 |
He says, she says >>>>> เจ้าหญิง เจ้าชาย <<<<
|
|
She says:
เจ้าหญิงกับเจ้าชายเจอกันในวันแห่งการเริ่มต้นชีวิตนอกกะลาครอบใบเล็กๆ
เจ้าชายนั่งห่างแบบเยื้องๆ กันคนละแถวกับเจ้าหญิง
เจ้าหญิงเห็นเขาก่อน แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็ได้เห็นหน้ากัน
เมื่อเจ้าชายมานั่งข้างเจ้าหญิง...นั่นล่ะ จุดกำเนิดของความว่างเปล่า
พวกเขาเกือบกลายเป็นเงาของกันและกัน
... แค่เกือบ... เพราะในความจริง
เจ้าชายเป็นร่มให้คนอื่น และเจ้าหญิง... ก็อยู่ในร่มเงาของใครอีกคน
แต่พวกเขาก็พบกันบ่อย สนิทสนม คุยกันเสียงดัง แข่งงัดกันข้อท่ามกลางเสียงเชียร์
เมื่อ 4 ปีผ่านพ้นไป เงาของเพื่อนๆ หายไปทีละคน ทีละคน
และสุดท้าย... เหลือเพียงเจ้าหญิงเจ้าชายยืนจ้องหน้ากัน แต่รีรออยู่ได้แค่ครู่เดียว
พวกเขาก็เหมือนใครๆ ย่ำอยู่ที่จุดกำเนิดไม่ได้ จึงต้องแยกอยู่บนละแกนชีวิตที่ตั้งฉากกัน
ก็เจ้าชายขึ้นเหนือไปไกลลิบลิ่ว... แต่เจ้าหญิงกลับมุ่งไปทางทิศตะวันตก
ไม่ได้เลวร้ายเสียทั้งหมด มุมที่ทำให้เส้นตรงตั้งฉาก
ยังไม่ยากที่จะลากเส้นมากำหนดพิกัดพบเจอได้
4 ปี เคยมากพอที่จะให้รู้จักกัน กลับไม่มีอะไรคืบหน้า
แต่เสียงโทรศัพท์ไม่กี่ครั้งทำให้พวกเขาได้นั่งยิ้มทั้งวัน
เสียงหัวเราะเจ้าชายเริงร่าขึ้นกว่าเมื่อก่อน เจ้าหญิงก็มีเรื่องเล่าเจ้าชายได้ทุกวัน
ดวงดาวสวยเด่นบนฟ้า อาทิตย์ให้ความอบอุ่น หยดน้ำค้างให้พลังแห่งชีวิต
ได้พาเจ้าหญิงเจ้าชายกลับมาพบกันอีกที่จุดกำเนิด ในอีก 2 ปี ต่อมา
นิ้วกลางมือซ้ายเจ้าชายเกี่ยวนิ้วนางมือขวาเจ้าหญิง
พากันเดินไปทั่วพิพิธภัณฑ์เกือบทุกแห่ง ในกรุงเทพฯ
เพราะมันเงียบเกินไป หรือทั้งคู่คุยกันมากพอแล้วทางโทรศัพท์
เจ้าหญิงกับเจ้าชายจึงเลือกที่จะสบตากันแค่บางครั้ง แล้วก็หุบปากสนิท
เมื่อถึงค่ำคืน เสียงเพลงสนั่นตามวัยนั่นก็ดังมากไป กลบทุกอย่างไม่ต่างจากความเงียบ
เพราะอยู่บนจุดกำเนิด เสียงหัวใจเต้นแรงแค่ไหน มันก็ไม่พ้นความว่างเปล่า
ทั้งคู่จึงลาจากแต่ละวันด้วยรถเมล์กลับบ้านพักคนละสาย
ในวันถัดมา ดูเจ้าชายจะรวบรวมความกล้าได้มากกว่าเจ้าหญิง
เขาบอกว่า ถึงเวลาที่เราทั้งคู่ควรอยู่มาอยู่ร่วมแกนเดียวเสียที อย่ามัวตั้งฉากใส่กันอีก
เจ้าหญิงพยักหน้าเห็นตามทุกอย่าง แน่นอน ฉันก็คิดอย่างนั้น
เจ้าชายโอบกอดเจ้าหญิง พร่ำคำกระซิบขำขันว่า ทำไมเราถึงไม่เคยกอดกันเลย
ถึงตอนนั้นจุดกำเนิดถูกทำลายไป มันไม่แค่ความว่างเปล่าแล้ว
กลิ่นดอกรักโชยหอมน่าหลงใหล...แต่มันแค่ 45 นาที ก่อนรถของคนแต่ละคนจะมาถึง
เจ้าชายไม่ได้ยืนมองรถเจ้าหญิงหายไปจนเหลียวหลังอย่างที่ควรจะเป็น
เพื่อให้ใจหายเท่าๆ กัน ทั้งคู่ผละนิ้วที่เคยเกี่ยวออก แล้วหันหลังให้กันเดินขึ้นรถของตัวเอง
เจ้าหญิงขึ้นรถไปเมืองเหนือ เจ้าชายนั่งรถไปทางใต้... คนละทิศ...
นั่นเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย
ไม่มีใครผิดคำพูด!!! เจ้าหญิงและเจ้าชายได้อยู่บนแกนเดียวกันอย่างแท้จริง
แต่คงเพราะเติบโตเกินไป เสียงโทรศัพท์ก็ไม่สามารถช่วยสร้างพิกัดใดๆ ให้ทั้งคู่ได้เจอกันอีกแล้ว
อาจเพราะเชื่อมั่นว่า การได้ยืนอยู่บนเส้นตรงเดียวกัน คือทุกอย่างของหัวใจ
ทั้งคู่จึงชาเฉย และไม่เคยรู้ว่าตัวเองทำผิดพลาด
จนกว่าวันหนึ่งที่จดหมายพร่ำเพ้อสารภาพถึงความผิดพลาดจากเมืองเหนือกองสูงถึงเอว
และโปสการ์ดจากเมืองใต้สูงหนาพอๆ กัน
ความจริงก็พอหาจุดพบกันได้ ถ้าทั้งโปสการ์ดและจดหมายได้ส่งออกไปตามที่ได้จ่าหน้าจริงๆ เสียบ้าง
สักฉบับก็ยังดี
แต่ไม่เลย... ต่างฝ่ายเอาแต่เขียนๆ และทิ้งมันลงในกล่องสีทึมๆ ข้างโต๊ะทำงาน เหลือบดูบ้างบางครั้ง
กว่าใครจะรับรู้ความผิดพลาด ก็วันที่รู้ซึ้งว่าโปสการ์ดและจดหมายพวกนั้นรวมกันเมื่อไหร่
กองกระดาษหนาๆ นั่น มันได้สูงเอ่อท่วมท้นหัวใจเลยทีเดียว
จนกระทั่งหัวใจพวกเขารับมันไม่ไหว และต้องหลั่งออกมาเป็นน้ำตา เพื่อลดล้างความเศร้า
...
| จากคุณ |
:
rainfull   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 เม.ย. 53 16:29:44
|
|
|
| |
อุ๊ย ว่าแต่มันเจ้าหญิงเจ้าชายจรงไหนหว่า...???
อืม ตอนนี้อ่านซ้ำใหม่เห็นภาพแล้ว ถ้าพล็อตเรื่องเป็นแบบนี้จริง มันเศร้ามากจริงแฮะ
