ความคิดเห็นที่ 1 สิบนาทีก็แล้ว ครึ่งชั่วโมงก็แล้ว เขาก็ยังไม่โทร.มา สุดท้ายฉันจึงเดินเข้าห้อง พัก สงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้วเอาเวลาไปอ่านหนังสือเตรียมสอบที่ดูจะ เข้าท่ามากกว่าการนั่งรอโทรศัพท์ กว่าจะโงหัวขึ้นจากกองหนังสือก็ผ่านไปเกือบครึ่งวัน ฉันเพิ่งนึกได้ว่าตัวเอง ลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะอาหารจึงเดินออกมาดู “โห...น่ากลัวมาก” ฉันหลุดคำออกมาด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเห็น สายไม่ได้รับมีถึง 45 สาย ซึ่งแน่นอนว่าเป็นสามหมายเลขโทรศัพท์ของเขา ทั้งหมดที่กระหน่ำโทร.เข้ามาตลอดช่วงที่ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ ฉันรู้...เขาดูนิ่ง ๆ แต่ความจริงน่ากลัวจะตาย ถ้าใครฉลาดพอจะมองลูกตา วาว ๆ ของเขาก็คงเข้าใจได้ไม่ยากว่าอำนาจที่น่าหวั่น บางครั้งก็มาจากความ นิ่งที่ดูไม่มีอะไรเลยนั่นละ แล้วเวลานี้ ถ้าจะให้ฉันเดา... “เที่ยงสิบนาที...คงประชุมเสร็จแล้วสินะ” ฉันอดพูดเบา ๆ ออกมาไม่ได้เมื่อ มองดูนาฬิกา นี่เป็นหนึ่งในนิสัยแย่ ๆ ของฉันเหมือนกันนะ...ชอบพูดกับตัว เอง... ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วเดินไปหยิบนวนิยายที่อ่านค้างไว้มานั่งอ่าน ต่อ พนันได้เลยว่าอีกไม่เกินยี่สิบนาทีเขาจะมาถึงที่นี่ ยังไม่ทันถึงเวลาที่กำหนดไว้ เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น หมายเลขที่หน้าจอ ทำให้ฉันหัวเราะเบา ๆ ด้วยความพอใจ ก่อนจะกดรับสาย “ค่ะ...” “ทำไมไม่รับสายผม” เขาต่อว่าทันที ฟังจากหางเสียงที่ตวัดห้วนก็พอรู้ว่าเขา คงอารมณ์ไม่ดีเท่าไร แต่คนอย่างฉันน่ะหรือจะร้อนใจ ยิ่งเขาโกรธมาก เท่าไร ฉันยิ่งต้องมีสติมากเท่านั้น “ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ข้างนอก แล้วเข้าไปอ่านหนังสือในห้อง” เสียงที่เรียบเย็น ของฉันคงพอให้เขาคิดได้ เสียงที่เอ่ยถามต่อจึงค่อยอ่อนลง “คุณเห็นข่าวหรือยัง” “ค่ะ...” ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องโกหก “มีคนส่งมาให้ฉัน...เธอคงไม่รู้ว่าฉันไม่ ชอบอ่านนิตยสารพวกนี้ มันไร้สาระจะตาย” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยถาม “ผมควรดีใจไหมที่คุณดูไม่โกรธเลย” “ไม่รู้สิ...แต่ฉันไม่ได้ใจดีแบบนี้ตลอดหรอกนะ ถ้าคุณเคลียร์และคลีนตัวเอง ไม่ได้...ฉันก็คงไม่มีความอดทนมากพอ” “ผมทั้งเคลียร์ทั้งคลีนแล้ว...แต่บางครั้งสังคมก็ทำให้เราขยับตัวลำบากนะ ครับ” เขาไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน แล้วรีบเอ่ยลาอย่างรวดเร็ว “ขอโทษนะ ผม ต้องประชุมต่อ เย็นนี้เจอกันนะครับ” สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว แต่ฉันยังยกโทรศัพท์แนบแก้มค้างอย่างคน กำลังช็อก พลาด...ฉันเดาปฏิกิริยาของเขาพลาดไปจริง ๆ เขาไม่ได้มาหาฉันอย่างเร่ง ร้อน แต่เพียงโทรศัพท์มาสอบถามดูปฏิกิริยาของฉัน แถมยังไม่อธิบายอะไร ให้กระจ่างแม้แต่น้อย ช่างเป็นปฏิกิริยาที่ชวนให้นึกหวั่นใจจริง ๆ ฉันสูดลมหายใจยาวแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินหนีจากนิตยสารที่มีผู้หวังดีส่งมา ให้ ยอมรับว่ากังวลอยู่เหมือนกันกับท่าทีของเขา เมื่อฉันรู้ดีตั้งแต่วันแรกที่ เขาเดินเข้ามาว่าเราทั้งคู่ต่างกันแค่ไหน ผู้ชายอย่างเขา...พร้อมด้วยคุณสมบัติมากมายที่ผู้หญิงปรารถนา แต่ผู้หญิงอย่างฉัน...พร้อมด้วยคุณสมบัติมากมายที่ผู้ชายควรจะวิ่งหนี นี่ฉัน พูดจริง ๆ นะ ผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างฉัน จะมีสักกี่คนเชียวที่ทนได้ ทั้งเอาแต่ ใจตัวเอง ทั้งอวดดี ทิฐิเป็นที่หนึ่ง ถ้าฉันเป็นผู้ชายมาเจอเข้าก็คงเผ่นแน่ บเหมือนกัน ฉันจะไม่แปลกใจเลย ถ้าวันหนึ่งเขาจะเดินออกไปจากชีวิตฉันเพื่อไปพบกับ คนที่ดีพร้อม เพียงแต่...เมื่อเวลาที่หมิ่นเหม่ต่อสถานการณ์เช่นนั้นมาเคาะ ประตูชีวิตอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ฉันก็อดจะรู้สึกไม่ดีไม่ได้จริง ๆ เวลาเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นในช่วงสองทุ่มกว่า ฉันหมดอารมณ์ที่จะทำอะไรไปนานแล้ว จึงใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะแกะ ตัวเองออกจากโซฟานุ่ม ๆ เพื่อเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะกินข้าว ยังไม่ทัน กดรับสาย เสียงนั้นก็หยุดลง ฉันจึงต้องโทร.กลับไปตามหมายเลขที่ขึ้น “ค่ะ...” “ผมรออยู่ข้างล่าง...คุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม” “กินแล้ว” ฉันตอบอย่างเบื่อหน่าย การเอาชีวิตไปผูกติดกับเขาอาจเป็นเรื่อง แย่กว่าที่ฉันเคยกลัว ดังนั้นวันนี้ฉันจึงปล่อยเวลาไปกับการตั้งสติให้ตัวเอง “อย่างนั้น...” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “ออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมได้ไหม” “ถ้าจะกินข้างทาง ฉันออกไปหาคุณได้เลย แต่ถ้าไปตามภัตตาคารที่คุณ ชอบ...คงต้องขอบาย” เขาหัวเราะแล้วตอบ “ข้างทางก็ได้...ออกไปซื้อด้วยกันแล้วขึ้นไปนั่งกินที่ ห้องคุณได้ไหม ตอนนี้ผมกำลังถูกนักข่าวตามล่าน่ะ ไม่อยากอยู่ที่ไหนนาน” “ห้องฉัน...ดึก ๆ อย่างนี้นี่นะ” ฉันเตรียมจะห้าม แต่เขากลับแย้งขึ้นเสียก่อน “ผมก็ไปนั่งเล่นห้องคุณออกบ่อย จะดึกดื่นหรือกลางวันก็ไม่เห็นต่างกัน ถ้า เราบริสุทธิ์ใจเสียอย่าง” “เหอะ...ชื่อเสียงฉันได้พังยับน่ะสิ คุณไม่รู้หรอกว่ามนุษย์ชอบนินทาแค่ไหน” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ก็ได้...แล้วแต่คุณ แต่ลงมาเลยได้ ไหม ผมหิวจะแย่แล้ว” ฉันตอบตกลงแล้วรีบลงไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานเขาก็พาฉันนั่งรถออก ไปหาอะไรกิน และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาผิดคำพูดกับฉัน เมื่อที่ที่เขาพามา ไม่ใช่แค่ร้านอาหารข้างทางตามที่ตกลงไว้ แต่เป็นร้านอาหารกึ่งผับค่อนข้าง หรูที่ดูไม่ค่อยเหมาะกับชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา ๆ ของฉันสักเท่าไร “คุณเข้าไปเถอะ เดี๋ยวฉันโบกแท็กซี่กลับก่อนแล้วกัน” ฉันบอกทันทีที่ลง จากรถมายืนอยู่หน้าร้าน เขาหันมาเลิกคิ้วมองแล้วดึงแขนฉันไว้ไม่ยอมให้เดินออกห่าง “ทำไมละ คุณ ไม่ชอบหรือ” “คุณหลอกฉัน” “ตรงไหน...” เขาทำหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์ “คุณบอกไม่อยากเสียชื่อเสียง ผม ก็ตามใจคุณแล้วไง” “คุณบอกว่าจะกินข้างทาง ฉันถึงได้ลงมา...” พูดแล้วฉันก็ต้องชะงักไปเมื่อ นึกได้ว่าตอนนั้นเขาไม่ได้พูดสักคำว่าจะไปที่ไหน เมื่อข้อเสนอที่จะซื้อ อาหารไปกินที่ห้องถูกยกเลิก “คุณ...” ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากจ้องหน้าเขาอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยว ฟัน “อยากขายหน้านักหรือไงฮึ...” เขาหัวเราะเมื่อจูงมือฉันเดินเข้าไปในร้าน แสงไฟสลัวทำให้มองเห็นอะไรได้ ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ยังพอจะมองเห็นใบหน้าของแต่ละคนในนั้นได้อยู่ดี หลาย คนฉันจำได้ว่าเป็นนายแบบนางแบบชื่อดัง แต่ใครจะสนละ จะใครก็คน เหมือนกันนั่นละ เราเดินผ่านฟลอร์เต้นรำเข้าไปด้านใน เขาเลือกโต๊ะมุมร้านที่ค่อนข้างเป็น ส่วนตัว เสียงดนตรีคลอเบา ๆ ไม่ได้ทำให้อารมณ์ฉันดีขึ้นสักเท่าไร ไม่ว่า อย่างไรผับมันก็คือผับ และที่สำคัญคือฉันเกลียดผับ ถึงจะเป็นร้านอาหารกึ่ง ผับแบบนี้ก็เกลียด “สเต็กปลาราดซอสไวน์ขาวสองที่ครับ” เขาจัดการสั่งอาหารกับพนักงานที่ เดินเข้ามาทักทายอย่างคุ้นเคย ฉันรีบหันไปจ้องหน้าเขาทันที “คุณไม่ได้สั่งเผื่อฉันใช่ไหม” “คุณคงไม่คิดว่าผมจะกินคนเดียวสองจานหรอกนะ” เขาเลิกคิ้วมอง “เป็น มารยาทที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ถ้าผมจะปล่อยให้คุณนั่งดูผมกิน” “อ้อ...อย่างนั้นก็ไม่ต้องห่วง ฉันไม่นั่งมองเฉย ๆ หรอก” ฉันบอกอย่างไม่ใส่ ใจแล้วหยิบเอาสมาร์ทโฟนในกระเป๋าออกมา จัดการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ทไร้ สายจากเครือข่ายในร้านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตั้งอหน้าตั้งตาเปิดเว็บไซท์เล่น อย่างสบายใจ ผู้ชายตรงหน้าฉันทำหน้างอ รอจนพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟเขาก็ยื่นมือ ใหญ่ ๆ นั่นมาคว้าเอาสมาร์ทโฟนของฉันไป “อย่าทำเหมือนไม่สนใจผม...ผมไม่ชอบ” เขาบอกเสียงดุ แต่คนอย่างฉันน่ะ หรือจะกลัว “ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่ฉันมีงานต้องทำ” “คิดว่าผมไม่รู้หรือไงว่างานของคุณคือการอ่านนิยายน่ะ” นอกจากดุแล้วเขา ยังแสนรู้อีกด้วย “แล้วเป็นงานไหมล่ะ ยังไงฉันก็ต้องเขียนบทวิจารณ์ส่งบ.ก.อยู่ดี” นี่คืองาน พิเศษของฉัน เพราะเป็นคนชอบอ่านหนังสือ รุ่นพี่ที่รู้จักกันคนหนึ่งจึงมอบ หมายงานให้เขียนวิจารณ์หนังสือลงคอลัมน์เล็ก ๆ ในนิตยสารเล่มหนึ่ง “นิยายในอินเตอร์เน็ทไม่น่าจะอยู่ในข่ายงานของคุณนะ” เขาไม่เลิกถียง ง่าย ๆ แถมยังใช้ส้อมจิ้มสเต็กปลาตรงหน้าฉันขึ้นมาจ่ออยู่ที่ปากฉันเสีย ด้วย “กินหน่อยนะ แล้วผมจะเลิกกวน” มีคนเอาใจขนาดนี้จะให้ฉันเล่นตัวก็กระไรอยู่ ปากเล็ก ๆ จึงอ้าออกงับสเต็ก ปลาแสนอร่อยนั้นอย่างง่ายดาย เขาหัวเราะด้วยความพอใจ แล้วจึงยอม ปล่อยให้ฉันนั่งอ่านนิยายอย่างสงบ จนกระทั่งสเต็กทั้งสองจานหมดลงด้วย ฝีมือ เอ้ย...ฝีปากของเขานั่นละ ฉันละอดแปลกใจไม่ได้จริง ๆ ถึงเขาจะตัวโตก็เถอะ แต่อาหารร้านนี้น่ะแต่ละ จานน่าจะกินได้สักสามคนเชียวนะ เขาคนเดียวกินเข้าไปยังไงตั้งสองจาน คงเพราะฉันจ้องเขาอย่างทึ่งเกินไป คนแสนรู้จึงรู้ทันอีกตามเคย “อย่าจ้องเห มือนอย่ากจะผ่าท้องผมมาพิสูจน์อย่างนั้นสิ ผมน่ะผู้ชายนะ...กินเยอะหน่อย ก็ไม่แปลก” “นี่ไม่เรียกหน่อยแล้ว...เขาเรียกมาก ๆ” เขาหัวเราะอย่างหน้าชื่นตาบาน ราวกับว่านั่นคือคำชื่นชม แต่เมื่อเขาหันไป ด้านข้างแล้วคงพบกับอะไรบางอย่าง เสียงหัวเราะก็หยุดลง “ขอตัวสักครู่ นะ...คุณนั่งคนเดียวใช่ไหม” “ระดับนี้แล้ว...สบายมาก” ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่ฉันก็อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะเงยหน้าขึ้นจากจอสมาร์ท โฟนในมือ แล้วมองตามหลังเขาไป อะไรกันนะที่ทำให้เขาคิดจะทิ้งฉันไว้ที่โต๊ะนี้คนเดียว ทั้งที่ผู้ชายอย่างเขาก็รู้ ดีว่ามันค่อนข้างอันตรายและน่ารำคาญอยู่ไม่น้อย สำหรับผู้หญิงที่นั่งเพียง ลำพังในที่แบบนี้ ฉันไม่อยากจะคิดมาก แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ โดยเฉพาะเมื่อ ฉันได้เห็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเดินออกไป ผู้หญิงคนนั้น...นางแบบสาวที่เป็นข่าวกับเขาในหน้านิตยสาร เธออ้า แขนกอดเขาแน่น ซบหน้าลงกับแกกว้างอย่างออดอ้อน ขณะที่ฉันได้แต่กระ พริบตามองปริบ ๆ อย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 19:33:38

ความคิดเห็นที่ 2 สองเดือน...สองเดือนที่เราพบกัน มันคงนานเกินไปแล้วใช่ไหมสำหรับผู้ชาย อย่างเขา หัวใจฉันเจ็บจี๊ดขึ้นมาเหมือนใครเอามีดมากรีด โชคยังดีอยู่บ้างที่ดวง วิญญาณสาวอกหักแถวนี้ยังใจดีพอจะมาตบไหล่ปลอบใจให้ฉันได้สติ ...อย่าติดยึด...ใช่ ถ้าฉันไม่ยึดว่าเขาเป็นของฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องหวง ไม่ต้อง โกรธเมื่อเขาจะเดินจากไป เราก็แค่...คนสองคนที่บังเอิญเดินมาร่วมทางกันเพียงชั่วครู่ยามเท่านั้นเอง นี่คือสิ่งที่ฉันเพียรบอกตัวเองมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่พบเขา การปล่อยหัวใจ ตัวเองให้ผูกมัดกับใครสักคนคือเรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่สามารถจะเกิดขึ้นได้ใน ชีวิตของคนอย่างฉัน แม้แต่ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเขาก็ไม่มีเหตุผลที่ดีพอ ให้ฉันไปยึดไว้ “บางที...อาจได้เวลาที่ฉันจะปล่อยเขาไปแล้วสินะ” นั่นเป็นแค่ความคิดของ ฉัน แต่ความจริง...ผู้ชายอย่างเขาคงไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ ฉันใช้เวลานั่งคุยกับตัวเองอยู่ไม่นานก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาทักทาย ถึงโต๊ะ เป็นผู้หญิงคนนั้น เธอยืนโน้มตัวลงมาวางมือลงบนโต๊ะ แล้วจ้องหน้าฉัน “เห็น ภาพนั้นแล้ว ยังกล้ามากับเขาอีกเหรอ” แค่เสียงก็บอกความเป็นนางร้ายมาก ๆ น่าเสียดายที่ฉันไม่ใช่พวกนางเอกที่ วัน ๆ เอาแต่นั่งร้องไห้รอพระเอกโง่ ๆ มาด่าซ้ำ ในฐานะปุถุชนคนธรรมดาที่ พอมีการศึกษาอย่างฉันจึงได้แต่ตอบกลับด้วยเสียงแบบผู้ดี๊ ผู้ดี “ทำไมจะ ต้องไม่กล้าละคะ...เมื่อเขาขอร้องให้ฉันมาที่นี่เอง” “เขาก็แค่อยากลองของแปลก อย่าคิดนะว่าเธอจะจับเขาไว้ได้” “ไม่คิดหรอก ฉันไม่ชอบติดยึดกับใคร” ฉันตอบตามตรง “ถ้าคุณคิดว่าจะดึง เขาไปไหน...ก็เชิญตามสบาย” นางแบบสาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนหน้าเริ่มบูดเบี้ยว แหม...ตอนนี้เธอ เหมือนนางร้ายจริง ๆ มากขึ้นทุกที ขณะที่ฉันต้องขอบคุณสติตัวเองที่ทำให้ รักษามาดนางเอกไว้ได้อย่างสงบ “อวดดีนัก...” เสียงสบถเบา ๆ นั้นทำให้ฉันได้แต่ถอนใจ อยากบอกจังว่าที่ กล้าอวดก็เพราะฉันมีดีจริง ๆ นี่นา “คิดเหรอว่าเขาจะสนใจเธอจริง ๆ” “เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าคุณอยากรู้ ลองหันกลับไปแล้วช่วยถามเขา ให้ด้วยจะเป็นพระคุณอย่างสูงเชียวค่ะ” นางเอกจำเป็นอย่างฉันส่งยิ้ม หวานบอกอย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าพระเอกเดินมายืนอยู่ข้างหลังนางร้ายพอดิบ พอดี ผู้ชายที่มาได้จังหวะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนักเมื่อเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรง หน้าฉัน แววตาดุ ๆ ของเขาจ้องมองเธอเขม็ง แต่สาวเจ้าคงไม่รู้ตัวจึงกระโดด กอดแขนเขาอย่างออเซาะ น่าหมันไส้จริง ๆ “คุณมาพอดีเลย...ฉันกำลังคุยกับหนูน้อยคนนี้เรื่องของเราอยู่พอดี” หนู น้อย...ฉันเกลียดคำนี้จัง แม้มันจะเป็นความจริงที่ฉันอายุน้อยกว่าเขาและ เธอตั้งเกือบสิบปีก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาเรียกอย่างนี้อยู่ดี “อ้อ...ตกลงเป็นเรื่องของคุณสองคน” ฉันยิ้มหวานแล้วชี้นิ้วไปที่คนสองคนที่ อยู่ตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน “อย่างนั้น...ในฐานะคนนอก ฉันขอตัวก่อนดีกว่า นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว คงได้เวลานอนของเด็กดีเสียที” “ราตรีสวัสดิ์นะคะ” ฉันก้มหัวลงเล็กน้อยให้กับเขาที่คงยืนงงอยู่ แต่พ่อ พระเอกคนดีก็ไม่โง่พอที่จะยืนอยู่เฉย ๆ เขาสะบัดแขนนุ่ม ๆ ที่เกาะแขนเขา อยู่ออกแล้วรีบคว้ามือฉันไว้ “เดี๋ยว...คุณโกรธหรือเปล่า” น่าแปลกที่เขายังกล้าถามคำถามนี้ แต่ผู้หญิง อย่างฉันน่ะเหรอจะบอกว่าโกรธ ฝันไปได้เลย “ไม่ค่ะ...” ฉันไม่ได้โกรธจริง ๆ นะ อย่างมากก็แค่หมันไส้กับรำคาญ ผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วทำท่าจะก้าวเข้ามา ดึงมือเขาออกจากข้อมือฉัน แต่เพียงสายตาดุ ๆ ตวัดมอง เธอก็หน้าเสีย “ผมบอกแล้วว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...ถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่อง จะหาว่า ผมใจร้ายไม่ได้นะ” โอว...พ่อมาดแมนช่างขู่ผู้หญิงได้หน้าตาเฉย โหดร้าย จริง ๆ “แรงไปนะคุณ” ฉันอดพูดได้เสียที่ไหนละ “คุณเงียบก่อนเถอะ ผมกำลังโกรธคุณอยู่นะ” เขาหันมาบอกฉัน ก่อนจะย้ำ กับแม่นางแบบคนสวยอีกครั้ง “คุณคงไม่มีธุระกับเราแล้ว...หวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก” ฟังเขาพูดแล้วฉันก็อดสงสารสาวสวยตรงหน้าไม่ได้ เธอยืนมองหน้าเขาตา ปริบ ๆ คงไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่ดูดีคนนี้จะกล้าพูดจาโหดร้ายเช่นนี้ แต่นี่ละ คือเขา ผู้ชายปากร้ายที่ซื่อตรงต่อความพอใจของตัวเองจนน่ากลัว “คุณ...” เธอทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นสายตาดุ ๆ ของเขาก็รีบ กัดริมฝีปากตัวเอง แหม...ท่าอย่างนี้ค่อยดูน่าสงสารสมเป็นนางเอกหน่อย แล้วนางร้ายที่เพิ่งเปลี่ยนบทก็สะบัดหน้าหนีพระเอกหนุ่มเดินออกไปจากโต๊ะ อย่างรวดเร็ว ถ้ามองไม่ผิดเธอคงรีบไปห้องน้ำ ไม่รู้จะร้องไห้หรือเติมเครื่อง สำอาง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่ากับการที่ผู้ชายตรงหน้าฉันกำลังดึงตัวฉันให้ นั่งลงที่เดิม แถมเขายังย้ายตัวเองมานั่งข้าง ๆ เพื่อผิดทางไม่ให้ฉันลุกหนี จากโต๊ะ สถานการณ์แบบนี้ ในนิยายหลายเล่มบอกไว้ว่าอันตรายค่อนข้างสูงเมื่อครบ องค์ประกอบทั้งผู้ชายอารมณ์ร้าย และผู้หญิงอวดดี “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า” เขาบอกเมื่อเห็นฉันพยายามขับตัวหนีให้ห่างที่ สุด แต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อเนื้อที่ในซอกที่ตั้งโต๊ะนั้นค่อนข้างแคบ “ฉันอยากกลับบ้าน...ง่วงนอน” “กลัวผมจะทำอะไรคุณเหรอ” เขารู้ทันฉันอีกแล้ว นี่แน่ใจนะว่าเขาเพิ่งคบกับ ฉันได้แค่สองเดือน ทำไมแสนรู้นักก็ไม่รู้ “เปล่า” ฉันบอกหน้าตาเฉย “ฉันเชื่อว่าคุณเป็นลูกผู้ชายพอจะไม่ทำร้ายฉัน” เขาห่อปากอย่างขัดใจ ท่าทางเหมือนเด็กผู้ชายดื้อ ๆ ที่ไม่ได้ของเล่น “ร้าย จัง...พูดแบบนี้แล้วผมจะกล้าทำอะไรกับคุณได้” “ถ้าให้ดีก็อย่ากล้าแม้แต่จะคิด” “ไม่ได้หรอก...ตอนนี้ผมกำลังโกรธคุณจนอยากจะเขย่าตัวคุณแรง ๆ แล้ว เล่นบทพระเอกหนังร้ายๆ  สักเรื่อง” เขาช่างพูดได้หน้าตาเฉยจริง ๆ “รู้ไหม... คุณทำให้ผมรู้สึกแย่แค่ไหน” “เรื่องอะไร” ฉันเริ่มจะงง ตั้งแต่เช้านี่ฉันยังไม่เห็นเรื่องอะไรที่เขาน่าจะเอามา โกรธฉันเลย มีแต่ฉันสิที่ควรจะโกรธเขา “เรื่องที่คุณไม่โกรธผม” “อ้าว...” ฉันร้องอย่างตกใจ ดูสิ...ไม่โกรธก็ผิดด้วย “คุณไม่หวงผมบ้างเลยเหรอ” “ทำไมต้องหวงละ คุณก็ส่วนคุณ ฉันก็ส่วนฉัน เราจะพบจะคุยกับใครบ้าง ไม่ ใช่เรื่องที่ต้องมาหวงห้ามกันสักหน่อย” “คุณเป็นแฟนผมก็ต้องหวงบ้างสิ” เขายังพยายามหาเหตุผล ขณะที่ฉันเงย หน้ามองอย่างแปลกใจ “อ้าว...ตกลงเราเป็นแฟนกันเหรอ” “คุณกล้าถามคำถามนี้ได้ยังไงน่ะ รู้ไหมว่านั่นทำให้ผมเจ็บปวดแค่ไหน” เขา หันมาจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังเจ็บปวดมากจริง ๆ “ก็เราไม่เคยตกลงกันนี่” “อย่างนั้นจำไว้นะ...คุณกับผม เราคบกันมาสองเดือนแล้ว และจะคบกันต่อ ไป” เขาจ้องหน้าฉัน ย้ำคำเสียงหนักแน่น “ดังนั้นคุณมีสิทธิ์ที่จะโกรธ เวลามี ผู้หญิงอื่นมายุ่งกับผม” “นั่นเขาเรียกไม้กันหมา ไม่ใช่แฟน” ฉันเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ แต่เขาคงไม่เข้า ใจจึงหันมาขมวดคิ้วมองฉันด้วยสีหน้าบูดบึ้ง จึงเป็นหน้าที่ฉันต้องอธิบาย “ก็ แฟนน่ะ...ต้องเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ” “และฉัน...เชื่อใจคุณ” ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ ของนางเอกอย่างฉันคงไม่ต้องมี คำอธิบาย เขาหุบปากที่กำลังจะอ้าออกพูดอะไรบางอย่างลง แล้วมองหน้าฉันด้วยดวง ตาหวานเชื่อมจนฉันแทบละลาย สถานการณ์ล่อแหลมมากขึ้นเมื่อใบหน้า ของเราสองคนอยู่ใกล้เสียจนแทบสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน ฉัน อยากจะหันหน้าหนี แต่มันยากเหลือเกินที่จะถอนสายตาออกจากการสบตา กับเขา คล้ายกับมีบางอย่างดึงดูดเราเข้าหากัน “ผมจูบคุณได้ไหม” เขากระซิบถามทั้งที่ริมฝีปากเราห่างกันเพียงแสงกั้น น่าเสียดายที่คำถามนั้นเรียกสติของฉันกลับมา ฉันดึงหน้าออกห่างจากเขา ถอนใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ก่อนจะไหวไหล่เบา ๆ ด้วยความเคยชิน “คุณถาม กับผู้หญิงทุกคนอย่างนี้หรือเปล่า” “ไม่...และต่อไปผมจะไม่ถามคุณ” เขาหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “กลับ เถอะ...สี่ทุ่ม ได้เวลานอนของเด็กดีแล้ว” เขาเดินไปนั่งอีกด้าน เรียกพนักงานมาคิดเงินจนเรียบร้อยแล้วจึงพาฉันกลับ มาส่งที่คอนโดฯที่พัก เราไม่เคยล่ำลากันเหมือนคู่รักในละคร มันน้ำเน่าเกินไป ปกติเขาแค่จอดรถ ปล่อยให้ฉันเดินลงไปกดลิฟต์ และเขาจะรอจนกว่าฉันจะเข้าลิฟต์เรียบร้อย แล้วจึงขับรถออกไป เราไม่เคยต้องพูดจาบอกลาหรือเอ่ยว่าจะพบกันใหม่ เรื่องแบบนี้อยู่ที่ความพอใจ และฉันไม่พอใจที่จะพูด คำเดียวสั้น ๆ ที่ฉันเอ่ยเสมอคือ “ขอบคุณนะคะ” วันนี้ก็เช่นกัน แต่เขาไม่ได้ปล่อยฉันเดินออกไปเหมือนทุกวัน เขายื่นมือมา จับข้อมือฉันไว้ รั้งให้หันกลับไปมอง “คุณ...อยากให้ผมอธิบายไหม เรื่องภาพนั่น” เขาถามถึงเรื่องที่ฉันเกือบลืม ไปแล้ว มันยากที่จะให้คำตอบในทันที ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงถอนใจเบา ๆ อย่างคน ปลงตก “ช่างเถอะ...ก็แค่ภาพ ฉันบอกแล้ว ฉันเชื่อใจคุณ” ใช่...บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลจริง ๆ ที๋ฉันยังนิ่งอยู่ได้ แม้รู้สึกหวาดหวั่นอยู่ บ้างหลายครั้ง แต่สติเสี้ยวหนึ่งยังคงบอกตัวเองอยู่เสมอให้เชื่อมั่นในตัวเขา เชื่อว่าเขาที่ฉันรู้จักจะไม่มีวันทำให้ฉันต้องเสียใจเป็นอันขาด “ขอบคุณนะครับ” “หืม...” ฉันเลิกคิ้วมองเขาอย่างประหลาดใจ ไม่บ่อยนักที่ผู้ชายคนนี้จะเอ่ย ขอโทษหรือขอบคุณออกมา โดยเฉพาะในเวลาที่ฉันไม่ได้ทำอะไรแม้แต่นิด เดียว เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ดูดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นบนหน้าเขา เพรารอยยิ้มนั้นดู อ่อนโยนและจริงใจเหลือเกิน “ขอบคุณ...ที่เชื่อใจผม” เขาบอกแล้วก็หัวเราะ “นี่เป็นส่วนสำคัญของความ รักเลยนะ” ฉันไม่มีคำตอบให้เขา นอกจากหันหลังแล้วเดินเข้ามาในตัวอาคารที่พัก หัวใจไม่ได้เต้นรัวผิดจังหวะแต่กำลังพองฟูอย่างประหลาด ฉันเชื่อว่าความรักไม่สำคัญเท่าความผูกพัน และการผูกมัดไม่สำคัญเท่า ความเชื่อใจ เวลานี้ผู้ชายคนนั้นกำลังยืนยันความเชื่อของฉัน ทั้งเขาและฉัน เรามีหน้าที่ต่างต้องเรียนรู้ไปด้วยกัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันข้าง หน้าจะเป็นอย่างไร แต่จากที่ฉันได้รู้จักเขามา ไม่ใช่แค่สองเดือน ฉันรู้... ความจริงยาวนานกว่านั้นมาก นั่นคงเป็นเหตุผลที่เราผูกพันจนมาเดินด้วยกันในวันนี้ และอาจเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ใส่ใจจะผูกมัดเขา ...เพราะเชื่อใจ... ----------------- คุณ scottie : ใช่ค่ะ ซีรี่ย์เรื่องสั้น แหะ ๆ แต่ที่จริงไอซ์พยายามจะเขียนให้จบในตัวเองได้ด้วยน่ะค่ะ เพียงแต่เรื่องบางส่วนค่อนข้างจะลำบากอยู่ คุณ Psycho man : ฮ่า ๆ กาแฟหอมอร่อยไหมดีไหมคะ ถ้ายังไง ตอนนี้สนใจจะรับสเต็กปลาเพิ่มด้วยหรือเปล่าเอ่ย พี่ ploythana : โอว...งามค่ะ ทั้งดอกไม้ ทั้งกลอน และคนเขียนกลอนด้วย หุ ๆ ด้วยมีรัก จึงวางใจ ใฝ่เพียงเธอ ใช่เพียงเพ้อ ครวญผ่าน เพียงวานผัน เพราะหัวใจ ระลึกเชื่อ ทุกเมื่อวัน รักเรานั้น จารจรดไว้ ในนิรันดร์ คุณ Tyra : สเต็กปลาร้อน ๆ มาเสิร์ฟแล้วค่ะ ตอนนี้ขาดแต่คนป้อน หุ ๆ ส่วนบทกวีของพี่พลอย ขอแถลงว่างามนักเจ้าค่ะ ทั้งไพเราะทั้งอ่อนหวานเหมือนคนเขียนมาก ๆ เลยค่ะ คุณ goldensun : ฮ่า ๆ ใช่เลยค่ะ 'ฉัน'คนนี้ค่อนข้างจะร้ายอยู่สักหน่อยนะคะ ที่จริงไอซ์ก็แอบสงสาร'เขา'อยู่เหมือนกัน ผู้ชายที่เจอกับผู้หญิงแบบนี้ คงต้องปวดหัวไปนานเลยละค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 19:43:45

ความคิดเห็นที่ 3 ไม้กันหมารุ่นเชื่อใจ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 23:01:08

ความคิดเห็นที่ 4 เกือบไม่ได้อ่านซะแล้ว ไม่ค่อยมีเวลาค่ะ เลือกอ่านเป็นบางเรื่อง บางทีรีบๆ ก็มองไม่เห็นเรื่องประจำ ขอไปควบเรื่องก่อนซะด้วยเลยนะคะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 53 23:58:49

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ "ฉัน" พูดดักคอ "เขา" ได้ดีค่ะ หยุดอารมณ์ร้ายๆ ได้หมดเลย เชื่อใจ แล้วไม่ต้องมีคำอธิบายเพื่อให้ยิ่งมั่นใจที่เชื่อใจหรือคะ บางอย่าง แค่การกระทำอย่างเดียว ไม่พูด ไม่บอก ไม่น่าพอนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 11:46:51

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งมาอ่าน เรื่องนี้นะคะ แล้วจะแวะไปอ่านตอนอื่นๆย้อนหลังค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:35:46

ความคิดเห็นที่ 7 ไม้กันหมา อืม คูล จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 53 04:57:06

ความคิดเห็นที่ 8 ปรกติแล้ว พี่ก็ไม่ค่อยได้เข้ามาที่ห้องเรื่องสั้นดอกค่ะ แต่ครั้น พอพลัดผลูเข้ามา พบชื่อของคุณ น้องผู้คุ้นเคย ชะ . . . ก็ต้องอ่านสิน่า . . . (ก็เพิ่งเริ่ม ที่บทนี้แหละค่ะ . . . แหะ . . . แหะ . . .) สรุปความ ณ ปรัตยุบัน หลังจากอ่านจบ ว่า ด้วย สำเนียง ที่ สมจริง ด้วย สำนวน ที่ เปนตัวของตัวเอง ( ถึงแม้ว่า  อาจจะ ด๊องแด๊ง ไปบ้าง . . .  ในบางเสี้ยวความ  ก็ตาม) แต่ พี่ก็ยังคิดว่า เรื่องสั้นของคุณ มี มิติ มี มิติ ค่ะ. . . . . อีกครั้งหนึ่ง ที่พี่จะขอบอกคุณว่า งานเขียนชิ้นนี้ ของคุณ งาม ค่ะ. ดังนี้ ขอรับ. แฮ่ . . . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 03:43:01

ความคิดเห็นที่ 9 การลาจาก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9130567/W9130567.html จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 21:27:29

ความคิดเห็นที่ 10 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 16:46:35