ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากข้าอกหัก ก็ไม่ค่อยได้ย้อนนึกไปถึงช่วงเวลาในตอนนั้นที่ผูกสมัครรักใคร่อยู่กับหลีจิ้งเท่าไรนักอีก ประกอบกับ เรื่องมันผ่านมาเนิ่นนานปีมากแล้ว ด้วยเหตุนี้ข้าจึงจำรายละเอียดปลีกย่อยของเหตุการณ์ในระหว่างนั้นได้ไม่ค่อยชัดเจนนัก จะขอเล่าต่อเนื่องโดยเริ่มจากตอนที่เสวียนหนวี่[3]ออกโรงก็แล้วกัน เสวียนหนวี่คือน้องสาวคนเล็กของบ้านพี่สะใภ้ใหญ่เว่ยซู ตอนที่พี่สะใภ้ใหญ่แต่งเข้ามา นางยังเป็นทารกหญิงที่อยู่ในผ้าอ้อม เนื่องจากตอนที่พี่สะใภ้แต่งงานออกเรือน ที่บ้านแม่ได้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เสวียนหนวี่จึงถูกพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ ช่วยเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก และเลยได้เล่นด้วยกันกับข้า เสวียนหนวี่ชอบหน้าตาของข้า ในตอนที่ยังผูกจุกกันอยู่ ก็เอาแต่พูดพร่ำอยู่ข้างหูข้าได้ทั้งวันว่าอยากจะได้ใบหน้า ที่เหมือนกันกับข้า ข้าถูกนางท่องบ่นใส่มาหลายร้อยปี นับว่าทรมานอย่างยิ่ง เนื่องจากทราบว่าเจ๋อเหยียนมีความสามารถอันยอดเยี่ยมในการเปลี่ยนแปลงโฉมหน้า ในวันเกิดปีหนึ่งของเสวียนหนวี่ ข้าจึงไปที่ป่าท้อสิบหลี่พาตัวเจ๋อเหยียนมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ แล้วขอให้เขาใช้อาคมเปลี่ยนใบหน้าของนางให้เหมือน กับข้าสัก 7-8 ส่วน เสวียนหนวี่สมใจปองแล้ว จึงดีใจมาก ข้าเองได้อยู่อย่างเงียบสงบไม่หนวกหูสักที ก็ดีใจมากเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคน จึงต่างดีใจกันถ้วนหน้า แต่ทว่าเพียงแค่ไม่กี่วัน ก็พบปัญหาเสียแล้ว ซึ่งมิใช่ว่าอาคมของเจ๋อเหยียนร่ายได้ไม่ดีแต่อย่างใด เพียงแต่ตัวข้ามองดู ใบหน้าที่คล้ายกับตัวเองมากเดินผ่านหน้าไปมาทั้งวันแล้ว มันก็อดที่จะรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้างไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงค่อยๆ พาตัวออกห่างจากเสวียนหนวี่ และเอาแต่ขลุกอยู่กับพี่สี่ทั้งวันแทน ต่อมาเสวียนหนวี่ได้เติบใหญ่เป็นหญิงสาว จึงกลับบ้านอาเตียอาเหนียงของนางไป ข้ากับนางจึงยิ่งไม่มีการคบหาอะไร เท่าไรนักอีก ในตอนที่ข้ากับหลีจิ้งกำลังคบหาและเข้ากันได้ดีมากนั่นเอง พี่สะใภ้ใหญ่ก็ส่งจดหมายมาแจ้งว่า ท่านแม่ของท่านคิดจะ บังคับให้เสวียนหนวี่แต่งงานกับหมีตาบอด เสวียนหนีได้หนีตรงมาที่ถ้ำของท่านกับพี่ใหญ่ แต่ถ้ำของพวกท่านก็ไม่แน่ว่า จะปลอดภัยมากมายนัก เพราะสุดท้ายท่านแม่ของท่านก็ต้องมาตามหาจนพบได้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้นางจึงปรึกษากับพี่ใหญ่ ว่าจะฝากเสวียนหนวี่เอาไว้ที่ข้าเป็นการหลบภัยชั่วคราว เมื่อได้รับจดหมายของพี่สะใภ้ใหญ่ ข้าก็ลงมือเก็บกวาดห้องข้างเอาไว้ห้องหนึ่ง แล้วค่อยไปตระเตรียมจดหมายตอบกลับ ที่ห้องศิษย์พี่ใหญ่ พร้อมกับบอกเขาว่าจะมีสหายเซียนคนหนึ่งมาขอรบกวนที่คุนหลุนซวีสักหลายวัน ระยะนี้ศิษย์พี่ใหญ่อารมณ์ดีมาก ครั้นได้ยินว่าสหายเซียนผู้นี้คือเซียนหญิง ก็ยิ่งอารมณ์ดีหนักเข้าไปใหญ่ และกล่าวรับปาก ทันทีอย่างไม่มีการอิดออด สามวันให้หลัง เสวียนหนวี่ก็ขี่เมฆสีเทาก้อนหนึ่งเข้ามาในคุนหลุนซวีอย่างสมถะเงียบเหงา เมื่อนางเห็นหน้าข้า ก็ตกตะลึง พี่สะใภ้ใหญ่ได้บอกมาในจดหมายอยู่ก่อนแล้วว่า ไม่ได้บอกให้เสวียนหนวี่รู้ว่าข้าก็คือป๋ายเฉี่ยน เพื่อนเล่นสมัยเด็กของนาง และบอกแต่เพียงว่าข้าคือสหายเซียนคนหนึ่งซึ่งมีการคบหากับพวกเขาอยู่เล็กน้อย เสวียนหนวี่ได้พักอยู่ที่คุนหลุนซวี หน้าตาของนางนั้นมีส่วนคล้ายข้าอยู่ถึงเก้าส่วนแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่วิจารณ์ว่า “บอกว่านางไม่ใช่น้องสาวของเจ้านี่ ข้าไม่เชื่อจริงๆ  เจ้าสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว จะต่างกันก็แค่สีหน้าเท่านั้น” ตอนนั้นข้ากำลังอยู่ในช่วงทุกอย่างในชีวิตราบรื่นสมหวัง ย่อมไม่อาจปั้นสีหน้ารันทดหดหู่น่าเวทนาสงสารออกมาได้ สีหน้าจึงออกจะไม่คล้ายกันอยู่บ้างจริงๆ ข้าเห็นเสวียนหนวี่เอาแต่ทำหน้าอมทุกข์อยู่ทั้งวัน ใบหน้าดีๆ แบบนี้จึงพลอยถูกนางย่ำยีจนเหลืองซีดหมองหม่นไปด้วย ข้าถือคติว่าเป็นญาติกันต้องช่วยชี้แนะดูแลกัน ครั้งต่อไปที่ลงจากเขาไปหาหลีจิ้ง ข้าจึงพานางไปด้วย ครั้งแรกที่หลีจิ้งได้เห็นเสวียนหนวี่ ถึงกับตกตะลึงตาค้างไปอึดใจใหญ่ กว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ จากนั้นจึงโพล่งถามออกมา อย่างงุนงงสุดขีดว่า “ซืออินหญิงมาจากที่ใดกันนี่?” เสวียนหนวี่หัวเราะคิกออกมาทันที ข้าเห็นว่าในที่สุดนางก็ร่าเริงขึ้น จึงค่อยวางใจลง หลังจากนั้นเวลาไปหาหลีจิ้งอีก ข้าจึงพานางติดตามไปด้วย วันหนึ่ง ขณะที่ข้ากำลังหมอบอยู่บนต้นพุทรากลางเรือนเพื่อเก็บผลพุทรา เตรียมจะเอาไปให้หลีจิ้งที่ถ้ำหลังตะวันตกดิน เพื่อให้เขาได้ชิมอะไรใหม่ๆ  ศิษย์พี่ใหญ่ก็พลิ้วลอยอย่างเย็นยะเยือกมายืนหยัดมั่นที่โคนต้น กัดฟันพูดกับข้าว่า “ครั้งก่อนตอนที่ข้าอัดไอ้ต้วนซิ่วที่มาล่อลวงเจ้าคนนั้น เจ้ายังโวยวายว่าข้าลงมือหนักเกินไป ข้ากลับนึกอยากจะอัดมัน ให้ตายเสียตั้งแต่วันนั้นเป็นบ้า เจ้าไม่ได้ถูกมันล่อลวงไป แต่เสวียนหนวี่กลับถูกมันล่อลวงไปเสียได้...” ข้าเสียหลักหัวทิ่มพลัดตกลงมาจากต้นพุทราทันที ก่อนจะฝืนใจเงยหน้าขึ้นถามว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ เมื่อพี่ท่านพูดว่าอะไรนะ?” ศิษย์พี่ใหญ่ตกตะลึง รีบเข้ามาประคองข้า “เมื่อกี้ตรงเชิงเขา ข้ามองเห็นไอ้ต้วนซิ่วนั่นกับเสวียนหนวี่จูงมือกันเดินเล่นอยู่แต่ไกล ท่าทางทั้งสองคนดูสนิทชิดเชื้อ หวานชื่นกันมาก” “เอ๋?” ศิษย์พี่ใหญ่เพิ่งประคองข้าลุกขึ้นได้แค่ครึ่งเดียว ก็หยุดชะงัก เอามือลูบคาง “เสวียนหนวี่เป็นเซียนหญิง ส่วน ไอ้ต้วนซิ่วนั่นก็เป็นต้วนซิ่วจริงๆ  แล้วไหงเขาสองคนถึงมาเข้าคู่กันได้เล่า?” ข้าเหมือนถูกสายฟ้าห้าสายฟาดใส่กลางกระหม่อม  สะบัดมือของศิษย์พี่ใหญ่ออก แล้วแล่นออกจากสำนักไป ด้วยความเร็วดั่งเหินบินอย่างแท้จริง กิเลนไฟนอนสัปหงกอยู่ที่นอกถ้ำแห่งนั้น ข้าร่ายคาถาแปลงร่างเป็นแมงเม่า แล้วบินงงๆ ชนโน่นชนนี่ตลอดทางเข้าไปในถ้ำ บนแท่นนอนหินนั้นคือร่างที่กำลังกอดรัดเกี่ยวกระหวัดกันสองร่าง หญิงที่อยู่ด้านล่างมีใบหน้าเหมือนกันกับข้า กำลังหอบหายใจถี่กระชั้น ชายที่อยู่ด้านบนปล่อยเรือนผมสีดำสนิทยาวสลวยแผ่สยาย เรียกเสียงนุ่มว่า “เสวียนหนวี่...เสวียนหนวี่” ในอกข้าเย็นเฉียบอย่างฉับพลัน ฝืนประคองร่างไว้ไม่อยู่ สายลมจากนอกถ้ำพัดวูบเข้ามา ตัวข้าก็ร่วงตกลงไปเปลี่ยนกลับ เป็นร่างมนุษย์ทันที โชคยังดีที่ยังคงสามารถยืนหยัดได้มั่น ยังไม่ถึงกับสูญเสียบุคลิกของคุนหลุนซวี หลีจิ้งกับเสวียนหนวี่หันหน้ามามองพร้อมกันทันที ท่าทางตื่นตระหนกลนลานนั้นไม่เหมาะจะบอกเล่าให้คนนอกได้รับรู้ โดยแท้ ข้ายังจำได้ว่าตัวเองเดินเข้าไปหาอย่างมีสติมั่นคงมาก ตบหน้าหลีจิ้งไปหนึ่งที แล้วจะไปตบเสวียนหนวี่ มือกลับถูกหลีจิ้ง รั้งเอาไว้ เสวียนหนวี่ห่อผ้าห่มขดตัวซุกอยู่ในอ้อมแขนของหลีจิ้ง สีหน้าของหลีจิ้งซีดขาวสลับเขียวคล้ำ ข้ายื้อยุดมือที่ไม่ขยับอยู่กับหลีจิ้งประมาณชั่วจิบชาครึ่งถ้วย ในที่สุดหลีจิ้งก็คลายมือออก พูดเสียงขื่นว่า “อาอิน ข้าขอโทษ สุดท้ายข้าก็ไม่ใช่ต้วนซิ่ว” ข้าเดือดดาลสุดขีดจนหัวเราะออกมา “ช่างเป็นข้ออ้างที่ใช้การได้ดีเหลือเกินนะ  จะใช่ต้วนซิ่วหรือไม่ เจ้าล้วนแต่เป็นคนตัดสินเองทั้งสิ้น ประเสริฐมาก... ประเสริฐมาก แล้วตอนนี้เจ้าคิดจะทำยังไงกับข้า?” หลีจิ้งนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ค่อยพูดว่า “ก่อนหน้านี้ข้าเหลวไหลไปเอง” ใบหน้าเสวียนหนวี่เปื้อนคราบน้ำตาไปครึ่งหนึ่ง พูดทั้งน้ำตาว่า “ซืออินซ่างเซียน ท่านก็ส่งเสริมพวกข้าเถิด ข้ากับหลีจิ้งผูกสมัครรักใคร่กัน ท่านสองคนต่างก็เป็นบุรุษ จะอย่างไร... จะอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้อง” เพราะเหตุนี้ในชาตินี้เหล่าเหนียง[4]ถึงได้เกลียดคำว่า “ผูกสมัครรักใคร่กัน” ที่สุด! ข้าตั้งสติ ก่อนจะพูดยิ้มๆ อย่างเย็นชา “เช่นนั้นอย่างไรรึจึงจะเรียกว่า ‘เรื่องถูกต้อง’? ได้แล้วทิ้ง[5]คือ ‘เรื่องถูกต้อง’? ยั่วยวนคนรักของผู้อื่น ทำลายบุพเพฯ ของผู้อื่นคือ ‘เรื่องถูกต้อง’?” เสวียนหยวี่หน้าซีดขาว พูดอะไรไม่ออกอีกเลย ข้าอ่อนเปลี้ยทั้งกายและใจ สะบัดแขนเสื้อ ปล่อยพวกเขาสองคนไป กับหลีจิ้ง...นับว่าจบสิ้นกันโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นข้ายังเด็ก ยังจัดการเรื่องราวได้ไม่เด็ดขาดอย่างยิ่ง ถึงได้ไปเสียแรงเปล่าถกเหตุผลกับสองคนนั้นตั้งเป็นนาน สองนาน ทำเอาสิ้นเปลืองน้ำลายไปมากมาย โดยไม่รู้จักใช้ดาบไวฟันกอป่าน ฆ่าเขาสองคนในดาบเดียวไปเลย ตัวเอง จะได้วางใจสบายใจต่างหากถึงจะเป็น ‘เรื่องถูกต้อง’ ข้าเพิ่งจะเคยได้ลิ้มรสรักเป็นครั้งแรก ก็ประสบเหตุเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ ย่อมจะช้ำใจอย่างยิ่งเป็นธรรมดา เมื่อนึกถึงว่าไอ้โง่ที่ทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชัก เป็นสะพานให้หลีจิ้งได้ลงเอยกับเสวียนหนวี่ยังเป็นตัวข้าเองเสียอีก ก็ยิ่งช้ำใจ หนักเข้าไปใหญ่ หนึ่งนั้นช้ำใจเพราะอกหัก สองนั้นช้ำใจเพราะโดนหลอกใช้โดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ความทรงจำสิ่งละอันพันละน้อยในตอนที่คบอยู่กับหลีจิ้ง ตลอดจนบรรดาของเล่นเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีมูลค่าที่เขาให้ข้ามา ทั้งหลายแหล่ ได้กลายเป็นหนามตำใจที่คอยทรมานข้าทั้งหมด ข้าพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ แม้จะเผาของเล่นเหล่านั้นทิ้งจนสิ้น ก็ยังยากยิ่งจะขจัดความทุกข์ใจนี้ได้ จึงได้แต่ดื่มเหล้า เท่านั้น ด้วยเหตุนี้ข้าจึงเมาหัวราน้ำไปสามวันอยู่ในคลังเก็บเหล้าของคุนหลุนซวี เมื่อฟื้นตื่นขึ้นมา ข้ากลับพิงอยู่ในอ้อมอกของซือฝุ ม่อเยวียนนั่งหลังพิงโอ่งเหล้าขนาดใหญ่ใบหนึ่ง ในมือขวากุมน้ำเต้าสุรา ส่วนมือซ้ายปล่อยว่างมาโอบข้าเอาไว้ ครั้นเห็นว่าข้าตื่นแล้ว ท่านเพียงขมวดคิ้ว พูดเบาๆ ว่า “ดื่มเหล้าตั้งมากมายขนาดนี้ ต้องร้องไห้ออกมาถึงจะดี เอาแต่เก็บกดไว้ในใจ ก็น่าเสียดายเหล้าชั้นดีเหล่านี้ของข้าแย่” ในที่สุดข้าก็กอดต้นขาของม่อเยวียนร้องไห้โฮออกมาอย่างหนัก หลังจากร้องไห้เสร็จแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นถามท่านว่า “ซือฝุ ในที่สุดท่านก็ออกจากด่านแล้ว อาการบาดเจ็บหายหรือยังขอรับ? แล้วมีอาการเรื้อรังอะไรหรือเปล่า?” ม่อเยวียนเหลือบมองข้า ยิ้มบางๆ พลางพูดว่า “ยังดีอยู่ ไม่ต้องให้เจ้าเอาตัวเองไปตุ๋นเป็นน้ำแกงบำรุงให้ข้า” การคบหากันระหว่างข้ากับหลีจิ้งช่วงนั้นต้องนับว่าเป็นการลอบคบหาแบบลับๆ อย่างแท้จริง บรรดาศิษย์พี่ทั้งหลายต่างหลงนึกว่าคนที่ข้ารักคือเสวียนหนวี่ เนื่องจากเสวียนหนวี่ถูกหลีจิ้งล่อลวงไป ข้าถึงได้ทุกข์ตรม ขื่นขม ชอกช้ำระกำทรวงมากมายแบบนี้ ซึ่งนับว่าเป็นการเข้าใจผิดมั่วซั่วไปหมดโดยแท้ มีแต่ม่อเยวียนเท่านั้นที่ดูออกอย่างชัดเจน ท่านลูบผมข้า พูดเรียบๆ ว่า “ดวงตาคู่นั้นของหลีจิ้งเจิดจ้าเป็นประกายดีอยู่ดอก น่าเสียดายที่สายตาไม่ค่อยดีนัก” ______________________________________ [3] เสวียนหนวี่ (玄女 : xuan nü) เสวียน อ่าน สว ควบกล้ำ เน้นหนักที่เสียง ส.เสือ; หนวี่ อ่าน นว ควบกล้ำ มีเสียง ห. นำ เน้นหนักที่เสียง น.หนู [4] เหล่าเหนียง (老娘 : lao niang) แปลว่า แม่ เป็นคำหยาบ ใช้ด่าคู่สนทนาโดยยกตัวเองขึ้นเป็นแม่ของคู่สนทนา [5] ได้แล้วทิ้ง (始乱终弃 : shi luan zhong qi) หมายถึง ผู้ชายจีบผู้หญิงเล่นๆ ไม่จริงจัง พอได้เสียกันแล้วก็ทิ้งขว้าง แต่ในที่นี้เป็นการใช้คำพูดเกินจริงของซืออิน มีความหมายว่า พอเกี้ยวพาสำเร็จแล้วก็มาทิ้งขว้างกัน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 09:01:13

ความคิดเห็นที่ 2 หลังม่อเยวียนออกจากด่าน ก็ได้รับเทียบเชิญจากเทพเหมันต์เสวียนหมิง เสวียนหมิงซ่างเสินอยู่ลึกเข้าไปในแดนอุดร ปกครองสวรรค์ทางตอนเหนือซึ่งกินพื้นที่ทั้งสิ้นหนึ่งหมื่นสองพันหลี่ แต่เพียงผู้เดียว ครั้งนี้ท่านจะเปิดงานสัมมนาธรรมะ จึงส่งทูตมาเฝ้าที่คุนหลุนซวีเป็นการเฉพาะเพื่อน้อมเชิญม่อเยวียน ไปขึ้นแท่นเทศนาธรรม เนื่องจากม่อเยวียนเป็นโอรสในมเหสีเอกของเทพบิดรผู้สร้างโลก ฐานะจึงสูงส่งยิ่ง เวลาเหล่าซ่างเสินแห่งสี่ทะเลแปด ดินแดนเปิดงานสัมมนาธรรมะ จึงต้องมาเชิญท่านไปร่วมด้วยอย่างอดไม่ได้ทุกครั้ง ม่อเยวียนหยิบเทียบนั้นมาเหลือบดูอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “ถกธรรมะร่ายพระสูตรไม่น่าสนใจก็จริง ภูเขาที่เสวียนหมิงอยู่นั่นกลับยังพอจะปีนป่ายเล่นได้ สิบเจ็ดน้อย เจ้าเอง ก็เก็บข้าวของไปด้วยกันกับข้าด้วย” ข้ากลับห้องไปเก็บข้าวของอย่างดีอกดีใจ ศิษย์พี่ใหญ่เดินไปกับข้าด้วย เมื่อไปถึงหน้าประตูก็พูดเตือนสติข้าว่า “เมื่อก่อนซือฝุไม่เคยรับปากเทียบเชิญที่ไร้รสชาติแบบนี้โดยง่ายดาย ครั้งนี้ต้องเป็นเพราะเห็นว่าเจ้าไม่ร่าเริง จึงได้คิด จะพาเจ้าออกไปเปลี่ยนบรรยากาศให้สบายใจขึ้นเป็นแน่ สิบเจ็ด ศิษย์พี่รู้ดีว่าเจ้านั้นทุกข์ใจ แต่ซือฝุมีธุระมากมายรัดตัว อยู่ทั้งวัน ขณะที่ยุ่งมากเช่นนั้นยังต้องปลีกเวลามาคอยเฝ้าดูเจ้าอยู่ตลอดอีก มันเหนื่อยมากนะ เจ้าเองก็โตป่านนี้แล้ว ย่อมควรที่จะเรียนรู้เอาไว้ได้แล้วว่าควรทำตัวอย่างไรไม่ใช่ซือฝุต้องคอยห่วงใย นี่จึงจะเป็นความกตัญญูที่คนเป็นศิษย์ พึงมี” ข้าพยักหน้ารับรู้อย่างกระดากกระเดื่อง เจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าวันในแดนอุดร เวลาส่วนใหญ่ข้าใช้ไปอย่างอิสระสำราญเป็นอย่างมาก เวลาที่ม่อเยวียนไม่ต้องเทศนาธรรม ข้าก็แอบหนีออกไปเที่ยวตะลอนๆ เสียทั่วขุนเขาลำเนาไพร เมื่อเวียนมาถึงคราวที่ ม่อเยวียนขึ้นไปนั่งบนปทุมอาสนะ ข้าก็แทรกปะปนอยู่ในกลุ่มเทพเซียนที่มาร่วมในงานแทะเม็ดแตงนั่งสัปหงกไป ม่อเยวียนเห็นว่าธรรมะนั้นน่าเบื่อหน่ายมาแต่ไหนแต่ไร แต่เวลาถกธรรมะขึ้นมากลับสามารถพูดได้เป็นฉากๆ ไม่มีขาดตอน ด้วยเหตุนี้บรรดาเทพเซียนเป็นจำนวนมากจึงพากันมาถกธรรมะกับท่าน ตัวอย่างเช่นว่าด้วยเรื่องจำพวกนิพพานและการ เวียนว่ายตายเกิดเอย ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึงเอย ม่อเยวียนเป็นถกชนะอย่างเหนือชั้นได้ทุกครั้ง นับว่าชวนให้ทอดถอน ชมเชยยิ่งนัก เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจึงแทบจะโยนเรื่องของหลีจิ้งทิ้งไปยังซอกมุมหลังสุดของสมอง เพียงแต่เมื่อถึงยามดึกสงัดไร้สุ้มเสียง ยังคงยากจะเลี่ยงต้องฝันร้ายครั้งสองครั้งเท่านั้น งานสัมมนาธรรมะของเสวียนหมิงซ่างเสินเป็นไปอย่างสมบูรณ์มาก เมื่องานจบลง ม่อเยวียนพาข้ารั้งอยู่เที่ยวที่แดนอุดรอีกสามวัน จึงค่อยเก็บข้าวของกลับคุนหลุนซวี กลับไปถึงคุนหลุนซวี ก็ได้ยินข่าวว่าองค์ชายรองแห่งเผ่าปิศาจอภิเษกสมรสพระชายา พิธีสมรสจัดอย่างหรูหราใหญ่โต ไม่มียั้ง เผ่าปิศาจเฉลิมฉลองติดต่อกันถึงเก้าวัน วังต้าจื่อหมิงกงกับคุนหลุนซวีได้ผูกความแค้นกันไปแล้ว ย่อมจะมิอาจส่งเทียบเชิญมาให้ได้ จะมีก็แต่จดหมายของ พี่สะใภ้ใหญ่เขียนมาบอกว่า ท่านแม่ของท่านพอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้มาก เสวียนหนวี่โชคดีนักที่ได้ข้าช่วยดูแลให้ ข้าป๋ายเฉี่ยนเองก็ไม่ใช่คนใจแคบปานนั้น ถึงแม้หลีจิ้งจะทรยศต่อข้า จะอย่างไรนี่ก็เป็นแค่เรื่องความรักของหนุ่มสาว ฉากหนึ่งเท่านั้น หลังพันๆ หมื่นๆ ปีผ่านไป ย่อมจะมีสักวันที่ปล่อยวางลงได้ ถึงตอนนั้นเมื่อพบพานพร้อมสุราจืดชืด หนึ่งจอก จะร่วมร่ำดื่มกันสักแก้วก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร ขอเพียงไม่เกิดเรื่องราวในภายหลังเหล่านั้นขึ้น คืนที่ม่อเยวียนมาช่วยข้ากับลิ่งอวี่นั้น ได้เล่นงานฉิงชางบาดเจ็บสาหัสไม่ใช่น้อย หลังจากงานสมรสใหญ่ของหลีจิ้งผ่านพ้น ไปได้สามเดือน คาดว่าในที่สุดฉิงชางก็รักษาอาการบาดเจ็บจนหายดี จึงใช้ข้ออ้างว่าม่อเยวียนแย่งชิงภรรยาของเขายกทัพ ก่อการกบฏทันที เห็นได้ชัดว่านี้ไม่ใช่ข้ออ้างที่เข้าท่าสักนิด ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่าตอนที่ม่อเยวียนไปพาตัวนางกับลิ่งอวี่กลับมา ฉิงชาง ยังไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดินกับลิ่งอวี่ด้วยซ้ำ จึงไม่อาจนับได้ว่าเป็นสามีภรรยากันโดยแท้ แต่ถึงแม้ข้ออ้างนั้นจะไม่ได้ความ จะมากจะน้อยก็สามารถเกลี้ยกล่อมให้แม่ทัพทหารทั้งหนึ่งแสนนายของเผ่าปิศาจยอมเชื่อได้ เพื่อเป็นการแสดงออกถึงความเด็ดเดี่ยวในการตัดสินใจ ฉิงชางยังเลือกเฟ้นหญิงเผ่าปิศาจให้หลีจิ้งหนึ่งนาง แล้วเฆี่ยนโบย เสวียนหนวี่ที่เพิ่งจะแต่งเข้าตระกูลไปได้ไม่นาน ก่อนจะส่งขึ้นมายังคุนหลุนซวีทั้งร่างโชกเลือด ศิษย์พี่ใหญ่เป็นคนใจดีที่ถือคติเมตตาปรานี จึงใช้พรมลายดอกผืนหนึ่งห่อตัวเสวียนหนวี่เอาไว้ อุ้มเข้าไปในสำนัก ม่อเยวียนลืมตาข้างหลับตาข้าง ทำเป็นมองไม่เห็นการทำความดีในครั้งนี้ ทัพเผ่าปิศาจได้ยกทัพมาจนถึงระยะห่างจากพรมแดนระหว่างเผ่าสวรรค์กับเผ่าปิศาจเพียงสามสิบหลี่ เทียนจวินผู้เฒ่า บนสวรรค์ชั้นเก้าได้ส่งเด็กรับใช้ถึงสิบแปดคนมาเร่งเชิญ ม่อเยวียนจึงค่อยหยิบชุดเกราะแก้วผลึกนิลที่เก็บซุกไว้ก้นหีบ มานานปีของท่านชุดนั้นออกมาปัดฝุ่น พูดเสียงเรียบว่า “ในเมื่อฉิงชางยกข้าเป็นข้ออ้าง ทั้งข้ายังเป็นเทพผู้รับผิดชอบกิจสงคราม ย่อมไม่อาจเลี่ยงที่จะต้องสู้กับเขาสักตั้ง สิบเจ็ดน้อย เจ้าจงนำชุดเกราะนี้ไปพลิกตรวจตราดู จะอย่างไรก็เก็บเอาไว้มานานปีเกินไปนิด กลัวว่าเกิดมีหนอนแมลง เจาะไชขึ้นมาคงจะไม่ดีนัก” เทียนจวินผู้เฒ่าดีใจอย่างยิ่ง มอบทัพสวรรค์ให้แก่ม่อเยวียนหนึ่งแสนนาย แล้วราดรดสุราบนประตูสวรรค์สามจอก นับเป็นการส่งทัพ พวกเราศิษย์พี่น้องทั้งสิบเจ็ดคนต่างรับตำแหน่งใต้บังคับบัญชาของม่อเยวียนทั้งสิ้น นั่นคือสงครามครั้งแรกที่ข้าได้เผชิญมาในชีวิตนี้ ตั้งแต่เริ่มต้นจนสิ้นสุด ใช้เวลาเก้าเก้าแปดสิบเอ็ดวันเต็มๆ เก้าเก้าแปดสิบเอ็ดวัน ไฟสงครามกระพือโหมติดต่อกัน กลิ่นเปลวควันคลุ้งตลบ ม่อเยวียนคือเทพสงครามผู้ไร้พ่าย เดิมทีศึกครั้งนี้สามารถสิ้นสุดลงได้รวดเร็วกว่านี้ แต่ในตอนที่เผ่าปิศาจกำลังทัพอัปปาง ดั่งภูผาถล่มทลายนั่นเอง เสวียนหนวี่กลับลอบขโมยแผนภาพค่ายกลขบวนทัพของกองทัพสวรรค์ออกไปมอบให้แก่หลีจิ้ง พวกข้าจึงค่อยรู้ว่าที่ในตอนแรกเสวียนหนวี่ถูกหย่าขาด เป็นแผนทรมานสังขารที่เผ่าปิศาจใช้ออกมานั่นเอง ช่างน่าทอดถอนที่ศิษย์พี่ใหญ่กลับไปช่วยเสวียนหนวี่เอาไว้นัก เพราะได้กลายเป็นการชักนำงูเห่าเข้ามาสู่สำนักคุนหลุน โดยแท้ ม่อเยวียนได้ใช้พลังไปอย่างมหาศาลเพื่อช่วยเสริมชดเชย จนดวงจิตได้รับบาดเจ็บสาหัส จากนั้นท่านยังฉวยโอกาสที่ เผ่าปิศาจยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจค่ายกลขบวนทัพทั้งเจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าเส้นทางจนกระจ่างแจ้ง นำทัพสวรรค์มุ่งตรงเข้า บุกโจมตีอย่างรวดเร็วอีกครั้ง และได้ล้อมเศษทหารสามหมื่นนายที่เหลืออยู่ของเผ่าปิศาจเอาไว้ที่แม่น้ำรั่วสุ่ย ตัวข้าในตอนนั้นโง่เขลาอย่างยิ่ง ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ถึงแม้ม่อเยวียนจะมีความสามารถเหนือธรรมดา อสนีสวรรค์ ที่ท่านรับแทนข้าสามสายนั้นก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อยู่ดี มีหรือจะรักษาตัวจนหายสนิทภายในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่เดือนได้? ถ้าหากในตอนนั้นข้าฉุกคิดสักนิดละก็ สุดท้ายเหตุการณ์คงจะไม่ลงเอยในรูปนั้นแน่ แต่ท่านแสร้งตบตาได้ดีมาก...แสร้งตบตาได้ดีมากมาโดยตลอด ในการประจัญครั้งสุดท้าย กองทัพทั้งสองฝ่ายตั้งขบวนเรียงเป็นแถวอยู่สองฟากฝั่งแม่น้ำรั่วสุ่ย ท้องฟ้าเบื้องบน เมฆดำทมึนเดือดพล่านปั่นป่วนแผ่ไปไกลนับพันหมื่นหลี่ ข้าหลงนึกว่าหลังจากนี้ไป เหตุการณ์ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลมากมายนักอีก ไม่เผ่าปิศาจยื่นสารขอสงบศึก ก็รอถูกประหาร ล้างเผ่า หาคาดไม่ว่าฉิงชางจะกลับงัดระฆังจักรพรรดิบูรพา[3]ออกมากลางทาง เมื่อจักรพรรดิบูรพาปรากฏกาย สูญสลายเป็นเถ้าถ่านชั่วกัปกัลป์ ปวงสวรรค์พังพินาศกลืนกิน เทพศาสตราอันดับหนึ่ง...ของอาถรรพณ์อันดับหนึ่ง ฉิงชางพูดกลั้วหัวเราะว่า “ตราบใดที่ข้ายังคงเป็นราชาแห่งเผ่าปิศาจ จะไม่มีทางขอยอมแพ้อย่างเด็ดขาด ฟ้าดินเองก็สมควรจะเปลี่ยนแปลงสักทีแล้ว ครั้งนี้มีปวงเทพแห่งแปดดินแดนมาร่วมตายเป็นเพื่อนข้า ข้าก็ไม่ได้ตายเปล่า” ตัวข้าในตอนนั้นกลับวางใจนัก เนื่องจากคิดไปว่าถึงแม้ระฆังจักรพรรดิบูรพาจะเป็นเทพศาสตราที่สามารถทำลายฟ้าดินได้ ก็ตาม แต่จะอย่างไรนั่นก็เป็นของที่ม่อเยวียนสร้างขึ้นมา ท่านจึงย่อมจะมีพลังที่จะคลี่คลายมันได้อย่างง่ายดาย ข้าหารู้ไม่ว่าในตอนนั้นม่อเยวียนได้อยู่ในภาวะฝืนใจพยุงตัวเองเอาไว้อย่างเต็มกลืน แม้ว่าระฆังจักรพรรดิบูรพาจะเป็น เทพศาสตราที่ท่านสร้างขึ้น ท่านก็ไม่อาจที่จะควบคุมมันได้เสียแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ การจะยับยั้งพลังโทสะของระฆังฯ ก็มีแต่ต้องเสาะหาจิตที่แกร่งกล้ามหาศาลมาเซ่นสังเวยทั้งเป็นก่อนที่มัน จะถูกเปิดผนึกโดยสิ้นเชิงเท่านั้น ระฆังจักรพรรดิบูรพาได้ขยายตัวเปลี่ยนเป็นใหญ่ขึ้นนับจำนวนเท่าไม่ถ้วนในพริบตาบนมือของฉิงชาง ทั้งสวรรค์และนรก ต่างถูกย้อมกลายเป็นไฟประลัยกัลป์ลุกโชติช่วง จนบัดนี้ข้าก็ยังจำภาพม่อเยวียนถือกระบี่เซวียนหยวนกลับด้านเอาคมลงพุ่งโถมสุดกำลังเข้าไปกอดระฆังจักรพรรดิบูรพา ได้ดี รอบๆ ตัวระฆังได้ระเบิดแสงสีแดงฉานดุจสีเลือดออกมา ทะลุผ่านร่างของท่าน ในแสงสีแดงที่แดงฉานเข้มข้นมากขึ้น เรื่อยๆ  ท่านพลันหันศีรษะกลับมา ขยับริมฝีปากเบาๆ หลังจากนั้น ศิษย์พี่เจ็ดซึ่งถนัดในการอ่านริมฝีปากบอกต่อพวกเราว่า ในตอนที่จะตายจาก ซือฝุทิ้งคำพูดเอาไว้เพียง สองพยางค์ ท่านพูดว่า “รอข้า” _________________________________ [6] ระฆังจักรพรรดิบูรพา (东皇钟 : dong huang zhong) คือ 1 ใน 10 สุดยอดของวิเศษในตำนานของจีน เป็นของวิเศษอันดับ 1 ใน 10 ของวิเศษที่กล่าวกันว่ามีพลังอำนาจมากที่สุด (ดูภาพประกอบและรายละอียดท้ายเล่ม) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 09:05:53

ความคิดเห็นที่ 3 ม่อเยวียนคือนายของระฆังจักรพรรดิบูรพา จึงย่อมจะไม่มีผู้ใดเข้าธาตุพลังภายในระฆังมากยิ่งไปกว่าท่าน ก่อนที่จะถูกตัวระฆังกลืนกินพลังฝึกปรือไปจนหมดสิ้น ม่อเยวียนยังฝืนใช้คาถา เสี่ยงกับการวิญญาณแตกซ่านบังคับ จับฉิงชางเข้ามาขังเอาไว้ในระฆังฯอย่างหักโหม เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้จะงัดเทพศาสตราอันดับหนึ่งแห่งแปดดินแดนออกมาใช้ เผ่าปิศาจก็ไม่อาจชิงเป็นฝ่ายมีเปรียบได้ แม้แต่น้อย ในเมื่อราชาปิศาจถูกผนึกไปเสียแล้ว บุตรชายคนโตที่หนนี้เขาพามาเป็นแม่ทัพใหญ่ก็รีบร้อนนำทหารที่เหลืออยู่ สามหมื่นนายยื่นสารขอยอมแพ้ออกมาต่อหน้าทัพสวรรค์ทั้งหนึ่งแสนนายในอาการตัวสั่นสะท้านเป็นเจ้าเข้าทันที ศิษย์พี่สี่บอกว่า ตอนนั้นข้ากอดม่อเยวียนที่ร่างโชกเลือด นัยน์ตาทั้งคู่แดงฉาน เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมรับสารยอมแพ้ ขององค์ชายใหญ่แห่งเผ่าปิศาจนั่น นิ้วทั้งสิบกุมพัดจีบในมือแน่น ปากกล่าวคำพูดอย่างโหดเหี้ยมดุดันว่า หากซือฝุ หมดทางช่วยเหลือละก็ จะให้คนทั่วหล้ามาตายเป็นเพื่อนให้หมด ซึ่งแทบจะทำเอาเรื่องสำคัญของเทียนจวินผู้เฒ่า บนสวรรค์ชั้นเก้าต้องเสียหายเลยทีเดียว ศิษย์พี่ทั้งหลายต่างกังวลใจอย่างยิ่ง จึงตัดสินใจทุบหัวข้าสลบอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้นพากลับไปยังคุนหลุนซวี ด้วยกันกับร่างของซือฝุ ศิษย์พี่สี่เห็นว่าในตอนนั้นข้าเหมือนเป็นอันธพาลโดยแท้ แต่ข้ากลับจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แต่ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในคืนหนึ่ง ก็พบว่านอนอยู่บนแท่นนอนด้วยกันกับม่อเยวียน ข้าสานมือทั้งคู่กับนิ้วทั้งสิบของท่านแน่น แต่ท่านกลับไม่หายใจ กบฏเผ่าปิศาจนับว่าสิ้นสุดลงเช่นนี้เอง ฟังว่าถัดจากนั้นวังต้าจื่อหมิงกงก็เกิดเหตุชิงบัลลังก์ขึ้นอย่างกระชั้นชิด องค์ชายใหญ่ถูกจับขัง องค์ชายรองหลีจิ้งเสื้อคลุมฟ้าสวมกาย[7] ขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นราชาปิศาจ ในวันที่สืบทอดตำแหน่ง หลีจิ้งได้ถวายปทุมจันทร์เย็นที่ล้ำค่าหายากมากที่สุดในอุทยานของเขานั่นหนึ่งดอกต่อ เทียนจวินผู้เฒ่าเป็นเครื่องบรรณาการ เทียนจวินผู้เฒ่าได้ส่งซ่างเซียนสิบแปดคนลงมา บอกว่าจะช่วยพวกเราศิษย์พี่น้องทั้งสิบเจ็ดคนจัดการเรื่องหลัง[8] ของม่อเยวียน ข้าผมเผ้าสยายยุ่งเหยิง ไม่ทราบเช่นกันว่าไปเอาพลังฤทธิ์มาจากไหนตวัดพัดจีบเพียงทีเดียว ก็ไล่ ซ่างเซียนทั้งสิบแปดคนนั้นออกไปจากคุนหลุนซวีทั้งหมด ศิษย์พี่เจ็ดปลอบใจข้าโดยบอกว่า “แม้ว่าซือฝุจะจากไปแล้ว แต่ในเมื่อท่านได้รับปากออกมาเองว่าให้พวกเรารอท่าน ไม่แน่ว่าหากเก็บรักษาร่างเซียน ของซือฝุเอาไว้ให้ดีๆ  ท่านก็อาจจะสามารถหวนกลับมาได้ในสักวันจริงๆ ก็เป็นได้กระมัง?” ข้าเหมือนคนใกล้จะจมน้ำตายพลันไขว่คว้าฟางเส้นหนึ่งเอาไว้ได้ในที่สุด การจะรักษาร่างเซียนของม่อเยวียนเอาไว้ไม่ได้ยากเย็นมากมายแต่อย่างใด แม้ว่าดินแดนอื่นในสี่ทะเลแปดดินแดน ข้าจะไม่รู้ไม่เข้าใจก็ตาม แต่เกรงว่าจิ้งจอกทั่วทั้งชิงชิวต่างก็ทราบดีว่า เลือดจากหัวใจของจิ้งจอกขาวเก้าหาง มีประสิทธิภาพนี้อยู่พอดี ด้วยเหตุนี้ แค่หาจิ้งจอกขาวเก้าหางมาสักตัว แล้วเอาเลือดจากหัวใจของมันมาเดือนละหนึ่งถ้วยเพื่อเลี้ยงรักษาร่างเซียน ของม่อเยวียนเอาไว้เป็นพอ เนื่องจากม่อเยวียนเป็นเทพบุรุษ จึงจำเป็นต้องหาจิ้งจอกตัวเมียมาตัวหนึ่ง ธาตุอินหยาง[9]จึงจะปรับสมดุลเข้ากันได้ ซึ่งก็บังเอิญอย่างยิ่งที่ข้าคือจิ้งจอกตัวเมียตัวหนึ่งพอดี ทั้งยังเป็นจิ้งจอกตัวเมียที่มีพลังการฝึกปรือไม่เลวเสียด้วย ข้าย่อมจะแทงมีดเข้าใส่หัวใจของตัวเองทันที แล้วเอาเลือดออกมาป้อนให้ม่อเยวียนดื่ม แต่ในตอนนั้นข้าบาดเจ็บสาหัสมาก หลังจากเอาเลือดจากหัวใจออกมาสองคืนติดต่อกัน ข้าก็ทำท่าจะยันต่อไปไม่ไหว เสียแล้ว ความจริงเรื่องนี้ก็ถือเป็นคาถาอาคมชนิดหนึ่งเช่นกัน ในเมื่อม่อเยวียนรับเลือดของข้าเข้าไปแล้ว หากจะใช้วิธีนี้รักษา ร่างเซียนของท่าน ก็จำเป็นต้องรับเลือดของข้าตลอดไป จะไปหาจิ้งจอกตัวอื่นมาให้เลือดไม่ได้อีก ข้ากลัดกลุ้มใจหาใดปาน ในตอนนั้นเองก็บังเอิญไปได้ยินว่าเผ่าปิศาจมีหยกวิญญาณอยู่ชิ้นหนึ่ง หากอมมันเอาไว้ในปาก ก็จะสามารถทำให้ร่างของม่อเยวียนไม่เน่าเปื่อยไปตลอดกาล เพียงแต่หยกชิ้นนั้นเป็นของศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปิศาจ จึง ยากยิ่งนักที่จะได้มันมา ข้าไม่อาจมัวถือสาใส่ใจข้อกินแหนงที่มีต่อหลีจิ้งอยู่อีกโดยสิ้นเชิง โดยหวังเพียงว่าเขาจะยังคงจดจำมิตรภาพระหว่างข้า กับเขาในตอนแรกที่เริ่มคบหากันได้ และให้ข้ายืมหยกวิญญาณชิ้นนั้น แม้ว่าพวกเขาเผ่าปิศาจจะเป็นตัวการใหญ่ที่ทำร้าย ม่อเยวียนจนกลายเป็นแบบนี้ก็ตาม กระนั้นเดิมทีในสนามรบ ใครจะถูกหรือผิดก็ไม่อาจที่จะแยกให้ชัดเจนจนเกินไปนัก อยู่แล้ว ในตอนนั้นข้ายอมนอบน้อมอ่อนข้อให้ตั้งมากมายขนาดไหน ในวังต้าจื่อหมิงกงอันโอ่อ่าหรูหรา หลีจิ้งซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์พิจารณามองข้าอยู่เนิ่นนาน หลังจากขึ้นเป็นราชาปิศาจแล้ว เขาดูทรงอำนาจยิ่งกว่าเมื่อก่อนมากจริงๆ หลีจิ้งพูดเนิบช้ากับข้าว่า “แม้หยกวิญญาณชิ้นนั้นจะเป็นของศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าข้า แต่จากน้ำใจคบหาระหว่างเปิ่นจวิน[10]กับซ่างเซียน ก็ควรที่จะให้ ซ่างเซียนยืมไปโดยแท้ แต่จนใจที่เหตุเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในวังได้ทำให้หยกวิญญาณสูญหายไปมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ต้องขออภัยซ่างเซียนอย่างยิ่งจริงๆ” ข้าเหมือนถูกสายฟ้าสายใหญ่ผ่าลงใส่กระหม่อมอย่างจังในวันฟ้าแจ้ง ปั่นป่วนสับสนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ข้าเดินออกจากวังต้าจื่อหมิงกงอย่างมึนงงเลื่อนลอย แล้วกลับไปพบเสวียนหนวี่ที่สวมชุดเต็มพิธีการเข้า นางยิ้มอย่าง สำรวมพลางพูดว่า “ซืออินซ่างเสินเดินทางมาแต่ไกล ไยไม่พักผ่อนสักครู่แล้วค่อยจากไปเล่า? เช่นนี้มิกลายเป็นว่าวังต้าจื่อหมิงกงของข้า ต้อนรับได้ไม่ดีพร้อมอย่างยิ่งดอกหรือ” แม้ว่าข้าจะชิงชังนาง ในตอนนั้นข้ากลับหมดสิ้นเรี่ยวแรงทั้งกายและใจ จึงไม่มีเวลาจะมาสิ้นเปลืองไปกับนาง ข้าอ้อมทาง แล้วเดินของข้าต่อไป แต่นางกลับไม่รู้จักดีชั่ว ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาขวางหน้าข้าไว้ พูดเสียงอ่อนเสียงหวานว่า “ในครั้งนี้ซ่างเซียนมาเยือนเพื่อขอหยกวิญญาณชิ้นนี้ใช่หรือไม่?” บนมือฝ่ามือขาวผ่องนั้นมีหินหยกซึ่งมีรัศมีไหลวน ก้อนหนึ่งวางนอนอยู่ ข้าเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างงุนงง นางหัวเราะคิกคัก “เมื่อวานซืนนี้ จวินซ่างได้มอบมันให้แก่ข้า เพื่อให้ข้านำมานาบรักษารอยแผลบนร่าง แส้ที่ฉิงชางโบยหนนั้นไม่ใช่เบาเลย ทีเดียว จนตอนนี้ก็ยังมีรอยแผลเป็นเหลือเอาไว้หลายรอยอยู่เลย ท่านเองก็รู้ว่า ร่างของหญิงสาวนั้นหากมีรอยแผลเป็น เหล่านี้เพิ่มขึ้นมา จะอย่างไรมันก็ไม่ดีนัก” หากร่างของหญิงสาวมีรอยแผลเป็นเพิ่มขึ้นมา มันก็ไม่ดีนักจริงๆ  ข้าแหงนหน้าหัวเราะก้องสามครั้ง แล้วใช้คาถาสะกดร่าง สะกดร่างเสวียนหนวี่ จับมาหนีบไว้ใต้ซอกแซน ก่อนจะงัดพัดจีบออกมา บุกตะลุยต่อสู้ไปตลอดทางจนถึงท้องพระโรง ของหลีจิ้ง แกะมือขวาของเสวียนหนวี่แบออกวางลงตรงหน้าเขาตรงๆ สีหน้าเด็ดขาดของหลีจิ้งถอดสีซีดเผือดในบัดดล เงยหน้าขึ้นมองข้า เผยอปากขึ้น แต่กลับไม่มีคำพูดอะไร ข้าเหวี่ยงเสวียนหนวี่เข้าไปสู่อ้อมแขนของเขา ก่อนจะก้าวถอยหลังไปจนถึงประตูท้องพระโรง พูดยิ้มๆ อย่างขมขื่น “ชั่วชีวิตนี้เรื่องที่ซืออินเสียใจมากที่สุด ก็คือการได้มายังวังต้าจื่อหมิงกงแห่งนี้และได้พบกับท่าน...ราชาปิศาจหลีจิ้ง พวกท่าน สองสามีภรรยาคนหนึ่งหญิงร้ายคนหนึ่งชายเลว นับว่าเหมาะสมคู่ควรกันโดยแท้ นับแต่นี้...ซืออินกับวังต้าจื่อหมิงกง ของท่านไม่ขออยู่ร่วมฟ้า!” ในตอนนั้นข้าอายุยังน้อยเลือดลมร้อนแรง จึงบุกตะลุยออกจากวังต้าจื่อหมิงกงไปตลอดทางอีกครั้งโดยไม่ได้แย่งชิง หยกวิญญาณชิ้นนั้นมา กลับมาถึงคุนหลุนซวี ได้เห็นสีหน้าที่ซีดขาวยิ่งกว่าเดิมของม่อเยวียน ข้าก็ไม่อาจคิดหาวิธีอื่นที่ดีไปกว่านี้ออกได้อีก ในยามโพล้เพล้ ข้าได้แอบขโมยยาสลบตัวหนึ่งออกมาจากในห้องเก็บยา แล้วผสมลงไปในอาหารของพวกศิษย์พี่ ตกค่ำ ข้าฉวยโอกาสที่พวกศิษย์พี่ต่างนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องกันหมด แอบแบกม่อเยวียนลงจากคุนหลุนซวี เร่งรีบ เดินทางพาเขากลับไปยังชิงชิว ________________________________________ [7] เสื้อคลุมฟ้าสวมกาย (蓝袍加身 : lan pao jia shen : หลานผาวเจียเซิน) เสื้อคลุมฟ้าคือสีชุดประจำตำแหน่ง ราชาปิศาจ สำนวนนี้แปลว่า แต่งตั้งตัวเองขึ้นเป็นราชา (อ่านที่มาท้ายเล่ม) [8] เรื่องหลัง (后事 : houshi : โฮ่วซื่อ) หมายถึง เรื่องที่ต้องจัดการหลังจากที่ผู้ตายได้เสียชีวิตไปแล้ว อาทิ งานศพ การจัดการเรื่องมรดก เป็นต้น [9] หยาง (阳 : yang) หมายถึง ธาตุร้อน ความแข็งแกร่ง เป็นธาตุประจำตัวของผู้ชาย  อิน (阴 : yin หรือ “หยิน” ที่คนไทยชินหู) หมายถึง ธาตุเย็น ความอ่อนแต่หยุ่นเหนียว เป็นธาตุประจำตัวของผู้หญิง [10] เปิ่นจวิน (本君 : ben jun) แปลว่า ตัวข้าราชาปิศาจ คำ “จวิน” (君 : jun) ในที่นี้ย่อมาจาก “กุ่ยจวิน” (鬼君 : gui jun : ราชาปิศาจ) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 09:16:43

ความคิดเห็นที่ 4 ทิศเหนือตรงของชิงชิวมีภูเขาชื่อว่าเขาเฟิงอี๋[11]อยู่ เป็นภูเขาลูกเล็กๆ  ช่วงกลางเขามีถ้ำซึ่งมีพลังทิพย์รวมตัวกันมาก อยู่แห่งหนึ่ง อาเตียได้ตั้งชื่อให้แก่มันว่า “ถ้ำเหยียนหัว” ข้าได้วางม่อเยวียนลงบนแท่นนอนน้ำแข็งภายในถ้ำเหยียนหัว เนื่องจากกังวลว่าตัวข้าเอาเลือดออกมาแล้ว เกิดบังเอิญ ไม่มีแรงยกมาป้อนท่านละก็ คงจะไม่เข้าทีแน่ ข้าจึงตัดสินใจนอนลงข้างๆ ท่านเสียเลย ม่อเยวียนมีบาดแผลเต็มตัว จึงจำเป็นต้องดื่มเลือดของข้าทุกวัน จนกว่าบาดแผลจะหายดี ถึงค่อยดื่มในปริมาณเพียง เดือนละหนึ่งถ้วยได้ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่ายังสามารถเอาเลือดจากหัวใจออกมาป้อนให้ท่านได้ไปอีกกี่คืน และคิดเพียงว่าหากข้าตายไป ท่านเอง ก็คงไม่สามารถหวนกลับมาได้อีก เราสองคนฝังอยู่ด้วยกัน เวลาอยู่ในนรกภูมิจะได้อยู่เป็นเพื่อนกันได้ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงได้ พาท่านมายังถ้ำเหยียนหัว เพราะแต่เดิมถ้ำนี้ก็คือสถานที่สำหรับนอนหลับชั่วนิรันดร์ที่ข้าเลือกให้ตัวเองก่อนที่ด่านสวรรค์ จะมาเยือน แล้วก็ผ่านไปเช่นนี้อีกเจ็ดวัน เดิมทีข้าคิดว่าตัวเองคงจะไม่รอดแน่แล้ว ครั้นลืมตาขึ้น กลับได้เห็นอาหนียงที่สองตาบวมแดง อาเหนียงถ่ายทอดพลังฝึกปรือมาให้ข้ากึ่งหนึ่ง ข้าจึงค่อยนักว่าเก็บตกชีวิตนี้มาได้ และกลับคืนสู่ร่างสตรี เมื่อได้การช่วยดูแลของอาเหนียงมาเพิ่มเติม แม้ว่าข้าจะยังคงจำเป็นต้องแทงมีดใส่อกตัวเองวันละหนึ่งครั้งอยู่เหมือนเดิม เพื่อเอาเลือดจากหัวใจมาป้อนให้ม่อเยวียน แต่ก็ไม่ได้ลำบากลำบนอะไรเท่าไรนักอีก เพียงแต่ยังไม่สามารถลงเหยียบพื้น เดินเหินได้เท่านั้น อาเหนียงกลัวว่าข้าจะเบื่อ จึงจงใจไปขนหนังสือหนังหาเป็นจำนวนมากจากบ้านของเจ๋อเหยียนมาวางเอาไว้ในถ้ำ เพื่อให้ข้าอ่านฆ่าเวลาแก้เบื่อ จากการนี้ ข้าจึงค่อยรู้ว่า พฤติกรรมขโมยร่างของม่อเยวียนออกมาจากคุนหลุนซวีของข้ากลับสร้างความลำบากใจให้แก่ บรรดาขุนนางเทพที่มีหน้าที่บันทึกประวัติศาสตร์สวรรค์เป็นจำนวนมาก เพราะพวกเขาต้องเขียนชีวประวัติให้แก่ม่อเยวียน เพื่อเป็นการยกย่องสรรเสริญคุณความชอบของท่าน แต่เขียนไปถึงตอนท้ายกลับไม่สามารถตรวจสอบยืนยันร่องรอย ที่อยู่ของร่างเซียนของท่านได้เสียนี่ จึงทำให้ม่อเยวียนกลายเป็นเทพเซียนเพียงผู้เดียวในบันทึกทะเบียนเซียนที่มีที่มา แต่กลับไม่มีที่ไปโดยปริยาย ซึ่งก็ไม่ทราบเช่นกันว่าจะก่อให้เกิดเสียงลือเสียงเล่าอ้างในหมู่เทพเซียนรุ่นหลังกันมากมาย ขนาดไหน หลังจากนั้นเมื่อเจ๋อเหยียนมาเยี่ยมข้าที่ชิงชิว ก็เอ่ยถึงเรื่องนี้เช่นกัน เขารวบแขนเสื้อแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เวลานี้สี่ทะเลแปดดินแดนกำลังลือกันคึกคักทีเดียว อะไรแบบไหนก็มีลือกันทั้งนั้น ในบ้านของจิ้นเหวินมีพวกเซียนเล็ก เซียนน้อยที่ถือพู่กันบางคนกลับทายกันว่าเจ้ากับม่อเยวียนเกิดจิตผูกพันแบบต้วนซิ่วกัน แต่จนใจที่แบกรับฐานะว่าเป็น ศิษย์อาจารย์กัน ไม่ต้องด้วยขนบประเพณี ด้วยเหตุนี้ม่อเยวียนจึงจงใจแกล้งตาย เพื่อจะได้บินคู่อยู่เคียงร่วมกับเจ้า หากเรื่องราวเป็นเช่นนี้มันก็มีเหตุผลมากอยู่ ดังนั้นข้าจึงได้ตั้งหน้าตั้งตาถ่อมาดูสักหน่อย” ข้าไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จิ้นเหวินคือซ่างเสินผู้รับผิดชอบด้านอักษรศาสตร์ สิ่งที่กุมอยู่ในมือคืออำนาจใหญ่ ในการแก้ไขเปลี่ยนแปลงกฎธรรมเนียมของเผ่าเทพ บรรดาเทพเซียนที่เลี้ยงเอาไว้ในวิมานของท่านย่อมจะเป็นผู้ช่วย ที่กำหนดกฎธรรมเนียมของเผ่าเทพนั่นเอง แต่กลับมีความคิดเปิดกว้างจินตนาการบรรเจิดถึงเพียงนี้ นับว่าชวนให้ยกย่อง นับถือเป็นอย่างยิ่งโดยแท้ ฟังว่าพวกศิษย์พี่ในคุนหลุนซวีออกตามหาตัวข้าอยู่เป็นเวลาหลายพันปี แต่ไม่ว่าใครต่างก็คิดไม่ถึงว่าข้ากลับเป็นเซียนหญิง ทั้งยังคือป๋ายเฉี่ยนของตระกูลป๋ายแห่งชิงชิว การตามหาจึงย่อมจะจบลงโดยไร้ซึ่งผลลัพธ์ จนบัดนี้ ในบันทึกประวัติศาสตร์ที่เป็นงานเป็นการมากที่สุดซึ่งวางตั้งอยู่บนสวรรค์ชั้นเก้าได้บันทึกเอาไว้ดังนี้... “...ฤดูใบไม้ร่วง ปีที่หกหมื่นสามพันแปดสิบสอง รัชกาลเฮ่าเต๋อจวิน[12] กบฏเผ่าปิศาจสิ้นสุด ม่อเยวียนจวิน โอรสใน มเหสีเอกของพระเทพบิดรนำพาซืออิน ศิษย์คนที่สิบเจ็ดเข้าเร้นกายด้วยกันสองคน แล้วเงียบหายไร้ร่องรอย...” อย่างไรก็นับว่าไม่ได้บันทึกเรื่องที่ข้าขโมยร่างเซียนของม่อเยวียนแหละนะ นับว่ายังให้เกียรติข้าอยู่ มีชีวิตอยู่มานานเกินไป เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องเก่าๆ ก็มักจะยืดยาวไม่สิ้นสุด หลีจิ้งได้ข้ามผ่านสะพานไผ่เดินมาถึงตรงหน้าข้า ข้าจึงค่อยได้สติตื่นจากภวังค์และนึกขึ้นได้ว่า เวลานี้ตัวข้าตกลงมาในถ้ำ ขนาดใหญ่ และมาเห็นการนัดพบของราชาปิศาจคนปัจจุบันกับปิศาจหญิงเข้าพอดี หลีจิ้งคว้ามือข้าไปกุมไว้ พูดเสียงขื่นว่า “อาอิน ข้าตามหาตัวเจ้าอยู่ถึงเจ็ดหมื่นปี” ข้าเหล่ตาไปดูปิศาจสาวที่ยังคงยืนอยู่ในศาลามุงหญ้า ให้รู้สึกสับสนงุนงงอย่างยิ่ง ข้าเคยได้ยินก็แต่เจ้าหนี้วิ่งไล่ตามลูกหนี้ แต่กลับไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีลูกหนี้คนไหนเที่ยวได้แล่นไปเสนอตัวตรงหน้าเจ้าหนี้อยู่ทุกวี่วัน ทั้งยังเที่ยวพูดเตือน เจ้าหนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าอีกว่า ทำไมท่านถึงไม่มาทวงหนี้ข้าเล่า? และไม่ว่าจะนับคำนวณอย่างไร ระหว่างข้ากับหลีจิ้ง เขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายติดค้างข้ามากกว่า ข้าดึงมือออกมา ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขากลับก้าวเข้ามาหาอีกหนึ่งก้าว จ้องมองข้าเขม็ง ปากพูดว่า “หน้าตาตอนเป็นบุรุษของเจ้าก็ดูดีมากอยู่แล้ว ไยต้องแต่งกายเป็นสตรีเช่นนี้เล่า? อาอิน เจ้ายังคงนึกโทษข้าอยู่ใช่หรือไม่? ในตอนนั้นเจ้าพูดว่าจะไม่ขออยู่ร่วมฟ้ากับวังต้าจื่อหมิงกง เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้า...” ข้ารวบแขนเสื้อ แล้วฝืนยิ้ม “ท่านราชาปิศาจไม่จำเป็นต้องไปสนใจดอก ก็แค่คำพูดเพราะอารมณ์โมโหเพียงชั่ววูบเท่านั้น ในตอนนี้เผ่าปิศาจกับเผ่าเทพ อยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข เหล่าเซินเองก็ใช่ว่าอยู่มาเนิ่นนานปีปานนี้อย่างเสียเวลาเปล่า หลักเหตุผลนั้นยังพอจะเข้าใจ อยู่บ้างดอก ย่อมไม่มีทางจงใจหาเรื่องโดยไปทำลายความสงบสุขของวังต้าจื่อหมิงกงของท่านอย่างแน่นอน ท่านกับข้า จงเป็นน้ำบ่อไม่ก้าวก่ายน้ำคลองเถิด” หลีจิ้งตกตะลึง รีบพูดว่า “อาอิน ในตอนนั้นข้าทรยศเจ้า เนื่องจากเจ้าไม่ใช่สตรี ข้าจึง...ข้าจึง...เจ็ดหมื่นปีมานี้ พวกเขาต่างบอกข้าว่า เจ้าได้... เจ้าได้...แต่ข้าไม่ยอมเชื่อ ข้าคิดถึงเจ้ามาเนิ่นนานปีปานนี้  อาอิน...” ข้าถูกคำเรียก “อาอินๆ” ของเขาทำเขาเวียนหัวไปหมด จึงโพล่งออกไปเสียงเกรี้ยวว่า “ใครบอกกันว่าข้าไม่ใช่สตรี! เบิ่งตาของท่านให้กว้างๆ แล้วดูให้ชัดเจนซะ ผู้ชายน่ะเป็นอย่างข้านี่รึ?” มือที่ทำท่าจะยื่นมาคว้ามือข้าของหลีจิ้งชะงักค้างอยู่กลางอากาศ อึดใจใหญ่ให้หลัง ค่อยพูดเสียงแหบพร่าว่า “เจ้าเป็นผู้หญิง? แล้วตอนนั้น...ตอนนั้นเจ้า...” ข้าเบี่ยงกายเลี่ยงไปด้านข้าง “อาจารย์ข้าไม่รับศิษย์สตรี มารดาข้าจึงได้เปลี่ยนร่างกายของข้าให้เป็นชาย ในเมื่อท่านราชาปิศาจกล่าวกับข้าถึง ‘ตอนนั้น’ ข้าก็จะพูดถึง ‘ตอนนั้น’ ก็แล้วกัน ตอนนั้นท่านราชาปิศาจทิ้งข้าไปเลือกเสวียนหนวี่ ใช้กิเลนสี่ตัวไปรับนางเข้าสู่วังต้าจื่อหมิงกง เฉลิมฉลองเป็นเวลาเก้าวันติดต่อกัน ถือเป็นการแต่งภรรยาหลวงอย่างถูกต้องมีหน้ามีตา...” หลีจิ้งโบกมือตัดบทข้า “ตอนนั้นในใจของเจ้าทุกข์ใจบ้างหรือไม่? ไยจึงไม่บอกข้าเล่าว่าเจ้าเป็นสตรี?” ข้าถูกเขาทะลุกกลางปล้องขึ้นมาแบบนี้ ทำเอาลืมคำพูดที่เมื่อกี้คิดจะพูดไปจนหมดเกลี้ยง หลังจากนิ่งใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ จึงตอบเขาไปตามความสัตย์จริงว่า “ตอนนั้นคิดว่าก็คงจะทุกข์ใจไปพักใหญ่อยู่หรอก ตอนนี้ข้ากลับจำไม่ค่อยได้แล้ว อีกประการ ท่านรักเสวียนหนวี่ ย่อมจะ รักที่อุปนิสัยใจคอของนาง อย่าบอกนะว่าท่านรักนางเพียงเพราะใบหน้านั้นของนาง? และในเมื่อข้ากับท่านไม่มีความ เกี่ยวพันเหล่านั้นต่อกันอีก จะบอกหรือไม่บอกท่าน มันก็ค่าเท่ากันนั่นแหละ” หลีจิ้งเม้มปากแน่น ข้ารู้สึกแต่เพียงว่าคืนนี้ช่างโชคร้ายอย่างมหันต์โดยแท้ ครั้นเห็นว่าเขาพูดอะไรไม่ออก ข้าก็คารวะแสดงความเคารพลวกๆ ก่อนจะหันกายร่ายคาถาขี่ลมเหาะจากไป พร้อมกับกำบังกายให้ล่องหนไปด้วย จะไม่ได้ต้องพบเจอเรื่องพัวพันยุ่งยาก อะไรอีก ได้ยินหลีจิ้งร้องตะโกนเรียก “อาอิน” อย่างลนลานดังมาข้างหลัง แต่ในโลกนี้ไหนเลยยังมีอาอินอะไรนั่นอยู่อีก <>::<>::<>::<>::<> [11] เขาเฟิงอี๋ (枫夷山: feng yi shan : เฟิงอี๋ซาน [12] เฮ่าเต๋อจวิน (皓德君 : haodejun) ชื่อของเทียนจวินผู้เฒ่าคนก่อนหน้าเทียนจวินคนปัจจุบันที่เป็นปู่ของเยี่ยหัว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 09:20:46

ความคิดเห็นที่ 5   โอย... ความแค้นไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าจริงๆ เล่นเอาฮาไม่ออกเลยตอนนี้ หนมจีนรอลุ้นฝั่งพระเอกดีกว่า จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 11:35:12 A:125.25.118.236 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 6 ซือฝุจะกลับมามั้ยเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 16:25:38

ความคิดเห็นที่ 7 หนมจีน @ ตอนต่อไปพระเอกจะออกดรงอีกครั้งพร้อมกับก้อนแป้งฯ แต่ว่า ย้ายไปอ่านที่เว็บเด็กดีแทนนะ ลงที่มันจัดหน้าลำบาก  ^__^ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=568761 scottie @ กลับมาสิคะ กลับมาตอนท้ายเรื่อง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 03:54:54