ความคิดเห็นที่ 1 สุชาดาหัวโนปูดจนเป็นสีเขียว  จมูกแดงเพราะแรงกดของกรอบแว่นตา  แถมยังนิ้วเท้าบวมจนใส่รองเท้าคัดชูไม่ได้  พัชระพาไปกินบุพเฟ่ในโรงแรมชื่อดังใกล้ๆ แล้วก็กลับมาทำงาน  พอนั่งโต๊ะถอดรองเท้าออกดูเธอก็ตกใจที่เห็นนิ้วเท้าบวมเปล่ง แล้วอย่างนี้จะเดินกลับบ้านไหวหรือ “เป็นยังไง” เสียงถามใกล้ๆ สุชาดาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ สักกะนั่นเอง เจ้านายเธอนี่ชอบย่องมาเงียบๆ เหมือนเสือเสียจริง “บวมมากนี่” สักกะขมวดคิ้วสังเกตเห็นการเดินขัดๆ ตั้งแต่ตอนออกไปกินอาหารเที่ยงด้วยกัน ถึงสุชาดาจะเดินลากขาอยู่ข้างหลังเหมือนเคยก็ตาม “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เดินไปไหน” สุชาดารีบบอกเสียงอ่อน โชว์ยิ้มว่าจริงๆแล้วมันก็ไม่เจ็บเท่าไร ไม่ได้อาการหนักอย่างสภาพที่เห็น “บวมอย่างนี้เที่ยงไม่ต้องออกไปก็ได้” สักกะขมวดคิ้วดุ “ตอนออกไปยังไม่ปวดค่ะ” สุชาดาอุบอิบ ไม่บวมแค่เจ็บนิดๆ นิดเดียวเอง ลูบผมม้าที่ปิดรอยเขียวไว้ หวังว่าเจ้านายจะไม่ตาคม มองรอดเข้ามาเห็นอีก หน้าผากปูดเขียวอย่างนี้มิสดาร์ลิ่งจะปรากฏตัวได้ไงล่ะ ไม่นับนิ้วโป้งที่บวมเป็นสองเท่านั่นอีก รองเท้าสวยใส่ไม่ได้ ให้ลากแตะหัวโตหรืออย่างไร “ถ้าเจ็บมาก พรุ่งนี้หยุดก็ได้นะ” สักกะอนุญาต ตกเย็นสุชาดาก็ลากรองเท้าแตะโปรยยิ้มซ้ายขวา ตอบคำซักถามไปตลอดทางว่าเป็นอะไร ก็เธอเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีนี่น่า พอเดินเลี้ยวจะไปรอรถประจำทางที่ทางป้ายรถเมล์ได้หน่อยก็มีเสียงแตรบีบเรียก หญิงสาวหันไปยิ้ม ตอนเที่ยงเธอเห็นสามารถที่โรงแรมคิดว่าหากสามารถเห็นอาการเจ็บขาของเธอ เขาอาจจะแวะมารับตอนเย็นก็ได้ รอยยิ้มขยายกว้างขึ้น ไม่ใช่สามารถรุ้งตะวันนั่นเอง “สวัสดีค่ะอาสิงห์ อานตี้” เธอมุดเข้าข้างหลัง ข้างหน้ามีคนขับมีองครักษ์นั่งประจำอยู่แล้ว เธอเหลือบมองซ้ายขวา มองหารถบอร์ดี้การ์ดของรุ้งตะวัน “ยุกยิก” รุ้งตะวันดุ “ดาทำอะไรล่ะคะคราวนี้” สุชาดาประท้วงหุบยิ้มฉับ เธอคิดว่าแค่สามารถเอารถมารับไม่ใช่รุ้งตะวันมาเอง “ห้ามบอกว่าบังเอิญด้วย” หญิงสาวกระเง้ากระงอด “สามารถบอกว่าอาจจะกระดูกหัก” รุ้งตะวันบอก คิ้วเรียวเข้มขมวด มองรองเท้าแตะหัวโตเขม็ง “ฮึ” สุชาดาทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่เชื่อ สิงหาชะโงกข้ามรุ้งตะวันมาดึงรองเท้าของสุชาดาทิ้ง จับนิ้วบวมเปล่งเบาๆ ไม่สนใจคำร้องประท้วงว่าเจ็บของสุชาดา “อาจจะหัก...เจ็บมากใช่ไหม” เขาแตะเบาๆ “เจ็บ อาสิงห์กดแรง” สิงหาแค่ส่ายหน้าไม่พูดอะไร  แล้วรุ้งตะวันก็เป็นคนกอดเด็กสาวในปกคอรงไว้เมื่อคุณหมอจัดการใส่เฝือกให้  กระดูกแตกจริงๆ นอกจากนั้นยังมีกระดูกสันหลังเคลื่อนต้องนอนเฉยๆ อยู่โรงพยาบาลอีกหลายวัน “อานตี้ล้อเล่นใช่หรือเปล่า” สุชาดาร้องมาจากเตียง “แล้วล้อเล่นหรือเปล่าที่ชนประตูกระเด็นไปทั้งตัวน่ะ” รุ้งตะวันส่งเสียงแข็งกลับ “ล้มแค่ล้ม” สิงหากล่าวแก้ มองภรรยากับเด็กในปกครองต่อปากต่อคำกันยิ้มๆ ถ้ามีลูกสาวจะเหมือนอย่างนี้ไหมนะ สุชาดาเหมือนลูกกึ่งๆ น้องของรุ้งตะวัน “ดาไม่ทันระวังตัว แหมอาการก็ไม่มีอะไรนี่” สุชาดายังบ่นง็องแง็งไม่เลิก “รอดูอีกสองสามวัน พรุ่งนี้จะให้คนไปลางานให้” รุ้งตะวันตัดบท “เฮ้อ” สุชาดาถอนหายใจ “ไม่เป็นไรมากซะหน่อย” “เลือกเอาจะนอนดีๆ หรือให้โทรไปบอกบิล” รุ้งตะวันขู่ สุชาดาเป็นอะไรกับโรงพยาบาลนะ จะเข้าได้แต่ละที เรื่องมากเหลือเกิน “นอนสักสองสามวันซิ ให้หมอดูให้ดีก่อน เดี๋ยวอาจะเรียกพยาบาลพิเศษให้” สิงหาบอก โรงพยาบาลนี้รุ้งตะวันเป็นคนก่อตั้งขึ้นร่วมทุนกับพี่ชาย สิงหายังสงสัยอยู่ว่ารุ้งตะวันไปเรียนรู้เรื่องรักษาคนมาบ้างหรือเปล่า “เดี๋ยวจะให้สุดากับนิสาพลัดกันมาเฝ้า รู้ไหมน้องสาวคุณสักกะก็ทำงานที่นี่” รุ้งตะวันเสียงอ่อนลงเมื่อสุชาดายอมนอนดีๆ “ไม่ทราบค่ะ” รุ้งตะวันรอจนสุดามาถึงค่อยกลับ เธอก้มมองสาวน้อยที่หลับสนิทไปแล้วด้วยฤทธิ์ยา “อาการหนักมากหรือ” สิงหาถามเมื่อเห็นกิริยากังวลของภรรยาที่ไม่เห็นบ่อยนัก “ต้องรอดูผลอีกสองสามวัน” รุ้งตะวันตอบก่อนจะเงียบไปครู่ “เขาเคยบอกกับฮุ้งว่าเขาสี่พี่น้องมีแต่อายุสั้น ฮุ้งอยากให้เขาอยู่นานๆ ฮุ้งรับปากกับดาร์ลิ่งไว้แล้ว” “มันเป็นเหตุสุดวิสัย” สิงหาปลอบ เขาไม่เชื่อว่าการที่พี่น้องต่างอายุสั้น มันเป็นเพราะชะตา “พรุ่งนี้จะให้ใครไปล่ะ ถ้าไม่มีใคร ผมไปให้ก็ได้ เป็นญาติผู้ใหญ่ของดาร์ลิ่งเอง” “ขอบคุณค่ะ” รุ้งตะวันยิ้มให้ เขาช่างรู้ใจเหลือเกินจะไม่ให้รักเขามากได้ยังไง จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 08:48:16

ความคิดเห็นที่ 2 พัชระเดินผ่านโต๊ะเลขาหน้าห้องพี่ชายที่ว่างเปล่า  แล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องพี่ชาย  ที่เช้าวันนี้เปิดม่านให้แสงสว่างส่องเข้ามา “อ้าว เข้ามาสิ ทำท่าแอบเหมือนขโมย” พัชระผลักประตูให้เปิดกว้าง “อ้าวก็กลัวจะเปิดเข้ามาชนใครเข้าอีกซิ หนูดายังไม่มาหรือ นี่ก็เลยเวลางานแล้วนะ” “คงมาไม่ไหว พี่บอกให้ลาหยุดได้ แกนี่จริงๆ เลยนะเมื่อวานนิ้วบวมเปล่งไม่รู้จะเดินไม่ได้อีกกี่วัน” “อะไรกันพี่” พัชระร้องอย่างไม่เข้าใจ “ก็ไหนไม่เป็นไร” “ก็ไม่เป็นไร กลับจากกินข้าวเที่ยงมา ถอดรองเท้าเห็นนิ้วบวมเชียว คงจะเจ็บนะ แล้วยังโดนลากไปโน่นไปนี่อีก” “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” พัชระบ่น ไฟบนโต๊ะสักกะกะพริบ “ครับ” สักกะกด speaker ให้เสียงกระจายออกมา “สุชาดาลาเจ็ดวันครับ เข้าโรงพยาบาลรอฟังผลจะให้ส่งใครขึ้นไปแทนไหมครับ” “เข้าโรงพยาบาลอะไร มาลาเองหรือ” สักกะถามกลับไป “พลตรีสิงหา แพนคำ มาลาให้ครับ เพิ่งออกไปจากห้องผมเมื่อกี้นี้เอง” สุวรรณมองนามบัตรในมือ “หนูดาเป็นอะไรไปหรือ” พัชระส่งเสียงถามแทน เขาร้อนใจเหมือนกัน ก็เขาเป็นต้นเหตุ “เมื่อวานเข้าโรงพยาบาลตรวจอาการครับ กระดูกสันหลังเคลื่อน คุณหมอเลยขอให้อยู่ดูอาการก่อน” สุวรรณบอกชื่อโรงพยาบาล “ขอบใจมาก” สักกะกดวางสายเสีย จากนั้นก็กดต่อไปโรงพยาบาล การถามอาการของคนไข้บ่งบอกว่าเป็นคนสำคัญ เพราะเขาต้องแจ้งชื่อเสียงความสัมพันธ์อย่างละเอียดจนนึกรำคาญ พัชระไม่ทันใจคว้ามือถือมากดเบอร์น้องสาวให้สืบถามอาการให้ “อะไรพี่เล็กเจ้าชู้ไม่เว้นคนป่วยหรือไง” เสียงศีตลาถามมาล้อๆ “เปล่าย่ะแม่คุณ หนูดาน่ะ จำได้ไหมเลขาพี่อินทร์น่ะ เข้าโรงพยาบาลของหล่อน แล้วฉันก็เป็นสาเหตุให้หนูดาเข้าโรงพยาบาลด้วย” “อ้าวหนูดาหรอกหรือ” ศีตลาจำสาวน้อยหน้าเป็นได้ ถึงจะเจอหน้าเลขาคนใหม่ของสักกะไม่กี่ครั้ง ก็จำได้ว่าเป็นสาวน้อยอัธยาศัยดี “พี่เล็กไปทำอะไรเข้า” “เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เขาชื่อสุชาดานะได้ความว่ายังไงโทรมาล่ะ” พัชระรีบกดตัดสาย ศีตลาตรวจสอบดู  สุชาดาเป็นคนไข้พิเศษ  เพิ่งเข้ามาเมื่อวานตอนเย็น  อยู่คนละส่วนกับเธอซึ่งดูแลคนไข้ทั่วไปและศัลยกรรม  สุชาดาเข้ามาเรื่องโรคกระดูกมีแพทย์พิเศษผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางดูแล  สามีผู้อำนวยการเป็นเจ้าของไข้เอง  แปลกจริง  ถ้าเส้นใหญ่ขนาดนั้นมาทำงานในบริษัทอื่นทำไม  ทำไมไม่ไปเรียนต่อเมืองนอกหรือไปทำงานของท่านผู้อำนวยการหรือสามีท่าน พอได้ประวัติ ห้องที่พัก ศีตลาก็แวะไปเยี่ยมคนป่วย “ฮัลโหล” คุณหมอสาวศีตลายิ้มทักทายคนไข้รวมไปถึงพยาบาลที่มารับเวรเฝ้าไข้พิเศษ ยังมีคนเฝ้าไข้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เขาลดหนังสือพิมพ์ลงขยับตัวยิ้มรับเธอ นอกจากนั้นยังมีหญิงวัยสาวใหญ่นั่งทำงานฝีมืออยู่อีกคนที่เงยหน้ามองเธอเช่นกัน ส่วนคนป่วยนอนดูโทรทัศน์ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ คนไข้รายนี้ จ้างพยาบาลพิเศษแถมคนเฝ้าไข้อีกสอง คุณหมอสาวชำเลืองมองชายหนุ่มเป็นพิเศษ ท่าทางมาดดี ญาติหรือจะเป็นเพื่อนชายของคนไข้กันแน่ “คุณจันทร์” สุชาดาครางเบาๆ รู้มาแต่ไหนเร็วจริงๆ “สวัสดีค่ะ” คนไข้พนมมือไหว้ ขยับตัวเก้งก้างจะลุกขึ้นนั่ง ศีตลารีบโบกมือให้นอนอยู่อย่างนั้น อย่าขยับ “เป็นไง ได้ข่าวมาว่านอนป่วยอยู่ที่นี่” เธอแวะดูประวัติมาแล้ว กระดูกนิ้วเท้าแตก สันหลังเลื่อน รอดูผลฟิล์มอีกครั้ง มองดูคนเจ็บ หน้าผากปูดสีสวยรวมทั้งดั้งจมูกด้วย แต่หน้าตาท่าทางยังสดใส “พี่เล็กโทรมา นี่ผลงานเขาหรือ” สุชาดายิ้มแหย  ในบรรดาเจ้านายทั้งหลายมีคุณหนูจันทร์นี่ละทั้งตรงทั้งไม่กลัวใครยกเว้นพี่ชายใหญ่ที่เธอฟังบ้าง บ้างในบ้างครั้งเท่านั้นนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะจับพี่ชายเข้าไปนอนโรงพยาบาลบ่อยๆ ได้อย่างไร “อุบัติเหตุน่ะค่ะ คุณเล็กเปิดประตูเข้ามา ดากำลังจะออก ไม่ทันระวัง” “ปวดไหม” ศีตลาถามยิ้มๆ ลองแตะนิ้วดู “ทั้งตัวค่ะ” สุชาดาสารภาพตามตรง “อาจารย์หมอมาดูแล้วท่านเก่งมาก” ศีตลาได้แต่ปลอบ นอกจากเจ็บตัวด้วยอุบัติเหตุครั้งนี้แล้ว เธอได้ดูประวัติอื่นๆ ย้อนหลังไปด้วย สุชาดาก็มีโรคประจำตัวไม่น้อยไปกว่าเจ้านายของเธอเลย อาจจะเพราะอายุยังน้อยทำให้อาการของโรคยังไม่กำเริบ สุชาดาได้แต่ยิ้ม  จนศีตลาออกไปเธอก็ร้องประท้วง “ขอป้ายห้ามเยี่ยมได้ไหมคะ หรือยานอนหลับก็ได้” “ขอป้ายห้ามเยี่ยมแล้วกันครับ” ชนบอกพยาบาล แล้วกระซิบบอกลับหลัง “ส่วนยานอนหลับ ผมผสมให้เองหมดแก้วก็ฟุบแล้ว เร็วกว่ายาของหมอด้วย” สุชาดาพยายามจะไม่หัวเราะ “คุณฮุ้งน่าจะให้คุณดาไปอยู่ห้องพิเศษ” เขาออกความเห็น ห้องพิเศษนั้นพิเศษจริงๆ ไม่มีใครยุ่งวุ่นวาย เป็นส่วนที่องครักษ์ไปใช้บริการค่อนข้างบ่อย คุณหมอส่วนใหญ่ก็พรรคพวกเดียวกันทั้งนั้น “ดาเป็นคนเปิดเผย” สุชาดาพูดยิ้มๆ อยู่ในความดูแลของรุ้งตะวันมาหลายปี ก็รู้อะไรอยู่บ้างละน่า “แล้วดาก็ไม่ได้อยู่ในกลุ่มพิเศษด้วย” ชนยิ้ม “แต่คุณดารู้จักพวกพิเศษนี่” เขาขยิบตาล้อๆ ให้ พยาบาลพิเศษเข้ามาทำให้การสนทนาต้องเปลี่ยนไป ศีตลาโทรถึงพี่ชายหลังจากออกจากห้องของสุชาดา  “ฮัลโหลพี่เล็ก” “พี่เองจันทร์” สักกะรับสายแทน ครึ่งชั่วโมงนับว่าศีตลาใช้เวลาค้นได้ไม่เลว “ขอสายพี่เล็กหน่อยค่ะ” สักกะส่งโทรศัพท์ให้น้องชาย “พี่เองว่าไง” พัชระส่งเสียงบอกน้องสาว “แย่” ศีตลาให้คำจำกัดความสั้นๆ ก่อนร่ายยาวถึงอาการคนเจ็บ “อ้าว” พัชระอุทาน ฟังอยู่พักหนึ่งก็กดตัดสาย หันมาบอกพี่ชาย “กระดูกนิ้วเท้าแตก หัวปูดพอประมาณที่แย่คือกระดูกสันหลังเลื่อน ต้องดูว่าต้องผ่าตัดไหม คุณหมอที่ดูแลมือหนึ่งของเมืองไทย ติด Top ten ของโลก” “รู้ห้องไหม” สักกะถามอย่างกังวล ไม่คิดว่าเปิดประตูกระแทกใส่จะทำให้บาดเจ็บใหญ่โต “ครับ” พัชระจดลงกระดาษโน้ตให้ ก่อนจะบอก “เดี๋ยวสักห้าโมงผมมารับ จะได้กลับมาทันประชุมบ่ายสอง พี่อินทร์ติดนัดอะไรไหม” “ไม่มี ช่วยให้ใครไปหาดอกไม้เยี่ยมให้ด้วยล่ะ งดอาหารหรือเปล่าก็ไม่รู้” เสียงพี่ชายใหญ่บ่นงึมงำ “คงน่าจะพี่ ไม่แน่ใจ” พัชระหันมาตอบ เลยทันเห็นอาการผะอืดผะอมของสักกะ เลื่อนตะกร้าขยะให้ทันเวลา “เอ พี่อินทร์ก็ควรไปนอนเช็คซะด้วยเลยนะ ไม่เป็นมาตั้งนานแล้วนี่น่า ตั้งแต่ได้หนูดามาเป็นเลขา” พัชระบอกด้วยน้ำเสียงไตร่ตรองกึ่งเป็นกังวล “บ้านะซิ ตั้งแต่มายังไม่ได้น้ำชาเลย” สักกะขมวดคิ้วบอกเสียงดุๆ อาการป่วยเรื้อรังของเขาไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรกับการมีสุชาดาเป็นเลขาเสียหน่อย มันก็เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว “เออจริง” พัชระกวาดตาทั่วโต๊ะพี่ชาย “ผมยังว่าอะไรมันหายไปอยู่” เขากดโทรศัพท์ว่องไว สั่งน้ำชาและซุปไก่มาให้ “พี่เราถ้าจะแย่นี่ เลขาป่วยวันแรกนะ เห็นจันทร์บอกว่าคงต้องอยู่ตั้งอาทิตย์หนึ่งเป็นอย่างน้อย กว่าจะออกจากโรงพยาบาล กว่าจะมาทำงานได้ เจ้านายโทรมแน่” “ปากเล็กนี่ต้องส่งซ่อม” พัชระหัวเราะชอบใจกับคำว่าแรงๆ ของพี่ชาย สักกะคงไม่คิดวางมวยกับเขาด้วยสาเหตุแค่ล้อเลียนเรื่องเลขาหรอกมั่ง “เดี๋ยวจะโทรถามพี่ตาว่าจะไปเยี่ยมพร้อมกันไหม เห็นว่าจะมากินข้าวเที่ยงด้วย แล้วจะประชุมตอนบ่ายสองพร้อม” เขากดโทรศัพท์อย่างคนที่ตัดสินใจไว คุยไม่นานก็วางสาย เงยหน้ารายงานพี่ชาย “ตกลงพี่ตาไปด้วย” แล้วก็หันไปบอกศรีที่ยกน้ำชาเข้ามาพอดี “ป้าตั้งข้าวเร็วหน่อยนะ สักสิบเอ็ดโมงก็ได้ นี่จะสิบโมงแล้ว” “ค่ะคุณเล็ก วันนี้สาวลาค่ะ อิฉันมาพร้อมรถส่งกับข้าว ไม่ทราบว่าหนูดาลา” ศรีรีบบอกถึงการที่น้ำชามาถึงช้า นางมองสักกะอย่างกังวลเมื่อเห็นหน้าซีดและคิ้วขมวดของนายหนุ่ม “ไม่เป็นไร” สักกะบอกเรียบๆ กล้ามเนื้อท้องเต้นเป็นริ้วขึ้นมาอีก พยายามหายใจลึกๆ จิบชาช้าๆ เด็กจอมซนคนที่ไม่เคยอยู่สุขอย่างสุชาดาจะนอนเงียบบนเตียงได้ยังไง เขาคิดขำๆ อาการปวดท้องดูจะลดน้อยลง จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 08:49:18

ความคิดเห็นที่ 3 สุชาดาคิดว่ามันมีอะไรแปลกๆ ตั้งแต่สิงหาเข้ามาเมื่อสายหลังจากคุณจันทร์กลับออกไปได้ไม่นาน  สั่งปลดป้ายห้ามเยี่ยมออก  เธอสนิทกับสิงหาน้อยกว่ารุ้งตะวันเลยไม่กล้าทักท้วงอะไรตรงๆ ได้แต่แสดงออกอย่างอ้อมๆ ด้วยการทำเมินใส่เหมือนเด็กๆ สิงหาได้แต่มองอย่างขันๆ ลูกสาว เขาคิดถึงคำนี้อีกแล้ว แต่ความที่เป็นคนที่อยู่ไม่สุขก็ทำงอนอยู่ได้ไม่นาน “อาสิงห์ อานตี้ไม่ได้โทรบอกป๊ะป๋านะคะ” สิงหายิ้มกับเสียงอ้อนๆ นั่น น้ำเสียงที่ตอบจึงมีเสียงหัวเราะ “เปล่านี่ ก็รับปากไว้แล้ว” มองจมูกย่นๆ สีหน้าเหมือนไม่ไว้ใจรุ้งตะวันของคนเจ็บ จากประสบการณ์ตั้งแต่รู้จักรุ้งตะวันและการคิดของภรรยา สิงหาก็ไม่ไว้ใจเช่นกัน “ทำไมเอาป้ายห้ามเยี่ยมออกล่ะคะ” เมื่อไม่ได้คำตอบเรื่องหนึ่งก็ไถลไปอีกเรื่องหนึ่ง “ทำไมล่ะ เราก็อาการดีขึ้น รับแขกได้แล้วนี่” นายทหารหนุ่มใหญ่เลิกคิ้วถามกลับมาบ้าง เหมือนไม่รู้อะไรเลย ไม่คิดว่าการเอาป้ายห้ามเยี่ยมออกเป็นเรื่องสำคัญอะไร ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก รุ้งตะวันโทรไปอ้อนว่าหากว่าง มาช่วยสุชาดารับแขกหน่อยนะคะ แล้วเขาจะขัดได้อย่างไร ไม่ต้องถามหรอกว่าแขกที่จะให้รับหน้าแทนนั้นคือใคร “ดาไม่อยากรับแขกนี่คะ เมื่อเช้าคุณจันทร์ก็มา น้องสาวเจ้านายนะค่ะ” สุชาดาอธิบายแถมท้าย เฮ้ย เดี๋ยวเจ้านายต้องตามมาแน่ๆ “ถ้าคุณจันทร์มาเยี่ยม พี่ๆ เธอคงจะตามมา ถ้าแขวนป้ายห้ามเยี่ยมไว้ อาการจะไม่หนักไปหน่อยหรือ” สิงหาถามแกมหัวเราะ กระตุ้นให้สุชาดาคิดไปถึงอีกแง่มุมหนึ่ง “ดาขี้เกียจคุย” สาวน้อยร้องประท้วง แต่ก็ยอมรับกับเหตุผลที่ปลดป้ายนั้นได้ “ไม่เป็นไรอาคุยเอง” สิงหาบอกขยิบตาล้อสาวน้อย “ดาหลับไปได้เลย” สุชาดานอนรอดูอาการว่าจะมีอาการอะไรของกระดูกสันหลังเคลื่อนหรือเปล่า  ก็ทำกิจกรรมอะไรได้เหมือนปกติยกเว้น  ออกกำลังกายหนักๆ แล้วก็ต้องสวมชุดของโรงพยาบาล “ดาเบื่อจัง อานตี้จะมาเยี่ยมดาไหมคะนี่” สิงหาตอบยิ้มๆ “อาเป็นเจ้าของไข้นะ ฮุ้งมีธุระยุ่ง ดาจะเอาอะไรบอกอาได้” “ดาอยากกลับบ้าน” สุชาดาลงมาเดินรอบห้องเบื่อจริงๆ “ครบอาทิตย์ก็กลับบ้านได้ อยากได้อะไร เอาหนังเอาแผ่นเพลงอะไรไหม” สิงหาเสนอของล่อใจเด็ก “ดาเบื่อจัง” สาวน้อยบ่นแค่นั้นก็กลับขึ้นเตียง ลงไปเดินทำให้ปวดนิ้วเท้า รำคาญตัวเองจริงๆ สุชาดาบ่นกับตัวเองจนหลับไป พัชระมองเบอร์ห้อง  ชื่อผู้ป่าย  เคาะเบาๆ ก่อนเปิดเข้าไป  ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือตรงโต๊ะเล็ก  หนุ่มใหญ่นั่งอ่านหนังสือตรงโซฟา  หญิงสาวนั่งทำงานฝีมือเงียบๆ แล้วก็คนไข้ที่เจตนามาเยี่ยมหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง หนุ่มใหญ่ขยับยิ้มให้ “มาเยี่ยมดาหรือ” “ครับ” สักกะบอกเสียงเบา พลตรีแล้วในวัยไม่เท่าไหร่ สามพี่น้องยกมือทำความเคารพก่อนด้วยถือว่าอ่อนอาวุโสกว่า “หลับอยู่เชิญนั่งก่อน” สิงหาพูดยิ้มๆ ชนขยับเลื่อนเก้าอี้ให้เท่าจำนวนแขก รับดอกไม้เยี่ยมไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง สุดาจัดหาเครื่องดื่ม ขนมและผลไม้ออกมารับแขก “อาการหนักมากไหมครับ ความผิดผมเอง” พัชระออกตัวก่อน เห็นเจ้าหล่อนนอนนิ่งๆ แล้วรู้สึกไม่ดีเลย เคยเห็นแต่ซนยุกยิกอยู่ไม่สุข “คุณหรือ” สิงหามองยิ้มๆ “แรงเยอะนะ” พัชระหน้าแดงกับคำทักนั้น โธ่ เขาไม่ได้เจตนาเลย “ต้องรอดูอาการ ที่เห็นหนักๆ ก็นิ้วเท้านั่นแตกก็ไม่เท่าไหร่ แต่กระดูกสันหลังเคลื่อนนี่หมอให้รอดูว่าจะมีอะไรไหม ถ้าไม่มีอาทิตย์หน้าก็ออกได้ ขอบใจมากที่มาเยี่ยม อ้าวทานน้ำทานขนมซิ” สิงหาบอกอย่างอารมณ์ดี เมื่อคนไข้ไม่ตื่นขึ้นมาเสียที สักกะจึงบอกถึงสวัสดิการที่พนักงานจะได้รับและพัชระเต็มใจที่จะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาล แต่สิงหาตัดบทนิ่มๆ ว่าเขารับผิดชอบเด็กของเขาได้ การสนทนายืดเยื้อประมาณครึ่งชั่วโมง  และตลอดการสนทนาไม่มีใครกินใครลง ก่อนที่สามพี่น้องจะลากลับ สิงหามองส่งสามหนุ่ม  หันกลับมาก็เห็นตาแป๋วแหววมองอยู่ “อ้าวตื่นแล้วทำไมไม่คุยล่ะ เจ้านายมาเยี่ยมนะ ยกขบวนมาทั้งสามคนเลย” สิงหาถามคนป่วย ชนหันไปมองตามยิ้มๆ “เบื่อ” สิงหาหัวเราะ ขันหน้าตาเบื่อของคนป่วย แล้วยิ่งคำกล่าวหาต่อมา “อาสิงห์ ร้าย” เขายิ่งหัวเราะใหญ่ หันไปปรารภกับชน “เขาว่าเราร้าย” “ผมเห็นด้วย” ชนตอบยิ้มๆ ช่วยสุดาเก็บแก้วจานที่ใช้รับแขกไปไว้ที่อ่างล้าง “ค่ารักษาพยาบาลดาเบิกบริษัทได้” สุชาดาบอกเสียงอ่อยๆ เธอเคยอยู่ที่ฝ่ายบุคคล รู้ถึงสิทธิของลูกจ้าง ว่าจะได้อะไรบ้างจากการถูกหักประกันสังคมและสวัสดิการเพิ่มเติมของบริษัท แต่อยู่ห้องระดับนี้ ในโรงพยาบาลระดับนี้ ก็ต้องมีการจ่ายเพิ่มอยู่แล้ว แต่ขอจ่ายน้อยหน่อย “เสียชื่ออาหมด หลานสาวสิงหาต้องให้ใครจ่ายเงินให้ ยิ่งหลานรุ้งตะวันด้วยละก็” “อานตี้ก็ดีใจไปซิคะ เก็บกะตังค์เข้าหีบ” สุชาดาค้อนคนที่กล่าวถึง แต่ไม่อยู่ในห้องด้วย “เรานี่ละน้า” สิงหาส่ายหน้า แล้วก็อาจจะจริงอย่างสุชาดาว่า รุ้งตะวันก็ดีใจเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองเอาไว้ เย็นนั้นสุชาดาถูกย้ายไปห้องพิเศษที่พิเศษจริงๆ ทำให้คนตามมาเยี่ยมแปลกใจไปตามๆ  กัน ว่าคนป่วยไปอยู่ที่ชั้นไหนที่ห้ามเยี่ยม แม้แต่ศีตลายังหาไม่พบ “สวัสดีค่ะ” สุชาดาเอื้อมมือไปรับสาย กำลังจัดการงานบนโต๊ะอยู่ พวกจดหมายแล้วยังโน้ตอีกหลายแผ่น “ขอสายคุณสักกะค่ะ” เสียงไม่คุ้นหูเลย “จากไหนคะ” “คุณโศรดานะคะ รอสักครู่ค่ะ” เธอพักสายแล้วเรียกสายเข้าห้องของสักกะ “ครับ” เสียงสักกะรับคำมาเบาๆ “สายนอกคุณโศรดาค่ะ” “ต่อเข้ามา” สุชาดาจัดแจงต่อสายเข้า  แล้วเก็บงานของเธอต่อ “ไงเรา สบายดีแล้ว” เสียงทักมาจากหนุ่มหล่อ “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณเล็ก” สุชาดาตอบยิ้มๆ “ค่ารักษาพยาบาลเบิกได้นะ เต็ม” พัชระบอกย้ำ รู้อยู่ว่าค่ารักษาที่โรงพยาบาลนั้นเป็นอย่างไร ก็สักกะเป็นคนไข้ประจำที่นั่น “ดาไม่ทราบเท่าไหร่ อาสิงห์ ผู้ปกครองดาเป็นคนจัดการให้” “อาแท้ๆ หรือ” พัชระซัก หนุ่มใหญ่ร่างงามท่วงท่าภูมิฐาน แล้วตามประวัติของสุชาดาที่เขาเพิ่งจะเรียกมาดูก็เด็กสาวธรรมดา กำพร้าพ่อแม่ “ผู้ใหญ่ที่รู้จักน่ะค่ะ” สุชาดาลอบถอนหายใจ ก่อนขยายความต่อ “ที่จริงภรรยาอาสิงห์เป็นผู้ปกครองของดา ท่านเป็นเพื่อนกับคุณพ่อ คุณพ่อบุญธรรมน่ะค่ะ พ่ออยู่ต่างประเทศ” “แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับคุณพ่อ” แหมช่างซักจริงนะ  “ก็ดาเป็นคนไทยก็ต้องอยู่เมืองไทยซิคะ” “แล้วพ่อไม่ห่วงหรือ” พัชระถาม เออแปลกดีไม่เคยคิดจะสนใจก็คงต้องสนใจเสียแล้ว ในเมื่อเธอมีรุ้งตะวันเป็นผู้ปกครอง แล้วผู้หญิงอย่างรุ้งตะวันก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาเลย “พ่อ!  อ้อพ่อบุญธรรมหรือคะ  สิบแปดก็ต้องออกมาหาเลี้ยงตัวเองเหมือนเด็กฝรั่งน่ะค่ะคุณเล็ก” สุชาดาอมยิ้ม เฮ้อห่วงซิน่า ก็ค่าขนมของเธอมากกว่าเงินเดือนที่ได้รับที่นี่เสียอีก ไฟแดงบนเครื่องโทรศัพท์วาบขึ้น “ค่ะ คุณสักกะ” “คุณโศรดาจะเข้ามาหาผมบ่ายนี้ ช่วยแจ้งที่อยู่ให้เธอด้วย” สุชาดาแจ้งที่อยู่พร้อมส่งแฟ็กซ์แผนที่ไปให้ หันกลับมาก็พบพัชระยังยืนพิงโต๊ะมองอยู่ เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ “ไฮสคูลจากอเมริกา โรงเรียนชั้นยอดด้วยซิ” เขารำพึง “ทำไมไม่เรียนต่อที่นั่น” “เด็กฝรั่งอายุสิบแปดก็ต้องออกมาหาเลี้ยงตัวเองแล้วค่ะ” เธอตอบคำถามด้วยประโยคเดิมๆ “ดาคิดถึงเมืองไทยก็เลยกลับมาเรียนที่นี่” “ไม่คิดถึงพ่อบ้างหรือ” พัชระลองถาม หรือเอจะมีปัญหากับพ่อฝรั่งของเธอ “คิดถึงค่ะ ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ดากลับไปคริสต์มาสทุกปี ตอนนี้ทำงานแล้ว ป๊ะป๋ากับมาม้าก็เลยมาเยี่ยมดาแทน” “ป๊ะป๋ากับมาม้าเขาไม่มีลูกด้วยกันหรือ” พัชระยืมคำเรียกของสุชาดามาใช้ “มีสองคนค่ะ ผู้ชายทั้งคู่” “เป็นพี่” พัชระยังซักต่อมา ขณะที่คิ้วของสุชาดาเริ่มขมวดกับการซักถาม ก่อนจะคลายออกเป็นรอยยิ้มขัน เมื่อคิดได้ว่าทำไมพัชระถึงซักถามซอกแซกขนาดนี้ “เป็นน้องค่ะ” สุชาดายังยิ้มร่า  จนพัชระเขม่น “ยิ้มอะไร คนเขาออกห่วงกลัวจะถูกหลอกไปทำอะไร” เขาทำเสียงดุใส่ ปรายตามองเหมือนจะค้อน สุชาดาหัวเราะออกมาได้เต็มเสียง หลังจากที่กลั้นมานาน “บิลเป็นคนดีมากค่ะ รักแล้วก็ห่วงดาเหมือนลูกสาวแท้ๆ ที่จริงเขาก็อยากให้ดากลับไปอยู่ด้วย แต่ดาคิดว่าดาเป็นคนไทยก็น่าจะอยู่ที่เมืองไทย” เธอยักไหล่ “แล้วเขาก็ทำใจได้เองค่ะ” “แล้วเข้าโรงพยาบาลนี่บอกไหม” เขาเห็นรอยยิ้มแสนจะเจ้าเล่ห์ “บอกได้หรือคะ ขืนบอกไปดาก็ต้องกลับอเมริกาซิคะ ที่บิลเป็นห่วงมากเพราะสุขภาพดาไม่ค่อยดีนี่ล่ะค่ะ” พัชระพยักหน้ารับ  จำได้ละ  หัวใจ ม้าม ตับ ปอด มีปัญหาไปหมดแต่เขาก็เห็นว่าเธอมีสุขภาพที่แสนจะดีนี่น่า สุชาดามองตามหลังคุณชายที่สามไปอย่างกังวลนิดๆ พัชระช่างสงสัยและไม่อยู่เฉยจนกว่าจะรู้แจ้ง ขณะที่สักกะจะอยู่เฉยๆ เขาเคารพสิทธิส่วนบุคคลมาก  อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สุชาดาปลอบใจตัวเอง  ถ้าพัชระไปพบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่แน้ตล่ะ เขาจะเอามาบอกพี่ชายไหม แล้วสักกะจะคิดยังไงกับเธอ เอาน่ายังมีเวลานี่นา ระหว่างที่ยังไม่มีใครพบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่แน้ต จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 08:50:25

ความคิดเห็นที่ 4 พรุ่งนี้ลงอีก 1 บทนะคะ อาทิตย์หน้างดลง ไปทำบุญ เล่นน้ำ คลายร้อนกันให้สบายใจ (ตัวคนเขียนด้วย 555) จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 08:52:17

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนดากลับมาทำงานแล้วรู้สักมันห้วนไปนิ้ดนึงค่ะ ตอนแรกอ่านแล้วงงๆ คิดว่าลงสลับตอน จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 09:47:07

ความคิดเห็นที่ 6 พอนั่งโต๊ะถอดรองเท้าออกดูเธอก็ตกใจที่เห็นนิ้วเท้าบวมเปล่ง (บวมเป่ง) จับนิ้วบวมเปล่ง(เป่ง)เบาๆ ไม่สนใจคำร้องประท้วงว่าเจ็บของสุชาดา ยกเว้นพี่ชายใหญ่ที่เธอฟังบ้าง บ้างในบ้าง(บาง)ครั้งเท่านั้นนะ ..... .. . หวัดดีค่ะ....ความลับใกล้เปิดเผย... หวังว่าสักกะกับน้องดาจะได้สวีทกันบ้างนะคะ...อิอิ สงกรานต์ปีนี้เซ็งเลยค่ะหมดอารมณ์ไปเที่ยวไหน..กลัวโดนลูกหลง..บึ๊ม..ค่ะ อยากเป็นรุ้งตะวัน..จะได้ทำในสิ่งที่สมควรทำ....ฮี่ฮี่...(ทำตาร้ายๆเจ้าเล่ห์นิดๆ) รออ่านตอนพรุ่งนี้จ้า...กำลังลุ้นสุดตัว... จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 14:14:55

ความคิดเห็นที่ 7 รักคุณพระจันทร์ที่สุดเลย ^__^ c u tmr ka จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 17:35:07

ความคิดเห็นที่ 8 ชนอีท่าไหน ถึงนิ้วเท้ากระดูแตกพร้อมๆ กับกระดูกสันหลังเคลื่อน นึกภาพไม่ออก งง หรือว่าชนแล้วเหยียบขยี้ซ้ำ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 20:00:11

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยรองเท้าคู่สวยช่วยให้เจ็บหนัก ก็หลังกับหน้า เจ็บพร้อมกันได้ซะขนาดนี้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 53 21:33:05