หญิงคนหนึ่ง

หญิงคนหนึ่ง  
การศึกษาปานกลาง รูปร่างหน้าตาธรรมดา
น้อยคนอยากรู้จักและแทบจะไม่มีใครเห็นความสำคัญ

ฉันรับรู้ เธอและสามี
ต่างช่วยกันลงเสาปักหลักสร้างครอบครัวเดี่ยวเล็กๆ
ต้องมีสตินำ แบกประคับประครองบากบั่น มุ่งมั่น
ตั้งต้นฐานครอบครัว ณ จุดศูนย์กว่าจะเดินทางถึงทุกวันนี้
…มันหนักหนาแสนสาหัสนัก

ฉันรับรู้ เธอเลี้ยงดูเอาใจใส่ลูกๆๆอย่างดีเต็ม(เกิน)อัตภาพ
ตั้งแต่เจ้าตัวน้อยยังอยู่ในครรภ์กระทั่งคลอด…
เธอเต็มใจ ตั้งใจให้กำเนิดลูกๆๆด้วยวิธีตามธรรมชาติ
เริ่มจากมีกันและกัน 2 คน เพิ่มเจ้าตัวน้อยเป็น3เป็น4และ5  

ภาพเดิมๆที่ฉันเห็นเสมอ
เธออยู่บ้านทุกวัน แต่เช้าก่อนใครตื่นเธอทำอาหารเสร็จแล้ว
หลังทุกคนทาน เธอตามเก็บล้าง
หลายครั้งบังเอิญฉันได้เห็น เธอไม่ทานอาหารนั้น
เอ่ยถาม “ทำไมไม่ทาน ”      
“ยังไม่หิว เดี๋ยวค่อยทานก็ได้” เธอตอบเดิมๆแบบนี้เสมอ
เธอไม่เคยบ่น ไม่เคยแสดงบอกถึงเหน็ดเหนื่อย
แม้หลายครั้งสามีแสดงอารมณ์เสียใส่  
เธอคงนิ่งเงียบเฉยเสมอ ไม่เคยพูดโต้แย้งด่าทอทะเลาะเถียงกลับ
แถมซ้ำลูกๆๆของเธอเคยงอแง ร้องไห้ ทะเลาะกัน
ไม่ตั้งใจเรียน เกเร พูดจาเถียงย้อน ฯลฯ
เธอไม่เคยโมโห ดุด่าเอ็ดตะโรและไม่เคยลงโทษลูกๆๆเลย
จนฉันแอบคิด…เธอคงไม่มีชีวิตจิตใจ

เป็นปกติทุกวันของเธอคือ เก็บ จัด ปัด กวาด ทิ้ง ล้าง เช็ด ถู ซักรีด
เหล่าอุปกรณ์ข้าวของเสื้อผ้า เครื่องใช้
มีขัดจังหวะต้องหยุดพักครึ่งชั่วคราวไปทำอาหารก่อน
แล้วกลับมาลุยงานคุณแจ๋วต่อ
งานบ้านวนเวียนน่าเหนื่อย น่าเบื่อ มีให้ทำได้ทุกวี่วันไม่มีเสร็จ
ทุกวันทำซ้ำทำซากเช่นเดิมเช่นนี้ตลอดมา
( งานมันมากมายจริงนะ ถ้าคิดอยากจะทำ)
แต่เธอไม่เคยส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
เมื่อใดมีใครเสนอช่วย คำเดิมๆที่ได้ยินเสมอ
“ไม่เป็นไรทำเอง ไปพักเถอะ ไปทำการบ้านไปอ่านหนังสือ”
นั่นคือ ทุกการงาน ความรับผิดชอบทั้งหมดในบ้าน
โดยเธอผู้เดียว เธอยินดี เธอเต็มใจ เธอใส่ใจ
กว่าจะจบภารกิจรายวัน ตรวจตราทุกระบบจุดเสี่ยงอาจเกิดเหตุร้าย
โน่น ทุกคนหลับไปหมดแล้วแต่เธอเพิ่งจะเริ่มลงนอน

จากวันนั้นถึงวันนี้ เวลามันผ่านไปมากเอาการ
ฉันคงได้เห็นภาพเดิมๆของเธอ ซึ่งไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย
วันหนึ่งฉันได้รับรู้มากขึ้น ยายกับน้าเล่า
เธอคนนี้ เธอเคยเป็นคุณหนูหญิงอีกคนของบ้าน
ไม่เคยและไม่จำเป็นต้องทำสิ่งใดนอกจากการเรียน
แต่เมื่อเปลี่ยนสถานะเป็นภรรยาเป็นแม่ของลูกๆๆ
เธอสามารถผลิกกลับเปลี่ยนวีธีการดำเนินชีวิตใหม่
(เปลี่ยนทั้งหมดของชีวิตเธอเพื่อครอบครัวใหม่ )

เมื่อฉันได้รับรู้ ฉันต้องงุนงง
( ยืนยันเต็มร้อย ฉันทำไม่ได้ ทำไม่ได้แน่นอนอย่างเธอ)
สุดท้ายต้องตระหนักยอมรับผิด
กับทุกความชั่วเลวทรามที่เคยคิดผิดและที่เคยกระทำผิดต่อเธอ
ถูกหรือผิดไม่รู้แต่เข้าใจเอง
มหากุศลบุญคุณบุพการีหรือจากใครมันตอบแทนกันไม่หมด
เช่นกันการทำผิดพลาดพลั้งไปมันย่อมแก้ไขไถ่บาปทดแทนไม่ได้ (เลย)
ปล่อย(ฉัน)ให้เจ้ากรรมนายเวรมาทวงตามเถิด (รอไม่นานหรอก)

วันนี้ วันเกิดของเธอ
ฉันคิดไม่ได้จริงๆ ไม่มีของขวัญและไม่ได้ทำอะไรให้
ได้แต่แวะไปเยี่ยมเธอที่บ้านช่วงครู่แล้วรีบกลับ
ตราบจนวันนี้ เช่นเดิมภาพเดิมๆของเธออย่างวันเก่าก่อนยังคงได้เห็น
ฉันยอมรับแล้ว การที่เธอไม่พร่ำพูดใช่ว่าเธอไม่มีความคิด
การที่เธอไม่ดุด่าเอ็ดตีใช่เธอไม่สอน
แต่มันจริง การนิ่งเงียบแม้ไม่มีเสียงเลย
มันกลับแนะสอนเราได้ซึมทราบแล้วอย่างไม่รู้ตัว
แต่ทำไม ทำไมฉันคิดไม่ได้ ทำอะไรให้ไม่เป็น
ไม่กล้าแม้แค่จะพูดว่า…แม่ สุขสันต์วันเกิดค่ะ

10 เมษายน 2553

จากคุณ	: PANPISA
เขียนเมื่อ	: 11 เม.ย. 53 01:40:24