Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน ฝันสยอง  

ติดตามเรื่องเล่าสยองได้ที่ blog ของมูนนี่ค่ะ

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever

เรื่องที่ 52 คุณลุงมาเยี่ยม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9053656/W9053656.html


เรื่องที่ 53

ฝันสยอง

คราวนี้เรื่องเล่าของพี่ไม่เกี่ยวกับวิญญาณหรือภูตผี แต่เป็นประสบการณ์ในรูปแบบของความฝันซึ่งเกิดขึ้นแบบ นานๆครั้งมากกว่า แต่มันน่ากลัวชนิดฝังใจจำเลยล่ะ

ในวัยเด็กด้วยความที่เป็นคนช่างคิดช่างฝัน พี่เลยมักจะฝันโน่นฝันนี่บ่อย ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับการ์ตูนโปรดหรือการผจญภัยในแบบที่ชอบ บางมุขก็เก็บเอามาเขียนเป็นนิยายเหมือนกัน แต่ก็รูปแบบการ์ตูนง่ายๆชนิดมีหัวกลมๆ ขีดแขนขา ผู้ชายมีผมสองเส้น ผู้หญิงผมยาวหน่อยผูกโบว์ สัตว์ประหลาดก็ลากหยักไปหยักมาให้คล้ายมังกร แหม ก็เด็กนี่คะ แถมสมัยนั้นมีแค่กระดาษสมุดลายไทยกับดินสอเท่านั้น ไม่โดนตีเพราะเอามาเขียนเล่นก็บุญแล้ว

พูดถึงนิยาย พี่เคยนำความฝันมาเขียนเป็นนิยายเล่นหลายเรื่องอยู่ แต่ในสมัยนั่นมันไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีอะไรทั้งนั้น การเขียนก็แค่ละเลงใส่สมุดแล้วเอามาอ่านกันเล่นในกลุ่มเพื่อนมากกว่า แต่ก็สนุกดี

ออกทะเลจนได้ หันหัวเรือกลับเข้าฝั่งด่วน

อย่างที่บอก พี่เป็นเด็กช่างคิด ช่างฝัน เลยมักเก็บโน่นเก็บนี่มาสร้างจินตนาการ หมกอยู่แต่ในโลกของตัวเอง แต่แปลกที่ไม่ค่อยฝันเรื่องเกี่ยวกับผีเท่าไหร่ ถึงแม้ก่อนนอนจะดูหนังผีก็ตาม ตอนนั้นที่น่ากลัวมากคือแม่นาคกับห้องหุ่นกับปอบผีฟ้ายุคคุณมลฤดี ยมาภัยเล่น เทคนิคน้อยแต่คนแสดงดีมาก ผีโผล่ออกมาแต่ละครั้งต้องเขยิบก้นให้พ้นช่องกระดานเลยล่ะ

รายการวิทยุโปรดก็คณะนกฮูก ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนจะออกอากาศประมาสองทุ่ม สมัยนั้นถือว่าดึกมากนะคะ นั่งกอดกันกลมกับน้องแต่ก็ชอบฟัง ยิ่งสภาพบ้านในสมัยก่อนที่มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดแล้ว ไม่กล้าลงไปเข้าห้องน้ำคนเดียวเลย

ก็แหม ห้องน้ำสมัยก่อนมันสร้างแยกจากตัวบ้านนี่ค่ะ แถมหลังบ้านมีต้นไม้ใหญ่ๆด้วย น่ากลัวจะตาย

ค่ะ ถึงจะกลัวมากแต่ก็ไม่เคยเก็บมาฝัน นอกจากครั้งหนึ่ง และดูเหมือนจะเป็นครั้งเดียวในช่วงวัยเด็กที่ฝันแบบนี้

จำไม่ได้ว่าวันนั้นพวกพี่เล่นลิงกินใบอะไรกันจนกระทั่งถึงพลบค่ำ สนุกมากจนพ่อแม่ต้องออกมาเรียกน่ะแหละถึงจะยอมกลับเข้าบ้าน อ้อ บางคนคงไม่รู้จักเพราะเดี๋ยวนี้เด็กเมืองไม่ค่อยเล่น มันต้องใช้พื้นที่ค่อนข้างมากแถมแถวนั้นต้องมีต้นไม้เยอะๆถึงจะสนุก

การละเล่นแบบนี้ก่อนอื่นเราต้องสร้างห้องขึ้นมาสักสามห้อง ใช้ถ่านหุงข้าวนี่แหละค่ะขีดสี่เหลี่ยมบนพื้นถนน จากนั้นก็จะกำหนดให้ใครคนหนึ่งเป็นลิงคอยวิ่งไล่จับพวกที่อยู่ในห้อง กติกาก็ง่ายๆ ใครโดนแปะก็เป็นลิงต่อ วิธเล่นก็คือคนในห้องจะถามว่า ลิงกินใบอะไร ลิงก็จะตอบว่า ใบ... ทีนี้ก็ต้องวิ่งไปเก็บค่ะ ความสนุกอยู่ตรงนี้แหละเพราะถ้าใครทำไม่ได้ก็จะถูกปรับแพ้ ดังนั้นผู้เล่นต้องมีฝีเท้าเร็ว และการกำหนดใบไม้ต้องเป็นชนิดที่หายากในแถบนั้นหรือมีเฉพาะบริเวณเดียวเพื่อประโยชน์ของลิง

จะว่าไปมันเหมือนเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งเหมือนกัน แถมตอนเผ่นหนีเจ้าของต้นไม้ที่ออกมาไล่นี่ สนุกสุดๆไปเลย

เอาละกลับมาที่เรื่องสยองต่อ ความที่เล่นกันจนเหนื่อยแถมวันนั้นอุตริไปเก็บใบไม้ถึงสะพานปูน ซึ่งเป็นที่เปลี่ยวและน่ากลัวมาก เคยมีคนโดนแทงที่นั่นด้วย แต่ด้วยความเป็นเด็กเลยไม่ได้สนใจ มุ่งแต่จะวิ่งไปเก็บใบเฟื่องฟ้าที่มแค่จุดนั้นที่เดียวให้ได้ ก็เก็บมาคนละกำมือแหละค่ะ พอผู้ใหญ่รู้โดนดุกันเป็นแถวเลย

คืนนั้นพี่เข้านอนเร็วกว่าปรกติเพราะโดนทำโทษห้ามดูทีวี อย่างว่าเด็กพอหัวถึงหมอนก็หลับ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่มันเหมือนกำลังเดินอยู่บนทางราดยาดมะตอย มองไปสองข้างมีแต่พุ่มเฟื่องฟ้า พี่ก็เดินไปเรื่อยใจนึกว่าเรามาอยู่นี่ได้ยังไง ตอนกำลังคิดอยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งโผล่พรวดออกมา เลือดท่วมตัวหน้าเหยเก พี่จำไม่ได้แล้วว่าเขาพูดอะไรแต่มันเหมือนกำลังโกรธมากกว่า ด้วยความกลัวพี่เลยวิ่งหนีแต่หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น พอหันหน้ากลับไปมองอีกทีพี่เย็นวาบไปทั้งตัวเพราะในมือเขาถือเคียวอันใหญ่เบ้อเริ่ม คราวนี้วิ่งไม่คิดชีวิตแล้วค่ะ แต่ทำอีท่าไหนไม่รู้ดันสะดุดขาตัวเองล้มลง ผีคนนั้นก็หัวเราะแล้วเอาเคียวปาดท้อง มันเจ็บมากๆจนพี่ร้องลั่นและสะดุ้งตื่นขึ้นมา

พี่หอบเหมือนคนที่ผ่านการวิ่งมาอย่างหนัก เหงื่อท่วมตัวเลย ที่น่าขนลุกคือท้องตรงที่โดนเคียวปาดมันเจ็บมาก ทั้งเจ็บและเสียวเหมือนตอนเราตกจากที่สูงๆน่ะค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่ฝังแน่นมาจนถึงทุกวันนี้

ตอนเช้าเลยไปถามแม่ว่าตรงพุ่มเฟื่องฟ้ามีอะไรทำไมผู้ใหญ่ถึงห้ามไปเล่น แม่บอกว่าสองสามวันก่อนมีคนถูกปล้นและโดนแทงตายที่ตรงนั้น เห็นว่าคนร้ายแทงเข้าที่ท้องจนไส้ไหลน่ากลัวมาก พี่เลยนึกว่าผีที่เจอเมื่อคืนเป็นผู้ชายคนนี้หรือเปล่าแต่ด้วยความกลัวโดนแม่ดุซ้ำอีกครั้งเลยไม่ได้เล่าความฝันให้ฟัง แต่ก็ไม่เห็นคนคนนั้นอีกเลย

อีกครั้งที่ฝันแบบนี้คือตอนโตเป็นผู้ใหญ่ น่าจะราวห้าหรือหกปีมาแล้ว แต่ตอนนั้นพี่เริ่มสัมผัสกับอะไรหลายๆอย่างได้รวมทั้งศึกษาเรื่องเร้นลับเลยไม่ค่อยแปลกใจมากนัก แถมจำไม่ค่อยได้เหมือนฝันครั้งแรก จำได้คร่าวๆว่าเจอผีวิ่งไล่ มันคว้าขาพี่จนล้มไปด้วยกันแต่ก็ถีบ ๆ จนผีตัวนั้นต้องปล่อย อ้อ นึกได้แล้วตอนถีบเล่นเอากรามมันโย้ไปข้างนึงด้วยแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งต่อ ผีก็นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้น แล้วพี่ก็ตื่น

มานั่งคิดทบทวนเราไปทำอะไรที่ไหนมาหว่า แล้วทำไมเขาไม่ไล่ต่อ

หรือเราจะโหดจนผีไม่อยากตาม

*/*/*/*/*/*

เรื่องเล่าคราวนี้เหมือนเป็นการเล่าความฝันสู่กันฟังมากกว่านะคะ ด้วยความที่กลัวผู้อ่านจะเบื่อเลยขอแทรกอะไรนิดๆหน่อยๆลงไปด้วยแต่ก็ไม่มากจนเกินไปเพราะกลัวจะเสียอรรถรส

ครั้งหน้าจะเป็นการเล่าเรื่องลางสังหรณ์ที่มูนนี่เคยประสบมาค่ะ

ขอบคุณกำลังใจและความเป็นห่วงจากผู้อ่านทุกท่านนะคะ มูนนี่จะพัฒนางานตัวเอง สร้างนิยายอ่านสนุกมานำเสนอท่านผู้อ่าน เพื่อเป็นการขอบคุณและเป็นสิ่งผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานในแต่ละวันค่ะ

ท้ายนี้ขอขอบคุณหนูอิน(อิทรายุทธ) คุณscotty คุณphycoman คุณZoXigEn_TonG_x_Zhi  คุณแมวเหมียวพุงป่อง คุณเด็กชายเอ คุณโก้ คุณravio และนักอ่านทุกๆท่านที่คอยติดตามผลงาน และให้กำลังรวมทั้งคำแนะนำดีๆมาโดยตลอดอีกครั้งค่ะ

ป.ล.มูนนี่ส่งเรื่องเล่าไปที่สนพ.แล้วแต่ดูเหมือนจะไม่ผ่าน เพราะตอนนี้ตลาดต้องการแนวรักมากกว่าผีหรือแฟนตาซีค่ะ แต่ไม่เป็นไร แค่มีคนตามอ่านที่นี่มูนนี่ก็ดีใจและภูมิใจมากๆแล้วค่ะ

เป็นการเขียนอย่างมีความสุขจริงๆ

แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 53 08:49:09

 
 

จากคุณ : Moony_Lupin
เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 08:48:04

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com