที่ตั้งใจมาเกิด แสดงว่าลูกอยากจะมาเกิดเป็นลูกของเรามาก เพราะเราก็ป้องกัน เท่าที่เราจะป้องกันได้ และเมื่อลูกออกมาแล้วก็กลายเป็นเด็กที่แข็งแรงเลี้ยงง่ายอารมณ์ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

บอกใครไปจะมีใครเชื่อไหมว่าตอนที่ท้องลูกอยู่ ฉันร้องไห้แทบทุกคืน ตลอดสี่เดือนแรกที่รู้ว่ามีลูก แต่ลูกก็ออกมาเป็นเล็กที่เลี้ยงง่าย จนเพื่อน ๆ เธอที่รู้เรื่องของเรายังไม่อยากเชื่อ นั่นเพราะฉันพยายามที่จะทำแต่สิ่งดี ๆคิดถึงสิ่งดี ๆ มองโลกในแง่ดี อะไรที่มีประโยชน์ที่ใครเขาบอกว่าดี ก็ทำหมด และเธอพ่อของลูกก็ช่วยฉันด้วย เธอสรรหาของกินที่มีประโยชน์มาให้ สิ่งที่ฉันต้องการ นอนเอามือลูบท้องเปิดเพลงให้ลูกฟัง แล้วก็สะดุ้งเมื่อลูกแตะมือ(ไม่รู้ว่าลืมไปหมดหรือยัง)

ฉันรู้ว่าฉันคนนี้ไม่มีความหมายอะไรกับเธอเลย แล้วเลือดในอกของเธอเล่า เด็กที่เธอบอกว่าจะไม่เป็นพ่อของมันแล้ว ตอนนั้นเด็กคนนั้นอายุ 7 เดือน เศษ ไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด ว่าหนู ไม่ได้เจอพ่ออีกแล้ว พ่อทิ้งหนูไปอยู่กับคนอื่นแล้ว ตลอดชีวิตหนูไม่มีโอกาสได้กอดพ่อ ไม่ได้สัมผัสพ่ออีกเลย แล้วในวันนี้ เธอจะยังติดต่อมาอีกทำไม

ความจริงที่รู้กันอยู่แก่ใจว่า ตลอดชีวิตนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้ แม่เธอเคยบอก ยังไงพ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาด “ลูกโตเมื่อไหร่ให้ไปหาพ่อ” แล้วพ่อละ พ่อรู้อยู่ว่าลูกอยู่ที่ไหน มาถูก เคยมา พ่อมีพาหนะในการเดินทาง มีปัจจัยทุกอย่าง “สุราษฏร์ ไม่ไกลเท่าไหร่ขับรถ คืนหนึ่งก็ถึง” คำที่เธอเคยบอกเคยคิดจะมาหาลูกบ้างหรือเปล่า หรือว่าจะรอวันนั้น วันที่ลูกจะไปหา ลูกจะไปด้วยความรู้สึกแบบไหน และถ้าพ่อจะมา พ่อจะมาด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่ไม่ว่าจะยังไง เรื่องของเราก็จบแล้ว
แล้วถ้าเปลี่ยนข้างกัน มันจะเป็นยังไง ระหว่าง

“มาได้แต่ไม่มา” กับ “ไปไม่ได้แต่อยากไป”

เวลาเดินทางไปไม่มีวันหยุดฉันก็อยากจะอยู่ให้เห็นถึงวันนั้นเหมือนกัน อยากรู้นะ สุดท้ายใครที่เจ็บปวดกว่ากัน หรือว่าผู้ชายเขาไม่คิดอะไรแบบนี้

จากคุณ	: ปันฝัน
เขียนเมื่อ	: 23 มี.ค. 53 19:57:41