White Story...เพดานห้องสีขาว...กับกุหลาบขาวของชายหนุ่ม

เพดานห้องสีขาว [...เธอ...]

เพดานห้องสีขาว...เธอเห็นอะไรอยู่บนนั้น...

เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวทุกครั้ง เมื่อมองตามสายตาของหญิงสาวที่อยู่บนเตียง...เธอจ้องมองอะไรหรือ...คำตอบคือความเงียบงัน

แววตาของเธอช่างว่างเปล่า...ราวกับตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต...หรือเธอเหลือเพียงร่างกายที่ยังหายใจเท่านั้น จิตวิญญาณของเธอได้บอกลาร่างบอบบางนี้ไปไกลเสียแล้ว

จิตวิญญาณของเธอคงจากร่างนี้ไปนับตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจ...จบชีวิตที่ไม่มีใครต้องการลง...ชีวิตที่เธอคิดว่ามันเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น...ไม่มีผู้ชายที่เธอสามารถเรียกว่า “พ่อ” และเช่นเดียวกันไม่มีผู้หญิงที่เธอสามารถเรียกว่า “แม่”

………………………………………………..

เพราะเคยคิดว่า...โลกใบนี้ยังมีที่สำหรับเธอ... 23 ปีที่ผ่านมา...เธอจึงยิ้มสู้มาตลอด...ยิ้มให้กับความเศร้า...ยิ้มให้กับความทุกข์...ยิ้มให้กับความโดดเดี่ยว...และยิ้มให้กับความไร้ค่าของตัวเอง   เธอยิ้มอย่างร่าเริงแม้ว่าจะเป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตก็ตาม

แล้ววันที่เธอเฝ้ารอก็มาถึง...เธอได้พบกับเขา...เธอคิดว่า...นี่ล่ะที่ของเธอ...ที่ว่างข้างๆ เขา คงพอให้เธอยืนอยู่ได้บ้าง... ไม่สิ! ที่ว่างข้างๆ เขามันต้องเป็นที่ของเธออย่างแน่นอน

ครั้งหนึ่งในวันที่เธอบาดเจ็บจากความทุกข์ เขายื่นมือเข้ามา...หยิบยื่นเชือกให้เธอปีนขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความผิดหวัง...เขาทำให้เธอได้รู้จักกับ... “ความรัก” เป็นครั้งแรก...และนั่นอาจเป็นความรักครั้งสุดท้าย...ของเธอเช่นกัน

‘เลิกเอาชีวิตของคุณมาผูกติดกับผมเสียที...ผมไม่ได้รักคุณ’ คำพูดสุดท้ายที่เธอได้มีโอกาสฟังจากปากของเขา...ชายผู้เป็นที่รัก

โลกใบที่เธอไม่เคยมี โลกที่เธอเฝ้ารอ โลกใบที่เธอพยายามทะนุถนอมมันสุดชีวิต...พังทลายลงตรงหน้า ด้วยน้ำมือของผู้ชาย...คนที่เธอเชื่อว่า เป็นทุกอย่างของ ‘ความรัก’

ความเป็นจริงแล้วบนโลกใบนี้...มันไม่เคยมีที่ยืนสำหรับตัวเธอ ไม่มีที่ตรงไหนว่างพอที่เธอจะเบียดตัวแทรกเข้าไปหาไออุ่นของความรัก...เธอคือคนที่ถูกโชคชะตา ลืมเลือน...

ไม่มีอีกแล้วการอ้อนวอนขอต่อโชคชะตา...เธอมีชีวิตมาไกลเกินไปเสียแล้ว...คงต้องพอเสียที...จบเสียที ความโดดเดี่ยวที่แสนเจ็บปวด...ลาก่อน โลกที่ทอดทิ้งเธอ ลาก่อน ‘ความรัก’ ที่ไม่เคยเป็นของเธอ ลาก่อนลมหายใจที่ไร้ค่า

………………………………………………..

ร่างบอบบางยังคงนอนมองเพดานอย่างเลื่อนลอย...เพดานห้องสีขาวที่ว่างเปล่า...อาจเป็นโชคร้ายของเธอ ที่มีคนพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลแห่งนี้ พาเธอกลับมาสู่โลกใบที่ทอดทิ้งเธอ...

………………………………………………..

ในห้องสีขาวแห่งนี้...คงมีเพียงดอกกุหลาบขาวเท่านั้น ที่ยังคงมีชีวิต



-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-



กุหลาบขาวของชายหนุ่ม [...เขา...]

นานหลายเดือนที่เขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองร่างบอบบางบนเตียงนอนจ้องมองบนเพดานสีขาวอย่างเลื่อนลอย...

………………………………………………..

กุหลาบสีขาว...ที่กำลังเริงร่าอยู่ในแจกันแก้วใบสวย เป็นเขาเองที่นำมันมาให้หญิงสาว แววตาที่ว่างเปล่าทำให้หัวใจของเขาปวดร้าวยิ่งนัก

หญิงสาวบนเตียงมองจ้องอยู่บนเพดานสีขาว แต่เขาทอดมองร่างบางในชุดนอนอย่างมีความหวัง เขาเชื่อเสมอว่าร่างกายที่ยังมีลมหายใจนี้จะกลับมาเป็นเหมือนเช่นเคย...รอยยิ้มที่ทำให้คนทั้งโลกต้องยิ้มตามกำลังจะกลับคืนมาอีกครั้ง

เจ้าหญิงของเขาจะตื่นจากนิทรามาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่รอคอยเธอ...ปาฏิหาริย์...จะยังมีอยู่เพื่อเธอ

………………………………………………..

เขาลูบเบาๆ ที่ใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวบนเตียง โดยหวังว่าเธอจะรับรู้ได้ถึงความรัก และความอบอุ่นที่เขาอยากมอบให้

ผ่านมาหกปีแล้ว...ที่ความคิดว่าคนทั้งโลกลืมเลือนเขาได้เปลี่ยนไป เขาเคยคิดว่า โลกใบนี้คงจะไม่มีที่พอสำหรับคนๆนี้ คนที่ถูกทอดทิ้งให้ทนอยู่กับความมืดดำของจิตใจ...

เขายิ้มเมื่อเห็นคนอื่นต้องร้องไห้ เขาหัวเราะเมื่อคนอื่นต้องผิดหวัง เขายิ้มรับกับความเจ็บปวดของคนอื่นอย่างไม่ใยดี...จนเมื่อวันที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิต...โลกทั้งใบของเขาก็พลันสดใสขึ้นทันตา



เธอยิ้มให้กับความทุกข์ของตัวเอง...เธอร้องไห้กับความทุกข์ของเขา

เธอยิ้มให้กับความเจ็บปวดของตัวเอง...เธอร้องไห้กับความเจ็บปวดของเขา

เธอยิ้มกับความโชคร้ายของตัวเอง...เธอร้องไห้กับความโชคร้ายของเขา



       สำหรับทุกสิ่งทุกย่างที่เธอ ทำให้เขา...ไม่มีข้อแม้ใดใดที่จะทำให้เขาไม่รักเธอ...

หากเพียงแต่เธอจะรักเขา...เหมือนที่เขารักเธอบ้าง...เธอคงไม่ต้องมีสภาพอย่างนี้

………………………………………………..

“ขอบคุณนะคะ...คุณเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด” คำพูดสุดท้ายที่เขามีโอกาสได้ฟังจากปากของเธอ... ณ เวลานั้นเขาไม่รู้เลยว่า เธอจะตัดสินใจทอดทิ้งเขาไว้บนโลกนี้...เพียงลำพังเหมือนกับที่หลายๆ คนได้ทำกับเขา

สำหรับเธอแล้ว...โลกใบนี้อาจไม่สำคัญกับเธออีกต่อไป...แต่สำหรับเขาแล้ว เธอคือโลกทั้งใบที่เขาเหลืออยู่ เขาไม่อาจทำใจสูญเสียเธอไปได้...

เขาจะยินดีหากแม้ว่าวันนั้นเธอเลือกที่จะเดินไปในเส้นทางความรักที่ไม่ใช่ของเขา เพราะรู้ว่าบนโลกใบนี้เธอจะยืนอยู่ที่ไหนซักแห่งอย่างมีความสุข...แต่เขาไม่อาจปล่อยให้เธอเลือกเดินจากโลกนี้ไป อย่างไม่ใยดีเขาอย่างนี้...ลมหายใจและรอยยิ้มของเธอมีค่าเกินกว่าจะปล่อยให้สูญสลาย

ในเมื่อเธอสามารถดึงรั้งให้เขากลับมายืนอยู่บนโลกใบนี้ได้...เขาเองก็เชื่อว่า จะพาเธอกลับมาได้อีกครั้ง

...ปาฏิหาริย์จะยังมีจริง...มีเพื่อเธอ

………………………………………………..

ร่างบอบบางนอนมองเพดานอย่างเลื่อนลอย อาจเป็นโชคดีของเขาที่อย่างน้อย เธอก็ยังมีลมหายใจ ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เธอยังมีลมหายใจอยู่...เขาสัญญาจะดูแลเธออยู่ข้างๆ อย่างนี้ตลอดไปและ...ตลอดลมหายใจที่เขามี...ตลอดไป...

………………………………………………..

ห้องกว้างสีขาวแห่งนี้...กำลังหลับใหล รอเพียงให้หญิงสาวเจ้าของห้อง ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...

จากคุณ	: NaraNart
เขียนเมื่อ	: วันจักรี 53 11:41:44