ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11 มุจลินท์เดินลงจากห้องพักมายังล็อบบี้ในเวลาเจ็ดโมงเช้า ก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ลงมาเป็นคนแรก มิหนำซ้ำคนที่นั่งอยู่บนโซฟาใส่แว่นตากันแดดกรอบโตเลนส์สีเข้มนั้น น่าจะเป็นคนที่ลงมาเป็นคนสุดท้ายเสียมากกว่า ยังไม่ทันจะเอ่ยทักทายก็มีเสียงข้ามมาจากทางด้านหลัง “พี่จิต... โห... ลงมารอก่อนเพื่อนเลย” น้ำเสียงแสดงให้รู้ว่าคนพูดมีความแปลกใจไม่น้อยไปกว่ามุจลินท์ “แกลงมาช้ากว่าคนอื่น ต้องถูกปรับ” มุจลินท์หันไปบอกสรัลซึ่งถืออุปกรณ์ถ่ายภาพพะรุงพะรังเดินเข้ามาหา “เฮ้ย... ได้ไง นี่ยังไม่เจ็ดโมงครึ่งเลย แกกับพี่จิตลงมาเร็วเองต่างหาก” “ไม่รู้หละ แกเป็นคนตั้งกติกาเองนี่นา” มุจลินท์ยิ้ม สรัลเป็นคนตั้งกฎเกณฑ์นี้ขึ้นมา โดยคิดว่ายังไงเสียคนช้าที่สุดก็ต้องเป็นจิตตา “แล้วแกก็ไม่ได้บอกด้วยว่า ต้องเกินเวลานัดหรือเปล่า” “แหม... ก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่เอาเถอะ ฉันเลี้ยงข้าวเช้าเป็นค่าปรับก็ได้ ต่างจังหวัดอย่างนี้จะซักกี่บาทกัน” แล้วสรัลก็เอียงหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบกับมุจลินท์ “สงสัย ยายจิตดูนาฬิกาผิดว่ะ ไม่น่าจะเป็นไปได้” “ไอ้บ้า... นินทาพี่เขา” มุจลินท์ตอบกลับเบาๆ ก่อนหันไปทางจิตตา “พี่จิตลงมารอนานหรือยังคะ” จิตตาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองแล้วพูดประโยคที่ทำให้คนฟังทั้งสองยิ่งประหลาดใจมากขึ้น “ชั่วโมงนึงได้แล้ว พี่ลงมาราวๆ หกโมงเช้า” “ถ้าอย่างนั้นรีบไปกันเถอะค่ะ รอตั้งนาน คงหิวแย่” มุจลินท์พูดอย่างเกรงอกเกรงใจ ทว่ากลับถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า “น้องเมี่ยงกับน้องสรัลไปกันเถอะ วันนี้พี่ขอตัวนะคะ ดูตามโปรแกรมแล้วยังไม่มีอะไรมากไม่ใช่เหรอ” ตามกำหนดการ วันนี้เป็นวันแรกของงานซึ่งเรียกว่า ‘วันแต่งวัด’ เธอกับสรัลจะไปดูและถ่ายภาพชาวบ้านที่พร้อมใจกันมาตกแต่งวัดโพนชัยอันเป็นสถานที่สำคัญของงานบุญหลวง รวมทั้งไปสัมภาษณ์ชาวบ้านที่ต่างทำหน้ากากผีตาโขนมาประกวดประชันกันด้วย ไม่ได้มีอะไรมากก็จริง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งที่มุจลินท์สงสัยก็คือ ในเมื่อจิตตาไม่ได้ตั้งใจจะไปด้วยแล้ว จะลงมาจากห้องพักตั้งแต่เช้าตรู่ทำไม “ไปกันเลยมั้ย สรัล” เธอถามเพื่อนชายอย่างงงๆ ซึ่งก็ได้รับคำตอบที่ทำให้งงกว่าเดิม “ยัง... ขอนั่งเล่นตรงนี้ก่อน” มุจลินท์อ้าปากค้าง ที่สรัลก้าวไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกับจิตตาอย่างจงใจ วันนี้ดูเหมือนแต่ละคนจะมีพฤติกรรมแปลกๆ ชวนให้สงสัยเป็นอย่างยิ่ง เพียงชั่วอึดใจที่สรัลนั่งลง จิตตาก็สวนทางด้วยการลุกขึ้นยืน “พี่ไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ” มุจลินท์มองตามร่างอวบอัดซึ่งวันนี้แต่งกายมิดชิดกว่าวันวาน ก่อนหันมาหาสรัล “แกเป็นอะไรของแก ไปนั่งซะใกล้พี่เขาอย่างนั้น” สรัลมองเพื่อนสาวราวกับจะค้นหาความจริงบนใบหน้าอันนวลเนียน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนพูดคล้ายกับคนอ่อนอกอ่อนใจ “เมี่ยง... แกไม่รู้อะไรบ้างเลยหรือ” “รู้เรื่องอะไร” สรัลถอนหายใจอีกเฮือก “ตอนแรกฉันก็สงสัยหรอกนะว่ายายจิตทำไมถึงได้มานั่งรอก่อนเวลานัด แต่พอบอกให้เราไปกันก่อน ฉันก็รู้ทันทีว่า ยายจิตไม่ได้มานั่งรอเราหรอก ลองคิดดูว่ามีใครบ้างที่มาพักอยู่โรงแรมนี้” มุจลินท์ไม่ต้องเสียเวลาคิด นอกจากสรัลกับจิตตาแล้ว ยังมีคนรู้จักอีกคนเดียวที่มาพักที่นี่ “แกหมายถึงคุณเขน” “ก็แหงละ” สรัลพยักหน้า “ยิ่งลุกหนีตอนฉันมานั่งข้างๆ ละก็ ชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์” “งั้นเรารีบไปดีกว่า ก่อนที่คุณเขนจะลงมา” ไม่พูดเปล่า มุจลินท์ยังคว้ากระเป๋ากล้องถ่ายรูปของสรัลเดินแน่บ ทำให้เจ้าของต้องรีบพรวดพราดลุกขึ้นก้าวยาวๆ ตาม “นี่แกจะปล่อยให้ยายจิตจีบคุณเขนตัดหน้าอย่างนั้นหรือ” มุจลินท์ไม่ตอบ ชายหนุ่มจึงได้แต่เดินเกาหัว เขาไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนสาวเลย ทั้งๆ ที่เมื่อวานเธอเป็นคนบอกเองว่าจะเข้าไปคุยกับเขนทันทีที่เจอกัน แต่วันนี้ยังไม่ทันเจอเธอก็กลับหลบหน้าเสียแล้ว จิตตายืนมองเพื่อนร่วมงานทั้งสองเดินออกจากโรงแรมไปอยู่หน้าห้องน้ำด้วยความโล่งอก เมื่อวานนี้เขนให้ความเป็นกันเองจนจิตตาคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าเขนไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน หญิงสาวเดินกลับมาที่ล็อบบี้ในเวลาเดียวกันกับเขนและลูกน้องเดินลงมาจากชั้นบน จากที่จิตตาจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตามเดิม เธอจึงเปลี่ยนเป็นก้าวช้าๆ ไปขวางทางเขน ทำทีเป็นบังเอิญ “เจอกันอีกแล้วนะคะ คุณเขน” เขนยิ้มให้น้อยๆ ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกประหลาดเลยที่คนพักอยู่โรงแรมเดียวกันจะเจอกันในตอนเช้าที่หน้าล็อบบี้ “ครับ” เขาตอบสั้นๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรให้มากกว่านี้ จิตตาจึงต้องเป็นฝ่ายสรรหาคำมาทักทายใหม่ “จะออกไปทำงานกันตั้งแต่เช้าอย่างนี้เลยเหรอคะ” “ครับ” เขนตอบรับเหมือนเดิม หากคราวนี้มีคำพูดเติมท้ายมาอีกนิด “แล้วคุณจิตล่ะครับ จะไปไหนหรือเปล่า” คำถามสั้นๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับจิตตา เธอยิ้มอย่างเปิดเผย ก่อนพูดเสียงอ่อนหวาน “ว่าจะออกไปเที่ยวน่ะค่ะ แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหนดี รถก็ไม่มีเสียด้วย” ม่านตาของเขนหรี่ลงเล็กน้อย มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าหมายความว่าอย่างไร ในขณะที่เขาคิดหาทางรับมือ ก็เหมือนกับลูกน้องรู้ใจ กระซิบทางด้านหลังเบาๆ “ถ้าเจ้านายลำบากใจ ก็ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเถอะครับ ผู้หญิงอย่างนี้ ถูกสเป็ค” เขนจำได้ว่าเป็นเสียงของก้องเกียรติ เขาคิดอีกเสี้ยววินาทีก่อนพูดกับจิตตาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ถ้าไม่รังเกียจ จะไปด้วยกันก็ได้นะครับ ยังไงๆ ผมก็ต้องไปทำงานตามสถานที่ท่องเที่ยวอยู่แล้ว” แม้จะตรงกับความต้องการของหญิงสาว ทว่าเธอยังคงเก็บอาการ “จะดีเหรอคะ รบกวนคุณเขนเปล่าๆ” เขนไม่ตอบ เขาหันไปทางก้องเกียรติ ซึ่งฝ่ายนั้นก็รู้งานดี “ไม่รบกวนเลยครับ” ก้องเกียรติตอบแทนเจ้านาย “ดีเสียอีก พวกเราจะได้มีเพื่อนเที่ยวเพิ่มอีกหนึ่งคน” จิตตาทำเป็นลังเลอยู่สักพัก ก่อนตอบตกลง ท่ามกลางความยินดีปรีดาของก้องเกียรติและความหมั่นไส้ของกุลวดีกับชื่นกมล “ฉันว่าแม่นี่ต้องนำความยุ่งยากมาให้พวกเราแน่” กุลวดีแอบพูดกับชื่นกมลเบาๆ ซึ่งฝ่ายนั้นก็เห็นด้วย “ฮื่อ... ทำมาเป็นตีสนิทกับบอกอ สงสัยจะจีบ ดีนะ เจ้านายไม่เล่นด้วย” “บอกอไม่เล่นด้วย แต่ตาก้องสิ ท่าทางปลื้มจนออกนอกหน้าเชียว” ชื่นกมลพยักหน้าอีกครั้ง “ก็ดีเหมือนกัน คอยเทคแคร์แม่นั่น จะได้ไม่มาทำปากเสียใส่เรา” หากข้อดีที่มีอยู่ ทำให้ทั้งสองรู้สึกดีขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พวกเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขนถึงได้ชวนจิตตาไปด้วยกัน เพียงเพื่อ ‘เปิดโอกาส’ ให้ก้องเกียรติเท่านั้น มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 14:59:51

ความคิดเห็นที่ 2 . “เราจะตกแต่งบริเวณนี้ด้วยต้นกล้วย ต้นอ้อย ให้ดูเหมือนป่าจ๊ะ แม่หนู” ยายปุ่น ชาวบ้านที่มาช่วยกันตกแต่งวัดโพนชัยบอกมุจลินท์ด้วยความปรานี หญิงสาวจดลงสมุดบันทึกอย่างสนอกสนใจ ในขณะที่สรัลเดินหามุมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ “แล้วธงที่ปักอยู่รอบๆ โรงธรรมล่ะคะ มีความหมายว่าอย่างไรหรือเปล่า” มุจลินท์ถามพร้อมกับมองไปด้านนอก เธอสังเกตเห็นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วว่าธงหลากสีนั้นไม่ได้ปักสะเปะสะปะ หากวางตำแหน่งแปดทิศรอบโรงธรรม “ธงเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์ การเทศน์มหาชาติคือพระเวสสันดร เราปักธงเพื่อป้องกันพญามารมารบกวนพิธี” หญิงสาวเปลี่ยนสายตามาที่ผนังของโรงธรรม ซึ่งประดับภาพหลายภาพเล่าเรื่องพระเวสสันดรตั้งแต่ต้นจนจบ งานบุญหลวงเกี่ยวข้องกับชาดกเรื่องนี้โดยตรง “แล้วแท่นไม้ไผ่ข้างนอกล่ะครับ เรียกว่าอะไร” สรัลซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาสมทบถามบ้าง ยายปุ่นยิ้มให้แล้วตอบอย่างเมตตาตามเคย “ไม่ใช่แท่นจ๊ะ นั่นเรียกว่าหอพระอุปคุต” “พระอุปคุต” สรัลกับมุจลินท์พูดออกมาพร้อมๆ กัน ก่อนที่สรัลจะถามต่อ “ขอโทษเถิดครับยาย พระอุปคุตคืออะไรครับ” “เราจะอัญเชิญพระอุปคุตขึ้นมาจากลำน้ำหมัน เพื่อป้องกันพญามารมาทำลายพิธี อยากไปดูการอัญเชิญพระอุปคุตไหมล่ะ” “อยากครับ” “อยากค่ะ” เป็นอีกครั้งที่สรัลกับมุจลินท์พูดขึ้นมาพร้อมกัน ยายปุ่นหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ “ถ้าอยากดู พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เราจะมีพิธีอัญเชิญพระอุปคุตตอนตีสาม” สรัลกับมุจลินท์หันมามองหน้ากัน ต่อให้เช้ากว่านี้ทั้งสองก็ไม่ยอมพลาดอย่างแน่นอน “แต่ตอนนี้อยากไปดูเขาทำหน้ากากผีตาโขนกันไหมล่ะ ยายจะพาไป” น้ำใจของหญิงชรามีหรือที่สรัลกับมุจลินท์จะปฏิเสธ อย่าว่าแต่เป็นความต้องการของทั้งสองอยู่แล้วเลย สถานที่ทำหน้ากากผีตาโขนเป็นห้องแถวสองคูหา ชั้นล่างเปิดโล่งถึงกัน ที่น่าแปลกใจเกินความคาดหมายของมุจลินท์ก็คือ กว่าสิบคนที่นั่งขัดสมาธิบ้าง พับเพียบบ้าง หรือบางคนก็กึ่งนั่งกึ่งนอนตัดแต่งและวาดลวดลายหน้ากากผีตาโขนอยู่นั้น ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กวัยรุ่นแทบทั้งสิ้น “เมี่ยงนึกว่ามีแต่ช่างสูงอายุเท่านั้นเสียอีก ถึงจะทำหน้ากากสวยๆ เหล่านี้ได้” มุจลินท์พูดกับคนพามา ซึ่งสรัลก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนสาว “ขืนมีแต่คนแก่ๆ ทำ วิชามันก็ตายไปพร้อมกับคนนะสิหลานเอ๊ย” ยายปุ่นยิ้มละมัย สายตาอันฝ้าฟางของนางมองเด็กวัยรุ่นที่กำลังขมีขมันทำงานด้วยความเอ็นดู “เด็กๆ เหล่านี้เป็นคนด่านซ้าย เราจะไม่ยอมให้... เขาเรียกว่าอะไรนะ เจ้ายอด” ประโยคสุดท้ายนางหันไปถามเด็กหนุ่มที่กำลังบรรจงจรดปลายพู่กันลงบนหน้ากาก “เอกลักษณ์เฉพาะถิ่นครับยาย” “เออ... นั่นแหละ” ยายปุ่นหันกลับมายิ้มให้มุจลินท์  “เราจะไม่ให้มันสูญหายไปไหนเป็นอันขาด” สรัลถ่ายรูปการทำหน้ากากผีตาโขนอย่างจุใจ ส่วนมุจลินท์ก็นั่งคุยกับคนทำจนได้ความว่า ผีตาโขนมีสองประเภท คือ ผีตาโขนใหญ่กับผีตาโขนเล็ก ผีตาโขนใหญ่เป็นหุ่นรูปผีหัวโตทำจากไม้ไผ่สานสูงราวสามเมตร โดยมีคนเล่นอยู่ข้างใน สมัยก่อนในขบวนแห่จะมีเพียงสองตนเท่านั้น เป็นผีตาโขนชายหนึ่งตน และหญิงหนึ่งตน แต่ปัจจุบันทุกตำบลของอำเภอด่านซ้ายที่เข้าร่วมขบวนแห่ต่างก็มีผีตาโขนใหญ่ของตนเองด้วยกันทั้งสิ้น ส่วนผีตาโขนเล็กยังแบ่งออกเป็นสองแบบอีกต่างหาก “ที่พวกน้องๆ ทำกันอยู่นี่เรียกว่าผีตาโขนเล็กใช่ไหม” มุจลินท์ถามพลางหยิบหน้ากากผีตาโขนซึ่งทำมาจากโคนก้านมะพร้าวกับหวดนึ่งข้าวเหนียวขึ้นมาดูอย่างพินิจพิจารณา “ใช่ครับ” เด็กหนุ่มที่ชื่อยอดตอบ “อันนี้คือผีตาโขนเล็กแบบหวดหงาย คนทั่วไปจะคุ้นเคยกับแบบนี้ หน้ากากมีหลายสี เครื่องแต่งตัวก็หลายสีครับ” “แล้วอีกแบบหนึ่งล่ะ เป็นยังไง” คนถามชะเง้อมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาหน้ากากในแบบที่แตกต่าง “โน่นครับ แบบหวดคว่ำ” ยอดชี้ไปทางมุมห้อง ซึ่งเด็กอายุสิบกว่าขวบสามสี่คนกำลังขะมักเขม้นช่วยกันทำอยู่ “แบบนั้นทำง่ายครับ ไม่ต้องวาดลวดลายเท่าไหร่ คว่ำหวดนึ่งข้าวเหนียว เจาะรูเป็นตา แล้วเอาสวมหัวได้เลย ชุดที่ใส่ก็เป็นสีดำ ไม่ต้องมีสีสันมากมาย” มุจลินท์ดูแล้วผีตาโขนเล็กแบบหวดคว่ำทำง่ายกว่าก็จริง แต่น่ากลัวกว่าผีตาโขนเล็กแบบหวดหงายมาก และเมื่ออยู่ในชุดสีดำทะมึน ก็ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวมากขึ้น “เอ่อ... แล้วก็...” หญิงสาวเหลือบตามองไปทางอาวุธคู่มือของบรรดาผีๆ อยากรู้ก็อยากรู้ แต่ไม่สะดวกปากนักที่จะถาม สรัลหันมามองพอดี เห็นกิริยาอาการของเพื่อนสาวแล้วเขาก็หัวเราะแล้วช่วยถามให้แทน “อาวุธของผีตาโขน ทำไมต้องเป็นอวัยวะเพศชายด้วยล่ะน้อง” ยอดอมยิ้ม เอื้อมมือคว้าสิ่งที่กำลังพูดถึงซึ่งทำด้วยแท่งไม้แกะสลักส่งให้สรัล ชายหนุ่มรับมาพลิกดู เห็นมันมีกระเดื่องก็เลยลองกดดู แล้วเขาก็หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล “เออ มันกระดกได้ด้วยแฮะ” ทุกคนในที่นั้น ก็เลยหัวเราะตาม หลังจากเสียงหัวเราะซาลงแล้ว ยอดก็อธิบายเหตุผล “สาเหตุที่ผีตาโขนมีอาวุธเป็นอวัยวะเพศชายก็เพื่อหลอกให้พวกมารหลงระเริงกับการละเล่น จนลืมไปทำลายงานบุญน่ะครับ” สรัลที่กำลังกดกระเดื่องเล่นอยู่รีบวางลงทันที เรียกเสียงหัวเราะได้อีกหน “กลายเป็นพญามารไปเสียแล้วเรา” ยอดอมยิ้มแล้วพูดกับมุจลินท์ “พี่เมี่ยงระวังตัวด้วยนะครับ ตอนดูแห่ พวกผีตาโขนชอบเอาอาวุธมาแหย่คนดู โดยเฉพาะพวกสาวๆ” มุจลินท์ทำหน้าปั้นยาก “ค่ะ พี่จะคอยระวังตัว” รถตู้ของเขนแล่นออกจากวัดโพนชัยเมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า งานวันนี้ลุล่วงไปด้วยดี หากยังมีสิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาใจ หญิงสาวคนที่เขาอยากพบเจอหายไปไหน ทำไมจึงยังไม่เห็นหน้า ขณะที่เขนนั่งจมอยู่ในความคิดนั้น จิตตาซึ่งนั่งอยู่ตอนหลังแถวแรกคู่กับก้องเกียรติก็ต้องคอยพูดคุยกับชายหนุ่มตลอดเวลา แม้จะผิดหวังในตอนแรกที่ไม่ได้นั่งคู่กับเขน เพราะเขานั่งหน้าคู่กับคนขับ แต่การมีเพื่อนคุยอย่างก้องเกียรติก็ทำให้เธอรู้เรื่องราวต่างๆ ของเขนและสำนักพิมพ์ของเขาอย่างมากมาย “ที่นี่เงินเดือนดีไหมคะ” หลังจากคุยกันมาได้สักพัก จิตตาจึงกล้าถามคำถามนี้ “เจ้านายให้ตามความสามารถครับ ใครเก่งมากก็ให้มาก” “อ้อ... ใครเก่งน้อยก็ให้น้อย” จิตตาเดา แต่ผิดถนัด “เปล่าครับ คนเก่งน้อยที่นี่ไม่รับ” ก้องเกียรติหัวเราะแล้วกล่าวต่อ “ไม่ใช่คำพูดของผมนะครับ เป็นคำพูดของคุณเขน” “ถ้าอย่างนั้นพนักงานที่นี่ก็เงินเดือนสูงกันทุกคน” “ไม่สูงมากหรอกครับ แต่โดยเฉลี่ยแล้วสูงกว่าสำนักพิมพ์อื่นๆ คุณจิตตาถามทำไมเหรอครับ หรือว่าอยากมาทำงานกับเรา” แววตาของคนฟังมีประกายขึ้นมาแล้ววูบหายไปอย่างรวดเร็ว “แหม... ถ้ามีโอกาส ใครๆ ก็อยากทำงานที่นี่ทั้งนั้นแหละค่ะ คุณก้องว่าจริงไหม” จิตตาฉลาดพอที่จะโยนคำตอบนั้นกลับไปให้คนถาม ซึ่งฝ่ายนั้นก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย รถตู้เลี้ยวเข้ามาในโรงแรมเกือบจะพร้อมๆ กับรถเก๋งคันหนึ่ง จิตตาขมวดคิ้วไม่ค่อยจะสบายใจนัก ผิดกับคนนั่งหน้าที่มีรอยยิ้มทันทีที่เห็นผู้ที่นั่งอยู่ในรถเก๋งคันนั้น แม้จะไม่ถนัดตา แต่เขนก็จำได้อย่างแม่นยำ เธอคนนั้นจะเป็นใครไปได้อีก นอกจากคนที่เขาอยากพบเจอ “มุจลินท์” เขนพูดออกมาเบาๆ ด้วยความยินดี ----------------- จบบทที่ 11 ----------------- ต่อบทที่ 12 ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:01:28

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 12 แม้เขนจะมีความรู้สึกว่าอยากเจอมุจลินท์ แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ เขาก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าอยากเจอเธอด้วยเหตุใด ดังนั้นพอรถจอดแทนที่จะเดินไปหา เขนกลับนั่งมองหญิงสาวเฉยๆ จนเธอเดินเข้าไปในโรงแรมแล้ว เขาก็เพียงแต่ลงจากรถแล้วเดินตามไปช้าๆ มุจลินท์ยืนเอานิ้วเคาะเคาน์เตอร์ระหว่างรอกุญแจจากพนักงานต้อนรับ ซึ่งกำลังค้นหาในกล่อง ส่วนของสรัลค้นหาเจอก่อนแล้ว หากเขายังยืนรอเป็นเพื่อน “ทำไมไม่แขวนไว้บนที่ของมันล่ะ” สรัลชี้ไปยังผนังด้านหลังซึ่งทำที่แขวนพร้อมป้ายบอกหมายเลขห้อง “ขอโทษทีครับ พนักงานกะเช้าคงลืม” เป็นคำแก้ตัวที่ง่ายและถูกต้องที่สุด มุจลินท์เห็นเพื่อนชายทำท่าจะต่อว่าต่อขานเธอจึงโบกมือให้เขา “แกขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน” สรัลลังเลสักพักก็พยักหน้า ก่อนพูดกับพนักงานโรงแรมซึ่งยังง่วนอยู่กับการค้นหากุญแจ “ไอ้หนุ่ม อีกหนึ่งชั่วโมงจะลงมาถามว่าอาหารร้านไหนอร่อย ช่วยเตรียมคำตอบไว้ด้วยนะ” มุจลินท์หัวเราะ เธอน่าจะดูออกว่าสรัลแกล้งทำเป็นหงุดหงิด แล้วคาดคั้นเอากับคนที่ไม่ได้ทำผิด ทั้งๆ ที่ถามดีๆ พนักงานโรงแรมก็เต็มใจตอบให้อยู่แล้ว คล้อยหลังสรัลซึ่งเดินดุ่มๆ ขึ้นบันไดไปพักเดียว กุญแจห้องของมุจลินท์ก็ถูกวางลงบนเคาน์เตอร์พร้อมกับรอยยิ้มโล่งอกของคนวาง ทว่าก่อนที่เธอจะหยิบมันก็ถูกคว้าไปเสียก่อนโดยผู้ที่เพิ่งเดินมายืนอยู่ข้างๆ เธอ มุจลินท์อ้าปากจะทักท้วง แต่พอเห็นคนผู้นั้นเต็มตา คำพูดก็กลายเป็น “คุณเขน...” “ครับ คุณเมี่ยง” เขนยิ้มแล้ววางกุญแจห้องของมุจลินท์ไว้ตามเดิม “ไม่ยักรู้ว่าคุณมาพักที่นี่เหมือนกัน” มุจลินท์เลิกคิ้วมองข้ามไหล่คนพูดไปยังจิตตาซึ่งกำลังเดินเข้ามาพร้อมๆ กับชายหญิงสี่คน เขนหันไปมองเพียงเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ “ทีมงานของผมเองครับ” นั่นจึงทำให้มุจลินท์แปลกใจ เขาไปกับจิตตาทั้งวัน แล้วมาบอกได้อย่างไรว่าไม่ยักรู้ว่าเธอพักอยู่ที่นี่ หรือว่าจิตตาจะปกปิดสถานะของเธอไว้ ความคิดนี้ยืนยันว่าถูกต้องเมื่อจิตตาเดินมารับกุญแจจากพนักงานโรงแรมโดยไม่ทักทายเธอเลยสักคำ ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกันเสียอย่างนั้น “เอ่อ... คราวที่แล้วเมี่ยงก็พักที่นี่ค่ะ” “นั่นสินะ อำเภอเล็กๆ อย่างนี้จะมีโรงแรมที่พักสักกี่แห่งกันเชียว” ดวงตาของคนพูดแพรวพราวเหมือนกับรอยยิ้มบนใบหน้า “ดีใจจังที่ได้เจอคุณเมี่ยงอีกครั้ง” มุจลินท์เลิกคิ้วอีกครา คงเป็นเรื่องยากที่จะแปลความหมายให้ตรงตามคำพูดซึ่งเธอได้ยิน มันน่าจะเป็นเพียงคำทักทายตามมารยาทเท่านั้น “เย็นนี้ว่างไหมครับ” เขนเว้นจังหวะชั่วครู่ ราวกับดูท่าทีของหญิงสาว “ถ้าผมจะชวนคุณเมี่ยงไปรับประทานอาหาร...” สีหน้าของเธอคงไม่ค่อยจะดีนัก เพราะเขารีบละล่ำละลักบอก “ไม่ใช่แค่สองคนนะครับ ยังมีทีมงานผมอีก” “ตกลงชวนเมี่ยงหรือยังคะนี่” “ชวนครับชวน” เขารีบพูดก่อนก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ “สักหกโมงครึ่งเป็นอย่างไรครับ ช้าไปหรือเปล่า” “กำลังดีเชียวค่ะ” มุจลินท์ตอบ เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจึงรับนัดเขาง่ายดายนัก หญิงสาวพยายามบอกตัวเอง นั่นเป็นเพราะเธอกำลังจะค้นหาความจริงกับภาพลึกลับที่เคยเห็นในวันนั้นต่างหาก ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้จริงๆ ก้องเกียรติบุ้ยใบ้ให้มารุตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่มองไปทางเคาน์เตอร์ มุมมองจากล็อบบี้นี้มองเห็นแต่เพียงแผ่นหลังของผู้เป็นเจ้านาย หากเห็นใบหน้าของหญิงสาวคู่สนทนาอย่างชัดเจน “มิน่าล่ะ เจ้านายถึงไม่สนใจคุณจิตตาเลย แอบนัดสาวสวยอยู่ก่อนแล้วอย่างนี้นี่เอง” “แล้วไม่ดีหรือไง จะได้ไม่ต้องมีคู่แข่ง” มารุตออกความเห็นเสียงเรียบ แต่เรียกเสียงดังออกจากปากก้องเกียรติได้ “โอ๊ย... ถ้าเจ้านายจะแข่ง ผมไม่สู้หรอก ยกให้เลย” “ไม่สู้หรือสู้ไม่ได้” “ทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ แหม...” ก้องเกียรติค้อนเพื่อนรุ่นพี่ขวับ “จะย้ำไปทำไมครับพี่รุต รู้ๆ กันอยู่” มารุตหัวเราะ ตบไหล่เพื่อนรุ่นน้องค่อนข้างแรง “เอ็งอย่าคิดว่าผู้หญิงเขาสนใจผู้ชายแค่หล่อกับรวยเท่านั้นสิ ไม่งั้นคนหน้าตาธรรมดาหรือขี้ริ้วขี้เหร่ แถมจนไม่มีอะไรจะกินจะมีเมียได้ยังไงเล่าโว้ย” ก้องเกียรติอยากจะเห็นคล้อยตาม แต่พอนึกเปรียบเทียบตัวเองกับเขนแล้ว ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยน่าจะมองข้ามเขาไปทั้งหมด ชายหนุ่มหวังว่าจิตตาคงไม่เป็นเช่นนั้น หลังจากคุยกับมุจลินท์เสร็จแล้ว เขนก็เดินเข้ามาหาลูกน้อง “เย็นนี้เราจะมีสมาชิกกินข้าวเพิ่มอีกหนึ่งคน” “สองครับ” ก้องเกียรติชูสองนิ้วพูดกับเจ้านาย “ผมชวนคุณจิตตาไว้ด้วย” “ก็ดี มีเพื่อนเยอะๆ สนุกดี นัดไว้กี่โมงล่ะ” “หกโมงตรงครับ” คำตอบของลูกน้องทำให้เขนครุ่นคิด เวลานัดไม่ตรงกัน จะเลื่อนเวลาของจิตตาออกไปหรือร่นเวลาของมุจลินท์เข้ามาดี หากในที่สุดเขาไม่เลือกทั้งสองอย่าง “พวกเราพาคุณจิตตาไปก่อนก็แล้วกัน เอาร้านที่กุลวดีไปสัมภาษณ์เมื่อตอนบ่ายนะ หกโมงครึ่งค่อยให้คนขับรถกลับมารับผม” เขนไม่คิดว่าจะมีปัญหาใดๆ ในการพามุจลินท์ตามไปภายหลัง ทว่าเหตุการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อฝ่ายที่ไปกับเขาไม่ได้มีมุจลินท์เพียงคนเดียว จากคุณ : มีต่อ -----> (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:02:59

ความคิดเห็นที่ 4 . “สรัลค่ะ เป็นเพื่อนของเมี่ยง” หญิงสาวพูดกับเขน ในขณะที่คนได้รับการแนะนำตัววางสีหน้าไม่ค่อยจะถูก ก่อนหน้านี้สิบห้านาที สรัลถกเถียงกับมุจลินท์ทางโทรศัพท์ระหว่างห้องมาแล้ว “คุณเขนชวนกินข้าว... ก็ดีแล้วนี่ แกจะชวนฉันไปเป็นก้างขวางคอทำไม” ถ้าอยู่ใกล้ๆ มุจลินท์คงจะหยิกเพื่อนชายเข้าให้แล้ว เขาชอบทึกทักเอาว่าเธอให้ความสนใจต่อเจ้าของสำนักพิมพ์คู่แข่งรายนี้เสมอ “ไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอกน่า” มุจลินท์จำได้ว่าเธอเคยพูดประโยคนี้ไปแล้วไม่ต่ำกว่าห้าหน และคงต้องพูดไปเรื่อยๆ ตราบใดที่เธอยังไม่หายค้างคาใจเรื่องนักรบโบราณ “คุณเขนไม่ได้ชวนฉันไปกินข้าวเพียงสองต่อสองเสียหน่อย ยังมีลูกน้องเขาอีกตั้งสามสี่คน” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พอถึงเวลาจริงๆ เขาก็พาแกชิ่งออกมา ฉันพนันได้เลย” “อย่าเอามาตรฐานของแกไปใช้กับคนอื่น” มุจลินท์เหน็บเพื่อน “แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แกจะยอมให้ฉันไปไหนกับเขาแค่สองคนใช่ไหม ไม่ห่วงฉันเลยหรือไง” “ว้า... ไปก็ได้วะ” นั่นจึงเป็นสาเหตุให้สรัลต้องมายืนไม่สบายใจอยู่ต่อหน้าเขนในตอนนี้ “สวัสดีครับคุณเขน เจ้าเมี่ยงชวนผมไปด้วย ปฏิเสธอย่างไรก็ไม่ยอม” สรัลยกมือไหว้พร้อมกับออกตัว ซึ่งเขนก็รับไหว้พลางยิ้มน้อยๆ ส่วนมุจลินท์ตาเขียวปั้ด เอียงหน้าเข้าหาเพื่อนชายพร้อมกับพูดผ่านไรฟันเบาๆ “แกไม่ต้องออกตัวขนาดนั้น บอกกี่หนแล้วว่าเขาไม่ได้ชวนฉันเพียงคนเดียว มีคนอื่นอีกตั้งเยอะแยะ” สรัลเอียงหน้ากลับมาตอบด้วยระดับเสียงเดียวกัน “แล้วไหนล่ะ คนอื่นที่แกว่าน่ะ ฉันเห็นมีแต่เราสองคนเท่านั้น” มุจลินท์กวาดตามองไปรอบๆ ล็อบบี้ทันที ไม่มีใครอื่นอย่างที่สรัลกล่าวจริงๆ “ชิ่งชัวร์” คนเป็นเพื่อนกล่าวสำทับ หญิงสาวก็เลยชักจะไม่มั่นใจ เหลียวมองอีกรอบซึ่งก็ยังไม่พบใครอยู่ดี จึงสอบถามเขนตรงๆ “คนอื่นยังไม่ลงมาเหรอคะ” “ไปกันเที่ยวหนึ่งแล้วครับ ประเดี๋ยวรถจะกลับมารับอีกเที่ยว” คำตอบนั้นฟังดูมีเหตุผล หากคนมีจำนวนเกินสิบ แต่นี่นับแล้วนับอีกก็ยังได้เพียงแค่เจ็ด รวมคนขับรถด้วยก็เป็นแปด “ชิ่งชัวร์” สรัลยังกระซิบย้ำคำเดิม จนมุจลินท์ต้องแอบหยิกแขน เขนสังเกตกิริยาของทั้งสองคนอยู่แล้ว เขาหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าว “ไม่ได้เป็นแผนอะไรหรอกครับ บังเอิญทีมงานผมเขานัดเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไว้ ก็เลยต้องรีบไปก่อนเท่านั้น” สรัลเบือนหน้าหลบราวกับเด็กโกหกแล้วถูกจับได้ ซึ่งเขนก็ไม่ได้ถือสาอะไร เขาเบี่ยงตัวแล้วผายมือให้มุจลินท์ “นั่งรอก่อนครับ รถคงใกล้จะมาถึงแล้ว” มุจลินท์ก้าวเท้าได้เพียงก้าวเดียว สรัลก็โพล่งขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก “ไปรถเราก็ได้นี่เมี่ยง ไม่ต้องรอ” “คุณเขนเพิ่งบอกเดี๋ยวนี้เองว่ารถของเขาใกล้จะมาถึงแล้ว ไปร้านเดียวกัน ทำไมจะต้องเอารถไปสองคันด้วย” “ใครบอกล่ะว่าจะไปร้านเดียวกัน” สรัลย้อนทันที แล้วรีบถามเขน “ทีมงานคุณไปรับประทานอาหารที่ร้านไหนครับ” หลังจากที่ได้รับคำตอบ สรัลก็หันไปถามพนักงานโรงแรมคนที่เขาคาดโทษเอาไว้ “ไอ้น้อง มีร้านอื่นที่พอจะแนะนำบ้างไหม เอาที่อร่อยๆ นะ” พนักงานโรงแรมเหลือบตามองเขนอย่างเกรงใจ ในขณะที่สรัลสำทับ “ด่านซ้ายคงไม่ได้มีอาหารอร่อยอยู่ร้านเดียวใช่ไหม” คนเกรงใจจึงจำต้องเอ่ยชื่อร้านอาหารมาสองสามชื่อ สรัลนิ่งคิดอยู่สักพักเขาก็เลือกร้านแรกแล้วสอบถามทางไป มุจลินท์สุดจะอดทนในพฤติกรรมของเพื่อนชาย เธอถอนหายใจก่อนพูดดังๆ “แกถามคุณเขนเขาหรือยัง ที่เปลี่ยนร้านนี่น่ะ เขาเห็นด้วยหรือเปล่า” สรัลทำปากจิ๊จ๊ะ “เขาไปด้วยอยู่แล้ว ถ้าแกไป” “อ้อ... แกถามฉันแล้วสินะ” หญิงสาวส่ายหน้าแล้วหันไปจะพูดกับเขน แต่สรัลรีบชิงตัดหน้าเสียก่อน “ตกลงตามนี้นะครับ ร้านนี้อร่อยแน่นอน น้องเขายืนยัน” ไม่มีคำตอบจากเขน สรัลจึงเหมาเอาว่าเห็นด้วย เขารีบเดินนำไปยังลานจอดรถ ที่ต้องรวบรัดเช่นนี้เพราะขืนรอให้มุจลินท์ออกความเห็น ผลลัพธ์คงเป็นอีกอย่างหนึ่ง หญิงสาวระบายลมหายใจออกมายาว เธอพูดกับเขนด้วยความเกรงใจ “เมี่ยงขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ ไม่น่าเสียมารยาทอย่างนี้เลย” เขนเพียงยิ้มรับคำขอโทษ จะว่าแล้ว การแยกไปต่างหากอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาลูกน้องในยามพูดคุยกับมุจลินท์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่แน่ใจว่าคนเพิ่งรู้จักอย่างจิตตาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร มุจลินท์ก้าวยาวๆ เดินตามสรัลไปจนทัน และเมื่อเห็นว่าเขนอยู่ห่าง เธอจึงส่งเสียงถามเพื่อนชาย “แกทำอย่างนี้ทำไม รู้หรือเปล่าว่ามันเสียมารยาท” “รู้...” สรัลตอบโดยไม่หันกลับมามอง “แต่ฉันทำเพื่อแกนะ เมี่ยง” “ทำเพื่อฉัน” มุจลินท์ทวนคำ “แกทำอะไรเพื่อฉันอย่างนั้นหรือ ตอนแรกแกบอกว่าคุณเขนมีแผนจะแยกฉันออกจากกลุ่ม แล้วนี่อะไร แกเป็นคนแยกเสียเอง” “ก็ตอนนั้นไม่รู้นี่หว่าว่ามียายจิต” “พี่จิต... พี่จิตมาเกี่ยวอะไรด้วย” คราวนี้สรัลหันมาเผชิญหน้าเพื่อนสาว “ก็ที่คุณเขนบอกว่าทีมงานของเขานัดเพื่อนที่เพิ่งรู้จักไง ตอนนี้ยายจิตคงนั่งรออยู่ที่ร้านโน้นแล้ว” มุจลินท์ถอนหายใจอีกครั้ง ขยับจะพูด หากสรัลโบกมือห้ามปราม “อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย เมี่ยง นี่เป็นโอกาสของแก ไม่ใช่ของยายจิต อย่าปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ” มุจลินท์นั่งเงียบไปตลอดทาง ผิดกับสรัลที่ช่างสรรหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยกับเขน ‘นี่เป็นโอกาสของแก’ คำพูดของเพื่อนชายทำให้ย้อนไปนึกถึงพิธีถอนคำสัญญายกเลิกคำสาบาน ก่อนหน้านั้นไม่เคยมีใคร แต่หลังจากทำพิธี เขนก็ก้าวเข้ามา... หญิงสาวรีบสลัดความคิดนี้ทิ้ง พิธีนั้นไม่ได้เป็นจริงเสียหน่อย ก็แค่กรรมวิธีในการให้คนโสดที่ไม่อยากโสดทำแล้วสบายใจขึ้นมาบ้างเท่านั้น ยังไม่นับชายหนุ่มที่เพิ่งคุยกันได้ไม่กี่ครั้ง เธอเดาไม่ถูกหรอกว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ ไม่นานก็มาถึงร้านอาหารที่พนักงานโรงแรมแนะนำ แรกทีเดียวสรัลออกอาการผิดหวังเล็กน้อย เมื่อด้านหน้าดูเหมือนกับจะเป็นสวนอาหารที่แห้งแล้ง ซุ้มประตูทางเข้าเป็นไม้ไผ่เก่าๆ ขึ้นราดำ แต่เมื่อเยื้องกรายเข้าไปภายใน บรรยากาศก็แตกต่างโดยสิ้นเชิง ต้นไม้ใหญ่ที่มีไม่กี่ต้นนั้นจัดแต่งบริเวณโคนต้นด้วยไม้คลุมดินและเฟิร์นหลากชนิด นอกจากนี้ยังมีโคมไฟประดับประปรายไม่มากไม่น้อยจนเกินไป และที่สำคัญ นอกจากโต๊ะอาหารใต้ต้นไม้แล้วยังมีส่วนหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณริมลำน้ำหมัน ทั้งสามคนไม่ลังเลที่จะเลือกโต๊ะอาหารบริเวณนั้น มุจลินท์แกล้งทำเป็นยืนชมทัศนียภาพ หากความจริงเธอถ่วงเวลาไว้เพื่อให้ชายหนุ่มทั้งสองเลือกที่นั่งกันก่อน และเมื่อเห็นสรัลเลือกที่นั่งได้แล้ว เธอก็เดินไปนั่งลงเคียงข้าง ตามความคิดของหญิงสาว นั่งใกล้ชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิท ย่อมดีกว่านั่งใกล้ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแน่ๆ แต่แล้วมุจลินท์ก็รู้ว่าความคิดนี้ใช้ไม่ได้บนโต๊ะอาหารเล็กๆ ตัวนี้ เขนนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ แทนที่จะตรงข้ามกับสรัล เรื่องนี้มุจลินท์ไม่แน่ใจว่าเป็นเจตนาของเขาหรือเปล่า ทว่าการมองเธอแทบไม่ละสายตานั้น เป็นความจงใจอย่างแน่นอน เธอเพิ่งรู้ว่าการทำตัวให้เป็นปกติในขณะที่มีสายตาอันคมกริบจ้องมานั้น เป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน “เปลี่ยนที่กับฉันเถอะสรัล” มุจลินท์พูดเบาๆ อย่างน้อยการนั่งเยื้องไปนิดหน่อยก็น่าจะช่วยคลายความประหม่าลงได้บ้าง “เดี๋ยวฉันมา ขอไปเดินถ่ายรูปแถวๆ นี้แป๊บนึง” นอกจากจะไม่ตอบสนองความต้องการของมุจลินท์แล้ว สรัลยังสำทับ ปิดกั้นการสลับที่นั่ง “อย่าเสียมารยาทเชียวนะแก” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปทันที หญิงสาวอยากจะทุบเพื่อนชายสักพลั่ก ทีนี้ละทำมาเป็นห่วงเรื่องเสียมารยาท ทีตอนบังคับเขนให้เปลี่ยนร้านอาหารในทางอ้อมไม่เห็นคำนึงถึงมารยาทบ้างเลย มิหนำซ้ำยังทิ้งให้เธอนั่งอยู่กับเขาเพียงสองต่อสองอีก ทำไมตอนที่เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร จึงไม่มีความรู้สึกอึดอัดอย่างนี้ โชคดีที่สายตาคมวาวนั้นมีอยู่ไม่นาน ประกอบกับความเรียบง่ายของเขน จึงทำให้มุจลินท์ผ่อนคลายความประหม่าลงไปได้ไม่น้อย เขนให้เธอเลือกอาหาร แต่เมื่อได้รับการปฏิเสธด้วยเหตุผล ‘ทานอะไรก็ได้’ เขาก็หยิบเมนูมาเปิด สอบถามความเห็นเธออีกเล็กน้อย แล้วเป็นคนสั่งอาหารเองสี่ห้าอย่าง หลายครั้งที่มุจลินท์คิดว่าการเลือกสั่งอาหารเป็นเรื่องยาก แม้แต่กับเพื่อนสนิท หากครั้งนี้ไม่ใช่เลย ----------------- จบบทที่ 12 ----------------- ต่อบทที่ 13 ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:04:19

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 13 สายลมแห่งวสันตฤดูพัดโบกหอบเอาความชุ่มชื้นในมวลอากาศพลิ้วแผ่วไล้ผิวกายคนนั่งรับประทานอาหารอยู่ริมแม่น้ำภายใต้แสงจันทร์แห่งคืนเดือนหงาย “น้ำค้างแรงหน่อยนะครับ ผมว่าเราเปลี่ยนไปนั่งในร้านจะดีกว่าไหม” เขนหมายถึงในส่วนที่มีหลังคาคลุม “กลางแจ้งอย่างนี้อากาศก็ปลอดโปร่งดีนี่คะ แต่ถ้าคุณเขนอยากย้าย เมี่ยงก็ไม่ขัดข้องค่ะ” มุจลินท์ตอบพร้อมโยนให้คนถามเป็นคนตัดสินใจ ซึ่งก็ทำให้ชายหนุ่มรีบพูดทันที “ผมเกรงว่าคุณเมี่ยงจะตากน้ำค้างจนไม่สบายต่างหาก ยังต้องทำงานหนักอีกตั้งหลายวันไม่ใช่หรือครับ” “น้ำค้างแค่นี้ทำอะไรเมี่ยงไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวหัวเราะ “ตากฝนสามวันสามคืนในป่ายังเคยมาแล้ว” เขนไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่นั่งยิ้มนิ่งๆ จ้องมองมุจลินท์จนเธอต้องเอ่ยปากถาม “ยิ้มทำไมคะ เมี่ยงพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” “เปล่าครับ” เขนปฏิเสธ หากรอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้า “ผมแค่คิดว่าคุณเมี่ยงมีคุณสมบัติของนักเขียนสารคดีอยู่ครบถ้วนเลยทีเดียว” “อะไรบ้างคะ” “เก่ง... ลุย... อึด... ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างคุณจะทำได้” “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่างน้อยเมี่ยงก็ไม่ใช่คนเก่ง” “คนเก่งก็มักจะพูดแบบนี้ นี่ผมชมจากใจจริงเลยนะ” “เมี่ยงไม่กล้ารับคำชมนี้หรอกคะ” มุจลินท์ส่ายหน้า ตามความรู้สึกของเธอ คำว่า ‘เก่ง’ ยังอยู่ห่างไกลเกินไป “เมี่ยงยังต้องเรียนรู้อีกเยอะค่ะ ตอนนี้ยังเป็นแค่เด็กหัดเดินเท่านั้น” อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟทำให้การพูดคุยถูกขัดจังหวะ และเมื่อบริกรเดินกลับไปแล้ว เขนก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คุณเมี่ยงไม่สงสัยหรือครับว่าจู่ๆ ทำไมผมถึงชวนมาทานข้าว” จะมีผู้ชายสักกี่คนที่ชวนผู้หญิงมารับประทานอาหารแล้วกล้าตั้งคำถามแบบนี้ นอกจากมุจลินท์จะอึ้งด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินแล้ว เธอยังตกใจที่ไม่เคยสงสัยดังที่เขาถามเลยจริงๆ เพราะมัวแต่มุ่งจะคลายปมปริศนาในใจตนเอง “ทำไม... ทำไมล่ะคะ...” มุจลินท์ถามกลับ ในขณะที่สายตาเริ่มกวาดมองไปรอบๆ “สรัลเขาไม่ทิ้งคุณไปไหนไกลหรอกครับ ประเดี๋ยวก็มา” เขนพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ ตามเคย “ดูเขาเป็นห่วงคุณเมี่ยงออกจะตาย” เมื่อตัวช่วยยังไม่กลับมา หญิงสาวจึงจำใจต้องฟังคำตอบของเขาเพียงลำพัง “คุณ... คุณเขนชวนเมี่ยงมาทานข้าวทำไมคะ” เขนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีของคู่สนทนา “เอาอย่างนี้ คำตอบของผมไว้ทีหลัง คุณเมี่ยงบอกผมมาก่อนว่า มีคำถามอื่นที่จะถามผมอีกหรือเปล่า ดูคุณเหมือนกับค้างคาใจอะไรผมนะ” เป็นอีกครั้งที่มุจลินท์ตกใจ ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า นอกจากจะซ่อนความคิดของตัวเองจนมิดชิดแล้ว ยังสามารถอ่านใจเธอออก “เอ่อ... ไม่มีนี่คะ” “มีครับ... ผมยืนยัน” ลองเป็นแบบนี้ เห็นทีจะปิดบังกันต่อไปไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ตามคงต้องหยั่งเชิงดูก่อน “หมายความว่าถ้าเมี่ยงถามแล้ว คุณเขนจะตอบอย่างนั้นหรือคะ” เขนพยักหน้า ทว่าท่าทางมุจลินท์ยังไม่มั่นใจ เขาจึงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ก่อนพยักหน้าอีกครั้งแล้วตามด้วยคำพูด “ทุกเรื่อง” มุจลินท์ถอนหายใจหนักๆ น่าจะเป็นเรื่องดีทีเดียวที่เขาเปิดโอกาสให้ถามตรงๆ โดยที่เธอไม่ต้องอ้อมค้อม หรือเลียบเคียงถาม ถ้าหากมันไม่ใช่เรื่องราวที่ฟังแล้วชวนให้คิดว่าคนถามเสียสติอย่างนี้ “คุณเขนเป็นนักรบโบราณ... เอ่อ... ทหารหรือเปล่าคะ” ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถาม ไม่มีคำตอบจากเขน หากดวงตาคมกล้าคู่นั้นมีแววประหลาดใจ มุจลินท์จึงแก้คำถามเป็น “เมี่ยงหมายถึง เคยมีใครเห็นอย่างนั้นหรือเปล่าน่ะค่ะ” เขนเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนตอบหนักแน่น “เคยสิครับ” มุจลินท์ใจหายวาบ ถ้าเป็นอย่างนี้ก็แสดงว่าวันนั้นเธอไม่ได้ตาฝาดไป ไหนจะเรื่องความฝันที่มีบุคคลลึกลับมาต่อว่าต่อขานเรื่องผิดคำสัญญานั่นอีก ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ จิตตานั่งกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข อาหารที่สั่งมาเต็มโต๊ะพร่องไปกว่าครึ่งแล้วยังไม่เห็นวี่แววว่าคนสำคัญของเธอจะมา ก้องเกียรติพยายามเอาอกเอาใจ ทั้งชวนคุยและคอยตักอาหารให้ แรกๆ ก็รู้สึกดี ทว่าเมื่อเวลาผ่านพ้นไป จิตตากลับเริ่มรำคาญ ด้วยคนที่เทคแคร์เธอน่าจะเป็นเจ้านายของเขามากกว่า “ทำไมคุณเขนยังไม่มาอีกคะ ไหนคุณก้องบอกว่าจะตามมาภายในครึ่งชั่วโมง นี่มันชั่วโมงกว่าแล้วนะ” ก้องเกียรติอึกอัก เขารู้ก่อนหน้านี้ในราวสี่สิบนาทีแล้วเห็นจะได้ว่าเจ้านายของเขาพาผู้หญิงคนนั้นไปรับประทานอาหารที่ร้านอื่น มารุตเป็นคนกระซิบกระซาบบอกหลังจากรับโทรศัพท์ที่เขนโทรเข้ามาหา จากนั้นก็รับรู้กันทั้งโต๊ะด้วยภาษาใบ้ ยกเว้นจิตตาเพียงคนเดียว “สงสัยไม่มาแล้วครับ อาจจะมีธุระด่วน” ก้องเกียรติแทบกลั้นหายใจตอนที่พูดคำว่า ‘ธุระด่วน’ เขาพยายามบอกตัวเองว่าการพาผู้หญิงไปรับประทานอาหารก็เป็นธุระอย่างหนึ่งเหมือนกัน “ธุระอะไรตอนมืดค่ำอย่างนี้ ที่นี่อำเภอด่านซ้ายไม่ใช่กรุงเทพเสียหน่อย” จิตตาบ่นดังๆ เธอโกรธและเสียดายโอกาสจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ กุลวดีซึ่งหมั่นไส้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วได้ที จึงเหน็บแนม “เจ้านายมาทำงานนะคะ ไม่ใช่มาเที่ยว” จิตตาหันขวับไปทางคนพูดทันที ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าถูกเหน็บ ในเมื่อทุกคนในที่นี้มาทำงาน มีเธอเท่านั้นที่แสดงตัวเป็นนักท่องเที่ยว “ระดับเจ้านายต้องพร้อมทำงานทุกที่ทุกเวลาค่ะ” ชื่นกมลกล่าวเสริมช่วยเพื่อน บรรยากาศเริ่มตึงเครียด เมื่อต่างฝ่ายต่างจ้องตากันเขม็งอย่างไม่ลดละ ก้องเกียรติใจไม่ดีโบกไม้โบกมือห้ามเพื่อน แต่แล้วกลับเป็นฝ่ายจิตตาที่อ่อนข้อให้ “จิตไม่ยักรู้ว่าทำงานนิตยสารท่องเที่ยวจะหนักอย่างนี้” จิตตาพูดพร้อมกับส่งสายตาชื่นชมไปยังทุกๆ คน รวมทั้งก้องเกียรติและมารุต “แต่งานก็น่าสนุกนะคะ ถ้าเป็นไปได้ จิตอยากเข้าไปร่วมงานด้วยจัง” แววตาแข็งกร้าวของกุลวดีกับชื่นกมลหายวับไป ชนิดที่ทั้งสองต่างคิดว่าตัวเองอาจมีอคติกับจิตตามากเกินไป ส่วนก้องเกียรตินอกจากจะโล่งอกที่ไม่มีการปะทะคารมกันแล้ว เขายังลิงโลดอยู่ในใจ กับคำพูดประโยคสุดท้ายของจิตตา “คุณจิตอยากมาทำงานกับพวกเราจริงหรือเปล่าครับ” “จริงสิคะ” ดวงตาของเธอเป็นประกาย “คุณก้องช่วยจิตได้หรือ” สีหน้าของก้องเกียรติสลดลง เขาส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ได้หรอกครับ ผมก็แค่ลูกจ้างเขาเหมือนกัน กว่าตัวเองจะเข้าทำงานได้ก็สอบสัมภาษณ์ตั้งหลายหน” “โอ... จิตไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น คุณก้องอย่าเสียใจเลยค่ะ จิตบอกแล้วไง... ถ้าเป็นไปได้ แค่คุณก้องแสดงเจตนาว่าอยากช่วย จิตก็ปลื้มมากแล้วค่ะ” ก้องเกียรติรู้สึกเหมือนหัวใจพองคับอก เขารอจนทุกคนเปลี่ยนเรื่องคุย และไม่มีใครสนใจแล้ว จึงค่อยๆ เอียงหน้าไปกระซิบบอกจิตตา “เรื่องงานของคุณจิต เอาไว้มีโอกาสดีๆ เมื่อไหร่ ผมจะบอกเจ้านายให้” จิตตายิ้ม เธอไม่เคยพาชีวิตตัวเองเข้าสู่หนทางที่ตีบตัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆ เธอต้องมีอย่างน้อยสองหนทางให้เลือกเดิน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:06:09

ความคิดเห็นที่ 6 . “เป็นอะไรเมี่ยง นั่งหน้าตาตื่น” มุจลินท์สะดุ้งเบาๆ เมื่อสรัลที่ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไรแตะบ่าเธอพร้อมกับคำถาม เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเธอตามเดิม ก่อนเปลี่ยนสายตาไปทางคนนั่งฝั่งตรงข้าม ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบบอก “ไม่ทราบเหมือนกันครับ ก็คุยกันตามปกติ” เขาเองก็แปลกใจที่จู่ๆ หญิงสาวก็หยุดพูดไปดื้อๆ “สรัล...” มุจลินท์เรียกชื่อเพื่อนชาย แล้วพูดช้าๆ “คุณเขนบอกว่ามีคนเคยเห็นเขาเป็นนักรบโบราณด้วย” คราวนี้คนหน้าตาตื่นก็เลยเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน เขนมองอาการของคนทั้งสองสลับกันไปมา “คนที่ว่านั้นน่ะ คือตัวผมเองครับ ผมอยากเป็นทหารตั้งแต่เด็ก แต่คุณพ่อไม่อนุญาตให้เรียน มันก็เลยฝังใจ เก็บเอามาฝันเห็นตัวเองเป็นทหารบ่อยๆ” คนอธิบายถอนหายใจเบาๆ “มันน่าแปลกประหลาดนักหรือครับ” มุจลินท์อึกๆ อักๆ แก้ตัว “ก็เมื่อกี้คุณเขนไม่พูดให้จบนี่คะ ว่าเห็นตัวเองในความฝัน เมี่ยงก็เลยคิดว่ามีคนอื่นเห็นเหมือน...” หญิงสาวกลืนคำพูดหายลงไปในคอ ด้วยสรัลเตะเท้าเป็นเชิงเตือน ทว่าไม่ทันแล้ว เขนคาดเดาความหมายในคำพูดต่อไปของเธอได้ไม่ยาก “เหมือนอะไรครับ...” คนคาดคั้นจ้องตาที่หลบวูบของมุจลินท์ “อย่าบอกนะครับว่าคุณเมี่ยงมองเห็นผมเป็นนักรบโบราณ” มุจลินท์เงยหน้าขึ้นสบตา เขนไม่ได้มีท่าทางขบขันเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม แววตาของเขาดูเหมือนจะมีความเวทนาเสียมากกว่า และนั่นเป็นสิ่งที่เธอทนไม่ได้ “เมี่ยงไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเองนะคะ วันที่พบคุณเขนครั้งแรก เมี่ยงเห็นอย่างนั้นจริงๆ” เขนนิ่งเงียบ เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรในเรื่องนี้ดี มุจลินท์ทำท่าจะพูดต่อ แต่แล้วเธอก็ถูกเตะเท้าอีกครั้ง และคราวนี้ค่อนข้างแรง “ผมว่าเราทานข้าวกันเลยดีไหมครับ โอ้โฮ... น่าอร่อยทั้งนั้นเลย” สรัลตัดบทก่อนที่เพื่อนสาวของเขาจะกล่าวเรื่องเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ ซึ่งเขนก็รับมุขทันที “ดีครับ ประเดี๋ยวจะเย็นชืด  ไม่อร่อย” มุจลินท์ส่งค้อนให้เพื่อนชายวงใหญ่ แต่เธอก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย จนกระทั่งกลับถึงโรงแรม “แกห้ามฉันทำไมสรัล กำลังจะได้เรื่องอยู่แล้วเชียว” เธอโวยวายหลังจากเขนปลีกตัวออกไปแล้ว “ได้เรื่อง...” สรัลทวนคำพูดของมุจลินท์แล้วแค่นหัวเราะ “ก่อนที่จะได้เรื่อง คุณเขนเขาจะว่าแกบ้าเสียก่อนน่ะสิ” หญิงสาวยังหน้างอ จนสรัลต้องถอนหายใจ “ให้ตายเถอะเมี่ยง... ไอ้ที่ฉันยอมเป็นคนไร้มารยาทดึงตัวคุณเขนไปกินข้าวกับแก แทนที่จะไปกับกลุ่มทีมงานของเขารวมทั้งยายจิตน่ะ ไม่ได้ให้แกไปพูดเรื่องบ้าๆ บอๆ อย่างนี้กับเขานะ” “แต่ฉันตั้งใจ” คนหน้างอยังเถียง หากน้ำเสียงอ่อนลง “เออนี่ สรัล แล้วแกรู้ไหมว่าคุณเขนชวนฉันไปกินข้าวทำไม” “ทีเรื่องอย่างนี้ละไม่ถามเขา... เฮ้อ...” สรัลถอนหายใจแรงกว่าเดิมแล้วพูดต่อ “ฉันบอกแทนก็ได้ ก็เพราะคุณเขนเขาสนใจแก ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกหรอกที่จะชวนผู้หญิงที่เขาไม่ได้สนใจไปกินข้าวน่ะ” “มีสิ... ทีแกยังชวนฉันไปกินข้าวบ่อยๆ” สรัลทำตาปริบๆ มองเพื่อนสาวอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “มันไม่เหมือนกันนี่... ว้า พักนี้คุยกับแกไม่ค่อยรู้เรื่องแฮะ” พูดจบเขาก็หันหลังเดินหนีคนพูดไม่รู้เรื่อง ทว่าเธอยังคงยื้อยุดไว้ “เดี๋ยวก่อน...” มุจลินท์พูดเสียงดังเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “อะไรอีกล่ะ” “สรัล ถ้าแกอยากเป็นทหารมาตั้งแต่เด็ก แกจะฝันว่าตัวเองเป็นทหารในยุคปัจจุบันหรือในยุคโบราณ” ดึกดื่นเลยเที่ยงคืนแล้ว ทว่าเขนยังนอนไม่หลับ การได้เจอมุจลินท์ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับวันนี้ น่าจะทำให้เขาหลับสบาย แต่กลายกลับเป็นคำพูดของเธอที่ทำให้เขามีเรื่องต้องคิดอย่างหนักหน่วง “คุณเขนเป็นนักรบโบราณหรือเปล่าคะ” ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเก้าอี้มีพนักพิงเขาคงผงะหงายหลังไปแล้ว และยิ่งกว่านั้น “เมี่ยงไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเองนะคะ วันที่พบคุณเขนครั้งแรก เมี่ยงเห็นอย่างนั้นจริงๆ” เขาไม่คิดว่าเธอบ้าหรือสติไม่สมประกอบ เหมือนกับที่เคยคิดว่าตัวเองเป็น เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาเคยมีความคิดอยากเป็นทหาร จนเก็บเอาไปฝันซ้ำๆ ซากๆ ทว่าทหารในความหมายนั้นคือ บุคคลในเครื่องแบบสีเขียวขี้ม้าถือปืนเป็นอาวุธ ไม่ใช่ทหารที่สวมเสื้อเกราะมีม้าเป็นพาหนะ และใช้ดาบเป็นอาวุธคู่มือ เขนฝันว่าตัวเองเป็นนักรบโบราณซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยหาสาเหตุไม่ได้ หากนั่นยังไม่แปลกประหลาดเท่า จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาบอกว่า เห็นเขาเป็นอย่างนั้น “มันจับพระองค์ไปโน่นแล้ว” เสียงทหารข้างกายตะโกนก้อง ทำให้เขนซึ่งกำลังพันตูอยู่กับทหารฝ่ายตรงข้ามต้องชักม้ากลับแล้วควบตะบึงไปยังรถม้าที่ถูกควบคุม เพียงชั่วอึดใจก็ตามทัน ดาบของเขาชำแรกผ่านเลือดเนื้อของศัตรูคนแล้วคนเล่า แต่ดูเหมือนการรบจะยังไม่จบสิ้น คนที่ล้มลงก็ล้มไป คนที่เหลือก็โถมเข้ามาต่อสู้ เขนรบจนอ่อนแรง หากจิตใจอันเข้มแข็งนั้นทำให้ร่างกายยังคงยืนหยัด หน้าที่ของเขาคือ การป้องกันสตรีนางที่นั่งอยู่ในรถม้าจนสุดชีวิต ผู้คนรายรอบแม้ตระหนก ทว่าสตรีผู้เป็นเป้าหมายของข้าศึกยังคงนั่งตัวตรงสง่างาม ในความเลือนราง เขนเห็นสีหน้าของนางเรียบเฉย มิได้มีท่าทีหวั่นเกรงภัยที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ยิ่งดวงตาคู่งามคู่นั้นด้วยแล้ว ความทระนงห้าวหาญเกินสตรีฉายชัด เสียงแขกของโรงแรมไม่ห้องใดก็ห้องหนึ่งเมาเอะอะปลุกเขนให้ตื่นจากภวังค์ นั่นคือความฝันที่เกิดขึ้นบ่อยจนเขาจดจำเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำ เมื่อก่อน เขาเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าทำไมจึงฝันเช่นนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่จะหาคำตอบสมเหตุสมผลมาได้ ในวันนี้ กลับมีคำถามเพิ่มขึ้นมาใหม่ ‘อะไร’ ทำให้มุจลินท์มองเห็นตัวตนในความฝันของเขาได้ เธอรู้... เหตุผลข้อนี้ตัดทิ้งไปได้ทันที เพราะแม้แต่บิดามารดาเขนยังไม่เคยปริปากเล่าให้ฟังเลยแม้แต่น้อย เธออ่านใจของเขาออก... ข้อนี้ยิ่งแล้วไปกันใหญ่ เพราะไม่มีใครในโลกนี้ที่อ่านใจกันถึงขนาดมองเห็นความฝันของอีกฝ่ายหนึ่งได้ ...แล้วทำไม... หรือว่าหญิงสาวผู้นี้มีความข้องเกี่ยวกับความฝันของเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง นอกจากนั้นแล้ว บางสิ่งบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจยังบอกเขนว่า เขากับเธอรู้จักกันมานานแสนนาน ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริง เพิ่งจะได้พบหน้ากันเมื่อเดือนที่แล้วเท่านั้นเอง เขนลำดับเหตุการณ์ในความฝันอีกครั้ง แววตาอันห้าวหาญบนดวงหน้าอันงดงามของสตรีนางเดียวที่เขาเห็น ไม่เหมือนมุจลินท์เลยสักนิด ในความฝันของเขาไม่เคยมีมุจลินท์... แล้วเธอมาเกี่ยวข้องอะไรด้วย ----------------- จบบทที่ 13 ----------------- ต่อบทที่ 14 ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:07:58

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 14 ราตรีอันมืดมิดไร้แสงแห่งจันทรา แม้แต่หมู่ดาราก็พลอยอับแสงมืดมน มองไปทางใดก็คล้ายดั่งมีม่านสีดำกั้นกาง หากฉับพลันแสงสีขาวกระจ่างก็สว่างวาบขึ้นในสายตา แสงสว่างนี้เองทำให้หญิงสาวผู้เหม่อมองได้รู้ว่า ดวงตาของเธอมีหยาดน้ำใสๆ ปริ่มเอ่อพร้อมจะรินไหลได้ทุกขณะ ด้วยองค์พระธาตุสีขาวบริสุทธิ์ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นพร่าเลือน เธอกำลังร้องไห้... หญิงสาวได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นยามก้าวเดิน และแล้วเธอก็ต้องตระหนก เมื่อองค์พระธาตุที่เห็นนั้น เป็นเพียงภาพวาดติดอยู่บนผนังเท่านั้น “ต่อให้เจ้าพูดจาเยี่ยงใด ข้าก็ไม่มีวันเป็นอื่น ดวงฤทัยที่มอบให้เจ้า ข้าไม่เอากลับคืน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ก็จะเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว” น้ำเสียงปนสะอื้นชวนให้รู้สึกเศร้าสะเทือนใจนั้นแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เธอไม่ได้พูดเพราะอารมณ์เพียงชั่ววูบ หากเป็นเพราะตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ทว่าคำพูดนั้นมิได้จางหายไป มันกลับสะท้อนก้องกังวานกลับไปกลับมา มิหนำซ้ำยังดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนพูดเองต้องยกมือปิดหู แล้วทรุดตัวลงนั่งหลับตา ฤาคำมั่นประโยคนั้น จะกลับมาทำร้ายตัวเอง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร หญิงสาวลืมตาขึ้น แล้วค่อยๆ คลายมือที่กดหูอย่างแนบแน่น จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีเสียงใดๆ อีก จึงลดมือลงข้างตัวตามปกติ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สายตาเหลือบมองไปทางภาพวาดองค์พระธาตุศรีสองรัก ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกึกก้องกัมปนาทเลื่อนลั่นดั่งพสุธาสั่นไหว “เจ้าเป็นคนผิดสัญญา” มุจลินท์สะดุ้งเฮือก ผวาลุกขึ้นนั่งหอบหายใจราวกับวิ่งหนีสิ่งใดมาจนสุดชีวิต ฝ่ามือของเธอเปียกชื้น หากนั่นยังไม่เท่าบนใบหน้าที่หยาดพราวไปด้วยเหงื่อ เมื่อสายตาชินกับความมืด เธอก็บอกตัวเองว่า ที่นี่คือห้องพักของโรงแรมสองดาวในเมืองด่านซ้าย ถึงแม้จะไม่สะดวกสบายนัก แต่ก็หาอึดอัดดังห้องมืดในความฝันไม่ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอื้อมมือควานหาสวิตช์โคมไฟหัวเตียง แสงสีเหลืองนวลของหลอดตะเกียบทำให้มุจลินท์ผ่อนคลายความตึงเครียดลงได้บ้าง นาฬิกาข้อมือที่วางอยู่ข้างโคมไฟนั้นบอกเวลาตีสองเศษ อีกเกือบหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาพิธีอัญเชิญพระอุปคุต มุจลินท์ตัดสินใจไม่นอนต่อ ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเตรียมออกเดินทาง ทว่าเมื่อหญิงสาวมาหยุดอยู่หน้าประตูซึ่งปิดสนิท ขณะที่เอื้อมมือจับลูกบิด โสตประสาทก็พลันได้ยินเสียงเหมือนมีใครเคาะอะไรสักอย่างอยู่ภายใน ป๊อกๆ ๆ... เสียงนั้นดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ เธอกลับนึกถึงภาพยนตร์สยองขวัญหลายต่อหลายเรื่องที่เคยดูมา เหตุการณ์ที่ทำให้ขนพองสยองเกล้ามักเกิดขึ้นในห้องน้ำเล็กๆ แบบนี้ จะว่าไปแล้ว มุจลินท์ไม่ใช่คนกลัวผี หากเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาหลังจากที่เธอไปทำพิธีถอนคำสาบานยกเลิกคำสัญญา ทำให้เธออดหวาดหวั่นไม่ได้ มุจลินท์ก้าวถอยหลังออกมา เธอเดินไล่เปิดไฟทุกดวง ไม่เว้นแม้แต่โทรทัศน์ที่เร่งเสียงให้ดังพอเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อกลับมาที่ประตูอีกครั้ง คราวนี้มุจลินท์ไม่ลังเลใจ คว้าลูกบิดได้ก็บิดเปิดแล้วดันประตูพรวดเข้าไปทันที แล้วเธอก็หัวเราะออกมาได้ ความขบขันมีขึ้นเสมอหลังจากที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ที่แท้เป็นเสียงหยดน้ำจากฝักบัวที่ก๊อกน้ำชำรุดร่วงลงสู่ขวดแชมพูสระผมซึ่งตกอยู่บนพื้นห้องน้ำนั่นเอง หญิงสาวหัวเราะอีกครั้ง รู้ถึงไหนอายถึงนั่นว่าเธอหวาดกลัวเสียงน้ำหยดลงบนขวดแชมพู เวลาสามนาฬิกา ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็ควรจะเงียบสงบด้วยเป็นเวลาพักผ่อนนอนหลับ แต่นั่นไม่รวมถึงวัดโพนชัยในวันนี้ ซึ่งตามพิธีบุญหลวงจะเรียกว่า ‘วันโฮม’ รอบๆ โบสถ์ชาวบ้านผู้มาร่วมพิธีต่างร้องรำกันอย่างสนุกสนาน ขณะที่ภายในโบสถ์มีการบวชพราหมณ์ของพ่อแสนแก้ว หนึ่งใน ‘แสน’ ผู้ติดตามเจ้ากวน บรรยากาศนั้นดูขรึมขลังต่างจากภายนอกอย่างชัดเจน “คุณเขนไม่ยักมาแฮะ” สรัลเปรยกับมุจลินท์ ซึ่งฝ่ายนั้นก็เพียงพยักหน้ารับทราบแล้วทำเฉย เขาจึงออกความเห็นต่อ “สงสัยไม่รู้มั้งว่ามีพิธีสำคัญ ป่านนี้ยังคงนอนหลับสบายอยู่” คนพูดพลางยกมือปิดปากหาวหวอดนัยน์ตาปรือ จนคนฟังหัวเราะเบาๆ “อิจฉาละสิ นี่ถ้าฉันไม่โทรไปปลุก แกก็คงจะไม่ตื่น” “ใครว่า...” สรัลทำหน้ามุ่ย “ตอนแกโทรมาน่ะ ฉันตื่นตั้งนานแล้ว อ้อ... ฉันไม่ได้อิจฉาคุณเขนนะ เพียงแต่นึกเสียดายแทน เมื่อวานว่าจะบอกแล้ว แต่ดันปากหนักไปหน่อย” “ไม่ใช่เพราะเห็นเป็นคู่แข่งหรอกหรือ” “เฮ้ยไม่เกี่ยวกัน ของอย่างนี้มันต้องแข่งกันที่คุณภาพ แล้วฉันก็มั่นใจว่ารูปถ่ายของฉันต้องดีกว่าฝ่ายโน้นอย่างแน่นอน” “ไม่ค่อยขี้คุยเท่าไหร่เลยนะ” มุจลินท์หัวเราะเบาๆ ก่อนบุ้ยใบ้ไปทางซ้าย “แกไม่ต้องห่วงหรอกว่าคุณเขนเขาจะไม่รู้ โน่น... ลูกน้องเขานั่งอยู่ทางโน้น” สรัลมองตามที่มุจลินท์บอก ถ้าเธอไม่พูด เขาก็คงจำไม่ได้ว่าชายสองคนนั้นเป็นลูกน้องของเขน “ช่างสังเกตเหมือนกันนี่หว่า” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ เธอลอบกวาดตามองตั้งแต่วินาทีแรกที่เดินเข้ามาแล้ว รู้สึกใจเสียอยู่บ้างที่ไม่เห็นเขน แต่เมื่อเห็นลูกน้องของเขา ก็พอปลอบตัวเองได้ว่า อีกสักครู่เขาก็คงจะตามมา จวบจนพิธีบวชพราหมณ์พ่อแสนแก้วเสร็จแล้ว เขนก็ยังไม่มา บรรยากาศของงานคึกคักมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อพราหมณ์พ่อแสนแก้วเดินนำขบวนชาวบ้านไปยังริมน้ำหมัน ซึ่งบริเวณนั้นตั้งเต็นท์ขนาดใหญ่เป็นปะรำพิธีเพื่ออัญเชิญพระอุปคุตอยู่แล้ว ขณะที่พราหมณ์พ่อแสนแก้วประกอบพิธีกรรม ทุกๆ คนไม่ว่าจะเป็นที่อยู่ภายในเต็นท์หรืออยู่ด้านนอกต่างสำรวมสงบเงียบ หากจะส่งเสียงคุยกันก็เพียงแต่เบาๆ ไม่รบกวนพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งก็ลุกขึ้นยืน หลายๆ คนลุกขึ้นตาม แล้วชายคนนั้นก็ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีคนคอยส่งให้ “พ่อแสนเมืองจัน” มุจลินท์กระซิบบอกถึงฐานะแห่งชายผู้นั้นต่อสรัล ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดเบาๆ “จำได้ๆ “ เขายังไม่ลืมเรื่องที่หญิงชราผู้มากน้ำใจเล่าให้ฟังเมื่อวันวาน นอกจากพราหมณ์พ่อแสนแก้วแล้ว ยังมีพ่อแสนเมืองจันอีกคนหนึ่งซึ่งมีความสำคัญต่อพิธีอัญเชิญพระอุปคุตไม่ได้ย่อหย่อนไปกว่ากันเลย สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังพ่อแสนเมืองจัน ซึ่งบัดนี้กำลังก้าวย่างถึงริมตลิ่ง เขาพนมมือไหว้ก่อนเดินลงน้ำ ร่างของพ่อแสนเมืองจันค่อยๆ จมลงในลำน้ำหมัน จนในที่สุดก็มิดศีรษะ มุจลินท์กับสรัลจ้องตาแทบไม่กะพริบ เพียงชั่วอึดใจพ่อแสนเมืองจันก็โผล่พ้นน้ำพร้อมกับก้อนหินขนาดเหมาะมือก้อนหนึ่ง เขาชูขึ้นเหนือศีรษะแล้วเปล่งเสียงถามผู้คนริมตลิ่ง “นี่ใช่พระอุปคุตหรือไม่” ทุกคนรวมทั้งมุจลินท์กับสรัลต่างตอบพร้อมๆ กันเป็นเสียงเดียว “ไม่ใช่” พ่อแสนเมืองจันจึงปล่อยหินก้อนนั้นลงสู่ก้นลำน้ำตามเดิม แล้วเริ่มงมหาพระอุปคุตรอบใหม่ “นี่ใช่พระอุปคุตหรือไม่” พ่อแสนเมืองจันชูก้อนหินที่งมมาได้ในครั้งที่สองขึ้นถาม คำตอบของทุกคนยังคงเป็นตามเดิม “ไม่ใช่” จนกระทั่งครั้งที่สาม เมื่อพ่อแสนเมืองจันชูก้อนหินถามอีก คราวนี้ทุกคนพร้อมใจกันตอบเสียงดังฟังชัดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดี “ใช่” พร้อมกันนั้นดนตรีก็ประโคมสอดรับ บรรยากาศที่เงียบสงบก็กลับมาคึกคักอีกครา พ่อแสนเมืองจันจึงอัญเชิญพระอุปคุตขึ้นจากลำน้ำหมัน ประคับประคองด้วยความเคารพใส่พานไม้ไผ่ จากนั้นก็อัญเชิญสู่หอพระอุปคุตซึ่งปลูกไว้ที่วัดโพนชัย “เร็วๆ หน่อยสิ เดี๋ยวไม่ทัน” มุจลินท์เร่งเพื่อนชายซึ่งกำลังเปลี่ยนเลนส์กล้องถ่ายรูป เธอมองขบวนอัญเชิญพระอุปคุตที่เดินออกจากริมน้ำไปแล้วด้วยความร้อนใจ “แป๊บนึงๆ” สรัลเปิดปิดกระเป๋ากล้องมือไม้สั่น พลางบอกเพื่อนสาว “อย่ามัวแต่เร่ง ช่วยเก็บขาตั้งด้วย” มุจลินท์ไม่รอช้า คว้าขาตั้งกล้องซึ่งกางวางอยู่กับพื้นแล้วรวบขาทั้งสามเข้าหากัน แล้วเร่งอีกหน “ไปได้แล้ว” เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำเพื่อนชายเข้าสู่ท้ายขบวน ทว่านั่นยังไม่ใช่สิ่งที่มุจลินท์พอใจ เธอต้องการเข้าใกล้พระอุปคุตให้มากที่สุด มุจลินท์รู้สึกเหนื่อยจนอึดอัดหายใจไม่สะดวก นึกแปลกใจตัวเองที่ไม่น่าจะเหนื่อยถึงขนาดนี้กับการกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉับพลันสายตาเธอก็เห็นความผิดปกติอยู่เบื้องหน้า... ท่ามกลางชาวบ้านในขบวนอัญเชิญพระอุปคุตนั้น เธอเห็นร่างๆ หนึ่ง เดินรวมปะปนอยู่ในขบวนด้วย บางทีอาจจะไม่ใช่ผู้แปลกปลอมใดๆ ถ้าชายผู้นั้นมิได้ปล่อยผมยาวสยายลงถึงแผ่นหลังอันเปล่าเปลือย มุจลินท์ชะงักเท้าทันที เธอเคยเห็นชายผู้นี้แล้ว... ในความฝัน เจ้าของร่างแข็งแรงสมส่วนผู้นี้เองที่มาตัดพ้อต่อว่าเรื่องเธอไม่รักษาสัญญา ผิดคำสาบาน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มุจลินท์เห็นขณะที่ยังตื่นอยู่ สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ายืนยันชัด พิธียกเลิกคำสัญญาถอนคำสาบานไม่ใช่การทำเล่นๆ เพื่อความสบายใจ ความฝันซ้ำๆ ซากๆ ไม่ใช่เป็นเพียงแค่จิตใต้สำนึก มันเป็นเรื่องจริง! มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:10:01

ความคิดเห็นที่ 8 . “สรัล... แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม” หญิงสาวถามสรัลซึ่งเดินตามมาติดๆ ทว่าไม่มีคำตอบจากเพื่อนชาย ทำให้เธอเหลียวหน้าไปมองอย่างขัดใจ “สรัล...” จู่ๆ คนที่เธอคิดว่าตามหลังมาก็กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอชะเง้อมองไปทางท้ายขบวน บางทีเขาอาจจะอยู่แถวๆ นั้น “สรัล...” เธอส่งเสียงเรียก แล้วก็รู้ว่าเปล่าประโยชน์ สรัลไม่ได้อยู่ที่นั่น และเมื่อเธอหันหน้ากลับมาก็ต้องใจหายวาบ ไม่มีขบวนอัญเชิญพระอุปคุต ไม่มีเสียงอึกทึกครึกโครม... ไม่มีสิ่งใดอีกเลย มุจลินท์หมุนตัวมองไปรอบๆ บริเวณ ถนนหนทางและบ้านเรือนรายรอบกลับกลายเป็นท้องทุ่งว่างเปล่า หญิงสาวตระหนกสุดขีดเมื่อรู้ว่า ท่ามกลางความมืดนี้ มีเธอหลงเหลืออยู่กับบุรุษลึกลับเพียงสองต่อสองเท่านั้น “ท่าน... ท่านเป็นใคร” มุจลินท์ถามพร้อมกับก้าวเท้าถอยด้วยความหวาดกลัว ทั้งๆ ที่บุรุษผู้นั้นยังคงยืนนิ่งหันหลังให้ มิได้ขยับตัวแม้แต่น้อย “เจ้ากลัวข้าหรือ ” เสียงนั้นดังทุ้มกังวาน ไร้การคุกคาม ออกจะฟังดูอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ “ท่านเป็นใคร” หญิงสาวยังคงถามพร้อมก้าวถอยหลังดังเดิม ต่อให้เสียงพูดของเขานุ่มนวลปานใด เธอก็หวั่นเกรงอยู่ดี “เจ้ากลัวข้า...” คราวนี้กลับเป็นสำเนียงตัดพ้อ “ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าไร เจ้าก็ยังกลัวข้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” “ท่านเป็นใคร ” มุจลินท์ถามเป็นครั้งที่สาม เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดเท่าที่มีพูดออกมาอย่างยากเย็น “ต้องการอะไรจากเราอย่างนั้นหรือ” บุรุษลึกลับเงียบไปชั่วอึดใจ “นอกจากจะกลัวแล้ว เจ้ายังลืมเลือนเรื่องราวไปจนสิ้น” เสียงของเขาเศร้าสร้อยยิ่งนัก “ไม่นึกว่ากาลเวลาเพียงเท่านี้ จะลบความทรงจำของเจ้าไปได้” มุจลินท์หยุดก้าวถอยหลังแล้ว ความกลัวยังคงมีอยู่ หากนี่คือโอกาสที่จะคลี่คลายปริศนาที่เกาะกินใจเธอตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา “ท่านคือผู้ที่เราให้สัญญาไว้แต่ชาติปางก่อนหรือ” เธอพยายามรักษาน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ “เราไม่ได้มีเจตนาจะยกเลิกสัญญา แต่...” “แต่เจ้าก็ได้ยกเลิกไปแล้ว...” มุจลินท์นิ่งเงียบด้วยไม่อาจโต้แย้ง เธอได้ทำพิธียกเลิกคำสัญญาไปแล้วจริงๆ หากที่ยังครุ่นคิดอยู่ในใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะทำพิธีนั้นอีกหรือไม่ เมื่อรู้อยู่เต็มอก บุรุษผู้นี้อยู่คนละชาติภพกับเธอ “แล้วจะให้เราทำอย่างไร” “เจ้าต้องไปกับข้า” คำตอบนั้นช้า ทว่าชัดแจ้งในเจตนาจนมุจลินท์ขนลุกเกรียว “ข้า... ข้าไม่ไป ” คราวนี้ต่อให้พยายามอย่างไร ก็ไม่อาจห้ามน้ำเสียงไม่ให้สั่นได้ เธอยืนยันอีกครั้งด้วยเสียงตะโกน “ข้าไม่ไปกับเจ้า... ไม่ไปไหนทั้งสิ้น” “เจ้าต้องไป” บุรุษลึกลับโต้ตอบกลับมาด้วยระดับเสียงไม่แพ้กัน ก่อนผ่อนคลายความเกรี้ยวกราดลง “เจ้าไม่อาจผิดสัญญาเป็นซ้ำสอง ไปกับข้าเถิด” “ไม่...” มุจลินท์ส่งเสียงร้อง ร่างของบุรุษลึกลับยังคงอยู่กับที่ ทว่าเป็นตัวเธอเองที่กำลัง ‘เลื่อน’ ไปหาเขา ทั้งๆ ที่พยายามรั้งไว้อย่างสุดชีวิต ความอึดอัดแน่นทรวงอกเกิดขึ้นอีกครา หญิงสาวเหลียวหาเผื่อจะมีใครเป็นที่พึ่ง ยิ่งตัวเธอเลื่อนเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่าไร ลมหายใจก็ยิ่งติดขัดเพิ่มทวี เธอฝืนตัวไว้จนหมดเรี่ยวแรง และในที่สุดก็มาถึงลมหายใจเฮือกสุดท้าย “คุณเขน” ไม่น่าเชื่อว่ามุจลินท์จะเรียกชื่อเขนออกมา และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อไปกว่านั้นก็คือ ความอึดอัดทั้งมวลพลันปลาสนาการไป เธอสูดลมหายใจอย่างเต็มที่พร้อมๆ กับรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง “คุณเขน...” มุจลินท์รีบทรงตัวยืนทันที หลังจากรู้ว่าเธอกำลังเอนตัวพิงอกอันแข็งแรงของเขน หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ ก่อนกวาดมองไปรอบๆ บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ขบวนอัญเชิญพระอุปคุตเพิ่งล่วงหน้าไปได้ไม่ไกล “เมี่ยง... เมี่ยง...” เธอตะกุกตะกักด้วยไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ทั้งต่อตัวเขา และต่อตนเอง เขนจึงอธิบายแทน “คุณเมี่ยงเป็นลม” “บอกแล้วว่าไม่ต้องรีบก็ไม่เชื่อ” สรัลซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ช่วยเสริม “ดูสิ รีบวิ่งมาเสียจนเป็นลม” “เมี่ยงเป็นลมเหรอ” เธอถามคำถามที่ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากัน “อ้าว... นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ” สรัลย้อน “เฮ้อ... นี่ถ้าคุณเขนรับไว้ไม่ทันละก็ แกเอ๋ย มีหวังลงไปนอนวัดพื้นกันบ้างแล้ว” “ถึงขนาดนั้นเชียว” จะว่าไปแล้วความแปลกใจของมุจลินท์ที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นลมยังน้อยกว่าการสนทนาโต้ตอบกับบุรุษลึกลับที่พลันหายวับไปมากนัก หรือว่าเธอจะหมดสติจนฝันอะไรเป็นตุเป็นตะอีกแล้ว “ยังมีหน้ามาถาม” สรัลบ่น ก่อนดุเพื่อนสาว “ยังไม่ขอบคุณคุณเขนเขาอีก อุตส่าห์ช่วย” แม้หน้าตาจะซีดเซียว หากหญิงสาวยังมีแรงทำตาเขียวใส่เพื่อน “ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอกครับ” เขนรีบตัดบท “อันที่จริงผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย ผมอยู่ตรงหัวขบวน เห็นคุณเมี่ยงเดินแซงขึ้นไป แล้วก็เหนื่อยจนเป็นลม เลยช่วยประคองไว้ ก็เท่านั้น” “ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณค่ะ” มุจลินท์ยกมือไหว้จนอีกฝ่ายยกมือรับแทบไม่ทัน เธอขอบคุณจากใจจริง เพราะไม่ว่าจะเป็นลมอย่างที่เขาเล่า หรือว่าพบบุรุษลึกลับอย่างที่ตัวเองเห็น ทั้งสองกรณีล้วนแล้วแต่เป็นเขนที่ช่วยให้เธอพ้นจากภยันตรายทั้งสิ้น “แกอดหลับอดนอนหรือเปล่าเนี่ย” สรัลถามเพื่อนสาวขณะที่เดินตามขบวนอัญเชิญพระอุปคุตไปยังวัดโพนชัย ซึ่งก็ได้รับคำตอบโดยการสั่นศีรษะ เขามองหน้าอันซีดเซียวของเพื่อนสาวอย่างไม่ค่อยเชื่อถือนัก ด้วยเห็นอย่างเต็มตาว่ามุจลินท์เดินอย่างเร็วจนเกือบจะเป็นการวิ่ง เขาเรียกอย่างไรก็ไม่หยุด แต่แล้วจู่ๆ ก็หยุดเองดื้อๆ เสียอย่างนั้น มิหนำซ้ำเพียงชั่วพริบตา มุจลินท์ก็ทิ้งตัวชนิดที่เรียกว่าล้มทั้งยืน ดีที่เขนอยู่ตรงนั้นและช่วยรับร่างเธอไว้อย่างทันท่วงที สรัลยังมองไม่เห็นสาเหตุอื่นใดที่จะทำให้คนสุขภาพแข็งแรงอย่างมุจลินท์เป็นลมล้มพับอย่างนั้นไปได้เลย ----------------- จบบทที่ 14 ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:11:34

ความคิดเห็นที่ 9 [b]ลิงก์ครับ[b] บทนำ บทที่ 1-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8866035/W8866035.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8942981/W8942981.html บทที่ 7-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9004609/W9004609.html ------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 15:12:30

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไปก็ลุ้นไป สนุกมากคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:04:26

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปก็ลุ้นไป สนุกมากคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:09:51

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปก็ลุ้นไป สนุกมากคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:11:00

ความคิดเห็นที่ 13 ลุ้นสุดๆ ^ ^ จากคุณ : คัสซีโอเพย่า เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 20:18:31

ความคิดเห็นที่ 14 ก็ชายคนนั้นพาไปหาคุณเขนไง อิอิ(เดาเองล้วนๆ หึหึ) จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 22:52:48

ความคิดเห็นที่ 15 ปมเริ่มคลายออกมาทีละนิด แต่ก็ยังเดาเรื่องไม่ออกอยู่ดีว่า พระนางเค๊าเกี่ยวข้องกันยังไง รออ่านตอนต่อไปนะคะ โพสต์ทีไรก็ได้อ่านซะจุใจเลย ชอบๆๆๆๆ เรื่องก็หนุกๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 02:15:53

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกน่าติดตามค่ะ จากคุณ : ดอยสะเก็ด เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 05:52:09

ความคิดเห็นที่ 17 สนุกมากเลยค่ะ มาอัพไวๆนะคะ จากคุณ : nardal เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 07:38:26

ความคิดเห็นที่ 18   เขนกับชายโบราณคนนั้นไม่ได้เป็นคนๆเดียวกันเหรอ รอลุ้นต่อค่ะ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 15:20:16

ความคิดเห็นที่ 19 จิตตานี่ ไม่น่าไว้ใจจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 21:19:44

ความคิดเห็นที่ 20 โอย,,,อยากให้มีคนมารองรับแบบนี้มั่งง่ะ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 08:31:55

ความคิดเห็นที่ 21 นึกว่าเป็นคนเดียวกันซะอีก แอบงงเล็กๆ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 10:48:04

ความคิดเห็นที่ 22 ... นั่งลุ้น.. จะเป็นลม . ตึง!! อูย...ไม่มีใครรับอ่ะ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 19:22:50

ความคิดเห็นที่ 23 บุรุษลึกลับจะพาเมี่ยงไปไหนเนี่ยเหมือนเขนจะมาช่วยได้ทันทั้งสองครั้งเลยเดาว่าเขนเป็นทหารในชาติอดีตแล้วที่ฝันว่าไปช่วยผู้หญิงในรถม้าอาจจะเป็นเมี่ยง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 00:26:30

ความคิดเห็นที่ 24 ถอนสาบาน แต่บุพเพก็ยังมีอยู่นี่คะ คู่แล้วไม่แคล้วกันมั้งคะ แต่ก็น่าแปลก ถอนสัญญา แล้วเจอเขนเลย แถมชื่อเขนยังช่วยได้อีก ไม่นับที่ช่วยตอนเมี่ยงกำลังแย่หลายรอบแล้ว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 53 21:32:03