Sinner Redeems (๔)

๑. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9018703/W9018703.html
๒. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9026155/W9026155.html
๓. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9041329/W9041329.html

###

ทินาจัง @ นั่นสิเนอะ  เป็นเพื่อนกัน ^w^

คุณธารธารา @ ถ้าเกิดมีอะไรให้ชามูหมดไป   อิยาก็จะไปอยู่บนสุดของห่วงโซ่แทนเนอะ...
คิดไปก็ลำบากนะเนี่ย

น้อง penwings @ ทางออกต้องช่วย ๆ กันคิดน่ะ
เอ่อ  จะจิ้นก็ไม่ว่ากันนะ  แต่บอกไว้ก่อนได้เลยว่าตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องมันไม่มีอะไรหรอกอะ

คุณริเวอร์ @ ค่ะ  ที่จริงก็เป็นอย่างนั้น  บางทีก็เศร้าเหมือนกันเนอะ

คุณ Caje @ เพื่อพูดถึงความคิดตัวเองเกี่ยวกับระบบนิเวศแบบแปลก ๆ ละมังเน้อ (เหม่อ)

คุณ scottie @ อันนี้ต้องตามหากันต่อไปนะขอรับ

คุณเรียวรุ้ง @ มีคนแนะนำให้ดูอนิเมชั่นเรื่องนั้นเหมือนกันค่ะ  ลำบากใจแทนหมาป่าเนอะ

###

๔. Mercy

นัคทาพันแผลใส่ยาให้ใหม่แล้วก็ล้างมือ  บอกว่าจะกลับเผ่าชั่วคราว   เขาต้องขอให้คนอื่นช่วยดูแลพ่อสักพัก  และแจ้งพวกพี่น้องว่าตนอาจไม่อยู่นาน   แม้อิยาหนุ่มสาวที่ยังไม่แต่งงานมักอยู่ไม่ติดที่   แต่หายไปนานวันคนอื่นจะเป็นห่วงได้

"ข้าจะกลับมา  เจ้ากระดูกหัก  ข้าไม่อยากเคลื่อนย้าย   หากไม่ไหวจริง ๆ จะพยายามพาไปทิ้งไว้ที่นอกเมืองชามู  คงมีคนเอาตัวไปรักษาเอง"

เขาบอกอย่างนั้นแล้วก็จากไป สองสามวันจึงได้กลับมา โคเวนหลับสะลึมสะลือตลอดเวลาดังกล่าว  เขามีพลังน้อย   ร่างกายบาดเจ็บค่อนข้างสาหัสจึงเข้าสู่ภาวะกึ่งจำศีล   รอจนนัคทากลับมาแล้ว   เอาเลือดป้อนให้ก็ค่อยมีสติขึ้นมา

"อย่าให้เลือดข้าอีกเลย" ชาวชามูบอก

"ไม่ให้ก็ตายปะไร   ข้าบอกแล้วว่าไม่อยากดูเจ้าตาย" นัคทาตอบ "เจ้าอย่าห่วงเลย   อิยาแข็งแรงสร้างเลือดได้ไว  อีกอย่างหนึ่ง   ข้าไม่ได้ใช้มีดกรีดแล้ว  ใช้เข็มเจาะดูดออกมา  ไม่มีแผล  ไม่เจ็บอะไร”

แม้ปากพูดอย่างนั้น แต่ที่จริงชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกพิกลกับร่างกายของตัวเอง ก่อนนี้เขาไม่ใคร่สนใจร่างกายอิยามากนัก  เพราะไม่มีสิ่งมีชีวิตใกล้เคียงกันมาเทียบ   ทั้งไม่เคยให้เลือดใคร   แต่เวลานี้ได้ลองให้เลือดไปสองสามครั้ง   นัคทาจึงทราบความจริงว่า ยิ่งให้ไปร่างกายของเขายิ่งสร้างเลือดใหม่ได้เร็วขึ้น  เร็วจนน่ากลัว  ชวนให้อดนึกไม่ได้ว่านี่หมายความอย่างไร  ...อิยาเกิดมาเพื่อเป็นเหยื่อจริง ๆ หรือไงกัน   พอคิดเช่นนั้น  แม้สีหน้าเป็นอย่างไร  ในใจก็ขุ่นมัว

"ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรให้บ่อยเกินไป" โคเวนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอ่ยขึ้น “ขอบคุณนะนัคทา”

“ไม่เป็นไร”

นัคทาไม่ได้กลับเผ่า   จึงมีเวลาคุยกับเพื่อนมากขึ้น   ยามที่โคเวนไม่หลับ  ทั้งสองก็คุยกัน   อย่างไรก็ตาม   ไม่ช้านัคทาก็ได้สติว่าการแลกเปลี่ยนมากถึงเพียงนั้นนำปัญหามาให้เขาเช่นกัน  เขาพบว่าตัวเองเริ่มคิดไม่เหมือนเดิมกับชามู   ข้อมูลเข้ามา   ความคิดก็ต้องเปลี่ยนไป

แน่ละ  เขายังคงคิดว่าชามูเลวกว่าอิยา   เขาคิดว่าสังคมชามูเลวร้าย  แห้งแล้งอย่างยิ่ง   เขาไม่เข้าใจระบบรัฐและสวัสดิการของสังคมชามู  และเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นทำให้ชามูตัวใครตัวมัน  ไม่ต้องสัมพันธ์กับคนอื่นก็ได้  เขาคิดว่าชามูพึ่งพาสิ่งที่เรียกว่าเงินทองมากเกินไป  เพียงเอาเงินทองแลกมาก็ได้ของ  จึงไม่ต้องเป็นมิตรกับใคร   เขาเห็นว่าเพราะชามูเป็นอย่างนั้นจึงพากันเห็นแก่ตัว  เมื่อเอาเงินทองแลกมาได้   การพึ่งพาและครอบครัวจึงไม่มีความหมาย   เมื่อกระทั่งญาติพี่น้องไม่มีความหมายแล้ว  ไม่ว่าสัตว์  พืช  อิยา  หรือแม้แต่ชามูด้วยกันย่อมไม่มีความหมายอีกต่อไป  เป็นเพียงสิ่งช่วงใช้   บำรุงเลี้ยงเพียงตัวเองก็เพียงพอ   จะว่าไป  นัคทาก็วิจารณ์ถูกต้องหลายส่วนทีเดียว

แต่โคเวนชี้แจงให้เขาฟังว่าไม่ใช่อย่างนั้นเสียทีเดียว   ไม่ใช่ว่าชามูไม่ต้องการความสัมพันธ์   เพียงแต่สิ่งต่าง ๆ ซับซ้อนเกินกว่าจะเป็นไปได้เรียบง่ายอย่างในสังคมอิยา  นัคทาฟังไปครู่หนึ่งก็เริ่มรู้สึกประหลาด  เขาคิดว่าโคเวนพยายามจะบอกเขาว่าชามูก็มีหัวใจ เมื่อนึกอย่างนั้น  ชาวอิยาจึงตัดบททันที  เขาว่าเมื่อไรโคเวนดีขึ้น  จะพาออกไปข้างนอก  เล่าเรื่องความเชื่อของอิยาให้ฟัง

แต่นัคทาเป็นคนใจร้อน   สุดท้ายไม่ได้รอจนเพื่อนดีขึ้น   กลับทำรถเข็นขึ้นมาคันหนึ่งก่อน   เขาพาโคเวนออกไป   สอนเรื่องแผ่นดิน   เรื่องท้องฟ้า   เรื่องป่า   ตำนานมากมาย  โคเวนรับฟังเรื่องราวเหล่านั้น   แต่เขาคิดว่าในที่สุดแม้ตัวนัคทาเองก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ตนพูดหมดสิ้นกระมัง   นัคทายอมรับได้ว่าสิ่งทั้งปวงย่อมบำรุงเลี้ยงกัน   แต่เขาไม่ยอมรับความผูกพันระหว่างชามูกับอิยา

"อิยาบางคนว่าชามูเป็นเทพเจ้า   เป็นสิ่งสูงกว่าในระบบของการกินและการถูกกิน" ชายหนุ่มบอก "แต่ข้าไม่เชื่อ   ข้าคิดว่าไม่ถูก   ชามูไม่เห็นให้อะไรโลกสักอย่างเดียว   ชามูไม่ให้อะไรอิยาเช่นกัน  พวกเราไม่เหมือนกวาง  โคเวน  พวกเราไม่ต้องการเสือมาล่าเพื่อให้เหลือแต่ตัวที่แข็งแกร่งจึงอยู่รอด  และให้เผ่าพันธุ์แข็งแกร่งขึ้นสืบไป   เจ้าเข้าใจไหม โคเวน อิยาแม้แต่ที่พิการ ปัญญาอ่อน  ก็ยังมีจิตสำนึกมากกว่ากวาง  พวกเราคิดได้   พวกเรามีสติปัญญาเหมือนกัน"

"ข้าเข้าใจ"

"ก็มีแต่เจ้าที่เข้าใจ" นัคทาพูดเหมือนเปรย...ราวกับย้ำให้ตัวเองฟัง "มีแต่เจ้าคนเดียวที่เข้าใจ"

ระยะหลังที่โคเวนเล่าเรื่องชามู   นัคทาเริ่มไม่ยอมฟัง   เขายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าว่าผิดจากโคเวน  ชามูอื่น ๆ ที่เหลือล้วนเป็นศัตรู   แต่ที่จริง โคเวนคิดว่าการมีตัวตนอยู่ของเขาทำให้นัคทาต้องคิดซับซ้อนขึ้นโดยอัตโนมัติ   โคเวนเป็นตัวแทนของชามู...แม้จะแปลกผิดปรกติอย่างไร   เขาก็ยังคงเป็นตัวแทน   หากยอมรับว่าโคเวนมีหัวใจ   ก็ต้องยอมรับว่าชามูที่เหลือมีหัวใจเช่นกัน   เขาคงสร้างความลำบากให้เด็กอิยานี้ไม่น้อยเลย

แต่อะไรคือความผูกพันระหว่างชามูกับอิยา  โคเวนก็ไม่เข้าใจเช่นกัน  กระนั้นคนที่กินไม่ได้จนป่วยอย่างเขาย่อมเห็นด้วยกับนัคทา   ชามูเอาเปรียบอิยา   โคเวนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น  จึงต้องครุ่นคิดถึงวิธีการ  วันหนึ่ง  ยามที่ชาวชามูค่อยแข็งแรงแล้ว   เขาก็เอ่ยขึ้นมา

"ข้าคิดมาตลอด" ชายหนุ่มบอก "ข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า   ขอโทษที่ขาหัก  ลงจากเตียงไม่ได้  หากขายังดีจะคุกเข่าให้เจ้า  คนชามูเวลาขอร้องจริงจัง   ต้องคุกเข่าลง"

"เจ้าจะขอร้องอะไร"

"ข้าจะขอความช่วยเหลือ  ขอเวลา"

โคเวนตระหนักแล้วว่าความตายของตนไม่มีประโยชน์ ทั้งตัวเขาเองก็ไม่ต้องการห้ามนัคทาปกป้องอิยา แต่ถ้าหากเรื่องราวยังคงเป็นเช่นนี้   ก็จะมีการกินและการถูกกินไม่มีที่สิ้นสุด   ดังนั้นโคเวนจึงต้องการทราบว่าชามูกินอย่างอื่นไม่ได้จริง ๆ หรือ   ไม่มีทางอื่น ๆ อีกหรืออย่างไร   จริงอยู่  เขาทราบดีว่าเพียงรู้แค่นั้นไม่อาจแก้ปัญหา   แต่ถ้าหากว่ามีทาง   บางทีก็อาจไปได้ต่อไป

"มีเรื่องเล่าโบราณว่าเคยมีวัตถุให้พลังงานอย่างหนึ่ง   ผู้คนล้วนใช้วัตถุนั้น   เมื่อแรกมันมีมาก   คนก็ถลุงใช้ราวไร้ค่า  แต่ต่อมาใช้มากนักจนหมดสิ้น  คนก็ต้องพยายามแสวงหาสิ่งอื่นมาแทน  ยามวิ่งพล่านจะเอาชีวิตให้รอด  ย่อมนึกถึงทางอื่น ๆ ขึ้นมาได้   แต่ตอนที่ยังไม่ตายก็ไม่นึกหรอกกระมัง" ชาวชามูอธิบาย "ข้าคิดว่าชามูก็ไม่เคยคิดเรื่องนั้นเหมือนกัน   เพราะยังมีอิยาอยู่   แต่ในแง่หนึ่งเจ้าก็ถูก  ชามูเป็นกาฝาก   ไม่มีอิยาก็ตาย   ข้าอยากรู้...ไม่มีทางที่สามหรืออย่างไร   หากตัดสายสัมพันธ์นี้ได้   ทั้งสองฝ่ายก็จะเป็นอิสระจากกันและกัน   ข้าขอโทษที่ไม่อาจนึกทางที่ดีกว่านี้   จึงต้องขอเวลากับความสามารถของเจ้า   เจ้าอย่าเพิ่งทดลองเรื่องพลังได้ไหม   ข้าไม่มีความรู้เรื่องร่างกายและสารอาหารต่าง ๆ เลย   ช่วยข้าด้วย  ข้าจะเป็นคนลองกินเอง   หากพ้นเวลาที่เจ้ายินยอมช่วยไปแล้ว  ก็...ให้ถือว่าทำได้เพียงนั้นแล้วกัน  เจ้าจะทดลองเรื่องพลังกับร่างกายข้าหรืออะไร ก็ขอให้ทำได้ตามใจ"

นัคทานิ่งเงียบไปเนิ่นนาน

"เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้  โคเวน" ชาวอิยาถามในที่สุด

"ข้าขอโทษ   ข้าเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา" อีกฝ่ายบอก "ข้าเพียงอยากทดลองดู   นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่จะทำได้แล้ว  ไม่ควรเสียไป"

ในแง่หนึ่งก็โง่เขลาจริงหรอก  แต่ในที่สุดแล้ว  นัคทาย่อมทราบว่าโคเวนทำอย่างนั้นครึ่งหนึ่งเพื่อเผ่าตน  และอีกครึ่งหนึ่งเพื่อเขา  เพื่อไม่ให้มีการฆ่าฟันทำร้ายกันอีกต่อไป   เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรได้น้อยเหลือเกิน  แต่ในที่สุดเขาก็พยายามคิดเรื่องนี้ออกมา  พยายามทำ   นัคทาไม่มีวันคิดจะทำอะไรเพื่อชามู   แต่ถ้าหากโคเวนเองขอถึงเพียงนี้   เขาก็ไม่ทราบจะปฏิเสธได้อย่างไรเหมือนกัน

"เจ้า...กินอาหารมากกว่านี้" ชายหนุ่มบอกในที่สุด "ฟื้นฟูร่างกายโดยเร็ว  แล้วให้ข้าตรวจ  คราวนี้เพียงตรวจภายนอก  หรือใช้แสงส่องไม่ได้แล้ว   ข้าจะสอดกล้องเข้าไปทางหลอดอาหาร   และอาจต้องผ่านำเนื้อเยื่ออวัยวะภายในบางส่วนออกมาดู   ข้าจะพยายามสังเคราะห์เลือดอิยาเทียม   แต่เจ้าอย่าบ้าบิ่นกินลงไปทันที  ต้องทดลองให้แน่ใจก่อน...ลดความเสี่ยงให้เหลือน้อยที่สุด  ตกลงไหม"

"ตกลง  ขอบคุณนัคทา"

ด้วยเหตุนี้  ทั้งสองจึงทดลองกัน  

บางทีคงเพราะเป้าหมายถูกลดลงมาอยู่ระดับที่กำหนดคาดการณ์ได้   ดูมีขั้นตอนแน่นอน   ความเครียดเกร็งจึงค่อยลดลง   นัคทาก็ยังคงไปมาระหว่างฐานกับเผ่าตน   หายไปหลายวันค่อยกลับมาสักครั้ง   ระหว่างเวลาดังกล่าว  โคเวนยอมกินอาหารมากขึ้น   ร่างกายจึงค่อยแข็งแรง  ก็สามารถตรวจและผ่าตัดได้บ้าง  นัคทากลับมาก็ตรวจ  ทดลอง  เตรียมการต่าง ๆ สักทีหนึ่ง   บางทีทั้งสองก็พูดคุยกัน   ที่จริง  โคเวนกับนัคทาล้วนสนใจความแตกต่างและความคล้ายคลึงระหว่างชามูกับอิยาอยู่แล้ว  ยามได้ทดลองถึงเพียงนี้   ก็เกือบบอกได้ว่าทั้งคู่สนุกกับการเรียนรู้ทีเดียว

ผ่านไปนานพอสมควร  นัคทาจึงสังเคราะห์เลือดอิยาเทียมขึ้น  ในนั้นไม่มีสารอันตราย  ปลอดภัยถึงขั้นที่ชาวอิยากล้าฉีดเข้าเส้นตัวเองเป็นการทดลองขั้นสุดท้าย  ครั้นเห็นว่าใช้การได้  จึงเอาให้โคเวนกิน  ทว่าชาวชามูกินเข้าไปได้ไม่ถึงนาที  ก็อาเจียนออกมา

เขาอาเจียนรุนแรง  เหมือนตอนที่นัคทาเคยยัดเยียดให้กินอาหารและน้ำก่อนหน้านี้   แต่ตอนนั้นยังไม่เป็นเพื่อนกัน   จึงมีเพียงความหลากใจและแปลกใจ   เวลานี้เป็นเพื่อนกันแล้ว   นัคทาเห็นเพื่อนอาเจียนเลือดเป็นลิ่ม ๆ ก็หน้าซีดขาว   เกือบทำอะไรไม่ถูก   โคเวนหยุดอาเจียนได้แล้ว   นัคทาจึงเอาอ่างน้ำมาให้ล้างเลือดออกจากใบหน้าเนื้อตัว   ชาวชามูสิ้นแรงต้องนอนลง  แต่ยังพยายามบอกว่าตนไม่เป็นไร  ทดลองครั้งแรกไม่มีทางสำเร็จได้ทันทีหรอก   แต่อีกสักครั้งสองครั้งรับรองว่าสำเร็จแน่นอน

ทว่าครั้งที่สองก็ไม่สำเร็จเช่นกัน   และพอถึงครั้งที่สาม  นัคทาเริ่มชักเป็นฝ่ายไม่ไหว  เขาไม่เจ็บปวด  ไม่เป็นอะไร   แต่เพราะเป็นฝ่ายดูนั่นเองจึงรู้สึกกลัว   ที่จริง เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดโคเวนจึงป่วยในใจ   ความกลัวที่เคยเกิดกับโคเวน  ก็เกิดกับเขาเช่นเดียวกัน

ครั้นถึงครั้งที่สี่  โคเวนก็อาเจียนจนนอนติดเตียงลุกไม่ได้   แทบจะคายเอาอวัยวะภายในออกมา  นัคทาเห็นอย่างนั้นย่อมทนไม่ไหวอีกต่อไป   เขาว่าเลิกเถิด   โคเวนไม่ไหวแล้ว   ถ้าอาเจียนอีกครั้งจะต้องตาย   ตัวเขาเองก็ไม่ไหวเช่นเดียวกัน   คงไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตา

"ข้ายังไม่เป็นไรจริง ๆ" ชาวชามูพยายามบอก "ขอเพียงพยายามต่อไป..."

"ไม่หรอก  ข้าไม่ทำแล้ว"

"นัคทา"

"ข้าไม่ทำแล้ว  ข้าบอกแล้ว  เจ้าอย่ามาตายให้ข้าดู"

ทั้งสองทะเลาะกัน   ควรว่าทะเลาะกันรุนแรงอย่างยิ่ง   หากว่าโคเวนไม่เจ็บบอบเกือบตาย   คงถึงชกต่อยทำร้ายร่างกาย   แต่หลังจากที่ตะโกนสบถใส่กัน   ว่ากล่าวเป็นถ้อยคำหยาบคาย   สาดความกังวล  ความหวาดกลัว  และอื่น ๆ เข้าใส่กัน   อารมณ์ก็ค่อยซาลง   ยามอารมณ์ซาลงแล้ว   สิ่งอื่นที่อยู่ภายใต้ย่อมเผยออกมา  นัคทามองไปทางผนัง   โคเวนก็นอนมองไปทางเพดาน

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 53 19:31:47

จากคุณ	: ลวิตร์
เขียนเมื่อ	: 29 มี.ค. 53 17:06:35