เสียงเล็กๆในใจ

…เสียงเล็กๆในใจ…
ทำไมนะ เดี๋ยวนี้เจ้านาย เขาลืมไม่สนใจชั้น
แต่ก่อนนั้นเขาจะมีชั้นอยู่ข้างเคียงกายเสมอ
ชั้นยังจำได้ดีนะถึงอุ้งมือเขาอันอ่อนนุ่ม อบอุ่นหอมละมุน
เขาไม่เคยปฎิเสธการโอบอุ้ม ประคับประคองชั้นไปทุกแห่งหน
เขาเป็นคนเดียวที่ชั้นเต็มใจ ยินยอมโน้ม เอนเอียง เปิดเผยหมดตน
ให้สองเราได้แนบชิดกาย ชิดหน้า
และหลายครั้งได้แนบสนิทบนทรวงอกนุ่มอุ่น  เคลิ้มหลับสนิทไปทั้งเราสอง
เขาจะรู้มั้ย ชั้นคิดถึงจังกับช่วงเวลานั้นๆ
นี่มันผ่านพ้นไปแล้วหรือ ใครก็ได้ช่วยตอบที

แว่วเสียงหนึ่งกระซิบขึ้น
มันไม่ใช่เสียงใครอื่น นั่นคือ…เสียงเล็กๆในใจ…ของชั้นเอง
เชื่อชั้น อย่าคิดมากนะ
เจ้านายเรา เขาใช้เวลานานพอควรกว่าจะเลือกซื้อเราได้
มองทางโน้น ดูทางนี้ หยิบเล่มนั้น หยิบเล่มนี้
ดูปกหน้า แลหลังปก เปิดอ่านคำนิยมและสารบาญ ฯลฯ
ฉะนั้นเราต้องมีคุณค่าสิ เจ้านายถึงได้หยิบถือเราใส่มือเสมอ
นั่งอ่าน นอนอ่าน จนหลายครั้งเผลอหลับ
ปล่อยเราเคลิ้มได้งีบนอนหนุนอกอิ่มอุ่นนั้น
ยามใดที่เขาเปิดเปลื้องเราออกอ่าน เขาช่างน่าเอ็นดูจริง
สองแก้มยุ้ยแอบอมยิ้มแทรกด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
บางครั้งพยักหน้าเหมือนบอก “ โอ้ แม่จ้าว คิดได้ไง มุกนี้ ”
บางหนขณะอ่าน เขาเผลอเปิดดวงตาหน้าต่างใจ
ทอดสะพานตาอันแสนหวานซึ้งตรึงใจให้
โอ้ย โอ้ย เราได้ขวยเขินอายอยากปิดหนังสือกระโจนวิ่งหนีไกล
แต่ทว่า หลายครั้งนะ เรากลับได้เห็นบ่อน้ำใจ
มันเอ่อล้นใกล้พังเขื่อนดวงตา อันแสนเศร้าน่าสงสารเสียจับใจคู่นั้น
เชื่อเถิด เราเป็นสิ่งที่มีคุณค่าเสมอ เจ้านายไม่ปล่อยทิ้งเราหรอก
คงเพราะ เขาอยากได้เพิ่มพูนความรู้ ประสบการณ์เรื่องอื่นบ้าง
อย่างไรแล้ว เรามั่นใจ เราไม่ใช่หนังสือที่อ่านยากสำหรับเขา
วันหนึ่ง เขาจะกลับมา ช่วยเราเช็ดปัดฝุ่นกลับใหม่
ได้ย้อนคิดรำลึกถึง หยิบถือเราขึ้นอ่านวางคู่กายดั่งวันวาน

28 มี.ค.2553

เชิญชวนนะ
http://www.poppaganda.net/wp-content/uploads/2010/03/36th-national-book-fair-2010.jpeg

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 53 16:31:38

จากคุณ	: PANPISA
เขียนเมื่อ	: 28 มี.ค. 53 23:05:29