PANTIP.COM : W9065528 ฝากรัก...ไว้...ข้างบ้าน : บทที่ 5 [ครึ่งหลัง] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

มะลิบาน ต่อค่ะ --->

เวลาเกือบหนึ่งทุ่มไฟในบ้านแฝดฝั่งขวาถูกเปิดสว่างโร่ ในขณะที่ฝั่งซ้ายยังคงปิด
สนิท หมู่บ้านแห่งนี้ค่อนข้างสงบเงียบพอมีเสียงครางกระหึ่มของรถปิกอัพคันโตดังขึ้น หม่องจึงได้
ยินและมองผ่านม่านออกมาดู แล้วก็จดจำได้ทันทีว่านั่นคือรถของวายุ

“พ่อยู!...พ่อยูกลับมาแล้ว” รอยยิ้มกว้างปรากฏชัดบนหน้ากลมป๊อกเมื่อได้เห็นชาย
หนุ่มร่างสูงโปร่งวัยเดียวกับรเมศที่ก้าวลงจากรถ “พ่อยู...พ่อยูมาแล้ว”

พร้อมเสียงเรียกเด็กชายก็ถลาไปที่ประตู โดยมีชเนาเซอร์ตามไปติดๆ ทันทีที่ประตู
เปิดออกเจ้าตัวจ้อยก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนชายหนุ่มอย่างดีใจสุดขีด หมาเน่าเองก็ยกขาหน้า
ขึ้นตะปบทำท่าไหว้ปลกอย่างคุ้นเคยกัน เพราะวายุเคยเป็นครูฝึกของเจ้าชเนาเซอร์

“โอเคหมาเน่า...นายไม่ต้องมาตะกายขาฉันขนาดนั้นก็ได้ กางเกงฉันเสียหมด”
พอเห็นครูฝึกพูดด้วยหมาเน่าก็เปลี่ยนมาแสดงโชว์ กระโดดหมุนๆ ด้วยมันหวังว่าถ้าทำถูกใจ จะได้
ขนมเป็นของขวัญ “วันนี้ไม่มีขนมมาฝาก สัญญาว่าวันหลังจะเอามาให้”

“ลุงหนวดอดเลย เต้นเก้อเลย...” เด็กชายหัวเราะเอิ๊ก “พ่อยูมาช้าจังฮะ...หม่องกับ
ลุงหนวดรอตั้งนาน”

“พ่อติดธุระนิดหน่อย...แต่ก็ยังมาทันใช่ไหม ปาร์ตี้ยังไม่เริ่มล่ะสิ”

“ฮะ...ยังคอยพ่อเมษอยู่ฮะ พ่อเมษไปรับ...” เด็กชายหลุบตาต่ำ นิ่งไปครู่หนึ่งก่อน
จะพูดต่อ “ไปรับคุณแคลีน...ไปตั้งนานไม่กลับสักที ไปบ้านคุณแคลีน”

“ทำไมเรียกคุณ เรียกแม่ก็ได้มั้ง เหมือนที่เรียกพ่อเมษ พ่อยู” ชายหนุ่มพอรู้ว่า
ความสัมพันธ์ของเด็กชายกับว่าที่แม่เลี้ยงไม่ดีนัก แต่ไม่คิดว่าจะห่างเหินถึงเพียงนี้ “เธอไม่ให้
เรียกเหรอ...” หม่องพยักหน้ารับอย่างขลาดๆ รอยยิ้มหายไปจากหน้ากลม “ถ้าไม่ให้เรียกแม่ ที
หลังเรียกป้าแคลสิ หรือยายแก่แคลีนก็ได้...ไม่ต้องไปเรียกคุณหรอก...ทำยังกับหม่องจะรู้ว่าคุณ
คืออะไร”

ประโยคตอนท้ายชายหนุ่มพูดกับตัวเอง แต่เด็กชายนึกว่าถูกตั้งคำถาม

“แปลว่าคุณครู...คุณแคลีนคงอยากเป็นคุณครูฮะ” หม่องหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็น
วายุทำหน้าล้อเลียน

ประจวบกับป้าสามใบเถาเดินออกมาต้อนรับ

ชายหนุ่มยกมือไหว้พี่สาวทั้งสามของเพื่อน
ดูเหมือนพวกป้าๆ จะดีใจที่เห็นเด็กชายยิ้มสดใส

“ยายมายด์ยังไม่กลับเหรอครับ” วายุถามกุมมิกาเมื่อเห็นบ้านแฝดข้างๆ ยังปิดไฟ
เงียบ “กลับดึกอีกตามเคย...แล้วมีใครเห็นเจ้าสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ขาวๆ น่ารักๆ ในบ้านหลังนั้นบ้าง”

“หม่องกับลุงหนวดเห็น มันชื่อปอมปอม น่ารักมาก...”

“ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม” วายุถามทีเล่นทีจริง “หมายถึงว่ายังวิ่งได้ ลืมตาได้”

“ฮะ...ยังซน ตอนแรกมันนอนนิ่งฮะ แต่พ่อเมษช่วยไว้ได้...”

“ยังไง...” ผู้มากวัยกว่าทั้งสี่คนต้องการให้เด็กชายขยายความ “เล่าให้พ่อฟังซิ”

หม่องเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง อย่างคนช่างเล่า...ป้าสามใบเถาดีใจที่วายุมา เพราะ
รอบตัวชายหนุ่มมักมีรอยยิ้ม ถึงบางทีจะสอนแนวคิดแปลกๆ ซึ่งไม่น่าเห็นด้วยนักให้หม่อง แต่ทั้ง
สามก็มั่นใจว่าชายหนุ่มก็เป็นคนดี

“...พ่อเมษดุพี่มายด์ใหญ่เลยฮะ” ทุกคนมองเห็นภาพเวลาที่รเมศไม่พอใจออก
โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับสัตว์ ชายหนุ่มจะโกรธง่ายกว่าปกติ “พี่มายด์ก็เถียงๆ พ่อเมษโมโห
...แล้วพ่อเมษหัวเราะด้วยนะฮะ ที่เพื่อนพี่มายด์บอกพี่มายด์จะขึ้นคาน...ว่าแต่คานอยู่สูงมั้ยฮะ ขึ้น
ยากมั้ย แล้วทำไมต้องสอยพี่มายด์ลงจากคานด้วยฮะ”

ทุกคนที่ได้ยินต่างหัวเราะขบขัน ยกเว้นก็แค่กุมมิกา ที่ตีหน้าบึ้งเมื่อวายุหันมามอง
เธอ รอยยิ้มนั้นบ่งบอกว่าไม่น่าไว้ใจ “...คานสูงมั้ยเหรอ...พ่อก็ไม่รู้ด้วยสิ เห็นทีหม่องต้องลอง
ถามป้ากุมแล้วล่ะ”

“ป้ากุมคานสูงมั้ยฮะ แล้วมีคนสอยลงมารึยังฮะ” เด็กชายถามพาซื่อ ทำให้วายุ
หัวเราะร่วน ส่วนภาวิณีกับพันชิตาก็ขำเช่นกัน แต่ก็พยายามซ่อนไว้เกรงพี่สาวจะโกรธ “แล้วไป
เกาะทำไมฮะ น่าอยู่เหรอ”

“ป้ากุมผู้มีประสบการณ์ตอบหน่อยสิครับ” วายุยังไม่เลิกเล่น

“นายยู! ฉันเพื่อนเล่นนายรึไง” กุมมิกาขึ้นเสียง ขณะที่ภาวิณีและพันชิตาเผลอ
ปล่อยยิ้มขำอย่างห้ามไม่ได้ ในขณะที่หม่องก็ยังไม่เข้าใจ “นายอย่าเป็นคนปากเสียเหมือนนายตัว
เล็กหน่อยเลย เข้าบ้านได้แล้ว จะได้มาช่วยยกเตาไปก่อไฟ...ชำนาญไม่ใช่เหรอ เห็นบอกว่าไปอยู่
ป่าอยู่เขากับนายตัวเล็กบ่อย!”

“ครับผม...” ชายหนุ่มหัวเราะ เผยให้เห็นลักยิ้มตรงข้างแก้ม เขามองตามกุมมิกา
และภาวิณีจนคล้อยหลังไป จึงได้หันมาพูดกับพันชิตาพร้อมกับปล่อยหม่องลงพื้น “...พี่พันธุ์ได้
เจอยายมายด์รึยังครับ”

“ยังจ้ะ เพิ่งรู้ยูรู้จักคุณมายด์ด้วย”

“ทำไมผมจะไม่รู้จัก ผมเป็นคนส่งน้องหมาตัวนั้นมาให้ยายมายด์กับมือ...บ้านหลังนี้
ผมก็เช่ามาจากพี่นพ...เช่าแบบถูกๆ เหมือนให้อยู่ฟรี พี่นพเพื่อนรุ่นพี่ที่เมื่อก่อนบ้านเก่าเราอยู่
ติดกัน...เรื่องมันยาว ไว้ผมจะเล่าให้ฟัง”

“ยาวแค่ไหนครับ” หม่องเงยหน้าขึ้นถาม

“ยาวพอสมควร...แต่เรื่องนี้ห้ามบอกพ่อเมษนะ เดี๋ยวแผนแตก”

หม่องทำท่าคิด มองดูหมาเน่าที่เอียงคอ เหมือนมันก็ทำหน้างงเช่นกัน

“แผนคืออะไรครับ! เพื่อนพี่มายด์ก็บอกมีแผน ใครๆ ก็ว่ามีแผน แผนที่เหรอฮะ”

“อะ...ท่าจะต้องอธิบายกันยาวจริงๆ” ชายหนุ่มพูดกลบเกลื่อน

ทั้งสามชวนกันจะเข้าบ้าน ประจวบกับรถของรเมศก็เลี้ยวเข้ามา หม่องเข้าไปหลบ
ข้างหลังวายุ พันชิตาเองก็สัมผัสได้ดึงความไม่สบายใจของเด็กชาย เธอเริ่มสะกิดใจคำพูดของ
กุมมิกาที่บอกว่าหม่องน่าจะรู้ตัวว่าแคลีนไม่ชอบ

“หม่องเป็นอะไร...” วายุก้มลงถามพยายามดึงตัวออกมา แต่เด็กชายไม่ยอม “หม่อง
ไม่ชอบป้าแคลเหรอ” ชายหนุ่มถามไม่อ้อมค้อม ซึ่งพันชิตาคิดว่าเป็นคำถามที่ไม่สมควรถาม
เท่าไหร่นัก

“ป้าแคลไม่ชอบหม่อง...” เด็กชายตอบเสียงเบาหวิว “ป้าเขาเกลียดหม่อง”

พันชิตารู้สึกใจหายที่ได้ยินอย่างนั้น หม่องทำท่าเหมือนจะร้องไห้โฮ

“ไม่เห็นต้องเศร้าเลยครับ...นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของหม่อง” ชายหนุ่มยกมือแตะศีรษะ
เล็กๆ อย่างจะให้กำลังใจและความกล้า “ถ้าเขาคิดจะมาเป็นแม่เลี้ยงหม่อง เขาต้องทำดีกับหม่อง
...พ่อเมษเป็นของหม่องนะ ไม่ใช่ของผู้หญิงคนนั้น ถ้าเธอทำให้หม่องไม่สบายใจ ก็บอกพ่อเมษ
เลย” เด็กชายส่ายหน้า “งั้นให้พ่อยูจัดการให้”

ยังไม่ทันที่หม่องจะได้ตอบ สองหนุ่มสาวที่ถูกเอ่ยถึงก็เดินเข้ามาสมทบโดยหอบเอา
เค้กก้อนโตมาฝากหวังง้อลูกชายที่หลบอยู่หลังวายุ

“นายมาถึงเร็วกว่าฉันนะเนี่ย” รเมศทักทายเพื่อน ก่อนจะนั่งลงเพื่อพูดกับเด็กชาย
“หม่องก็ติดพ่อยูแจเลย มาหาพ่อสิครับ พ่อซื้อเค้กไอศกรีมของโปรดหม่องมาฝากด้วยนะ”

หม่องเหลือบมองอย่างไม่แน่ใจ แต่ยังไม่ยอมออกมาจากหลังวายุ รเมศลอบถอน
หายใจ ขณะที่แคลีนยกมือไหว้พันชิตา โดยมีเจ้าชเนาเซอร์รีบเข้าไปสำรวจกล่องเค้กซึ่งมันเองก็
ชอบไม่แพ้เด็กชายติยะ

“หม่องโกรธพ่อเหรอครับ” เด็กชายไม่ตอบ รเมศส่งสายตาขอให้เพื่อนช่วย

รเมศมั่นใจว่าวายุสามารถจัดการกับคนได้ดีกว่าเขา ครั้งนี้ก็เช่นกันวายุรู้ว่าการจะให้
หม่องหายโกรธก็คือต้องแกล้งคุณป้าแคลีนตัวต้นเรื่องให้สำนึกเสียก่อน อย่างน้อยก็สมควรโดน
เอาคืน ข้อหาทำให้หม่องไม่สบายใจ ไม่ว่าเธอจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

“ชะเนา!” วายุเรียกเสียงกระชับ ชเนาเซอร์หันขวับมามอง ตั้งท่ารอฟังคำสั่ง
“ทักทาย แคลีน” ออกคำสั่งพลางใช้สัญญาณมือช่วย “ทักทายนายสาวหน่อยสิ...ไป!”

สิ้นเสียงสั่งหมาเน่าก็กระโจนเข้าใส่แคลีนจนเธอกรีดร้องเสียงหลง ถอยหลังกรูด
“อย่าเข้ามานะ เมษช่วยแคลด้วย ไปนะ คุณวายุ บอกให้มันหยุดสิ ไม่นะ!”

“โธ่เอ๊ย มันก็แค่ทักทาย ลูบหัวมันหน่อย มันก็เลิกแล้วล่ะ” วายุหัวเราะลงลูกคอ
มองดูภาพชเนาเซอร์พยายามยกสองขาไหว้ปลกๆ เมื่อเห็นหญิงสาวถอยหนี มันยิ่งกระโจนเข้าไป
เกาะ เป็นท่าทางที่ชวนขบขันยิ่งสำหรับคนมอง “ถ้าคุณไม่ลูบหัวมัน มันไม่ยอมนะ จะหนีทำไมเล่า
...นั่นหมานะคุณ ไม่ใช่เสือ!”

“เมษช่วยแคลด้วย...ไปนะเจ้าชะเนา!”

สิ่งที่ชเนาเซอร์ทำไม่ใช่เรื่องอันตราย รเมศจึงไม่ได้ใส่ใจ ดวงตาคมจับที่เด็กชาย
ซึ่งแอบมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้ากลมป๊อก
นั้น

“เมษคะ ให้หมาของคุณไปให้พ้นนะ กรี๊ดด! ไปนะ ชะเนาออกไปนะ!”

รเมศอยากทำอย่างที่แคลีนต้องการ แต่ขืนเขาทำตามง่ายๆ หม่องอาจจะงอนมาก
ขึ้น ที่สำคัญคือเขารู้ว่าชเนาเซอร์ไม่ทำนอกคำสั่ง มันก็แค่ทักทายหวังได้รับคำชม แต่ดูเหมือน
แคลีนจะไม่คิดอย่างนั้น เธอเอาแต่ร้องให้ช่วย กรีดร้องลั่นใช้มือปัดป้อง

“พอแล้วหมาเน่า!” กินเวลาพอดูกว่ารเมศจะบอกให้ชเนาเซอร์ถอยออกมา

“คุณสนุกอยู่ใช่ไหมคะเมษ” แคลีนดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือและเสื้อผ้าที่เกิด
จากการตะกุยของชเนาเซอร์ “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบหมา ยังปล่อยให้มันมายุ่งกับฉัน!”

ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะละสายตาจากแคลีนมาที่หม่อง ลองเรียกให้มาหาอีกครั้ง
แต่เด็กชายยังทำหน้าบึ้ง เรียกชเนาเซอร์ให้ตามเขาเข้าบ้านไป ทิ้งพ่อให้คอตกมองตามตาละห้อย
ดูท่าลูกชายจะโกรธจริง

“พี่พันธุ์ช่วยหน่อยสิ” พี่สาวปฏิเสธบอกว่าเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง เขาจึงหันมาที่
เพื่อน “ช่วยกันหน่อยสิวะยู”

“ง้อสาวได้...ก็ลองง้อลูกดูสิ” วายุบอกก่อนจะเดินผ่านหน้าเพื่อน ตามเด็กชายเข้า
บ้านไปบ้าง “หม่องเรามาก่อไฟกันดีกว่า...”

“ขอพ่อช่วยคนนะครับ!” รเมศไม่ยอมแพ้ รีบตามเข้าไปอุ้มเด็กชายขึ้น “หม่องครับ
พ่อขอโทษ...พ่อสัญญาว่าคราวหน้าจะไม่ทิ้งหม่องไปอีก อย่าโกรธพ่อนะ”

หม่องเหลือบมองขอคำปรึกษาจากวายุ เมื่อเขาพยักหน้าให้เด็กชายจึงยอมคืนดี

“แต่พ่อเมษต้องแกะปูให้หม่องกินเยอะๆ ด้วยนะฮะ”

“ครับ...แกะให้จนกว่าหม่องจะพอใจเลย”

ท่าทางคืนดีของสองพ่อลูกทำให้แคลีนไม่พอใจแต่เธอก็สามารถซ่อนมันไว้ได้อย่าง
มิดชิด เฝ้าบอกตัวเองว่ารเมศก็แค่ทำดีกับหม่องเพราะรู้สึกผิด ที่มีส่วนทำให้เด็กชายต้อง
กลายเป็นเด็กกำพร้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความเอาแต่ใจของเด็กจะทำให้เขาเบื่อไปเอง

:-: :-: :-: :-:
พลุ ยังมีต่อค่ะ ----->

จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew)

เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 10:46:33

ความคิดเห็นที่ 3

มะลิบาน ต่อค่ะ --->

:-: :-: :-: :-:

มายากลับเข้ามาถึงบ้านเกือบสามทุ่มสวนทางกับวายุ การที่ชายหนุ่มรีบออกไป
เพราะมานพโทรมาแจ้งข่าวว่ามายากำลังกลับบ้าน สถานการณ์ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะทำให้มายารู้
ว่าเพื่อนพี่ชายมาป้วนเปี้ยนที่บ้าน แต่ก่อนออกไปเขาก็ได้ส่งไม้ต่อให้พี่สาวคนโตของรเมศเป็นคน
จัดการตามแผน

“มาแล้วๆ” กุมมิกาซึ่งรออยู่ก่อนให้สัญญาน้องสาวทั้งสองคน “เดี๋ยวฉันจะแกล้ง
ออกไปโทรศัพท์ข้างนอกนะ พวกเธอเตรียมพร้อม...”

จอมวางแผนสั่งการ ก่อนจะรีบออกไปที่หน้าบ้าน ในจุดที่แสงไฟส่องถึงและมั่นใจว่า
มายาจะมองเห็น เธอเหลือบมองรถที่กำลังถอยเข้ามาจอดลานหน้าบ้านฝั่งซ้าย พยายามให้
แนบเนียน และเมื่อประตูรถถูกเปิดออก เธอแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์เสียงดัง ขึ้น และไม่ลืมที่จะ
แอบมองเงาของหญิงสาวที่กำลังลงจากรถ

“...จ้าแค่นี้นะ ไว้คุยกัน”

กุมมิกาแสร้งจบบทสนทนาทางโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่ามายามีท่าทางเหมือนจำเธอได้

“พี่กุมใช่ไหมคะ” มายารู้สึกคุ้นเสียงตั้งแต่แรก แต่ยังไม่แน่ใจจึงเดินเข้ามาหา “พี่กุม
จริงๆ ด้วย สวัสดีค่ะ”

“น้องมายด์? ตายจริง น้องมายด์จริงๆ ด้วย”

พันชิตาและภาวิณีที่แอบมองอยู่ส่ายหน้าน้อยๆ กับการเล่นละครของพี่สาว

“พี่กุม...มานี่ได้ยังไงคะเนี่ย” ทั้งสองทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอย่างคุ้นเคยกัน

กุมมิกาเห็นชัดว่ามายาไม่ได้สงสัยและดีใจกับการพบเจอครั้งนี้ แต่ทันทีที่เธอบอก
ว่าเป็นพี่สาวของรเมศ เธอก็เห็นอีกว่ามายามีอาการเหมือนยิ้มค้าง ก่อนจะตั้งสติได้จึงพยายาม
กลบเกลื่อน แต่ดูจะไม่ค่อยแนบเนียนนัก

“ทำไมเหรอจ๊ะ ตาเมษไปทำอะไรให้น้องมายด์ไม่ชอบใจรึเปล่า”

พันชิตากับภาวิณีส่ายหน้าพร้อมกันอีกครั้ง ทั้งสองนึกสงสารมายาที่มีสีหน้ากังวล ดู
เหมือนสาวเจ้าบ้านจะให้ความเคารพกุมมิกาอยู่มาก จึงพยายามถนอมน้ำใจ เคยได้ยินพี่สาวเล่าว่า
รู้จักมายา เพราะหญิงสาวเคยช่วยเหลือเธอจากการถูกกระชากกระเป๋า ทำให้ถูกชะตา จำได้ว่า
ตอนนั้นกุมมิกาชื่นชมเด็กสาวยิ่งนัก พูดถึงเสมอ แต่ไม่คิดว่าจะยังคบหาวาดฝันถึงขนาดจะมาจับคู่
ให้น้องชายตัวดี

“พี่ว่าน้องมายด์ต้องมีอะไรกับน้องชายพี่แน่เลย” จอมวางแผนตีหน้ากังวล “เพราะ
อย่างนี้แหละ พี่ถึงไม่อยากจะปล่อยให้ไปอยู่ไหนห่างตา แต่ถ้ามีอะไรก็บอกพี่ได้นะคะ”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ พี่กุมสบายใจได้”

“น้องมายด์ไม่ต้องเกรงใจพี่นะคะ ถ้านายตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกใจ ก็บอกพี่เลย เดี๋ยว
พี่จัดการให้...”

“นายตัวเล็ก?”

“ใช่จ้ะ...นายตัวเล็ก พี่เรียกน้องชายพี่อย่างนั้น” มายาคงหัวเราะออกมาเป็นแน่
หากไม่เกรงใจกุมมิกา เพราะไม่เคยคิดว่าคนอย่างคุณหมอหมาจะถูกเรียกว่านายตัวเล็ก “เมื่อก่อน
พวกพี่เรียกเจ้าตัวเล็กนะ แต่พอโตเขาไม่ยอมให้เรียก บอกว่าอายคนอื่น...ว่าแต่ทานข้าวมารึยัง
จ๊ะเนี่ย”

กุมมิการู้ว่าจะทำให้มายาวางใจเธอได้อย่างไร สิ่งแรกที่จะทำคือทำให้อีกฝ่ายรู้สึก
ว่าเธอให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ เพื่อจะได้ถือไพ่เหนือมือนายตัวเล็กที่ถูกเอ่ยถึง

“อ้อ...ยังค่ะ แต่ซื้อข้าวกล่องมาค่ะ”

“ดีเลยงั้นมาทานข้าวกัน...” กุมมิกาฉวยเอาถุงข้าวกล่องไปจากมือมายา ไม่ปล่อย
ให้เธอปฏิเสธ “นะจ๊ะ...มาทานข้าวกัน อุตส่าห์ได้เจอกัน”

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอมายด์ขอไปล้างหน้าล้างตา...พาปอมปอมเข้าไปนอนในบ้านก่อน
นะคะ เดี๋ยวมายด์ตามไปค่ะ”

ใช้เวลาไม่นานนักมายาก็กลับมาที่บ้านฝั่งขวา โดยมีกุมมิกาคอยต้อนรับ หญิงสาว
ถูกพาไปที่ลานหลังบ้าน บ่อยครั้งที่ครอบครัวของมายาใช้ตั้งเตาย่างทำอาหารทานกัน และทันทีที่
ประตูเปิดออกสู่ด้านหลัง สิ่งที่เธอเห็นเป็นอันดับแรกคือนายรเมศกำลังอยู่หน้าเตาบาร์บีคิว มี
หม่องคอยเป็นลูกมือ ชเนาเซอร์ยื่นคอรออาหารอยู่ไม่ห่าง ขณะที่ไกลออกไปแคลีนนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้
นั่งเล่น ซึ่งมีอาหารวางอยู่เต็ม

กุมมิกาแนะนำให้มายารู้จักภาวิณีและพันชิตา จังหวะเดียวกับที่คุณหมอหมาเงย
หน้ามาเห็นเข้าและมีอาการเหมือนอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำเหมือนไม่สนใจ นั่นส่งผลให้มายาเชิด
หน้าใส่บ้าง แต่แสดงออกไม่โจ่งแจ้งนักด้วยเกรงว่าคนอื่นจะสังเกตเห็น

“ตาหม่องป้าพาใครมาทานข้าวกับเราเห็นรึยัง?” กุมมิกาเรียก

“พี่มายด์...” เด็กชายดีใจรีบวิ่งเข้ามาทักทาย เช่นเดียวกับชเนาเซอร์

“คุณมายา?” แคลีนดูจะจำเธอได้และค่อนข้างแปลกใจ “โลกกลมจังค่ะ”

“รู้จักกันเหรอจ๊ะ” ป้าสามใบเถามีสีหน้าแปลกใจ ไม่ต่างจากรเมศ

ชายหนุ่มไม่คิดว่าแฟนสาวจะรู้จักกับสาวข้างบ้าน แต่ก็ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร
เสียงโทรศัพท์ของแคลีนก็ดังขึ้น เธอแยกออกไปรับสาย ครู่ต่อมาก็ขอตัวกลับ บอกว่ามีนัดกับ
เพื่อน เธอขอให้รเมศไปด้วยแต่เขาปฏิเสธเพราะเพิ่งคืนดีกับหม่อง ขืนออกไปอีกคงได้โดนโกรธ
แต่กระนั้นเขาก็จะขับรถไปส่งเธอที่งานวันเกิดเพื่อน

แคลีนยอมลงให้เมื่อนึกถึงเรื่องการหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้น

“พี่กุม...ผมไปส่งแคลก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเข้ามาไม่นานหรอก...”

กุมมิกาไม่ได้ต้องการอย่างนั้น เธออยากให้น้องชายอยู่กับมายา

“จะกลับแล้วเหรอ...พอดีเลยยายภากับยายพันธุ์ก็จะกลับพอดี” ทั้งสองสาวที่ถูกเอ่ย
ถึงมองหน้ากัน ก็คุยกันไว้ว่าวันนี้จะนอนกับตาหม่อง “งั้นนายตัวเล็กไม่ต้องไปหรอก ให้ยายพันธุ์
ขับรถไปส่งคุณแคลเลยละกันจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมานะ ได้ใช่ไหมยายพันธุ์”

เมื่อโดนกุมมิกาคะยั้นคะยอมีหรือแคลีนจะกล้าขัดใจ...ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่
กุมมิกาต้องการ เธอรอให้รเมศกลับมาจากออกไปส่งแฟนสาว และใช้โอกาสนี้เพื่อให้น้องชายและ
มายามีโอกาสได้ทำอะไรร่วมกัน เธอจัดการเลือกกุ้งและบาร์บีคิวมาชุดใหญ่ยกไปให้มายา

“น้องมายด์พี่รบกวนช่วยนายตัวเล็กย่างหน่อยนะคะ” กุมมิกาบอกทำตาใส ส่งผล
ให้รเมศและมายาเบือนหน้ามองสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“พี่ไม่ไว้ใจน้องชายพี่” รเมศไม่เข้าใจว่าพี่สาวจะมาไม้ไหน เพราะเขาก็นั่งย่างของ
พวกนี้อยู่เป็นนานไม่เห็นว่าอะไร “น้องมายด์ก็รู้ ผู้ชายไม่ค่อยระวัง ย่างอะไรทีก็ไหม้เกินไป”

“อ้อค่ะ” มายาตอบรับแบบงงๆ “แต่บอกไว้ก่อนนะคะ มายด์ก็ไม่เก่ง”

“ต่อให้ไม่เก่งก็คงดีกว่าตาเมษล่ะ ตาหม่องมานี่เร็ว...ป้าจะแกะปูให้”

“ครับ หมาเน่าตามมาเร็ว ป้ากุมจะแกะปูให้หม่ำ”

ภายใต้แสงจันทร์สองหนุ่มสาวช่วยกันย่างของสดอยู่หน้าเตา ช่างเป็นภาพที่แสน
โรแมนติกในสายตาของกุมมิกา เธอชี้ชวนให้หม่องดู และถามว่าเด็กชายชอบมายาไหม เด็กชาย
ตอบพาซื่อว่าชอบ เธอจึงบอกว่าถ้าชอบก็ต้องช่วยกัน

“ช่วยอะไรฮะ”

“ช่วยทำให้สองคนชอบกัน...เป็นแฟนกันไงจ๊ะ” คุณป้าจอมวางแผนบอก

“แต่พ่อเมษมีแฟนแล้ว...” หม่องเข้าใจคำว่าแฟนเพราะที่โรงเรียนอนุบาล เขาก็เคย
มีแฟน และเด็กชายก็รู้ว่าแฟนต้องมีทีละคนจึงจะดี “มีอีกไม่ได้หรอกฮะ ปวดหัวตาย เดี๋ยวแฟนตี
กัน”

“เหรอจ๊ะ” กุมมิกายิ้มรับเก้อๆ ไม่รู้จะตอบเด็กชายอย่างไรเพราะโดนเด็กสอนเข้าให้
แล้ว เธอแกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนโดยการส่งปูอัดให้ชเนาเซอร์ที่ยกมือไหว้ขออยู่ข้างๆ หางตา
เหลือบมองไปทางสองหนุ่มสาวที่ดูเหมือนจะเริ่มคุยกัน

“ปอมปอมเป็นไงบ้าง?” รเมศถามขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบๆ ดวงตาคมยังจับจ้อง
ที่ของย่างบนเตา เวลาผ่านไปพักใหญ่อีกฝ่ายยังไม่ตอบ เขาจึงถามซ้ำ “หมาคุณเป็นไงบ้าง!”

“ก็สบายดี” หญิงสาวตอบอย่างเสียไม่ได้ สมาธิยังจับอยู่ที่ของบนเตาที่เธอย่างหวัง
ให้ออกมาดีที่สุด

“พามันเดินทาง...ระวังมันเมารถเอา” อีกฝ่ายบอกน้ำเสียงราบเรียบ แต่มายากลับฟัง
แล้วขัดหู เธอย่นจมูกไม่พอใจ “พี่ชายคุณบอกว่ายังให้วัคซีนไม่ครบ แสดงว่าภูมิคุ้มกันยังไม่ดี
เวลาคุณพามันไปไหนก็ระวังหน่อยละกัน อย่าเพิ่งให้ไปใกล้สัตว์ตัวอื่นที่ไม่แน่ใจว่ามีโรคมั้ย อย่า
ปล่อยลงพื้นที่ไม่สะอาด เรื่องคนที่จะอุ้มจะจับก็เหมือนกัน ต้องให้ล้างมือก่อน...แล้วระวังเรื่องการ
ให้อาหาร...”

“ฉันรู้แล้วละนา...” มายาขัดใจเริ่มเสียสมาธิ สายตาไม่ได้จับที่ของย่างบนเตา “ไม่
จำเป็นที่จะต้องให้คนนอกอย่างคุณมาบอกปาวๆ หรอก”

“ผมบอกเพราะผมห่วงชีวิตของสัตว์ในมือคุณ ไม่ได้อยากยุ่งกับคุณหรอกครับคุณ
มายา พี่ชายคุณฝากปอมปอมไว้กับผม ผมก็ทำตามหน้าที่”

“แต่คุณก็ละเมิดสิทธิส่วนตัวของฉัน...”

“ตรงไหนไม่ทราบ...ผมก็แค่ถามดู คุณจะมาหัวเสียอะไรนักหนา”

“ก็คุณทำเหมือนฉันเป็นคนไม่ได้เรื่อง” มายาเริ่มเสียงดัง แต่พอนึกได้ว่ามีกุมมิกาอยู่
ด้วยก็ลดเสียงลง

มีการถกเถียงกันไปมาอยู่หลายยก ต่างฝีปากสูสี ไม่มีใครยอมใคร

“...อย่ามาเจ้ากี้เจ้าการกับฉันมาก ไว้ถึงเวลาฉันทำไม่ได้ ค่อยมาด่าว่าฉันก็ยังไม่
สาย”

รเมศยักไหล่ดวงตาคมไม่ได้เงยขึ้นสบตาคู่สนทนาสักนิด ในขณะที่เธอกลับเอาแต่
จ้องหน้าเขา ยังไม่รู้ตัวว่าหลงกลคุณหมอหมาเสียแล้ว มารู้ตัวอีกทีเมื่อได้กลิ่นไหม้ๆ โชยมาแตะ
จมูก และยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้แต่ไม่ยอมบอกเธอ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มยียวนนั้น
“นายตั้งใจใช่ไหม”

เขาไม่ตอบแต่คีบของย่างใส่จานเสร็จก็รีบไปทางพี่สาว “เสร็จแล้วครับ”

“หม่องจะกินปูอีก หม่องชอบกินปู” เด็กชายกระโดดโลดเต้น “แกะปูหน่อย”

มายานึกหมั่นไส้ผู้ชายที่เหลือบมองเธอนัก แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอเสียรู้เขา
ไปแล้ว

“เสร็จแล้วเหรอคะ...ยกมาเลยค่ะ น้องมายด์...ต้องน่าทานแน่เลย” กุมมิกาอึ้งไปเมื่อ
มองของดำเป็นตอตะโกในจานที่มายายกมา ใช้เวลาเกือบอึดใจจึงรีบหัวเราะกลบเกลื่อน เพราะ
ต้องการให้กำลังใจเจ้าของผลงาน “ไม่เป็นไร...ยังทานได้”

“งั้นพี่กุมก็รับไปละกัน แบ่งกับคุณมายด์ของพี่คนละครึ่ง อย่าให้เสียของ...ทาน
เสร็จพรุ่งนี้ก็ไปตรวจหามะเร็งกันได้เลย...ไหม้ขนาดนี้ยังบอกว่าทานได้!”

“พูดมาก!” พี่สาวฟาดมือลงที่แขนน้องชายตัวดี ก่อนจะหันมาทางมายา “ไม่ได้ไหม้
ขนาดนั้นซะหน่อย น้องมายด์อย่าคิดมากค่ะ แกะเปลือกออกก็ทานได้”

“แต่มันไหม้ถึงเนื้อเลยนะฮะ” หม่องแสดงความคิดเห็นซื่อๆ “ลุงหนวดก็ไม่กินแน่
เลย ขมแย่...”

รเมศหัวเราะร่วน ขณะขยับหนีมือพี่สาวที่ทำท่าจะฟาดใส่เขาอย่างนึกหมั่นไส้
ส่วนมายาก็กัดฟันกรอด ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ...อย่าให้ถึงคราวฉันละกัน! นายตัวเล็ก!’

พลุ <<<จบตอนค่ะ>>>

จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew)

เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 10:48:59