ความคิดเห็นที่ 1 2.     ความรู้สึกของการตกจากที่สูงมันเป็นอย่างนี้เองหรือ  ใจหวิวชอบกล  ลมเย็นปะทะใบหน้าและร่างกายจนรู้สึกอึดอัด  หัวใจก็เต้นแรง ไม่เป็นจังหวะแล้ว รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อจะฉีกขาดออกมาเป็นชิ้นๆ พื้นดินเบื้องล่างใกล้เข้ามาสู่สายตา ใบไม้กิ่งไม้ฟาดเข้ากับลำตัวและใบหน้าอย่างจัง เหมือนเนื้อตัวจะแตกร้าวออกจากกัน  เงาตะคุ่มๆของก้อนหินอยู่ไม่ห่างสายตา นี่ฉันกำลังจะตายจริงๆหรือนี่     เรื่องไม่ควรต้องเป็นอย่างนี้สิ แค่ห้านาทีที่ขอทำใจ ภาพความทรงจำเก่าๆผุดขึ้นมามากมาย เสียงเห่กล่อมของแม่ โมบายปลาตะเพียนสีสวย มือคู่ใหญ่ของพ่อที่จับจูงฉันเดินเตาะแตะ น้ำตาของแม่ที่บอกว่าฉันคือลูกรัก คือความเข้มแข็งที่ทำให้ทนอยู่กับพ่อขี้เหล้าได้ และพ่อนักฟาดสุรานี่แหละที่กอดฉันแนบแน่นในวันที่แม่จากไป ภาพปู่กับย่าตอนงานรับปริญญา รอยยิ้มอันสดใสของน้องต่างแม่ที่รักฉันประดุจพี่แท้ๆ แค่ห้านาที ความทรงจำอัดแน่นเหลือเกิน และฉันเปลี่ยนใจในนาทีที่หก หันตัวกลับเดินย้อนกลับมายังทางออกเดิม เพื่อกลับบ้าน คิดถึงพ่อเหลือเกิน หากแต่...พื้นที่ก้าวเหยียบมีเพียงความว่างเปล่า... จากคุณ : whanyeewha เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 21:39:51

ความคิดเห็นที่ 2 3.     ความมืดมิดเข้าปกคลุมท้องฟ้าจนทั่ว เห็นเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์เพียงครึ่ง ลมเย็นพัดโบกแรงขึ้น บอกให้รู้ว่าราตรีที่เหน็บหนาวกำลงมาเยือน ฉันลืมตามองลอดยอดไม้เห็นดวงดาวสุกสกาวบางจุด ดาวนายพรานที่เคยเห็นแต่เด็ก ไม่เคยจะหยุดอวดความเด่นสักที ค่อยๆยันตัวลุกนั่งช้าๆ รู้สึกระบมไปทั้งร่าง เจ็บจนเหมือนกระดูกจะแหลกเหลวเลยทีเดียว ฉันสัมผัสร่างกายตัวเองเบาๆ กลัวว่ามือตัวเองจะทำให้บอบช้ำมากไปกว่านี้ มองดูมือที่เต็มไปด้วยรอยถลอกเล็กน้อย ยกแขนขึ้นลงไปมา ซ้ายขวา เอ๊ะ ก็ใช้ได้ดีนี่นา ลองขยับขาดูดีกว่า จะงอจะคดจะคู้ ขาทั้งคู่ก็ปกติดี ฉันลุกขึ้นยืนช้าๆ ซวนเซเล็กน้อย ปัดเอาเศษใบไม้ใบหญ้าที่เกาะติดเสื้อผ้าออก ดูดีขึ้นมาหน่อยแล้วเรา     หันมองไปรอบตัว สายตาเริ่มชินกับความมืดบ้างแล้ว รอบกายมีแต่ต้นไม้ใหญ่น้อย เสียงลำธารดังอยู่ไม่ไกล ยังเสียงสัตว์แปลกๆที่ฟังไม่ออกว่าตัวอะไรอีก จนป่านนี้ไม่รู้จะกลัวหรือดีใจที่ยังได้มีโอกาสยืนด้วยลำแข้งตัวเองอีกครั้ง คิดถึงบ้านขึ้นมาจับใจ ไออุ่นจากผ้าห่มนุ่มคงทำให้อุ่นได้มากกว่านี้เป็นแน่     แต่ตอนนี้ก็เริ่มค่ำมากแล้ว  ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักคน  รถโดยสารก็ไม่มี จุดที่ยืนอยู่เป็นพิกัดไหนของโลกยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะทำยังไงดีนะเนี่ย  จะเดินกลับเห็นจะไม่ไหวล่ะ  ไกลเหลือเกิน  ขอพักกับชาวบ้านแถวนี้ คงไม่เป็นไรมั้ง  คงมีคนใจดีสักคนล่ะน่า นั่นไง เห็นแสงไฟอยู่ลิบๆ     ผู้หญิงวัยกลางคน หน้าตาใจดีเชื้อเชิญฉันเข้าบ้านอย่างไม่รังเกียจ  ดีจริง ๆ คนมีน้ำใจยังมีอยู่ในเมืองไทย     “มาจากไหนละหนู มาทำอะไรที่นี่ มอมแมมเชียวนะนั่น” ชายร่างผอมผมสีดอกเลา เอ่ยถามฉัน คงจะเป็นสามีป้าแกนั่นแหละ     ฉันพยายามจะนึกคำตอบว่าฉันมาทำอะไรที่นี่ แล้วมาจากไหน บ้านฉันอยู่ที่ไหนกันนะ แต่ไม่ว่าจะนึกเท่าไหร่ ความทรงจำเหล่านี้ก็ไม่ผุดขึ้นมา รู้แค่เพียงอยากกลับบ้าน อยากนอนเหลือเกินแล้ว     “จำไม่ได้ค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำอะไรที่นี่  ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน หนูจำไม่ได้ แต่หนูอยากกลับบ้าน  แม้แต่ชื่อหนูๆ ยังนึกไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าชื่ออะไร ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่รู้เลย จำอะไรไม่ได้เลย พอตื่นขึ้นมาก็อยู่หน้าผานั่นแล้ว” ฉันตอบเสียงแหบพร่าปนสั่นเครือ ราวเด็กวัยห้าขวบกำลังจะร้องไห้     ลุงกับป้าเริ่มทำท่าทางแปลก ๆ มองหน้าเหมือนฉันเป็นตัวอะไรสักอย่าง อาจเพราะเขาเริ่มไม่ไว้ใจฉันแล้วล่ะสิ เขาคงคิดว่าฉันโกหกเขาล่ะกระมัง ก็พอเข้าใจนะคนแปลกหน้าที่มาขอพักอาศัย แต่กลับให้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลย จากคุณ : whanyeewha เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 21:45:34

ความคิดเห็นที่ 3 4.     โธ่เอ๊ย..ฉันก็หลงคิดว่าคนมีน้ำใจยังมีอยู่  แต่ไม่ใช่เลย  ลุงกับป้าไล่ฉันออกจากบ้านทันที ราวกับฉันเป็นหนู แมลงสาปก็ไม่ปาน หยาดน้ำเริ่มรินจากตา ฉันปาดมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ กับแค่คนความจำเสื่อม  ถึงกับไล่ออกจากบ้านอย่างไม่ใยดีเลยเชียวเหรอ แกไม่เคยดูละครหรือยังไงนะ มีออกให้เห็นบ่อยไปที่ตัวเอกความจำเสื่อมนะ แต่ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องในทีวี แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดีนะ     “พวกไร้ญาติก็เป็นอย่างนี้แหละ  เที่ยวขอเข้ามาบ้านคนอื่น คิดว่าเป็นบ้านตัวเองรึยังไง  เนี่ยถ้าไม่มีใครมายอมรับเป็นญาติพี่น้องล่ะก็  ก็จำอะไรไม่ได้อยู่อย่างนี้แหละ  ไปผุดไปเกิดก็ไม่ได้ คราวหน้าจะให้เข้าบ้านต้องดูให้ดีแล้วล่ะ น่ากลัวจริงๆ”     เสียงป้าคนเมื่อกี้ยังดังแว่วมาให้ได้ยิน  แต่พูดเรื่องอะไรไม่ยักกะเข้าใจ ช่างเถอะ ไม่ง้อก็ได้ บ้านข้างหน้าคงมีคนใจดีกว่านี้หรอก แต่เอ๊ะ...นั่นใครมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ หน้าบ้านป้าแกนะ     “คิดดีแล้วหรือพี่ เขาว่ากันว่ายายศรีกับผัวแกยังอยู่ในบ้านนะ  ก็จนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองตายน่ะ ฉันว่าเราเลิกดีกว่านะพี่ ฉันกลัว” เด็กหนุ่มดูท่าทางอ่อนวัยกว่าอีกคนพูดขึ้นมา     “ก็คนอื่นเขาว่ากันมา แต่ข้ายังไม่เคยเห็นกับตาสักทีนี่หว่า ถ้าเอ็งไม่กล้าก็กลับไปเลยไอ้ป๊อด พรุ่งนี้ข้าจะประกาศให้ทั่วเลยว่าแกมันตาขาว ฮ่าๆๆ” หนุ่มสูงวัยกว่าไม่มากหัวเราะหยัน ถือไฟฉายกระบอกเขื่องตรงไปยังบ้านหลังเมื่อครู่ โดยมีไอ้ป๊อดที่ว่าเดินเกาะติดเป็นเงาหน้าตาหวาดหวั่น     จากประโยคสนทนาเมื่อครู่ ทำเอาถึงบางอ้อ ความจริงที่ได้รับรู้ก็คือเมื่อกี้ฉันคุยอยู่กับผีผัวเมียหรือนี่ ถ้าสังเกตสักหน่อยบ้านนั้นมันทรุดโทรมน่าดู ฉันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว อยากจะเผ่นไปให้ไกลๆ แต่ดูเอาเถอะ ไอ้เด็กบ้าสองคนคิดจะลองของ เดี๋ยวก็ได้เจอดี ก็ฉันเพิ่งเจอมาหยกๆ  ต้องไปเตือนซะหน่อย     ฉันวิ่งเข้าไปขวางหน้าเด็กทั้งสอง อีกไม่ถึงสิบเมตรก็ถึงตัวบ้านแล้ว พยายามกระซิบให้พอได้ยินกันสามคน “นี่น้อง ผีมีจริงนะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งโดนหลอกมา อย่าเข้าไปเลย”       “ว๊ากกกก ผีหลอก”  เด็กหนุ่มทั้งสองทำหน้าตาตื่น ร้องเสียงหลง หันหลังวิ่งกันไปคนละทิศละทาง เพียงครู่ฉันก็มองไม่เห็นเงาพวกเขาแล้ว เล่นเอางงแฮะ คนเขาอุตส่าห์มาเตือน ขอบใจสักนิดก็ยังไม่มี เอ๊ะ..หรือผียายป้าเมื่อกี้ออกมาให้เห็นนะ ไม่เอาล่ะ เผ่นบ้างดีกว่า จากคุณ : whanyeewha เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 21:48:09

ความคิดเห็นที่ 4 5.     คนหมู่บ้านนี้ แล้งน้ำใจกันเหลือเกิน ไม่มีใครให้ฉันเข้าบ้านเลยสักคน ซ้ำร้ายยังทำหน้าเหมือนกับเห็นผี แล้วก็ปิดประตูใส่หน้าฉันอีก บ้างก็กรีดร้องโหยหวน บ้างก็เป็นลมล้มตึง บางคนถึงกลับหยิบข้าวของใกล้มือปาใส่กันเลยทีเดียว เสียมารยาทที่สุด นี่ฉันเดินจนทั่วหมู่บ้านแล้วนะ สงสัยคืนนี้คงต้องหาที่พึ่งพิงเป็นต้นไม้ใหญ่นี่เสียละกระมัง โอย...แค่คิดก็รู้สึกเหนื่อยจริง ๆ ฉันอยากกลับบ้านจัง  แต่จนป่านนี้ก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าบ้านอยู่ที่ไหน และตัวเองคือใคร  โอ๊ย คิดมากๆชักปวดหัวแฮะ     ตายล่ะ...แค่กุมขมับแค่เนี้ยเลือดก็ออกซะแล้ว ไม่ยักกะรู้สึกเจ็บเลยแฮะ ไปได้แผลมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย  อ้าว...มองดูดีๆทำใมนิ้วกลางกับนิ้วก้อยมันงอผิดสภาพอย่างนี้ล่ะ  แล้วยังบนหัวไอ่ที่ไหลลงมาไม่ใช่น้ำค้างหรอกหรือ ก้อนขาวๆขุ่นๆปนสีคล้ำๆเนี่ยมันอะไรกัน รอยหยักๆของมันอย่างกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ลมเริ่มพัดแรงขึ้นทุกที ใต้ไม้ใหญ่คงให้ไออุ่นอะไรไม่ได้เสียแล้ว ฉันหรี่ตามองไปข้างหน้า เห็นแสงไฟไกลๆอยู่ลิบๆ...         อา...หมู่บ้านข้างหน้าคงมีใครสักคนล่ะนะที่ใจดี พอจะให้ฉันพักสักคืน  แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้าน บ้านที่เต็มไปด้วยไออุ่นของฉัน - THE END - จากคุณ : whanyeewha เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 53 21:50:02

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงช่วงต้นจะมึนๆ แต่ช่วงท้ายได้อารมณ์ดีค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 53 12:02:51