#เมื่อรัก...ทักทาย - ตอน 1 แรกฝัน # (เพียงพอใจ)
|
|
ขอฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ ติชมได้เต็มที่ค่ะคนแต่งจะได้นำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่านี้ รู้ตัวว่ายังใหม่(มาก) กล้าๆกลัวๆอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเอามาลง
ขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้าค่า...
......................................................................................................
ตอน 1 แรกฝัน
‘ที่นี่ที่ไหน’ รุ่งเช้ามองไปรอบตัวด้วยความงุนงง เธอยืนอยู่ลานกว้างที่เต็มไปด้วยหมอกสีเทาลอยระพื้นสูงขึ้นจึงเกือบถึงเอวสุดลูกหูลูกตา ทว่ามองไม่เห็นสิ่งก่อสร้างหรือสิ่งมีชีวิตใดๆเลย ไม่เห็นจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด เธอได้แต่เดินไปเรื่อยๆด้วยความหวังว่าจะเจอกับใครสักคน จนลมหายใจเริ่มถี่กระชั้นขึ้นบ่งบอกความเหนื่อย เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามหน้าผากเนียนและปลายจมูกรั้น ความเหนื่อยทำให้เธอต้องทรุดตัวนั่งลงเหยียดขากับพื้น หมอกที่หนาอยู่แล้วก็เริ่มเพิ่มความหนาแน่น จนหญิงสาวจนแทบจะมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าของตัวเอง ใจเริ่มเต้นรัวด้วยความกลัวที่คืบคลานเข้ามาเกาะกุมจิตใจ สายตาหวาดหวั่นเริ่มกวาดมองไปรอบๆตัว ในเวลานั้นเองสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ดูกระจ่างตาท่ามกลางความสลัวแห่งหมอกควันซึ่งกำลังเคลื่อนไหวเข้ามาหาเธอช้าๆ แม้จะไม่แน่ใจว่าคืออะไร ทว่ารุ่งเช้าก็ลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัว เนื่องจากลักษณะของวัตถุที่กำลังเคลื่อนไหวมานั้นช่างคล้ายสัตว์ที่เธอขยะแขยงที่สุดในชีวิต
‘ไม่นะ ต้องไม่ใช่…’ หญิงสาวนึกภาวนาในใจให้สิ่งนั้นที่เธอต้องเจอไม่ใช่ “งู” แต่ดูเหมือนคำภาวนาของเธอจะไม่เป็นผล เพราะว่าเมื่อวัตถุดังกล่าวเคลื่อนเข้ามาใกล้รัศมีการโฟกัสภาพจนสามารถมองเห็นรูปร่างชัดเจน เพียงเท่านั้นรุ่งเช้ากรีดร้องแล้วเริ่มก้าวขาออกวิ่งในทันที เท้าทั้งสองข้างทำงานสอดประสานกับขาเล็กๆในการวิ่งเป็นอย่างดี ในความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้วิ่งหนีด้วยความเร็วสุดชีวิต แต่ทว่าเมื่อหันกลับไปมองไปครั้งใดเจ้างูเผือกยักษ์กลับเลื้อยเข้ามาใกล้เข้าๆโดยไม่ทิ้งระยะห่างอย่างที่ควรจะเป็น หญิงสาวหันกลับไปวิ่งต่อจนความเหนื่อยล้าได้เข้ามาครอบครองเรียวขาของเธอ เธอหันกลับไปมองอีกครั้ง จึงพบว่าเบื้องหลังนั้นว่างเปล่าสิ่งที่เธอวิ่งหนีหายไปแล้ว แต่เพื่อความไม่ประมาทหญิงสาวจึงวิ่งต่อไปด้วยหวังว่าจะทิ้งระยะห่างให้ไกลพอสมควร จึงค่อยๆผ่อนฝีเท้าที่นักกรีฑาทีมชาติใดในโลกคงจะวิ่งสู้การวิ่งด้วยความกลัวของเธอมิได้ลง ก่อนจะหยุด ณ จุดที่เธอรู้สึกว่ามีความสว่างมากว่าที่อื่นราวกับว่ามีแสงส่องมาจากเบื้องบนซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นมอง กำลังจะทรุดตัวลงนั่งหวังจะพักให้หายเหนื่อย ทันใดนั้นเองสิ่งที่เธอหนีมากลับเลื้อยเข้ามาจากด้านหลังเข้ารัดรอบตัวเธออย่างรวดเร็ว ความสากเย็นของเกล็ดงูพันอยู่รอบกายเธอจนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงเอวแล้วรัดแน่นเรื่อยๆจนเธอแทบจะยืนด้วยตัวเองไม่ได้แล้ว รุ่งเช้าหวีดร้องขึ้นด้วยความตกใจกับการจู่โจมของเจ้าสัตว์เลื้อยคลานที่เธอแสนเกลียด
‘อ๊ายยยย งู...แม่จ๋า ช่วยเช้าด้วย ออกไปนะ เจ้างูบ้า ออกไป๊’ ร่างบางของหญิงสาวตกอยู่ภายในวงรัดรึงของงูขาวตัวใหญ่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ส่วนหัวของมันโดนรุ่งเช้าจำเป็นต้องจับไว้แม้จะขยะแขยงเต็มทีหลังจากที่มันพยายามจะฉกเข้าไปที่ศีรษะของเธอราวกับว่าเป็นเป้าหมายของการกลืนกิน
‘อย่านะ ปล่อยๆ ปล่อย ปล๊อยยยยย’ แต่ว่าเจ้างูไม่ฟังเธอหรือว่าฟังไม่รู้เรื่องรุ่งเช้าก็ไม่อาจทราบได้ มันกลับเพิ่มแรงรัดขึ้นอีกประหนึ่งว่าจะทำให้เธอกลายเป็นเนื้อเดียวกันกับมัน พร้อมๆกับพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของหญิงสาวมากขึ้น จนหน้าเธอแทบจะชิดกับส่วนหัวของงู รุ่งเช้าทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าจับหัวมันไว้และจ้องลึกเข้าไปภายในดวงตาของงูคุมเชิง แต่ไม่ได้มีลักษณะตามที่ตางูควรจะเป็นทว่าแลดูกลับคล้ายนัยน์ตาของมนุษย์เสียงมากกว่าป้องกันไม่ให้มันเข้ามาใกล้กลับใบหน้าของเธอมากไปกว่านี้ ดวงตาคมดุสีน้ำเงินขอเจ้างูเผือกจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาของหญิงสาวทว่าไม่ ได้ส่อถึงความหิวกระหายในอาหารแต่อย่างใด กลับส่อแวววาววับชวนวาบหวามในใจและดูคุ้นเคยจนรุ่งเช้าไม่อาจจะละดวงตากลมโตของเธอไปจากมันได้ พลันนั้นเธอได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกอยู่ไกลๆ สมาธิในการจ้องมองและจับส่วนหัวงูไว้ก็หายไปกับการมองหาต้นเสียง เจ้างูยักษ์จึงถือโอกาสที่เธอเผลอฉกวูบเข้าที่ปากอิ่มของรุ่งเช้าอย่างรวดเร็วราวกับจะจุมพิต ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงพร้อมกับเสียงเรียก ชื่อเธอก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เฮือก...
รุ่งเช้าสะดุ้งตื่นสุดตัวจนลุกขึ้นนั่ง ทำเอาคนที่ก้มลงไปเขย่าตัวเธอเพื่อปลุกอยู่นั้นต้องดีดตัวออกห่างจากหญิงสาวแทบไม่ทัน ดวงตาสีนิลกลมโตกระพริบถี่เพื่อปรับสภาพ ก่อนจะมองไปรอบกายก่อนจะพบว่ารอบกายเป็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นตา ห้องของตัวเองจึงถอนใจอย่างโล่งอก คนที่พึ่งเกือบจะตกเตียงโดยไม่ทันตั้งตัวก็เดินกลับมานั่งบนเตียงข้างคนพึ่งตื่นพลางเอ่ยถาม
“เช้าเป็นอะไรหรือเปล่า ร้องเสียงดังโวยวายไปถึงข้างล่างโน่นแถมรุ่งปลุกตั้งนาน ก็ไม่รู้สึกตัว รุ่งห่วงแทบแย่” รุ่งเช้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ผุดอยู่ตามไรผม แล้วจึงหันมาตอบคำถามหญิงสาวอีกคนที่หน้าตาเหมือนเธอราวกับแกะออกจากพิมพ์ เดียวกัน
“เช้าฝันไม่ค่อยดีล่ะรุ่ง” รุ่งเช้าหันไปมองหน้าพี่สาวที่เกิดก่อนเธอเกือบชั่วโมงที่กำลังนั่งเช็ดหน้าเช็ดตาช่วยเธออยู่ข้างๆ
“ฝันว่าอะไรบอกรุ่งได้นะ เผื่อดีขึ้นไง” ใกล้รุ่งมองหน้าน้องสาวฝาแฝดที่กำลังแสดงความประหวั่นพรั่นพรึงออกมาทางสี หน้าด้วยความเอ็นดูด้วยรู้ว่ารุ่งเช้าเป็นคนที่อ่อนไหว แม้ภายนอกจะดูแข็งๆก็ตาม
ผู้เป็นน้องช้อนตามอง ก่อนตัดสินใจเล่าให้ฟังว่าเธอฝันพบเจออะไรมาบ้าง รุ่งเช้าเล่าไปก็รู้สึกประหลาดใจว่าทำไมจึงจำความฝันนั้นได้แจ่มชัดนัก แม้กระทั่งรอยจุมพิตจากงูเผือกตัวนั้นยังรู้สึกแผ่วบางติดอยู่ที่ริมฝีบางอิ่มของเธอ ทว่าหญิงสาวละเว้นการเล่าช่วงหลังไปเสีย ด้วยความอับอายจนไม่กล้าเอ่ยเล่า
เมื่อน้องสาวเล่าจบใกล้รุ่งก็อดไม่ไหวที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่าง กลั้นไม่อยู่ พลางเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาระหว่างการหัวเราะที่ จนรุ่งเช้าอดที่จะค้อนพี่สาวไม่ได้ ‘ดูสิอุตส่าห์เล่าให้เห็นใจดันขำไปซะงั้น’
ใกล้รุ่งกล่าวยิ้มๆ “โธ่ รุ่งก็นึกว่าเช้าฝันเห็นอะไรเข้า ฝันดีขนาดนี้ยังร้องซะลั่นบ้าน” ก่อนโอบรั้งไหล่คนที่ทำหน้ามุ่ย ปากยื่นรั้งเข้ามาหาตัวเองเบาๆอย่างปลอบโยน
“ก็เช้ากลัวนี่นา รุ่งก็รู้ว่าเช้าเกลียดงู ฝันเห็นงูแล้วดีตรงไหนไม่ทราบ” คนหน้ามุ่ยตอบเสียงกระเง้ากระงอดติดจะงอน เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากผู้เป็นพี่ไม่น้อย
“ไว้ถามเตยหอมแล้วกันว่าดีอย่างไร ตอนนี้ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ใกล้ถึงเวลาแล้ว” ใกล้รุ่งอ้างถึงเตยหอมหรือวิรากานต์เพื่อนสนิทของทั้งคู่ที่โทรมาบอกตั้งแต่เมื่อวานว่าจะเข้ามาช่วงก่อนเที่ยง พลางฉุดร่างบางๆ (แต่หนัก) ของแฝดน้องให้ลุกขึ้น
“เอ้ย ใช่แล้ว วันนี้ตักบาตรวันเกิด” สาวขี้กลัวพึ่งนึกออกว่าวันนี้จะตักบาตรวันเกิดรีบผลุดลุกวิ่งไปคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ใกล้รุ่งรีบปล่อยมือแทบไม่ทันก่อนส่ายศีรษะกลับอาการไม่รู้จักโตของแฝดผู้น้องที่กำลังจะครบยี่สิบห้าปีในอีกไม่ถึงชั่วโมงก่อนจะร้องบอก
“เช้า เดี๋ยวรุ่งลงไปเตรียมของตักบาตรก่อนนะ เสร็จแล้วลงไปช่วยยกด้วย”
“จ้าๆ” รุ่งเช้าตอบรับเสียงใสมาจากในห้องน้ำ
| จากคุณ |
:
กระปุกปุยเมฆ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 มี.ค. 53 14:39:45
|
|
|
| 
