Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
Sinner Redeems (๕)  

๑. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9018703/W9018703.html
๒. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9026155/W9026155.html
๓. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9041329/W9041329.html
๔. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9054093/W9054093.html

###

น้อง penwings @ นั่นสิ  เรื่องจะไปจบตรงไหนไม่รู้เนอะ...เงอ

คุณ scottie @ นั่นสินะขอรับ (เริ่มเข้าโหมดเดียวกะวิดามอรี)

คุณ Caje @ ทำไมต้องหวังว่าคงไม่ใช่ล่ะ

ทินาจัง @ ทางมันจะมาในเวลาที่ไม่ได้คาดคิดอะจ้า (และในรูปแบบที่ไม่คาดคิดด้วย)

คุณกาปอมซ่า @ ขอบคุณค่า  เป็นช่วงที่ของที่เขียนไว้นานไหลออกมาจากไหดอง  มันเลยดูเยอะน่ะค่ะ

คุณวารี @ เจอกันวันที่สี่ค่า :)

คุณ river @ อ้าว มีเล่มหนึ่งถึงสี่อยู่ที่โซนบุฟเฟต์น่ะค่ะ แบบสิบเล่ม 499 บาท เขาบังคับให้ซื้อเป็นอย่างนั้น  คนเขียนยังว่าถ้ามีเหลือจะไปเอามาบ้าง  เพราะที่บ้านไม่เหลือแล้วน่ะค่ะ^^''

คุณเรียวรุ้ง @ ขอบคุณค่า^^

###

๕. สัตว์ร้าย

ยามพูดถึงวิธีกินที่ถูกต้อง  สีหน้าของโคเวนก็เปลี่ยนไป   เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง   ก่อนจะบอกออกมา...ไม่มีใครในเมืองชามูทำอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว

"เหตุใดไม่ทำ" นัคทาหลากใจ

"...มันผิด" ชาวชามูตอบ  ครั้นแล้วเขาก็ชะงัก  ยามพูดว่าผิด  ค่อยนึกได้ว่าตนกำลังพูดกับคนอีกเผ่าพันธุ์หนึ่ง  ซึ่งแทบไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับชามูเลย

สังคมเกี่ยวพันกับจารีตประเพณีอย่างยิ่ง  มันคือสิ่งกำหนดว่าอะไรถูกและผิด  แม้ไม่ได้หมายความว่าคนทั้งสังคมจะกระทำตามหลักเกณฑ์นั้น แต่แนวคิดบางประการจากหลักเกณฑ์ก็ยังคงครอบงำอยู่อย่างช่วยไม่ได้   เรื่องอย่างการร่วมเพศกับอิยา  หรือการ "กินอย่างถูกวิธี" ที่นัคทาบอก  ล้วนเป็นสิ่งที่สังคมชามูเห็นว่าผิด  แม้จะมีคนทำ  คนเหล่านั้นก็จะต้องปกปิด  มิฉะนั้นย่อมถูกติเตียน  แม้ไม่แยแสก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงคำนินทา   กฎเป็นเพียงสิ่งตั้งขึ้นมา   แต่สังคมก็จะลงโทษผู้ทำผิดทางใดทางหนึ่งอยู่นั่นเอง

"ไม่มีใครกินอาหารอย่างถูกต้องหรือ" นัคทายังคงงุนงง "แล้วร่างกายเจ้าจะเป็นอย่างนั้นไปทำไม   นี่โคเวน  จะมีเรื่องเลวร้ายเมื่อกินอาหารแบบนั้นหรือไง"

"ไม่มี ...ไม่คิดว่ามี" อีกฝ่ายบอก "แต่มีความเชื่อว่าชามูคนใดกลับไปกินวิธีนั้น  จะเกิดเรื่องเลวร้าย  ข้าคิดว่าที่เมืองอิยาคงมีเรื่องอย่างนั้นไม่ใช่หรือไง เรื่องต้องห้ามที่อาจจะไม่มีเหตุผล เช่นที่เจ้าเคยเล่าว่าถ้าผู้หญิงท้องเดินในทางเสือ  ลูกที่ออกมาจะมีวิญญาณเสือ  เป็นลูกที่ไม่ดี"

"อ้อ" นัคทารับในคอ  แน่นอนว่ามีเรื่องอย่างนั้น  ...เรื่องที่ทำแล้วอาจเกิดอันตราย  สิ่งต้องห้ามต่าง ๆ ทั้งที่เกี่ยวกับการร่วมเพศ  การดูแลบิดามารดา  หรือมารยาทสังคมอื่น ๆ   ว่าไปเขาก็นึกได้ว่าชามูกินอิยา  แต่อิยาย่อมไม่กินอิยา และอิยาจะไม่กินชามูเด็ดขาด กระทั่งจำเป็นถึงตาย บางคนก็อาจจะไม่กล้ากิน การกินสิ่งมีชีวิตใกล้เคียงกันก็เป็นข้อห้ามหนึ่งในระบบสังคมของอิยา

"อีกอย่างหนึ่ง ยกเว้นคนยากจนที่สุดแล้ว ก็ไม่มีใครดื่มแต่เลือดหรอก" โคเวนบอกต่อไป "จึงไม่จำเป็นต้องกินแบบนั้นอีกแล้วกระมัง"

"อย่างนั้นหรือ" อีกฝ่ายยังคงค่อนข้างแปลกใจ ว่าไปแล้ว ส่วนหนึ่งที่บอกให้โคเวนกินให้อิ่มสักครั้ง ก็เพราะชาวอิยาอยากเห็นชามูในสภาพดังกล่าวเช่นกัน   เขาแปลกใจเสมอที่โคเวนไม่แสดงลักษณะนั้นออกมา  ถึงกับเคยสงสัยว่าโคเวนพิการหรือจึงทำไม่ได้  แต่ยามตรวจดูแล้ว  ก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่พิการแต่อย่างไร  กล้ามเนื้อยังไม่ตาย   เส้นประสาทอื่น ๆ ก็เป็นปรกติดี

"ทำให้ข้าดูได้ไหม" นัคทาถามต่อไป "อยากเห็นสักครั้ง"

"ทำได้ แต่อันตรายกับเจ้า" ชาวชามูบอก "เพราะเมื่อไรที่กินอย่างนั้น จะหยุดไม่ได้จนกว่าจะอิ่ม   เหมือนเมาเหล้าไม่รู้สติอะไรเลย   คิดดูแล้ว  อาจจะเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนั้น   จึงไม่ทำกันกระมัง"

เขาเห็นนัคทาแปลกใจสงสัย   ก็คิดว่าไม่ช้าจะจากกันแล้ว   เมื่อคนหนึ่งเป็นชามู   คนหนึ่งเป็นอิยา   คงไม่มีทางได้พบกันอีก   หากนัคทาต้องการอะไร  ถ้าทำได้ก็ควรทำให้สักครั้งไม่ใช่หรือ   ที่จริงก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรถึงเพียงนั้น  อีกอย่างหนึ่ง  นัคทาก็เป็นคนนอกวัฒนธรรม   ย่อมไม่เห็นว่าดีหรือร้าย  ไม่รู้สึกถูกเหยียดหยามลบหลู่หรือไม่สุภาพถ้าเขาทำออกมา

"ทำให้ดูได้  แต่เจ้าต้องมัดข้าไว้  ใช้เชือกแบบเดียวกับที่ใช้เมื่อตอนจับข้ามา...มัดครึ่งตัวตั้งแต่เอวลงไป  อย่าให้ขยับได้" โคเวนบอก "นอกจากนั้น...มีโลหะอย่างหนึ่ง   ไม่รู้ว่าที่เผ่าเจ้ามีหรือเปล่า"

ยามเขาบรรยายโลหะดังกล่าว  นัคทาก็ว่ามี   ลักษณะต้องตรงกัน   ที่เผ่าเขาใช้โลหะนั้นในพิธีกรรม   คนระดับสูงบางคนอาจมีไว้เป็นภาชนะใส่อาหาร   มีเหมืองโลหะนี้อยู่ไกลออกไป   อิยาถลุงแร่ง่าย ๆ ได้  นำมาตีทำเครื่องประดับก็เป็น

"ข้ารู้สึกเหมือนว่า สังคมของเราถูกแยกด้วยกาลเวลา" โคเวนอดตั้งข้อสังเกตไม่ได้ "พัน...สองพันปี  ไม่รู้เหมือนกัน"

"แต่ถ้าหากชามูกล้าแบ่งปันความรู้   ภายในสองรุ่น   เวลาสองพันปีก็จะไม่มีความหมายอีกต่อไปไม่ใช่หรือ" นัคทาตอกกลับ

"แต่อิยาก็อาจจะไม่เป็นอิยา   สังคมซับซ้อนขึ้น   วิธีคิดย่อมต้องเปลี่ยนแปลงไป"

นัคทาส่งเสียงหึในคอ  แต่เขาก็รู้ว่าเพื่อนพูดจริง  จึงเพียงถามต่อไปว่าแร่นั้นให้ทำอย่างไร  โคเวนก็ว่าถ้าหากมีแร่นั้นที่ถลุงทำเป็นอาวุธหรือของแหลมแล้ว  ให้นำติดตัวมาด้วย  ถ้าหากเขาคลั่ง   ให้แทงปลายแหลมใส่จนกว่าเลือดจะไหล   เมื่อไรทำอย่างนั้นได้   เขาจะหายคลั่งเอง

"เจ็บก็หายคลั่งไม่ใช่หรือไง"

"ไม่ใช่   หากไม่ใช้โลหะนี้   ยามพวกข้าคลั่ง   จะฟันแทงไม่เข้าเลย"

นัคทาทำตามที่บอก  เขากลับไปรื้อค้นที่บ้าน  พ่อเป็นผู้เฒ่า  ก็มีอาวุธที่ทำจากโลหะดังกล่าวอยู่  ที่จริงโลหะนี้ไม่ดี อ่อนนิ่มไม่เหมาะเป็นอาวุธ ใช้ได้แต่ในพิธีกรรม  นัคทาจึงไม่สนใจมาก่อน  เขาหยิบมันติดมือมาโดยไม่ได้ขอ   เพราะคิดว่าใช้เพียงชั่วครู่เท่านั้น  อีกอย่างหนึ่งช่วงนี้ไม่มีพิธีอะไร  อย่างน้อยก็จนกว่าพระจันทร์จะเต็มดวง   ซึ่งยังเหลืออีกสองสามวัน

เขาพยุงโคเวนนั่งลงบนเก้าอี้  มัดตั้งแต่เอวลงไป  ยึดไว้ไม่ให้ลุกขึ้นยืนได้  ที่จริงเขาคิดว่าโคเวนเจ็บขนาดนี้  ยามปรกติยังลุกแทบไม่ไหว  จะไปมีปัญญาทำอะไร  แต่อีกฝ่ายยืนยันว่าเมื่อเข้าสู่สภาพนั้นแล้ว  ไม่ว่าอะไรก็จะเปลี่ยนไป นัคทาจึงทำตาม  ครั้นทำเสร็จแล้ว โคเวนก็บอกให้เขาออกไปข้างนอก  อีกสิบนาทีค่อยกลับมา   และให้ถือโลหะดังกล่าวไว้ให้ดี

"ยื่นมือให้ข้าอย่างเดียว...อย่าเข้าใกล้" ชายหนุ่มบอกต่อไป "จำได้ไหม  มือข้างที่ไม่ถนัด"

นัคทายกไหล่นิดหนึ่ง   คิดว่าจู่ ๆ โคเวนก็จุกจิกวุ่นวายไร้สาระ   ขี้กังวลราวกับผู้หญิง   แต่เมื่อเพื่อนบอกอย่างนั้นจึงทำตามที่ขอ  เขาออกจากห้อง  ปิดประตูไว้   อีกสิบนาทีจึงกลับมา   ยามกลับมาอีกครั้ง   ก็เห็นโคเวนนั่งก้มหน้าอยู่   แขนทั้งสองทิ้งลงข้างตัว

"โคเวน..."

ชาวชามูเงยหน้าขึ้น  ไม่ทราบว่าเขาจำชื่อตัวเองได้หรือไม่  เพราะใบหน้าว่างเปล่ายิ่งนัก   แวบแรกที่เห็น  นัคทาก็สะดุ้งในใจ  ดวงตาสีเขียวของโคเวนกลายเป็นสีแดง   นอกจากนั้น...บางอย่างในสีหน้าก็เปลี่ยนไป   ทำให้เกือบจำไม่ได้  ปรกติแม้โคเวนจะวางเฉยไม่ใคร่พูดมาก  แต่เขาเป็นคนอ่อนไหว ใบหน้าของโคเวนจึงมีความเศร้าอยู่จาง ๆ เสมอ  มีลักษณะของคนที่อึดอัดคับข้องเพราะรู้สึกอะไร ๆ มากเกินไป  ทว่าในตอนนี้ ใบหน้าของโคเวนไม่มีอะไรอย่างนั้น  ราวกับเขาถอดความรู้สึกรู้สาทิ้งหมดสิ้นแล้ว   โคเวนกลายเป็นสัตว์ป่า  ร่างกายของเขาก็เปล่งรังสีร้ายออกมา  ...สัตว์ป่าโดยแท้  เป็นผู้ล่า...เห็นแก่ตัวและทรงพลัง   ยามโคเวนจ้องมา   นัคทาก็รู้สึกชัดเจนว่าตนกลัว

ยามเห็นอิยาอยู่ตรงหน้า  ชาวชามูแสยะเขี้ยว  เขามีเขี้ยวยาวอีกชุดในปากจริง ๆ ...เขี้ยวนั้นยามปรกติมีกล้ามเนื้อยึดไว้จึงมองเห็นไม่ชัด  สันจมูกของเขาย่นราวกับเสือ  ไหล่ตลอดแขนเกร็งเป็นกรงเล็บอย่างชัดเจน   เขาดิ้นดึงดันคล้ายคิดพุ่งเข้าใส่  น้ำลายไหลออกจากข้างปากเหมือนสัตว์หิวโหย  ร้องคำรามคร่ำในคอ   เขาดิ้นแรงจนนัคทาไม่แน่ใจว่าเก้าอี้จะเอาอยู่หรือไม่  ชายหนุ่มตกตะลึง ได้ยินเสียงขาเก้าอี้ฟาดพื้นตึง ๆ หลายทีจึงได้สติ   ชาวอิยาลังเลอยู่อีกครู่หนึ่งค่อยเดินเข้าใกล้   ยื่นมือข้างที่ไม่ถนัดออกไป

โคเวนคว้ามือนั้นทันที  และฝังเขี้ยวลงตรงเส้นเลือดดำใหญ่ได้อย่างแม่นยำ  ทำให้นัคทาต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ   ก่อนนี้โคเวนเคยบอกเขา...ยามกินด้วยวิธีนั้น   เขาจะมีสัญชาตญาณแสวงหาเส้นเลือดใหญ่ในร่างกาย   ปรกติแล้วที่ที่ดีที่สุดคือข้างลำคอ   เพราะทำให้เหยื่อตกใจ   ไม่ทันต่อสู้   ทั้งยังเป็นจุดอ่อน  แต่ในกรณีของนัคทา   อย่าปล่อยให้เขากัดคอ   ให้ใช้เส้นเลือดใหญ่ที่ข้อมือแทน

ชาวชามูเหมือนสัตว์จริง ๆ  ยามฝังเขี้ยวลงเส้นเลือดจนเป็นแผลกว้างพอแล้ว  นัคทาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง  รู้สึกได้ชัดเจนว่าเลือดตนถูกสูบไป  ...มีอวัยวะช่วยสูบเลือดอยู่ในปากของชามูเช่นกัน  แต่โคเวนไม่เคยใช้สิ่งนั้น   เขาสูบเลือดเร็วอย่างยิ่ง    นัคทาติดเครื่องตรวจระดับเลือดไว้กับตัว   หน้าปัดก็ลดลงวูบ ๆ ภายในไม่กี่วินาที

โคเวนหิว...นัคทาบอกได้อย่างนั้น  หิวโหยเจียนตาย  จึงได้ตะกรามกินถึงเพียงนี้   หิวโหยเหมือนหมาป่าที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องมาเป็นสัปดาห์  ยามฆ่ากวางได้แล้วก็ขยอกเนื้อกลืนลงท้องมากมาย  เมื่อแรกเขายกอาวุธขึ้น   แต่แล้วก็กลับลดลง   เป็นเพื่อนกันมาได้หลายเดือน   แม้รู้ว่าโคเวนไม่กินอาหาร   แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะหิวโหยถึงเพียงนี้เลย

...

"นัคทา  นัคทา"

นัคทาลืมตาขึ้น   รู้สึกว่างโหวงมืดหน้าตาลาย   เขาต้องหลับตาทันที   ตั้งสติก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาอีกครั้ง  เขานอนอยู่บนพื้นห้อง   โคเวนยังคงติดอยู่กับเก้าอี้   ดวงตาโคเวนกลับเป็นสีเขียวแล้ว  คงอิ่มแล้วกระมัง

"เหตุใดไม่แทงข้าให้เลือดไหล" ชาวชามูถาม ยื่นมือลงมาช่วยฉุดเพื่อนขึ้น "ข้าตกใจ...ตอนแรกนึกว่าสูบเลือดเจ้าจนเจ้าตาย"

"ไม่ตายหรอก   แต่เสียเลือดมากไปหน่อย   คงต้องพักฟื้นอีกสองสามวัน" ชาวอิยาบอก  มองดูหน้าปัดบอกระดับเลือดในร่างกาย "ข้าเหม่อไป   เจ้าก็สูบเลือดเร็ว"

ยามโคเวนกล่าวคำขอโทษด้วยความเสียใจ   นัคทาเพียงส่ายหน้า   เขาเป็นคนทิ้งโอกาสสุดท้ายที่จะแทงได้เอง  แม้ตอนนั้นจะนึกว่าตนทนต่อไปได้  แต่เขาก็เป็นคนคิดเองว่าเพื่อนหิวยิ่งนัก  ปล่อยให้กินอีกสักหน่อยแล้วกัน  เขาไม่ได้เจ็บปวดอะไร  ด้วยเหตุนี้จึงโทษโคเวนไม่ได้   ควรว่าเขาประมาทไป   ถึงอย่างนั้นเมื่อดูระดับเลือดแล้วก็ค่อนข้างแปลกใจ  แม้โคเวนหิวเกือบตาย   กลับไม่ได้กินมากเท่าที่เขาคาดไว้แต่แรกเลย

"เจ้ากินน้อย  อิ่มแล้วแน่หรือ" ชายหนุ่มถามขณะแก้เชือกออกให้

"อิ่มแล้ว   ข้าบอกแล้ว  ชามูไม่ได้ต้องการอาหารมากมาย"

แต่โคเวนดีขึ้นจริง ๆ  ดีจนนัคทาแปลกใจ  แม้จะยังผอมอยู่   แต่ราวกับเนื้อหนังเต็มขึ้นเพียงในช่วงสั้น ๆ   แก้มไม่ถึงขั้นตอบโหลแล้ว เค้าหน้าก็ไม่เป็นรูปเกือบคล้ายกะโหลกอีกต่อไป บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่โคเวนค่อยดูคล้ายชามูปรกติ คล้ายเทพเจ้าสง่างาม ยามถอดเชือกหมดสิ้น โคเวนก็ยืนเดินเองได้ ไม่มีลักษณะของอาการบาดเจ็บไม่สบายอีกต่อไป

"แปลกจริง ๆ" นัคทาได้แต่อุทานออกมา   ครั้นแล้วเขาก็หลากใจ “กินจนอิ่มแล้ว  ใช้พลังได้ไหม   พลังที่มากกว่าตอนลากข้า  หรือตอนที่จุดไฟ”

“อืม…” โคเวนลากเสียงในคอ  ครั้นแล้ว  บางทีคงเพราะเขารู้สึกยินดีที่เห็นนัคทาไม่เป็นไร   และเป็นครั้งแรกที่กินจนพอ  รู้สึกสบายในรอบหลายปีจริง ๆ  ชาวชามูจึงอารมณ์ดี   มีความคิดอยากล้อเล่น   เขากอดอกนิ่งอยู่   แต่แล้วนัคทาก็รู้สึกว่าขาของตนลอยขึ้น   เขาตกใจ  มองลงไปข้างล่าง   ขาเขาพ้นพื้นห้องจริง ๆ …ถูกบางสิ่งที่มองไม่เห็นยกขึ้น   เมื่อเห็นอย่างนั้น  ชาวอิยาก็ตกใจร้องออกมา   ยามเขาร้อง  โคเวนย่อมตกใจเช่นกัน   เร่งปล่อยเพื่อนลง   ต่างคนต่างมองหน้ากัน

จากคุณ : ลวิตร์
เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 13:36:36




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com