ความคิดเห็นที่ 1 กุหลาบงามหนามแหลม คือคำพูดที่เหมาะที่สุดสำหรับใช้บรรยายคุณลักษณะของลีลีอานา หญิงสาวสวยจัดจนไม่ต้องสงสัยว่างามสมกับคำเปรียบเปรยว่าดุจกุหลาบได้อย่างไร และหนามแหลมนั่น...นอกจาก เล็บมือที่ทั้งจิก ทั้งข่วนจนแขนของยุนโฮแดงเถือกไปหมดแล้ว เท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบของเธอก็กระทืบลงมา อย่างไม่เบานักกับเท้าของยุนโฮ หลังจากภารกิจขโมยจูบของชายหนุ่มเสร็จสิ้น และควรจะถือว่าเป็นโชคดีประการหนึ่ง ที่เขาคิดแค่จะใช้ปากของตนเองปิดปากที่กำลังพูดถ้อยคำบาดหูของคน ในอ้อมแขนเท่านั้นจริงๆ ไม่ได้เป็นไปด้วยความตั้งใจที่จะฉวยโอกาสแต่อย่างใด แค่อยากจะให้โทสะร้อนระอุนั้น คลายลง ให้เธอได้มีเวลาพินิจเรื่องราวสักนิด เพราะเมื่อมองเห็นฟันซี่ขาวเรียงตัวเรียบเป็นระเบียบ ในตอนที่ขยับขึ้นลงแว้ดๆ แล้วละก็... เห็นทีพลาดอาจได้เลือด! “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นคือน้องสาวของคุณลีลีอานา ถูกส่งต่อให้กลุ่มมาเฟียฟูอัวโคใช่ไหม” นายตำรวจผู้เปี่ยม ประสิทธิภาพ ทำงานได้สมกับภาษีของประชาชน สรุปเรื่องทั้งหมดจากบทสนทนาระหว่างพ่อเลี้ยงและลูกเลี้ยง ได้อย่างครบถ้วนในประโยคเดียว ไม่มีปัดเป๋ไปกับฉากจูบกวนอารมณ์เหมือนอยู่ในภาพยนตร์รักโรแมนติค แล้วก็ไม่ได้กวัดแกว่งไปกับเสียงเอ็ดตะโรของหญิงสาวคนเดียวในห้องด้วย เขาถอนใจยาวๆ กับคู่รักหนุ่มสาวที่ยังเถียงกันไม่เลิก แล้วก็ตัดสินใจหันไปหาผู้ต้องหาที่อยู่ใกล้ๆ “ผมจำเป็นต้องเชิญตัวคุณไปสอบปากคำเพิ่มเติมครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มบอกอย่างเคร่งขรึม “มันเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ตำรวจสากลพยายามกับเรื่องนี้มาหลายปี หวังว่ามิสเตอร์อัลแบร์โตคงพอจะให้เบาะแส ในการจัดการกับกลุ่มฟูอัวโคได้ และนอกจากนี้...” แต่ยังไม่ทันที่คำชี้แจงอันยาวเหยียดเกี่ยวกับคดีของปาโกจะออกมาทั้งหมด ลีลีอานาที่กำลังชี้นิ้วจนเกือบจะเป็นจิ้ม เข้าไปในดวงตายาวรีของคนที่ยังกอดเธอไว้กับอ้อมแขนไม่ปล่อย ก็ชะงักกึก และมีผลทำให้ยุนโฮที่เกร็งตัวรอรับ แรงโทสะอีกระลอกพลอยชะงักตามไปด้วย “คาร์เทลฟูอัวโค” หญิงสาวครางเสียงเบา เมื่อจับประเด็นของเนื้อหาในบทสนทนาที่เธอพลาดไปเพราะฤทธิ์โทสะได้ และคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่ก็นึกรู้ขึ้นมาพร้อมกัน ชื่อของกลุ่มมาเฟียที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในโลก อย่างน้อยสักครั้งหนึ่งในชีวิตทุกคนย่อมต้องเคยได้ยินผ่านหู ถึงเรื่องเลวร้ายทั้งหลาย เรื่องของความเฉลียวฉลาดและโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ “หูหนวกหรือยังไง หรือว่าโง่ดักดาน” ปาโกเบ้ปาก ทำสีหน้าเยาะหยันเข้าใส่ ไม่แยแสนายตำรวจที่ยังจับมือของเขา เอาไว้แม้สักนิด “ก็ถ้าไม่ใช่ไอ้พวกฟูอัวโค ฉันก็ไม่เอาเธย่าไปขัดดอกหรอก เพราะค่าตัวนังนั่นที่ฉันจะได้จากเศรษฐี แก่ๆ ตอนมันโตกว่านี้น่ะ มากกว่าหนี้ก้อนนี้อีกตั้งไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า แต่เพราะพวกมันจะเอาทั้งฉัน ทั้งแดเนียลลา ไปขายอวัยวะภายในใช้หนี้จริงๆ ไม่ใช่แค่ขู่น่ะสิ ฉันถึงได้ต้องทำอย่างนี้” จบประโยคนั้น ไม่ทันที่ร่างอวบอ้วนของปาโกจะถูกนายตำรวจดันให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เลย เสียงอุทานแหบพร่า เหมือนใจจะขาดก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง พร้อมกับร่างกร้านเกร็งในชุดคลุมเก่าปอนกราดเข้ามาอย่างเสียขวัญ “เธย่าถูกส่งไปให้มาเฟียอย่างนั้นหรือ” “แม่!” แดเนียลลา ผู้ที่ยุนโฮเห็นว่าออกไปทำงานตั้งแต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว กลับมาที่บ้านอีกครั้งด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง และเธอก็มาทันได้ยินประโยคโหดร้าย ที่ปาโกสำรากใส่ลีลีอานาอย่างเลือดเย็นพอดิบพอดี ...ประโยคที่บอกว่าบุตรสาวของเธอคนหนึ่งต้องสังเวยชีวิตวัยสาวเพื่อให้ผู้เป็นแม่มีชีวิตรอด “เรื่องเธย่าไม่จริงใช่ไหม” เสียงถามร่ำไห้ ความทุกข์ร้อนในใจกรีดริ้วรอยบนใบหน้า บาดลึกเสียจนอายุของเธอ เพิ่มขึ้นอีกเป็นสิบปีในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ   “ก็ได้ยินชัดเจนแล้วนี่” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีตอบน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก แล้วก็สะบัดแขนฟึ่ดฟั่ดจากการจับยึด ของตำรวจ “ปล่อยผมได้หรือยัง ผมบอกเรื่องทุกเรื่องเท่าที่รู้ไปหมดแล้ว” “...อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ...” ผู้ที่ถูกขัดจังหวะการพูด ด้วยเหตุการณ์พลิกผันนานัปการของครอบครัวอัลแบร์โต เอ่ยชี้แจงประโยคต่อมาเรียบเรื่อยได้อย่างใจเย็นยิ่ง “...คุณจะต้องถูกคุมขังในข้อหาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับการค้ามนุษย์และกระทำชำเราผู้อื่นครับ” นายตำรวจหนุ่มหยิบ ยกกฎหมายอันแสนเข้มงวดที่ถูกตราขึ้นมาหมาดๆ เมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา อธิบายอย่างคล่องแคล่ว และแน่นอนด้วยกรณีนี้ การลงโทษเบื้องต้นสำหรับกฎหมายใหม่ก็คือจำขังด่วน ภายในเวลา 24 ชั่วโมง จากนั้นเขาก็คล้องกุญแจมือดังฉับ เข้ากับมือสั่นระริกของผู้ต้องหา “ผมจะเรียกทนาย” ปาโกว่าเสียงสั่น กวาดตาหลุกหลิก “ครับ ทนายจะมาพบคุณหลังจาก 24 ชั่วโมงไปแล้ว คุณต้องเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องขังก่อน” “แต่...” “มันเป็นประโยชน์กับคุณเองนะครับมิสเตอร์อัลแบร์โต” ผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบถอนใจ เขาพูดกับฝ่ายนั้นตรงไปตรง มาไม่มีปิดบังว่า “มันเป็นการพิทักษ์ความปลอดภัยให้คุณด้วยซ้ำนะครับ ผู้ที่มีปัญหากับฟูอัวโคมีอายุไม่ยืนหรอก คุณก็น่าจะรู้ดี” ประโยคนั้นเท่ากับตัดคำโต้แย้งทั้งหมดลงในพริบตา ปากอูมๆ ของปาโกขยับจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ต้อง ห่อไหล่ยอมแพ้กับความเป็นจริงที่ถูกหยิบยกขึ้นมาสำแดง แต่แดเนียลลาไม่ใช่... ผู้หญิงคนนั้นพยายามอย่างที่สุดที่จะเข้าไปใกล้สามี ไม่สนใจแม้จะเห็นท่าทางรำคาญอย่างเอกอุของอีกฝ่าย “เรื่องเธย่าล่ะ ลูก...” “ลูกของเธอ ไม่ใช่ลูกของฉัน” ปาโกตอบตัดบทอย่างใจร้าย “แล้วคิดสิ เด็กนั่นทำให้เธอมีชีวิตรอดนะ ไม่อย่างนั้นเราก็ตายกันหมด ทั้งเธอ ทั้งฉัน ทั้งอูโก้” “อูโก้!” เมื่อชื่อของบุตรชายอีกคนผุดขึ้นมา ความเป็นแม่ก็ทำให้เธอระลึกได้ “อูโก้อยู่กับหนูค่ะแม่” ลีลีอานาเข้าไปประคองผู้เป็นแม่ไว้หลวมๆ พยายามลูบมือของตนเองเข้ากับไหล่บางๆ ที่ค้อมคู้อย่างปลอบประโลม “หนูเจออูโก้แล้ว น้องปลอดภัยและสบายดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงนะคะ” เพียงแค่นั้นก็ใจดำพอแรงแล้ว แต่ปาโกก็ไม่เคยหยุดที่จะแสดงความเห็นแก่ตัวของตนเองออกมาเลยแม้สักนิด กระทั่งในยามที่ถูกนายตำรวจลากออกไปจากห้องก็ยังมีหน้าสั่งเสียกับภรรยาอีกว่า ให้รีบไปประกันตัวเขาโดยเร็ว ที่สุด “...อย่าให้ฉันต้องนอนในห้องขังเกิน 1 วันเชียวนะแดเนียลลา” เสียงตะโกนนั้นค่อยๆ หายไปพร้อมกับเสียงไซเรนรถตำรวจ และการโผล่หน้าออกมาเมียงมองของเพื่อนบ้าน ใกล้เคียง คนเหล่านั้นอาจจะเข้ามาไต่ถามกับเจ้าของบ้าน ที่ยังร้องไห้ไม่ขาดเสียงอย่างใคร่รู้เสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่เจอ กับสายตาดุๆ ของลีลีอานา ที่ตวัดมองกราดผ่านไปยังแต่ละคนอย่างไม่คิดจะไว้หน้าใครเข้าเสียก่อน ความเอาจริง เอาจังในสายตาคู่นั้นของหญิงสาว แรงกล้าและดุดัน เสียจนยังผลให้ผู้มุงดูค่อยๆ หายไปจากซอกหลืบประตูห้อง ทีละน้อย กระทั่งท้ายที่สุดทั้งห้องก็เหลือเพียงเสียงร่ำไห้เหมือนใจจะขาดของผู้เป็นแม่ และเสียงปลอบประโลมของผู้เป็นลูก ดังสะท้อนในห้องเวิ้งว้าง ยุนโฮเหลียวหาโซฟาสำหรับนั่งพักขา เขากำลังจะหย่อนตัวลงไปนั่งและระบายลมหายใจออกมายาวๆ ให้สมกับ ความวุ่นวายที่เพิ่งผ่านพ้นไปแล้ว ถ้าไม่บังเอิญว่าสองหูจะได้ยินประโยคกระซิบกระซาบของสองแม่ลูกเข้า และคำพูดนั้นทำให้เขาต้องทะลึ่งตัวขึ้นจากท่านั่ง กวาดสายตามองคนพูดเหมือนกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปด ของโลกปรากฏขึ้นมาตรงหน้า เสียงของลีลีอานาดังสะท้อนกังวานในโสตประสาทของชายหนุ่ม มันดังอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่านั่นจะเป็นสุ้มเสียง เบาหวิวก็ตามที “ไม่ต้องกลัวนะคะแม่ ปาโกจะได้รับการประกันตัวแน่ เดี๋ยวหนูจัดการให้ แม่ทำใจดีๆ ไว้นะคะ” จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:05:55

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณจะบ้าหรือเปล่า!” ยุนโฮตะโกนใส่หญิงสาวอย่างโกรธจัด ความโกรธทั้งหมดของเขาที่สุมมาตั้งแต่ที่บ้าน ของลีลีอานา ทนฮึดฮัดบนรถแท็กซี่ ไปจนถึงล็อบบี้ของโรงแรม มาระเบิดตูมเอาตรงทางเดินระหว่างห้อง ตรงหน้าห้องที่เขาและลีลีอานาพักคนละฟากผนังปูนกั้น “ไอ้นั่นมันเอาน้องคุณไปขาย จะปล้ำคุณ แล้วนี่คุณจะใจบุญเอามันออกไปจากคุกอย่างนั้นหรือ สติยังดีอยู่หรือเปล่า” “แล้วจะให้ฉันทำยังไง” หญิงสาวคนที่โดนว่าก็ตอบโต้กลับมาด้วยน้ำเสียงดังลั่นไม่แพ้กัน “พวกคุณมันก็ไอ้เอเชียที่ร่ำรวย จะเข้าใจความทุกข์ยากอะไรของพลเมืองชั้นสองอย่างพวกฮิสแพนิกเหมือนพวก ฉันล่ะ เราต้องลำบากตั้งไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรเพื่อจะได้กรีนการ์ด ได้ที่อยู่ ที่กิน ที่นี่ พวกคนรวยๆ อย่างพวกคุณ ไม่มีวันเข้าใจหรอก” ...ให้ตาย เรื่องของไอ้ซังกะบ๊วยปาโก มันเกี่ยวอะไรกับความเป็นเอเชียของเขาวะ? “มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลย กับที่คุณพูดมาลีลีอานา” ยุนโฮพยายามทำใจให้เย็นที่สุด ข่มความโกรธแทบบ้าของตัวเอง ลง ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับประเด็นอ่อนไหวที่เพิ่มขึ้นมาอีก พยายามนึกเสียว่าอีกฝ่ายต้องผจญกับเรื่องบ้าบอมากมาย ในเช้าวันนี้ สติอาจจะไม่อยู่กับร่องกับรอยมากนัก ...แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นแล้วก็ตาม เขาก็ยังไม่สามารถเข้าใจเหตุผลของการกระทำของลีลีอานาได้อยู่ดี! มันน่าจะมีอะไรสักอย่างในระบบการคิด ในกระบวนการคิดของหญิงสาวคนนี้แน่ๆ ที่มันผิดเพี้ยนไป จนทำให้เขา ต้องนึกกังขา ต้องฉงนสนเท่ห์กับทุกสิ่งทุกอย่างที่หมุนรอบตัวของฝ่ายนั้น โดยไม่รู้ว่าจะใช้หลักตรรกะอะไร มารองรับหลักการประหลาดพวกนี้ดี “ใจเย็นๆ แล้วคิดสิ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียวที่คุณจะเอาปาโกออกมาจากซังเต” “เขาจำเป็นสำหรับแม่ฉัน” เสียงสวนตอบโต้กลับมาทันควัน และคนที่เพิ่งจะบอกให้เขาทำใจเย็นอยู่เมื่อสักครู่ ก็ตอกกลับไปรัวเร็วก่อนที่สมองจะคิดไตร่ตรองได้ทันเสียอีก “ไม่จำเป็นเลย” “จำเป็นสิ ไอ้เอเชียร่ำรวยอย่างคุณไม่มีวันรู้มันหรอก” ...โอเค ประเด็นเชื้อชาติกลับมาอีกรอบแล้วโว๊ย! ยุนโฮถอนใจแรงๆ กล้ำกลืนคำสบถหยาบคายลงในคอ พยายามอย่างยิ่งที่จะเรียกสติของตนเองให้กลับเข้าเรื่อง ที่ต้องพูดคุยโดยด่วนที่สุด ก่อนที่มันจะไหลไปกับเรื่องสังคม ความหลากหลายทางชาติพันธุ์ และการรุกคืบ เข้าครองอำนาจในโลกเศรษฐกิจของประเทศยักษ์ใหญ่จากเอเชีย ซึ่งสร้างความร้าวฉานให้แก่สังคมตะวันตก เรื่องทั้งหมดเริ่มจากวิกฤตการณ์ค่าเงินดอลล่าห์สหรัฐและเงินยูโรที่ดิ่งตัวฮวบฮาบ เนื่องมาจากปัญหาเรื้อรัง ด้านซับไพร์มตั้งแต่ปี 2009 ส่งผลให้การเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศมหาอำนาจถดถอยอย่างต่อเนื่อง เปิดโอกาสให้ประเทศแถบเอเชียสยายปีกเข้าครองอำนาจด้านการค้าและการลงทุนแบบก้าวกระโดด ผลของวิกฤตการณ์นั้นก่อให้เกิดปรากฏการณ์ใบไม้ร่วงทั่วทุกแห่งของนิคมอุตสาหกรรมโลกตะวันตก โรงงานถ้าไม่ปิดตัวลงก็ต้องย้ายฐานการผลิตไปที่เอเชีย และแน่นอนว่าอัตราการว่างงานสูงลิ่วเป็นประวัติการณ์ คือสิ่งที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกฮิสแพนิกอันหมายถึงกลุ่มคนที่พูดภาษาสแปนิชในทวีปอเมริกา ซึ่งเป็นแรงงานชั้นต่ำ จึงกลายเป็นคนกลุ่มแรกที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหา ทั้งจากการโดนไล่ออกจากงาน การถูกตัดเงินสวัสดิการจากรัฐ จนกระทั่งถึงถูกจับส่งกลับประเทศบ้านเกิด เนื่องจากรัฐบาลสหรัฐอเมริกา รับภาระเหล่านี้ไม่ไหว ในฟากหนึ่งกระแสคลื่นลูกโตได้สาดซัดเอาสังคมตะวันตกล้มพังพาบไม่เป็นท่า แต่ในขณะเดียวกันก็ด้วยกระแส คลื่นลูกเดียวกันนี้ กลับหนุนชูให้วัฒนธรรมแบบชาวเอเชียเฟื่องฟูขึ้นตามความรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจ ภาษา อาหาร ศิลปะบันเทิงแขนงต่างๆ รวมไปถึงเรื่องของดนตรีจากฝั่งเอเชียจึงแพร่หลายไปทั่ว กระแสโลกช่วยทำให้ดงบังชินกิเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง ช่วยให้พวกเขาได้มีที่หยัดยืนยิ่งใหญ่กว่าเดิม ในโลกธุรกิจบันเทิง หากกระแสโลกก็ทำให้ครอบครัวของลีลีอานาต้องกระจัดกระจาย และเป็นผู้พ่ายแพ้ในสงคราม การเงินระหว่างประเทศ มันเป็นบาดแผลที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของใครหลายคนอย่างยากจะลบเลือน และนี่กระมังคือเหตุผลที่ทำให้เมื่อเกิด ความโกรธขึ้น สิ่งซึ่งซ่อนเร้นในหัวใจของหญิงสาวก็เผยตัวออกมา ...ความรู้สึกที่ว่า เราไม่ใช่พวกเดียวกัน “ลีลีอานา...” ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่าย เพื่อเตือนสติทั้งตนเองและเจ้าของชื่อให้สงบลง แต่ดูท่าทางคำพูดของเขาคง ไร้ประโยชน์กับฝ่ายนั้นโดยสิ้นเชิง เพราะนอกจากลีลีอานาจะไม่ใส่ใจฟังแล้ว มันกลับกลายไปเป็นการเร่งเติม เชื้อไฟให้แก่เพลิงโทสะจนลุกพรึ่บขึ้นมาเสียอีก   “กองไอ้ความปรารถนาดีห่วยๆ ของคุณเอาไว้ตรงนั้นเลย” นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวตวัดชี้ลงกับพื้นพรมตรงหน้า ตวาดเสียงดังอย่างโกรธจัด “ทิ้งมันเอาไว้ตรงนั้น!” “ลีลีอานา มันไม่จำเป็น...” “ฉันบอกว่าจำเป็นก็จำเป็นสิวะ!” “เหตุผล ลิเลียเหตุผล” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงมั่นคง ไม่สนใจกับอาการพาโลเหมือนเด็กของอีกฝ่าย เขาจับตา มองท่าทีฮึดฮัด เนื้อตัวสั่นระริกและใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว แล้วก็เอื้อมมือไปเสยลอนผมที่ทิ้งตัวระใบหน้านั้น ออกอย่างอ่อนโยน ประคองวงหน้างดงามเอาไว้ในอุ้งมือที่แข็งแรง และพูดทั้งๆ ที่จ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยของคู่สนทนาว่า “คุณอธิบายได้ไหมว่าทำไมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นถึงจำเป็นสำหรับแม่คุณนักครับลิเลีย ทำไมไม่ปล่อยเขาไปตามทาง ที่ควรจะเป็นล่ะ นี่มันเป็นโอกาสดีไม่ใช่หรือที่จะแยกเขาออกจากครอบครัวของคุณสักที” ละม้ายว่าความหนักแน่น ความปรารถนาดีอย่างจริงใจของยุนโฮ จะซึมซาบผ่านทางวาจาและสัมผัสนุ่มนวล เข้าไปในหัวใจที่ร้อนรนของหญิงสาวได้ ดวงตาที่วาวแสงจ้าและริมฝีปากที่ขยับจะพูดแต่วาจาร้ายๆ จึงชะงักกึก แล้วจากนั้นเจ้าตัวก็หลับตาลง ก่อนจะพรูลมหายใจออกมายาวๆ “ฉันขอโทษ ไม่น่าจะพูดอย่างนั้นกับคุณเลย” “คุณหายโกรธแล้วใช่ไหม” ยุนโฮถามเสียงเบา ปล่อยมือที่จับยึดลง และคำตอบที่ได้รับกลับมา คือรอยยิ้มจางๆ ในใบหน้าของหญิงสาว “ไม่เชิงอย่างนั้นหรอก แต่ก็โอเคขึ้นล่ะ ขอบคุณนะที่ไม่บ้าตามฉันไปด้วย” คำว่าขอบคุณของลีลีอานาเป็นไปอย่างอเมริกันแท้ นอกจากจะพูดขอบคุณแล้ว เจ้าตัวยังแสดงออกมาอย่างชัดเจน ทางการกระทำ ด้วยการแตะริมฝีปากเข้าที่แก้มของชายหนุ่มตรงหน้าเบาๆ ยุนโฮเอื้อมมือไปแตะเอวคอดกิ่วรั้งเข้ามาหาตัวอย่างยากจะยั้งใจได้ แต่ไม่ทันจะได้สานต่อการขอบคุณหวานๆ นั้นเลย ประตูห้องที่อยู่ด้านหลังก็เปิดขึ้นดังแกรก และมันก็คงจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก ถ้าหากว่าคนที่ยืนคาอยู่ที่ ช่องประตูจะไม่ผิวปากหวือ แล้วก็ร้องทักทายตามแบบฉบับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดออกมาว่า “อะแฮ่ม เชิญตามสบายนะยุนโฮ ถือเสียว่าฉันไม่ได้ยืนมองนายอยู่อย่างนี้ก็แล้วกันนะ” จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:06:48

ความคิดเห็นที่ 3 “ผมยังไม่ได้แนะนำตัวกับคุณลีลีอานาเลยครับ” แจจุงพูดกับหญิงสาวที่เขาเชื้อเชิญเข้ามานั่งในห้องด้วยรอยยิ้มกว้าง ส่วนมือก็กระทุ้งบอกเพื่อนสนิทที่ยังยืนเก้ๆ กังๆ ข้างโซฟา ให้นั่งลงมาเสียที “แจจุงครับ คิมแจจุง” “ลีลีอานาค่ะ” คู่สนทนาก็ตอบกลับมาด้วยมารยาทอันดี แต่จากนั้นลูกสาวคนสวยของยุนโฮที่แจจุงแอบตั้งฉายาให้ ก็เอียงคอมองชายหนุ่ม พลางขมวดเรียวคิ้วน้อยๆ อย่างใช้ความคิด “ฉันคุ้นหน้าคุณมากนะคะ” สายตาของเธอมองไล่จากดวงตาสีน้ำตาลคู่โต ไปที่สันจมูก ริมฝีปากสีแดงสด แล้วมอง ย้อนกลับไปที่เรือนผมสีทองสุกสว่างของแจจุง สีหน้าบ่งบอกว่ามีอะไรบางอย่างติดอยู่ในความทรงจำจริงๆ ซึ่งมันก็ไม่น่าแปลกนักหรอก...คนที่ถูกจ้องมองอยู่คิดในใจ ขณะมองตอบกลับไปด้วยใบหน้าซื่อใส เหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยสักนิด ...ก็รูปเขาน่ะ แปะไปทั่วบ้านทั่วเมือง เป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้าตั้งหลายตัว ยังไม่นับรวมการเป็นนายแบบ ขึ้นปกนิตยสารต่างๆ เป็นว่าเล่นอีก ก็ถ้าไม่คุ้นหน้าสิ ถึงเป็นเรื่องพิลึกล่ะ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น แจจุงก็ยังยิ้มเยื้อนแล้วก้มศีรษะตอบกลับไปอย่างถ่อมตัวว่า “คุณคงคุ้นหน้า เพราะเห็นผมเป็นชาวเอเชียมากกว่าครับ” “กะจะหว่านเสน่ห์อีกหรือไง” เสียงทุ้มของเพื่อนที่เอียงหัวมาใกล้กระซิบพอได้ยินสองคน แต่เสียงกัดฟันของยุนโฮ คาดว่าต่อให้ยืนห่างออกไปสักสองเมตรก็คงได้ยินถนัดหู ...ชักจะเริ่มเกิดความรู้สึกหวงขึ้นมาแล้วใช่ไหมเพื่อน? แจจุงซ่อนรอยยิ้มน้อยๆ อย่างเจ้าเล่ห์ไว้ในหน้า พลางกระซิบตอบคำขู่นั้นกลับไปเบาๆ ด้วยการดันศีรษะเพื่อนซี้ ออกไปห่างตัวให้สมกับถ้อยคำกล่าวหา “ไปแปรงฟันซะ นายออกไปข้างนอกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันใช่ไหม สกปรกมาก” ...ก็ไม่เชิงว่าเป็นจริงตามที่พูดหรอก เขาแค่ประเมินความน่าจะเป็นเท่านั้น แล้วก็ช่วยไม่ได้ที่มันบังเอิญ โป๊ะเช๊ะ! “หะ?” “เออ กลิ่นหึ่งเลยยุนโฮ ด่วนเลยครับคุณเพื่อน” สีหน้าของยุนโฮตอนที่รับฟังประโยคนั้นตลกมาก ตลกอย่างที่แจจุงไม่ได้เห็นมานานนักหนาแล้ว ฝ่ายนั้นทำหน้า เหมือนกับกลืนยาขมสุดใจเข้าไปรวดเดียวทั้งหม้อก็ไม่ปาน นอกจากจะทั้งแดงสลับซีดอย่างหาได้ยาก เพื่อนตัวดี ของเขามันก็ตะครุบมือดังหมับปิดเข้าที่ปาก กวาดตามองไปที่ลีลีอานาอย่างตื่นตกใจสุดๆ และก็ไม่ต้องให้แจจุงพูด อะไรเพิ่มอีก ลีดเดอร์คนดีแห่งดงบังชินกิ ผู้รักหน้ายิ่งชีพ ก็เผ่นแผล็วลับหายไปในห้องน้ำว่องไวราวติดจรวด ส่วนเวลาที่จะออกมาจากห้องน้ำ คาดว่าอีกสักครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ...เป็นอันว่าจัดการตัวปัญหาได้หมดจดงดงาม รับคะแนนเต็มสิบไปเลยคิมแจจุง “ผมได้ยินเสียงเถียงกันดังลั่นเลยครับที่หน้าห้อง” เมื่อกำจัดเพื่อนออกไปได้ แจจุงก็รุกเข้าสู่เนื้อหาของบทสนทนา ไม่อ้อมค้อม ในเมื่อเห็นจะๆ ชัดๆ เต็มๆ ทั้งสองตา กับฉากเลิฟซีนหวานแหววหน้าห้อง และท่าทางพิรุธสุดตัวของเพื่อน ตอนที่โดนบอกว่ากลิ่นฉึ่ง แถมยังมีคำขู่ฟ่อดแฟ่ดข้างหูอีก ทั้งหมดนั่นรวมๆ กันแล้ว ตีความได้ไม่ยากสักนิด หึ จะอะไรเสียอีกล่ะ นอกจากสมภารยุนโฮกะจะรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวไก่ตัวอ้วนพีที่ชื่อลีลีอานา ลูกสาวคนดีของมันน่ะซี “มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” ชายหนุ่มถามต่อหน้าตาย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทางอึกอักของคู่สนทนา หูของเขาได้ยิน เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดชัดเจนทีเดียว แต่ที่ถามก็แค่อยากรู้ว่าลีลีอานาจะแก้ตัวอย่างไรมากกว่า และอีกประการหนึ่ง ก็คือ เขาอยากหยั่งท่าทีของอีกฝ่าย อยากรู้ว่าพ่อเพื่อนตัวดี ขี้เก๊ก ปากแข็ง ท่ามากคนนั้น มันจะคิดเองเออเองไป หรือเปล่า สาวเจ้าเขาจะมองยุนโฮมากกว่าการเป็นพี่เลี้ยงกิตติมศักดิ์ของอูโก้ไหม “ฉันทำเรื่องงี่เง่าใส่คุณยุนโฮน่ะค่ะ” คนสวยใจร้อนตอบโพล่งออกไปแบบไม่รักษาภาพพจน์ แถมยังมีการเสยผม ยาวๆ ที่จัดเป็นลอนสวยจนยุ่งฟูอีกต่างหาก “เขาช่วยฉันเอาไว้ตั้งหลายครั้ง แต่ฉันเองก็มัวแต่โวยวายใส่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เรื่อย คิดดูแล้วก็โกรธตัวเองจริงๆ” ...ปฏิกิริยาตอบรับเป็นที่น่าพอใจมาก กล่าวโทษตัวเอง ยกย่องยุนโฮ อืม...แนวโน้มความน่าจะเป็นสูงนะเนี่ยเพื่อน! ถึงแม้เรื่องที่ยุนโฮช่วยอีกฝ่ายเอาไว้ จะล่อความอยากรู้อยากเห็นในใจมากสักแค่ไหน แต่แจจุงก็พยายามข่มมัน ลงไปด้วยความรักเพื่อน ท่องเอาไว้ว่าเขามีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับแม่สาวคนนี้ก่อนที่ยุนโฮจะออกมาจากห้องน้ำ และไอ้เพื่อนซื่อบื้อของเขาคนนี้ มันก็ไม่มีทางแก้ไขความเข้าใจผิดอะไรหรอก ดื้อด้านดึงดันไม่เข้าท่าอยู่นั่น ...เดี๋ยวไอ้ค่าความน่าจะเป็นที่อุตส่าห์ได้มาสูงลิ่ว มันจะหดหาย แล้วนายก็จะชวดอีกรายหรอกยุนโฮ! “คุณลีลีอานาอายุเท่าไรนะครับ สัก 20 ได้ไหม” แจจุงถามอย่างสุภาพ แม้ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่กำลังสนทนาอยู่สักนิด แต่คนตอบก็มีมารยาทมากพอ ที่แค่เลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะตอบออกไป อย่างสุภาพพอกันว่า “22 แล้วค่ะ ฉันเพิ่งจะจบแบชเชลเลอร์ดีกรีไม่นานนี้เอง” “ถ้าอย่างนั้นตอนเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินครั้งก่อน คุณคงยังไม่เกิดเลยกระมังครับ” “วิกฤตการณ์ทางการเงินครั้งก่อน?” ลีลีอานาทวนคำในประโยคคำถามอย่างงุนงง เรียกว่ามืดบอดไปหมดกับคำถามนี้ จะเหมาะสมที่สุด “ผมกับยุนโฮอายุ 34 ปีแล้วครับ...” เขาบอกกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มจางๆ “...เมื่อ 22 ปีก่อน ตอนนั้นพวกเราอายุ 12 ปีพอดี เอเชียเจอพิษวิกฤตทางเศรษฐกิจรุนแรงไม่แพ้สหรัฐอเมริกาใน ตอนนี้ หรือที่จริงอาจจะบอกว่ารุนแรงกว่าด้วยซ้ำ เพราะประเทศแถบเอเชียเป็นผู้พึ่งพิงชาติตะวันตก เมื่อล้มเราจึง ไม่มีอะไรหนุนหลังเลย คนจำนวนมากทีเดียวที่ต้องออกจากงาน ถูกไล่ออก กระทั่งฆ่าตัวตายเพราะรับภาระหนี้สิน ไม่ไหวก็มาก...” “แล้ว?” หญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง “ผมกำลังจะบอกว่า ที่คุณพูดว่ายุนโฮเป็นเอเชียที่ร่ำรวย ไม่เข้าใจความทุกข์ยาก ความลำบากที่คุณเคยผ่านมาแม้สักนิด เป็นเรื่องที่ผิดพลาดมากทีเดียว ในตอนนั้นยุนโฮที่อายุ 12 ปี ต้องอาศัยนอนที่สถานีรถไฟ ต้องเก็บขวดขาย ต้องรับ จ้างโรยทรายเพื่อให้หิมะละลาย เป็นเด็กเสิร์ฟ ทำงานรับจ้างอะไรอีกมากมายจิปาถะ เพื่อหาค่าเล่าเรียน ค่าอาหารไป โรงเรียนของตัวเองและน้องสาว คุณจับมือเขาหรือยังละครับ มันนุ่มไหม มันเป็นมือของคนที่ไม่เคยทำงานหนัก หรือเปล่า” แจจุงพูดเพียงแค่นั้น แล้วก็ใช้ดวงตาของตนจับจ้องมองที่คู่สนทนาตรงๆ ไม่หลบเลี่ยง และนี่คือสิ่งที่ต่างกัน ประการหนึ่ง ระหว่างเพื่อนรักทั้งสองคน ยุนโฮอาจจะเลือกปล่อยให้ความจริงเป็นผู้พิสูจน์ตัวของมันเองในท้ายที่สุด ไม่พูดไม่แก้ตัว ด้วยความถือดีในความดี ที่ตนมีอยู่ ซึ่งถ้าจะให้คำจำกัดความนิสัยนี้ของยุนโฮตามมุมมองของจุนซู ก็คงจะหนีไม่พ้นคำวิพากษ์วิจารณ์อย่าง เจ็บๆ คันๆ ตามวิสัยน้องผู้รักพี่คนนี้แบบสุดๆ ว่า ‘เรื่องงี่เง่าสุดๆ ของพี่ยุนโฮเขาล่ะ!’ แต่สำหรับแจจุงนั้น เขากลับมองว่าการปล่อยให้ความเข้าใจผิดคงอยู่ เป็นเรื่องที่เสียเวลาที่สุด มีปัญหาอะไรควรจะ พูดออกไปตรงๆ ในครั้งเดียว ยิ่งเก็บไว้ก็จะยิ่งบาดหมาง ยิ่งมองหน้ากันไม่ติด และเวลาที่มีร่วมกันในการสร้างความ ทรงจำดีๆ ก็พลอยจะลดน้อยลงไปอย่างน่าเสียดาย   เขาจึงเลือกที่จะพูดเรื่องนี้แทนเพื่อนผู้ไม่พูด และตัดสินใจจัดการกับปัญหาด้วยการเผชิญหน้าตรงๆ “คุณยุนโฮเป็นคนที่น่าอิจฉานะคะ” หลังจากนิ่งฟังความอยู่อึดใจใหญ่ ลีลีอานาก็พูดประโยคนี้ออกมาทื่อๆ เธอเอียง คอมองใบหน้าที่สวยหวานไม่แพ้ผู้หญิงของแจจุง แล้วก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ “ในขณะเดียวกันฉันก็อิจฉาคุณเหลือเกินค่ะแจจุง” “ผม?” คราวนี้เป็นตาของแจจุงบ้าง ที่จะทำหน้าเหรอหรา ไม่รู้เรื่องรู้ราวในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดบ้าง “ค่ะ ความความสัมพันธ์ของพวกคุณแน่นแฟ้นมาก มันตั้งอยู่บนความเข้าใจและห่วงใยกันจนฉันอดอิจฉาไม่ได้ อย่ากังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยนะคะ คุณยุนโฮตามไปเพราะกังวลว่าฉันซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวไปเดินท่อมๆ ตั้งแต่ เช้าตรู่จะเกิดอันตรายขึ้น แล้วที่หน้าห้องฉันแค่จูบขอบคุณเขาเท่านั้น” ประโยคของลีลีอานา ให้ฟังอย่างไรก็แปร่งหู แปลกประหลาดเสียจนคนฟังต้องขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง หากแจจุงก็ตีความไม่ออกอยู่นั่นเองว่า นัยยะที่ซ่อนเร้นอยู่ คืออะไร ความคิดที่แตกยอดของเขายังไม่ทันจะเป็นรูปเป็นร่าง ร่างสูงของยุนโฮที่น่าจะเป็นการทำลายสถิติอาบน้ำเร็วที่สุด ในชีวิตของตัวเอง ก็เดินยิ้มแต้ หอบกลิ่นสบู่หอมฟุ้งออกมา “แจจุงชวนลิเลียคุยอะไรน่ะ” เพื่อนสนิทชะโงกหน้ามาถามจากด้านหลัง แล้วก็เลยถือวิสาสะพาดแขนข้างหนึ่ง บนไหล่ ก่อนจะเอื้อมมือข้ามไปหยิบแก้วน้ำของแจจุงขึ้นดื่มอั้กๆ “คุยเรื่องอะไร” เมื่อไม่ได้คำตอบ ยุนโฮก็เซ้าซี้ไม่หยุดตามนิสัยเด็กขี้หวง เสียงโวยวายข้างหูงอแงได้น่าหมั่นไส้ เสียจนแจจุงต้องซัดไปหนึ่งตุ้บ “เก้าอี้มีไม่นั่ง มาค้ำอะไรไหล่ฉัน หนักนะยุนโฮ” “ทีตอนนายนอนหนุนไหล่ฉันนอน หนักกว่านี้ฉันยังไม่บ่นเลย” บ่นอุบอิบกับทำปากยื่นอีกนิดเหมือนเคย ก่อนที่เจ้าตัวจะตวัดขา ข้ามมานั่งข้างๆ แจจุง “อูโก้ล่ะ” พอนั่งปุ๊บ คุณพ่อคนดีก็ถามถึงลูกชายที่ปล่อยให้เพื่อนเลี้ยงปั๊บทันที ส่วนคนที่ถูกถามก็ปรายตามองไปที่ผู้ปกครองตามกฎหมายของเด็กชายอูโก้เล็กน้อย จุดประสงค์จริงๆ ของแจจุงก็แค่ จะดูว่าฝ่ายนั้นแสดงความไม่พอใจออกมาบ้างไหม หากรู้ว่าเขาส่งเด็กน้อยช่างร้องไปฝากไว้กับคุณหลิน คะแนนยุนโฮจะตกลงมาเพราะการไม่เอาใจใส่น้องชายของเธอหรือเปล่า แต่ประจวบเหมาะเกินไปที่จังหวะสายตา นั้นดันประสานกับสายตาของลีลีอานาเข้าพอดี แจจุงเลยทันได้เห็นความกังขา ปนด้วยความรู้สึกบางอย่างคล้ายๆ กับความเสียดาย วูบไหวในแก้วตาของหญิงสาว ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเบือนหลบไปกับพรมปูพื้น “ฝากคุณหลินเอาไว้” เขาบอกกับเพื่อนสั้นๆ ตั้งใจจะตัดบทให้เรื่องทั้งหมดจบแค่นั้น ด้วยสังหรณ์บางอย่างที่ปราด แล่นเข้ามาในใจ แต่คนที่นั่งใกล้กลับไม่ยอมจบง่ายๆ พอได้ยินว่าคุณหลินเป็นพี่เลี้ยงพิเศษ ยุนโฮก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เอนตัวเข้าไปใกล้หูของเพื่อนแล้วกระซิบถามทีเล่นทีจริงว่า “ได้ ‘ต่อ’ จากเมื่อวานหรือยัง” “ไอ้บ้า” คำตอบที่คลอมากับใบหน้าแดงแปร๊ด คือศอกที่ยกขึ้นถองพุงกะทิของยุนโฮเต็มๆ หนักหน่วงจนคนช่างแซว ต้องงอตัวร้องครางอู้     “ไปรับอูโก้พร้อมกับฉันเลย รบกวนคุณหลินมานานพอแล้ว ถึงเวลาที่นายจะต้องเลี้ยงอูโก้บ้างแล้วล่ะ” แจจุงชี้หน้า คาดโทษเพื่อน แต่พอจะขยับยันตัวลุกขึ้นมาจากโซฟา มืออุ่นๆ ของเพื่อนสนิท ที่กุมท้องทำท่าจะเป็นจะตายอยู่เมื่อ สักครู่ ก็คว้าแขนเขาเอาไว้ ดวงตาเรียวของยุนโฮมองมาที่แจจุงอย่างพินิจ มันเต็มไปด้วยความกังขามากมาย ไม่แพ้น้ำเสียงที่ใช้ไต่ถาม “ทำไมนายไม่อยู่กับคุณหลินล่ะแจจุง มาทำอะไรที่นี่” ความหวานชื่นที่เจือด้วยรสขมจางๆ ผุดพรายขึ้นมาในห้วงความรู้สึกของชายหนุ่ม เขาเหยียดยิ้มบางๆ เกลื่อนความ ขมที่ซ่านในรอยยิ้มเอาไว้ใต้ท่าทีสบายๆ แล้วก็ตอบยุนโฮออกไป เหมือนกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นบนห้องสูทหรู ชั้นบทสุดของโรงแรมฮิลตันแห่งนี้ว่า “พี่ชายของคุณหลินมาเยี่ยมพอดีน่ะยุนโฮ ฉันก็เลยไม่อยากจะรบกวนเขา” และถ้าคิดว่ายุนโฮจะจับพิรุธไม่ได้...ก็ควรไปตายซะ! พ่อเพื่อนคนดีที่ประสาทสัมผัสในเรื่องของตัวเองทื่อแสนทื่อ ดันมาทำงานว่องไวดุจเรดาห์ตรวจจับวัตถุระเบิด ในเรื่องของเขาเสียนี่ ยุนโฮมองตาเขาแวบเดียว แล้วก็ใช้มือของเขาเป็นตัวช่วยดึงขึ้นมาจากเก้าอี้ จากนั้นบอกเสียงนิ่งว่า “แจจุงพาฉันไปหาอูโก้หน่อยสิ อยากเห็นพี่ชายคุณหลินจัง” มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าไอ้ตอไม้ที่ดีแต่หล่อนี่ ไม่ทิ้งท้ายด้วยการหันไปบอกกับสาวสวยที่ตัวเองหมายตาเอาไว้ว่า “ลิเลียคอยอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวเราไปรับอูโก้มาให้” เอาหัวชนฝาผนังไปเลยไหมชองยุนโฮ เผื่อนายจะฉลาดขึ้นมาบ้าง! จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:07:43

ความคิดเห็นที่ 4 ...เป็นพี่ชายและน้องสาวที่แตกต่างกันมากเหลือเกิน ยุนโฮได้แต่รำพึงในใจอย่างนั้น ในยามที่เดินเคียงข้างไปกับ เพื่อนสนิทที่เงียบเสียงอย่างน่ากลัว พวกเขาออกมาจากห้องพักของคุณหลิน ไล่หลังพี่ชายของเธอไม่นาน ด้วยการเชื้อเชิญอย่างละม่อมของผู้ชายที่ชื่อ เซียะหลง คนที่แจจุงบอกว่าเป็นคนของคุณหลิน ส่วนพี่ชายของหลินไป่หนิง ที่เขามีโอกาสได้พบปะในช่วงเวลาสั้นๆ คงไม่มีคำจำกัดความใดที่เหมาะสมมากไปกว่า มีดคมกริบสักเล่มหนึ่ง มีดที่ตีจากโลหะเนื้อดี เย็นเยียบและเต็มไปด้วยอันตรายเสียดแทงผิวเนื้อ ชายคนนั้นชื่อเหยียนเฉิงซวี่ มีรูปร่างสูงโปร่งทัดเทียมกันกับเขา และที่สำคัญยังเป็นคนที่หน้าตาดีอย่างร้ายกาจทีเดียว ‘แซ่เหยียนค่ะ’ ผู้ที่ทำหน้าที่แนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกันย้ำอีกครั้งหนึ่งเป็นการตบท้าย ...พี่น้องที่ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกัน แม้กระทั่งนามสกุลที่ใช้ ก็ยังเป็นคนละนามสกุล ฝ่ายที่รับการจับสัมผัสมืออย่างฉาบฉวย ก็แค่ผงกศีรษะรับน้อยๆ แล้วก็ใช้ดวงตาคมปลาบ กวาดมองทั้งเขาและแจจุง อย่างพินิจพิเคราะห์ ทิ้งสายตามองไปที่เพื่อนสนิทของเขานานหน่อย ก่อนจะเบือนหน้าไปทางน้องสาว ด้วยกริยา ที่คล้ายเป็นการออกคำสั่งมากกว่าจะเป็นการหารือ เพื่อขอความเห็น ‘น้องทำธุระเสร็จแล้วใช่ไหม พี่จะได้ให้เซียะหลงไปเตรียมรถ’ ‘น้องต้องการจะพักที่นี่ต่อค่ะ’ หลินไป่หนิงก็มีท่าทางที่แปลกไปเช่นกัน คำแทนตัวระหว่างพี่น้องที่ใช้ดูจะเป็นไป ตามมารยาทมากเสียยิ่งกว่าความคุ้นเคยของความสัมพันธ์ ยิ่งกับน้ำเสียงที่ใช้ด้วยแล้ว กระด้างและเย็นชา อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว ผู้เคยต่อล้อต่อเถียงกับแจจุงได้อย่างสนุกสนาน และมีชีวิตชีวาคนนั้น ‘อย่าดื้อสิหนิงเอ๋อร์ คอนเสิร์ตเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ’ กระทั่งยามเรียกชื่อเล่นของน้องสาว มันก็ยังเต็มไปด้วย ความห่างเหินและเป็นพิธีรีตองเสียจนน่าปวดใจ ‘น้องต้องการจะพักที่นี่ต่อค่ะ’ คำยืนกรานอย่างดื้อดึงยังเป็นเช่นเดิม เสียงถอนหายใจคล้ายระอาของผู้เป็นพี่ชาย ดังขึ้นเพียงบางเบา ก่อนเจ้าตัวจะทำท่าโคลงศีรษะเหมือนกับอ่อนใจเกี่ยวกับความเอาแต่ใจของผู้หญิงตัวเล็กตรง หน้านัก หากมันก็เป็นเพียงแค่ท่าทาง... เพราะเมื่อริมฝีปากได้รูปพูดออกไป ถ้อยคำนั้นก็ไม่ต่างอะไรไปจากคำประกาศิต ที่ทุกคนจะต้องน้อมรับและปฏิบัติตามอย่างไม่มีข้อแม้ ‘พรุ่งนี้กลับบ้าน’ สั้นๆ ง่ายๆ ไม่มีอะไรนอกจากนั้น แล้วร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ และรองเท้าหนังขัดมันวาววับก็เดินผ่านออกไปจากห้องเหมือนพายุหอบหนึ่ง “ไม่น่าเชื่อว่าเป็นพี่ชายกับน้องสาวได้เลยนะ” ยุนโฮหลุดปากวิจารณ์ออกมา ขณะที่รอให้ลิฟต์โดยสารเลื่อน กลับลงไปยังชั้นที่พัก “จมูกกับตาคล้ายกันมาก ไม่เห็นหรือ” แจจุงตอบเบาๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นว่าคำตอบวกวนของตนเอง นั้น ไม่ได้ทำให้เพื่อนหลงกล ยุนโฮยังคงทำหน้านิ่ว แล้วก็ใช้มือประคองอูโก้เอาไว้กับบ่า ในตอนที่แย้งความคิด อย่างเชื่อมั่นว่า “บรรยากาศต่างหาก ไม่มีอะไรที่บอกเลยว่าสองคนนั่นรักและผูกพันกัน” “พี่น้องเขาไม่รักกันหวานจ๋อยหรอก” “แต่ก็ไม่เย็นชา ห่างเหินอย่างนี้ใช่ไหมล่ะ” ยุนโฮสรุปความอย่างไม่ยอมแพ้ “มันก็ต้องมีอาการหวงน้องสาวแสดงออกมาบ้างสิ ถ้าเห็นว่าน้องมีผู้ชายมาเกาะแกะ” คนที่เป็นพี่ชายและมีน้องสาว คนเดียวให้ความเห็นจากประสบการณ์ตรง และการขุดบ่อล่อปลาครั้งนี้ก็ไม่มีผิดหวัง ปลาตัวโตที่ชื่อแจจุง เผลองับเบ็ดดังหมับ “นายสังเกตไม่ออกต่างหาก” “ชะช้า” ยุนโฮร้องว่า ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเพื่อนที่เริ่มเรื่อสีแดงบนใบหน้าทันทีที่รู้สึกตัวว่าพลาดไปแล้ว “เล่ามาเลยแจจุง เล่ามาเลยว่าคุณเหยียนเขาทำอะไรนายบ้าง ถึงได้มานั่งคอตกในห้องอย่างนี้” เจอกับฝีมือการต้อน หลอกล่อของยุนโฮพักเดียว มีหรือที่แจจุงจะเก็บเรื่องทั้งหมดเอาไว้ได้ เรื่องสั้นๆ ง่ายๆ ก็คือ ระหว่างที่เขากับคุณหลินเล่นเปียโนกันอยู่ พี่ชายของคุณหลินก็โผล่เข้ามา รู้จากชายที่ชื่อเซียะหลงภายหลังว่า เหยียนเฉิงซวี่มาทางเฮลิคอปเตอร์ที่เพิ่งจะร่อนลงที่ดาดฟ้าของโรงแรม หลังจากที่แจจุงเข้าไปในห้องของคุณหลิน ประมาณสัก 2 ชั่วโมงเห็นจะได้ พี่ชายคุณหลินไม่ได้ทำอะไรเขาหรอก แค่ไต่ถามอย่างสุภาพว่าเขาเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ แล้วไม่ทันที่แจจุงจะได้พูดตอบเกินสามประโยคเลย กลุ่มคนในชุดสูทสีดำที่มาด้วยกันก็เชิญตัวเขา ออกไปจากห้องก่อน แต่แน่นอนว่า เรื่องเพลงพิเศษกับการเล่นเปียโนแบบพิเศษ ให้ตายเขาก็ไม่เล่าให้ไอ้เพื่อนตัวแสบฟังหรอก! “อืม โผล่มาทันทีที่ได้ข่าวว่าน้องสาวอยู่กับผู้ชาย ดีกรีความหวงน้องไม่น้อยแฮะ ผิดคาดกับท่าทางหน้าตายแล้วก็คำพูด เย็นชานั่นสุดๆ” “พอกับนายไง” แจจุงประชดเสียงนิ่ม สะบัดหัวออกจากมือที่ขยี้ผมเขาอยู่อย่างหงุดหงิด “แล้วไง จะปล่อยให้คุณหลินกลับบ้านพรุ่งนี้จริงหรือ” ยุนโฮถามลอยๆ และคำตอบหนักแน่นจากปากของเพื่อน ก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ “ฝันไปเถอะ ฉันจะพาหนีเว๊ย” จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:08:15

ความคิดเห็นที่ 5 Let's talk ทิ้งท้ายไว้ให้ปวดใจเล่น แต่ตอนต่อไปเป็นของปาร์คยูชอนกับคุณหมออากิระนะคะ หายไปนานจำหนุ่มหล่อ อารมณ์อ่อนไหวคนนี้ได้ไหมเอ่ย หวังว่ายังไม่ลืมน๊า บทนี้ปาล์มจัดแจงตีหัวลากหนุ่มหล่ออีกคนหนึ่งมาเป็นแขกรับเชิญ เรียกว่าออกนอกหน้าสุดๆ มีรูปใหญ่ส่วนตัวด้วย พระเอกห้าคนไม่ได้รูปใหญ่เท่านี้นะเออ 555+ เหยียนเฉิงซวี่ เป็นชื่อจริงของเจอร์รี่เอฟโฟว์ค่ะ ป๋ายังหล่อนะคะ มีรูปมาคอนเฟิร์ม และที่สำคัญรายนี้ค่าตัวแพงเหลือใจ ดังนั้นต้องใช้ให้คุ้มค่า เขาจะยังมีบทบาทอีกแน่นอน ^ ^ (มีบทบาทตามเสียงเรียกร้องในหัวใจของปาล์มด้วย ฮิ้ววววววววววว  >////////<) คุณหลิน เอ๊ะเอ ชีช่างมีปริศนามากมาย ที่ยากเย็นจะเข็นให้หมดในครั้งเดียวได้ พอๆ กับลิเลียคนสวย ช่างปากจัด ใจร้อนสุดๆ ก็ยังไม่เคลียร์ประเด็นครอบครัว และไม่รู้จะว่าอะไรกับสองหนุ่มยุนแจเลย แต่ขอบอกว่าเขียนตอนนี้ด้วยความรู้สึกเป็นสุขมากค่ะ อีกสิบปีข้างหน้าก็ยังอยากให้ขายเป็นแพ็คคู่อย่างนี้ เป็นเพื่อนรักกันอย่างนี้ต่อๆ ไป ทั้ง 5 คนล่ะนะ ขอทิ้งท้ายว่า นี่นิยายนะเออ แม้จะมั่วๆ ตำราเศรษฐศาสตร์มาปนๆ ในบทนี้บ้างก็ตามเถอะ ยังยืนยันว่ามันคือนิยายที่มีหนุ่มหล่อ 5 คนและอีก 1 หนุ่มหล่อเท่ห์เป็นแขกรับเชิญนะค๊า ^^     Holding_back_the_tears นานนิดนึงขอโทษด้วยนะคะ แต่ต่อจากนี้สัญญาว่าจะสม่ำเสมอขึ้น เนื่องจากงานชิ้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว เฮียหมีนั้นไซร้ คือฮีโร่ที่ขี้ลืมที่สุดอย่างที่ว่าเป๊ะเลยค่ะ และนางเอกของเธอก็สุดใจขาดดิ้นจริงๆ ^^     adel_ew ขอบคุณค่าอะเดล งานเรียบร้อยแล้วค่ะ รอกองบอกออีกครั้ง เนื่องจากเรื่องมันหมิ่นเหม่ต่อตะรางมาก 555+ ของอะเดลวางทันงานหนังสือไหมเอ่ย เค้าจะได้ไปหนับหนุน ^^     sOmeoNE--SomEwhERe นานจริงๆ ขอโทษฮับ ส่วนยูชอนนั้น อ่า บทหน้ามาแระ ปาดเหงื่อล่อกแล่ก คาดว่า...อย่าทำอะไรผู้เขียนตาดำๆ นะคะ คหห3 แปะให้ใหม่นะคะ มันหายไปบางส่วนเพราะอะไรไม่รู้ คาดว่าเป็นความก๊องของปาล์มเอง     tin.taN ประเด็นชางมินและลิเลียนี่ 555+ น้องพู่ช่างรู้ใจ แล้วเราคอยดูกันต่อไปค่ะ เพราะปกติผู้ชายส่วนใหญ่มักจะจำหน้านางแบบไม่ได้หรอก เขาดูส่วนอื่นกัน >///< บรรยากาศสองหนุ่มนี่ต่างกัน และมันก็ไม่เหมือนกันกับ 3 คนที่เหลือด้วย หุหุ ส่วนความสัมพันธ์ราวเต่าคลาน ไม่อยากคิดเลยว่าใคร ฮ่า ฮ่า โอเคค่ะ แล้วมันจะติดสปีดไวขึ้น สัญญา จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 53 16:08:41

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ ตอนใหม่มาละ หายไปนานเลยค่ะ คิดถึงหนุ่มๆ ^^ ปล. หนังสือเดล เห็นบอกอบอกว่าออก กลาง เมษายนนี้ค่ะ ออกไม่ทันงานหนังสือค่ะคุณปาล์ม จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 53 14:09:59

ความคิดเห็นที่ 7 อ่า...  พี่ปาล์มและฮักที่พู่แสนคิดถึง  ^^ ตอนนี้น่ารักกุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊กจัง  ยุนลี(ตั้งชื่อคู่เสร็จสรรพ 55+)น่าเอ็นดูมากกก ยุนใจเย็นสุดๆเลย  ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนี่เนาะ สาวเจ้าร้อนมา ยุนก็เย็นกลับไป แถมยังได้รางวัลอีกเหอะ ทำดีแล้วได้ดีจริงๆด้วย(เกี่ยว?) แต่บุญคงไม่ถึงแล้วล่ะ  ถึงได้มีเดวิลตัวน้อยมาผจญ(พยายามใช้คำให้ดูน่ารักแล้วนะคะ) ถึงไงก็เหอะ เดวิลคิมก็สามารถกลายร่างเป็นคิวปิดคิมได้เหมือนกันนะ ถ้าแจไม่พูด แล้วเมื่อไรลิเลียจะได้รู้ว่ายุนเองก็มีช่วงที่ชีวิตลำบากสุดๆเหมือนกัน ไม่ได้เกิดมาเป็น"ไอ้เอเชียร่ำรวย"สักหน่อย เห็นหล่อๆแบบนี้ก็สู้ชีวิตนะคะ มือนุ่มหรือเปล่า อันนี้ลิเลียอาจไม่แน่ใจ แต่ปากนุ่มไหมลองถามดูดิ คึคึ พูดถึงเรื่องเอเชียร่ำรวย  ถ้าอีกสักสิบปีเป็นแบบนั้นจริงจะเป็นยังไงนะ มันไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้นี่เนาะ โลกเปลี่ยนไปหมุนไปทุกวัน แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ขอให้ตอนนี้เรารอดจากภาวะโลกร้อนก่อนเถอะค่ะ ไม่ไหวแล้ว อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวฝน เดี๋ยวร้อน ที่โน่นแผ่นดินไหว ที่นี่น้ำท่วม  รักษ์โลกกันเถอะเรา  ^^ ออกนอกอ่าวไปแล้วพู่  จ้ำกลับฝั่งดีกว่า  555++ แต่เหมือนคิวปิดคิมจะทำให้ลูกสาวของยุนเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว คิดว่ายุนกับแจเป็นคู่รักกันแน่ๆเลย ลิเลียคงคิดว่าแจหึงล่ะมั้ง ทั้งที่แจกำลงจับผิดสมภารยุนอยู่แท้ๆ แล้วไอ้อาการใกล้ชิดสนิทสนม ของเพื่อนซี้มันทำให้สาวเจ้าคิดไปถึงโน่นได้เลยเหรอเนี่ย แต่อย่างน้อยๆก็ทำให้รู้ล่ะ ว่าไก้อ้วนลิเลียก็มีใจให้สมภารเหมือนกัน(มั้ง) แล้วไหงทิ้งลิเลียไว้คนเดียวงี้ล่ะ แจอุตส่าห์เปิดโอกาสให้แล้วแท้ๆ ขอถอนหายใจแรงๆในความใสซื่อ(บื้อ) ของชายหน้าหมี น่าจับเอาหัวชนฝาอย่างที่แจว่าจริงๆ แถมโยนลงตึกด้วยเลยเอ้า.. ส่วนคู่แจหลิน ท่าทางจะเจออุปสรรคใหญ่โตมโหฬาร แถมอุปสรรคยังหล่อมาก หล่อลากสุดๆเล้ย   แขกรับเชิญหล่อขนาดนี้พู่ยินดีร่วมทุนจ้างมาให้ครบวงเลยค่ะ 555+ สมัยนั้นพู่ปลื้มเสี้ยวเทียนล่ะ ไม่รู้เป็นไรพู่จะหลงคนที่เล่นบทนี้ตลอดเลย รีเมคกี่รอบก็ปลื้มตาคนที่เล่นบทนี้แหละ ไต้หวันก็ซีเหมิน ญี่ปุ่นก็โซจัง เกาหลีก็อีจองซอนเบ  >///////////< เอ๊ะ ยังไงนี่ ออกทะเลอีกแล้ว 555+ แล้วไหงคนหล่อถึงได้ขี้หวงขนาดนี้ล่ะ แจออกจะดูเป็นคนดี(?) อาจจะเป็นห่วงมั้ง แต่เป็ฯพี่น้องที่ดูห่างเหินกันเกินหรือเปล่า พูดจากันดี แต่ก็ดูเฉยเมย  แปลกจริงๆ มีแต่เรื่องน่าสงสัยอ่ะ คุณหลินคนนี้   ส่วนคิมแจคงไม่สนใจสงสัยะไรแล้ว ก็จะพาหนีแล้วนี่!! พี่ปาล์มแกล้งกันอีกแล้ว ทิ้งปมแจพาหนีไว้ให้พู่ลุ้นค้างอ่ะ T^T ตอนหน้าก็ต้องข้ามมาอีกฟากโลก เจ๊อะกะคุณหมอและสตอล์คเกอร์ปาร์ค จะเตรียมพร้อมหวานละลายโลกกะปาร์คคุงเต็มที่เลยค่ะ ว่าแต่จะได้หวานมั้ยนี่  ชีวิตคุณหมอแลดูเสี่ยงภัย... เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้พี่ปาล์มละกันนะคะ สู้ๆค่า ^^V ปล. เห็นหน้าป๋าของพี่ปาล์ม แล้วนึกถึงมินขึ้นมาเลยค่ะ ถ้าได้จุนโนะมาเล่นอีกคนนะ รวมญาติชัดๆ  กั่กๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 53 01:26:01 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 53 01:21:49 จากคุณ : tin.taN เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 01:20:14

ความคิดเห็นที่ 8 แปะตอนใหม่นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9123944/W9123944.html จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:53:50