ความคิดเห็นที่ 1 |
"แต่..." เพื่อนที่ยุดแขนเขาเรียกไว้
"ไม่เป็นไร" ชาวอิยาบอก "ข้าเพียงจะบอกความจริงเท่าที่บอกได้ พวกเจ้ายังเชื่อข้าอยู่ก็พอแล้ว แต่ถ้าหากไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ข้าคงบังคับใครไม่ได้หรอกกระมัง"
เพื่อนปล่อยแขนเขา นัคทาจึงเดินไปยังที่นัดหมาย วันนี้เขาบอกทุกคนว่าตนจะพูดความจริง ถึงเวลาต้องตัดสินใจ ชายหนุ่มบอกเพียงคนของตน แต่เขาก็พอทราบว่าพวกผู้เฒ่าคงรู้เช่นกัน พ่อไม่ยอมพูดอะไรกับเขามาเป็นเดือนแล้ว...ช่วยไม่ได้ นัคทาก็เพียงทำตามหน้าที่ของตน เขาไม่ใช่โคเวน ไม่มีความคิดจะงอมืองอเท้าปล่อยให้สิ่งที่ผิดพลาดดำเนินต่อไป
มีคนจุดไต้ไฟไว้แล้ว มีคนมารวมกันมากมาย นัคทาเดินไปข้างหน้า ก็มีคนตบบ่าจับมือเขาหลายคน นัคทาจับมือคนรักไว้ เขารักเธอ ยังไม่มีความคิดจะแต่งงานครั้งต่อไป เธอกำลังท้อง กำลังจะมีลูกให้เขาในเร็ววัน
"ข้ามาที่นี่" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น "ไม่ได้มาทำอะไร เพียงจะมาเล่าเรื่องให้ฟัง พวกเจ้าอาจไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ไม่มีอยู่ในตำนานเผ่า แต่มันเป็นความจริง ข้าเชื่อว่ามันเป็นความจริงยิ่งกว่าทุก ๆ เรื่องที่ผู้เฒ่าเล่ามา ชามูไม่ใช่เทพเจ้า พวกมันเป็นแต่คนทรยศคดโกง"
มีผู้เฒ่าปรากฏตัวที่รอบนอกหลายคน ต่างมองมายังนัคทาด้วยสายตาคุกคาม แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ ยังคงเล่าต่อไป เขาเล่าเรื่องตามแบบอิยา คนอิยาชอบเล่านิทาน เขาเชื่อว่านิทานเป็นเครื่องอธิบายโลก ยามเล่านิทานเรื่องหนึ่งแล้ว ก็ปลดปล่อยมันออกไป มันจะเป็นสมบัติของเผ่า มันจะมีความหมายพิเศษสำหรับคนแต่ละคนที่ได้ฟัง
"ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว อิยากับชามูเป็นพี่น้องกัน" นัคทาเริ่มต้นเล่าเรื่อง "ไม่มีสิ่งใดแตกต่างแม้แต่สิ่งเดียว ไม่มีผู้ล่า ไม่มีเหยื่อ อิยาเป็นพี่ ชามูเป็นน้อง อยู่ด้วยกันก็ช่วยกันสร้างกระท่อม ช่วยกันยิงนกตกปลา แต่งงานมีภรรยา มีลูกหลาน ก็ยังร่วมบ้านเดียวกัน
"ต่อมาวันหนึ่ง อิยาไปพบเทพเจ้า เทพเจ้าบอกอิยาว่าจะแบ่งโลกให้เขากับน้อง ขอให้มาหา อิยาได้ฟังเรื่องนั้นก็มีความยินดี รีบไปบอกชามู ชามูก็ว่าหากแบ่งโลกให้ ข้าคงได้ส่วนน้อยไม่สำคัญกระมัง เพราะข้าเป็นน้อง ท่านเป็นพี่ชาย อิยาฟังอย่างนั้นก็ว่าไม่จริงหรอก หากเทพเจ้าแบ่งโลก ข้าจะให้เจ้าเลือกก่อน เพราะข้าเป็นพี่ชาย
"ชามูได้ยินดังนั้นก็มีความสบใจ จึงไปหาเทพเจ้ากับอิยา เทพเจ้าแบ่งโลกแล้ว ชามูก็เป็นคนเลือกก่อน ชามูขอพลัง ขอให้ตนเป็นผู้รับ เขาว่าให้ข้าเป็นผู้รับก่อน แล้วข้าจะเป็นผู้ให้ อิยาว่าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ไม่เป็นไร ข้าเป็นพี่ ข้าจะให้เจ้าก่อน จากนั้นค่อยรับจากเจ้ามา
"ดังนี้แต่นั้นชามูจึงกินโลหิตอิยาเพื่อให้เกิดพลัง แต่การกินโลหิตดังกล่าวจะทำให้อิยามีพลังเช่นเดียวกัน ทั้งสองก็ร่วมกันปกครองโลกดังที่เทพเจ้าให้ แต่ชามูไม่อาจพอใจเพียงนั้น เขาไม่ต้องการปกครองโลกร่วมกับอิยา
"วันหนึ่งชามูจึงลอบทำร้ายพี่ ยามที่อิยาหลับ ชามูก็ขโมยกำลังจะสติปัญญาของพี่ชายไป พันธนาการเขาไว้ในความไม่รู้โง่เขลา ชามูทิ้งพี่ชายไว้ในที่รกร้าง ไม่ให้เหลืออะไรแม้แต่สิ่งเดียว ครั้นแล้วก็ห้ามลูกหลานไม่ให้มอบสิ่งใดให้ลูกหลานของอิยาอีก แต่นี้ไปชามูจะไม่เสพโลหิตอิยาตามวิธีการที่เทพเจ้าให้มา แต่จะกินด้วยวิธีอื่นแทน เพื่อที่อิยาจะได้โง่งมตลอดไป และชามูจะได้เป็นผู้รับ เป็นผู้มีอำนาจแต่ถ่ายเดียว
"กาลเวลาผ่านไป หลายร้อยหลายพันปี ลูกหลานของอิยาและชามูต่างหลงลืมเรื่องนี้ ต่างฝ่ายต่างเข้าใจดังที่ชามูอยากให้เข้าใจ อิยาเป็นเหยื่อ เป็นสัตว์ กินได้ มีไว้ช่วงใช้ ชามูเหนือกว่า เป็นเทพเจ้า เป็นนาย จะเป็นเช่นนี้เสมอ จะเป็นเช่นนี้ตลอดไป"
นัคทาหยุดเพียงนั้น ครั้นแล้วเขาก็สูดลมหายใจ เขาจะบอกความจริง ถึงเวลาแล้ว ต้องตัดสินใจ
"แต่ความลับจะไม่เป็นความลับตลอดไป" ชายหนุ่มเอ่ยออกมา เสียงสั่นสะเทือนยิ่งนัก ราวกับจะเขย่าท้องฟ้าลง "ข้าทราบความจริงแล้ว จึงนำมาเล่าให้พวกเจ้าฟัง จงดูข้า ข้าจะให้ดูร่างที่แท้จริงของอิยา"
เขาคำรามร้อง เสียงนั้นสะท้อนไป สะเทือนถึงภายในใจอิยาแต่ละคน สะเทือนและกระซิบบอกความจริง ว่านัคทาเปลี่ยนแปลง ว่านัคทาเหนือกว่า และได้เดินไปยังหนทางที่ถูกต้อง เพียงชั่วไม่นาน กะพริบตา สิ่งที่อยู่ต่อหน้าก็ไม่ใช่นัคทา กลับกลายเป็นสุนัขป่าตัวหนึ่งแทน
สุนัขป่าตัวใหญ่ยิ่งนัก ขนดำสนิท ดวงตาสีเหลืองดังอำพัน ยามสุนัขป่ามองมา ทุกคนก็รู้...นัคทาอยู่ที่นั่น นัคทาทราบบางสิ่งที่สำคัญ นัคทามีพละกำลัง อำนาจ สติปัญญา และเพราะมีสิ่งเหล่านั้น จึงต้องการให้ผู้อื่นมีเช่นกัน
...ดูข้า...สุนัขป่าบอกพวกเขา ไม่ใช่ด้วยปาก แต่เสียงดังถึงภายในใจ...และจงรับทราบถึงพลังของอิยา ข้าจะให้ทุกคนมีพลังนี้ พวกเราจะต่อกรชามูได้ พวกเราไม่ใช่เหยื่อ หากเป็นคนที่ถูกทรยศคดโกง เรามีความชอบธรรมทั้งปวงที่จะต่อสู้เปลี่ยนแปลง...
...
โคเวนนั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ก็เงยหน้าขึ้นมา ปรกตินัคทาไม่มาฐานยามย่ำค่ำเช่นนี้ แต่เมื่อเพื่อนมาแล้ว เขาก็ไม่คิดอะไร...นึกเพียงว่าคงทักถามคำสองคำ จากนั้นหากไม่มีเรื่องน่าห่วงร้อนใจก็คงคุยถึงการทดลอง และคงถามอีกฝ่ายสักหน่อยว่าชีวิตเป็นอย่างไรแล้ว ครอบครัวเป็นอย่างไร
นัคทามาปรากฏกายที่ประตูห้องหนังสือ ท่าทางเขาเหน็ดเหนื่อยประหลาด ยามโคเวนทัก ก็เพียงถามคำตอบคำ เจรจากันแล้วนัคทาจึงขอตัวไปหาอะไรกิน เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกระเป๋าเครื่องมือ ภายในมีพวกหลอดทดลอง
"เป็นอย่างไร ไม่เห็นหน้าเสียหลายวัน" โคเวนถาม
"สบายดี" อีกฝ่ายตอบ ก่อนจะนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
"โคเวน..." เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"หือ"
"เจ้าไม่มีความคิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร ไม่ใช่หรือ" ชาวอิยาถาม "เจ้าไม่มีความคิดจะเปลี่ยนแปลงใครด้วย ไม่ว่าอิยาหรือชามู ไม่คิดจะทำให้โลกดีขึ้น แต่ก็ไม่คิดจะทรยศใคร”
“เจ้าพูดอะไร” เพื่อนเขางุนงง
“ใช่หรือไม่ใช่เล่า”
โคเวนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกใจกับสายตาของชาวอิยา มันเพ่งแน่วนิ่งอย่างยิ่ง ปรารถนาจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ เขาไม่เข้าใจว่ามีอะไร จึงต้องนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ทว่าในที่สุดก็เอ่ยออกมา เขาก็เอ่ยตามที่ตนเองคิด ไม่มีคำใดหลอกลวง
“คนเราเปลี่ยนคนอื่นได้จริงหรือ นัคทา” โคเวนถาม “ข้าคิดว่าทำไม่ได้ หากทำได้ มีเพียงปฏิบัติตัวอย่างใดอย่างหนึ่งไปตามความเชื่อตน หากทำเช่นนั้น ก็ได้แต่หวังว่าการกระทำดังกล่าวจะกระทบใจใคร หากมันไม่กระทบย่อมช่วยไม่ได้ เราเปลี่ยนได้แต่ตัวเอง”
“และเจ้าก็เป็นลูกลิงขาวที่มาเจอลิงดำ ไม่ใช่ลิงขาว และไม่ใช่ลิงดำด้วย จึงไม่อาจทรยศใคร” นัคทาว่า “ไม่ใช่หรือ…เพราะอย่างนั้นจึงได้ยอมตาย เจ้าตายไปจะดีที่สุดแล้ว เจ้าไม่ต้องลำบากใจ คนอื่นก็ไม่ได้อะไร”
คำดังกล่าวย่อมกระทบใจโคเวน แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ทั้งไม่ทราบว่าจะเปลี่ยนแปลงอย่างไรได้ ในใจเขาคิดว่านัคทายังเด็กอยู่ ทั้งไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมยากจะเข้าใจ แต่บางทีนัคทาอาจจะตัดสินอะไรได้ดีกว่าเขาก็ได้กระมัง นัคทายังเห็นขาวและดำได้ชัดเจนกว่า ยังคงมีความเชื่อยิ่งใหญ่ของเยาว์วัย
“ใช่ ข้าไม่ต้องการทรยศใคร” เขาตอบ
ชาวอิยาไม่พูดอะไร ระหว่างเวลานั้น เขาเตรียมเข็มฉีดยา โคเวนก็เพียงดูอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา นัคทามักฉีดยาเขาเช่นนี้โดยไม่บอกหรือถามอะไร เพียงเคยพูดครั้งแรก ๆ ว่าเป็นยาสลบ หรือไม่ก็ยาชา โคเวนกินอาหารอื่น ๆ ทางปากไม่ได้ แต่ยามฉีดยาเข้าเส้นกลับไม่เป็นไร เขาเคยถามนัคทาว่าถ้าเช่นนั้นฉีดอาหารเข้าเส้นเขาได้หรือไม่ นัคทาก็ว่าไม่ได้ ชามูกินเม็ดเลือด ไม่ได้กินสารอาหาร เขาสังเคราะห์เม็ดเลือดเทียมขึ้นมาไม่ได้
“ก็ยังมีอีกคำตอบหนึ่งสำหรับลูกลิงขาว” นัคทาบอกขณะเช็ดสารฆ่าเชื้อบนแขน ปักเข็มลงไป
“หือ”
“คือออกจากสมรภูมิไป” ชาวอิยาว่า “คนที่ไม่ต้องการสู้ จะมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุใด ควรให้คนที่สู้สู้กัน ให้ฟาดฟันจนกว่าจะเปลี่ยนแปลง ส่วนคนที่ไม่สู้ก็ออกไป อย่าได้มัวมาทำน่ารำคาญอ่อนแอ”
“เจ้าพูดอะไร…”
โคเวนพูดไม่ได้จบประโยค ยามยาไหลเข้าเส้น เขาก็รู้สึกวิงเวียนมืดหน้า ชายหนุ่มแปลกใจว่าเหตุใดยาจึงออกฤทธิ์เร็วถึงเพียงนี้ ก็คิดจะพูดอะไรอีกหลายคำ แต่กลับรู้สึกลิ้นชา ตาพร่า สมองราวใช้การไม่ได้ ผ่านไปไม่ถึงนาที โคเวนก็ล้มพับลงไป นัคทาเพียงเก็บเข็มฉีดยา ยืนดู
...
คนที่เผ่าตกใจ นัคทาที่กล่าวคำสัญญาไว้กลับมาอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้มาคนเดียว หากแต่นำนักโทษมาด้วย นักโทษนั้นเป็นชามู แม้ผอมจนผิดรูปร่าง ก็น่าจะเป็นชามูแน่ ๆ มันถูกพันธนาการไว้ทั้งมือเท้า มีเชือกล่ามคอ ดวงตาสีเขียวของมันไม่มีประกาย เลื่อนลอยราวไม่มีสติปัญญา
“เจ้าพาชามูมาที่นี่ทำไม” ใครคนหนึ่งถาม
“เพื่อให้มันคืนสิ่งที่แย่งไป” นัคทาบอก “ข้าต้องการคนใจกล้า ต้องการมีดเงิน ให้ใครไปนำมา ข้าจะทำให้เจ้าดู”
หลังจากนั้น โคเวนก็ไม่เคยได้สติอีกเลย
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 เม.ย. 53 11:26:00
|
|
|
|
