PANTIP.COM : W9080489 พ่อ-แม่ และพี่ชาย [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 4

“การเป็นพ่อ-แม่คนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ความหมายของการเป็นได้และได้เป็นนั้น........ช่างห่างไกลกันอยางลิบลับ”

ข้าพเจ้ายอมรับว่าชีวิตที่มีวันนี้ได้ก็ด้วยแรงผลักดันอันยิ่งใหญ่ของ “พ่อ” แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าข้าพเจ้าจะเห็นด้วยกับบางวิธีที่พ่อใช้เลี้ยงลูก หนึ่งในนั้นคือการที่พ่อชอบเอาลูกตัวเองไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น อันนี้เกลียดมากๆเลย

ตั้งแต่เล็กเมื่อเริ่มจำความได้ พ่อมักชอบเปรียบเทียบเราสองคนพี่น้อง กับลูกของเพื่อนบ้านที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันว่าเรียนเก่งกว่าลูกของพ่อ ลูกบ้านโน้นสอบได้ที่หนึ่ง ทำไมลูกของพ่อทำไม่ได้ เป็นแบบนี้มาตลอด ข้าพเจ้าเลยพาลไม่ชอบหน้าเด็กคนนั้นไปเลยเพราะทำให้เราถูกดุ

จนวันที่พวกเราเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมที่พ่อใฝ่ฝันได้สำเร็จ พ่อหาคนที่เก่งกว่ามาเปรียบเทียบไม่ได้แล้ว พ่อจึงเลิกดูถูกลูกตัวเอง นี่อาจเป็นกุศโลบายที่ทำให้ลูกของพ่อมีความมานะพยายาม แต่ข้าพเจ้าเชื่อเหลือเกินว่าน่าจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ พ่อคงไม่รู้ว่าเราสองคนเครียด (โดยเฉพาะข้าพเจ้าที่มีมันสมองและความขยันห่างไกลกับพี่ชายราวฟ้ากับเหว) และต้องทุ่มเทกำลังสติปัญญาเพียงใดเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่พ่อต้องการ

การที่มีพี่ชายเรียนเก่งนั้นมีทั้งข้อดีและข้อเสีย (อันนี้ข้าพเจ้าคิดเอาเอง) ข้อดีคงไม่ต้องพูดถึงเพราะข้าพเจ้าได้ยินมาตั้งแต่เล็กจนหูชา มีแต่คนที่ต้องตกในสภาพเดียวกันกับข้าพเจ้าเท่านั้นที่จะเข้าใจ ถึงจะรู้ซึ้งถึงความน่าเบื่อหน่าย รู้ถึงความคาดหวังของคนรอบข้าง ยิ่งมีพี่ชายที่สมบูรณ์พร้อมอะไรก็ดี อะไรก็เก่งไปเสียหมด ไม่ว่าจะพยายามเพียงใด ความสำเร็จของข้าพเจ้าจะถูกมองว่าเป็นเรื่องปกติ ทำไม่ได้สิแปลก

คงมีแม่และพี่ชายเท่านั้นที่คอยเป็นกำลังใจ คอยประคับประคองให้ข้าพเจ้าคงยืนหยัดอยู่ได้ท่ามกลาง แรงกดดันนานาที่ประดังเข้ามา เพียงมีคนสองคนนี้ที่เข้าใจคนอื่นจะเป็นอย่างไรก็ช่าง คำพูดของพวกเขาไม่อาจทำร้ายข้าพเจ้าได้อีกต่อไป

มีญาติคนหนึ่งพูดกับข้าพเจ้าว่า “มีพี่ชายเรียนเก่งขนาดนี้ ถ้ายังสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ก็แย่แล้ว” ขอโทษทีเถอะที่พูดมานั้นไม่ทราบว่าใช้อวัยวะส่วนไหนในร่างกายคิด ข้าพเจ้าไม่ได้โคลนนิ่งพี่ชายมานี่หว่า มันสมองก็คนละก้อน กะโหลกก็คนละเบอร์ (ของข้าพเจ้าเบอร์เล็กกว่าเยอะเพราะพี่ชายหัวโต....ฮิ ฮิ) กระไรเลยจะให้ I.Q. เท่ากัน จะบ้าเหรอ

ที่เขียนยืดยาวมาตั้งแต่ต้นก็เพื่อจะบอกท่านผู้อ่านที่เป็นคุณพ่อ คุณแม่ว่า วิธีการเลี้ยงลูกของพ่อข้าพเจ้านั้นเป็นเหมือนดาบสองคม มันอาจได้ผลถ้าลูกของคุณมีกำลังใจ กำลังสมอง ที่จะฝ่าฟันไปให้ถึงจุดมุ่งหมายที่คุณตั้งไว้ แต่จงอย่าลืมว่ามันจะสร้างบาดแผลไม่มากก็น้อยในใจของคนที่เป็นลูก (อันนี้ขอยืนยัน)

ถ้าเลือกได้อย่าได้ใช้เลยจะดีกว่า หากคุณตั้งเป้าหมายที่สูงเกินไป ลูกของคุณจะหมดกำลังใจ ขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง จนถึงเลือกทางเดินของชีวิตที่ผิดพลาด พวกเขายังเล็กเกินกว่าที่จะเข้าใจว่า สิ่งที่พ่อ-แม่ ทำลงไปนั้นก็ด้วยความหวังดี

เมื่อไม่อาจเป็นคนดีตามความหมายที่พ่อ-แม่ นิยามเอาไว้คือไปผูกติดกับผลการเรียน ผูกกับความสำเร็จที่พ่อ-แม่เคยฝันจะเป็นในวัยเด็กแล้วทำไม่ได้ ลูกของคุณเขาอาจหันไปคบเพื่อนชั่ว ไปเสพยาเสพติดเพราะไหนๆก็เป็นคนดีของพ่อ-แม่ไม่ได้

ข้าพเจ้าเคยพบครอบครัวหนึ่งมีลูกสาวสามคน น้องคนเล็กสุดเป็นผู้ชาย พี่สาวทั้งสามคนเรียนเก่งและประสบความสำเร็จในด้านการศึกษาและในหน้าที่การงาน แต่น้องชายคนเล็กเป็นเด็กเกเร พอโตขึ้นก็ขี้เหล้าเมายา ตีกับพวกนักเลงและจบชีวิตไปก่อนวัยอันควร เพียงเพราะพ่อแม่คาดหวังในตัวเขาโดยเอาพี่สาวทั้งสามคนเป็นบรรทัดฐาน

พ่อแม่ลืมไปว่าคนเรามีความแตกต่างกัน ถึงเขาจะไม่มีผลการเรียนเป็นเลิศอย่างพวกพี่ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีพรสวรรค์ในด้านอื่น เป็นหน้าที่ของคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่จะต้องค้นหา ที่จะคอยประคับประคองส่งเสริม คอยให้กำลังใจไม่ใช่คอยเหยียบย่ำซ้ำเติม คุณต้องเป็นเกราะที่สามารถปกป้องความรู้สึกให้เขา คอยเป็นกำลังใจ อย่างน้อยคุณต้องทำให้เขาเชื่อว่าไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรเขายังคงมีครอบครัวที่รักและเข้าใจพร้อมจะเชื่อมั่นในตัวเขา ไม่ว่าเขาจะเลือกเส้นทางในชีวิตแบบใด

หยุดเปรียบเทียบเขากับคนอื่น จะว่าจะตักเตือนให้เขาอยู่ในร่องในรอยไม่ใช่สิ่งที่ทำไม่ได้แต่ไม่ต้องไปอ้างถึงคนอื่น

............. แล้ววันหนึ่งเขาจะกลับมาหาคุณในฐานะ นักกีฬาทีมชาติเหรียญทองโอลิมปิค นักดนตรีที่ยิ่งใหญ่ หรือนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จระดับโลก ก็เป็นได้

# ง่วงแล้วจ้า...ขอแปะเอาไว้ก่อนนะท่านผู้อ่านที่รักไว้ก่อน...อาทิตย์หน้าจะมาเขียนต่อนะจ้ะ

จากคุณ : กาปอมซ่า

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 53 23:23:35