ความคิดเห็นที่ 1 อีกด้านหนึ่งของท้องพระโรง หมากกระดานกลางฟลอร์เต้นรำกำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้น  ‘ขุน’ เริ่มขยับหลบหลีกหลังเมื่อครู่ถูกไล่ต้อนเกือบ ‘จน’ “.....จริงของฝ่าบาทว่าเราเพิ่งพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก แต่คำว่า ‘เป็นพิเศษ’ ของหม่อมฉันนั้นหมายถึงฝ่าบาททรงงามกว่าสตรีทุกนาง ณ ที่นี้ต่างหาก” “ขอบพระทัยนะเพคะที่เห็นหม่อมฉัน ‘งาม’    แต่หม่อมฉันไม่คิดว่าเราเพิ่งเคยได้พบกันครั้งแรกหรอกนะเพคะ....... หม่อมฉันจำได้ว่าเคยเห็นฝ่าบาทมาแล้ว...ก่อนหน้านี้.....” “ในฝันกระมังฝ่าบาท น่าดีใจจริงที่ทรงระลึกถึงหม่อมแม้กระทั่งในฝัน” พระวาจาลดเลี้ยวอยู่ในที หากกษัตริยาแห่งแองเจลิกามิได้หวั่นไหว   การอยู่ในวงการเมืองมานานทำให้ทรงทราบดีว่าบุรุษเบื้องพระพักตร์กำลังบ่ายเบี่ยงเพื่อปกปิดประเด็นบางอย่างอยู่  และนั่นอาจเป็นประโยชน์ต่อแคว้นแองเจลิกาก็เป็นได้ “หม่อฉันไม่เคยฝันถึงเจ้าชายซีเฟอร์เลยสักครั้ง แต่หม่อมฉันมั่นใจว่าเคยพบฝ่าบาท   ...ราชองครักษ์ประจำพระองค์เจ้าชายคลิฟฟ์...บุรุษที่ไปรับหม่อมฉันถึงชายแดน...เจ้าชายแห่งเดสเปียร์...   ....ฝ่าบาทเป็นใครกันแน่” “หม่อมฉัน ...เจ้าชายซีเฟอร์แห่งเดสเปียร์...  และไม่มีวันเป็นอื่นได้อีกตลอดกาล” “แล้วซีเฟอร์ที่หม่อมฉันได้พบคนนั้น....” “หม่อมฉันเอง....” พระสุรเสียงอ่อนโยนด้วยทรงหวังหมดพระทัยว่าองค์เจ้าหญิงจักรับรู้ความหมายที่แฝงไว้ในถ้อยรับสั่งนั้น  ทว่า..... “หมายความว่า...แคว้นแองเจลิกาของเรา...ฝ่าบาททำเช่นนี้ทำไมเพคะ...” รับสั่งแล้วก็พลันดำริได้  กระแสรับสั่งต่อมาจึงดังขึ้นก่อนที่เจ้าชายซีเฟอร์จะทันได้แก้พระองค์ “....ฝ่าบาทไม่ต้องตอบหม่อมฉันหรอกเพคะ...  น่าขายหน้าเสียจริงที่แองเจลิกาไม่รู้จักใครแม้กระทั่งเพื่อนบ้าน ทั้งที่เพื่อนบ้านผู้นั้นรู้จักเราดีจนกระทั่งสามารถเข้าไปล้วงข้อมูลความลับของแคว้นได้โดยที่เรา ชาวแองเจลิกาไม่รู้ตัวเลยสักนิด  ....เจ้าชายคลิฟฟ์ก็รู้เรื่องนี้สินะเพคะ” “ฝ่าบาท...หม่อมฉัน...” “นั่นสินะ ถ้าเจ้าชายคลิฟฟ์ไม่รู้เรื่องนี้ก็แปลกแล้วเพราะฝ่าบาทไปแองเจลิกาในฐานะราชองครักษ์คนสนิทนี่นา  ...แต่ทำไมล่ะเพคะ... ทำไมซีเฟอร์ที่ไปรับหม่อมฉันถึงไม่แสดงฐานะที่แท้จริงออกมาในตอนนั้น   ....หลอกหม่อมฉันเล่นนี่สนุกมากใช่ไหมเพคะ” พระสุรเสียงเข้มตามแรงพระอารมณ์ติดกันเป็นชุดโดยไม่เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้ตรัสบ้าง  กระทั่งเห็นว่าเจ้าหญิงหมดเรื่องรับสั่งแน่แล้ว  เจ้าชายซีเฟอร์จึง ‘เผยมธุรสวาที’ หวังให้องค์กษัตริยาลด ‘ความร้อน’ ลง “หม่อมฉันเกรงว่าฝ่าบาททรงเข้าพระทัยผิดไปกันใหญ่แล้วกระมัง  ...จริงอยู่..หม่อมฉันยอมรับว่าไปแองเจลิกา  แต่นั่นก็มีเหตุผลอยู่ในตัวการกระทำนั้น  ฝ่าบาทลองฟังเหตุผลหม่อมฉันสักนิดมิได้หรือ...” “.......” เมื่อทอดพระเนตรพระอาการนิ่งเงียบของเจ้าหญิงจัสมินแล้ว  เจ้าชายซีเฟอร์ถึงกับถอนพระทัยน้อยๆ อย่างมิรู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้   ทว่าพระองค์ตัดสินพระทัยลงไปแล้วว่า ให้อย่างไรก็ตาม พระองค์ก็ต้องอธิบายเหตุผลให้สตรีสูงศักดิ์ตรงหน้าฟังให้ได้  ก่อนที่เรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่ “...ก่อนหน้านี้...ฝ่าบาทคงไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าชายซีเฟอร์มาก่อน ...หรือถ้าเคยได้ยินมาบ้างก็คงนานมาแล้ว...อาจจะตอนฝ่าบาทยังเด็กๆอยู่กระมัง...” รอยแย้มสรวลขำขัน เมื่อทรงระลึกได้ว่า เนื้อเรื่องและพระสุรเสียงนั้น ...เหมือนเล่านิทานให้เด็กฟัง... “เมื่อครั้งที่กษัตริย์พระองค์ก่อน  หรือก็คือท่านพ่อของหม่อมฉันและคลิฟฟ์สิ้นพระชนม์  แคว้นเดสเปียร์ของเราระส่ำระสายายอย่างหนักจนเกือบล่มสลาย เพราะปัญหาเรื่องบัลลังก์ที่ว่างลง  ท่านพ่อมิได้ระบุไว้ว่าใครจะต้องขึ้นแทน ...หม่อมฉัน หรือคลิฟฟ์.... ทำให้กลุ่มซินฟูลที่ซ่องสุมกำลังอยู่ตามชายแดนก่อการกบฏซ้ำ ฉวยโอกาสตอนที่บ้านเมืองไร้กษัตริย์บุกเข้าเมืองหลวงหวังครองแผ่นดิน  คณะเสนาบดีเองก็เกิดปัญหาความเห็นแตกแยกเป็นสองฝ่าย บ้างก็ว่าจะเจรจากับซินฟูล บ้างก็เห็นด้วยที่จะใช้กำลังปราบปรามฝ่ายกบฏ  ...ตัวหม่อมฉันเองด้วยความที่รำคาญเสนาบดีพวกนั้น บวกกับตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่นอารมณ์ร้อน  ...ก็เลย.....” กระแสรับสั่งหยุดไปราวกับกำลังทรงพิจารณาว่า สมควรเล่าต่อหรือไม่ “.......หม่อมฉันบุกเข้าไปในฐานทัพของกลุ่มซินฟูล  แล้วจัดการเด็ดหัวผู้นำกบฏเสีย  ..เพียงเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็ควรจะจบลง ...ฝ่าบาทเองก็คิดเช่นนั้นใช่ไหมพระเจ้าค่ะ” “.......” “แล้วฝ่าบาทคิดว่าหม่อมฉันโหดร้ายไปไหม” “........” ยังคงไม่มีพระสุรเสียงตอบรับอีกเช่นเดิม....  เจ้าชายซีเฟอร์ถอนพระทัยก่อนเว้นระยะไปเล็กน้อย แล้วจึงรับสั่งเล่า ‘นิทาน’ ต่อ “หัวหน้ากบฏซินฟูล...เป็นคนที่หม่อมฉันรู้จักดี และเป็นหัวแรกที่หม่อมฉันฆ่า ...ฆ่าเพราะหวังว่าเรื่องวุ่นวายในแคว้นจะจบลง ....แต่สิ่งที่หม่อมฉันหวังกลับไม่เป็นเช่นนั้น.. คณะเสนาบดียังคงมีความเห็นแตกแยกในปัญหาเรื่องเดิม...  หม่อมฉันไม่อยากให้แคว้นเดสเปียร์อันเป็นที่รักของท่านพ่อต้องเผชิญกับความแตกแยกอีกครั้งอีกครั้งเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ เช่นนี้  ดังนั้นหม่อมฉันจึงตัดสินใจ............................ จากคุณ : เพชรรุ้งพราย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:23:43

ความคิดเห็นที่ 2 .....แสงคบเพลิงวับแวมสาดกระทบฝาผนังก่อให้เกิดเงาวูบไหวน่าเกรงขามสะท้อนไปตกต้องใบหน้าบุรุษวัยกลางคนที่นั่งนิ่งราวกับภาพปั้น  สายตาอันมั่นคงจับจ้องไปที่ม้วนกระดาษและแผนที่อันมีเครื่องหมายแสดงที่ตั้งกองกำลังทหารซึ่งวางอยู่บนโต๊ะมานานนับชั่วโมงแล้วโดยมิได้ขยับเขยื้อนไปไหน....  ไม่ต้องหยิบกระดาษม้วนนั้นมาอ่านเขาก็รู้ข้อความข้างใน เพราะเป็นข้อความคัดลอกจากสาสน์ส่งตรงถึงคณะเสนาบดีแห่งเดสเปียร์ที่ร่างขึ้นเองกับมือ  และบัดนี้คำตอบใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว ...รบ หรือ บัลลังก์... ประตูห้องเปิดออกช้าๆ เงาดำๆของบุคคลในอาภรณ์สีรัตติกาลย่างเข้ามาในห้องพลางหันกลับไปปิดประตูอย่างใจเย็น  ผู้เป็นเจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมองอาคันตุกะยามวิกาล..  ผ้าคลุมศีรษะที่เลื่อนลงมาปิดหน้าทำให้มองไม่ถนัดว่าเป็นใคร  แม้จะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลหากลักษณะการแต่งกายเช่นเดียวกับลูกน้องคนอื่นก็ทำให้ชายเจ้าของห้องวางใจ   .....ริมฝีปากได้รูปของผู้มาเยือนหุบสนิทจนเขาต้องเอ่ยปากถามเสียเอง “ว่าไง...เสนาบดีแก่ๆพวกนั้นตอบสาสน์เรามาหรือยัง” “.....” ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบ  ประตูก็เปิดผางออกอีกครั้งพร้อมกับร่างบุรุษหนึ่งถลันเข้ามาอย่างเร่งร้อน “เกิดเรื่องใหญ่แล้วหัวหน้า ...มีคนร้ายบุก.....” น้ำเสียงตอนท้ายขาดหายไปในลำคอเมื่อเห็นว่านอกจาก ‘หัวหน้า’ แล้วยังมีชายแปลกหน้าอยู่ด้วย   คราวนี้เขาไม่รอช้า รีบพูดอย่างรวดเร็วเพราะรู้ตัวว่าจะไม่ได้พูดอีกตลอดกาล “มันบุกเข้ามาฆ่าคนของเราเกือบหมดแล้วนายท่าน ...มันผู้นั้น...” นิ้วสั่นระริกชี้ไปทางชายแปลกหน้า  ดวงตาสีนิลตามแบบ ‘ซินฟูล’ เบิกกว้าง ไม่มีเสียงใดๆหลุดรอดจากลำคออีก ...ร่างค่อนข้างเล็กค่อยทรุดลงช้าๆ ก่อนล้มคว่ำไปหน้าโต๊ะ ‘นายท่าน’ นั่นเอง เลือดสีคล้ำไหลรินจากบาดแผลลึกกลางหลังที่ยังมีมีดสั้นปักติดแน่นอันเป็นตำแหน่งตัดกระดูกสันหลังพอดี!! รอยยิ้มเย็นปรากฏบนใบหน้าชายชุดดำที่บัดนี้ดูราวกับมัจจุราชก็ไม่ปาน เขาหันกลับไปปิดประตูห้อง ลงกลอนอย่างแน่นหนาก่อนเปลือยดาบจากฝักภายใต้เสื้อคลุม... เงาโลหะต้องแสงคบเพลิงเป็นประกายวาววับ น้ำเสียงยามเอื้อนเอ่ยนุ่มนวล แฝงความเยียบเย็นไว้ในส่วนลึกที่คนฟังหนาวเยือกไปตลอดสันหลัง “คณะเสนาบดียังไม่ตอบสาสน์ของเจ้าหรอกหัวหน้ากลุ่มกบฏซินฟูล แต่ข้าจะเป็นผู้ตอบเจ้าเอง!!” ชายวัยกลางคนดีดร่างกระเด็นออกไปอีกทางขณะที่คนหนุ่มกว่าเงื้อดาบโถมเข้ามาหมายฟันศีรษะ   เก้าอี้ กระดาษ ข้าวของต่างๆล้มระเนระนาดกระจัดกระจาย หัวหน้ากลุ่มซินฟูลกระชากเสื้อคลุมยาวของตนเองขึ้นมากางบังร่างก่อนตวัดลงข้างตัว    ...เสียงโลหะกระทบพื้นดังก้อง....  เจ้าตัวเหวี่ยงเสื้อที่ขาดวิ่นเป็นทางยาวจากของมีคมทิ้งไปพลางทิ้งน้ำหนักโจนไปเบื้องหน้าด้วยท่าทางคล้ายพยัคฆ์ยามตะปบเหยื่อ..  เมื่อยืดกายขึ้นอีกครั้งในมือก็มีดสั้นซึ่งป้องกันไว้ได้อย่างฉิวเฉียดครู่นี้ “รู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมีวิธีพลิกสถานการณ์นำอาวุธสังหารของศัตรูมาใช้แม้จะมีเพียงเสื้อตัวเดียวเป็นเกราะป้องกัน” “ข้านึกว่าเจ้าตั้งใจจะให้ข้าใช้เสียอีก... ที่แท้ก็หมายสังหารข้าหรือนี่... เสียดายที่เสื้อข้าต้องมาขาดเพราะรับอาวุธจากมือสังหารฝีมือแย่อย่างเจ้า...  ใครส่งเจ้ามาล่ะ เจ้านักฆ่าไร้ฝีมือชั้นต่ำ” “เจ้ารู้จักนายของข้าดีเชียวล่ะ เสือเฒ่าเจ้าเล่ห์แห่งซินฟูล” “เช่นนั้นก็เอ่ยนามมาซี ขอข้าดูหน้าเจ้าชัดๆก่อนด้วย” “.....” บุรุษชุดดำไม่ตอบคำกลับเปิดโอกาสให้ผู้นำกบฏรุกเข้าใส่ทันที  หากความแตกต่างของอาวุธทำให้ไม่สามารถ ‘ดูหน้า’ มือสังหารได้  ...คนเป็นหัวหน้ากัดฟันกรอดพลางเบี่ยงกายหลบคมดาบระยะประชิดที่ฟาดแหวกอากาศมา ในสมองคิดหาทางเผด็จศึกบุรุษตรงหน้า ...อาวุธต่างขนาดเกินไป... ...ท่าจะยากเสียแล้ว... “ทำไมเจ้าไม่ใช้มีดสั้นอีก” “เพื่ออะไรล่ะ” “ถ้าเจ้าใช้มันเป็นอาวุธสังหาร เจ้าก็น่าจะมีอีกสิ” ผู้สูงวัยกว่าเอ่ยพลางขยับก้าวไปรอบๆโดยรักษาระยะให้เป็นวงกลมสม่ำเสมอเพื่อหาช่องว่างบุก หากดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะรู้ทันและไม่สนใจก้าวตาม เพียงแต่หมุนตัวรักษาจังหวะให้ประจันหน้ากันทุกครั้งเพื่อมิให้ฝ่ายก้าวล่อเห็นเป้าบุกด้านหลังก่อนเจรจาจบ “ถ้าข้าใช้มีดสั้นอีก เจ้าก็ได้อาวุธอีกน่ะซี” “เพื่อความยุติธรรมของการต่อสู้ ข้าควรจะได้อาวุธที่สมดุลกับของเจ้ามิใช่หรือไร” “เสียใจ ข้ามีมีดสั้นเพียงเล่มเดียวเท่านั้น ถ้าเจ้าเก่งกว่าคนไร้ฝีมืออย่างข้าจริงก็ไม่เห็นจำเป็นต้องหาอาวุธสั้นอีกชิ้นเพื่อให้สมดุลกับดาบนี้ของข้าหรอก..จริงไหม” ไม่รู้ว่าอาการกลัวนี้เกิดขึ้นภายในจิตใจเมื่อไหร่ แต่ผู้นำกลุ่มซินฟูลกลับหนาวสันหลังเยือกทั้งที่มั่นใจในฝีมือตนหนักหนา ... เขามองตามสายตานักฆ่านิรนามผู้นั้นไป   ...ร่างลูกน้องคนสนิทที่กองอยู่บนพื้นห้อง ตายด้วยอาวุธประจำกายตน!!   ‘เสือเฒ่า’ กลืนน้ำลายเมื่อได้ประจักษ์ถึงความจริงว่าตนเองกำลังปะทะกับใคร...พลังดาบ ความเร็ว การชิงอาวุธประจำกายคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่รู้สึกตัว... ...นี่คือ..มัจจุราชตัวจริง... ชายสูงวัยพุ่งไปข้างหน้าสุดตัวหวังคว้าอาวุธผู้ตายมาใช้ประโยชน์ หากความพยายามนั้นไร้ผล เขาจำต้องหยุดร่างห่างจากเป้าหมายที่กะเอาไว้เพียงไม่กี่ฟุต เพราะใบดาบขาวเป็นเงาวับจ่อห่างจากลำคอไม่ถึงนิ้ว “ทำไมไม่แทง....ลังเลหรือไง” ตาสองคู่สบกันราวกับวัดใจ..ครู่เดียวเท่านั้น  ก่อนผู้อ่อนวัยกว่าจะเป็นฝ่ายดีดร่างถอยออกห่างอย่างนุ่มนวล  ปล่อยอีกฝ่ายก้มเก็บอาวุธตามสบาย.... และเพราะเก็บอาวุธอีกชิ้นนี่เอง ผู้นำฝ่ายกบฏจึงมิอาจได้เห็นประกายแห่งชัยชนะในดวงตาของมัจจุราชชุดดำที่ปรากฏแว่บขึ้นมา ...อนิจจา..เสือเฒ่าพลาดเสียแล้ว..เขาหลงกลอีกฝ่ายเต็มๆเพียงเพราะต้องการอาวุธ โดยไม่เฉลียวใจว่านั่นคือ หลุมพราง!... “ขอบใจที่ให้อาวุธข้าอีกหนึ่ง....” ทันทีที่เสือเฒ่าแห่งซินฟูลสะบัดมีดสั้นทั้งสองในมือใส่มือสังหาร ร่างสูงก็พลันเคลื่อนไหวเบี่ยงตัวหลบใช้ปลายดาบปัดอาวุธออกอย่างรวดเร็วพร้อมพุ่งเข้าหาชนิด ‘สวนควันปืน’ คนมักใหญ่ใฝ่สูงผู้ปรารถนาครอบครองบัลลังก์อันมิใช่สิทธิ์ตน ในที่สุดก็จบความใฝ่สูงนั้นลงด้วยค่าใช้จ่ายแสนแพง..นั่นคือ....ชีวิต เสียงของมีคมปักลึกลงไปในเนื้อดังชัดเจนเต็มโสตสัมผัสของบุรุษสูงวัย  ...ร่างผู้นำกบฏทรุดลงจมกองโลหิตตนที่หลั่งริน นัยน์ตาสีรัตติกาลที่พร่ามัวลงทุกขณะจากมรณภัยอันย่างกรายใกล้เข้ามาจับจ้อง ณ บุรุษเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึง... เขาคนนั้นก้มลงหยิบมีดสั้นประจำตัวขึ้นมาสอดใส่ฝักข้างเอวพร้อมเก็บดาบอย่างใจเย็น  และดูเหมือนว่าอากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้ผ้าคลุมศีรษะกำลังจะตกลงพื้น  ทว่าแทนที่จะเลื่อนผ้าขึ้นไปเหมือนเดิม  เจ้าตัวกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม... มือเรียวขยับช้าๆ เหมือนจงใจให้เห็นแหวนตราวงวิจิตร ปลดผ้าคลุมศีรษะลง  ...รอยยิ้มบนใบหน้าที่ไร้ผ้าปกปิดเยียบเย็นเมื่อเห็นคนตรงหน้าพยายามเอ่ยคำพูดสุดท้าย “...จ...เจ้า...” จากคุณ : เพชรรุ้งพราย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:26:02

ความคิดเห็นที่ 3 การประชุมคณะเสนาบดีในกรณีฉุกเฉินดำเนินมากว่าค่อนคืนแล้ว ทว่าก็ยังหาข้อยุติมิได้ ...รบ หรือ เจรจา... เสนาบดีกลาโหมและเสนาบดีมหาดไทยสบตากันอย่างเคร่งเครียดพลางหันไปมองเสนาบดีคลังซึ่งเป็นอีกหนึ่งขั้วอำนาจด้วยความขัดเคือง  ...ตลอดเวลาค่อนคืนที่ผ่านมา เสนาบดีผู้นี้เป็นผู้นำเสียงคัดค้านหนักแน่นในการปราบปรามกบฏด้วยวิธีรุนแรง  ...จริงอยู่...แม้ว่าเสียงคัดค้านของเสนาบดีกลุ่มนี้อาจไม่ถึงครึ่ง หากการผ่านมติที่ประชุมได้จำเป็นต้องใช้เสียงสนับสนุนมากกว่า 3ใน4ของทั้งหมด ... เมื่อเป็นเช่นนี้จึงทำให้การอนุมัติมติล่าช้าออกไปเรื่อยๆ และทำท่าว่าจะสิ้นสุดลงที่การสูญเสียกำลังคน ทรัพย์สิน และบัลลังก์ให้ฝ่ายกบฏเป็นแน่แท้  ...เส้นตายที่ฝ่ายกบฏกำหนดไว้ ใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว.. “ท่านคิดจะยื้อเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ รอจนรุ่งสางให้ฝ่ายซินฟูลบุกมาหรืออย่างไร ท่านอยากให้นครนี้แดงดาษทาทาบไปด้วยโลหิตใช่ไหม หรือว่าท่านมีส่วนได้ส่วนเสียกับกลุ่มกบฏนั่น ถึงได้คัดค้านหัวชนฝาเช่นนี้” วาจาเสนาบดีกลาโหมทั้งคมคายและเชือดเฉือน หากเสนาบดีคลังยังพยายามอธิบาย “ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเองก็มิได้ต้องการให้นครนี้ทาทาบด้วยโลหิตเหมือนดังท่านคิดนั่นแล และข้าก็มิได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับกลุ่มซินฟูลด้วย ...แต่ท่านไม่คิดบ้างหรือว่าหากท่านบุกปราบปรามฝ่ายซินฟูลก็เป็นการทำให้แผ่นดินนี้ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตเช่นกัน... ข้าคิดว่าน่าจะมีทางออกที่ดีกว่า รบ หรือเจรจานะท่าน” “ข้าเห็นด้วยกับเสนาบดีคลัง ...เราต้องมีทางออกที่ดีกว่า รบ หรือเจรจาแน่นอน” พระสุรเสียงเจ้าชายคลิฟฟ์แทรกขึ้นมากลางวง  ตลอดการประชุมที่ผ่านมา เจ้าชายหนุ่มน้อยประทับทอดพระเนตรสงครามวาทะระหว่างผู้ทรงคุณวุฒิเหล่านี้เงียบๆ อย่างไม่ปรารถนาจะออกความเห็นหรือยุ่งเกี่ยวใดๆ หากกระแสรับสั่งที่แทรกขึ้นมาก็ทำให้ทุกคนชะงักทันที “แต่..ฝ่าบาท...” ใครคนหนึ่งเอ่ยคำ  เจ้าชายคลิฟฟ์ยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นเชิงห้ามให้ทุกคนหยุดการโต้แย้ง......   ประตูห้องเปิดออกช้าๆ   ร่างบุรุษชุดดำที่ก้าวเข้ามาเงียบๆเรียกความสนใจจากเสนาบดีทุกท่านเป็นตาเดียว ...ผ้าคลุมศีรษะสีดำสนิทปกปิดใบหน้าทำให้มองไม่ออกว่าเป็นใคร  หากคลื่นความกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างบุรุษผู้นี้ก็ทำให้เสนาบดีทุกคนนิ่งสนิท  ..เว้นแต่เจ้าชายคลิฟฟ์ที่แย้มสรวลรับอย่างยินดี “ท่านคงมีทางออกให้แคว้นเราแล้วกระมัง” แทนคำตอบ.. ชายผู้นั้นโยนสิ่งของอย่างหนึ่งลงกลางโต๊ะประชุม ...กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งจนเสนาบดีบางท่านเบือนหน้าหนีด้วยความขยะแขยง  เพราะ ‘ของ’ ที่กลิ้งอยู่กลางโต๊ะนั้นคือ ศีรษะที่ปราศจากลำตัวของมนุษย์ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งถูกตัดออกมาสดๆร้อนๆ ดวงตาของ ‘หัว’ ที่เปิดค้างและริมฝีปากที่เผยอนิดๆ ทำให้ทุกคนได้รู้ว่า คนๆนี้ไม่ได้ตายอย่างสงบนัก   เสนาบดีกลาโหมไม่รู้ว่าคนอื่นจะเห็นเหมือนกันหรือไม่  หากความช่ำชองเจนจัดของวิสัยทหารทำให้อดเหลือบตาไปมองที่บริเวณลำคอของ ‘หัว’ มิได้  ...รอยตัดตรงนั้นเรียบอย่างเห็นได้ชัด แสดงฝีมือของคนสังหารว่าสามารถใช้ดาบได้ชำนาญถึงขนาด...ฟันฉับเดียวกระเด็น!! “ทางออกที่ดีที่สุด...” เจ้าของคลื่นความกดดันหันกลับ ส่งกระแสเสียงเรียบเย็นชวนขนลุกคล้อยหลังไปตามลม “...ปัญหาทุกอย่าง ควรจบได้แล้ว...” ร่างสูงเดินจากไป  ทิ้ง ‘ของ’ ไว้ต่อหน้าทุกคน    ...เสียงเสนาบดีกลาโหมเอ่ยเบาๆ “หัว ของผู้นำกลุ่มซินฟูล” “ปัญหานี้จบลงด้วยดีแล้วสินะ” “ใช่.. แต่ใคร ‘เห็น’ เหมือนข้าบ้าง” “....คนๆนั้น.....” “เป็นเจ้าชายซีเฟอร์แน่นอน ...ใช่ไหมพระเจ้าค่ะเจ้าชายคลิฟฟ์” คนถามหันไป  หากไร้เงาเจ้าแห่งภูผาเสียแล้ว “...ร้ายกาจพอกัน....” เสนาบดีมหาดไทยโคลงศีรษะพลางจุ๊ปากเบาๆ  เมื่อครู่นี้ทุกคนเห็นชัดเจนเหมือนกันว่า ‘มือ’ ที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมายาม ‘คนๆนั้น’ โยน ‘ของ’ ลงบนโต๊ะ สวมแหวนตราที่ทุกคนจำได้ ว่าเป็นสัญลักษณ์ประจำพระองค์เจ้าชายซีเฟอร์ ...แล้วคนที่จะใส่แหวนตราได้เป็นใครกัน... ...ถ้ามิใช่ผู้เป็นเจ้าของ... แล้วยังเจ้าชายคลิฟฟ์ ที่สามารถหายพระองค์ไปได้ในยามที่มีคนนั่งอยู่เต็มห้องเช่นนี้  ..ขนาดทหารอย่างเสนาบดีกลาโหมยังกลืนน้ำลายเมื่อเอ่ยคำ “คราวนี้เราก็ต้องมาตัดสินกันว่าบัลลังก์เดสเปียร์เหมาะสมกับใคร” “ข้าว่าจะเป็นเจ้าชายองค์ไหนก็น่ากลัวทั้งนั้นล่ะนา  ... ท่านกลาโหมเถอะ  ...ท่านพอจะบอกได้ไหมว่านี่เป็นหัวที่เท่าไหร่” “ถ้าข้าบอกว่า ‘แรกสุดของเจ้าแห่งสายลม’ ท่านจะว่าอย่างไร” “แรกสุดโดยไม่รู้สึกอะไรเลยเยี่ยงนี้ เลือดเย็นอำมหิตยิ่งนัก” “ท่านสนับสนุนพระองค์ใดข้าไม่รู้ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าเจ้าชายคลิฟฟ์ทรงแสดงพระประสงค์ไว้นานแล้วว่าต้องการเป็นเพียงอนุชาแห่งกษัตริย์ซีเฟอร์เท่านั้น ไม่ทรงปรารถนาบัลลังก์" เสนาบดีมหาดไทยลุกขึ้นประกาศหนักแน่นกลางวงสนทนา  ก่อนนั่งลงบันทึกข้อความเตือนความจำเล็กๆ น้อยๆ อย่างไม่สนใจผู้ใดอีก  เสมือนบอกใบ้อยู่ในทีว่าฝ่าย ‘ค้านตลอดศก’ ควรหยุดถกเรื่องนี้ เพราะถ้อยรับสั่งจากเจ้าชายคลิฟฟ์ก็เป็นตัวตัดสินอยู่แล้ว.... จากคุณ : เพชรรุ้งพราย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:28:43

ความคิดเห็นที่ 4 ห้องประชุมคณะเสนาบดีในวันรุ่งขึ้นเงียบสงัดทันที  เมื่อทุกคนได้เห็นคำตอบจากเจ้าแห่งสายลม....  กระดาษแผ่นใหญ่ในมือเรสมีข้อความสั้นเพียงบรรทัดเดียว หากประจักษ์แก่ใจผู้อ่านว่า  เจ้าชายซีเฟอร์..ประสงค์สิ่งใด  เพื่อเดสเปียร์ ‘ภูผา....10 10....จัดการ...บัลลังก์’ “เกล้ากระหม่อมพบข้อความนี้วางอยู่บนโต๊ะทรงงานเจ้าชายซีเฟอร์พระเจ้าค่ะ” “ส่งมาซิเรส” เจ้าชายคลิฟฟ์ทอดพระเนตรกระดาษแผ่นนั้นอยู่นานโดยมิได้ตรัสอะไร  จนเสนาบดีมหาดไทยอดรนทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายทูลถามเสียเอง “ฝ่าบาท...หมายความว่าเจ้าชายซีเฟอร์...หลีกทางใช่ไหมพระเจ้าค่ะ” ...ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะกล่าวแค่นี้หรอก... ...ต้องมีอะไรซ่อนอยู่สิ... เจ้าชายคลิฟฟ์มิได้สนพระทัยกับคำกราบทูลของเสนาบดีมหาดไทย แต่ยังคงทอดพระเนตรกระดาษต่ออีกพักใหญ่ท่ามกลางอาการกระสับกระส่ายของคณะเสนาบดี  ในที่สุดก็ทรงวางสาส์นจากพระเชษฐาลงพลางแย้มสรวลอย่างหม่นเศร้า ...ผลักภาระให้ข้าอีกแล้วนะ..ท่านพี่... “ท่านเสนาบดีทั้งหลาย... ข้าจะ ‘ดูแล’ บัลลังก์เดสเปียร์ให้ตามที่พี่ข้าต้องการ จนกว่าท่านพี่ซีเฟอร์จะกลับมา .” “ฝ่าบาท...หมายความว่าอย่างไรพระเจ้าค่ะ” “ฟังข้าให้จบท่านกลาโหม...  ข้าจะ ‘ดูแล’ มิได้จะ ‘ครอบครอง’ ..... สักวันหนึ่งท่านพี่ต้องกลับมา ดังนั้นข้าจึงมีฐานะเป็นเพียงผู้รักษาบัลลังก์เท่านั้น   ปัญหาเรื่องกษัตริย์แห่งเดสเปียร์ขอให้จบลงที่นี่  จะไม่มีการกล่าวถึงเรื่องนี้กันอีก... เลิกประชุมได้!” เสนาบดีทุกคนออกไปจากห้องประชุมจนหมดแล้ว เหลือเพียงเจ้าชายคลิฟฟ์และราชองครักษ์คู่พระทัย “นับจากนี้เดสเปียร์คงจะไม่มีปัญหาเรื่องผู้นำไปอีกสักระยะหนึ่ง    ที่ต้องจัดการก็คงมีแต่ปัญหาชายแดนกับปัญหาซินฟูลเท่านั้น” “ฝ่าบาท อะไรทำให้พระองค์มั่นพระทัยนักว่าเจ้าชายซีเฟอร์จะกลับมาที่นี่ถึงขนาดฝ่าบาทจะไม่ทรงยอม ‘ครอบครอง’ ตำแหน่งสูงสุดของแคว้น” “เพราะว่าข้ามั่นใจน่ะสิเรส ข้าถึงได้ ‘รักษา’ ตำแหน่งสูงสุดของแคว้นไว้รอท่านพี่...  ข้ารู้ว่าเจ้าข้องใจหลายอย่าง จุดเตาผิงเข้าสิเรส แล้วเจ้าจะได้รู้ทุกอย่าง” เรสค่อนข้างงุนงงเล็กน้อยกับถ้อยรับสั่งในตอนท้าย หากเขาก็ทำตามแต่โดยดี ชายหนุ่มจุดไฟในเตาผิงตรงมุมด้านหนึ่งของห้องนั้นแล้วถอยออกมา “มานี่สิ  ...แล้วจำไว้ สิ่งที่ข้าให้เจ้าดูต่อไปนี้เป็นความลับระหว่างข้ากับท่านพี่ที่มิสมควรเปิดเผย แต่ข้าไว้ใจเจ้า  ...เรส เจ้าคงรู้ว่าควรทำอย่างไรหลังจากได้เห็นความลับนี้” ...ให้สมกับที่ข้าไว้ใจเจ้าล่ะ... เจ้าชายคลิฟฟ์สะบัดกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้งหนึ่ง   คราวนี้ทรงยกส่องกับแสงไฟในห้อง เมื่อได้มุมที่เหมาะสม ข้อความในกระดาษก็ปรากฏให้เห็น ....เรสเบิ่งตากว้างขณะมองกรรมวิธี ‘แก้กล’ ของเจ้าชายคลิฟฟ์ เขานึกไม่ถึงว่าทั้งสองพระองค์จะสื่อสารกันได้แนบเนียนร้ายกาจถึงเพียงนี้ เจ้าตัวก้มศีรษะต่ำยามน้อมรับข้อความจากในพระหัตถ์มาทำอย่างที่ได้ทรงแสดงให้ประจักษ์แล้ว เขาอ่านผ่านๆ อย่างรวดเร็ว ‘คลิฟฟ์น้องพี่.... เมื่อเจ้าได้พบกระดาษแผ่นนี้แทนที่จะพบพี่ เจ้าก็คงเดาคำตอบได้สินะว่าพี่ต้องการอะไร... แต่ไม่หรอก พี่ไม่ทำร้ายเจ้าด้วยการผลักภาระอันหนักหนาแห่งการเป็นกษัตริย์ที่เจ้าไม่ต้องการไปให้เจ้าอย่างแน่นอน.. พี่ยอมรับในภาระนั้นที่ตกมาถึงพี่ ...แต่มันไม่ควรเป็นช่วงเวลานี้... เดสเปียร์เพิ่งจะพ้นปัญหาใหญ่มาได้  แคว้นเรายังไม่มั่นคงแข็งแรงพอที่จะต่อกรกับแคว้นอื่น   และในเมื่อพี่ตัดสินใจที่จะรับช่วงภาระจากท่านพ่อ พี่ก็ควรทำให้ดีที่สุด.. พี่เพิ่งจะสังหารหัวหน้ากลุ่มซินฟูลไป  แน่นอนว่าพี่ก็ไม่ชอบนักหรอกที่จะต้องฆ่าคนในเวลาเช่นนี้ ที่สำคัญคือเขาเป็นคนที่เรารู้จักดีเสียด้วย ...จะต้องฆ่าคนอีกเท่าไหร่แผ่นดินนี้จึงจะสงบ... พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน  ภูผา..พี่จะออกไปท่องเที่ยวในโลกกว้างสักพัก เราจะเจอกันอีกครั้งใน เดือน 10 และ 10 ปี ให้หลัง  เมื่อถึงวันนั้นพี่จะกลับมาจัดการทุกอย่างด้วยตัวของพี่เอง... ตอนนี้ฝากเจ้าเรื่องบัลลังก์สักพัก หวังว่าเจ้าคงรู้ดีว่าควรทำอย่างไร ...กษัตริย์ที่มือเปื้อนเลือดคงไม่เป็นที่ต้องการนัก... มันคงดูเลือดเย็น โหดเหี้ยมอำมหิตในสายตาผู้อื่น แต่เจ้ารู้ดีมิใช่หรือว่าพี่จำใจต้องทำเยี่ยงนี้ หาไม่แล้วบัลลังก์จะกลายเป็นปัญหาให้ชาวเดสเปียร์ต้องแตกคอกัน... พี่ฆ่าคนก่อนขึ้นครองราชย์  ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ความน่าเชื่อถือของแคว้นเราจะลดลงทันที  แค่นี้เราก็ถูกจับตามองมากพอแล้ว  ดังนั้นพี่จึงต้องไป เพื่อให้เจ้าที่มือยังไม่เปื้อนเลือดขึ้นมาแทน ปัญหาความน่าเชื่อถือจะยุติ อีกประเด็นหนึ่ง ..ความรู้เกี่ยวกับแคว้นรอบข้างของเรายังไม่เพียงพอและทำให้เราหมดอำนาจในการต่อรองกับต่างแคว้นโดยเฉพาะแองเจลิกา   การไปคราวนี้พี่จะเก็บเกี่ยวทุกสิ่งทุกอย่างมาให้มากที่สุด เพื่อแคว้นเดสเปียร์ ฝากขอบใจเสนาบดีคลังด้วย ที่ช่วยถ่วงเวลาให้เราไว้แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม  มิเช่นนั้นหากมติรบผ่านออกมา ความพินาศย่อยยับจะบังเกิด แล้วเราจะเสียหายหนัก อดทน  น้องของพี่... พี่รู้ว่าเจ้าไม่ต้องการภาระนี้เลยสักนิด แต่พี่อยากให้เจ้าอดทนทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เปิดตาให้กว้าง ระมัดระวังตัวให้มาก น้องของพี่ทำได้แน่นอน... พี่มั่นใจ’ เจ้าชายคลิฟฟ์แย้มสรวล ทอดพระเนตรชายหนุ่มที่อ่านจนจบแล้วโยนกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปในเตาผิงที่จุดไว้เมื่อครู่ เพื่อทำลายหลักฐาน เปลวเพลิงลุกโพลงอย่างรวดเร็ว....ประกายเศร้าสร้อยผ่านไปในดวงเนตรสีน้ำตาลวูบหนึ่ง ขณะที่ข้อความสุดท้ายมอดไหม้ลง ‘...ลาก่อน...แล้วพี่จะกลับมา...’ ******************************************** tbc. ******************************************** ติดตามตอนก่อนหน้าได้จากBlog ของเพชรรุ้งพรายค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=serafina-prp&group=2 ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ^^ จากคุณ : เพชรรุ้งพราย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 16:32:13

ความคิดเห็นที่ 5 สู้ๆครับ จากคุณ : Thaumaturge เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 15:45:06

ความคิดเห็นที่ 6 โหดแต่เด็ก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 21:27:37