ความคิดเห็นที่ 1   2 เผชิญหน้าในเงามืด         เชร์รู้สึกถึงสิ่งแข็ง ๆ ที่ครูดอยู่กับต้นขาด้านนอกข้างหนึ่งของเขา  ตลอดเวลาที่ก้าวออกจากโรลส์รอยซ์ จนกระทั่งกลับเข้ามาในอาคารรูปทรงวิกเตอเรียอันเป็นที่พำนัก            และเขารู้ว่าสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงคือหลอดแก้วเล็ก ๆ บางใสแต่แกร่งยิ่งกว่าหินทั้งทนความร้อนสูงได้อีกด้วย   หลอดแก้วบรรจุกระสุนลูกหนึ่ง  กระสุนที่ทำจากโลหะเลื่อมพรายเป็นประกายวิบวาว            ‘เก็บได้จากศพที่ไฟครอกไม่หมดของรัสเซล...’ คีสบอกขณะที่ยื่นมันให้แก่ชายหนุ่ม...และรัสเซลคือชื่อของพาวีเนซเคราะห์ร้ายรายนั้น            เขาหยิบหลอดแก้วขึ้นมาพิจารณา  กระสุนดังกล่าวไม่ได้มีลักษณะพิเศษจากกระสุนปืนทั่วไป  นอกจากไม่มีปลอกแล้ว  ไม่มีรอยขีดข่วนหรือบุบบิ่นซึ่งเป็นการบ่งบอกว่ามันถูกใช้สังหารใครมาก่อน  ทั้งที่มันน่าจะกระแทกกระดูกซี่โครงที่แข็งราวกับเหล็กของพาวีเนซ  ก่อนที่ทะลวงเข้าตรงตำแหน่งหัวใจ             ทว่าเมื่อชายหนุ่มยกขึ้นมาพิจารณาใกล้ ๆ  ด้วยความสามารถพิเศษของเขานั้น  กลับเห็นสิ่งที่แตกต่างออกไป   อักขระสีทองของภาษาที่ไม่มีการบันทึกไว้บนโลกกำลังวิ่งวนรอบ ๆ เส้นรอบวงของลูกกระสุน  เป็นภาษาที่เชร์อ่านออกเสียงไม่ได้  แต่เขาสามารถเข้าใจความหมายของมันได้  ความซับซ้อนทำให้ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง             แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เชร์สรุปได้ว่ากระสุนนี้ไม่เพียงแต่ทำจากโลหะที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ  แต่ยังถูกลงอาคมโบราณเอาไว้ด้วย... ไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตที่แท้จริง  ของพาวีเนซ..รัสเซล  ซาวาส ก็เป็นได้...              “คุณวอบฟอร์ดครับ !”             เชร์ เชวาสชะงักฝีเท้าที่กำลังมุ่งหน้าไปยังลิฟท์  เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มหลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เรียก  วอบฟอร์ด คือ นามสกุลปลอม  ทุกคนที่คอมโดมิเนียมรวมถึงเพื่อนฝูงใน ‘โลกภายนอก’ รู้จักเขาในนาม เชร์ วอบฟอร์ด ทั้งนั้น             “มีพัสดุถึงคุณครับ...แต่ไม่ได้บอกว่ามาจากไหน”             จอห์น เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของ  เดอะ รอยัลไลฟ์คอมโดมิเนียม  หันไปยกกล่องสองใบซึ่งวางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะด้านหลังมาวางบนเคาน์เตอร์ไม้ลงเลกเกอร์เงาวับ   ใบล่างเป็นกล่องทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่สูงนักหน้ากว้างราวฟุตครึ่ง ส่วนกล่องบนเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดพอ ๆ กับกล่องใส่รองเท้า...           เชร์มองปราดทั่วกล่องสองใบที่ถูกห่อด้วยกระดาษสาสีครีมเรียบ ๆ อย่างประณีต  ใช้จิตตรวจดูแล้วไม่มีสิ่งแปลกปลอมใด ๆ เขาจึงยื่นมือออกไปรับ            “ขอบคุณมากจอห์น”            “ให้ผมช่วยถือมั้ยครับ”            “ไม่เป็นไร...”             เชร์ปฏิเสธพร้อมกับยกกล่องใบใหญ่  หมุนตัวกลับมายังลิฟท์...ใครส่งอะไรมาให้เขานะ  น้ำหนักของสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนไม่มากเท่าไรนัก...            พนักงานประจำหน้าลิฟท์  กดเปิดประตูให้เขา...ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในกล่องเหล็กและอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง  ผนังภายในตัวลิฟท์เป็นกระจก  เมื่อเงยหน้าจากล่องในอ้อมแขน...เขาก็พบดวงตาดำใหญ่จ้องตอบกลับมา  มันเป็นดวงตาสีดำสนิท...โดดออกมาจากใบหน้าขาว ๆ ของชายวัยต้นยี่สิบ  เส้นผมสั้นบนศีรษะของชายคนนั้นยุ่งเหยิงและเป็นสีเดียวกับนัยน์ตา  แว่นที่เคยสวมเสียบไว้กับคอเสื้อตัวในที่โผล่พ้นโค้ทขนสัตว์ที่คลุมทับ            ตัวเลขดิจิตอลหยุดที่เลข 47...เสียงติ๊งเบา ๆ กังวานในความโล่งและเงียบเชียบของทางเดิน            เชร์ออกจากประตูเหล็กที่เลื่อนออก   เลี้ยวไปตามทางสู่ห้องหมายเลข 4703  แขนข้างหนึ่งกอดกล่องไว้  ขณะที่มือข้างว่างเสียบคีย์การ์ดที่ช่องสำหรับมันที่ข้างประตู  ชายหนุ่มทาบฝ่ามือขวาบนแป้นที่เลื่อนออกมาหลังจากรหัสคีย์การ์ดได้รับการยืนยันว่าถูกต้อง   ยื่นศีรษะเข้าใกล้จอพลาสม่าเพื่อสแกนม่านตา  จากนั้นประตูก็เคลื่อนออกอัตโนมัติ...          ไฟ          แค่คิดสีส้มอ่อนบนเพดานโถงทางเดินสั้น ๆ ก็สว่างวูบขึ้น...            เพ้นท์เฮ้าส์ของเชร์ประกอบด้วยห้องทั้งหมดห้าห้องใหญ่ ๆ ซึ่งเกินความจำเป็นสำหรับชายหนุ่มคนเดียว  สามห้องอยู่ชั้นล่าง  และมีบันไดวนทอดขึ้นสู่ห้องนอนสองห้องที่ชั้นบน  ห้องนั่งเล่นคือห้องแรกที่เขาเดินเข้าไป   เขาวางของทั้งหมดลงพื้นกระจกใสของโต๊ะเตี้ยหน้าฟา  ก่อนล้มตัวลงนั่งบนโซฟา          เสียงจากเครื่องรับฝากข้อความดังขึ้น  หลังจากที่นิ้วกดลงบนปุ่มรับฝากข้อความเสียง           “เชร์... เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย....คือ เธอว่าจะโทรมา  แต่ฉันลองโทรหาเธอ....หมายถึงเข้ามือถือของเธอน่ะ  มันไม่มีสัญญาณตอบรับ  โทรกลับด้วยนะ” ข้อความของโมเน่จบลงเพียงเท่านี้  เธอคงโทรหาเขาช่วงที่กำลังคุยกับคีสอยู่ในคฤหาสน์ซาวาส  ที่นั่นอับสัญญาณทุกชนิด...ที่คีสคิดว่าไม่เกิดประโยชน์           เขาน่าจะโทรกลับไปหาโมเน่เกี่ยวกับโปรเจคที่เขาพลาดไปในวันนี้   แต่ยังก่อนมีเรื่องสำคัญกว่านั้นให้ทำ  เขาดึงหลอดแก้วจากกระเป๋ากางเกงเอามาตั้งบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า   เอนหลังมองมันคิดจะหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง   ก่อนจะเปลี่ยนใจเป็นรอบที่สอง          ดวงตาดำขลับหันมาจ้องที่กล่องห่อด้วยกระดาษใบหญ่แทน  มองมันครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเปิด...          เมื่อแกะกระดาษเนื้อหนาที่ห่อหุ้มออก  ก็มองเห็นกล่องกระดาษแข็งสีดำ   จดหมายในซองสีอ่อนฉบับหนึ่งวางอยู่ทับโลโก้ที่ประทับอยู่บนฝากล่อง   เขาหยิบขึ้นมา...ซองไม่ได้ปิดผนึก  เขาเปิดและดึงกระดาษสีนวลที่พับครึ่งออกมา...          ทว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นก่อน...เชร์วางซองลงที่เดิม          “ฮัลโหล...”          “เชร์...มีข่าวด่วนจากโครเมต” ...เป็นคีสที่โทรมา          “จีอัล โครเมตหายตัวไป..”          “ใครนะ...”          “จีอัล  พาวีเนซที่มีพลังแฝงในการอำพรางคนนั้น จำได้มั้ย ?”           เชร์เรียกความทรงจำครู่หนึ่ง  แล้วก็เอ่ยออกมาอย่างนึกได้           “มนุษย์ล่องหนนั่นน่ะหรอ...”           “ใช่  นาอิสเพิ่งคุยกับฉันเมื่อกี้  หลังจากเธอกลับไปไม่นาน”....นาอิส โครเมตมีตำแหน่งเป็นหัวหน้ากลุ่มพาวีเนซของระกูลโครเมต  เช่นเดียวกับ คีส ซาวาส....ทั้งสองมีหน้าที่ดูแลรับผิดชอบเกี่ยวกับพาวีเนซของตระกูล   ข่าวสารถูกส่งถึงกันเสมอเมื่อมีความจำเป็น            “เขาอาจจะเดินวนเวียนอยู่ในคฤหาสน์หาเรื่องอู้งานโดยไม่ถูกจับได้ก็ได้...”           “เชร์ จากเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟังตอนหัวค่ำ  เธอก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเด็กน้อย..มันอาจเกี่ยวข้องกัน” เสียงของคีสจริงจัง  ทำให้อีกฝ่ายสงบปาก และตั้งใจฟัง...          “นาอิส ถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจ...ของตระกูล” คีสเริ่มเล่า “สองอาทิตย์ผ่านไป ภารกิจได้รับการรายงานว่าสำเร็จ..แต่ตัวเขาหายไป”           “นานเท่าไหร่...” เชร์เริ่มจริงจังบ้างเหมือนกัน           “เกือบสามเดือนแล้ว...” คีสหยุดนิดหนึ่ง “แรกๆ...พวกโครเมตคิดว่าเขาพักผ่อนหลังทำงานเสร็จตามปกติ  แต่ว่าเวลาพักร้อนของหมอนี่ นานเกินไป...”          “แล้ว ?”         “พอถึงเวลารายงานตัว...จีอัลก็ไม่มา  ไม่มีใครติดต่อเขาได้เลย”          ทุก ๆ เดือนไม่ว่าจะมีงานให้ทำหรือไม่   พาวีเนซจะต้องรายงานตัวต่อหัวหน้าหรือตระกูลเดือนละหนึ่งครั้ง  เขาเองถึงไม่จำเป็นต้องเข้าบ้าน   แต่ต้องรายงานสถานภาพของตัวเองต่อคีสผ่านทางใดทางหนึ่ง           “ไม่ว่าจะทางไหนงั้นหรอ โทรศัพท์ อีเมล์ ที่พัก”           “ไม่”คีสพูดเสียงห้วน ๆ  ความเครียดเคร่งวิ่งมาตามคลื่นโทรศัพท์ “อพาตเม้นท์ในย่านบรูเมล ของเขาไม่มีร่องรอยการอยู่อาศัยมาพักใหญ่”           “เขาอาจจะมีที่อยู่อื่น ๆ” เชร์ออกความเห็น           “ทุกที่เท่าที่โครเมตเคยรู้ ไม่พบแม้แต่เงา... จนเมื่อสองสามวันก่อน  นาอิสขอให้พาวีเนซของตระกูลเวมมอร์ตรวจสอบสถานะจิตของจีอัลดู”                        เวมมอร์มีพาวีเนซที่มีพลังแฝงในการตรวจหาสัญญาณชีพของพาวีเนซอื่น ๆ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน  เหมือนคนคนนั้นมีเครื่องจีพีอาเอสติดตามตัว ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริง ๆ โครเมตคงไม่ต้องขอความช่วยเหลือ  เพราะอย่างที่รู้ของฟรีไม่มีในโลก..โครเมตต้องมีข้อแลกเปลี่ยน โดยเฉพาะกับพ่อค้าหน้าเลือดอย่างเวมมอร์           “เป็นไง...” เชร์กระตุ้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป           “จีอัลยังไม่ตาย” คีสเริ่มอีกครั้ง “แต่จิตก็อ่อนเต็มที่...นาอิสโทรมาบอกว่าได้ร่องรอยของเขาอีกครั้งเมื่อหัวค่ำที่ผ่านมา  พาวีเนซของเวมมอร์ยังเฝ้าดูจิตของจีอัล..มันยังไม่เคลื่อนที่ไปไหน  ฟังให้ดีเชร์...ฉันอยากให้เธอออกไปสมทบกับคนของโครเมต ฉันจะส่งแปลนสถานที่ไปให้ทางอีเมลล์ ”            “เมื่อไหร่ ?”ถามทั้งที่พอจะเดาคำตอบได้           “เดี๋ยวนี้...หัวหน้าทีมของโครเมตจะประสานงานเกี่ยวกับแผนทุกอย่างเมื่อเธอได้พบเขา  นี่คือปฏิบัติการพิเศษ...” ...ที่ต้องใช้ความสามารถของเชร์ ........ จากคุณ : พลิ้วอ่อน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 20:53:18

ความคิดเห็นที่ 2   บนรถเอชยูวีติดฟิล์มเปิดไฟไว้พอสลัว ๆ มันพุ่งผ่านไปบนถนนติดอยู่ในการจราจรแออัดช่วงสั้น ๆ ก่อนจะแล่นเรียบไบพาสออกนอกเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรคับคั่งของช่วงเวลาเร่งรีบของเอลโดส           ชายหนุ่มนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารร่วมกับคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นคนของโครเมต  มีเพียงตัวเขาและชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันที่นั่งข้าง ๆ เท่านั้นที่เป็นมาจากซาวาส           อลัน ซาวาส แก่กว่าเขาไม่เกินสามปี  เป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีผมสีดำและนัยน์ตาสีดำเหมือนเชร์และคีส  ผู้ชายของซาวาสมักจะมีผมดำ ตาดำ  สองสิ่งนี้อาจจะเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าพวกเขาเป็นญาติกัน  เป็นลักษณะกรรมพันธุ์ที่ถ่ายทอดกันมา แม้พวกเขาทั้งหมดไม่เคยลำดับความสัมพันธ์  ใครเป็นอะไรกับใคร   เชร์รู้ว่าใครคือพ่อ แม่ และน้องของเขา  แต่เขาไม่รู้ว่าจะลำดับญาติกับคีสหรืออลันอย่างไร          อลันร่วมงานในครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องโครเมตโดยตรง แต่ทำหน้าที้เป็นบอดี้การ์ดเฉพาะกิจให้เชร์  แม้เพียงความสามารถและจิตระดับพาวีเนซของเชร์จะสามารถปกป้องตัวเองจากอันตรายได้   แต่คีสก็อยากแน่ใจว่า พาวีเนซที่มีพลังแฝงหายากเช่นเชร์  จะได้รับความปลอดภัยตั้งแต่หัวจรดเท้า  โดยพาวีเขซที่เชี่ยวชาญการต่อสู้         “อีกพวกหนึ่งตรงไปที่เป้าหมายแล้ว”          ชายคนหนึ่งในชุดสีดำรัดกุมที่นั่งตรงที่นั่งตอนหน้าคู่คนขับรายงาน...คนของโครเมตแบ่งเป็นสองส่วน  อย่างที่ชายคนนั้นเพิ่งบอกอีกกลุ่มคงไปถึงที่ที่พาวีเนซของเวมมอร์ระบุร่องรอยของจีอัลแล้ว           “ฉัน...เบรฟ  เป็นหัวหน้าปฏิบัติการครั้งนี้”เขาเอี้ยวตัวมาแนะนำตัวง่าย ๆ ก่อนหันกลับไป         “ส่วนเธอคือเชร์ ซาวาส นักถอดรหัสอาคม”         ใคร ๆ ก็รู้จักเชร์ทั้งนั้น...ตั้งแต่อายุสิบขวบเมื่อเขาค้นพบความสามารถของตัวเอง  ชื่อเสียงของเขาก็แผ่หลายในกลุ่มของพาวีเนซด้วยกันในฐานะ 'นักถอดรหัสอาคม'ที่อายุน้อยที่สุด  เพราะความสามารถของชายหนุ่มเป็นที่หาได้ยาก...มีทั้งผู้คนชื่นชมและริษยา         เชร์มีความสามารถในการ ‘มองเห็นและอ่าน’ มนตร์หรืออาคมที่พวกมีพลังจิตใช้กัน   ไม่ว่าจะเป็นมนตราอย่างง่าย ๆ หรืออาคมโบราณ  เขาสามารถใช้จิตตรวจสอบและระบุถึง ประเภท  ความซับซ้อนและความหมายของอักษรที่กำกับในการลงเวทมนตร์คำสาปแช่งต่าง ๆ ได้              แต่ว่าเชร์ไม่สามารถแก้มนตร์หรือคำสาปได้เองทั้งหมด   ต้องอาศัยพาวีเนซที่มีความสามารเฉพาะทางแก้ไขหรือทำลายมัน...โดยอาศัยข้อมูลจากเขา            ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเป็นความสามารถที่มีค่ามากอยู่ดี  เพราะปัจจุบันมีพาวีเนซประเภทนี้อยู่เพียงสามคน   คนหนึ่งอาศัยอยู่ที่กรุงเวียนนา  อีกคนเป็นเจ้าของคาสิโนที่เวกัส และเชร์ผู้อายุน้อยที่สุดที่ยังอยู่บนเกาะเอลโดสแห่งนี้          “ข้างหลังนั่นคือ...คือฟรานซิส” เบรฟพยักเพยิดไปยังที่นั่งท้ายผ่านกระจกมองหลัง  ชายหนุ่มเจ้าของชื่อยื่นหน้าออกมาจากเงามืด           “เขาเป็นนักแก้อาคมมือดีของเรา” ฟรานซิสและเชร์หันมาผงกหัวทักทายกันเงียบ ๆ แล้วเบรฟก็เลื่อนสายตามาทางอลัน ที่กำลังนั่งกอดอกฮัมเพลงที่ได้ยินผ่านหูฟังเบา ๆ อย่างไม่สนใจใคร             “นายล่ะ...”             “เขาชื่ออลัน...” เชร์เป็นคนตอบแทนบอดี้การ์ดของเขา             “เอาล่ะ รู้จักกันแล้ว...เพื่อไม่ให้เสียเวลามาฟังแผนคร่าว ๆ ของเรากัน"เบรฟสรุป สำทับด้วยเสียงของผู้นำ             "กรุณาให้ถอดหูฟังของคุณด้วย มิสเตอร์อลัน ซาวาส"             ก่อนจะเริ่มอธิบายแผนของค่ำคืนนี้ .......          เชร์หยิบแว่นขึ้นมาสวม...เขาสวมแว่นไม่ใช่เพราะมีปัญหาด้านสายตา  หรือใส่ตามแฟชั่น  แต่เป็นเพราะปัญหาส่วนตัวเกี่ยวกับความสามารถในการมองเห็นอักขระอาคม             อักษรโบราณพวกนั้น  มันจะเปล่งประกายด้วยตัวของมันเองคล้ายดาวฤกษ์ในจักรวาล  ยิ่งเรียงร้อยต่อกันเป็นสายยาวเท่าไร ซับซ้อนมากเท่าไร  แสงของมันก็จะสว่างเรืองรองบาดตาจนทำให้การมองเห็นของนักถอดรหัสอาคม...พร่าเลือนได้เลยทีเดียว           ดังนั้นเมื่อยามต้องกลับไปยังคฤหาสน์ประจำตระกูล  ที่ซึ่งทั้งผนัง กำแพง ประตู หน้าต่างถูกลงเวทมนตร์คุ้มกันแน่นหนาแทบทุกตารางนิ้ว    หรือออกปฏิบัติภารกิจ...เชร์ต้องสวมแว่นเพื่อป้องกันดวงตาของเขาไว้เสมอ           เชร์จัดแว่นบนดั้งจมูกให้เข้าที่แล้วก้าวลงจากรถ...ตัวเขาและคนอื่น ๆ อยู่ในชุดสีดำรัดกุมกลืนไปกับความมืดไร้แสงดาวของคืนเดือนดับ             กลุ่มที่มาถึงก่อนยืนรวมตัวกันอยู่ข้างรถอีกคันที่จอดซุ่มอยู่  โครเมตกลุ่มนั้นมีด้วยกันเกือบสิบคน...  เบรฟเดินเข้าไปยังกลุ่มคนของตระกูลโครเมต  โต้ตอบกันสองสามคำ...แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันออกไป  รวดเร็วเหมือนหมอกควันที่ถูกกระแสลมพัด  เบรฟหันมาส่งสัญญาณมือเรียกเชร์เข้าไปหา...           ชายหนุ่มเดินไป...อลันตามประกบทุกฝีก้าวด้วยท่าทีสบาย ๆ เหมือนกับว่าพาวีเนซหนุ่มไม่ได้สนใจสิ่งใด  ทว่าภายใต้ท่าทางเรื่อยเฉื่อยจิตของอลันแผ่รัศมีกวาดรอบ ๆ บริเวณลานซีเมนต์กว้างโล่งแห่งนี้  เหมือนเรดาห์ที่คอยจับความเคลื่อนไหวของศัตรู   ขณะที่ฟรานซิสตามติดมาเป็นคนสุดท้าย           ลมเย็นเยียบพัดพรู...เชร์ตัดข้ามลานกว้างพยายามก้มศีรษะให้ชิดอก  เพื่อไม่ให้สายลมราตีเชือดเฉือนผิวหน้า   แม้กระดูกของเขาจะแข็งแรงเหมือนเหล็ก...แต่ผิวเนื้อก็ยังคงอ่อนนุ่มต้านทานความหนาวเย็นได้เท่า ๆ กับมนุษย์ทั่วไป            “พวกนั้นเข้าไปประจำตำแหน่งแล้ว...” เบรฟบอก เมื่อเชร์และอลันเดินไปถึง...ตำแหน่งที่ว่าคือจุดต่าง ๆ ภายในโรงงานร้างที่ตั้งอยู่ห่างเกือบหนึ่งร้อยเมตรข้างหน้า  การวางกำลังกำหนดโดยอาศัยภาพสแกนสามมิติพิมพ์เขียวของตัวตึก  พิกัดต่าง ๆ เบรฟได้ชี้แจงคร่าว ๆ ระหว่างอยู่บนรถแล้ว            ชายร่างใหญ่ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยชะงัก เมื่อมีการติดต่อทางจิตมาจากทีมของเขา             “เคลียร์...” หัวหน้าปฏิติการของโครเมตหันหลังกลับมุ่งไปยังโรงงานร้าง สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่เห็นเป็นสีเงาทะมึนดำมืดกว่าสภาพแวดล้อม “ตามมา...”                 อาคารโกโรโกโส...เป็นขยะชิ้นมหึมาของเอลโดส  มันถูกสร้างเพื่อเป็นโรงงานสิ่งทอ...ทว่านักธุรกิต่างชาติที่เข้ามาลงทุนเกิดล้มละลายเสียก่อนที่มันจะสร้างเสร็จ  โรงงานไม่ได้ถูกเทคโอเวอร์  เพราะไม่มีใครคิดว่าผลตอบแทนที่ได้รับจะคุ้มค่าในการสานต่อ               พาวีเนซของเวมมอร์  พบจิตของจีอัล...แต่ก็เพียงบอกพิกัดกว้าง ๆ เท่านั้น               “จิตของจีอัลค่อนข้างอ่อน...” เบรฟกระซิบในความมืด “พาวีเนซเลยไม่สามารถระบุตำแหน่งชัดเจน มันอยู่แถวนี้และที่นี่คือที่ต้องสงสัยที่สุด  ระบบไฟฟ้าถูกตัดเรียบไปนานแล้ว” ขยายความพร้อมแจกจ่ายไฟฉายให้ทุกคน ......                 เมื่อผ่านประตูเหล็กสนิทขึ้นเข้ามา  ไฟฉายในมือของคนทั้งสี่ก็สว่างขึ้น  พาวีเนซไม่สามารถมองเห็นในที่มืด  แต่จิตของพวกเขาคืบคลานได้ทั่วทุกซอกมุม                 ลำแสงเล็ก ๆ สาดไปทั่วบริเวณ  ขณะที่ความสามารถของเชร์เริ่มทำงาน  ชายหนุ่มกวาดมองทุกสิ่งอย่าง  พร้อมกับสองเท้าก้าวตามการนำของเบรฟ...ไปตามหนทางภายในซึ่งสลับซับซ้อน  ไม่มีอะไรเลย   มองไม่เห็นความผิดปกติ..ไม่มีอักษรโบราณใดให้เห็น                 “ระวัง” อลันกระซิบจากเบื้องหลัง รั้งแขนของเชร์เอาไว้  คนเตือนลดไฟฉายลงต่ำ...แสงสว่างส่องให้เห็นรูโหว่ที่กว้างพอจะทำให้ทั้งตัวหลุดลงไปได้บนแผ่นตะแกงแหล็กที่เหยียบยืน                 “ขอบใจ” เชร์พึมพำ แล้วกะโดดข้ามมันอย่างระมัดระวัง  เขาทุ่มสมาธิให้กับการค้นหาเกินไป จนลืมระวังตัว  เป็นความสะเพร่าที่ไม่ควรเกิดขึ้นอีก เขาเตือนตัวเอง                  “มีการเคลื่อนไหวที่ชั้นสี่ !” จู่ ๆ เบรฟก็โพล่งขึ้น                  แล้วทั้งหมดก็ไต่บันไดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว  เบรฟได้รับรายงานจากทีมว่ามีการเคลื่อนที่ของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่..ใหญ่พอจะเป็นมนุษย์  ไม่ใช่หนู นก แมว หรือสัตว์ชนิดอื่น ๆ ที่อาศัยอาคารร้างเป็นที่พักพิง   จิตพาวีเนซของโครเมตตรวจพบการเคลื่อนไหว  แต่ไม่สามารถบอกเฉพาะเจาะจง                   เหตุนี้...เชร์จึงเข้ามามีบทบาทในภารกิจครั้งนี้                  จีอัลมีความสามารถในการล่องหน  หาก ณ เวลานี้ตัวเขาอยู่ในสภาพล่องหน หรือ ถูกอำพรางด้วยมนตราที่แข็งแกร่ง  พาวีเนซคนอื่น ๆ จะไม่สามารถรู้สึกถึงจีอัลได้   แต่เชร์ไม่ต้องอาศัยความรู้สึกใด ๆ  เขาสามารถมองเห็นตัวตนของจีอัล                   พูดง่าย ๆ คือ  การล่องหนหายตัว  ถือเป็นการใช้เวทมนตร์ชนิดหนึ่ง  แต่ว่าเป็นเวทมนต์พิเศษที่ถูกใช้ได้โดยจิตสำนึกของผู้ครอบครองพลังแฝงประเภทนี้เท่านั้น                    ถ้าร่างกายของพาวีเนซคนนั้นต้องอาคม เชร์ผู้เป็นนักถอดรหัสอาคม  จะระบุตำแหน่งของคนนั้น ๆ ได้อย่างแม่นยำจากรอยอักขระที่ปรากฏขึ้นรอบ ๆ กายของผู้ล่องหนนั่นเอง                 บันไดภายในอาคารแคบเข้า  จึงจำต้องเดินเป็นแถวเรียงหนึ่ง  เบรฟล่วงหน้าไปหลายก้าว...เชร์ตามไปติด ๆ                “เฮ้ย...” เชร์อุทาน...พร้อมเสียงดังเคร้งตามมา  มีอะไรบางอย่างปัดผ่านข้อมือเขาไป นั่นทำให้ตกใจ และมือคลายออก  เวลาชั่ววินาทีมากพอจะทำให้ไฟฉายที่ถือหล่นกระแทกพื้น  แล้วกลิ้งลอดช่องว่างของราวกั้นลูกกรงลงไปสู่ความว่างเปล่าข้างล่าง                “เป็นอะไร” อลันที่ห่างลงสองขั้นหลาย  กระโดดเข้ามาประชิดชายหนุ่มฉับพลัน                “อะไรซักอย่างปัดโดนมือฉัน” บอดี้การ์ดเหลียวมองรอบ ๆ                “ฉันไม่รู้สึกถึงอะไร”                “ฉันก็ไม่เหมือนกัน..” ฟรานซิสพูดขึ้นบ้าง                “ฉันอาจจะรู้สึกไปเอง...” เชร์พึมพำ                   “มีอะไร ?” เบรฟร้องมาจากชานพักบันได  เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีใครตามเขาไป                “ไม่มีอะไร” อลันตอบ  ดุนหลังเชร์ไปข้างหน้า “ไปต่อเถอะ..”               ถึงจะพูดอย่างนั้น  แต่ตลอดทางที่เหลืออลันก็ขยับระยะห่างให้ใกล้ชายหนุ่มที่เขาคุ้มกัน...ให้เหลือเพียงระยะเอื้อมมือถึง...               มีปัญหาแล้ว...เบรฟคิดขณะกางแขนกั้นคนที่ตามมาข้างหลังให้หยุดยืนบนขั้นบันไดที่ลดหลั่นกันไป  ชายหนุ่มส่งจิตสื่อสารกับคนของโครเมตที่ดูลาดเลาที่ชั้นสี่  ปรากฏว่าไม่ใครตอบรับ..ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งติดต่อกัน               “หยุดก่อน...”               เขาลองส่งจิตสื่อสารอีกครั้ง ทว่าทุกอย่าง...เงียบ  คราวนี้เขาลองส่งจิตไปยังคนอื่น ๆ ที่ประจำในจุดต่าง ๆ ทุกคนรายงานกลับมาว่าไม่มีอะไรผิดปกติ  นอกจากโครเมตอีกสองคนที่ประจำอยู่บริเวณชั้นสี่ของโรงงานร้างเพิ่งรายงานความเคลื่อนไหวไม่กี่นาทีก่อน               พิมพ์เขียวบอกเขาว่าโรงงานร้างที่อยู่เกือบนอกเมืองนี้  มีทั้งหมดสี่ชั้น...ชั้นบนสุดคือส่วนของออฟฟิศสำนักงาน...                “อะไร ?” เชร์ถาม ขณะที่ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ                “ไม่มีสัญญาณจากคนของฉัน”                “เดี๋ยวฉันมา...” เบรฟสั่ง  ก่อนจะก้าวขึ้นไปยังพื้นที่ชั้นสี่  เขาต้องไปตรวจสอบดู...อะไร ๆ ชักไม่ชอบมาพากล                 “ฉันไปด้วย...” ฟรานซิสที่รั้งท้ายพูด เบียดชายหนุ่มสองคนขึ้นมา  เบรฟหันมามองลูกน้องของเขา ก่อนส่ายหน้า                  “พวกนายรออยู่นี่”สั่งเสียงเฉียบขาด “ฉันไปแป๊บเดียว”                  ไม่มีใครโต้แย้ง....ร่างใหญ่โตพร้อมไฟฉาย  ก็ดุ่มเดินฝ่าความมืดสลัวเข้าไป...                  เบรฟไปแค่เดี๋ยวเดียวจริง ๆ เพราะไม่ถึงสิบนาที  เขาก็กลับมาสมทบกับสามคนที่ถอยร่นไปรอที่ชานพักบันไดระหว่างชั้นสามและชั้นสี่                 น้ำเสียงของเบรฟเคร่งเครียดกว่าปกติเมื่อเริ่มประโยค                 “ฟราน...ฉันว่านายมีงานทำแล้วล่ะ” ....... จากคุณ : พลิ้วอ่อน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 20:53:58

ความคิดเห็นที่ 3   ฟรานซิสเป็นนักแก้อาคม  แม้มองไม่เห็นอักขระเหมือนเชร์  แต่ผู้มีพลังแฝงด้านนี้ย่อมต้องมี เครื่องมือ ประจำตัว   ฟรานซิสใช้ประสาทสัมผัสที่ไวต่อมนตราทุกชนิดตรวจสอบร่างกายแข็งทื่อเหมือนหินของผู้ชายของโครเมตสองคน                   “ฉันคิดว่าตรงกระดูกสันหลังนะ” เชร์บอก...เมื่ออีกฝ่ายยังค้นหาสาเหตุไม่เจอ   แต่เขามองเห็นมันตั้งแต่แรก  เงื่อนสีทองพันเกี่ยวอยู่บริเวณกึ่งท้ายทอยเรื่อยลงมาเกือบจรดบั้นเอวของโครเมตคนหนึ่ง                 โครเมตที่ไม่ได้เป็นพาวีเนซผู้โชคร้าย  ถูกสาปให้แข็งค้างอยู่ในท่ายืน  ขยับเขยื้อนไม่ได้..ได้กรอกตาไปมาอย่างน่าสมเพช                  “ขอบคุณ”                 ไฟฉายส่องวอบแวบ  เบรฟเดินงุ่นง่านอยู่ตรงหัวบันไดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่  ส่วนอลันยืนหันหลังยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่แตกของห้องออฟฟิศ   บอดี้การ์ดของเขากำลังสูบบุหรี่พ่นควันโขมง...และกลับมาเสียบหูฟังอีกครั้ง                 เชร์นั่งห้อยขาบนหลังตู้เอกสารใบหนึ่ง   มองคนโน้นคนนี้ไปเรื่อย  ภารกิจคืนนี้..ทำท่าว่าจะเหลว และใกล้เสร็จสิ้นเต็มที่  ชายหนุ่มกวาดมองข้าวของสับปะรังเคบางชิ้นที่ยังเหลือ ๆ อยู่อย่างปราศจากความหมาย  เขาอยากหลุดจากตึกเย็บเฉียบนี่สักที  คิดถึงห้องที่มีฮีสเตอร์อุ่น ๆ เปิดรออยู่                   ทว่า...วูบหนึ่งอะไรบางอย่างเฉียดผ่านหางตาเขาไปอย่างว่องไว  แต่ก็ช้าพอที่สังเกต...อะไรบางอย่างที่สว่างเรือง ๆ                 ชายหนุ่มคว้าไฟฉายที่วางข้าง ๆ โดดลงจากหลังตู้   ค่อย ๆ ก้าวไปยังฟากหนึ่งของระเบียงทางเดินที่มองเห็นลาง ๆ                 “จะไปไหน” อลันหันกลับมา นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่ออกจากริมฝีปาก                 “ฉันเห็นอะไรตรงนั้น” ตอบ ขณะที่เท้าก้าวต่อ                   อลันเหลือบมองเบรฟที่กำลังวติดพันกับการสนทนายืดเยื้อ  และฟรานซิสที่หมกมุ่นกับการแก้ไขอาคมให้คนของพวกตน  อัดควันเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะโยนบุหรี่ลงพื้นขยี้ด้วยส้นเท้า ทั้งสองไม่ได้สนใจคนนอกเช่นซาวาสแม้แต่น้อย เขาเดินตามเชร์ไปอย่างระแวดระวัง                สุดทางเดินคือบันไดหนีไฟ...                ส่วนที่เชร์เห็นอะไรแวบผ่านไปคือ  ประตูที่แง้มไว้ครึ่ง ๆ ซึ่งบอกไม่ได้ว่ามันเป็นของมันอย่างนี้มานาน  แล้วหรือมีใครเพิ่งเปิดมันทิ้งเอาไว้  เขาทำท่าจะผลักมันให้เปิดกว้างออกอีกแต่อลันห้ามไว้                “ฉันตรวจดูแล้ว” เชร์แย้ง  เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อดันประตูจนสุด  ดังพอจะเรียกให้สองคนที่หลุดเข้าไปในโลกของตัวเองกันกลับมาสนใจคนที่เหลือ                 “เฮ้...” เบรฟลดโทรศัพท์ที่แนบหูลง “พวกนายไปทำอะไรตรงนั้นฮะ ?”                 “จะขึ้นไปดูนิดหน่อย...” อลันตอบ                 “ระวังตัวด้วยล่ะ” เบรฟชำเลืองมองอย่างไม่วางใจนัก  ก่อนจะกลับไปคุยโทรศัพท์อีกครั้ง .......                ทั้งสองอาศัยแสงไฟฉายวงเล็ก ๆ ก้าวขึ้นไปทีละขั้นอย่างระมัดระวัง  ไม่ช้าก็ถึงประตูเหล็กที่เปิดออกไปสู่ข้างนอก  อลันเบียดขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่เปิดประตูเสียเอง                พอบานพับเปิดออก  ความเย็นเยือกอย่างยิ่งก็ถาโถมเข้ามา  ข้างล่างหนาวแล้ว..แต่เมื่ออยู่สูงจากพื้นดินหลายสิบเมตร   หนาวเย็นยิ่งกว่า...               “ไม่เห็นมีอะไร” ...อลันเอ่ยปาก  เมื่อวาดกระบอกไฟฉายไปรอบ ๆ ลานกว้างลาดซีเมนต์อันปกคลุมด้วยตะไคร้สกปรกซึ่งเป็นส่วนของดาดฟ้าอาคาร               “นั่นสิ...”               ดวงตาหลังเลนส์ของเชร์เองก็ไม่เห็นอะไร  นอกจากความเวิ้งว้างของท้องฟ้า  และจุดสว่างสองสามดวงของไฟฟ้าตามบ้านเรือนผู้คนที่อยู่ห่างไกลออกไป                “หนาวชิบเป๋ง...”เสียงสบถลอยในอากาศ                “กลับลงไปเถอะ” เขาคงตาฝาดจริง ๆ เชร์บอก... พร้อมกับอลันที่ก้าวเท้ากลับเข้าไป                ทว่าเมื่อกำลังจะตามบอดี้การ์ดของเขาเข้าไปบ้าง  ก็เหมือนมีแรงบางอย่างกระชากคอเสื้อของเชร์จากเบื้องหลังอย่างแรง  โดยไม่ทันตั้งตัวร่างค่อนข้างผอมเซผงะถอยจากประตู   ขณะที่แรงเดียวกันผลักร่างของอลันให้ล้มขมำลงไปตามขั้นบันได               “ห่ะเอ๊ย !” เสียงสบถด้วยความคาดไม่ถึงของอลันดังก้อง               “อลัน !”                ตึง!               ประตูปิดโครมลงต่อหน้าต่อหน้าของชายหนุ่ม  ชื่อของอลันค้างอยู่ที่ริมฝีปาก  เชร์ผงะถอยพื้นที่ลื่นด้วยคราบตะไคร่  ทำให้เสียงการทรงตัว...เขาล้มลงก้นกระแทกพื้น  ทุกอย่างตกอยู่ในความสงัด  เสียงรอบตัวดูเหมือนจะถูกหลุมดำกลืนกิน               “อลัน  อลัน”               “เบรฟ ฟรานซิส ได้ยินฉันมั้ย !”                เชร์ตะโกนลุกขึ้นทุลักทุเล  ตรงเข้าไปที่ประตูหมายจะใช้จิตกระชากมันให้เปิดออก  ทว่าเส้นสีทองสานเป็นตาข่ายสว่างวาบทาบทับบานประตูทั้งหมด   แสงจ้าจนเขาต้องยกมือป้องตาเอาไว้                   เขาถูกขังเสียแล้ว...ถูกขังด้วยอาคมแข็งกล้าของใครบางคน                 “หันมานี่ หนูน้อย”                เสียงแหบพร่ากึ่งสั่งกึ่งล้อ ดังจากเบื้องหลังของเขา   เชร์หันกลับไปโดยอัตโนมัติ   อักขระโบราณไหลเวียนเป็นโครงร่างมนุษย์ซึ่งยืนอย่างหมิ่นเหม่บนขอบดาดฟ้าฝั่งตรงข้ามกับจุดที่เขายืนอยู่                “ใครน่ะ...” ตะโกนกลับไป “แกเป็นใคร ?”                “ฉันน่ะหรือ?” อีกฝ่ายยอกย้อน                “ก็แล้ว เธอตามหาใครอยู่ล่ะ”                 “จีอัล...” เชร์เอ่ยชื่อออกมา...อย่างลังเล                 “จีอัล โครเมต...นายหายไปไหนมา” ชายหนุ่มเริ่มขยับไปข้างหน้า                   “แหม่...ไม่รู้จะบอกยังไงดี...” มนุษย์ล่องหนลากเสียงยาวอย่างให้รู้ว่าเสแสร้ง                 “เรื่องมันยาวน่ะ”                 “ยาวก็กลับไปเล่าให้พวกเราฟัง” ดวงตาดำขลับหลังกรอบแว่นหรี่ลง...มีอะไรไม่ชอบมาพากล  จีอัล โครเมตไม่ให้ความรู้เป็นมิตรเอาเสียเลย  จีอัลคนนี้มีอะไรแปลกปลอม ไม่น่าไว้ใจ “มีเวลาเยอะแยะ”                 เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ของจีอัลสั่นสะเทือนอากาศรอบตัวเชร์  ก่อนที่ร่างล่องหนที่เชร์มองเห็นเป็นสายอักขระนับหมื่นเรียงร้อยเข้าด้วยกันจะพุ่งมาประจัญหน้า  เขาเบือนหน้าหนีแสงพร่าพรายนั่นเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง   ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงสองเมตร...ร่างล่องหนของจีอัลค่อย ๆ เพิ่มความคมชัดจนกลายเป็นร่างพาวีเนซปกติในเสื้อผ้ารัดกุมไม่ต่างกัน                 พาวีเนซคนนี้ เป็นชายกลางคนรูปร่างสูงโปร่ง มีผมสีบลอนซ์และนัยน์สีฟ้าเย็นชา...ไม่เหมือนจีอัลคนที่เชร์เคยรู้จัก   แม้เคยพบกันเพียงผิวเผิน...แต่จีอัล โครเมตคนก่อนหน้านี้ มีแววตาเป็นมิตรมากกว่านี้แน่                 “ซาวาส มาแส่อะไรกับโครเมตด้วยนะ” จีอัลรำพึงอย่างเกียจคร้าน                 “ก็ไม่อยากแส่นักหรอก”แต่มนุษย์ล่องหนไม่ต่อความ เปลี่ยนไปพูดถึงอะไรที่เขาไม่เข้าใจ                 “หนูน้อย  เธอยังเด็กอยู่เลย ยังมีเวลาใช้ความสามารถอันสูงส่งได้อีกนาน แต่ เขาไม่น่าให้ฉันต้องทำลายพรสวรรค์หายากของเธอเลย”                 “หมายความว่ายังไง”                 “ฉันต้องเสียใจจริง ๆ ที่ต้องบอกว่า  การหายหัวไปของฉันก็เพื่อที่จะสร้างละครฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้เรามาพบกัน”                  จีอัลเอื้อมมือไปด้านข้างหลังเพื่อดึงบางสิ่งออกมาขอบกางเกง   มันคือปืนสั้นสีดำมะเมื่อม...เสียงปลดเซฟปืนดังคลิก  ปากกระบอกเล็งมายังตำแหน่งหัวใจ                  แต่เชร์ก็ไม่หวั่นไหวเช่นกัน  แม้ยังไม่เข้าใจอะไรเลยที่จีอัลกล่าวถึง  ชายหนุ่มรวบรวมสมาธิกำหนดจิตสร้างเกราะขึ้นป้องกันตัว...เกราะแกร่งมนตราแห่งซาวาสที่ต้านทานได้ทุกสิ่งอย่าง  ทว่าคนที่เล็งอาวุธอย่างมุ่งร้ายหัวเราะ ส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างเยาะหยัน                  “ไม่ได้ผลหรอก...”สิ้นคำ..พื้นที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก  ก็สว่างวาบ...อักษรโบราณวิ่งพล่านทั่วทุกตารางนิ้ว  แสงเจิดจ้าของมันทำให้ตาของเชร์พร่าเลือน  เลนส์แว่นไม่สามารป้องกันดวงตาได้อีกต่อไป                   ปัง !                 กระสุนนัดแรกระเบิดจากลำกล้อง  พุ่งกระแทกเกราะป้องกันซึ่งอ่อนลงเพราะสมาธิที่สูญเสียไป  เกราะแข็งแกร่งเลิศเลอแค่ไหน  ทำลายได้ด้วยจิตของผู้สร้างเอง  แรงอัดที่ไม่ใช่เพียงความแรงของลูกปืน  แต่รวมเข้ากับพลังจิตของคนยิง  ทำให้ร่างเชร์ลอยถลาปะทะกำแพงอย่างรุนแรง  แว่นกระเด็นหลุดลงไปที่ตรงไหนสักแห่งหนึ่ง  หากเขาไม่ใช่พาวีเนซกระดูกกระเดี้ยวก็แตกหักไปบ้างแล้ว                 เกราะป้องกันบางเบาลงทุกขณะ...                 ปัง !                แต่ก็พอยืดเวลา  ให้สัญชาตญาณเอาตัวรอดของพาวีเนซสั่งให้เชร์กลิ้งตัวหลบ...กระสุนนัดที่สองถากต้นแขนขวาของเขา    ภาพของจีอัลที่ย่างสามขุมเข้ามาเพื่อจะปิดบัญชี...ปรากฏเลือนลาง               เกราะสลายลงสิ้นเชิง...สายอาคมบนพื้นเลื้อยเกี่ยวกวัดตั้งแต่ปลายเท้า  ลามเรื่อยขึ้นมาจนถึงหน้าอก..ดูดซับเรี่ยวแรง...หดหาย   เปลือกตาของเชร์ปิดลงหลีกหนีจากแสงบาดตาทีโชนฉายทั่วบริเวณ บาดแผลบนแขนที่เริ่มเจ็บบั่นทอนกำลังจิตและสมาธิ   เขาหลับตาเหนื่อยอ่อน...รอคอยความหายนะที่กำลังมาเยือน...   ....... จากคุณ : พลิ้วอ่อน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 20:54:55

ความคิดเห็นที่ 4   นานเนิ่น...ชั่วกัปกัลป์ กว่าชายหนุ่มจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาอีกครั้ง               ไม่มีแสงสว่างเจิดจ้าของอักขระมนตรา  ไม่มีจีอัล โครเมต   ไม่มีสรรพสำเนียงใด  มีแต่ความเจ็บปวดที่เต้นตุ้บ ๆ รอบศีรษะและต้นแขน  นี่คือขุมนรกที่ดำมืดใช่ไหม ?                เชร์กวาดมองเท่าที่ศีรษะหนักอึ้งจะอนุญาต  และแล้วท่ามกลางมืดมิดว่างเปล่า  ดวงตาคู่หนึ่งจ้องกลับมา...จ้องลึกเข้าถึงภายในจิตที่อ่อนเปลี้ยของเขา                   มันคือ นัยน์ตาสีทองเรืองรอง...บนใบหน้าประดับรอยยิ้มที่เฝ้าหลอกหลอนเขาทุกค่ำคืน ! ...... โปรดติดตามตอนต่อไป ลิ้งค์ตอนเก่าค่ะ บทนำhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9015140/W9015140.html ตอนที่ 1 : เชร์ ซาวาส http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9054637/W9054637.html จากคุณ : พลิ้วอ่อน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 53 20:57:42

ความคิดเห็นที่ 5 บอดี้การ์ดประมาทจัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 14:45:28