ความคิดเห็นที่ 1   ๒. วัดที่จัดงานอยู่ในเขตหมู่สิบสองของตำบล ห่างจากหมู่สิบที่ผมทำงานอยู่ออกไปหลายกิโล ตามคำบอกเล่าของคนที่นี่ ที่นั่นเป็นแดนคนดุ ซึ่งมีอยู่ด้วยกันสองประเภท หนึ่งคือนักเลงหรือคนจริงกับสองคืออันธพาล แต่ดูเหมือนว่าประเภทหลังจะมีมากกว่าประเภทแรกหลายเท่า ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นที่เพิ่งโต ผมเดินออกจากสถานีอนามัยไปยังบ้านของทิดศักดิ์ตอนโพล้เพล้มากแล้ว เสียงนกการ้องกันเจี๊ยวจ๊าวรกหูอยู่บนต้นไม้ใหญ่ปากทางเข้าโรงเรียน งานวัดทำให้ค่ำนี้ในหมู่บ้านดูคึกคักเป็นพิเศษ ผู้คนเดินกันขวักไขว่ รถมอเตอร์ไซด์ รถปิคอัพทยอยโผล่ออกมาจากที่ไหนต่อที่ไหนหลากหลายคัน สาว ๆ หนุ่ม ๆ เดินคุยกะหนุงกะหนิงกันไปเป็นกลุ่ม ๆ ที่นัดหมายติดสอยห้อยตามรถใครไปก็ไปยืนคอยยังที่จุดนัด ที่ไม่เจาะจงจะไปรถของใครก็ไปยืนคอยที่ท่ารถโดยสาร ซึ่งเปิดให้บริการเป็นกรณีพิเศษระหว่างหมู่บ้านกับวัดที่มีงานตลอดคืน อยู่นั่นไง-ไอ้ทิดศักดิ์-ชายผิวสีน้ำตาลไหม้ รูปไม่หล่อ อายุประมาณยี่สิบห้าปี ตัวใหญ่อย่างกับภูเขาเลากา พ่อตายไปแล้ว เหลือแต่แม่ที่เปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวและของชำอยู่หน้าโรงเรียน มีที่ทางพอได้อาศัย ไม่ถึงกับรวยแต่ก็ไม่จน เป็นคนเอาการเอางานไม่เกกมะเหรกเกเร เที่ยวเตร่มีบ้างแต่ก็ไม่สำมะเลเทเมา เท่าที่ผมสังเกต เขามีเพื่อนฝูงและคนรักใคร่เยอะ มันคงมาจากอานิสงค์ที่เขาชอบช่วยเหลือใคร ๆ นั่นเอง ขณะนั้นเขากำลังสตาร์ทเครื่องรถยนต์ คนในร้านคับคั่ง บ้างนั่งดื่มโอเลี้ยง บ้างยืนกระดกน้ำอัดลม ‘อ้าว!นั่นจะไปแล้วเรอะไอ้ทิด’ ลุงแก่หวีผมเรียบแปล้คนหนึ่งตะโกนถาม ‘ยัง รอพวกครู พวกจ่าไฝ หมอแล้วก็อีกหลายคน ลุงไปไงล่ะ ไปรถฉันมั้ย?’ ‘เอ็งไปกันเถอะ ข้าน่ะเดี๋ยวลูกมันมารับ’ รถของทิดศักดิ์เป็นรถกระบะโล่งกลางเก่ากลางใหม่มือสองสามสี่ สีฟ้าอ่อนตลอดลำตัว ตัวถังมีรอยกะเทาะอยู่กลาดเกลื่อน ร่องรอยของการถูกใช้งานอย่างหนักปรากฏให้เห็นอยู่ทั่วทั้งคัน ไม่ว่าจะเป็นคราบของผงฝุ่นที่จับเปื้อนอยู่เปรอะไปหมด, ยางล้อทั้งสี่ที่แทบจะไม่มีดอกหรือช่องกระบะที่เต็มไปด้วยริ้วขีดข่วน บางแห่งถึงกับมีรูฉีกขาดเล็ก ๆ เว่อออกไป ฯ เขาใช้มันในการขนย้ายมันสำปะหลังบ้าง อ้อยบ้างในหน้าเก็บเกี่ยว และใช้บรรทุกวัสดุอุปกรณ์การเกษตรเมื่อเริ่มฤดูเพาะปลูกใหม่ ฯลฯ พอใกล้จะทุ่ม คนที่นัดหมายกันไว้ก็มากันครบถ้วนหน้า บรรดาเพื่อนครูของผมต่างพากันแต่งตัวสุภาพตามแบบฉบับของครู แต่-ขอประทานโทษ เป็นแบบฉบับเมื่อครั้งยังเรียนเป็นนักเรียนฝึกหัดครูอยู่นะครับ กางเกงผ้ามันลีวายทรงเดฟขาลีบ รองเท้าถ้าไม่หน้ากาก,เชคโกหนังกลับก็ลายฉลุ ส่วนเสื้อเห็นเป็นพวกเชิ้ตลายสก๊อตแบบคาวบอยทั้งสิ้น จะว่าเรียบร้อยก็ใช่ จะว่ากวนใจจิ๊กโก๋ก็ถูก หันไปมองเพื่อนนาวิกฯ บ้าง ก็หยอกใครเสียเมื่อไหร่ แต่ละคนนุ่งกางเกงบลูยีนส์ทรงกระบอก สวมเสื้อยืดมียี่ห้อแปะหน้าอกรูปนกเพนกวินหรือไม่ก็ไอ้เข้ รองเท้าก็พอฟัดพอเหวี่ยงกับพวกครู ผมเห็นสมัครพรรคพวกแต่งองค์ทรงเครื่องกันแล้ว ก็ถึงกับต้องถอนหายใจ อย่าไปรู้เลยนะครับว่าผมแต่งตัวอย่างไร บอกได้คำเดียวว่าผมขี้เหร่กว่าพวกนั้นหลายปีแสง ไปกันดีกว่า..ครูกอนครูใหญ่โรงเรียนในหมู่บ้านนั่งด้านหน้าคู่กันไปกับทิดศักดิ์เจ้าของรถ ความจริงห้องโดยสารด้านหน้า ใครยังสามารถนั่งเบียดเข้าไปได้อีกหนึ่งคน ทว่าใคร ๆ ก็ไม่ยอมเข้าแทรก ต่างพากันให้เครดิตแก่ผู้บริหารโรงเรียน ก็เลยเป็นอันว่าที่เหลือทั้งหมดนั่งกระบะท้าย รถของเราเคลื่อนไปตามเส้นทางที่ไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่เป็นดงฝุ่น มีรถวิ่งขึ้นหน้า ตามหลังเป็นระยะ ยามใดที่มีรถแซงขึ้นไป ไฟหน้ารถจะส่องให้เห็นหมอกม่านสีน้ำตาลแผ่พุ่งเข้าหา ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมนั่งนึกในใจไปตลอดทางว่า พอลงจากรถ อาตมามีหวังกลายร่างเป็นฝรั่งอั้งม้อหัวแดงเสียเป็นแน่แท้ ครั้นจะสังเกตสีหน้าท่าทางของคนที่นั่งมาด้วยกันว่าจะคิดเห็นเป็นประการใด ก็กลับมองไม่เห็น เพราะความมืดมันปกคลุมทั่วไปหมด เราจะกระดกกะโดนโด่มาบนรถที่วิ่งขึ้นวิ่งลงหลุมบ่อระเกะระกะและฝ่าทะเลฝุ่นมาอีกเป็นเวลาเท่าใดก็ไม่ได้กะ ครั้นแล้วหูของเราก็เริ่มได้ยินเสียงสับสนปนเปจากเครื่องขยายเสียงแว่วมาเหมือนไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกล มันค่อย ๆ ดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรถของเราเริ่มเกาะไฟราววิบวับที่เขาตามไว้เป็นทางข้างกำแพงวัดเข้าหาแสงไฟสว่างโร่ที่เห็นโพลนอยู่เบื้องหน้า เมื่อรถเข้าใกล้ประตูใหญ่ปากทางเข้าวัด ผมก็อดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะหึ ๆ ออกมา เมื่อหันไปสำรวจตรวจตรามวลหมู่สมาชิกแล้วพบว่า แต่ละคนบัดนี้ต่างขะมุกขะมอมไปด้วยคราบฝุ่น ที่เกาะพราวไปทั่วทุกที่ตั้งแต้ส้นผมจนจรดปลายเท้า กลายเป็นมนุษย์สีตุ่น ๆ อย่างไรบอกไม่ถูก เข้าใจว่าทุกคนคงจะรูสึกขบขันเช่นเดียวกันกับผม เพราะเห็นดวงตาทุกคู่แฝงแววขำคิกคักกันอยู่ เมื่อต่างมองเห็นสภาพของใครต่อใครตรงหน้าอย่างถนัด รถเข้าเทียบยังที่จอดในลานกว้าง ซึ่งทางวัดจัดไว้ให้เป็นที่รับฝากรถ พวก อ.ส.หรือไม่ก็คง อ.พ.ป.ร. สะบัดกวัดแกว่งไฟฉายอยู่วูบวาบคอยบอกทาง แม้เวลาจะยังหัวค่ำ แต่คืนแรกของงาน ก็ทำให้รถสารพัดชนิดสารพัดยี่ห้อมากมหาศาล เข้าแถวจอดเรียงกันเป็นตับ คนเยอะเหลือเกิน บ้านนอกคอกนาของเรา งานวัดคือแม่เหล็กดึงดูดผู้คนดี ๆ นี่เอง ‘ถึงเสียที’ ผมว่า ก่อนกระโจนข้างรถลงมาบิดเนื้อบิดตัวขยับเส้นสายที่เมื่อยขบจากการนั่งอยู่ในท่าเดียวมาเป็นเวลานาน พลางก็ตบไปตามเนื้อตัวและเขย่าเส้นผมไล่ฝุ่น ซึ่งเห็นฟุ้งเป็นฝ้าแดงตัดแสงนีออน ทุกคนก็ทยอยกันกระโจนลงตาม แล้วทำอากัปกิริยาเช่นเดียวกันกับผมไม่ผิดเพี้ยน ครู่หนึ่งทิดศักดิ์กับครูกอนก็เดินเข้ามาสมทบ ‘เราจะกลับกันตอนเที่ยงคืนนะ ผมบอกไอ้พวกที่มาด้วยไปหมดแล้ว’ ทิดร่างยักษ์ว่า ‘ผมกับไอ้ทีปนัดครูโสภากับครูสถาพรไว้’ จ่าไฝ หนุ่มโสดบอกอ้อมแอ้ม ‘ไงก็ง่า-ดึก ๆ ค่อยมาร่วมวงด้วยนะ’ ‘เอ! ก่อนมาไม่เห็นบอก เพิ่งจะมาเฉลย’ ผมเอ่ยยิ้ม ๆ ‘ไม่งั้นผมจะได้เตรียมนัดน้องเมียครูหนั่นแก’ ครูสนั่นหัวเราะก้าก ‘ดูท่าทางหมอตอนนี้เห็นวัวเห็นควายคงสวยไปหมดแล้วมั้ง ปู้โธ่! น้องเมียผมน่ะ เพิ่งสิบสามย่างสิบสี่ เนื้อตัวก็กระดำกระด่าง’ ‘ฮ้า! สิบสามสิบสี่เองเรอะ? ไหงเบ้อเร่อเบ้อร่ายังงั้นล่ะ? วอนคุกเสียแล้วมั้ยผม’ ‘คนบ้านนอกก็งี้แหละ ทำงานหนัก ร่างกายแข็งแรง โตเร็ว เอ้างี้ดีกว่า ไว้หาโอกาสดี ๆ สักวัน ผมจะพาหมอไปเที่ยวในเมืองนะ ได้ข่าวว่าไม่ได้กลับบ้านกลับช่องมาหลายเดือนแล้วนี่ แล้วก็จะหาไม้เนื้อแข็งดุ้นงาม ๆ ไว้ให้สักท่อน เผื่อจะได้ไว้ใช้เคาะหน้าแข้ง’ แล้วเราก็พากันเดินเกาะกลุ่มเข้าไปในตัวงานที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ความสว่างไสวของแสงสีและเสียงอะไรต่อมิอะไรที่ดังปะปนอึงคะนึงจากเครื่องขยายเสียงรอบทาง สร้างความตื่นตาตื่นใจให้เป็นอันมาก ผมกวาดสายตาไปทั่วบริเวณวัดอันกว้างใหญ่ ก็เห็นมหรสพชนิดต่าง ๆ ถูกกำหนดพื้นที่เอาไว้เป็นอย่างดีในลักษณะเรียงกันไปเป็นรูปครึ่งวงกลมสองชั้น โดยมีกองอำนวยการตั้งอยู่ในจุดศูนย์กลาง มหรสพชั้นครึ่งวงกลมในก็มีลิเก, ป่าหี่, เมียงู, ลำตัด, ชิงช้าสวรรค์และยิงเป้า โค้งด้านนอกจนไปชิดกำแพงก็มีวิกวงดนตรี คืนนี้วงดังเสียด้วย, มวย, หนังกลางแปลง, มอเตอร์ไซด์ไต่ถังและรำวง หน้าโรงมหรสพแต่ละชนิดพวกพ่อค้าแม่ขายต่างพากันจับจองพื้นที่ขายของกันจนแน่น ร้านก๋วยเตี๋ยว, ร้านเหล้า, หาบเร่ถั่วต้ม-อ้อยควั่น-ลูกหว้า, ร้านขายของเล่น,ร้านขายถ้วยโถโอชาม ฯลฯ เราเดินเตร็ดเตร่เที่ยวโน่นดูนี่กันอยู่พักใหญ่ ก็มาหยุดอยู่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ‘เมื่อยแล้ว หาอะไรกินกันดีกว่า’ ครูแดงบอก ‘ร้านนี้แหละ ใกล้เวทีรำวงดี คืนนี้จะขอวาดลวดลายเสียหน่อย’ ‘จะดีรื้อ?’ ผมถามลากเสียงสูง ‘เดี๋ยวระเบิดลง มีรำวงทีไรก็ทีนั้น ตีกันทุกที’ จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 22:47:20 A:118.172.242.234 X: TicketID:150092

ความคิดเห็นที่ 2   ‘คงไม่มีอะไรมั้ง พวกรักษาความปลอดภัยตั้งมากมายก่ายกอง’ ครูแดงสรุปก่อนเดินนำเข้าไปนั่งที่โต๊ะว่างมุมหนึ่ง พร้อมกับสั่งสุราอาหารมาชุดใหญ่ รำวงเริ่มไหว้ครูกันแล้ว ผมมองออกไปยังเวทียกพื้นที่ห่างออกไปราวสามสิบเมตรเบื้องหน้า บนนั้น สาวรำวงทยอยลุกออกจากเก้าอี้ที่ตั้งเรียงเป็นแถว หน้าคอกนักดนตรีและพวกเชียร์รำวง พวกเธอไหว้ครูกันในจังหวะช่าช่าช่า ผมสังเกตว่าพื้นที่โล่ง ๆ หน้ายกพื้นเวทีบัดนี้แน่นไปด้วยชายหนุ่ม ต่างพากันไปอออยู่ที่โต๊ะขายตั๋ว เสียงโฆษกวงประกาศป่าวร้องเชิญชวนไส้เดือนให้ขึ้นไปคลุกขี้เถ้าอยู่อึงอลวนเวียนซ้ำอยู่ไปมา ‘เชิญครับ เชิญทุกท่าน รอบนี้ซานตาน่า รอบหน้าชาย เมืองสิงห์ อย่าปล่อยให้น้องสาวคนสวยบนนี้ต้องคอยนาน’ ‘รอบนี้ต้องขอประทานโทษหนุ่มเท้าไฟทุกท่านเป็นอย่างสูง เสี่ยแหงว เมี้ยวหง่าวหมู่เจ็ดขอเหมาเต้นคนเดียว แกบอกอยากจะเปรี้ยวประชันกับแม่มะดันทั้งสามสิบดอก’ ‘เอ้า! รักใครชอบใคร ใช้พวงมาลัยเป็นสื่อ ซื้อหากันได้ที่โต๊ะขายตั๋วนะคะรับ’ ฯลฯ เวลาผ่านไปจนเหล้าเต็มกลมใกล้หมด พวกเราต่างสรวลเสเฮฮาและเสวนากันอย่างชื่นมื่น เรื่องที่เจรจากันก็มักไม่พ้นเรื่องลามกจกเปรตตามประสาชายหนุ่ม นาน ๆ ก็โผล่แพลมเรื่องงานเรื่องการออกมาสักที ‘ผมจะออกอนามัยโรงเรียน ตรวจสุขภาพเด็ก ป.หนึ่งถึง ป.หก วันพฤหัสนี้นะครับ ไม่ทราบทางคุณครูมีธุระอะไรขัดข้องหรือเปล่า แผนผมแจ้งไปล่วงหน้าหลายวันแล้ว วันนี้ขอคำยืนยันอีกครั้ง’ ‘มาได้เลยหมอ’ ครูกอนว่า ‘ผมสั่งครูอนามัยให้คอยอำนวยความสะดวกเป็นที่เรียบร้อย’ ขณะนั้นเอง ทิดศักดิ์ก็เอานิ้วมือมาสะกิดสีข้างผม พร้อมกับบุ้ยปากไปทางเวทีรำวง ‘หมอ เต้นกันสักเพลงนะ’ ‘ชักมึน ๆ ไม่รู้จะไหวหรือเปล่า เอ๊า! แต่เพื่อไอ้ทิดเรา สองเพลงดีกว่านะ ครูแดงล่ะไปด้วยกันมั้ย เห็นฮึ่ม ๆ มาตั้งแต่เวทีเปิด’ ‘เอาสิ ดีเหมือนกัน หมู่นี้ไม่ค่อยได้ใช้บั้นเอวสักเท่าไหร่’ ผมหันไปชวนครูใหญ่อีกคน แต่แกบอกขอเฝ้าโต๊ะ ครู่เดียว ผมสามคนก็ระเห็จขึ้นไปอยู่บนเวที ผมยื่นตั๋วส่งให้สาวน้อยหน้าจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่หมายตาเอาไว้ตั้งแต่ตอนเดินขึ้นบันไดมา พอ ๆ กับที่ใครอีกคนหนึ่งก็ยื่นตั๋วส่งให้เธอในเวลาไล่เลี่ยกัน ผมหันไปมองหน้าคู่แคนดิเดต เห็นเป็นหนุ่มวัยรุ่น ร่างผอม หน้าตาพอดูได้ ผิวคล้ำ แต่งกายไม่สุภาพและสำแดงกิริยาอาการว่าอยากโดนอวัยวะเบื้องต่ำอยู่ตลอดเวลา หมอนั่นสบสายตาของผมเขม็งไม่ยอมถอน กระทั่งผมรู้สึกเมื่อยจึงละสายตาออกมาเอง แม่สาวรำวงรับตั๋วของผม พร้อมหันไปบอกไอ้หนุ่มนั่นว่า ‘พี่เขาให้ก่อน’ หมอนั่นฮึดฮัด สะบัดหน้าไปยื่นตั๋วให้กับสาวอีกคนหนึ่งที่นั่งถัดไป เวทีแน่นขนัดเหมือนทุกรอบ ทิดศักดิ์กับครูแดงอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้มองหาไม่เห็น ดนตรีเริ่ม..มันเป็นเพลงสากล จังหวะโซล ผมโค้งให้สาวน้อยพองาม ก้าวถอยหลังให้เธอเดินตามจนได้ระยะ แล้วเราก็เริ่มเขย่ากันอย่างสุดเหวี่ยง ผมเองจะว่าไปวิญาณบ้าสมัยเรียนอยู่วิทยาลัยการสาธารณสุขยังอยู่ครบถ้วน จังหวะโซลเพียงเท่านี้ไม่พอเท้าผมหรอก เต้นมาได้เข้าครึ่งเพลง ผมเริ่มรู้สึกว่าแผ่นหลังของผมโดนกระแทกอย่างผิดปกติอยู่หลายครั้ง แรก ๆ ก็เข้าใจว่าเป็นเพราะคนมันแออัด ก็เลยมีการตกกระทบกันบ้างอย่างไม่เจตนา ทว่ามันชักถี่เข้า ๆ จนผมเริ่มผิดสังเกตและหันหน้าไปมอง ไอ้กวนอวัยวะเบื้องต่ำคนนั้นนั่นเอง มันเต้นแบบหาเรื่องกันชัด ๆ คือไม่ว่ามันจะโยกไปทางไหน แต่เมื่อโยกกลับมันจะต้องเบียดชนใส่ผมทุกทีไป รำคาญหนักเข้าผมก็เลยใส่จังหวะเหยียบตีนมันแรง ๆ ไปทีหนึ่ง ก็พอดีนกหวีดเป่าหมดรอบดังปรี๊ดขึ้น ผมหันหลังกลับเดินลงบันได ที่ตั้งใจว่าจะเต้นอีกเพลงพาลหมดอารมณ์ เพราะขืนอยู่มีหวังมีเรื่องแน่ มานั่งกินเหล้าต่อกับครูกอนอยู่อีกครู่ ทิดศักดิ์กับครูแดงก็กลับเข้ามาร่วมวง ผมเล่าเรื่องนี้ให้กับทุกคนในโต๊ะฟัง ‘ผมเห็นแล้วล่ะหมอ ไอ้นี่มันชื่อไอ้ก๊อง ลูกผู้ใหญ่บ้านหมู่นี้แหละ เกเรเอาเรื่อง มันนั่งกินเหล้าอยู่กับพรรคพวกมันห้าหกคนอยู่ในร้านทางด้านเหนือโน่น ผมรู้จัก เดี๋ยวผมจะไปเจรจากับมันเอง หมอไม่ต้องห่วง’ ทิดศักดิ์ว่า กระดกเหล้าครึ่งแก้ววูบเดียวหมด ก่อนเดินส่ายอาด ๆ หายลับไปในฝูงคน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทิดร่างภูเขาก็เดินหน้าระรื่นกลับมาที่โต๊ะ ‘เรียบร้อย มันเมามากตอนผมไปถึง เพื่อน ๆ มันบอกว่าลงจากเวทีรำวง มันก็มากระดกเหล้าเพียว ๆ เข้าไปหลายแก้ว นัดพรรคพวกจะยกทัพมาลุยหมอ บอกว่าหมอหาเรื่องมัน ผมก็เลยเกลี้ยกล่อมให้มันกลับไปนอน นี่ขี่รถเครื่องกลับไปแล้ว’ ๓. ผมคงจะลืมเรื่องราวในงานวัดค่ำคืนวันนั้นไปอย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่มีเพื่อนผดุงครรภ์ของผมคนหนึ่งเป็นคนกระตุ้นให้กลับคืนมา เราเจอกันในวันประชุมประจำเดือนที่ตัวอำเภอในอีกหนึ่งเดือนหลังจากนั้น ‘เธอไปมีเรื่องอะไรกับเจ้าก๊องลูกผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบสองหรือ?’ ‘ก๊อง ลูกผู้ใหญ่?’ ผมงง ‘อ้าว! ก็งานวัดคืนแรก ที่เวทีรำวงน่ะ’ ผมเริ่มดวงตาเห็นธรรม ‘จำได้แล้ว หนุ่มจิ๊กโก๋คนนั้นนั่นเอง เอ๊ะ! ทำไมเธอรู้ล่ะ?’ ‘ก็คืนนั้นน่ะ เจ้าก๊องมันโกรธว่าเธอข้ามถิ่นไปเหยียบตีนมัน ขี่มอเตอร์กลับบ้านจะไปเอาปืนมายิงเธอ บังเอิญที่มันเมามาก บิดเสียเร็วจี๋ ไปชนต้นไม้ข้างทางเข้า มีบาดแผลฉีกขาดหลายแห่ง ก็เลยโขยกเขยกมาปลุกเราที่อนามัยให้ช่วยเย็บแผล ม่ายงั้นละก็เธอมีหวัง ’ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ นึกฉุนไอ้ทิดศักดิ์ขึ้นมาอย่างกระทันหัน หนอยแนะ! เกลี้ยกล่อมเรียบร้อยแล้ว เย็นนี้เล่นเป็นโกล์ เดี๋ยวพ่อจะยิงให้สักครึ่งโหล คอยดูเถอะ. จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 22:48:38 A:118.172.242.234 X: TicketID:150092

ความคิดเห็นที่ 3   หวัดดีครับทุกท่าน เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ก็เลยมาขีด ๆ เขียน ๆ อะไรเล่นแก้รำคาญ หากรสชาติมันฝืด ไม่คล่องคอ พูดง่าย ๆ ก็คือไม่ได้เรื่องนั่นเอง ผมก็ต้องกราบขออภัยด้วย จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : วันจักรี 53 22:52:07 A:118.172.242.234 X: TicketID:150092

ความคิดเห็นที่ 4 มันอ่านยากจังค่ะ เว้นบรรทัดบ้างจะได้อ่านง่ายขึ้นนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 01:15:32

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อเห็นชื่อก็รีบเข้ามาด้วยความคิดถึงครับ เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของคุณราม ที่ผมเคยเห็น เบื่อโคลงกลอนแล้วหรือครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 06:23:52

ความคิดเห็นที่ 6   สวัสดีครับคุณ scottie, พี่เจียวต้าย ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับคุณ scottie คำแนะนำ จะเอาไปแก้ไข หากผมมี โอกาสได้เข้ามาอีกในโอกาสหน้า.. พี่เจียวต้าย..โคลงกลอนก็ยังไม่เบื่อหรอกครับ แต่ความเกียจคร้านมันเป็น นิสัยที่ผมแก้ไขไม่หายสักที ไม่รู้จะทำไงกับตัวเองดีเหมือนกัน สำหรับเรื่อง สั้น หากไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรก็อย่าหัวเราะเลยนะครับ เป็นเหตุการณ์จริงที่ เกิดขึ้นกับตัวของผมเองเมื่อราวปี ๒๕๒๔ บรรยายไปได้เรื่อย ๆ โดยไม่ต้อง วางพล๊อตเลย ยกเว้นชื่อตัวละครที่จำเป็นต้องกลบเกลื่อน, คิดถึงพี่เจียวต้าย เช่นกัน สม่ำเสมอ.. จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 14:01:48 A:118.172.248.109 X: TicketID:150092

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านครับ ยาวเหมือนกัน อ่านยากนิดหนึงครับ แต่็ก็อ่านเกือบครบทุกบรรทัดครับ  ตอนตลกทำให้ผมยิ้มได้เลย   ขอบคุณครับคุณ : ราม ลิขิต จากคุณ : Mr.Pratompong เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 21:05:02

ความคิดเห็นที่ 8   สวัสดีครับ Mr.Pratompong ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาเยี่ยม ต้องขออภัยที่ทำให้เสียสายตา สำหรับเนื้อหา แก้ไปหลายจุด แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก ก็เลยเข้าไปแก้ในกระทู้ไม่ได้ครับ รู้สึกผี จะเข้าผมซะแล้ว-ว่าจะเขียนเล่นอีกสัก 2-3 เรื่อง แก้หงุดหงิดอากาศร้อนเดือน เมษายน :) จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 23:36:41 A:118.172.243.221 X: TicketID:150092

ความคิดเห็นที่ 9 เนื้อเรื่อง การบรรยาย และจุดจบ เข้าท่าแล้วครับ เขียนตามความรู้สึกนี่ค่อนข้างง่ายครับ เพราะมันออกมาจากใจไม่ต้องคิดมาก เครื่องกำลังติดเร่งต่อไปเลยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 53 09:28:59

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านเช่นกัน แต่น่าจะเว้นวรรคมากหน่อย อ่านค่อนข้างยาก จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 09:47:24

ความคิดเห็นที่ 11 ลงชื่อ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 18:06:55

ความคิดเห็นที่ 12   สวัสดีครับพี่เจียวต้าย, คุณ ravio, คุณ tiki_ทิกิ เมื่อคืนไปสนทนากับพรรคพวกมานิดหน่อย กลับราวตีสาม จะเข้ากระทู้ก็กลัว กลิ่นแอลกอฮอล์จะคลุ้ง เลยงดเปลี่ยนมาเป็นวันนี้ครับ กราบขอบพระคุณทุกท่านอีกครั้งที่แวะเข้ามาพูดคุยกัน พี่เจียวต้าย- ผมกำลังร่างเรื่องสั้นใหม่ ๑ เรื่อง มาจากประสบการณ์การทำ งานเช่นเคยครับ ตั้งชื่อไว้ 'นัดเดียว' แต่มีปัญหาเรื่องตอนจบ อยากจะจบ แบบ 'โอ.เฮนรี่' เป็นกิเลสที่ตัดไม่ขาด คิดจนปวดหมองก็ไม่เคยคิดออก เมื่อสองสามวันก่อนผมเอาเรื่องสั้นเก่าคร่ำครึของผมเรื่องหนึ่งมาแก้ไขระดับ ผ่าตัดไส้ติ่ง ผมจะเอามาโพสอีกครั้ง ช่วยวิจารณ์ให้ผมทีว่ามันสมเหตุสมผล กันหรือไม่ ขอรบกวนหน่อยนะครับ จากคุณ : ราม ลิขิต เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 53 02:04:46 A:118.172.252.48 X: TicketID:150092